ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาแสก"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 9: | บรรทัด 9: | ||
}} |
}} |
||
'''ภาษาแสก''' เป็นภาษาตระกูลไท-กะได ที่ใช้พูดใน[[ลาว]]และ[[จังหวัดนครพนม]] [[ประเทศไทย]] บริเวณสองฝั่ง[[แม่น้ำโขง]] ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูด[[ภาษาลาว]]และ[[ภาษาไทยถิ่นอีสาน]]มากขึ้น |
'''ภาษาแสก''' เป็นภาษาตระกูลไท-กะได ที่ใช้พูดใน[[ลาว]]และ[[จังหวัดนครพนม]] [[ประเทศไทย]] บริเวณสองฝั่ง[[แม่น้ำโขง]] ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูด[[ภาษาลาว]]และ[[ภาษาไทยถิ่นอีสาน]](ซึ่งเป็นภาษาลาวสำเนียงหนึ่ง)มากขึ้น |
||
== ตัวอย่างภาษาแสก == |
== ตัวอย่างภาษาแสก == |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 23:02, 1 กรกฎาคม 2555
| ภาษาแสก | |
|---|---|
| ประเทศที่มีการพูด | ลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย |
| ตระกูลภาษา | |
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-3 | – |
ภาษาแสก เป็นภาษาตระกูลไท-กะได ที่ใช้พูดในลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย บริเวณสองฝั่งแม่น้ำโขง ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูดภาษาลาวและภาษาไทยถิ่นอีสาน(ซึ่งเป็นภาษาลาวสำเนียงหนึ่ง)มากขึ้น
ตัวอย่างภาษาแสก
ภาษาแสก จะอยู่ในตระกูลภาษาไท-กะได แต่ก็ได้มีการปะปนกับภาษาเวียดนามบางคำจึงมีลักษณะแตกต่างไปจากภาษาอีสานทั่วไป เช่น
- จู้ = น้ำนม
- อุ้นจ๊ก = คนดี
- หอก = สามี
- พา = ภรรยา
- เค้า = สะพาน
- ดังกึ๊น = กลางคืน
- ดังแง้น = กลางวัน
- สู่ = วิง
- เหล่าก๊าว = เหม็นสาบ
- เกดเทรา = ปวดหัว
- เกดทุ่ง = ปวดท้อง
- หล่อน = อร่อย
- ห่อยผลั่ม = หวีผม
- โคกโร้ย = ภูเขา
- ลุ้ย = ลาก