ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กาหลง"
ป้ายระบุ: ย้อนรวดเดียว |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
| ⚫ | '''กาหลง''' เป็นต้นไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็น[[ดอกไม้ประจำจังหวัด]][[จังหวัดสตูล|สตูล]] ปลูกขึ้นง่ายในดินเหนียวทั่วไป ที่มีความชื้นและอุดมสมบัติรัตนะนิยมปลูกเป็นปลูกเป็นไม้ประดับ ทางสมุนไพรมีฤทธิ์เป็นยาท้อง<ref>ระวิวรรณ แก้วอมตวงศ์. [http://www.ubu.ac.th/~research/UBUJournal/DB_Journal/fileupload/10309.pdf สารทุติยภูมิและฤทธิ์ทางเภสัชวิทยาของพืชสกุลชงโค ] วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. หน้า 116 - 130</ref> |
||
{{Taxobox |
|||
| name = กาหลง |
|||
| status = |
|||
| status_system = |
|||
| status_ref = |
|||
| image = kalong.jpg |
|||
| image_width = 200px |
|||
| image_caption = |
|||
| regnum = [[Plant]]ae |
|||
| divisio = [[Flowering plant|Magnoliophyta]] |
|||
| classis = [[Magnoliopsida]] |
|||
| ordo = [[Fabales]] |
|||
| familia = [[Fabaceae]] |
|||
| subfamilia = [[Caesalpinioideae]] |
|||
| tribus = [[Cercideae]] |
|||
| genus = ''[[Bauhinia]]'' |
|||
| species = ''''' B. acuminata''''' |
|||
| binomial = ''Bauhinia acuminata'' |
|||
| binomial_authority = [[Carolus Linnaeus|L.]] |
|||
}} |
|||
| ⚫ | '''กาหลง''' เป็นต้นไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็น[[ดอกไม้ประจำจังหวัด]][[จังหวัดสตูล|สตูล]] ปลูกขึ้นง่ายในดิน |
||
กาหลงมีชื่อพื้นเมืองอื่นๆอีกคือ กาแจ๊ะกูโด ([[มลายู]]-[[จังหวัดนราธิวาส|นราธิวาส]]), ส้มเสี้ยว (ภาคกลาง), เสี้ยวน้อย ([[จังหวัดเชียงใหม่|เชียงใหม่]]), เสี้ยวดอกขาว<ref name="สำนักงานหอพรรณไม้">เต็ม สมิตินันทน์ [http://web3.dnp.go.th/botany/ThaiPlantName/Default.aspx ''ชื่อพรรณไม้แห่งประเทศไทย''] สำนักงานหอพรรณไม้ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, พ.ศ. 2549</ref> |
กาหลงมีชื่อพื้นเมืองอื่นๆอีกคือ กาแจ๊ะกูโด ([[มลายู]]-[[จังหวัดนราธิวาส|นราธิวาส]]), ส้มเสี้ยว (ภาคกลาง), เสี้ยวน้อย ([[จังหวัดเชียงใหม่|เชียงใหม่]]), เสี้ยวดอกขาว<ref name="สำนักงานหอพรรณไม้">เต็ม สมิตินันทน์ [http://web3.dnp.go.th/botany/ThaiPlantName/Default.aspx ''ชื่อพรรณไม้แห่งประเทศไทย''] สำนักงานหอพรรณไม้ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, พ.ศ. 2549</ref> |
||
== ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ == |
== ลักษณะทางพฤกษศาสตร์ == |
||
กาหลงเป็นไม้พุ่ม สูง |
กาหลงเป็นไม้พุ่ม สูง 100-500 เมตร ใบเดี่ยวเรียงสลับ รูปไข่หรือเกือบกลม ปลายเว้าลงมาสู่เส้นกลางใบลึกเกือบครึ่งแผ่นใบ ปลายแฉกทั้งสองข้างแหลม ปลายเส้นกลางใบมีติ่งเล็กแหลม ผลัดใบในฤดูหนาวระหว่างเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนอันวา และจะแตกใบใหม่ราวเดือนเมษายนถึงเดือนพฤษภาคม ดอกออกหลังจากใบใหม่แตกออกมาแล้ว ดอกสีขาว มีลักษณะเป็นช่อดอกสั้นๆยาวๆแข็งๆ ออกตรงข้ามกับใบที่อยู่ตอนปลายกิ่ง มี 3-10 ดอก ฝักแบน คล้ายรูปขอบขนาน ปลายและโคนฝักสอบแหลม ปลายฝักมีติ่งแหลม ขอบฝักเป็นสันหนา มี 5-10 เมล็ด เมล็ดเล็กคล้ายรูปขอบขนาน |
||
== การกระจายพันธุ์ == |
== การกระจายพันธุ์ == |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 21:20, 11 ธันวาคม 2561
กาหลง เป็นต้นไม้ที่มีถิ่นกำเนิดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นดอกไม้ประจำจังหวัดสตูล ปลูกขึ้นง่ายในดินเหนียวทั่วไป ที่มีความชื้นและอุดมสมบัติรัตนะนิยมปลูกเป็นปลูกเป็นไม้ประดับ ทางสมุนไพรมีฤทธิ์เป็นยาท้อง[1]
กาหลงมีชื่อพื้นเมืองอื่นๆอีกคือ กาแจ๊ะกูโด (มลายู-นราธิวาส), ส้มเสี้ยว (ภาคกลาง), เสี้ยวน้อย (เชียงใหม่), เสี้ยวดอกขาว[2]
ลักษณะทางพฤกษศาสตร์
กาหลงเป็นไม้พุ่ม สูง 100-500 เมตร ใบเดี่ยวเรียงสลับ รูปไข่หรือเกือบกลม ปลายเว้าลงมาสู่เส้นกลางใบลึกเกือบครึ่งแผ่นใบ ปลายแฉกทั้งสองข้างแหลม ปลายเส้นกลางใบมีติ่งเล็กแหลม ผลัดใบในฤดูหนาวระหว่างเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนอันวา และจะแตกใบใหม่ราวเดือนเมษายนถึงเดือนพฤษภาคม ดอกออกหลังจากใบใหม่แตกออกมาแล้ว ดอกสีขาว มีลักษณะเป็นช่อดอกสั้นๆยาวๆแข็งๆ ออกตรงข้ามกับใบที่อยู่ตอนปลายกิ่ง มี 3-10 ดอก ฝักแบน คล้ายรูปขอบขนาน ปลายและโคนฝักสอบแหลม ปลายฝักมีติ่งแหลม ขอบฝักเป็นสันหนา มี 5-10 เมล็ด เมล็ดเล็กคล้ายรูปขอบขนาน
การกระจายพันธุ์
เราไม่สามารถบอกได้ว่ากาหลงมีถิ่นกำเนิดมาจากไหนเพราะมีการปลูกเลี้ยงกันอย่างกว้างขวาง มันอาจมีถิ่นกำเนิดมาจากประเทศมาเลเซีย, อินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์[3] กาหลงนิยมปลูกเป็นไม้ประดับกันอย่างแพร่หลายทั่วเขตร้อน อาจทำให้มีบางส่วนหลุดรอดจากพื้นที่ปลูกเลี้ยงในบางพื้นที่จนกลายเป็นต้นไม้ตามธรรมชาติในคาบสมุทรเคปยอร์ก (Cape York Peninsula) ออสเตรเลีย[4]
กาหลงในวรรณกรรม
| เต็งแต้วแก้วกาหลง | |
| บานบุษบงส่งกลิ่นอาย | |
| หอมอยู่ไม่รู้หาย | |
| คล้ายกลิ่นผ้าเจ้าตราตรู | |
| (บทเห่เรือ - เจ้าฟ้าธรรมาธิเบศร์) | |
อ้างอิง
- ↑ ระวิวรรณ แก้วอมตวงศ์. สารทุติยภูมิและฤทธิ์ทางเภสัชวิทยาของพืชสกุลชงโค วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. หน้า 116 - 130
- ↑ เต็ม สมิตินันทน์ ชื่อพรรณไม้แห่งประเทศไทย สำนักงานหอพรรณไม้ กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, พ.ศ. 2549
- ↑ Germplasm Resources Information Network: Bauhinia acuminata
- ↑ Pacific Island Ecosystems at Risk: Bauhinia acuminata