ผู้ใช้:Rattakorn c/sandbox2
เสรีภาพ |
แนวความคิดสำคัญ |
อิสรภาพ (เชิงบวก · เชิงลบ) |
จำแนกตามประเภท |
---|
จำแนกตามรูปแบบ |
แสดงออก · ชุมนุม |
ประเด็นทางสังคม |
การปิดกั้นเสรีภาพ (ในไทย) |
เสรีภาพทางศาสนา[1] คือเสรีภาพและสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานของปัจเจกบุคคลหรือชุมชนทั้งในที่ส่วนตัวก็ตามในที่สาธารณะก็ตาม[2] ในการ
- นับถือศาสนาหรือมีความเชื่อ รวมถึงไม่นับถือศาสนาใด ๆ ด้วย
- ปฏิบัติตามหลักศาสนาของตน ศึกษาและสั่งสอนเรื่องศาสนา
- ออกจากศาสนา เปลี่ยนศาสนา และเผยแพร่ศาสนา
สำหรับประเทศที่มีศาสนาประจำชาติหรือมีประชาชนส่วนใหญ่นับถือศาสนาใดศาสนาหนึ่ง เสรีภาพทางศาสนายังหมายถึงการที่รัฐบาลให้เสรีภาพแก่ศาสนาที่ไม่ใช่ศาสนาประจำชาติ และปกป้องจากการเบียดเบียนของผู้ที่มีความคิดเห็นแตกต่าง
ประวัติศาสตร์
[แก้]ในประวัติศาสตร์มีทั้งการยอมรับศาสนาอื่น ๆ และการเบียดเบียนในหลายระดับ ประเทศส่วนใหญ่มักจะยอมรับความต่างศาสนา แต่ก็มีข้อจำกัดจำนวนมาก เช่น การขึ้นภาษีกับคนที่นับถือศาสนาอื่น กฎหมายทางด้านสังคมและเศรษฐกิจที่เอารัดเอาเปรียบ และในบางครั้งก็ไม่อนุญาตให้เลือกตั้ง
ยุคโบราณ
[แก้]In Antiquity a syncretic point-of-view often allowed communities of traders to operate under their own customs. When street mobs of separate quarters clashed in a Hellenistic or Roman city, the issue was generally perceived to be an infringement of community rights.
Cyrus the Great established the Achaemenid Empire ca. 550 BC, and initiated a general policy of permitting religious freedom throughout the empire, documenting this on the Cyrus Cylinder.[3][4]
Some of the historical exceptions have been in regions where one of the revealed religions has been in a position of power: Judaism, Zoroastrianism, Christianity and Islam. Others have been where the established order has felt threatened, as shown in the trial of Socrates in 399 BC or where the ruler has been deified, as in Rome, and refusal to offer token sacrifice was similar to refusing to take an oath of allegiance. This was the core for resentment and the persecution of early Christian communities.
Greek-Jewish clashes at Cyrene in 73 AD and 117 AD and in Alexandria in 115 AD provide examples of cosmopolitan cities as scenes of tumult.
ตะวันออกกลาง
[แก้]Following a period of fighting lasting around a hundred years before 620 AD which mainly involved Arab and Jewish inhabitants of Medina (then known as Yathrib), religious freedom for Muslims, Jews and pagans was declared by Muhammad in the Constitution of Medina. The Islamic Caliphate later guaranteed religious freedom under the conditions that non-Muslim communities accept dhimmi (protected) status and their adult males pay the jizya tax as a substitute for the zakat paid by Muslim citizens. Jews and Christians were alternately tolerated and persecuted, the most notable examples of the latter being the conquest of Islamic Spain by fundamentalist groups from north Africa (the Almoravids, followed by the Almohads from the mid-12th century), persecution of non-Muslims caused the emigration of many Jews (and Christians) into the northern, Christian states.[5]
Religious pluralism existed in classical Islamic ethics and Sharia law, as the religious laws and courts of other religions, including Christianity, Judaism and Hinduism, were usually accommodated within the Islamic legal framework, as seen in the early Caliphate, Al-Andalus, Indian subcontinent, and the Ottoman Millet system.[6][7] In medieval Islamic societies, the qadi (Islamic judges) usually could not interfere in the matters of non-Muslims unless the parties voluntarily choose to be judged according to Islamic law, thus the dhimmi communities living in Islamic states usually had their own laws independent from the Sharia law, such as the Jews who would have their own Halakha courts.[8]
Dhimmis were allowed to operate their own courts following their own legal systems in cases that did not involve other religious groups, or capital offences or threats to public order.[9] Non-Muslims were allowed to engage in religious practices that was usually forbidden by Islamic law, such as the consumption of alcohol and pork, as well as religious practices which Muslims found repugnant, such as the Zoroastrian practice of incestuous "self-marriage" where a man could marry his mother, sister or daughter. According to the famous Islamic legal scholar Ibn Qayyim (1292–1350), non-Muslims had the right to engage in such religious practices even if it offended Muslims, under the conditions that such cases not be presented to Islamic Sharia courts and that these religious minorities believed that the practice in question is permissible according to their religion.[10][ต้องการตรวจสอบความถูกต้อง]
อินเดีย
[แก้]ในจักรวรรดิโมริยะภายใต้พระเจ้าอโศกมหาราชทุกคนมีสิทธิในการนับถือศาสนาอย่างเสรี ตามหลักฐานที่พบในเสาอโศกว่า ผู้ใดก็ตามที่ยกย่องศาสนาตนเองเนื่องด้วยศรัทธาอันแรงกล้า และดูหมิ่นศาสนาอื่นเนื่องจากคิดว่าจะทำให้ศาสนาตนเองรุ่งเรือง มีแต่จะทำร้ายศาสนาของตนเองเท่านั้น[11]
Ancient Jews fleeing from persecution in their homeland 2,500 years ago settled in India and never faced anti-Semitism.[ต้องการอ้างอิง] Freedom of religion edicts have been found written during Ashoka the Great's reign in the 3rd century BC. Freedom to practise, preach and propagate any religion is a constitutional right in modern India. Most major relegious festivals of the main communities are included in the list of national holidays. India is an 80% Hindu country, yet its prime minister is a Sikh (Manmohan Singh), the chairperson of the ruling alliance is a Catholic woman of Italian origin (Sonia Gandhi), and three out of the twelve presidents of India have been Muslims. Still, though some argue that India's predominant religion, Hinduism, has long been among the most tolerant of religions,[12] others assert that tolerance only appeared in India with the emergence of the modern Republic of India as a secular nation in 1947.[13]
Freedom of religion in the Indian subcontinent is exemplified by the reign of King Piyadasi (304 BC to 232 BC) (Asoka). One of King Asoka's main concerns was to reform governmental institutes and exercise moral principles in his attempt to create a just and humane society. Later he promoted the principles of Buddhism, and the creation of a just, understanding and fair society was held as an important principle for many ancient rulers of this time in the East.
The importance of freedom of worship in India was encapsulated in an inscription of Asoka:
King Piyadasi (Ashok) dear to the Gods, honours all sects, the ascetics (hermits) or those who dwell at home, he honours them with charity and in other ways. But the King, dear to the Gods, attributes less importance to this charity and these honours than to the vow of seeing the reign of virtues, which constitutes the essential part of them. For all these virtues there is a common source, modesty of speech. That is to say, one must not exalt one’s creed discrediting all others, nor must one degrade these others without legitimate reasons. One must, on the contrary, render to other creeds the honour befitting them.
Religious freedom and the right to worship freely were practices that had been appreciated and promoted by most ancient Indian dynasties. As a result, people fleeing religious persecution in other parts of the world including Christians, Jews and Zoroastrians fled to India as a place of refuge where they could enjoy religious freedom. This had been the underlying attitude of most rulers of India until 1200 AD.
The initial entry of Islam into South Asia came in the first century after the death of the Islamic Prophet Muhammad. When around 1210 AD the Islamic Sultanates invaded India from the north-west, gradually the principle of freedom of religion deteriorated in this part of the world. They were subsequently replaced by another Islamic invader in the form of Babur. The Mughal empire was founded by the Mongol leader Babur in 1526, when he defeated Ibrahim Lodi, the last of the Delhi Sultans at the First Battle of Panipat. The word "Mughal" is the Indo-Iranian version of Mongol.
On the main Asian continent, the Mongols were tolerant of religions. People could worship as they wished freely and openly.
The Hindu-nationalist Bharatiya Janata Party (BJP) emerged as a major national political party in the 1980s,[14] and formed the core of the government from 1998 to 2004. It is the biggest constituent of the National Democratic Alliance, which ข้อมูลเมื่อ 2009[update] is in the opposition. Some Christians charge that the rise of the BJP and the emergence of Hindu nationalism have been accompanied by the repression of Christianity and in some isolated incidents, assaults on Christians and their institutions.[15] Freedom of religion in contemporary India is a fundamental right guaranteed under Article 25 of the nation's constitution. Accordingly every citizen of India has a right to profess, practise and propagate their religions peacefully.[16]
ยุโรป
[แก้]ในราชอาณาจักรซิซิลียุคนอร์มัน ภายใต้พระเจ้าโรเจอร์ที่ 2 มีความหลากหลายทางเชื้อชาติและศาสนา ชาวนอร์มัน ยิว มุสลิม อาหรับ ไบแซนทีน กรีก และซิซิลีอยู่ร่วมกันอย่างสันติ[17][18] ส่วนสมเด็จพระจักรพรรดิฟรีดริชที่ 2 ซึ่งเป็นพระราชนัดดาทรงอนุญาตให้ชาวมุสลิมอาศัยอยู่ในราชอาณาจักรและสามารถสร้างมัสยิดได้ ทรงเป็นกษัตริย์ที่รู้จักกันว่ายอมรับความแตกต่างทางศาสนาและวัฒนธรรม
ในยุคกลางศาสนจักรมีการจำกัดสิทธิเสรีภาพทางศาสนาอย่างมาก ในบางครั้งชาวยิวได้รับการยอมรับ ส่วนบางครั้งถูกเบียดเบียนสลับกันไปมา เช่น ประเทศสเปนมีการเนรเทศชาวยิวออกนอกประเทศในปี 1492 ส่วนชาวยิวที่เหลืออยู่ถูกศาลศาสนาไต่สวนข้อหาแอบนับถือศาสนายูดายอย่างลับ ๆ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับศาสนาอื่นแล้ว ศาสนายูดายเป็นศาสนาที่ไม่ใช่ศาสนาคริสต์ที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดในยุโรป
การแตกนิกายในศาสนาคริสต์
[แก้]ในปี 1380 จอห์น ไวคลิฟฟ์พยายามแปลพระคัมภีร์ไบเบิลเป็นภาษาอังกฤษ เนื่องจากในสมัยก่อนพระคัมภีร์ถูกเขียนในภาษาละตินเท่านั้น จึงมีเฉพาะนักบวชที่สามารถอ่านได้ ต่อมาพระสันตะปาปามีพระบัญญัติประณามการกระทำของจอหืน และหนังสือของเขาถูกเผาหมด
ต่อมาเมื่อมีการการปฏิรูปศาสนาของนิกายโปรเตสแตนต์เสรีภาพทางศาสนาในทวีปยุโรปแย่ลงเรื่อย ๆ ในปี 1414 บาทหลวงยาน ฮุส ชาวโบฮีเมีย ถูกเผาทั้งเป็นเนื่องจากมีความคิดเห็นทางด้านเทววิทยาแตกต่างจากศาสนจักร หนึ่งศตวรรษต่อมามาร์ติน ลูเทอร์บาทหลวงชาวเยอรมันที่ได้รับแรงบันดาลใจจากบาทหลวงฮุสเริ่มเคลื่อนไหวเช่นกัน โดยติด ข้อวินิจฉัย 95 ข้อในเมืองวิตเตนเบิร์กในปี 1517 ต่อต้านการที่ศาสนจักรขาย "ความรอด" ให้ประชาชนซื้อได้ และเรียกร้องให้มีการปฏิรูปศาสนจักรอย่างจริงจังแต่ไม่มีผลอย่างใด ต่อมาลูเทอร์ได้รับโอกาสให้ถอนคำพูด แต่ลูเทอร์ก็ปฏิเสธ ในที่สุดในปี 1521 พระสันตะปาปาทรงกระทำปัพพาชนียกรรม ทำให้เขาต้องไปอยู่ในอารักขาของเฟร็ดดิกที่ 3 แห่งแซ็กซอนนี และได้แปลพันธสัญญาใหม่เป็นภาษาเยอรมัน
The defiance of Papal authority proved contagious, and in 1533, when Henry VIII of England was excommunicated for his divorce and remarriage to Anne Boleyn, he promptly established a state church with bishops appointed by the crown. This was not without internal opposition, and Thomas More, who had been his Lord Chancellor, was executed in 1535 for opposition to Henry.
In 1535 the Swiss canton of Geneva became Protestant. In 1536 the Bernese imposed the reformation on the canton of Vaud by conquest. They sacked the cathedral in Lausanne and destroyed all its art and statuary. John Calvin, who had been active in Geneva was expelled in 1538 in a power struggle, but he was invited back in 1540.
The same kind of seesaw back and forth between Protestantism and Catholicism was evident in England when Mary I of England returned that country briefly to the Catholic fold in 1553 and persecuted Protestants. However, her half-sister, Elizabeth I of England was to restore the Church of England in 1558, this time permanently, and began to persecute Catholics again. The King James Bible commissioned by King James I of England and published in 1611 proved a landmark for Protestant worship, with official Catholic forms of worship being banned.
In 1558 the Transylvanian Diet of Turda declared free practice of both the Catholic and Lutheran religions, but prohibited Calvinism. Ten years later, in 1568, the Diet extended the freedom to all religions, declaring that "It is not allowed to anybody to intimidate anybody with captivity or expelling for his religion". However it was more than a religious tolerance, it declared the equality of the religions. The emergence in social hierarchy wasn't depend on the religion of the person thus Transylvania had also Catholic and Protestant monarchs (Princes). The lack of state religion was very unique for centuries in Europe. Therefore the Edict of Turda is considered by mostly Hungarian historians as the first legal guarantee of religious freedom in the Christian Europe.
In the Union of Utrecht (20 January 1579) personal freedom of religion was declared in the struggle between the Northern Netherlands and Spain. The Union of Utrecht was an important step in the establishment of the Dutch Republic (from 1581 to 1795). The establishment of a Jewish community in the Netherlands and New Amsterdam (present-day New York) during the Dutch republic is an example of the freedom of religion. When New Amsterdam surrendered to the English in 1664, the freedom of religion was guaranteed in the Articles of Capitulation.
Intolerance of dissident forms of Protestantism also continued, as evidenced by the exodus of the Pilgrims who sought refuge, first in the Netherlands, and ultimately in America, founding the Plymouth Colony in Massachusetts in 1620. William Penn, the founder of Philadelphia was involved in a case which had a profound effect upon future American law and those of England. In a classic case of jury nullification the jury refused to convict William Penn of preaching a Quaker sermon, which was illegal. Even though the jury was imprisoned for their acquittal, they stood by their decision and helped establish the freedom of religion.
In the Holy Roman Empire, Charles V agreed to tolerate Lutheranism in 1555 at the Peace of Augsburg. Each state was to take the religion of its prince, but within those states, there was not necessarily religious tolerance. Citizens of other faiths could relocate to a more hospitable environment.
สเปน
[แก้]หลังจากเมืองกรานาดาถูกตีแตกในปี 1492 ชาวคริสต์สเปนสัญญากับชาวมุสลิมว่าจะอนุญาตให้นับถือศาสนาได้อย่างเสรีภายใต้สนธิสัญญาแห่งกรานาดา แต่สนธิสัญญาดังกล่าวก็ไม่มีผลในทางปฏิบัติแต่อย่างใด ในปี 1501 ชาวสเปนยื่นคำขาดให้ชาวมุลิมเปลี่ยนมานับถือศาสนาคริสต์หรืออพยพออกนอกประเทศ ชาวมุสลิมส่วนใหญ่ยอมเปลี่ยนแต่ก็ยังคงแอบปฏิบัติตามคำสั่งสอนของศาสนาอิสลามอยู่อย่างลับ ๆ จนกระทั่งเมื่อถึงปี 1614 พระเจ้าเฟลีเปที่ 3 แห่งสเปนทรงประกาศเนรเทศชาวคาทอลิกที่มีเชื้อสายมุสลิมออกนอกราชอาณาจักรในที่สุด
ฝรั่งเศส
[แก้]In France, although peace was made between Protestants and Catholics at the Treaty of Saint Germain in 1570, persecution continued, most notably in the Massacre of Saint Bartholomew's Day on 24 August 1572, in which many Protestants throughout France were killed. It was not until the converted Protestant prince Henry IV of France came to the throne that religious tolerance was formalized in the Edict of Nantes in 1598. It would remain in force for over 80 years until its revocation in 1685 by Louis XIV of France. Intolerance remained the norm until the French Revolution, when state religion was abolished and all Church property confiscated.
โบฮีเมีย
[แก้]Bohemia (present-day Czech Republic) enjoyed religious freedom between 1436 and 1620, and became one of the most liberal countries of the Christian world during that period of time. The so-called Basel Compacts of 1436 declared the freedom of religion and peace between Catholics and Utraquists. In 1609 Emperor Rudolf II granted Bohemia greater religious liberty with his Letter of Majesty. The privileged position of the Catholic Church in the Czech kingdom was firmly established after the Battle of White Mountain in 1620. Gradually freedom of religion in Bohemian lands came to an end and Protestants fled or were expelled from the country. A devout Catholic, Emperor Ferdinand II forcibly converted Austrian and Bohemian Protestants.
โปแลนด์
[แก้]โปแลนด์เป็นประเทศที่มีเอกลักษณ์แตกต่างจากประเทศเพื่อนบ้านอื่น ๆ ที่มีเสรีภาพทางศาสนามาอย่างยาวนาน เสรีภาพนี้มีมาตั้งแต่สมัยเครือจักรภพในศตวรรษที่ 15 ในปี ค.ศ. 1573 มีประกาศสมาพันธรัฐวอร์ซอซึ่งเปิดเสรีภาพทางศาสนาอย่างเป็นทางการ และประชาชนก็ยังคงได้รับเสรีภาพนั้นอยู่ในช่วงที่ประเทศเพื่อนบ้านมีการเบียดเบียนผู้นับถือศาสนาหรือนิกายอื่น[19]
สหรัฐอเมริกา
[แก้]- See also: Freedom of Religion in the United States
Most of the early colonies, which were in part founded as a result of religious persecution, were generally not tolerant of dissident forms of worship with Maryland being the only exception. For example, Roger Williams found it necessary to found a new colony in Rhode Island to escape persecution in the theocratically dominated colony of Massachusetts. The Puritans of the Massachusetts Bay Colony were the most active of the New England persecutors of Quakers, and the persecuting spirit was shared by the Plymouth Colony and the colonies along the Connecticut river.[20] In 1660, one of the most notable victims of the religious intolerance was English Quaker Mary Dyer who was hanged in Boston, Massachusetts for repeatedly defying a Puritan law banning Quakers from the colony.[20] As one of the four executed Quakers known as the Boston martyrs, the hanging of Dyer on the Boston gallows marked the beginning of the end of the Puritan theocracy and New England independence from English rule, and in 1661 King Charles II explicitly forbade Massachusetts from executing anyone for professing Quakerism.[21]
Another notable example of religious persecution by Puritans in Massachusetts was the Salem witch trials in 1692 and 1693. Thirty-one witchcraft trials were, convicting twenty-nine people of the capital felony of witchcraft. Nineteen of the accused, fourteen women and five men, were hanged. One man who refused to enter a plea was crushed to death under heavy stones in an attempt to force him to do so.
Freedom of religion was first applied as a principle of government in the founding of the colony of Maryland, founded by the Catholic Lord Baltimore, in 1634.[22] Fifteen years later (1649) the Maryland Toleration Act, drafted by Lord Baltimore, provided: "No person or persons...shall from henceforth be any waies troubled, molested or discountenanced for or in respect of his or her religion nor in the free exercise thereof." The Maryland Toleration Act was repealed with the assistance of Protestant assemblymen and a new law barring Catholics from openly practicing their religion was passed.[23] In 1657, the Catholic Lord Baltimore regained control after making a deal with the colony's Protestants, and in 1658 the Act was again passed by the colonial assembly. This time, it would last more than thirty years, until 1692,[24] when after Maryland's Protestant Revolution of 1689, freedom of religion was again rescinded.[22][25] In addition in 1704, an Act was passed "to prevent the growth of Popery in this Province", preventing Catholics from holding political office.[25] Full religious toleration would not be restored in Maryland until the American Revolution, when Maryland's Charles Carroll of Carrollton signed the American Declaration of Independence.
The modern legal concept of religious freedom as the union of freedom of belief and freedom of worship with the absence of any state-sponsored religion, originated in the United States of America[ต้องการอ้างอิง].
Reiterating Maryland's earlier colonial legislation, the Virginia Statute for Religious Freedom, written in 1779 by Thomas Jefferson, proclaimed:
- "[N]o man shall be compelled to frequent or support any religious worship, place, or ministry whatsoever, nor shall be enforced, restrained, molested, or burthened in his body or goods, nor shall otherwise suffer, on account of his religious opinions or belief; but that all men shall be free to profess, and by argument to maintain, their opinions in matters of religion, and that the same shall in no wise diminish, enlarge, or affect their civil capacities."
The United States formally considers religious freedom in its foreign relations. The International Religious Freedom Act of 1998 established the United States Commission on International Religious Freedom which investigates the records of over 200 other nations with respect to religious freedom, and makes recommendations to submit nations with egregious records to ongoing scrutiny and possible economic sanctions. Many human rights organizations have urged the United States to be still more vigorous in imposing sanctions on countries that do not permit or tolerate religious freedom.
ประเทศไทย
[แก้]กรุงรัตนโกสินทร์
[แก้]รัชกาลที่ 5 มีพระบรมราชโองการถึงผู้สำเร็จราชการหัวเมืองล้านนาว่า
การศาสนานั้นไม่เป็นที่ขัดขวางสิ่งใดในราชการแผ่นดิน ผู้ใดเห็นว่าศาสนาใดจะถูกต้องก็ถือตามชอบใจของผู้นั้น ผิดถูกก็อยู่ที่ตัวของผู้ที่นับถือศาสนานั้นเอง... ซึ่งศาสนาพระเยซูนั้นห้ามไม่ให้ถือไม่ให้ทำคือไหว้ผีเลี้ยงผีทำการงานต่าง ๆ ในวันอาทิตย์ ก็อย่าให้ถือให้ทำเป็นอันขาด เว้นเสียแต่เป็นการศึกสงคราม และเป็นการสำคัญจึงจะใช้ผู้นั้นในวันอาทิตย์ก็ใช้ได้...
หลังกงสุลอเมริการายงานว่าผู้ที่นับถือศาสนาคริสต์ถูกขัดขวางให้ปฏิบัติตามขนบประเพณีสมัยนั้น
จุดยืนของหลายฝ่าย
[แก้]หลายฝ่ายมีจุดยืนเกี่ยวกับเสรีภาพทางศาสนาที่แตกต่างกัน ซึ่งจุดยืนใหญ่ ๆ สรุปได้ดังนี้
เสรีนิยม
[แก้]ในหนังสือ ความมั่งคั่งของประชาชาติ โดย อดัม สมิธ แสดงความคิดเห็นว่าถ้าประเทศใดอนุญาตให้ประชาชนนับถือศาสนาโดยเสรีแล้ว สังคมนั้นจะอยู่อย่างผาสุกปราศจากความไม่สงบและช่วยลดการไม่ยอมรับความต่างทางศาสนา โดยถ้ามีหลายศาสนาอยู่ในสังคมจะทำให้ผู้นำศาสนานั้น ๆ ไม่สอนในด้านที่ทำให้เกิดความแตกแยก เพราะจะทำให้ชักจูงผู้คนให้เปลี่ยนศาสนาได้ง่ายขึ้น ไม่ทำให้ผู้ต่างศาสนาคิดว่าศาสนาตนเป็นศาสนาแห่งความรุนแรง สิ่งนี้เองจะทำให้สังคมมีความมั่นคงในระยะยาว
สมิธยังชี้อีกว่ากฎหมายใด ๆ ที่จำกัดเสรีภาพทางศาสนา หรือพยายามจำกัดอำนาจให้ศาสนาใดศาสนาหนึ่ง ในระยะยาวแล้วจะมีผลกระทบด้านลบต่อศาสนานั้น ทั้งยังอาจมีการทุจริตได้อีกด้วย เหตุการณ์นี้จะเกิดขึ้นต่อเมื่อผู้นำศาสนาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องชักจูงผู้คนให้เปลี่ยนศาสนา และไม่จำเป็นต้องชี้แจงข้อดีของการนับถือศาสนานั้น ๆ[27]
“ | ความกระตือรือร้นในการเผยแพร่ธรรมของผู้สอนศาสนาจะเป็นอันตรายและมีปัญหา ในกรณีที่มีนิกายหรือศาสนาเดียวอยู่ในสังคม หรือในสังคมที่ถูกแบ่งแยกโดยสองสามนิกายใหญ่ ทำให้ผู้สอนศาสนาต้องเผยแพร่ธรรมที่ถูกต้องกับความคิดเห็นของนิกายที่ตนสังกัดอยู่ หรืออยู่ภายใต้ระเบียบปฏิบัติที่กำหนด แต่ความกระตือรือร้นนั้นจะต้องมาจากใจอันบริสุทธิ์จริง ในภาวะที่สังคมมีสองหรือสามร้อยนิกาย หรือหนึ่งพันนิกายก็ได้ ที่ไม่มีใครมีอิทธิพลพอที่จะทำให้สังคมปราศจากความสงบสุข ผู้สอนศาสนาก็จะพบว่าตนเองถูกรอบล้อมไปด้วยผู้ที่คิดเห็นตรงข้ามที่ไม่ใช่มิตร ทำให้ต้องเปิดเผยและสอนอย่างพอประมาณมากขึ้น สิ่งนี้มิอาจเกิดขึ้นได้ในนิกายใหญ่[28] (อังกฤษ) | ” |
ศาสนาพุทธ
[แก้]ศาสนาฮินดู
[แก้]ศาสนาฮินดูก็เป็นอีกศาสนาหนึ่งที่มีการยอมรับศาสนาอื่น ๆ[30] ศาสนาฮินดูเคารพวิธีการเข้าถึงพระเจ้าที่แตกต่างกันและเชื่อว่าทุกศาสนาเท่าเทียมกัน มีคำพูดอยู่ประโยคหนึ่งว่า "ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว นักปราชญ์เพียงเรียกชื่อต่างกันแค่นั้นเอง[30]
ศาสนาคริสต์
[แก้]นิกายโรมันคาทอลิกสนับสนุนเสรีภาพทางศาสนาตามคำประกาศเรื่องเสรีภาพในการถือศาสนาของสภาสังคายนาวาติกันครั้งที่สอง This was itself inspired by the work of the Jesuit theologian John Courtney Murray. Some Orthodox Christians, especially those living in democratic countries, support religious freedom for all, as evidenced by the position of the Ecumenical Patriarchate. Many Protestant Christian churches, including some Baptists, Churches of Christ, Seventh-day Adventist Church and main line churches have a commitment to religious freedoms. ลัทธิมอรมอนก็สนับสนุนสิทธินี้ด้วย
However others, such as African scholar Makau Mutua, have argued that Christian insistence on the propagation of their faith to native cultures as an element of religious freedom has resulted in a corresponding denial of religious freedom to native traditions and led to their destruction. As he states in the book produced by the Oslo Coalition on Freedom of Religion or Belief — "Imperial religions have necessarily violated individual conscience and the communal expressions of Africans and their communities by subverting African religions."[31][32]
Joel Spring writes about the Christianization of the Roman Empire, "Christianity added a new impetus to the expansion of empire. Increasing the arrogance of the imperial project, Christians insisted that the Gospels of the Church were the only valid source of religious beliefs. By the 5th century, Christianity was thought of as co-extensive with the Imperium Romanum. This meant that to be human, as opposed to being a natural slave, was to be "civilized" and Christian. Historian Anthony Pagden argues, 'just as the civitas; had now become coterminous with Christianity, so to be human—to be, that is, one who was "civil." and who was able to interpret correctly the law of nature—one had now also to be Christian.
"After the fifteenth century, most European colonialists rationalized the spread of empire with the belief that they were saving a barbaric and pagan world by spreading Christian civilization."[33]
In the Portuguese and Spanish colonization of the Americas the policy of Indian Reductions and Jesuit Reductions resulted in forced conversions of indigenous peoples of the Americas from their long practiced spiritual and religious traditions and theological beliefs. The actual population of indigenous peoples, congregations of neophytes and the untouched, plummeted from unintended consequences of missionary Christianity's contacts.[34]
ศาสนาอิสลาม
[แก้]การเปลี่ยนไปนับถือศาสนาอิสลามสามารถทำได้โดยง่ายการปฏิญาตน (ชาฮะดะห์) แต่ชาวมุสลิมไม่สามารถออกจากศาสนาอิสลามได้ ในหลาย ๆ ประเทศมุสลิมมีการปกครองโดยกฎหมายชาริอะห์ทั้งกับชาวมุสลิมและผู้ที่ไม่ใช่มุสลิม บางประเทศมีกฎหมายเข้มงวดเพียงเล็กน้อย (เช่น กฎหมายบรูไนไม่อนุญาตให้ผู้นับถือศาสนาใด ๆ ก็ตามนุ่งเสื้อผ้าที่เผยให้เห็นหัวไหล่ แต่กฎหมายอัฟกานิสถานบังคับให้ผู้หญิงทุกคนสวมฮิญาบ)
ชาวมุสลิมบางคนจะอ้างข้อความจากคัมภีร์ที่ว่า "ไม่มีการบังคับให้นับถือศาสนา"[2:256] และ "Say: O you who reject faith, I do not worship what you worship, nor do you worship what I worship...To you be your religion, and to me be mine"[109:1–6] ที่แสดงให้เห็นว่าศาสนาอิสลามให้เสรีภาพในการนับถือศาสนา อย่างไรก็ดี มีอีกหลายวรรคที่กล่าวถึงบทลงโทษอันรุนแรงต่อผู้ที่ออกจากศาสนาอิสลามเช่นเดียวกัน
ส่วน อัลกุรอาน 2:190–194 กล่าวถึงสงครามกับพวกนอกรีตที่หมายความว่าอนุญาตให้มุสลิมต่อสู้เฉพาะพวกที่มีจุดประสงค์จะทำร้ายมุสลิม (สิทธิในการป้องกันตัว) และถ้าศัตรูของชาวมุสลิมยอมแพ้ พวกเขาก็ต้องหยุดด้วยเพราะอัลลอฮ์ไม่โปรดคนที่ทำเกินเลย
In Bukhari:V9 N316, Jabir ibn 'Abdullah narrated that a Bedouin accepted Islam and then when he got a fever he demanded that Muhammad to cancel his pledge (allow him to renounce Islam). Muhammad refused to do so. The Bedouin man repeated his demand once, but Muhammad once again refused. Then, he (the Bedouin) left Medina. Muhammad said, "Madinah is like a pair of bellows (furnace): it expels its impurities and brightens and clear its good." In this narration, there was no evidence demonstrating that Muhammad ordered the execution of the Bedouin for wanting to renounce Islam.
นอกจากนี้ใน อัลกุรอาน 5:3 ซึ่งเชื่อว่าเป็นวิวรณ์ครั้งสุดท้ายของศาสดามุฮัมมัด กล่าวว่า มุสลิมจะต้องยำเกรงอัลลอฮ์ และไม่ยำเกรงผู้ที่ปฏิเสธอิสลาม และ อัลกุรอาน 53:38–39 states that one is accountable only for one's own actions. Therefore, it postulates that in Islam, in the matters of practising a religion, it does not relate to a worldly punishment, but rather these actions are accountable to God in the afterlife. Thus, this supports the argument against the execution of apostates in Islam.
อย่างไรก็ดี มุสลิมบางคนสนับสนุนโทษประหารชีวิตผู้ที่ออกจากศาสนาอิสลาม ใน บูคารี V4 B52 N260 "ท่านศาสดากล่าวไว้ว่า ถ้ามุสลิมทิ้งศาสนาของตน ฆ่าเขาซะ'"
ในประเทศอิหร่าน รัฐธรรมนูญปกป้องเพียงสี่ศาสนาหลัก คือ ศาสนาอิสลาม คริสต์ ยูดาย และ โซโรอัสเตอร์[35] แต่มีช่องโหว่ให้มีการเบียดเบียนผู้นับถือศาสนาบาไฮ[36] ซึ่งโดนจับ ทุบตี รวมถึงปฏิเสธสิทธิพลเมืองและสิทธิในการศึกษาขั้นสูง[35]
ในปี 2006 ศาลปกครองสูงสุดแห่งอียิปต์มีคำตัดสินชัดเจน แบ่งแยกศาสนาที่ศาสนาอิสลามยอมรับ คือ ศาสนาอิสลาม คริสต์ และ ยูดาย[37][38]ส่วนศาสนาที่อิสลามไม่ยอมรับคือศาสนาอื่น ๆ ทั้งหมด>[39] คำสั่งศาลนี้ทำให้ผู้นับถือศาสนาอื่น ๆ เช่น ศาสนาบาไฮ ไม่สามารถมีสิทธิพลเมืองได้ เช่น การทำบัตรประชาชน สูติบัตร มรณบัตร และหนังสือเดินทาง [39]
การเปลี่ยนศาสนา
[แก้]ประเด็นที่มีการถกเถียงกันมากที่สุดคือสิทธิของบุคคลในการเปลี่ยนศาสนา และสิทธิในการเผยแพร่ศาสนา รัฐอิสลามและประเทศจีนจำกัดกิจกรรมของมิชชนารีอย่างมาก ส่วนในประเทศกรีซการชักจูงให้เปลี่ยนศาสนาผิดรัฐธรรมนูญ[40]
มีอีกมุมมองหนึ่งจากกลุ่มผู้ไม่นับถือศาสนาอับราฮัม เช่น ชาวอัฟริกันและอินเดีย มาเคา มูตัว นักวิชาการแอฟริกัน วิจารณ์การชักจูงให้เปลี่ยนศาสนาและการทำลายทางวัฒนธรรม ซึ่งเขาเรียกว่า "การเผยแพร่ศาสนาสากล"
นักวิชาการอินเดียบางคน[41]ก็โต้แย้งในลักษณะใกล้เคียงกัน ที่ว่าสิทธิในการเผยแพร่ศาสนาไม่ culturally or religiously neutral.
ในประเทศศรีลังกามีรัฐบัญญัติปกป้องศาสนาท้องถิ่นจากการเผยแพร่ศาสนา ในหลาย ๆ รัฐของประเทศอินเดียก็มีกฎหมายใกล้เคียงกันที่จำกัดการชักจูงให้เปลี่ยนศาสนาโดยกำลัง การปลอมแปลง และการหลอกลวง
ในปี 2008 องค์กร Christian Solidarity ซึ่งเป็นองค์กรสิทธิมนุษยชนคริสต์ได้ออกมาวิจารณ์การเบียดเบียนผู้ออกจากศาสนาอิสลาม โดยยกตัวอย่างกรณีศึกษาในหกประเทศมุสลิม และได้เรียกร้องให้ชาติมุสลิและประชาคมโลกออกมาช่วยเหลือผู้ถูกเบียดเบียนสิทธิมนุษยชนเหล่านี้ [42]
การเปลี่ยนศาสนาในศาสนาอิสลาม
[แก้]ตามกฎหมายชาริอะห์ ผู้ชายที่ออกจากอิสลามจะต้องได้รับโทษประหาร ยกเว้นแต่มีความผิดปกติทางจิตใจ หรือโดนขู่บังคับให้เปลี่ยน ส่วนผู้หญิงที่ออกจากอิสลามมีวิธีปฏิบัติแตกต่างกัน โดยนิกายซุนหนี่เชื่อว่าควรประหารเช่นเดียวกับผู้ชาย แต่นิกายชีอะห์เชื่อว่าควรจำคุกจนกว่าจะยอมเปลี่ยนกลับมาเป็นอิสลาม[43]
กฎหมายในประเทศ
[แก้]ความเชื่อของบางลัทธิอาจขัดแย้งกับกฎหมายของประเทศได้ เช่น ศาสนาอิสลามและมอร์มอนอนุญาตให้มีมีคู่ครองหลายคนแต่กฎหมายในบางประเทศไม่อนุญาต จึงเกิดคำถามขึ้นว่าการห้ามมีคู่ครองหลายคนเป็นการจำกัดสิทธิของผู้นับถือศาสนาอิสลามหรือไม่ หลายประเทศมีวิธีการจัดการที่แตกต่างกัน ในประเทศอินเดียอนุญาตให้เฉพาะชาวมุสลิมเท่านั้นที่จะมีคู่ครองหลายคนได้ ส่วนในประเทศสหรัฐห้ามมีคู่ครองหลายคนในทุกกรณี
ทั้งนี้ยังมีอีกหลายประเด็น เช่น การที่ชาวอินเดียแดงในสหรัฐใช้ยาหลอนประสาทและสิ่งผิดกฎหมายอื่น ๆ ในการทำพิธีกรรม
กฎหมายระหว่างประเทศ
[แก้]เสรีภาพในการนับถือศาสนาและเสรีภาพทางความเชื่อ ตลอดจนเสรีภาพในการไม่นับถือศาสนา ได้รับการรับรองโดยกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง (ICCPR)[44]อย่างไรก็ดีในทางปฏิบัติศาสนาที่เป็นชนกลุ่มน้อยหรือที่ถูกสังคมปฏิเสธยังคงถูกเบียดเบียนอยู่ในหลาย ๆ ประเทศทั่วโลก[45]
สิทธิของเด็ก
[แก้]กฎหมายในประเทศเยอรมนีอนุญาตให้เยาวชนอายุ 14 ปีขึ้นไปมีสิทธิในการเข้าหรือออกจากรีตใดก็ตาม ส่วนเยาวชนอายุ 12 ปีขึ้นไปมีสิทธิคุ้มครองจากการบังคับให้เปลี่ยนรีต และหากผู้ปกรองของเด็กอายุ 10 ขึ้นไปประสงค์จะเปลี่ยนศาสนาของเด็กจะต้องรายงานให้ทราบก่อน[46] มีกฎหมายที่คล้ายคลึงกันนี้ในประเทศออสเตรีย[47] และในสวิตเซอร์แลนด์[48]
ความกังวลในปัจจุบัน
[แก้]ในปัจจุบันนี้มีความกังวลเรื่องการเบียดเบียนศาสนาชนกลุ่มน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศมุสลิมในในประเทศคอมมิวนิสต์ เช่น ประเทศจีน[49] และเกาหลีเหนือ เป็นต้น รวมถึงการไม่ยอมรับความต่างทางศาสนาในประเทศอื่น ๆ เช่น การห้ามหญิงชาวมุสลิมใส่ผ้าคลุมในบางประเทศ
อย่างไรก็ดีบางกลุ่มกังวลกับการให้เสรีภาพทางศาสนามากเกินไป โดยเฉพาะจากกลุ่มประชากรไม่มีศาสนาในทวีปยุโรปและสหรัฐอเมริกา เพราะอาจนำมาด้วยซึ่งการชักจูงให้เปลี่ยนศาสนาด้วยวิธีการต่าง ๆ อย่างการติดป้ายประกาศตามท้องถนน ความไม่พอใจนี้นำไปสู่กฎหมายที่จำกัดสิทธิผู้นับถือศาสนาอันเข้มงวด เช่น ในบางแคว้นของประเทศสเปนรัฐบาลออกกฎหมายห้ามติดหมายกางเขนในที่สาธารณะเนื่องจาก "ละเมิดสิทธิของคนไม่มีศาสนา"[50]
วันเสรีภาพทางศาสนาโลก
[แก้]วันที่ 27 ตุลาคมถือเป็นวันเสรีภาพทางศาสนาโลก เพื่อรำลึกถึงมรณสักขีแห่งบอสตันที่โดนสังหารเพราะความเชื่อของตน[51] ส่วนประเทศสหรัฐอเมริกาถือวันที่ 16 มกราคมเป็นวันเสรีภาพทางศาสนา[52]
สถานการณ์ทั่วโลกในปัจจุบัน
[แก้]สำนักวิจัยพิวศึกษาเสรีภาพทางศาสนาทั่วโลก โดยใช้ข้อมูลจาก 16 องค์กรรัฐบาลและองค์กรเอกชน ซึ่งรวมถึง สหประชาชาติ US. State Department และ Human Rights Watch และผลการวิจัยครอบคลุมประชากรร้อยะล 99.5 ของทั้งโลก[53][54] ตามผลการสำรวจพบว่าประเทศหนึ่งในสามของโลกมีเสรีภาพทางศาสนาที่จำกัด และเกือบร้อยละ 70 ของประชากรโลกอาศัยอยู่ในประเทศเหล่านี้[53][54] เสรีภาพทางศาสนานี้วัดจากทั้งอำนาจรัฐ และการตอบรับจากสังคม ทั้งตัวบุคคล องค์กร และกลุ่มทางสังคม การจำกัดของรัฐบาลดูจากในรัฐธรรมนูญหรือการระงับเสรีภาพในการแสดงออก การตอบรับจากสังคมวัดจากการก่อการร้ายในนามศาสนาและความรุนแรงระหว่างผู้นับถือศาสนาสุดขั้ว
อมริกาเหนือและอเมริกาใต้มีระดับการจำกัดเสรีภาพทางศาสนาน้อยที่สุดทั้งจากรัฐบาลและสังคม ขณะที่ในตะวันออกกลางและแอฟริกาเหนือมีการจำกัดเสรีภาพมากที่สุด: ประเทศซาอุดีอาระเบีย ปากีสถาน อียิปต์ อินโดนีเซีย อินเดีย และ อิหร่าน ติดอันดับต้น ๆ ของรายชื่อ ขณะที่บราซิล ญี่ปุ่น สหัรฐ อิตาลี ฝรั่งเศส แอฟริกาใต้ และสหราชอาณาจักรอยู่ในอันดับท้าย ๆ
While the Middle East, North Africa and the Americas exhibit either extremely high or low levels of government and social restrictions, these two variables do not always move together: Vietnam and China, for instance, had high government restrictions on religion but were in the moderate or low range when it came to social hostilities. Nigeria and Bangladesh follow the opposite pattern: high in social hostilities but moderate in terms of government actions.
The study found that government restrictions were relatively low in the U.S., but the levels of religious hostilities were higher than those reported in a number of other large democracies, such as Brazil and Japan.
While most countries provided for the protection of religious freedom in their constitutions or laws, only a quarter of those countries were found to fully respect these legal rights in practice.
In 75 countries - four in 10 in the world - governments limit the efforts of religious groups to proselytise and in 178 countries - 90 percent - religious groups must register with the government.
India and China, also exhibited extreme, but different restrictions on religion. China showed very high levels of government restriction but low to moderate levels of social hostilities, while India showed very high social hostilities but only moderate to high levels of government restrictions.
Israel stood out among the nations surveyed with "high scores on the social hostilities index" in comparison with other countries that are more authoritarian or less ordered.[55]
Topping the government restrictions index were Saudi Arabia, Iran, Uzbekistan, China, Egypt, Burma, Maldives, Eritrea, Malaysia and Brunei.
At the top of the social hostilities index were Iraq, India, Pakistan, Afghanistan, Indonesia, Bangladesh, Somalia, Israel, Sri Lanka, Sudan and Saudi Arabia.[55]
ดูเพิ่ม
[แก้]- เสรีภาพทางศาสนาทั่วโลก
- เสรีภาพทางความคิด
- สิทธิมนุษยชน
- การเลือกปฏิบัติทางศาสนา
- การเบียดเบียนทางศาสนา
- การยอมรับความต่างทางศาสนา
- รัฐโลกียวิสัย
- Separation of church and state
- ศาสนาประจำชาติ
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ศัพท์บัญญัติ ราชบัณฑิตยสถาน พิมพ์คำว่า religious freedom
- ↑ กระทรวงการต่างประเทศ (กรกฎาคม 2551). "มาตรา 18, ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน" (PDF) (ภาษาไทยและอังกฤษ). p. 25. สืบค้นเมื่อ 5 ม.ค. 2554.
{{cite web}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help)CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์) - ↑ Cyrus Cylinder, livius.org.
- ↑ Richard A. Taylor; E. Ray Clendenen (15 October 2004). Haggai, Malachi. B&H Publishing Group. pp. 31–32. ISBN 9780805401219.
- ↑ Frank, Daniel H. and Leaman, Oliver. 2003. The Cambridge Companion to Medieval Jewish Philosophy. Cambridge University Press. pp. 137–138. ISBN 0-521-65574-9
- ↑ (Weeramantry 1997, p. 138)
- ↑ Sachedina, Abdulaziz Abdulhussein (2001). The Islamic Roots of Democratic Pluralism. Oxford University Press. ISBN 0195139917.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Mark R. Cohen (1995). Under Crescent and Cross: The Jews in the Middle Ages. Princeton University Press. p. 74. ISBN 069101082X. สืบค้นเมื่อ 2010-04-10.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ al-Qattan, Najwa (1999). "Dhimmis in the Muslim Court: Legal Autonomy and Religious Discrimination". International Journal of Middle East Studies. University of Cambridge. 31 (3): 429–444. ISSN 00207438.
{{cite journal}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Sherman A. Jackson (2005). Islam and the Blackamerican: looking toward the third resurrection. Oxford University Press. p. 144. ISBN 019518081X. สืบค้นเมื่อ 2010-04-10.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Ashokha Rock Edicts The Twelfth Edict
- ↑ [ต้องการเลขหน้า]Contesting the Nation: Religion, Community, and the Politics of Democracy in India - by David Ludden; 1996
- ↑ Cookson, Catharine (2003). Encyclopedia of religious freedom. Volume 4 of Routledge encyclopedias of religion and society. Taylor & Francis. pp. 179–180. ISBN 9780415941815.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Cookson, Catharine (2003). Encyclopedia of religious freedom. Taylor & Francis. p. 181. ISBN 9780415941815.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help). - ↑ Op. cit. Cookson 2003, p. 182 harvnb error: multiple targets (2×): CITEREFCookson2003 (help).
- ↑ 25. Freedom of conscience and free profession, practice and propagation of religion, The Constitution of India, constitution.org.
- ↑ Roger II - Encyclopædia Britannica
- ↑ Tracing The Norman Rulers of Sicily
- ↑ Zamoyski, Adam. The Polish Way. New York: Hippocrene Books, 1987
- ↑ 20.0 20.1 Rogers, Horatio, 2009. Mary Dyer of Rhode Island: The Quaker Martyr That Was Hanged on Boston Common, 1 June 1660 pp.1-2. BiblioBazaar, LLC
- ↑ Puritans and Puritanism in Europe and America: a comprehensive encyclopedia
- ↑ 22.0 22.1 Zimmerman, Mark, Symbol of Enduring Freedom, p. 19, Columbia Magazine, March 2010
- ↑ Brugger, Robert J. (1988). Maryland: A Middle Temperament. , p 21, Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-3399-X.
- ↑ Finkelman, Paul, Maryland Toleration Act, The Encyclopedia of American Civil Liberties, New York: CRC Press. ISBN 0-415-94342-6.
- ↑ 25.0 25.1 Roark, Elisabeth Louise, p.78, Artists of colonial America Retrieved 22 February 2010
- ↑ แหล่งอ้างอิงปฐมภูมิ: หนังสือมรดกศาสนาในเชียงใหม่ หน้า 224-245
แหล่งอ้างอิงทุติยภูมิ: คริสตจักรยุคพระคุณ - ↑ สมิธ, อดัม (1776), Penn State Electronic Classics พิมพ์ใหม่ปี 2005, หน้า 643-649 (อังกฤษ)
- ↑ สมิธ, อดัม (1776), Penn State Electronic Classics, พิมพ์ใหม่ปี 2005, หน้า 647
- ↑ คัทเลอร์, โฮเวิร์ด (2553). ศิลปะแห่งความสุข The Art of Happiness. อีเทอร์นัล อิงค์. pp. 229–231. ISBN 9749268725.
{{cite book}}
: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=
ถูกละเว้น แนะนำ (|author=
) (help) (ไทย) - ↑ 30.0 30.1 "Hindu Beliefs". religionfacts.com.
- ↑ Mutua, Makau. 2004. Facilitating Freedom of Religion or Belief, A Deskbook. Oslo Coalition on Freedom of Religion or Belief.
- ↑ J. D. Van der Vyver; John Witte (1996). Religious human rights in global perspective: legal perspectives. Vol. 2. Martinus Nijhoff Publishers. p. 418. ISBN 9041101772.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Joel H. Spring (2001). Globalization and educational rights: an intercivilizational analysis. Routledge. p. 92. ISBN 9780805838824.
{{cite book}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help) - ↑ Alan Taylor (2002). American colonies; Volume 1 of The Penguin history of the United States, History of the United States Series. Penguin. p. 40. ISBN 780142002100.
{{cite book}}
: ตรวจสอบค่า|isbn=
: length (help) - ↑ 35.0 35.1 International Federation for Human Rights (2003-08-01). "Discrimination against religious minorities in Iran" (PDF). fdih.org. สืบค้นเมื่อ 2006-10-20.
- ↑ Iran Human Rights Documentation Center (2007). "A Faith Denied: The Persecution of the Baha'is of Iran" (PDF). Iran Human Rights Documentation Center. สืบค้นเมื่อ 2007-03-03.
- ↑ Mayton, Joseph (2006-12-19). "Egypt's Bahais denied citizenship rights". Middle East Times. สืบค้นเมื่อ 2007-01-23.
- ↑ Otterman, Sharon (2006-12-17). "Court denies Bahai couple document IDs". The Washington Times. สืบค้นเมื่อ 2007-01-23.
- ↑ 39.0 39.1 Nkrumah, Gamal (2006-12-21). "Rendered faithless and stateless". Al-Ahram weekly. สืบค้นเมื่อ 2007-01-23.
- ↑ US State Department report on Greece
- ↑ Sanu, Sankrant (2006). "Re-examining Religious Freedom" (PDF). Manushi. สืบค้นเมื่อ 2008-07-26.
- ↑ "No place to call home" (PDF). Christian Solidarity Worldwide. 29 April 2008.
{{cite web}}
:|ref=harv
ไม่ถูกต้อง (help); แหล่งข้อมูลอื่นใน
(help).|publisher=
- ↑ Heffening, W. "Murtadd". ใน P.J. Bearman, Th. Bianquis, C.E. Bosworth, E. van Donzel and W.P. Heinrichs (บ.ก.). Encyclopaedia of Islam Online Edition. Brill Academic Publishers. ISSN 1573-3912.
{{cite encyclopedia}}
: CS1 maint: multiple names: editors list (ลิงก์) - ↑
คณะอนุกรรมการสิทธิมนุษยชน
ด้านชนชาติ ผู้ไร้สัญชาติ แรงงานข้ามชาติและผู้พลัดถิ่น สภาทนายความ. "มาตรา 18, กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง" (DOC). p. 5. สืบค้นเมื่อ 5 ม.ค. 2554.
{{cite web}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help) - ↑
Derek H. Davis (6 มิ.ย. 2545). "วิวัฒนาการของอิสรภาพทางศาสนาในฐานะสิทธิมนุษยชนสากล" (PDF) (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 5 ม.ค. 2554.
{{cite web}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help) - ↑ Gesetz über die religiöse Kindererziehung (เยอรมัน)
- ↑ Bundesgesetz 1985 über die religiöse Kindererziehung (pdf) (เยอรมัน)
- ↑ Schweizerisches Zivilgesetzbuch Art 303: Religiöse Erziehung (เยอรมัน)
- ↑ "วาติกันเดือดประณามจีนตัวทำลายเสรีภาพนับถือศาสนา". popereport.com. 18 ธ.ค. 2553. สืบค้นเมื่อ 5 ม.ค. 2554.
{{cite web}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help) - ↑ "อำลา 2010... ปีบอบช้ำของพระศาสนจักร". popereport.com. 22 ธ.ค. 2553. สืบค้นเมื่อ 5 ม.ค. 2554.
{{cite web}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help) - ↑ 1659: มรณสักขีแห่งบอสตันสองคนแรก (อังกฤษ)
- ↑ คำแถลงของประธานาธิบดีสหรัฐฯ วันเสรีภาพทางศาสนา ปี 2549, คำแถลงของประธานาธิบดีสหรัฐฯ วันเสรีภาพทางศาสนาปี 2544 (อังกฤษ)
- ↑ 53.0 53.1 "Global Restrictions on Religion (Executive summary)". The Pew Forum on Religion & Public Life. December 2009. สืบค้นเมื่อ 2009-12-29.
{{cite web}}
: Cite ไม่รู้จักพารามิเตอร์ว่างเปล่า :|coauthors=
(help) - ↑ 54.0 54.1 "Global Restrictions on Religion (Full report)" (PDF). The Pew Forum on Religion & Public Life. December 2009. สืบค้นเมื่อ 2009-12-29.
{{cite web}}
: Cite ไม่รู้จักพารามิเตอร์ว่างเปล่า :|coauthors=
(help) [ลิงก์เสีย] - ↑ 55.0 55.1 Eli Clifton, Few States Enjoy Freedom of Faith, Report Says.
อ่านเพิ่มเติม
[แก้]- Daniel L. Dreisbach and Mark David Hall. The Sacred Rights of Conscience: Selected Readings on Religious Liberty and Church-State Relations in the American Founding (Indianapolis: Liberty Fund Press, 2009).
- Barzilai, Gad (2007). Law and Religion. Ashgate. ISBN 978-0-7546-2494-3..
- Beneke, Chris (2006-09-20). Beyond Toleration: The Religious Origins of American Pluralism. Oxford University Press, USA. ISBN 0-19-530555-8..
- Curry, Thomas J. (1989-12-19). Church and State in America to the Passage of the First Amendment. Oxford University Press; Reprint edition (19 December 1989). ISBN 0-19-505181-5..
- Frost, J. William (1990) A Perfect Freedom: Religious Liberty in Pennsylvania (Cambridge, England: Cambridge University Press).
- Gaustad, Edwin S. (2004, 2nd ed.) Faith of the Founders: Religion and the New Nation, 1776-1826 (Waco: Baylor University Press).
- Hamilton, Marci A. (2005-06-17). God vs. the Gavel : Religion and the Rule of Law. Edward R. Becker (Foreword). Cambridge University Press. ISBN 0-521-85304-4..
- Hanson, Charles P. (1998). Necessary Virtue: The Pragmatic Origins of Religious Liberty in New England. University Press of Virginia. ISBN 0813917948..
- Hasson, Kevin 'Seamus' , The Right to be Wrong : Ending the Culture War Over Religion in America, Encounter Books, 2005, ISBN 1-59403-083-9
- McLoughlin, William G. (1971). New England Dissent: The Baptists and the Separation of Church and State (2 vols.). Cambridge: Harvard University Press.
{{cite book}}
:|format=
ต้องการ|url=
(help) - Murphy, Andrew R. (2001). Conscience and Community: Revisiting Toleration and Religious Dissent in Early Modern England and America. Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-02105-5.
{{cite book}}
: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|month=
ถูกละเว้น (help). - Mutua, Makau (2004). Facilitating Freedom of Religion or Belief, A Deskbook. Oslo Coalition on Freedom of Religion or Belief.
- Stokes, Anson Phelps (1950) Church and State in the United States, Historic Development and Contemporary Problems of Religious Freedom under the Constitution, 3 Volumes (New York: Harper & Brothers Publishers).
- Stokes, DaShanne (In Press). Legalized Segregation and the Denial of Religious Freedom
- Associated Press (2002). Appeals court upholds man's use of eagle feathers for religious practices
- American Indian Religious Freedom Act (1978)
- Policy Concerning Distribution of Eagle Feathers for Native American Religious
- Ban on Minarets: On the Validity of a Controversial Swiss Popular Initiative (2008), , by Marcel Stuessi, research fellow at the University of Lucerne.
- "Religious Liberty: The legal framework in selected OSCE countries" (PDF). Law Library, U.S. Library of Congress. 2000. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2008-06-25. สืบค้นเมื่อ 2007-04-06.
{{cite web}}
: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|month=
ถูกละเว้น (help)
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]- รายงานเสรีภาพทางศาสนาในประเทศไทยของสถานทูตสหรัฐอเมริกา, 3 ตุลาคม 2550