รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน
U-Bahn.svg
Berlin U-Bahn, station Osloer Straße, H-type train on U8 line.jpg
ข้อมูลทั่วไป
ที่ตั้งเบอร์ลิน
ประเภทรถไฟใต้ดิน
จำนวนสาย10[1]
จำนวนสถานี170[1]
ผู้โดยสารต่อวัน1,390,000 (เฉลี่ยปี 2012)
การให้บริการ
เริ่มดำเนินงานค.ศ. 1902
เจ้าของBerliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ผู้ดำเนินงานBerliner Verkehrsbetriebe (BVG)
ความยาวขบวน~100 เมตร (330 ฟุต)
ข้อมูลทางเทคนิค
ระยะทาง151.7 กิโลเมตร (94.3 ไมล์)[1]
รางกว้าง1,435 มม. (4 ฟุต 8 1⁄2 นิ้ว)
การจ่ายไฟฟ้า750 V DC รางที่สาม
ความเร็วเฉลี่ย30.7 กม./ชม. (19.1 ไมล์/ชม.)[1]
ความเร็วสูงสุด72 กม./ชม. (45 ไมล์/ชม.)
รถไฟฟ้าเข้าสู่สถานีน็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ (Nollendorfplatz)

รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน หรือ อู-บาน แบร์ลีน (เยอรมัน: U-Bahn Berlin) เป็นระบบขนส่งมวลชนแห่งแรกในกรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี เปิดให้บริการในปี ค.ศ. 1902 มี 170 สถานี[1] 10 เส้นทาง ระยะทางทั้งหมด 151.7 กิโลเมตร (94.3 ไมล์)[1] โดยร้อยละ 80 ของระยะทางเป็นเส้นทางใต้ดิน[2]

โครงข่าย[แก้]

แผนที่โครงข่ายในปี ค.ศ. 2009

เส้นทาง[แก้]

ประกอบด้วย 10 เส้นทาง

เส้นทาง ต้นทาง - ปลายทาง เปิดให้บริการ ระยะทาง จำนวนสถานี
ยู 1 อูลันท์ชตรัสเซอ – วาร์เชาเออร์ชตรัสเซอ 1902–1926 8.814 กิโลเมตร (5.477 ไมล์) 13
ยู 2 พังโค – รูเลเบิน 1902–2000 20.716 กิโลเมตร (12.872 ไมล์) 29
ยู 3 น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – ครุมเมอลังเคอ 1913–1929 11.940 กิโลเมตร (7.419 ไมล์) 15
ยู 4 น็อลเลินด็อร์ฟพลัทซ์ – อินน์สบรุคเคอร์พลัทซ์ 1910 2.864 กิโลเมตร (1.780 ไมล์) 5
ยู 5 อาเล็คซันเดอร์พลัทซ์ – เฮอโน 1930–1989 18.356 กิโลเมตร (11.406 ไมล์) 20
ยู 55 เฮาพท์บานโฮฟ – บรันเดินบัวร์เกอร์โทร์ 2009 1.470 กิโลเมตร (0.913 ไมล์) 3
ยู 6 อัลท์-เทเกิล – อัลท์-มารีเอินด็อร์ฟ 1923–1966 19.888 กิโลเมตร (12.358 ไมล์) 29
ยู 7 ราทเฮาส์ชปันเดา – รูโด 1924–1984 31.760 กิโลเมตร (19.735 ไมล์) 40
ยู 8 วิทเทอเนา – แฮร์มันน์ชตรัสเซอ 1927–1996 18.042 กิโลเมตร (11.211 ไมล์) 24
ยู 9 ราทเฮาส์ชเตกลิทซ์ – อ็อสโลเออร์ชตรัสเซอ 1961–1976 12.523 กิโลเมตร (7.781 ไมล์) 18

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 "The Berlin underground - The largest underground system in Germany". BVG.de (in English). Berliner Verkehrsbetriebe (BVG). สืบค้นเมื่อ 2013-09-22.
  2. ↑ Schomacker, Marcus (2007-03-14). "Berlins U-Bahn-Strecken und Bahnhöfe" (in German). berliner-untergrundbahn.de. สืบค้นเมื่อ 2007-09-18.

บรรณานุกรม[แก้]

อังกฤษ[แก้]

  • Brian Hardy: The Berlin U-Bahn, Capital Transport, 1996, ISBN 1-85414-184-8
  • Ulf Buschmann: U-Bahnhöfe Berlin. Berlin Underground Stations. Berlin Story Verlag, Berlin 2012, ISBN 3-86368-027-5

เยอรมัน[แก้]

  • Jan Gympel: U-Bahn Berlin - Reiseführer. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-072-5
  • AG Berliner U-Bahn: Zur Eröffnung der elektrischen Hoch-und Untergrundbahn in Berlin. GVE-Verlag, Berlin 2002, ISBN 3-89218-077-6
  • Jürgen Meyer-Kronthaler und Klaus Kurpjuweit: Berliner U-Bahn – In Fahrt seit Hundert Jahren. be.bra Verlag, Berlin 2001, ISBN 3-930863-99-5
  • Petra Domke und Markus Hoeft: Tunnel Gräben Viadukte – 100 Jahre Baugeschichte der Berliner U-Bahn. kulturbild Verlag, Berlin 1998, ISBN 3-933300-00-2
  • Ulrich Lemke und Uwe Poppel: Berliner U-Bahn. alba Verlag, Düsseldorf, ISBN 3-87094-346-7
  • Robert Schwandl: Berlin U-Bahn Album. Alle 192 Untergrund- und Hochbahnhöfe in Farbe. Robert Schwandl Verlag, Berlin Juli 2002, ISBN 3-936573-01-8
  • Jürgen Meyer-Kronthaler: Berlins U-Bahnhöfe – Die ersten hundert Jahre. be.bra Verlag, Berlin 1996, ISBN 3-930863-16-2

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน
สหภาพยุโรป รถไฟใต้ดิน ในประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รถไฟใต้ดินเบอร์ลิน&oldid=7631547"