รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน

รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน
ข้อมูลทั่วไป
เจ้าของ	Berliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ที่ตั้ง	เบอร์ลิน
ประเภท	รถไฟใต้ดิน
จำนวนสาย	10
จำนวนสถานี	170
ผู้โดยสารต่อวัน	1,390,000 (เฉลี่ยปี 2012)
ผู้โดยสารต่อปี	507.3 ล้านคน (2012)
เว็บไซต์	BVG.de - Homepage
การให้บริการ
เริ่มดำเนินงาน	ค.ศ. 1902
ผู้ดำเนินงาน	Berliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ความยาวขบวน	~100 เมตร (330 ฟุต)
ระยะห่าง	4-5 นาที
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง	151.7 km (94.3 mi)
รางกว้าง	1,435 mm (4 ft 8 1⁄2 in)
การจ่ายไฟฟ้า	750 V DC รางที่สาม
ความเร็วเฉลี่ย	30.7 km/h (19.1 mph)
ความเร็วสูงสุด	72 km/h (45 mph)

รถไฟฟ้าเข้าสู่สถานีน็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ (Nollendorfplatz)

รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน หรือ อู-บาน แบร์ลีน (เยอรมัน: U-Bahn Berlin) เป็นระบบขนส่งมวลชนแห่งแรกในกรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี เปิดให้บริการในปี ค.ศ. 1902 มี 170 สถานี^[1] 10 เส้นทาง ระยะทางทั้งหมด 151.7 กิโลเมตร (94.3 ไมล์)^[1] โดยร้อยละ 80 ของระยะทางเป็นเส้นทางใต้ดิน^[2]

โครงข่าย[แก้]

แผนที่โครงข่ายในปี ค.ศ. 2009

เส้นทาง[แก้]

ประกอบด้วย 10 เส้นทาง

เส้นทาง	ต้นทาง - ปลายทาง	เปิดให้บริการ	ระยะทาง	จำนวนสถานี
ยู 1	อูลันท์ชตรัสเซอ – วาร์เชาเออร์ชตรัสเซอ	1902–1926	8.814 km (5.477 mi)	13
ยู 2	พังโค – รูเลเบิน	1902–2000	20.716 km (12.872 mi)	29
ยู 3	น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – ครุมเมอลังเคอ	1913–1929	11.940 km (7.419 mi)	15
ยู 4	น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – อินน์สบรุคเคอร์พลัทซ์	1910	2.864 km (1.780 mi)	5
ยู 5	อาเล็คซันเดอร์พลัทซ์ – เฮอโน	1930–1989	18.356 km (11.406 mi)	20
ยู 55	เฮาพท์บานโฮฟ – บรันเดินบัวร์เกอร์โทร์	2009	1.470 km (0.913 mi)	3
ยู 6	อัลท์-เทเกิล – อัลท์-มารีเอินด็อร์ฟ	1923–1966	19.888 km (12.358 mi)	29
ยู 7	ราทเฮาส์ชปันเดา – รูโด	1924–1984	31.760 km (19.735 mi)	40
ยู 8	วิทเทอเนา – แฮร์มันน์ชตรัสเซอ	1927–1996	18.042 km (11.211 mi)	24
ยู 9	ราทเฮาส์ชเตกลิทซ์ – อ็อสโลเออร์ชตรัสเซอ	1961–1976	12.523 km (7.781 mi)	18

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 ^1.4 ^1.5 "The Berlin underground - The largest underground system in Germany". BVG.de (ภาษาอังกฤษ). Berliner Verkehrsbetriebe (BVG). สืบค้นเมื่อ 2013-09-22.
↑ Schomacker, Marcus (2007-03-14). "Berlins U-Bahn-Strecken und Bahnhöfe" (ภาษาเยอรมัน). berliner-untergrundbahn.de. สืบค้นเมื่อ 2007-09-18.

บรรณานุกรม[แก้]

อังกฤษ[แก้]

Brian Hardy: The Berlin U-Bahn, Capital Transport, 1996, ISBN 1-85414-184-8
Ulf Buschmann: U-Bahnhöfe Berlin. Berlin Underground Stations. Berlin Story Verlag, Berlin 2012, ISBN 3-86368-027-5

เยอรมัน[แก้]

Jan Gympel: U-Bahn Berlin - Reiseführer. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-072-5
AG Berliner U-Bahn: Zur Eröffnung der elektrischen Hoch-und Untergrundbahn in Berlin. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-077-6
Jürgen Meyer-Kronthaler und Klaus Kurpjuweit: Berliner U-Bahn – In Fahrt seit Hundert Jahren. be.bra Verlag, Berlin 2001, ISBN 3-930863-99-5
Petra Domke und Markus Hoeft: Tunnel Gräben Viadukte – 100 Jahre Baugeschichte der Berliner U-Bahn. kulturbild Verlag, Berlin 1998, ISBN 3-933300-00-2
Ulrich Lemke und Uwe Poppel: Berliner U-Bahn. alba Verlag, Düsseldorf, ISBN 3-87094-346-7
Robert Schwandl: Berlin U-Bahn Album. Alle 192 Untergrund- und Hochbahnhöfe in Farbe. Robert Schwandl Verlag, Berlin Juli 2002, ISBN 3-936573-01-8
Jürgen Meyer-Kronthaler: Berlins U-Bahnhöfe – Die ersten hundert Jahre. be.bra Verlag, Berlin 1996, ISBN 3-930863-16-2

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน

[bvg_u-bahn-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 ^1.4 ^1.5 "The Berlin underground - The largest underground system in Germany". BVG.de (ภาษาอังกฤษ). Berliner Verkehrsbetriebe (BVG). สืบค้นเมื่อ 2013-09-22.

[bud_strecken-2] Schomacker, Marcus (2007-03-14). "Berlins U-Bahn-Strecken und Bahnhöfe" (ภาษาเยอรมัน). berliner-untergrundbahn.de. สืบค้นเมื่อ 2007-09-18.

[1]

[2]