สายนอร์ธเธิร์น

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
นอร์ธเธิร์น
Northern line flag box.svg
Why London Underground is nicknamed The Tube.jpg
1995 Stock ออกจากอุโมงค์ทางเหนือของสถานีเฮนดอนเซ็นทรัล
ข้อมูลทั่วไป
จำนวนสถานี52
Colour on mapสีดำ
เว็บไซต์tfl.gov.uk
การดำเนินงาน
รูปแบบระบบขนส่งมวลชนเร็ว
ระบบรถไฟใต้ดินลอนดอน
ขบวนรถ1995 Stock
ผู้โดยสาร252.310 ล้านคน (2011/12)[1]
ประวัติ
เปิดเมื่อ
  • 18 ธันวาคม 1890; 132 ปีก่อน (1890-12-18) (ในชื่อ ทางรถไฟซิตีและซาท์ลอนดอน)
  • 28 สิงหาคม 1937; 85 ปีก่อน (1937-08-28) (ในชื่อ สายนอร์ธเธิร์น)
ส่วนต่อขยายล่าสุด20 กันยายน 2021; 20 เดือนก่อน (2021-09-20)
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง58 กิโลเมตร (36 ไมล์)
ลักษณะทางวิ่งระดับลึก
รางกว้าง1,435 mm (4 ft 8 12 in) สแตนดาร์ดเกจ
ความเร็ว45 mph (72 km/h)[2]
ภาพรถไฟฟ้าสายนอร์ธเธิร์น

สายนอร์ธเธิร์น เป็นเส้นทางของรถไฟใต้ดินลอนดอน สีประจำเส้นทางคือสีดำ มีผู้โดยสาร 252,310,000 คนในปี 2011/12 (อันดับที่ 2 ในระบบ) โดยมีจำนวนทั้งหมด 50 สถานี มี 36 สถานีเป็นสถานีใต้ดิน ถึงแม้ว่าสายนี้จะมีชื่อว่า สายนอร์ธเธิร์น แต่สายนี้มิได้เป็นสายที่มีสถานีปลายทางอยู่เหนือสุดของระบบ

แผนที่[แก้]

Geographical path of the Northern line

อ้างอิง[แก้]

  1. "LU Performance Data Almanac". Transport for London. 2011–2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 August 2012. สืบค้นเมื่อ 1 August 2012.
  2. "Which London Underground line is the fastest? | CityMetric". www.citymetric.com. 18 September 2017. สืบค้นเมื่อ 9 February 2019.[ลิงก์เสีย]

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]