รถไฟใต้ดินลอนดอน
![]() | |
![]() | |
![]() | |
ข้อมูลทั่วไป | |
---|---|
ที่ตั้ง | กรุงลอนดอน |
ประเภท | รถไฟใต้ดิน |
จำนวนสาย | 11 |
จำนวนสถานี | 270 |
ผู้โดยสารต่อปี | 1.23 พันล้านคน (ค.ศ. 2012/13)[1] |
เว็บไซต์ | www.tfl.gov.uk/tube |
การให้บริการ | |
เริ่มดำเนินงาน | 10 มกราคม 1863 |
ผู้ดำเนินงาน | London Underground Ltd (LUL); ส่วนหนึ่งของ การคมนาคมลอนดอน (TfL) |
ข้อมูลทางเทคนิค | |
ระยะทาง | 402 กิโลเมตร (250 ไมล์) |
รางกว้าง | 1,435 mm (4 ft 8 1⁄2 in) สแตนดาร์ดเกจ |
การจ่ายไฟฟ้า | 630 V DC รางที่สี่ |
รถไฟใต้ดินลอนดอน (อังกฤษ: London Underground) เป็นระบบขนส่งมวลชนของกรุงลอนดอน สหราชอาณาจักร ตัวระบบใช้ไฟฟ้าเป็นหลัก มีทั้งรถไฟบนดินและรถไฟใต้ดินอยู่ภายในสายเดียวกัน ถือเป็นระบบรถไฟใต้ดินที่เก่าแก่ที่สุดในโลก เริ่มเปิดใช้เมื่อวันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2406 (ค.ศ. 1863) โดยสายแรกคือ สายเมโทรโพลิตัน ซึ่งปัจจุบันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของ "สาย Circle" ซึ่งวิ่งรอบโซน 1 ชั้นในของเมือง และ "สาย Hammersmith & City" ที่วิ่งพาดจากด้านตะวันตกเฉียงใต้ไปยังด้านตะวันออกของเมือง ปัจจุบันระบบรถไฟฟ้าใต้ดินลอนดอนมีทั้งหมด 274 สถานี มีระยะทางรวมประมาณ 406 กิโลเมตร (253 ไมล์) และมีผู้โดยสารในปี ค.ศ. 2016–17 ประมาณ 1,379 ล้านคน-เที่ยว หรือเฉลี่ย 4.8 ล้านคน-เที่ยวต่อวัน[2] แม้ว่าชื่อ "the Underground" จะทำให้คนส่วนใหญ่นึกถึงรถไฟใต้ดิน แต่ความจริงแล้วมีเพียงร้อยละ 45 ของเส้นทางทั้งหมดเท่านั้นที่เป็นทางรถไฟในอุโมงค์ใต้ดิน พื้นที่ให้บริการส่วนใหญ่ของรถไฟใต้ดินลอนดอน ได้แก่พื้นที่ทางตอนเหนือของแม่น้ำเทมส์ ทำให้ส่วนพื้นที่ตอนใต้ของเกรเทอร์ลอนดอน มีจำนวนสถานีให้บริการเพียงร้อยละ 10 ของสถานีทั้งหมดเท่านั้น[3]
ในระยะแรกเส้นทางแต่ละสายของรถไฟใต้ดินลอนดอน เป็นกรรมสิทธิ์และอยู่ภายใต้การบริหารจัดการของแต่ละบริษัทเอกชนที่ลงทุนสร้างทางเส้นทางรถไฟ แต่ภายหลังถูกรวมเข้าด้วยกันภายใต้แบรนด์ "UNDERGROUND" ในตอนต้นศตวรรษที่ 20 และภายหลัง ในปี ค.ศ. 1933 ก็ถูกควบรวมเข้ากับเส้นทางขนส่งทางรางใต้ผิวดินอื่น ๆ และ เส้นทางรถเมล์ เพื่อก่อตั้งการขนส่งแห่งนครลอนดอน (London Transport) ขึ้นภายใต้การควบคุมของคณะกรรมการขนส่งผู้โดยสารลอนดอน (London Passenger Transport Board) ปัจจุบันผู้ดำเนินการให้บริการของรถไฟใต้ดินลอนดอน คือ บริษัท London Underground Limited (LUL) ซึ่งเป็นหน่วยงานสาขาขององค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน (อังกฤษ: Transport for London) ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2003 (พ.ศ. 2546) เป็นต้นมา รถไฟใต้ดินลอนดอนได้ถูกรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของ องค์การคมนาคมสำหรับลอนดอน (TfL) ซึ่งควบคุมการบริหารจัดการรถเมล์ รถไฟรางเบาสายดอคแลนดส์ รถไฟเหนือดินลอนดอน และครอสเรล (Crossrail หรือตามชื่อเป็นทางการว่า สายอลิซาเบธ) ด้วย
การก่อสร้างทางรถไฟใต้ดินลอนดอน เป็นโครงการที่ต้องมีการระดมทุนอย่างมหาศาล แบบที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน ทำให้การก่อสร้างเครือข่ายทางรถไฟใต้ดินสายแรกของโลกนี้มีส่วนสำคัญอย่างยิ่งในการปฏิวัติการระดมทุนผ่านสถาบันการเงินสมัยใหม่
รถไฟใต้ดินลอนดอน บางครั้งจะเรียกว่า ดิอันเดอร์กราวนด์ (The Underground) หรือ เดอะทูป (The Tube) ตามลักษณะของอุโมงค์รถไฟใต้ดิน
ประวัติศาสตร์[แก้]

ในตอนต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 มหานครลอนดอนมีการขยายตัวทางประชากรอย่างรวดเร็ว เนื่องจากการปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้มีแรงงานจำนวนมากจากพื้นที่ชนบทอพยพเข้ามาหางานทำ พอถึงปี ค.ศ. 1830 พื้นที่เขตชั้นในของลอนดอนก็มีประชากรมากถึง 1.5 ล้านคน และยังมีแรงงานจำนวนไม่ต่ำกว่า 2 แสนคน เดินทางเข้ามาทำงานทุกเช้า ทำให้การจราจรในท้องถนนของนครลอนดอนแทบหยุดนิ่งเป็นอัมพาต เพราะในขณะนั้นต้องพึ่งพารถลาก และรถโดยสารเทียมม้า หรือเทียมวัวซึ่งเคลื่อนที่ช้า[5] และยังทำให้แรงงานจำนวนมากต้องมาอาศัยอยู่กันอย่างแออัดเป็นสลัมในพื้นที่ชั้นในของเมือง เนื่องจากการจราจรที่เกือบหยุดนิ่งในช่วงเช้า ทำให้แรงงานเหล่านี้จำเป็นต้องเข้ามาหาที่อยู่ใกล้ ๆ สถานที่ทำงาน ขณะนั้นเทคโนโลยีรถไฟยังเป็นของใหม่ แต่ความพยายามที่จะสร้างทางรถไฟเพื่อขนผู้โดยสารจากชานเมือง เข้ามาใจกลางเมือง ยังถูกต่อต้านในรัฐสภาเพราะพื้นที่ใจกลางกรุงลอนดอนล้วนแต่เป็นที่ดินที่มีเศรษฐี และผู้มีอิทธิพลถือกรรมสิทธิ์อยู่ ทำให้การเวนคืนพื้นที่เพื่อสร้างทางรถไฟในพื้นที่ส่วนในของเมืองหลวงเป็นเรื่องที่มีอุปสรรคมากในทางการเมือง ดังนั้นแม้จะมีชุมทางรถไฟถึง 7 แห่งเกิดขึ้นรอบพื้นที่โซนภายในของนครลอนดอน[6] แต่การจะเชื่อมต่อระหว่างสถานีรถไฟใหญ่ ๆ เหล่านั้นเข้าด้วยกันโดยทางรถไฟบนดิน (at grade) เป็นเรื่องที่ถูกคัดค้านมาตลอด ด้วยเหตุนี้ในปี ค.ศ. 1830 จึงเกิดแนวคิดที่จะสร้างทางรถไฟใต้ดินเพื่อนำผู้คนจากพื้นที่ภายนอกของลอนดอนเข้ามาทำงานในใจกลางเมือง โดยมีนายชาร์ลส เพียรสัน (Charles Pearson) อัยการของนครลอนดอนรับหน้าที่เป็นหัวเรือในการผลักดันแนวคิดนี้ไปสู่การปฏิบัติ นายเพียร์สันจึงได้รับการกล่าวถึงว่าเป็นบิดาแห่งรถไฟใต้ดินลอนดอนมาจนปัจจุบัน
ในปี ค.ศ. 1854 ทางรถไฟสายเมโทรโพลิตันได้รับอนุมัติให้ก่อสร้างได้เป็นสายแรก หลังจากเปิดทดลองอยู่สองปี ทางรถไฟใต้ดินสายแรกของโลกก็เปิดให้บริการในเดือนมกราคม ค.ศ. 1863 ระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน โดยเป็นรถโดยสารที่ให้ความสว่างด้วยแก๊ส และมีหัวรถจักรไอน้ำฉุดลาก มีผู้โดยสารใช้บริการถึง 38,000 คนในวันเปิดให้บริการ
ลำดับเวลา[แก้]
- ค.ศ. 1863: รถไฟฟ้าใต้ดินลอนดอนเปิดให้บริการ โดยบริษัทรถไฟเมโทรโพลิตันเป็นผู้สร้างสายแรก และให้บริการ 7 สถานีระหว่างสถานีแพดดิงตัน กับสถานีฟาร์ริงตัน
- ค.ศ. 1864: สายเมโทรโพลิตันขยายต่อไปทางทิศตะวันตกและมุ่งลงใต้ไปถึง Hammersmith กับ Kensington
- ค.ศ. 1865: สายเมโทรโพลิตันขยายไปทางทิศตะวันออกจนถึงสถานี Moorgate
อุบัติเหตุและการก่อการร้าย[แก้]
- เหตุระเบิดที่ลอนดอน วันที่ 7 กรกฎาคม 2548 และวันที่ 21 กรกฎาคม 2548
การบริการ[แก้]

รถไฟใต้ดินไม่ได้เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง ยกเว้นวันปีใหม่ เพราะว่าสายรถไฟใต้ดินส่วนใหญ่จะมีทางรถไฟแค่สองรางสวนกันเท่านั้น เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องปิดบริการตอนกลางคืนเพื่อทำการปรับปรุงรักษารางรถไฟ รถไฟจะเริ่มให้บริการเที่ยวแรกเวลา 04.30 น. เป็นต้นไปจนถึงเวลา 01.30 น. ซึ่งแตกต่างจากระบบรถไฟฟ้าใต้ดินที่นิวยอร์กตรงที่ลอนดอนไม่มีรางให้อ้อมบริเวณที่บำรุงรักษา เมื่อไม่นานมานี้จึงได้มีการเริ่มใช้เวลาที่รถไฟปิดบริการวันสุดสัปดาห์ในการบำรุงรักษา
สถานี[แก้]
![]() | ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
สาย[แก้]
ตารางข้างล่างนี้แสดงสายรถไฟใต้ดินต่าง ๆ ที่วิ่งบนรถไฟใต้ดินลอนดอน ถึงปี พ.ศ. 2550 รถไฟใต้ดินลอนดอนมีทั้งหมด 12 สาย สายที่ 12 ซึ่งก็คือสายอีสต์ลอนดอน แต่สายนี้ถูกปิดลงเพื่อเปลี่ยนแปลงไปเป็นรถไฟเหนือดินลอนดอน และเปิดให้บริการอีกครั้งในปี พ.ศ. 2553
ชื่อสาย | สีบนแผนที่ | ให้บริการครั้งแรก | ส่วนแรกเปิด * | ตั้งชื่อสายเมื่อ | ประเภท | ระยะทาง (กม.) | ระยะทาง (ไมล์) | จำนวนสถานี | รอบการเดินรถต่อปี (พันรอบ) | รอบการเดินรถเฉลี่ยต่อไมล์ (พันรอบ) |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
สายเบเคอร์ลู | น้ำตาล | พ.ศ. 2449 | พ.ศ. 2449 | พ.ศ. 2449 | ระดับลึก | 23.2 | 14.5 | 25 | 95,947 | 6,617 |
สายเซ็นทรัล | แดง | พ.ศ. 2443 | พ.ศ. 2399 | พ.ศ. 2443 | ระดับลึก | 74 | 46 | 49 | 183,582 | 3,990 |
สายเซอร์เคิล | เหลือง | พ.ศ. 2427 | พ.ศ. 2406 | พ.ศ. 2492 | กึ่งใต้ดิน-บนดิน | 22.5 | 14 | 27 | 68,485 | 4,892 |
สายดิสทริกต์ | เขียว | พ.ศ. 2411 | พ.ศ. 2401 | พ.ศ. 2411 - พ.ศ. 2448 | กึ่งใต้ดิน-บนดิน | 64 | 40 | 60 | 172,879 | 4,322 |
สายแฮมเมอร์สมิธและซิตี | ชมพู | พ.ศ. 2406 | พ.ศ. 2401 | พ.ศ. 2531 | กึ่งใต้ดิน-บนดิน | 26.5 | 16.5 | 28 | 45,845 | 2,778 |
สายจูบิลี | เทา | พ.ศ. 2522 | พ.ศ. 2422 | พ.ศ. 2522 | ระดับลึก | 36.2 | 22.5 | 27 | 127,584 | 5,670 |
สายเมโทรโพลิตัน | ม่วง | พ.ศ. 2406 | พ.ศ. 2406 | พ.ศ. 2406 | กึ่งใต้ดิน-บนดิน | 66.7 | 41.5 | 34 | 53,697 | 1,294 |
สายนอร์ธเธิร์น | ดำ | พ.ศ. 2433 | พ.ศ. 2410 | พ.ศ. 2480 | ระดับลึก | 58 | 36 | 50 | 206,734 | 5,743 |
สายพิคคาดิลลี่ | น้ำเงิน | พ.ศ. 2449 | พ.ศ. 2412 | พ.ศ. 2449 | ระดับลึก | 71 | 44.3 | 52 | 176,177 | 3,977 |
สายวิกตอเรีย | ฟ้า | พ.ศ. 2511 | พ.ศ. 2511 | พ.ศ. 2511 | ระดับลึก | 21 | 13.25 | 16 | 161,319 | 12,175 |
สายวอเตอร์ลูและซิตี | ฟ้าอ่อน | พ.ศ. 2441 | พ.ศ. 2441 | พ.ศ. 2441 | ระดับลึก | 2.5 | 1.5 | 2 | 9,616 | 6,410 |
* เมื่อปีที่แสดงเป็นปีก่อนหน้าปี ให้บริการครั้งแรก ก็หมายความว่าสายที่กล่าวเปิดบริการเป็นส่วนหนึ่งของสายอื่นมาก่อนหรือโดยบริษัทอื่นมาก่อน. |
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Performance data almanac". Transport for London. Period 4 2013/14. สืบค้นเมื่อ 9 November 2013. Check date values in:
|date=
(help) - ↑ "TfL annual report 201617" (PDF). คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 16 August 2017. Unknown parameter
|deadurl=
ignored (help) - ↑ Attwooll, Jolyon (5 August 2015). "London Underground: 150 fascinating Tube facts". The Daily Telegraph. London.
- ↑ Peacock 1970, pp. 37–38.
- ↑ Wolmar 2004, p. 22.
- ↑ Green 1987, p. 3.
บรรณานุกรม[แก้]
- Bownes, David; Green, Oliver; Mullins, Sam (2012). Underground: How the Tube Shaped London. London: Allen Lane. ISBN 9781846144622.
- Connor, J.E. (2006). London's Disused Underground Stations. Capital Transport. ISBN 1-85414-250-X.CS1 maint: ref=harv (link)
- Croome, D.; Jackson, A (1993). Rails Through The Clay — A History Of London's Tube Railways (2nd ed.). Capital Transport. ISBN 1-85414-151-1.CS1 maint: ref=harv (link)
- Badsey-Ellis, Antony (2005). London's Lost Tube Schemes. Capital Transport. ISBN 1-85414-293-3.CS1 maint: ref=harv (link) Snippet view at google.com, retrieved 20 August 2012
- Bruce, J Graeme (1983). Steam to Silver. A history of London Transport Surface Rolling Stock. Capital Transport. ISBN 0-904711-45-5.CS1 maint: ref=harv (link)
- Day, John R; Reed, John (2010) [1963]. The Story of London's Underground (11th ed.). Capital Transport. ISBN 978-1-85414-341-9.CS1 maint: ref=harv (link)
- Edwards, Dennis; Pigram, Ron (1988). The Golden Years of the Metropolitan Railway and the Metro-land Dream. Bloomsbury. ISBN 1-870630-11-4.CS1 maint: ref=harv (link)
- Emmerson, Andrew (2013). The London Underground (2nd ed.). Oxford: Shire Publications. ISBN 9780747812289.
- Green, Oliver (1987). The London Underground — An illustrated history. Ian Allan. ISBN 0-7110-1720-4.CS1 maint: ref=harv (link)
- Halliday, Stephen (2015). London Underground. Amazing and Extraordinary Facts series (Revised ed.). Exeter: Rydon Publishing. ISBN 9781910821039.
- Horne, Mike (2003). The Metropolitan Line. Capital Transport. ISBN 1-85414-275-5.CS1 maint: ref=harv (link)
- Horne, Mike (2006). The District Line. Capital Transport. ISBN 1-85414-292-5.CS1 maint: ref=harv (link)
- Jackson, Alan (1986). London's Metropolitan Railway. David & Charles. ISBN 0-7153-8839-8.CS1 maint: ref=harv (link) Snippet view at google.com, retrieved 20 August 2012
- Martin, Andrew (2012). Underground, Overground: A Passenger's History of the Tube. London: Profile Books. ISBN 9781846684777.
- Rose, Douglas (December 2007) [1980]. The London Underground: A Diagrammatic History (8th ed.). Capital Transport. ISBN 978-1-85414-315-0.CS1 maint: ref=harv (link)
- Simpson, Bill (2003). A History of the Metropolitan Railway. Vol 1. Lamplight Publications. ISBN 1-899246-07-X.CS1 maint: ref=harv (link)
- Walford, Edward (1878). New and Old London: Volume 5. British History Online. สืบค้นเมื่อ 3 July 2012.CS1 maint: ref=harv (link)
- Wolmar, Christian (2002). Down the Tube: The Battle for London’s Underground. London: Aurum. ISBN 1854108727.
- Wolmar, Christian (2004). The Subterranean Railway: how the London Underground was built and how it changed the city forever. Atlantic Books. ISBN 1-84354-023-1.CS1 maint: ref=harv (link)
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
![]() |
คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ: รถไฟใต้ดินลอนดอน |
- รถไฟใต้ดินลอนดอน Archived 2008-10-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ