ดาวเนปจูน
 | บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
 ภาพดาวเนปจูนสีจริงจากยานวอยเอเจอร์ 2 ถ่ายเมื่อ 16-17 สิงหาคม พ.ศ. 2532[a] | |||||||
| การค้นพบ | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ค้นพบโดย: | อูแบง เลอเวรีเย จอห์น คูช แอดัมส์ โยฮันน์ กอทท์ฟรีด กัลเลอ | ||||||
| ค้นพบเมื่อ: | 23 กันยายน พ.ศ. 2389 | ||||||
| ลักษณะของวงโคจร | |||||||
| ต้นยุคอ้างอิง J2000 | |||||||
| ระยะจุดไกล ดวงอาทิตย์ที่สุด: | 4,536,874,325 กม. (30.32713169 หน่วยดาราศาสตร์) | ||||||
| ระยะจุดใกล้ ดวงอาทิตย์ที่สุด: | 4,459,631,496 กม. (29.81079527 หน่วยดาราศาสตร์) | ||||||
| กึ่งแกนเอก: | 4,498,252,900 กม. (30.06896348 หน่วยดาราศาสตร์) | ||||||
| เส้นรอบวง ของวงโคจร: | 28.263 เทระเมตร (188.925 หน่วยดาราศาสตร์) | ||||||
| ความเยื้องศูนย์กลาง: | 0.00858587 | ||||||
| คาบดาราคติ: | 60,224.9036 วัน (164.89 ปีจูเลียน) | ||||||
| คาบซินอดิก: | 367.49 วัน | ||||||
| อัตราเร็วเฉลี่ย ในวงโคจร: | 5.432 กม./วินาที | ||||||
| อัตราเร็วสูงสุด ในวงโคจร: | 5.479 กม./วินาที | ||||||
| อัตราเร็วต่ำสุด ในวงโคจร: | 5.385 กม./วินาที | ||||||
| ความเอียง: | 1.76917° (6.43° กับศูนย์สูตรดวงอาทิตย์) | ||||||
| ลองจิจูด ของจุดโหนดขึ้น: | 131.72169° | ||||||
| มุมของจุด ใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุด: | 273.24966° | ||||||
| จำนวนดาวบริวาร: | 8 หรือ 14 | ||||||
| ลักษณะทางกายภาพ | |||||||
| เส้นผ่านศูนย์กลาง ตามแนวศูนย์สูตร: | 49,528 กม. (3.883×โลก) | ||||||
| เส้นผ่านศูนย์กลาง ตามแนวขั้ว: | 48,681 กม. (3.829×โลก) | ||||||
| ความแป้น: | 0.0171 | ||||||
| พื้นที่ผิว: | 7.619×109 กม.² (14.937×โลก) | ||||||
| ปริมาตร: | 6.2526×1013 กม.³ (57.723×โลก) | ||||||
| มวล: | 1.0243×1026กก. (17.147×โลก) | ||||||
| ความหนาแน่นเฉลี่ย: | 1.638 กรัม/ซม.³ | ||||||
| ความโน้มถ่วง ที่ศูนย์สูตร: | 11.00 เมตร/วินาที² (1.122 จี) | ||||||
| ความเร็วหลุดพ้น: | 23.5 กม./วินาที | ||||||
| คาบการหมุน รอบตัวเอง: | 0.67125000 วัน (16 ชม. 6 นาที 36.00000 วินาที) | ||||||
| ความเร็วการหมุน รอบตัวเอง: | 2.68 กม./วินาที (9,660 กม./ชม.) | ||||||
| ความเอียงของแกน: | 28.32° | ||||||
| ไรต์แอสเซนชัน ของขั้วเหนือ: | 299.33° (19 ชม. 57 นาที 20 วินาที) | ||||||
| เดคลิเนชัน ของขั้วเหนือ: | 42.95° | ||||||
| อัตราส่วนสะท้อน: | 0.41 | ||||||
| อุณหภูมิพื้นผิว: อุณหภูมิเฉลี่ยที่ยอดเมฆ |
| ||||||
| ลักษณะของบรรยากาศ | |||||||
| ความดันบรรยากาศ ที่พื้นผิว: | 100-300 กิโลปาสกาล | ||||||
| องค์ประกอบ: | >84% ไฮโดรเจน >12% ฮีเลียม 2% มีเทน 0.01% แอมโมเนีย 0.00025% อีเทน 0.00001% อะเซทิลีน | ||||||
.svg){kind=small}
ดาวเนปจูน (อังกฤษ: Neptune) มีชื่อไทยว่า ดาวเกตุ เป็นดาวเคราะห์ในระบบสุริยะลำดับสุดท้ายมีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางใหญ่เป็นอันดับที่ 4 รองจากดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส และมีมวลเป็นลำดับที่ 3 รองจากดาวพฤหัสบดีและดาวเสาร์ คำว่า "เนปจูน" นั้นตั้งชื่อตามเทพเจ้าแห่งท้องทะเลของโรมันเหนือ (กรีก : โปเซดอน) มีสัญลักษณ์เป็น (♆).
ดาวเนปจูนมีสีน้ำเงิน เนื่องจากองค์ประกอบหลักของบรรยากาศผิวนอกเป็น ไฮโดรเจน ฮีเลียม และมีเทน บรรยากาศของดาวเนปจูน มีกระแสลมที่รุนแรง (2500 กม/ชม.) อุณหภูมิพื้นผิวอยู่ที่ประมาณ -220℃ (-364 °F) ซึ่งหนาวเย็นมาก เนื่องจาก ดาวเนปจูนอยู่ไกลดวงอาทิตย์มาก แต่แกนกลางภายในของดาวเนปจูน ประกอบด้วยหินและก๊าซร้อน อุณหภูมิประมาณ 7,000℃ (12,632 °F) ซึ่งร้อนกว่าพื้นผิวของดวงอาทิตย์
ยานวอยเอเจอร์ 2 เป็นยานอวกาศจากโลกเพียงลำเดียวเท่านั้น ที่เคยเดินทางไปถึงดาวเนปจูนเมื่อ 25 สิงหาคม พ.ศ. 2532 (ค.ศ. 1989) ภาพของดาวเนปจูนซึ่งได้ถ่ายลักษณะของดาวมาแสดงให้เราเห็นจุดดำใหญ่ (คล้ายจุดแดงใหญ่ ของดาวพฤหัสบดี) อยู่ค่อนมาทางซีกใต้ของดาว มีวงแหวนบางๆสีเข้มอยู่โดยรอบ (วงแหวนของดาวเนปจูน ค้นพบก่อนหน้านั้น โดย เอ็ดเวิร์ด กิแนน (Edward Guinan)
ดาวเนปจูนมีดวงจันทร์บริวาร 8 ถึง 14 ดวง และดวงใหญ่มากที่สุดมีชื่อว่า ไทรทัน ส่วนดวงเล็กมากที่สุดมีชื่อว่า S/2004 N 1[1]
ประวัติการค้นพบ
[แก้]ในปี พ.ศ. 2389 เออร์เบียง เลอ เวอร์ริเยร์ (Urbain Le Verrier) คำนวณว่า ต้องมีดาวเคราะห์ดวงหนึ่งรบกวนการโคจรของดาวยูเรนัส จนเมื่อวันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2389 โจฮันน์ จี. กาลเล (Johann G. Galle) นักดาราศาสตร์ชาวเยอรมันใต้แห่งหอดูดาวเบอร์ลิน ได้ค้นพบดาวเนปจูน ในตำแหน่งใกล้เคียงกับผลการคำนวณดังกล่าว
หมายเหตุ
[แก้]- ↑ Based on Irwin, Patrick G J; Dobinson, Jack; James, Arjuna; Teanby, Nicholas A; Simon, Amy A; Fletcher, Leigh N; Roman, Michael T; Orton, Glenn S; Wong, Michael H; Toledo, Daniel; Pérez-Hoyos, Santiago; Beck, Julie (2023-12-23). "Modelling the seasonal cycle of Uranus's colour and magnitude, and comparison with Neptune". Monthly Notices of the Royal Astronomical Society (ภาษาอังกฤษ). 527 (4): 11521–11538. doi:10.1093/mnras/stad3761. ISSN 0035-8711.
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2013-07-16.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
- NASA's Neptune fact sheet
- "Neptune." เก็บถาวร 2013-07-25 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Smith, Bradford A. World Book Online Reference Center. 2004. World Book, Inc. (NASA.gov)
- Neptune from Bill Arnett's nineplanets.org
- Neptune Astronomy Cast episode #63, includes full transcript.
- Neptune Profile เก็บถาวร 2006-12-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน at NASA's Solar System Exploration site
- Planets – Neptune A children's guide to Neptune.
 | บทความดาราศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |