ลาสิกขา

ลาสิกขา หมายถึงการลาจากเพศสมณะของภิกษุ ใช้ว่า ลาสึก ก็มี ที่เรียกว่าลาสิกขา เพราะภิกษุนั้นมีสิกขาหรือข้อที่พึงศึกษาอยู่คือศีล สมาธิ ปัญญา เมื่อต้องการจะบอกคืนหรือบอกลาข้อที่ศึกษานั้นโดยจะไม่ศึกษาต่อไปจึงเรียกว่า ลาสิกขา

การลาสิกขาของภิกษุเรียกว่า ลาสิกขา ไม่ใช่ ลาสิกขาบท

ลาสิกขาบท หมายถึงการลาจากสิกขาบทคือศีลที่สมาทาน เช่น แม่ชีหรือผู้ถือเพศนุ่งขาวห่มขาวไม่ปลงผม ประพฤติพรหมจรรย์โดยถือสมาทานสิกขาบท 8 ข้อไว้เป็นการชั่วคราว เมื่ออกจากการถือเพศนั้นโดยการบอกคืนสิกขาบท จึงเรียกว่า ลาสิกขาบท หรือ ลาศีล

อ้างอิง

• พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด, วัดราชโอรสาราม กรุงเทพฯ พ.ศ. 2548