ข้ามไปเนื้อหา

คลีเมนต์ โวโรชีลอฟ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
คลีเมนต์ โวโรชีลอฟ
Климeнт Ворошилов
โวโรชีลอฟใน พ.ศ. 2480
ประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุด
ดำรงตำแหน่ง
15 มีนาคม พ.ศ. 2496 – 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2503
เลขาธิการนีกีตา ครุชชอฟ
ก่อนหน้านีโคไล ชเวียร์นิค
ถัดไปเลโอนิด เบรจเนฟ
กรรมการราษฎรฝ่ายการป้องกันแห่งสหภาพโซเวียต
ดำรงตำแหน่ง
6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2468 – 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2483
นายกรัฐมนตรีนิโคไล ปอดวอิสกี
วยาเชสลาฟ โมโลตอฟ
ก่อนหน้ามีฮาอิล ฟรุนเซ
ถัดไปเซมิออน ตีโมเชนโค
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2424
ลิซิคานสค์ จักรวรรดิรัสเซีย
เสียชีวิต2 ธันวาคม พ.ศ. 2512 (88 ปี)
มอสโก สาธารณรัฐรัสเซีย สหภาพโซเวียต
เชื้อชาติโซเวียต
พรรคการเมืองคอมมิวนิสต์
คู่สมรสเยคาเตรีนา โวโรชีโลวา
รางวัล
ยศที่ได้รับการแต่งตั้ง
รับใช้ รัสเซีย
 สหภาพโซเวียต
ประจำการพ.ศ. 2460–2496
ยศจอมพล
บังคับบัญชากองกำลังเทือกคอเคซัสทางเหนือ
กองกำลังมอสโก
แนวป้องกันเลนินกราด
ผ่านศึกสงครามโลกครั้งที่ 1
สงครามกลางเมืองรัสเซีย
สงครามโปแลนด์–โซเวียต
สงครามฤดูหนาว
แนวรบด้านตะวันออก (สงครามโลกครั้งที่สอง)

คลีเมนต์ เยฟรีโมวิช โวโรชีลอฟ (รัสเซีย: Климе́нт Ефре́мович Вороши́лов​; อังกฤษ: Kliment Yefremovich Voroshilov) หรือเรียกขานกันในรัสเชียว่าคลิม เยฟรีโมวิช โวโรชีลอฟ (รัสเซีย: Клим Вороши́лов; อังกฤษ: Klim Voroshilov) (4 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2424[1] – 2 ธันวาคม พ.ศ. 2512) เป็นจอมพลและนักการเมืองในยุคสตาลิน เขาเป็นหนึ่งในห้าจอมพลดั่งเดิมของสหภาพโซเวียต (ทหารยศสูงสุดของสหภาพโซเวียต) พร้อมกับเสนาธิการกองทัพแดงอเล็กซานเดอร์ เยโกรอฟกับผู้บัญชาการอาวุโสสามคน วาซีลี บลูย์เคียร์ เซมิออน บูดิออนนืยและ มีคาอิล ตูคาเชฟสกี

ชีวิตในวัยเด็กและการปฏิวัติรัสเซีย

[แก้]

โวโรชีลอฟ เกิดในการตั้งถิ่นฐานของ ลิซิคานสค์ (ปัจจุบันเป็นแคว้นปกครองตนเองยูเครน) ในจักรวรรดิรัสเซียในครอบครัวคนงานรถไฟสัญชาติรัสเซีย[2]อย่างไรก็ตามตามที่พลตรีPyotr Grigorenko ได้พูดไว้ว่า โวโรชีลอฟ ตัวของเขาเองได้พูดถึงมรดกทางวัฒนธรรมของยูเครนของเขาและต้นตระกูลของโวโรชีลอฟ[3]โวโรชีลอฟ เข้าร่วมฝ่ายบอลเชวิกของพรรคสังคมประชาธิปไตยแรงงานรัสเซียในปี พ.ศ. 2448 ในช่วงการปฏิวัติรัสเซีย 1917 โวโรชีลอฟ ได้เป็นสมาชิกของสภาผู้ตรวจการประชาชนยูเครนและผู้ตรวจการกิจการภายในพร้อมกับ วาซีลี อเวริน โวโรชีลอฟ ได้เป็นหัวหน้าตำรวจเปโตรกราดระหว่าง 1917 และ 1918 เขาเป็นที่รู้จักกันดีสำหรับการช่วยเหลือโจเซฟ สตาลินในสภาทหาร (ซึ่งนำโดยเลออน ทรอตสกี) เขากลายเป็นผู้ใกล้ชิดกับสตาลินในช่วงการป้องกันกองทัพแดง 1918 ในซาริตซิน เขามีบทบาทในฐานะผู้บัญชาการแนวรบทางใต้กับกองพลทหารม้าที่ 1 ในช่วงสงครามกลางเมืองรัสเซียและสงครามกับโปแลนด์ ในฐานะที่เป็นตำแหน่งผู้ตรวจการทางการเมืองที่ให้บริการร่วมมีอำนาจเท่าเทียมกับสตาลิน โวโรชีลอฟ เป็นผู้รับผิดชอบสำหรับปลุกกำลังใจของกองพลทหารม้าที่ 1 ซึ่งส่วนใหญ่ของชาวนาจากภาคใต้ของรัสเซีย[4]แต่อย่างไรก็ตามตำแหน่งผู้ตรวจการของโวโรชีลอฟ ไม่สามารถที่จะปกปิดความผ่ายแพ้ในการรบที่Komarów (พ.ศ. 2463) หรือการใช้ความรุนแรงกับกลุ่มต่อต้านชาวยิว

ทางการเมือง

[แก้]

โวโรชีลอฟ เป็นสมาชิกของคณะกรรมการกลางจากการเลือกตั้งในปี พ.ศ. 2464 จนถึง พ.ศ. 2504 ในปี พ.ศ. 2468 หลังจากการตายของ มีฮาอิล ฟรุนเซ โวโรชีลอฟได้รับเลือกเป็นผู้ตรวจการประชาชนฝ่ายกิจการการทหารและกองทัพเรือแห่งสหภาพโซเวียตจนถึงปี พ.ศ. 2477 ตำแหน่งทางการเมืองของ ฟรุนเซ ยึดติดกับกลุ่มทรอยก้า (เลฟ คาเมเนฟ,โจเซฟ สตาลิน,กรีโกรี ซีนอฟเยฟ) ฟรุนเซ เสียชีวิตเพราะรับยาช้าเกินขนาดขณะกำลังผ่าตัดรักษาโรคกระเพาะอาหาร เลออน ทรอตสกีได้กล่าวหาว่าการผ่าตัดเป็นเพียงการปกปิดแผนการลอบสังหาร ฟรุนเซ[5] ความสำเร็จหลักของโวโรชีลอฟ ในช่วงนั้นคือการย้ายที่แหล่งสำคัญอุตสาหกรรมสงครามไปทางตะวันออกของเทือกเขาอูราลตามกลยุทธ์ถอยร่นเพื่อการรักษาความสามารถในการผลิตเหมือนเดิมในกรณีที่แนวรบตะวันตกพ่ายแพ้[6]โวโรชีลอฟกลายเป็นสมาชิกเต็มรูปแบบโปลิตบูโรของในปี พ.ศ. 2469 จนถึง2503

จากซ้ายไปขวา โมโลตอฟ,สตาลินและโวโรชีลอฟ ในปี พ.ศ. 2480
โวโรชีลอฟกับผู้นำตุรกีมุสตาฟา เคมาล อตาเติร์กในพิธีเฉลิมฉลองครบรอบปีที่สิบของสาธารณรัฐตุรกีในปี 1933

โวโรชีลอฟ ได้รับการแต่งตั้งคนของผู้บังคับการตำรวจ (รัฐมนตรีว่าการกระทรวง) กลาโหมในปี พ.ศ. 2477 และจอมพลแห่งสหภาพโซเวียตในปี พ.ศ. 2478 เขามีบทบาทสำคัญอย่างยิ่งในการกวาดล้างใหญ่เขาช่วยในการกวาดล้างภายในกองทัพตามคำสั่งสตาลิน เขาเขียนจดหมายเพื่อเจ้าหน้าที่โซเวียตเดิมและนักการทูตที่ถูกเนรเทศกลับมารับโทษ โดนส่งจดหมายขอให้พวกเขากลับมาด้วยความสมัครใจและมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ต้องเผชิญกับการลงโทษจากเจ้าหน้าที่ซึ่งเป็นเรื่องโกหก โวโรชีลอฟ ได้ลงนามเอกสารการประหารชีวิต 185 รายการ เขาได้อยู่ในกลุ่มสี่ผู้นำโซเวียตร่วมกับ คากาโนวิช,สตาลินและโมโลตอฟ[7]

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง โวโรชีลอฟ เป็นสมาชิกของคณะกรรมการป้องกันรัฐ (พ.ศ. 2484-2487) เขาได้บัญชากองทัพโซเวียตในช่วงสงครามฤดูหนาวตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2482 ถึงมกราคม พ.ศ. 2483 แต่เนื่องจากการวางแผนของสหภาพโซเวียตที่ไม่ดีและไร้ความสามารถของโวโรชีลอฟ [8]ทำให้กองทัพแดงบาดเจ็บล้มตายถึง 185,000 นาย หลังจบสงครามฤดูหนาว สตาลิน ได้ตะโกนต่อว่าใส่ โวโรชีลอฟ ในการประชุมกองทัพ โวโรชีลอฟ ได้กล่าวโทษว่าเป็นความล้มเหลวของสตาลินในการกำจัดนายพลที่ดีที่สุดกองทัพแดงในช่วงการกวาดล้างครั้งยิ่งใหญ่หลังจากนั้นตามคำบอกเล่าของนีกีตา ครุชชอฟ โวโรชีลอฟ ได้เอามือลงทุบจานใส่ลูกหมูย่าง นีกีตา ครุชชอฟได้กล่าวอีกว่าเป็นเพียงครั้งเดียวที่เขาเคยเห็น โวโรชีลอฟ ระเบิดอารมณ์ใส่[9]โวโรชีลอฟ ได้กลายเป็นแพะรับบาปสำหรับความล้มเหลวครั้งแรกในฟินแลนด์ หลังจากนั้นเขาก็ถูกแทนที่โดย เซมิออน ตีโมเชนโค และไปดำรงตำแหน่งรองนายกรัฐมนตรีกระทรวงวัฒนธรรม[10]

โวโรชีลอฟ ได้ถกเถียงเรื่องจำนวนของเจ้าหน้าที่กองทัพโปแลนด์ที่บันทึกในกันยายน พ.ศ. 2482 ควรจะได้รับการปล่อยตัว แต่ภายหลังเขาได้ลงนามในคำสั่งในการสังหารหมู่กาตึน พ.ศ. 2483[11]

หลังจากการรุนรานสหภาพโซเวียตในเดือนมิถุนายนปี พ.ศ. 2484 โวโรชีลอฟ กลายเป็นผู้บัญชาการช่วงสั้น ๆของกองกำลังภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (กรกฎาคม-สิงหาคม พ.ศ. 2484) ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2484 เขากลายเป็นผู้บัญชาการแนวรบเลนินกราดร่วมกับผู้บัญชาการทหาร Andrei Zhdanov เขาแสดงความกล้าหาญในการรบอย่างมากในการต้านการโจมตีทางปืนใหญ่อย่างหนักที่ Ivanovskoye เมื่อถึงจุดหนึ่งเขารวบรวมกองถอยทัพและเขาได้โจมตีรถถังเยอรมันอาวุธด้วยปืนพกขณะกำลังถอย[12] อย่างไรก็ตามเขาล้มเหลวที่จะป้องกันไม่ให้เยอรมันรอบเลนินกราดและเขาถูกไล่ออกและแทนที่ด้วยจอมพลเกออร์กี จูคอฟในวันที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2484[13]แต่ถึงอย่างไรสตาลินยังมีความจำเป็นสำหรับการเป็นผู้นำทางการเมืองในช่วงสงครามดังนั้น โวโรชีลอฟ ยังคงเป็นหุ่นเชิดที่สำคัญ[8]

ในการประชุมที่เตหะราน พ.ศ. 2486 เกิดเรื่องน่าอายในพีธีมอบ "ดาบแห่งสตาลินกราด" จากวินสตัน เชอร์ชิล โวโรชีลอฟได้รับดาบจากสตาลินแต่แล้วเขาจับดาบผิดด้านทำให้ดาบหลุดจากฝักตกลงบนนิ้วเท้าของสตาลินต่อหน้าสามผู้นำมหาอำนาจ[14]

ใน พ.ศ. 2488-2490 โวโรชีลอฟ ได้เขามาดูแลรัฐบาลคอมมิวนิสต์ในฮังการี[8]

ในปี พ.ศ. 2495, โวโรชีลอฟได้รับการแต่งตั้งเป็นสมาชิกของคณะกรรมการบริหารของคณะกรรมการกลาง หลังตายของสตาลินใน 5 มีนาคม พ.ศ. 2496 ได้มีการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญของผู้นำของสหภาพโซเวียต ที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2496 โวโรชีลอฟ ได้ขึ้นมาเป็นประธานคณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุด 26 มิถุนายน 1953 โวโรชีลอฟ, มาเลนคอฟและครุชชอฟมีส่วนร่วมในการจับกุมลัฟเรนตีย์ เบรียา‎หลังจากการตายของสตาลิน

ช่วงเกษียณ

[แก้]
โวโรชีลอฟ กับ ประธานาธิบดี J.K. Paasikivi ในเฮลซิงกิ
โวโรชีลอฟ บนชุดแสตมป์จอมพลของสหภาพโซเวียตปี พ.ศ. 2519

หลังจากครุชชอฟได้ไล่สมาชิกเก่ายุคสตาลินออกเช่น มาเลนคอฟ กับ โมโลตอฟริ่ช เป็นต้น โวโรชีลอฟ ก็เริ่มวางมือจากการเมือง วันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2503 คณะผู้บริหารสูงสุดแห่งสภาโซเวียตสูงสุดได้รับการร้องขอ โวโรชีลอฟ ในการเกษียณอายุและเขายังเป็นโปลิตบูโรจนถึง 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2503

หลังการสิ้นอำนาจของครุชชอฟ โวโรชีลอฟ อีกครั้งได้รับการเลือกตั้งให้เป็นคณะกรรมการกลางในปี พ.ศ. 2509 โวโรชีลอฟ ได้รับเหรียญรางวัลวีรบุรุษแห่งสหภาพโซเวียตที่สองในปี พ.ศ. 2511 เขาเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2512 ในมอสโกและเถ้าถ่านของเขาถูกฝังอยู่ในกำแพงเครมลิน

รางวัลและเกียรติยศ

[แก้]
เควี-1

รถถังหนักรุ่น เควี (KV tank (Kliment Voroshilov tank)) ที่ถูกใช้ในสงครามโลกครั้งที่สองถูกตั้งชื่อตาม โวโรชีลอฟ มีสองเมืองถูกตั้งชื่อตามเขา โวโรชีลอฟกราด ในยูเครน (ปัจจุบันคือเมือง ลูฮานสค์) และ โวโรชีลอฟ ในโซเวียตตะวันออกไกล (ปัจจุบันคือเมือง อุซซูริสก์) เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่สถาบันการศึกษาในกรุงมอสโก เมืองสตัฟโรปอล เคยถูกเรียกว่าเมือง โวโรชีลอฟ ตั้งแต่พ.ศ. 2478-2486 โวโรชีลอฟ ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงในฐานะที่เป็นพลเมืองกิตติมศักดิ์ของเมืองตุรกี อิซมีร์ ในพฤศจิกายน พ.ศ. 2476 [15] ใน อิซมีร์ มียังถนนชื่อโวโรชีลอฟ [16]. ในปี พ.ศ. 2494 มันก็เปลี่ยนชื่อเป็น "Plevne Bulvari"

เครื่องอิสริยาภรณ์

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ ในปฏิทินแบบเก่า 23 มกราคม พ.ศ. 2424
  2. ↑ http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1089
  3. ↑ Pyotr Grigorenko. "В ПОДПОЛЬЕ МОЖНО ВСТРЕТИТЬ ТОЛЬКО КРЫС..." (In the underground one may find only rats...) . Institute "Open society" - Cooperation and Association Fund "Liberty Road". 1981 (Cover of the book เก็บถาวร 2012-06-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน)
  4. ↑ Brown, Stephen. "Communists and the Red Cavalry: The Political Education of the Konarmiia in the Russian Civil War, 1918–20" The Slavonic and East European Review, Vol. 73, No. 1 (Jan. 1995), p. 88
  5. ↑ Erickson, John (July 4, 2013). The Soviet High Command: a Military-political History, 1918-1941. Routledge. p. 199. ISBN 1136339523.
  6. ↑ Darman, Peter (December 16, 2012). The Home Fronts: Allied and Axis Life During World War II. Rosen Classroom. p. 26. ISBN 1448892368.
  7. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-12. สืบค้นเมื่อ 2016-11-02.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 Rappaport, Helen (1999). Joseph Stalin: A Biographical Companion. ABC-CLIO. p. 307. ISBN 1576070840.
  9. ↑ Khrushchev, Nikita Khrushchev Remembers, London, 1971, p.137
  10. ↑ Sebag Montefiore, Simon 2004 Stalin The Court of the Red Tsar, Phoenix London ISBN 0-7538-1766-7 pp. 340–41
  11. ↑ Montefiore, pp. 337–39
  12. ↑ Stalin's Folly: The Tragic First Ten Days of WWII on the Eastern Front, Constantine Pleshakov, 2006, p.268
  13. ↑ Montefiore, pp. 391–95
  14. ↑ Winston Churchill, Closing the Ring, Vol. 5, p. 321.
  15. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-02-01. สืบค้นเมื่อ 2016-11-02.
  16. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-09. สืบค้นเมื่อ 2016-11-02.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=คลีเมนต์_โวโรชีลอฟ&oldid=11884632"