ผลต่างระหว่างรุ่นของ "อักษรไทย"

อักษรไทย
รูปพยัญชนะ
รูปสระ
รูปวรรณยุกต์
เครื่องหมายอื่น ๆ
เครื่องหมายวรรคตอน

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 05:32, 8 ธันวาคม 2561

{{กล่องข้อมูล ระบบการเขียน |th=อักษรสระประกอบ |fam=อักษรไทย |fam1=Proto-Sinaitic alphabet |fam2=อักษรไทย |fam3=ภาษาไทย |ประเทศไทย= มาตรฐาน:
ภาษาไทย, ภาษาไทยใต้
เป็นมาตรฐาน:
ล้านนา, อีสาน,
ภาษาปัตตานี |time=พ.ศ. 2008 (ค.ศ. 2019) – ปัจจุบัน |creator=พ่อขุนรามคำแหงมหาราช แม่แบบ: ฉบับไทยๆ |smtp=imap

อักษรไทย เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาไทย และภาษากลุ่มน้อยอื่น ๆ ในประเทศไทย มีพยัญชนะ 44 รูป สระ 21 รูป วรรณยุกต์ 4 รูป และเครื่องหมายอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง พยัญชนะไทยจะเรียงตัวไปตามแนวนอน จากซ้ายไปขวา ส่วนสระจะอยู่หน้า บน ล่าง และหลังพยัญชนะประกอบคำแล้วแต่ชนิดของสระ

อักษรไทยไม่มีการแยกอักษรตัวใหญ่หรืออักษรตัวเล็กอย่างอักษรโรมัน และไม่มีการเว้นวรรคระหว่างคำ เมื่อจบหนึ่งประโยคจะลงท้ายด้วยการเว้นวรรค กับมีเครื่องหมายวรรคตอนจำนวนหนึ่ง

ภาษาไทยมีตัวเลขเป็นของตัวเอง แต่นิยมใช้เลขอารบิกเป็นส่วนใหญ่ในชีวิตประจำวัน ห้ามมีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

ประวัติและวิวัฒนาการ

ราว พ.ศ. 400 ไทยได้อพยพจากถิ่นเดิมมาตั้งภูมิลำเนาอยู่ใกล้อาณาเขตมอญ ซึ่งกำลังเป็นชาติที่เจริญรุ่งเรืองในสมัยนั้น เริ่มแรกคงเริ่มเลียนแบบตัวอักษรมาจากมอญ ต่อมาราว พ.ศ. 1500 เมื่อขอมขยายอำนาจเข้ามาในดินแดนของคนไทยซึ่งตั้งอยู่บริเวณริมแม่น้ำยม และได้ปกครองเมืองเชรียงและเมืองสุโขทัย ไทยก็เริ่มดัดแปลงอักษรที่มีอยู่เดิมให้คล้ายกับอักษรขอมหวัด

อักษรมอญและอักษรขอมที่ไทยนำมาดัดแปลงใช้นั้นล้วนเป็นอักษรที่รับและแปลงรูปมาจากอักษรพราหมี ของพวกพราหมณ์ซึ่งแพร่หลายในอินเดียตอนเหนือ และอักษรสันสกฤตในสมัยราชวงศ์ปัลลวะ ซึ่งแพร่หลายบริเวณอินเดียตอนใต้ อักษรอินเดียทั้งคู่นี้ต่างก็รับแบบมาจากอักษรฟินิเชียนอีกชั้นหนึ่ง อักษรเฟนีเซียนับได้ว่าเป็นอักษรที่เก่าแก่ที่สุด และเป็นแม่แบบตัวอักษรของชาติต่างๆ ทั้งในเอเชียและยุโรป

ราว พ.ศ. 1826 พ่อขุนรามคำแหงทรงประดิษฐ์อักษรไทยที่เรียกกันว่า "ลายสือไทย" ขึ้น ซึ่งได้เค้ารูปมาจากอักษรมอญและอักษรเขมรที่มีอยู่เดิม ทำให้อักษรไทยมีลักษณะคล้ายคลึงกับอักษรทั้งสอง แม้บางตัวจะไม่คล้ายกัน แต่ก็สามารถรู้ได้ว่าดัดแปลงมาจากอักษรตัวไหน

อักษรไทยมีการปรับปรุงอยู่เรื่อยๆ ในสมัยพญาฦๅไทราว พ.ศ. 1900 มีการแก้ไขตัวอักษรให้ผิดเพี้ยนไปบ้างเล็กน้อย โดยเฉพาะการเพิ่มเชิงที่ตัว ญ ซึ่งใช้ติดต่อเรื่อยมาจนทุกวันนี้ คาดว่าน่าจะเอาอย่างมาจากเขมร ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ราว พ.ศ. 2223 ตัวอักษรเริ่มมีทรวดทรงดีขึ้นแต่ก็ไม่ทิ้งเค้าเดิม มีบางตัวเท่านั้นที่แก้ไขผิดไปจากเดิม คือตัว ฎ และ ธ ซึ่งเหมือนกับที่ใช้อยู่ในปัจจุบัน นักวิชาการจำนวนหนึ่งเชื่อว่าในสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ตัวอักษรและการใช้งานมีความคล้ายคลึงกับในปัจจุบันมากที่สุด

อักษรไทย

พยัญชนะ

พยัญชนะไทยมี 44 รูป แต่ละตัวมีชื่อเรียกโดยเฉพาะ สามารถแบ่งตามฐานที่ใช้ในการออกเสียงเป็นวรรค เสียงอ่านที่กำกับไว้คือเสียงเมื่อเป็นพยัญชนะต้น

วรรค	ฐานกรณ์	กัก สิถิล		กัก ธนิตหรือเสียดแทรก					นาสิก
วรรค กะ	เพดานอ่อน	ก ไก่ [k]		ข ไข่ [kʰ]	ฃ ขวด¹ [kʰ]	ค ควาย [kʰ]	ฅ คน¹ [kʰ]	ฆ ระฆัง [kʰ]	ง งู [ŋ]
วรรค จะ	เพดานแข็ง	จ จาน [t͡ɕ]		ฉ ฉิ่ง [t͡ɕʰ]		ช ช้าง [t͡ɕʰ]	ซ โซ่ [s]	ฌ เฌอ [t͡ɕʰ]	ญ หญิง [j]
วรรค ฏะ	ปุ่มเหงือก	ฎ ชฎา [d]	ฏ ปฏัก [t]	ฐ ฐาน [tʰ]		ฑ มณโฑ [tʰ]/[d]		ฒ ผู้เฒ่า [tʰ]	ณ เณร [n]
วรรค ตะ	ปุ่มเหงือก	ด เด็ก [d]	ต เต่า [t]	ถ ถุง [tʰ]		ท ทหาร [tʰ]		ธ ธง [tʰ]	น หนู [n]
วรรค ปะ	ริมฝีปาก	บ ใบไม้ [b]	ป ปลา [p]	ผ ผึ้ง [pʰ]	ฝ ฝา [f]	พ พาน [pʰ]	ฟ ฟัน [f]	ภ สำเภา [pʰ]	ม ม้า [m]
ไตรยางศ์		กลาง		สูง		ต่ำ

วรรค	เปิดหรือรัว				เสียดแทรก				เปิดข้างลิ้น ปุ่มเหงือก	กัก เส้นเสียง	เสียดแทรก เส้นเสียง
เศษวรรค	ย ยักษ์ [j]	ร เรือ [r]	ล ลิง [l]	ว แหวน [w]	ศ ศาลา [s]	ษ ฤๅษี [s]	ส เสือ [s]	ห หีบ [h]	ฬ จุฬา [l]	อ อ่าง² [ʔ]	ฮ นกฮูก [h]
ไตรยางศ์	ต่ำ				สูง				ต่ำ	กลาง	ต่ำ

ฃ และ ฅ เป็นอักษรที่ในปัจจุบันเลิกใช้แล้ว
อ ถือว่าเป็นเสียงว่างให้รูปสระมาเกาะได้

พยัญชนะไทยยังแบ่งออกเป็น 3 หมู่ เรียกว่า ไตรยางศ์ ประกอบด้วย

อักษรสูง 11 ตัว ได้แก่ ข ฃ ฉ ฐ ถ ผ ฝ ศ ษ ส ห
อักษรกลาง 9 ตัว ได้แก่ ก จ ฎ ฏ ด ต บ ป อ
อักษรต่ำ 24 ตัว ได้แก่ ค ฅ ฆ ง ช ซ ฌ ญ ฑ ฒ ณ ท ธ น พ ฟ ภ ม ย ร ล ว ฬ ฮ

สระ

สระในภาษาไทยมี 21 รูป ซึ่งรูปสระเหล่านี้จะนำไปประกอบเป็นรูปสระที่ใช้จริงอีกต่อหนึ่ง (ดูที่ ภาษาไทย)

ะ วิสรรชนีย์ นมนางทั้งคู่
ั ไม้หันอากาศ หางกังหัน ไม้ผัด
็ ไม้ไต่คู้ ไม้ตายคู้
า ลากข้าง
ิ พินทุ์อิ พินทุอิ
่ ฝนทอง
ํ นิคหิต นฤคหิต หยาดน้ำค้าง

อ ตัวออ
ย ตัวยอ
ว ตัววอ
ฤ ตัวรึ
ฤๅ ตัวรือ
ฦ ตัวลึ
ฦๅ ตัวลือ

วรรณยุกต์

วรรณยุกต์ในภาษาไทยมี 4 รูป 5 เสียง

เสียงวรรณยุกต์ไทยตามหลักภาษาศาสตร์ แบ่งได้ดังนี้

เสียงสามัญ (ระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง)
เสียงเอก (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ)
เสียงโท (ระดับเสียงสูง-ต่ำ)
เสียงตรี (ระดับเสียงกึ่งสูง-สูง)
เสียงจัตวา (ระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ-กึ่งสูง)

รูปวรรณยุกต์

เครื่องหมายวรรณยุกต์ในภาษาไทย มี 4 รูป ดังนี้

ไม้เอก (-่) ไม้โท (-้) ไม้ตรี (-๊) และ ไม้จัตวา (-๋)

อย่างไรก็ตาม ในจารึกสมัยโบราณ เช่น ศิลาจารึกพ่อขุนรามคำแหง มีเครื่องหมายวรรณยุกต์เพียง 2 รูป คือ ไม้เอก (-่) และไม้โท (-๋)^{[ต้องการอ้างอิง]} เช่น น๋อง (น้อง), ห๋า (ห้า)

การผันเสียงวรรณยุกต์

โดยทั่วไปเสียงพยางค์หนึ่งในภาษาไทย สามารถผันได้ ๕ เสียงวรรณยุกต์ แต่ในภาษาเขียน จะมีกฎเกณฑ์การผันที่ตายตัว ดังนี้

หมู่อักษร-คำเป็นคำตาย	เสียงสามัญ	เสียงเอก	เสียงโท	เสียงตรี	เสียงจัตวา
อักษรกลาง คำเป็น	กา	ก่า	ก้า	ก๊า	ก๋า
อักษรกลาง คำตาย สระสั้น	-	กะ	ก้ะ	ก๊ะ	ก๋ะ
อักษรกลาง คำตาย สระยาว	-	กาบ	ก้าบ	ก๊าบ	ก๋าบ
อักษรสูง คำเป็น	-	ข่า	ข้า	-	ขา
อักษรสูง คำตาย สระสั้น	-	ขะ	ข้ะ	-	-
อักษรสูง คำตาย สระยาว	-	ขาบ	ข้าบ	-	-
อักษรต่ำ คำเป็น	คา	-	ค่า	ค้า	-
อักษรต่ำ คำตาย สระสั้น	-	-	ค่ะ	คะ	ค๋ะ
อักษรต่ำ คำตาย สระยาว	-	-	คาบ	ค้าบ	ค๋าบ

คำตายของอักษรกลางและอักษรสูง ไม่ว่าสระจะเป็นเสียงสั้นหรือเสียงยาวก็ผันวรรณยุกต์ตามรูปแบบเดียวกัน เว้นแต่คำตายของอักษรต่ำ เมื่อเป็นสระเสียงสั้นหรือเสียงยาวจะผันคนละแบบ

อักษรต่ำและอักษรสูงไม่สามารถผันให้ครบ ๕ เสียงได้ จึงมักจะใช้อักษรเสียงเดียวกันจากอีกหมู่หนึ่งมาใช้เป็นอักษรนำ โดยมีอักษรสูงนำ (ยกเว้นอักษร อ ซึ่งเป็นอักษรกลาง สามารถนำ อักษร ย ได้) เช่น นา หน่า น่า น้า หนา, มี หมี่ มี่ มี้ หมี

ตัวเลข

ตัวเลขที่เป็นอักษรไทย เรียกว่าเลขไทย มีลักษณะดังนี้

๐ ๑ ๒ ๓ ๔ ๕ ๖ ๗ ๘ ๙

วิธีการบอกจำนวนใช้ระบบประจำหลักเหมือนกับตระกูลเลขฮินดู-อารบิกอื่น ๆ

เครื่องหมายวรรคตอน

! อัศเจรีย์
“” อัญประกาศ
... จุดไข่ปลา
_ _ _ เส้นประ
" บุพสัญญา
/ ทับ
ๆ ไม้ยมก
ฯ ไปยาลน้อย หรือ เปยยาลน้อย
ฯลฯ ไปยาลใหญ่ หรือ เปยยาลใหญ่
๏ ฟองมัน หรือ ตาไก่
๏" ฟองมันฟันหนู หรือ ฟันหนูฟองมัน

ฯ อังคั่นเดี่ยว คั่นเดี่ยว หรือ คั่น
๚ อังคั่นคู่ หรือ คั่นคู่
๚ะ อังคั่นวิสรรชนีย์
๛ โคมูตร
๎ ยามักการ
์ ทัณฑฆาต (ตัวการันต์ คือพยัญชนะที่ถูกทัณฑฆาตกำกับ เช่น ก์ เรียกว่า กอการันต์)
ฺ พินทุ
┼ ตีนครุ หรือ ตีนกา
มหัตถสัญญา (ย่อหน้า)
สัญประกาศ (ขีดเส้นใต้)

รหัสยูนิโคดสำหรับอักษรไทย

ช่วงรหัสยูนิโคด (Unicode) ของอักษรไทย คือ U+0E00 ถึง U+0E7F

ไทย Unicode.org chart (PDF)
	0	1	2	3	4	5	6	7	8	9	A	B	C	D	E	F
U+0E0x		ก	ข	ฃ	ค	ฅ	ฆ	ง	จ	ฉ	ช	ซ	ฌ	ญ	ฎ	ฏ
U+0E1x	ฐ	ฑ	ฒ	ณ	ด	ต	ถ	ท	ธ	น	บ	ป	ผ	ฝ	พ	ฟ
U+0E2x	ภ	ม	ย	ร	ฤ	ล	ฦ	ว	ศ	ษ	ส	ห	ฬ	อ	ฮ	ฯ
U+0E3x	ะ	ั	า	ำ	ิ	ี	ึ	ื	ุ	ู	ฺ					฿
U+0E4x	เ	แ	โ	ใ	ไ	ๅ	ๆ	็	่	้	๊	๋	์	ํ	๎	๏
U+0E5x	๐	๑	๒	๓	๔	๕	๖	๗	๘	๙	๚	๛
U+0E6x
U+0E7x

ดูเพิ่ม

== แหล่งข้อมูลอื่น == รูปและการออกเสียงของอักษรไทย]

{{อักษรภาษาไทย [[หมวดหมู่:อักษรในตระกูลภาษาไทย

@@ บรรทัด 217: / บรรทัด 217: @@
 * [[ภาษาไทย]]
-== แหล่งข้อมูลอื่น ==
+== แหล่งข้อมูลอื่น == รูปและการออกเสียงของอักษรไทย]
-* [http://www.omniglot.com/writing/thai.htm รูปและการออกเสียงของอักษรไทย]
-{{อักษรพราหมี}}
+{{อักษรภาษาไทย
 [[หมวดหมู่:อักษรไทย| ]]
-[[หมวดหมู่:อักษรในตระกูลอักษรพราหมี]]
+[[หมวดหมู่:อักษรในตระกูลภาษาไทย