เถยจิต

เถยจิต โบราณเขียนว่า ไถยจิต (อ่านว่า เถย-ยะ-จิด) แปลว่า จิตคิดจะขโมย, ความคิดที่จะลัก หมายถึงความคิดจะถือเอาสิ่งของที่เจ้าของเขามิได้ให้ ด้วยอาการแห่งโจร คือมีเจตนาลัก ฉ้อ โกง ตระบัด เป็นต้น

เถยจิตเป็นภาษาพระวินัย เป็นเครื่องพิสูจน์ หรือตัดสินภิกษุว่าล่วงละเมิดพระวินัยในข้อหาว่าลักทรัพย์หรือไม่ โดยดูที่จิตหรือความคิดเช่นนี้ คือพิจารณาว่ามีเถยจิตหรือไม่ ถ้ามีเถยจิตก็ถือว่าผิด ถ้าไม่มีเถยจิตก็ไม่ผิด

อ้างอิง

• พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช) ป.ธ. ๙ ราชบัณฑิต. พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด. กรุงเทพฯ : วัดราชโอรสาราม, พ.ศ. 2548.