คลีเมนต์ โวโรชีลอฟ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
คลีเมนต์ โวโรชีลอฟ
Климе́нт Вороши́лов
ประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุด
ดำรงตำแหน่ง
15 มีนาคม พ.ศ. 2496 – 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2503
เลขาธิการ นีกีตา ครุชชอฟ
ก่อนหน้า นีโคไล ชเวียร์นิค
ถัดไป เลโอนิด เบรจเนฟ
ผู้ตรวจการประชาชนเพื่อการป้องกันแห่งสหภาพโซเวียต
ดำรงตำแหน่ง
6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2468 – 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2483
นายกรัฐมนตรี นิโคไล ป็อดวอิสกี
วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ
ก่อนหน้า มีฮาอิล ฟรุนเซ
ถัดไป เซมิออน ตีโมเชนโค
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด 4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2424
ลิซิคานสค์,จักรวรรดิรัสเซีย
เสียชีวิต 2 ธันวาคม พ.ศ. 2512 (88 ปี)
มอสโก, สาธารณรัฐรัสเซีย, สหภาพโซเวียต
เชื้อชาติ โซเวียต
พรรค คอมมิวนิสต์
คู่สมรส Ekaterina Voroshilova
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
รับใช้  รัสเซีย
ธงของสหภาพโซเวียต สหภาพโซเวียต
ประจำการ พ.ศ. 2460–2496
ยศ จอมพล
บังคับบัญชา กองกำลังเทือกคอเคซัสทางเหนือ,กองกำลังมอสโก,แนวป้องกันเลนินกราด
การยุทธ์ สงครามโลกครั้งที่ 1
สงครามกลางเมืองรัสเซีย
สงครามโปแลนด์–โซเวียต
สงครามฤดูหนาว
แนวรบด้านตะวันออก (สงครามโลกครั้งที่สอง)
บำเหน็จ Золотая Звезда Героя Советского Союза.svgЗолотая Звезда Героя Советского Союза.svgHero of Socialist Labor medal.svg

คลีเมนต์ เยฟรีโมวิช โวโรชีลอฟ (รัสเซีย: Климе́нт Ефре́мович Вороши́лов​; อังกฤษ: Kliment Yefremovich Voroshilov) หรือเรียกขานกันในรัสเชียว่าคลิม เยฟรีโมวิช โวโรชีลอฟ (รัสเซีย: Клим Вороши́лов; อังกฤษ: Klim Voroshilov) (4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2424[1] – 2 ธันวาคม พ.ศ. 2512) เป็นจอมพลและนักการเมืองในยุคสตาลิน เขาเป็นหนึ่งในห้าจอมพลดั่งเดิมของสหภาพโซเวียต (ทหารยศสูงสุดของสหภาพโซเวียต) พร้อมกับเสนาธิการกองทัพแดงอเล็กซานเดอร์ เยโกรอฟกับผู้บัญชาการอาวุโสสามคน วาซีลี บลูย์เคียร์ เซมิออน บูดิออนนืยและ มีคาอิล ตูคาเชฟสกี

ชีวิตในวัยเด็กและการปฏิวัติรัสเซีย[แก้]

โวโรชีลอฟ เกิดในการตั้งถิ่นฐานของ ลิซิคานสค์ (ปัจจุบันเป็นแคว้นปกครองตนเองยูเครน) ในจักรวรรดิรัสเซียในครอบครัวคนงานรถไฟสัญชาติรัสเซีย[2]อย่างไรก็ตามตามที่พลตรีPyotr Grigorenko ได้พูดไว้ว่า โวโรชีลอฟ ตัวของเขาเองได้พูดถึงมรดกทางวัฒนธรรมของยูเครนของเขาและต้นตระกูลของโวโรชีลอฟ[3]โวโรชีลอฟ เข้าร่วมฝ่ายบอลเชวิกของพรรคสังคมประชาธิปไตยแรงงานรัสเซียในปี พ.ศ. 2448 ในช่วงการปฏิวัติรัสเซีย 1917 โวโรชีลอฟ ได้เป็นสมาชิกของสภาผู้ตรวจการประชาชนยูเครนและผู้ตรวจการกิจการภายในพร้อมกับ วาซีลี อเวริน โวโรชีลอฟ ได้เป็นหัวหน้าตำรวจเปโตรกราดระหว่าง 1917 และ 1918 เขาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการช่วยเหลือโจเซฟ สตาลินในสภาทหาร (ซึ่งนำโดยเลออน ทรอตสกี) เขากลายเป็นผู้ใกล้ชิดกับสตาลินในช่วงการป้องกันกองทัพแดง 1918 ในซาริตซิน เขามีบทบาทในฐานะผู้บัญชาการแนวรบทางใต้กับกองพลทหารม้าที่ 1 ในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซียและสงครามกับโปแลนด์ ในฐานะที่เป็นตำแหน่งผู้ตรวจการทางการเมืองที่ให้บริการร่วมมีอำนาจเท่าเทียมกับสตาลิน โวโรชีลอฟ เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับปลุกกำลังใจของกองพลทหารม้าที่ 1 ซึ่งส่วนใหญ่ของชาวนาจากภาคใต้ของรัสเซีย[4]แต่อย่างไรก็ตามตำแหน่งผู้ตรวจการของโวโรชีลอฟ ไม่สามารถที่จะปกปิดความผ่ายแพ้ในการรบที่Komarów (พ.ศ. 2463) หรือการใช้ความรุนแรงกับกลุ่มต่อต้านชาวยิว

ทางการเมือง[แก้]

โวโรชีลอฟ เป็นสมาชิกของคณะกรรมการกลางจากการเลือกตั้งในปี พ.ศ. 2464 จนถึง พ.ศ. 2504 ในปี พ.ศ. 2468 หลังจากการตายของ มีฮาอิล ฟรุนเซ โวโรชีลอฟได้รับเลือกเป็นผู้ตรวจการประชาชนฝ่ายกิจการการทหารและกองทัพเรือแห่งสหภาพโซเวียตจนถึงปี พ.ศ. 2477 ตำแหน่งทางการเมืองของ ฟรุนเซ ยึดติดกับกลุ่มทรอยก้า (เลฟ คาเมเนฟ,โจเซฟ สตาลิน,กรีโกรี ซีนอฟเยฟ) ฟรุนเซ เสียชีวิตเพราะรับยาช้าเกินขนาดขณะกำลังผ่าตัดรักษาโรคกระเพาะอาหาร เลออน ทรอตสกีได้กล่าวหาว่าการผ่าตัดเป็นเพียงการปกปิดแผนการลอบสังหาร ฟรุนเซ[5] ความสำเร็จหลักของโวโรชีลอฟ ในช่วงนั้นคือการย้ายที่แหล่งสำคัญอุตสาหกรรมสงครามไปทางตะวันออกของเทือกเขาอูราลตามกลยุทธ์ถอยร่นเพื่อการรักษาความสามารถในการผลิตเหมือนเดิมในกรณีที่แนวรบตะวันตกพ่ายแพ้[6]โวโรชีลอฟกลายเป็นสมาชิกเต็มรูปแบบโปลิตบูโรของในปี พ.ศ. 2469 จนถึง2503

จากซ้ายไปขวา โมโลตอฟ,สตาลินและโวโรชีลอฟ ในปี พ.ศ. 2480
โวโรชีลอฟกับผู้นำตุรกีมุสตาฟา เคมาล อตาเติร์กในพิธีเฉลิมฉลองครบรอบปีที่สิบของสาธารณรัฐตุรกีในปี 1933

โวโรชีลอฟ ได้รับการแต่งตั้งคนของผู้บังคับการตำรวจ (รัฐมนตรีว่าการกระทรวง) กลาโหมในปี พ.ศ. 2477 และจอมพลแห่งสหภาพโซเวียตในปี พ.ศ. 2478 เขามีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการกวาดล้างใหญ่เขาช่วยในการกวาดล้างภายในกองทัพตามคำสั่งสตาลิน เขาเขียนจดหมายเพื่อเจ้าหน้าที่โซเวียตเดิมและนักการทูตที่ถูกเนรเทศกลับมารับโทษ โดนส่งจดหมายขอให้พวกเขากลับมาด้วยความสมัครใจและมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ต้องเผชิญกับการลงโทษจากเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นเรื่องโกหก โวโรชีลอฟ ได้ลงนามเอกสารการประหารชีวิต 185 รายการ เขาได้อยู่ในกลุ่มสี่ผู้นำโซเวียตร่วมกับ คากาโนวิช,สตาลินและโมโลตอฟ[7]

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง โวโรชีลอฟ เป็นสมาชิกของคณะกรรมการป้องกันรัฐ (พ.ศ. 2484-2487) เขาได้บัญชากองทัพโซเวียตในช่วงสงครามฤดูหนาวตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2482 ถึงมกราคม พ.ศ. 2483 แต่เนื่องจากการวางแผนของสหภาพโซเวียตที่ไม่ดีและไร้ความสามารถของโวโรชีลอฟ [8]ทำให้กองทัพแดงบาดเจ็บล้มตายถึง 185,000 นาย หลังจบสงครามฤดูหนาว สตาลิน ได้ตะโกนต่อว่าใส่ โวโรชีลอฟ ในการประชุมกองทัพ โวโรชีลอฟ ได้กล่าวโทษว่าเป็นความล้มเหลวของสตาลินในการกำจัดนายพลที่ดีที่สุดกองทัพแดงในช่วงการกวาดล้างครั้งยิ่งใหญ่หลังจากนั้นตามคำบอกเล่าของนีกีตา ครุชชอฟ โวโรชีลอฟ ได้เอามือลงทุบจานใส่ลูกหมูย่าง นีกีตา ครุชชอฟได้กล่าวอีกว่าเป็นเพียงครั้งเดียวที่เขาเคยเห็น โวโรชีลอฟ ระเบิดอารมณ์ใส่[9]โวโรชีลอฟ ได้กลายเป็นแพะรับบาปสำหรับความล้มเหลวครั้งแรกในฟินแลนด์ หลังจากนั้นเขาก็ถูกแทนที่โดย เซมิออน ตีโมเชนโค และไปดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรีกระทรวงวัฒนธรรม[10]

โวโรชีลอฟ ได้ถกเถียงเรื่องจำนวนของเจ้าหน้าที่กองทัพโปแลนด์ที่บันทึกในกันยายน พ.ศ. 2482 ควรจะได้รับการปล่อยตัว แต่ภายหลังเขาได้ลงนามในคำสั่งในการสังหารหมู่กาตึน พ.ศ. 2483[11]

หลังจากการรุนรานสหภาพโซเวียตในเดือนมิถุนายนปี พ.ศ. 2484 โวโรชีลอฟ กลายเป็นผู้บัญชาการช่วงสั้น ๆของกองกำลังภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (กรกฎาคม-สิงหาคม พ.ศ. 2484) ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2484 เขากลายเป็นผู้บัญชาการแนวรบเลนินกราดร่วมกับผู้บัญชาการทหาร Andrei Zhdanov เขาแสดงความกล้าหาญในการรบอย่างมากในการต้านการโจมตีทางปืนใหญ่อย่างหนักที่ Ivanovskoye เมื่อถึงจุดหนึ่งเขารวบรวมกองถอยทัพและเขาได้โจมตีรถถังเยอรมันอาวุธด้วยปืนพกขณะกำลังถอย[12] อย่างไรก็ตามเขาล้มเหลวที่จะป้องกันไม่ให้เยอรมันรอบเลนินกราดและเขาถูกไล่ออกและแทนที่ด้วยจอมพลเกออร์กี จูคอฟในวันที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2484[13]แต่ถึงอย่างไรสตาลินยังมีความจำเป็นสำหรับการเป็นผู้นำทางการเมืองในช่วงสงครามดังนั้น โวโรชีลอฟ ยังคงเป็นหุ่นเชิดที่สำคัญ[8]

ในการประชุมที่เตหะราน พ.ศ. 2486 เกิดเรื่องน่าอายในพีธีมอบ "ดาบแห่งสตาลินกราด" จากวินสตัน เชอร์ชิล โวโรชีลอฟได้รับดาบจากสตาลินแต่แล้วเขาจับดาบผิดด้านทำให้ดาบหลุดจากฝักตกลงบนนิ้วเท้าของสตาลินต่อหน้าสามผู้นำมหาอำนาจ[14]

ใน พ.ศ. 2488-2490 โวโรชีลอฟ ได้เขามาดูแลรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในฮังการี[8]

ในปี พ.ศ. 2495, โวโรชีลอฟได้รับการแต่งตั้งเป็นสมาชิกของคณะกรรมการบริหารของคณะกรรมการกลาง หลังตายของสตาลินใน 5 มีนาคม พ.ศ. 2496 ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญของผู้นำของสหภาพโซเวียต ที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2496 โวโรชีลอฟ ได้ขึ้นมาเป็นประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุด 26 มิถุนายน 1953 โวโรชีลอฟ, มาเลนคอฟและครุชชอฟมีส่วนร่วมในการจับกุมลัฟเรนตีย์ เบรียา‎หลังจากการตายของสตาลิน

ช่วงเกษียณ[แก้]

โวโรชีลอฟ กับ ประธานาธิบดี J.K. Paasikivi ในเฮลซิงกิ
โวโรชีลอฟ บนชุดแสตมป์จอมพลของสหภาพโซเวียตปี พ.ศ. 2519

หลังจากครุชชอฟได้ไล่สมาชิกเก่ายุคสตาลินออกเช่น มาเลนคอฟ กับ โมโลตอฟริ่ช เป็นต้น โวโรชีลอฟ ก็เริ่มวางมือจากการเมือง วันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2503 คณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดได้รับการร้องขอ โวโรชีลอฟ ในการเกษียณอายุและเขายังเป็นโปลิตบูโรจนถึง 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2503

หลังการสิ้นอำนาจของครุชชอฟ โวโรชีลอฟ อีกครั้งได้รับการเลือกตั้งให้เป็นคณะกรรมการกลางในปี พ.ศ. 2509 โวโรชีลอฟ ได้รับเหรียญรางวัลวีรบุรุษแห่งสหภาพโซเวียตที่สองในปี พ.ศ. 2511 เขาเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2512 ในมอสโกและเถ้าถ่านของเขาถูกฝังอยู่ในกำแพงเครมลิน

รางวัลและเกียรติยศ[แก้]

เควี-1

รถถังหนักรุ่น เควี (KV tank (Kliment Voroshilov tank)) ที่ถูกใช้ในสงครามโลกครั้งที่สองถูกตั้งชื่อตาม โวโรชีลอฟ มีสองเมืองถูกตั้งชื่อตามเขา โวโรชีลอฟกราด ในยูเครน (ปัจจุบันคือเมือง ลูฮานสค์) และ โวโรชีลอฟ ในโซเวียตตะวันออกไกล (ปัจจุบันคือเมือง อุซซูริสก์) เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่สถาบันการศึกษาในกรุงมอสโก เมืองสตัฟโรปอล เคยถูกเรียกว่าเมือง โวโรชีลอฟ ตั้งแต่พ.ศ. 2478-2486 โวโรชีลอฟ ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงในฐานะที่เป็นพลเมืองกิตติมศักดิ์ของเมืองตุรกี อิซมีร์ ในพฤศจิกายน พ.ศ. 2476 [15] ใน อิซมีร์ มียังถนนชื่อโวโรชีลอฟ [16]. ในปี พ.ศ. 2494 มันก็เปลี่ยนชื่อเป็น "Plevne Bulvari"

เครื่องอิสริยาภรณ์[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ ในปฏิทินแบบเก่า 23 มกราคม พ.ศ. 2424
  2. ↑ http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1089
  3. ↑ Pyotr Grigorenko. "В ПОДПОЛЬЕ МОЖНО ВСТРЕТИТЬ ТОЛЬКО КРЫС..." (In the underground one may find only rats...) . Institute "Open society" - Cooperation and Association Fund "Liberty Road". 1981 (Cover of the book เก็บถาวร 2012-06-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน)
  4. ↑ Brown, Stephen. "Communists and the Red Cavalry: The Political Education of the Konarmiia in the Russian Civil War, 1918–20" The Slavonic and East European Review, Vol. 73, No. 1 (Jan. 1995), p. 88
  5. ↑ Erickson, John (July 4, 2013). The Soviet High Command: a Military-political History, 1918-1941. Routledge. p. 199. ISBN 1136339523.
  6. ↑ Darman, Peter (December 16, 2012). The Home Fronts: Allied and Axis Life During World War II. Rosen Classroom. p. 26. ISBN 1448892368.
  7. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-12. สืบค้นเมื่อ 2016-11-02.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 Rappaport, Helen (1999). Joseph Stalin: A Biographical Companion. ABC-CLIO. p. 307. ISBN 1576070840.
  9. ↑ Khrushchev, Nikita Khrushchev Remembers, London, 1971, p.137
  10. ↑ Sebag Montefiore, Simon 2004 Stalin The Court of the Red Tsar, Phoenix London ISBN 0-7538-1766-7 pp. 340–41
  11. ↑ Montefiore, pp. 337–39
  12. ↑ Stalin's Folly: The Tragic First Ten Days of WWII on the Eastern Front, Constantine Pleshakov, 2006, p.268
  13. ↑ Montefiore, pp. 391–95
  14. ↑ Winston Churchill, Closing the Ring, Vol. 5, p. 321.
  15. ↑ http://dergiler.ankara.edu.tr/dergiler/45/794/10169.pdf
  16. ↑ http://www.as-add.de/Dosya/tarih/cumhuriyet/469-InonuC2.html
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=คลีเมนต์_โวโรชีลอฟ&oldid=9800302"