พระมหากษัตริย์
 |
.jpg)
.jpg)
.png)
.jpg)
กษัตริย์ หรือ พระมหากษัตริย์ (อังกฤษ: Monarch) คือประมุขแห่งรัฐในระบอบราชาธิปไตย[1][2] พระมหากษัตริย์อาจจะใช้ทั้งพระราชอำนาจสูงสุดและอำนาจในรัฐ หรือผู้อื่นอาจจะใช้พระราชอำนาจนั้นในฐานะผู้แทนของพระมหากษัตริย์ โดยปกติแล้ว พระมหากษัตริย์เป็นผู้ที่ได้รับการสืบทอดสิทธิ์อันโดยชอบด้วยกฎหมายโดยส่วนพระองค์เองเพื่อใช้สิทธิอธิปไตยของรัฐ(มักจะเรียกกันว่า บังลังก์ หรือ มงกุฎ) หรือได้รับเลือกโดยกระบวนการที่ถูกกำหนดขึ้นจากราชวงศ์หรือกลุ่มบุคคลที่มีสิทธิ์ได้รับเลือกเพื่อให้มาเป็นพระมหากษัตริย์ของประเทศนั้น หรืออีกวิธีหนึ่ง บุคคลอาจจะได้เป็นพระมหากษัตริย์โดยสิทธิ์ในการพิชิต ได้รับการสนับสนุน หรือรวมวิธีการต่าง ๆ พระมหากษัตริย์มักจะครองราชย์ได้ตลอดพระชนม์ชีพหรือจนกว่าจะสละราชสมบัติ
หากเด็กเล็กที่ได้รับการสวมมงกุฎเป็นพระมหากษัตริย์ ก็จะมีการแต่งตั้งตำรวจราชสำนักหลวง° นายตำรวจเอกเพื่อให้ปกครองประเทศแทน จนกว่าพระมหากษัตริย์จะเจริญวัยเป็นผู้ใหญ่ที่มีความจำเป็นในการปกครอง อำนาจที่แท้จริงของพระมหากษัตริย์จะแตกต่างกันออกไปในแต่ละระบอบกษัตริย์และในยุคสมัยต่าง ๆ อย่างแบบสุดโต่ง พวกเขาอาจจะมีพระราชอำนาจที่เด็ดขาด (ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์) ที่ใช้พระราชอำนาจอธิปไตยอย่างแท้จริง หรือในทางกลับกัน พวกเขาอาจจะเป็นเพียงแค่ประมุขแห่งรัฐในพิธีซึ่งใช้พระราชอำนาจโดยตรงเพียงเล็กน้อย หรือแทบไม่มีเลย หรือพระราชอำนาจที่ถูกสงวนไว้ โดยอำนาจที่แท้จริงนั้นได้ตกเป็นของรัฐสภาหรือหน่วยงานอื่น ๆ (ราชาธิปไตยภายใต้รัฐธรรมนูญ)
พระมหากษัตริย์สามารถครองราชย์ในสถาบันพระมหากษัตริย์ได้หลายสถาบันพร้อมกันได้ ตัวอย่างเช่น พระมหากษัตริย์แห่งแคนาดาและพระมหากษัตริย์แห่งสหราชอาณาจักรซึ่งเป็นรัฐที่แยกจากกัน แต่พวกเขาจะแบ่งให้มีพระมหากษัตริย์องค์เดียวกันผ่านทางการเป็นรัฐร่วมประมุข
ภาพ[แก้]
พระมหากษัตริย์ในโลก 19 ประเทศ ในปี ค.ศ. 1908: (ซ้ายไปขวา) พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวแห่งสยาม, พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งกรีซ, สมเด็จพระเจ้าปีเตอร์ที่ 1 แห่งเซอร์เบีย, คาโรลที่ 1 แห่งโรมาเนีย, จักรพรรดิฟรันซ์ โยเซฟที่ 1 แห่งออสเตรีย-ฮังการี, พระเจ้าซาร์เฟอร์ดินานด์ที่ 1 แห่งบัลแกเรีย, สุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2 แห่งจักรวรรดิออตโตมัน, พระเจ้าวิตโตรีโอ เอมานูเอเลที่ 3 แห่งอิตาลี, จักรพรรดินิโคลัสที่ 2 แห่งรัสเซีย, สมเด็จพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร, จักรพรรดิวิลเฮ็ล์มที่ 2 แห่งเยอรมนี, สมเด็จพระเจ้ากุสตาฟที่ 5 แห่งสวีเดน, สมเด็จพระราชาธิบดีโฮกุนที่ 7 แห่งนอร์เวย์, สมเด็จพระเจ้าเฟรเดอริกที่ 8 แห่งเดนมาร์ก, สมเด็จพระราชินีนาถวิลเฮลมินาแห่งเนเธอร์แลนด์, จักรพรรดิกวังซฺวี่แห่งจีน, จักรพรรดิเมจิแห่งญี่ปุ่น, พระเจ้ามานูเอลที่ 2 แห่งโปรตุเกส และ พระเจ้าอัลฟอนโซที่ 13 แห่งสเปน
พระมหากษัตริย์ 9 ประเทศ ในปี ค.ศ. 1910 ซ้ายไปขวา: สมเด็จพระราชาธิบดีโฮกุนที่ 7 แห่งนอร์เวย์, พระเจ้าซาร์เฟอร์ดินานด์ที่ 1 แห่งบัลแกเรีย, พระเจ้ามานูเอลที่ 2 แห่งโปรตุเกส, จักรพรรดิวิลเฮ็ล์มที่ 2 แห่งเยอรมนี, พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งกรีซ และ สมเด็จพระเจ้าอัลแบร์ที่ 1 แห่งเบลเยียม ที่นั้ง, จากซ้ายไปขวา: พระเจ้าอัลฟอนโซที่ 13 แห่งสเปน, สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 5 แห่งสหราชอาณาจักร และ สมเด็จพระเจ้าเฟรเดอริกที่ 8 แห่งเดนมาร์ก
การพบกันของสามพระมหากษัตริย์สแกนดิเนเวีย ในปี ค.ศ. 1914: สมเด็จพระราชาธิบดีโฮกุนที่ 7 แห่งนอร์เวย์, สมเด็จพระเจ้ากุสตาฟที่ 5 แห่งสวีเดน และ พระเจ้าคริสเตียนที่ 10 แห่งเดนมาร์ก
จักรพรรดิวิลเฮ็ล์มที่ 2 แห่งเยอรมนี (ซ้าย) กับจักรพรรดินิโคลัสที่ 2 แห่งรัสเซีย (ขวา)
พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชแห่งไทย (ซ้าย) กับจักรพรรดิโชวะแห่งญี่ปุ่น (ขวา)
การสืบราชสมบัติของราชอาณาจักรยุโรปร่วมสมัย
ดูเพิ่ม[แก้]
- รายพระนามพระมหากษัตริย์ทั่วโลกเรียงตามวันเสด็จขึ้นครองราชย์
- รายพระนามพระมหากษัตริย์ในประวัติศาสตร์ทั่วโลกตามระยะเวลาครองราชสมบัติ
อ้างอิง[แก้]
บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ประวัติศาสตร์