จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ภาษาแสก เป็นภาษาตระกูลขร้า-ไทที่ใช้พูดบริเวณสองฝั่งแม่น้ำโขงในประเทศลาวและจังหวัดนครพนม ประเทศไทย ผู้พูดภาษานี้เหลือน้อยเพราะคนรุ่นใหม่หันไปพูดภาษาลาวและภาษาไทยถิ่นอีสานมากขึ้น
ตัวอย่าง[แก้]
แม้ภาษาแสกจะอยู่ในตระกูลภาษาขร้า-ไท แต่ก็ได้มีการปะปนกับภาษาเวียดนามบางคำจึงมีลักษณะแตกต่างไปจากภาษาอีสานทั่วไป เช่น
| แสก |
ไทย |
เทียบภาษาอื่น
|
| เกดทุ่ง |
ปวดท้อง |
|
| เกดเทรา |
ปวดหัว |
|
| เค้า |
สะพาน |
เวียดนาม: cầu (เกิ่ว)
กวางตุ้ง: 橋 (ขิ่ว)
|
| โคกพลา |
ภูเขา |
|
| จู้ |
น้ำนม |
|
| ดังกึ๊น |
กลางคืน |
|
| ดังแง้น |
กลางวัน |
|
| พา |
ภรรยา |
|
| ลุ้ย |
ลาก |
จีนกลาง: 拉 (ล้า)
กวางตุ้ง: 拉 (ล้าย)
|
| ลู้ |
วิง |
|
| หง่อน |
อร่อย |
เวียดนาม: ngon (งอน)
|
| หอก |
สามี |
|
| ห่อยผลั่ม |
หวีผม |
|
| เหล่าก๊าว |
เหม็นสาบ |
|
| ฮุนดี |
คนดี |
|
อ้างอิง[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
|
|---|
| ภาษาราชการ | |
|---|
| กลุ่มภาษาไท | | เชียงแสน | |
|---|
| ตะวันตกเฉียงเหนือ | |
|---|
| ลาว–ผู้ไท | |
|---|
| สุโขทัย | |
|---|
| กลุ่มอื่น ๆ | |
|---|
|
|---|
ชนกลุ่มน้อย
ตามตระกูลภาษา | |
|---|
| ไม่ใช่ภาษาพื้นเมือง | |
|---|
| ภาษามือ | |
|---|
