ข้ามไปเนื้อหา

ตถาคต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ตถาคต เป็นพระนามที่ใช้เรียกพระพุทธเจ้าพระนามหนึ่ง เรียกเต็มว่า พระตถาคต

ตถาคต แปลได้หลายนัย[1] คือแปลว่า

  • ผู้เสด็จมาอย่างนั้น
  • ผู้เสด็จไปอย่างนั้น
  • ผู้เสด็จมาสู่ลักษณะที่แท้
  • ผู้ตรัสรู้ธรรมที่แท้จริง ตามที่เป็นจริง
  • ผู้ทรงรู้เห็นอารมณ์ที่แท้จริง
  • ผู้มีพระวาจาที่แท้จริง
  • ผู้ตรัสอย่างไรทรงทำอย่างนั้น
  • ผู้ทรงครอบงำ

ตถาคต เป็นคำที่พระพุทธเจ้าใช้เรียกแทนตัวพระองค์ เช่นตรัสว่า

ขอถวายพระพร ตถาคตละอกุศลธรรมได้ทั้งหมดแล้ว เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยกุศลธรรม [2]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ปปัญจสูทนี-อรรถกถา มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ มูลปริยายวรรค มูลปริยายสูตร. อรรถกถาพระไตรปิฎกฉบับมกุฏราชวิทยาลัย. [ออน-ไลน์]. แหล่งข้อมูล: http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=12&i=1&p=5
  2. พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2548). พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์ ชุด คำวัด. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง.