รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน
U-Bahn.svg
Berlin U-Bahn, station Osloer Straße, H-type train on U8 line.jpg
ข้อมูลทั่วไป
เจ้าของBerliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ที่ตั้งเบอร์ลิน
ประเภทรถไฟใต้ดิน
จำนวนสาย10[1]
จำนวนสถานี170[1]
ผู้โดยสารต่อวัน1,390,000 (เฉลี่ยปี 2012)
ผู้โดยสารต่อปี507.3 ล้านคน (2012)
เว็บไซต์BVG.de - Homepage
การให้บริการ
เริ่มดำเนินงานค.ศ. 1902
ผู้ดำเนินงานBerliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ความยาวขบวน~100 เมตร (330 ฟุต)
ระยะห่าง4-5 นาที
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง151.7 km (94.3 mi)[1]
รางกว้าง1,435 mm (4 ft 8 1⁄2 in)
การจ่ายไฟฟ้า750 V DC รางที่สาม
ความเร็วเฉลี่ย30.7 km/h (19.1 mph)[1]
ความเร็วสูงสุด72 km/h (45 mph)
รถไฟฟ้าเข้าสู่สถานีน็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ (Nollendorfplatz)

รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน หรือ อู-บาน แบร์ลีน (เยอรมัน: U-Bahn Berlin) เป็นระบบขนส่งมวลชนแห่งแรกในกรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี เปิดให้บริการในปี ค.ศ. 1902 มี 170 สถานี[1] 10 เส้นทาง ระยะทางทั้งหมด 151.7 กิโลเมตร (94.3 ไมล์)[1] โดยร้อยละ 80 ของระยะทางเป็นเส้นทางใต้ดิน[2]

โครงข่าย[แก้]

แผนที่โครงข่ายในปี ค.ศ. 2009

เส้นทาง[แก้]

ประกอบด้วย 10 เส้นทาง

เส้นทาง ต้นทาง - ปลายทาง เปิดให้บริการ ระยะทาง จำนวนสถานี
ยู 1 อูลันท์ชตรัสเซอ – วาร์เชาเออร์ชตรัสเซอ 1902–1926 8.814 km (5.477 mi) 13
ยู 2 พังโค – รูเลเบิน 1902–2000 20.716 km (12.872 mi) 29
ยู 3 น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – ครุมเมอลังเคอ 1913–1929 11.940 km (7.419 mi) 15
ยู 4 น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – อินน์สบรุคเคอร์พลัทซ์ 1910 2.864 km (1.780 mi) 5
ยู 5 อาเล็คซันเดอร์พลัทซ์ – เฮอโน 1930–1989 18.356 km (11.406 mi) 20
ยู 55 เฮาพท์บานโฮฟ – บรันเดินบัวร์เกอร์โทร์ 2009 1.470 km (0.913 mi) 3
ยู 6 อัลท์-เทเกิล – อัลท์-มารีเอินด็อร์ฟ 1923–1966 19.888 km (12.358 mi) 29
ยู 7 ราทเฮาส์ชปันเดา – รูโด 1924–1984 31.760 km (19.735 mi) 40
ยู 8 วิทเทอเนา – แฮร์มันน์ชตรัสเซอ 1927–1996 18.042 km (11.211 mi) 24
ยู 9 ราทเฮาส์ชเตกลิทซ์ – อ็อสโลเออร์ชตรัสเซอ 1961–1976 12.523 km (7.781 mi) 18

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 "The Berlin underground - The largest underground system in Germany". BVG.de (ภาษาอังกฤษ). Berliner Verkehrsbetriebe (BVG). สืบค้นเมื่อ 2013-09-22.
  2. ↑ Schomacker, Marcus (2007-03-14). "Berlins U-Bahn-Strecken und Bahnhöfe" (ภาษาเยอรมัน). berliner-untergrundbahn.de. สืบค้นเมื่อ 2007-09-18.

บรรณานุกรม[แก้]

อังกฤษ[แก้]

  • Brian Hardy: The Berlin U-Bahn, Capital Transport, 1996, ISBN 1-85414-184-8
  • Ulf Buschmann: U-Bahnhöfe Berlin. Berlin Underground Stations. Berlin Story Verlag, Berlin 2012, ISBN 3-86368-027-5

เยอรมัน[แก้]

  • Jan Gympel: U-Bahn Berlin - Reiseführer. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-072-5
  • AG Berliner U-Bahn: Zur Eröffnung der elektrischen Hoch-und Untergrundbahn in Berlin. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-077-6
  • Jürgen Meyer-Kronthaler und Klaus Kurpjuweit: Berliner U-Bahn – In Fahrt seit Hundert Jahren. be.bra Verlag, Berlin 2001, ISBN 3-930863-99-5
  • Petra Domke und Markus Hoeft: Tunnel Gräben Viadukte – 100 Jahre Baugeschichte der Berliner U-Bahn. kulturbild Verlag, Berlin 1998, ISBN 3-933300-00-2
  • Ulrich Lemke und Uwe Poppel: Berliner U-Bahn. alba Verlag, Düsseldorf, ISBN 3-87094-346-7
  • Robert Schwandl: Berlin U-Bahn Album. Alle 192 Untergrund- und Hochbahnhöfe in Farbe. Robert Schwandl Verlag, Berlin Juli 2002, ISBN 3-936573-01-8
  • Jürgen Meyer-Kronthaler: Berlins U-Bahnhöfe – Die ersten hundert Jahre. be.bra Verlag, Berlin 1996, ISBN 3-930863-16-2

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน&oldid=9165602"