ข้ามไปเนื้อหา

ภาพยนตร์อินเดีย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ภาพยนตร์อินเดีย
จำนวนภาพยนตร์9,742 เรื่อง (ค.ศ. 2023)[1]
 • ต่อหัว6 ต่อล้าน (ค.ศ. 2021)[2]
จำนวนผลิตภาพยนตร์ (ค.ศ. 2021 – ค.ศ.2022)[3]
ทั้งหมด2,886 เรื่อง เพิ่มขึ้น
จำนวนตั๋วเข้าชม (ค.ศ. 2016)[4]
ทั้งหมด2,020,000,000 ใบ
 • ต่อหัว1.69
ระดับชาติ1,713,600,000 ใบ เพิ่มขึ้น
บ็อกซ์ออฟฟิศ (ค.ศ. 2024)[5][6]
ทั้งหมด₹11,833 โกรร์ ($1.36 พันล้าน)
ใบปิดภาพยนตร์จากเรื่อง อาลัม อารา ภาพยนตร์เรื่องแรกของอินเดียที่มีเสียง

ภาพยนตร์อินเดีย ประกอบด้วยภาพยนตร์ที่สร้างโดยอุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดีย มีอิทธิพลอย่างมากต่อวงการภาพยนตร์โลกตั้งแต่ช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 20[7][8] ภาพยนตร์อินเดียประกอบด้วยอุตสาหกรรมภาพยนตร์หลายประเภท โดยแต่ละประเภทมุ่งเน้นที่การผลิตภาพยนตร์ในภาษาใดภาษาหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น ภาษาฮินดี, ภาษาเบงกอล, ภาษาเตลูกู, ภาษาทมิฬ, ภาษามลยาฬัม, ภาษากันนาดา, ภาษามราฐี, ภาษาคุชราต, ภาษาปัญจาบ, ภาษาโภชปุระ, ภาษาอัสสัม, ภาษาโอริยา และอื่น ๆ

ศูนย์กลางการผลิตภาพยนตร์หลักทั่วประเทศ ได้แก่ มุมไบ, ไฮเดอราบาด, เจนไน, โกลกาตา, โกจจิ, เบงคลูรู, ภุพเนศวร-กฏกะ และคุวาหาฏี[details 1] อุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียครองอันดับหนึ่งของโลกในด้านจำนวนการผลิตภาพยนตร์ต่อปีมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว[28] ในปี ค.ศ. 2024 ภาพยนตร์อินเดียทำรายได้ 11,833 โกรร์รูปี (1.36 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ) จากบ็อกซ์ออฟฟิศของอินเดีย[5] ราโมจีฟิล์มซิตี้ ตั้งอยู่ในเมืองไฮเดอราบาด และได้รับการรับรองจากกินเนสส์ให้เป็นสตูดิโอภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในโลก โดยมีพื้นที่มากกว่า 1,666 เอเคอร์ (674 เฮกตาร์)[29]

ภาพยนตร์อินเดียประกอบด้วยศิลปะภาพยนตร์แบบพหุภาษาและพหุวัฒนธรรม คำว่า "บอลลีวูด" ซึ่งมักถูกใช้อย่างผิด ๆ เพื่อหมายถึงภาพยนตร์อินเดียโดยรวม แท้จริงหมายถึงอุตสาหกรรมภาพยนตร์ภาษาฮินดี โดยภาพยนตร์อินเดียเป็นคำรวมที่ครอบคลุมอุตสาหกรรมภาพยนตร์หลายประเภท ซึ่งแต่ละอุตสาหกรรมผลิตภาพยนตร์ในภาษาของตนเอง และนำเสนอองค์ประกอบทางวัฒนธรรมและรูปแบบที่เป็นเอกลักษณ์

ในปี ค.ศ. 2021 ภาพยนตร์ภาษาเตลูกูได้กลายเป็นอุตสาหกรรมภาพยนตร์ที่ใหญ่ที่สุดในอินเดียเมื่อพิจารณาจากรายได้บ็อกซ์ออฟฟิศ[30][31] ในปี ค.ศ. 2022 ภาพยนตร์ภาษาฮินดีสร้างรายได้จากบ็อกซ์ออฟฟิศคิดเป็น 33% รองลงมาคือภาพยนตร์ภาษาเตลูกูสร้างรายได้ 20% ภาพยนตร์ภาษาทมิฬสร้างรายได้ 16% ภาพยนตร์ภาษาเบงกอลและกันนาดาสร้างรายได้ 8% และภาพยนตร์มาลายาลัมสร้างรายได้ 6% โดยอุตสาหกรรมภาพยนตร์อื่น ๆ ที่โดดเด่นเมื่อพิจารณาจากรายได้ ได้แก่ ภาพยนตร์ภาษามราฐี ปัญจาบ และคุชราต[32][33] ณ ปี ค.ศ. 2022 รายได้รวมของอุตสาหกรรมภาพยนตร์อินเดียใต้แซงหน้ารายได้ของอุตสาหกรรมภาพยนตร์ภาษาฮินดีในเมืองมุมไบ (บอลลีวูด)[34][35][36][32]

ภาพยนตร์อินเดียเป็นอุตสาหกรรมระดับโลก [37] และก็ได้รับความสนใจและคำชื่นชมจากนานาชาติทั่วทั้งเอเชียใต้[38] นับตั้งแต่ภาพยนตร์พูดเริ่มฉายในปี ค.ศ. 1931 ภาพยนตร์ฮินดีก็เป็นผู้นำในด้านรายได้ แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ภาพยนตร์ภาษาฮินดีต้องเผชิญกับการแข่งขันที่รุนแรงจากภาพยนตร์ภาษาเตลูกู[39][31] ชาวอินเดียในต่างประเทศคิดเป็น 12 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของอุตสาหกรรม[40]

หมายเหตุประกอบ

[แก้]
  1. ↑
    • มุมไบเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาฮินดี และ ภาพยนตร์ภาษามราฐี[9][10]
    • ไฮเดอราบาดเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาเตลูกู[11][12]
    • เจนไนเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาทมิฬ[13][14]
    • โกลกาตาเป็นศูนย์กลางผลิตภาพยนตร์ภาษาเบงกอล[15][16][17]
    • โกจจิเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาภาษามลยาฬัม[18][19][20][21]
    • เบงคลูรูเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาภาษากันนาดา[22][23]
    • ภุพเนศวร และ กฏกะ เป็นศูนย์กลางและฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาโอริยา[24][25]
    • คุวาหาฏีเป็นฐานผลิตภาพยนตร์ภาษาอัสสัม[26][27]

แหล่งอ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Number of cinema screens across India from 2016 to 2023". Statista. สืบค้นเมื่อ 17 November 2024.
  2. ↑ "Feature films: Cinema infrastructure – Capacity". UNESCO Institute for Statistics. UNESCO. สืบค้นเมื่อ 7 May 2019.
  3. ↑ "Indian Feature Films Certified in 2021—22" (PDF). Film Federation of India. สืบค้นเมื่อ 8 September 2022.
  4. ↑ "Culture: Feature Films". UNESCO Institute for Statistics. 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 November 2013. สืบค้นเมื่อ 7 May 2019.
  5. 1 2 Nair, Gopika (11 January 2025). "Indian cinema generates Rs 11,833 crore in 2024". The Financial Express. สืบค้นเมื่อ 5 July 2025.
  6. ↑ Rosser, Michael (13 January 2025). "INews Indian box office falls 3% to $1.36bn in 2024 topped by 'Pushpa 2'". Screen Daily. สืบค้นเมื่อ 5 July 2025.
  7. ↑ Hasan Suroor (26 October 2012). "Arts: Sharmila Tagore honoured by Edinburgh University". The Hindu. สืบค้นเมื่อ 1 November 2012.
  8. ↑
  9. ↑ "The birth of India's film industry: how the movies came to Mumbai". The Guardian. 25 July 2013. สืบค้นเมื่อ 2 January 2021.
  10. ↑ "Commercial and bollywood hub Mumbai vs Media and political 'capital' Delhi: Is the race over?". The Economic Times. 25 December 2011. สืบค้นเมื่อ 2 January 2021.
  11. ↑ "Most of Jubilee Hills, Film Nagar is Wakf land". The Hindu. 7 May 2013. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  12. ↑ "ANR inspired Telugu film industry's shift from Chennai". The Hindu. 13 May 2016. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  13. ↑ "Tamil films: How north Chennai marks its presence while Kodambakkam thrives". Hindustan Times. 23 February 2017. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  14. ↑ Hiro, Dilip (2010). After Empire: The Birth of a Multipolar World. PublicAffairs. p. 248. ISBN 978-1-56858-427-0.
  15. ↑ "Lights, camera, action..." Business Standard India. Business Standard. 21 January 2013. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  16. ↑ "Will viewers return to theatres after lockdown? asks Bengal's film industry". Hindustan Times. 23 April 2020. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  17. ↑ "Love, sex and the bhadralok". Business Line. 16 December 2016. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  18. ↑ "Kochi sizzling onscreen". The New Indian Express. 29 January 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2013. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  19. ↑ "Mollywood comes home to Kochi". The Hindu. 4 March 2013. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  20. ↑ "Kochi Says Lights, Camera, Action!". The New Indian Express. 6 April 2015. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  21. ↑ "Mini-film city at Ramanthuruth". The Times of India. 7 November 2017. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  22. ↑ "Bengaluru's 100-yr-old Badami House, hub of Kannada cinema, will soon be no more". The News Minute. 12 October 2017. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  23. ↑ "Thriving nucleus of a film industry". The Hindu. 28 October 2016. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  24. ↑ "The New Capital at Bhubaneswar" (PDF). Government of Odisha. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  25. ↑ "First archives for Odia films soon". The New Indian Express. 25 June 2020. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  26. ↑ "Express Rewind: Assamese cinema and the murmurs of a comeback". The New Indian Express. 30 December 2018. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  27. ↑ "Guwahati to host 65th Filmfare Awards". The Times of India. 26 November 2019. สืบค้นเมื่อ 3 January 2021.
  28. ↑ "Leading film markets worldwide by number of films produced 2018". Statista (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 25 August 2021.
  29. ↑ "Largest film studio". Guinness World Records. สืบค้นเมื่อ 2 January 2021.
  30. ↑ "10K Crore: Return of the box office". Ormax Media (ภาษาอังกฤษ). 27 January 2023. สืบค้นเมื่อ 14 February 2023.
  31. 1 2 Mukherjee, Nairita; Joshi, Tushar (22 December 2021). "Is South cinema the new Bollywood?". India Today. สืบค้นเมื่อ 20 January 2022.
  32. 1 2 "Ormax Media Report: 2022" (PDF). Ormax Media (ภาษาอังกฤษ). 27 January 2023. สืบค้นเมื่อ 14 February 2023.
  33. ↑ "Distribution of the Indian box office in 2022, by language". Statista. 22 March 2023. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 October 2023. สืบค้นเมื่อ 4 October 2023.
  34. ↑ "The rise of South Indian Cinema: How Southern movies are going national". Moneycontrol (ภาษาอังกฤษ). 7 December 2022. สืบค้นเมื่อ 11 February 2023.
  35. ↑ "India Box Office collections: Regional cinema led by Telugu, Tamil movies overtakes Bollywood". The Financial Express. 11 July 2020. สืบค้นเมื่อ 9 May 2021.
  36. ↑ Jha, Lata (31 January 2023). "Footfalls for Hindi films slump up to 50%". Mint (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 14 February 2023.
  37. ↑ Khanna, 155
  38. ↑ Khanna, 158
  39. ↑ Srinivas, S. V. (22 September 2022). "Is Telugu cinema replacing Hindi as India's favourite film industry?". Frontline (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 8 August 2024.
  40. ↑ Potts, 74
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ภาพยนตร์อินเดีย&oldid=12651718"