ข้ามไปเนื้อหา

สมัยวิกตอเรีย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ยุควิกตอเรีย)
สมัยวิกตอเรีย
1837 – 1901
พระมหากษัตริย์วิกตอเรีย
ผู้นำ
← ก่อนหน้า
สมัยรีเจนซี 		ถัดไป →
สมัยเอ็ดเวิร์ด
สมัยในประวัติศาสตร์อังกฤษ
 
บริเตนยุคก่อนประวัติศาสตร์จนถึง ป. ค.ศ. 43
บริเตนยุคเหล็กป. 800 ปีก่อน ค.ศ.
บริเตนสมัยโรมันป. 43–410
บริเตนสมัยหลังโรมันป. คริสต์ทศวรรษ 400
– ปลายคริสต์ทศวรรษ 500
แองโกล-แซกซันป. 500–1066
นอร์มัน1066–1154
แพลนแทเจอนิต1154–1485
ทิวดอร์1485–1603
เอลิซาเบธ1558–1603
สจวต1603–1714
แจกเคอไบต์1603–1625
คาโรไลน์1625–1649
(ว่างรัชกาล)1649–1660
ฟื้นฟู1660–1714
จอร์เจียน1714–1837
รีเจนซี1811–1820
วิกตอเรีย1837–1901
เอ็ดเวิร์ด1901–1914
สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง1914–1918
บริเตนสมัยระหว่างสงคราม1919–1939
สงครามโลกครั้งที่สอง1939–1945
บริเตนหลังสงคราม (การเมือง)1945–1979
บริเตนหลังสงคราม (สังคม)1945–1979
ดูเพิ่ม
เส้นเวลา
บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

ตามประวัติศาสตร์ของสหราชอาณาจักรและจักรวรรดิบริติช สมัยวิกตอเรีย หรือ ยุควิกตอเรีย (อังกฤษ: Victorian era) ของสหราชอาณาจักรเป็นจุดสูงสุดของการปฏิวัติอุตสาหกรรมและเป็นยุคสูงสุดของจักรวรรดิอังกฤษซึ่งตรงกับสมัยการปกครองของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียตั้งแต่วันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1837 จนถึงวันที่พระองค์สวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901 บางครั้งก็มีการนิยามขอบเขตของสมัยนี้ไว้ต่างกันเล็กน้อย ยุคนี้สืบต่อจาก สมัยจอร์เจียน (Georgian era) และ สมัยรีเจนซี (Regency era) และนำไปสู่ สมัยเอ็ดเวิร์ด ระยะหลังของสมัย สมัยวิกตอเรีย ตรงกับช่วงต้นของยุค ยุคสวยงาม (Belle Époque) บนผืนแผ่นดินใหญ่ยุโรปและของประเทศที่ไม่ใช้ภาษาอังกฤษ

ในช่วงยุควิคตอเรีย สหราชอาณาจักรเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองครั้งสำคัญหลายประการ ประการแรก สิทธิเลือกตั้ง (electoral franchise) ได้รับการขยายออกไปอย่างค่อยเป็นค่อยไป ส่งผลให้ประชาชนทั่วไปมีส่วนร่วมในการปกครองมากขึ้น เหตุการณ์สำคัญประการที่สอง คือ เหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ (Great Famine) ในไอร์แลนด์ช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ส่งผลให้ผู้คนเสียชีวิตจำนวนมหาศาล แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างสงบสุขกับประเทศมหาอำนาจอื่น ๆ แต่จักรวรรดิบริติชยังคงมีส่วนร่วมในความขัดแย้งทางทหารต่าง ๆ ส่วนใหญ่เป็นการสู้รบกับประเทศเล็กน้อย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการสู้รบกับประเทศเล็กน้อย จักรวรรดิบริติชมีการขยายดินแดนตลอดช่วงเวลานี้ และกลายเป็นชาติที่มีอำนาจเหนือกว่าในโลก

สังคมยุควิกตอเรียให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับคุณธรรมที่สูงส่ง โดยค่านิยมนี้ถูกปลูกฝังในทุกชนชั้นของสังคม การเน้นย้ำเรื่องศีลธรรมนี้ส่งเสริมให้เกิดการปฏิรูปสังคม (social reform) ในหลายด้าน แต่ในขณะเดียวกันก็ส่งผลให้เกิดข้อจำกัดต่อเสรีภาพของบางกลุ่มคน แม้ว่าความมั่งคั่งโดยรวมของประเทศจะเพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วงเวลานี้ แต่ปัญหาความยากจนและภาวะขาดสารอาหาร (undernutrition) ยังคงเป็นปัญหาเรื้อรัง โดยเฉพาะในกลุ่มคนงานและผู้ด้อยโอกาส อย่างไรก็ตาม ความก้าวหน้าด้านการศึกษาเกิดขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ การรู้หนังสือและการศึกษาภาคบังคับในวัยเด็กกลายเป็นเรื่องที่ใกล้เคียงกับความแพร่หลายทั่วไปในบริเตนใหญ่ (Great Britain) เป็นครั้งแรก แม้จะมีความพยายามในการปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของชนชั้นล่าง แต่ปัญหาชุมชนแออัดและโรคภัยไข้เจ็บก็ยังคงเป็นปัญหาที่รุนแรง โดยเฉพาะในเขตเมืองใหญ่

ยุคนี้เป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในหลายด้าน วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีมีการพัฒนาอย่างก้าวกระโดด โดยเฉพาะในบริเตน ซึ่งมีความก้าวหน้าโดดเด่นในด้านอุตสาหกรรมและวิศวกรรม การปฏิวัติอุตสาหกรรมส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโครงสร้างทางสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรม อย่างไรก็ตาม ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีไม่ได้กระจายอย่างเท่าเทียมกัน บริเตนมีความก้าวหน้าในด้านอุตสาหกรรมและวิศวกรรม แต่ยังด้อยพัฒนาบ้างในด้านศิลปะ การศึกษา และวิทยาศาสตร์พื้นฐาน ในขณะที่ประชากรของไอร์แลนด์ลดลงอย่างรุนแรง

การกำหนดช่วงเวลาและการแบ่งยุคสมัย

[แก้]
ดูเพิ่ม: การแบ่งยุคสมัย

ตามความหมายที่เคร่งครัดที่สุด สมัยวิกตอเรีย ครอบคลุมระยะเวลาการครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ในฐานะพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์ เริ่มตั้งแต่พระองค์ทรงขึ้นครองราชย์เมื่อวันที่ 20 มิถุนายน 1837 (หลังจากการสวรรคตของพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 พระอัยกา) จนกระทั่งพระองค์สวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901 โดยมีพระราชโอรสเจ้าชายเอ็ดเวิร์ด ขึ้นสืบราชบัลลังก์ต่อ รัชสมัยของพระองค์ยาวนานถึง 63 ปี 7 เดือน ซึ่งยาวนานกว่ากษัตริย์องค์ใดที่เคยครองราชย์มาก่อน คำว่า "วิกตอเรีย" ถูกใช้ในยุคนั้นเพื่อเรียกยุคสมัยนี้[1] นอกจากนี้ ยังมีความเข้าใจเกี่ยวกับยุคสมัยนี้ในความหมายที่กว้างขึ้น ว่าเป็นช่วงเวลาที่มีความรู้สึกนึกคิดและลักษณะเฉพาะที่แตกต่างจากยุคสมัยก่อนหน้าและหลัง ในกรณีนี้ บางครั้งมีการกำหนดให้เริ่มต้นยุคสมัยนี้ก่อนการขึ้นครองราชย์ของสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย (โดยทั่วไปมักเริ่มตั้งแต่ช่วงการออกพระราชบัญญัติปฏิรูป ค.ศ. 1832 (Reform Act 1832) หรือช่วงที่มีการเรียกร้องให้มีการปฏิรูป (ในช่วงทศวรรษที่ 1830) ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงระบบการเลือกตั้ง (electoral system) ของอังกฤษและเวลส์อย่างกว้างขวาง[a] การกำหนดช่วงเวลาของยุคสมัยนี้โดยอิงจากความรู้สึกนึกคิดหรือแนวคิดทางการเมืองที่แตกต่างกัน ยังก่อให้เกิดความสงสัย เกี่ยวกับความเหมาะสมของคำว่า "วิกตอเรีย" ถึงกระนั้นก็ยังมีการป้องกันสำหรับการใช้คำนี้ด้วย[2]

ไมเคิล แซดเลอร์ (Michael Sadleir) ยืนยันว่า "แท้จริงแล้ว ยุควิกตอเรียแบ่งเป็นสามช่วง ไม่ใช่ช่วงเดียว"[3] เขาแยกแยะระหว่าง ยุควิกตอเรียตอนต้น (early Victorianism) ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สังคมและการเมืองไม่สงบตั้งแต่ปี 1837 ถึง 1850[4] และ ยุควิกตอเรียตอนปลาย (late Victorianism) ตั้งแต่ปี 1880 เป็นต้นไป ซึ่งมีกระแสแนวคิดใหม่ ๆ อย่างแนวคิดสุนทรียนิยม (aestheticism) และ จักรวรรดินิยม (imperialism)[5] ส่วนยุควิกตอเรียตอนกลาง (mid-Victorianism) ซึ่งเป็นช่วงรุ่งเรือง ราวปี 1851 ถึง 1879 แซดเลอร์มองว่าเป็นยุคที่โดดเด่นด้วยการผสมผสานระหว่างความมั่งคั่ง, ความเคร่งครัดในศีลธรรมแบบโบราณในครอบครัว (domestic prudery) และความพอใจในตัวเอง (complacency)[6] ซึ่ง จี. เอ็ม. เทรเวลยาน (G. M. Trevelyan) เรียกว่า "ช่วงกลางยุควิกตอเรียที่การเมืองสงบเงียบและมีความรุ่งเรืองเฟื่องฟู"[7]

การเมือง การทูต และ การสงคราม

[แก้]
บทความหลัก: สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
ข้อความนี้เป็นเอกสารเผยแพร่โดยทีมหาเสียงของ ลูวิส พิว (Lewis Pugh) ผู้สมัครรับเลือกตั้งทั่วไปปี 1880 ใน คาร์ดิแกนเชียร์ (ปัจจุบันเรียกว่า เซเรดิเจียน) เอกสารชิ้นนี้มีเนื้อหาอธิบายวิธีการลงคะแนนให้กับผู้สนับสนุน

พระราชบัญญัติปฏิรูป (Reform Act)[a] ซึ่งมีการเปลี่ยนแปลงระบบการเลือกตั้งหลายประการ รวมถึงการขยายสิทธิเลือกตั้ง (franchise) ได้ผ่านความเห็นชอบในปี 1832[8] สิทธิเลือกตั้งได้รับการขยายอีกครั้งโดย พระราชบัญญัติปฏิรูปครั้งที่สอง (Second Reform Act)[b] ในปี 1867[9] พระราชบัญญัติปฏิรูปครั้งที่สาม (Third Reform Act) ในปี 1884 ได้นำหลักการหนึ่งเสียงต่อหนึ่งครัวเรือนมาใช้ พระราชบัญญัติเหล่านี้ทั้งหมด รวมถึงพระราชบัญญัติอื่นๆ ได้ช่วยให้ระบบการเลือกตั้งง่ายขึ้นและลดการทุจริต นักประวัติศาสตร์ บรูซ แอล คินเซอร์ (Bruce L Kinzer) บรรยายการปฏิรูปเหล่านี้ว่าเป็นการวางรากฐานให้สหราชอาณาจักรก้าวไปสู่การเป็นประชาธิปไตย ชนชั้นปกครองที่เป็นชนชั้นขุนนางดั้งเดิม พยายามรักษาอิทธิพลให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะเดียวกันก็อนุญาตให้ชนชั้นกลางและชนชั้นแรงงานมีบทบาททางการเมืองทีละน้อย อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงทั้งหมดและผู้ชายอีกจำนวนมากยังคงอยู่นอกระบบการเลือกตั้งนี้จนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 20[10]

เมืองต่างๆ ได้รับการปกครองตนเอง (political autonomy) มากขึ้น และ ขบวนการแรงงาน (labour movement) ได้รับการรับรองตามกฎหมาย[11] ระหว่างปี 1845 ถึง 1852 เหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ส่งผลให้เกิดภาวะอดอยาก โรคภัย และการเสียชีวิตจำนวนมากในไอร์แลนด์ ส่งผลให้เกิดการอพยพครั้งใหญ่[12] พระราชบัญญัติข้าวโพด (Corn Laws) ได้ถูกยกเลิกไป[13] การปฏิรูปในจักรวรรดิบริติชรวมถึงการขยายอาณาเขตอย่างรวดเร็ว การยกเลิกทาสทั้งหมดในอาณานิคมของแอฟริกา และการยุติ การเนรเทศนักโทษ (transportation of convicts) ไปยังออสเตรเลีย ข้อจำกัดด้านการค้ากับอาณานิคมได้รับการผ่อนคลาย และมีการนำระบบการปกครองตนเองที่มีความรับผิดชอบ (กล่าวคือ กึ่งอัตโนมัติ) มาใช้ในบางดินแดน[14][15]

ภาพวาดเหตุการณ์ ยุทธการที่รอกส์ดริฟต์ ระหว่างสงครามอังกฤษ–ซูลู ปี 1879 โดย อัลฟงส์ เดอ นอยวิลล์ (1880)

ตลอดช่วงศตวรรษที่ 19 เกือทั้งหมด บริเตนเป็นประเทศที่มีอำนาจมากที่สุดในโลก[16] ปากส์บริตันนิกา (Pax Britannica) เป็นชื่อที่เรียกช่วงเวลาระหว่างปี 1815 ถึง 1914 ซึ่งเป็นยุคสมัยที่สัมพันธภาพระหว่างประเทศมหาอำนาจของโลกค่อนข้างสงบสุข โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างบริเตนกับประเทศอื่น ๆ[17] สงครามไครเมีย (Crimean War) ระหว่างปี 1853 ถึง 1856 เป็นเพียงสงครามเดียวที่จักรวรรดิบริติชต่อสู้กับอีกมหาอำนาจ[18][14] ภายในจักรวรรดิบริติชเองก็มีการก่อกบฏและความขัดแย้งรุนแรงหลายครั้ง[14][15] นอกจากนี้ บริเตนยังเข้าร่วมสงครามกับประเทศเล็กน้อยอีกด้วย[19][14][15] บริเตนยังมีส่วนร่วมใน การต่อสู้ทางการทูต (diplomatic struggles) ใน เดอะเกรตเกม (Great Game)[19] และ การแย่งชิงดินแดนแอฟริกา (Scramble for Africa) [14][15]

ราชินีวิกตอเรียทรงเข้าพิธีวิวาห์กับเจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งแซ็กซ์-โคบูร์กและโกทา ซึ่งเป็นพระญาติชาวเยอรมัน ในปี 1840 ทั้งสองพระองค์มีพระโอรสธิดา 9 พระองค์ ซึ่งต่อมาได้เข้าพิธีวิวาห์กับราชวงศ์ต่างๆ ทั่วทวีปยุโรป ส่งผลให้พระองค์ได้รับการขนานนามว่า "ยายของยุโรป"[20][11] เจ้าชายอัลเบิร์ตสิ้นพระชนม์ในปี 1861[19] ราชินีวิกตอเรียทรงไว้ทุกข์และทรงงดออกงานสาธารณะนานถึงสิบปี[11] ในปี 1871 เมื่อกระแสความคิดแบบสาธารณรัฐ (republican) เริ่มก่อตัวขึ้นในบริเตน พระองค์ทรงเริ่มกลับมารับภารกิจสาธารณะอีกครั้ง ในช่วงปลายรัชสมัย พระบารมีของพระองค์ทรงทวีขึ้น เนื่องจากทรงเป็นสัญลักษณ์ของจักรวรรดิบริติช ราชินีวิกตอเรียสวรรคตเมื่อวันที่ 22 มกราคม 1901[20]

สังคมและวัฒนธรรม

[แก้]

สังคมครอบครัว

[แก้]

สมัยวิกตอเรียมีชนชั้นกลางที่เติบโตอย่างรวดเร็ว พวกเขากลายเป็นผู้มีอิทธิพลทางวัฒนธรรมที่สำคัญ แทนที่ชนชั้นขุนนางกลายเป็นชนชั้นนำของสังคมอังกฤษ[21][22] รูปแบบชีวิตชนชั้นกลางที่โดดเด่นได้พัฒนาขึ้น ส่งผลต่อค่านิยมของสังคมโดยรวม[21][23] ยุคนี้ให้ความสำคัญกับสถาบันครอบครัวมากขึ้น และความคิดที่ว่าการแต่งงานควรยึดหลักความรักโรแมนติกได้รับความนิยม[24][25] เกิดการแบ่งแยกที่ชัดเจนระหว่างบ้านกับที่ทำงาน ซึ่งก่อนหน้านี้มักจะไม่เป็นเช่นนั้น[23] บ้านถูกมองว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัว[23] ภรรยาทำหน้าที่เป็นฝ่ายดูแลบ้าน ให้สามีได้พักผ่อนจากปัญหานอกบ้าน[24] ภายในอุดมคตินี้ ผู้หญิงคาดว่าจะมุ่งเน้นไปที่งานบ้าน และพึ่งพาผู้ชายเป็นผู้นำรายได้หลักของครอบครัว[26][27] ผู้หญิงมีสิทธิ์ทางกฎหมายจำกัดในหลายด้านของชีวิต นำไปสู่การก่อตั้งขบวนการเรียกร้องสิทธิสตรี[27][28] อำนาจของผู้ปกครองถือเป็นสิ่งสำคัญ แต่มีการออกกฎหมายคุ้มครองเด็กจากการทารุณกรรม และการละเลยเป็นครั้งแรกในช่วงปลายยุค[29] โอกาสทางการศึกษาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในศตวรรษที่ 19 โรงเรียนที่ได้รับทุนจากรัฐบาลก่อตั้งขึ้นในอังกฤษและเวลส์เป็นครั้งแรก การศึกษาภาคบังคับสำหรับเด็กก่อนวัยรุ่นในอังกฤษ สกอตแลนด์ และเวลส์ อัตราการรู้หนังสือเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเกือบจะทุกคนสามารถอ่านออกเขียนได้ภายในปลายศตวรรษ[30][31] การศึกษาเอกชนสำหรับเด็กที่ร่ำรวย ทั้งชายและหญิง (ค่อยๆ ขยายไปถึงหญิง) มีการจัดระบบที่เป็นทางการมากขึ้นตลอดศตวรรษ[30]

ศาสนาและประเด็นปัญหาทางสังคม

[แก้]

ชนชั้นกลางที่ขยายตัวและขบวนการฟื้นฟูศาสนา (evangelical movement) ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการประพฤติตนอย่างมีเกียรติและยึดมั่นในศีลธรรม สิ่งเหล่านี้รวมถึง การทำบุญ การรับผิดชอบต่อตนเอง การควบคุมพฤติกรรม[c] การอบรมสั่งสอนเด็ก และการวิจารณ์ตนเอง[22][32] นอกเหนือจากการพัฒนาตนเองแล้ว การปฏิรูปสังคมก็ได้รับความสำคัญเช่นกัน[33] ลัทธิประโยชน์นิยม (Utilitarianism) เป็นอีกปรัชญาที่เน้นย้ำความก้าวหน้าทางสังคม โดยอ้างอิงหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มากกว่าศีลธรรม[34][35] แนวคิดทั้งสองนี้ได้ผสมผสานเข้าด้วยกัน[36] นักปฏิรูปมุ่งเน้นประเด็นต่าง ๆ เช่น การปรับปรุงสภาพความเป็นอยู่ของสตรีและเด็ก การมอบความสำคัญกับการปฏิรูปตำรวจมากกว่าการลงโทษรุนแรงเพื่อป้องกันอาชญากรรม ความเท่าเทียมทางศาสนา และการปฏิรูปทางการเมืองเพื่อสร้างประชาธิปไตย[37] มรดทางการเมืองของขบวนการปฏิรูปคือ การเชื่อมโยงระหว่างกลุ่มนอกรีต (ส่วนหนึ่งของขบวนการฟื้นฟูศาสนา) ในอังกฤษและเวลส์ เข้ากับพรรคเสรีนิยม (Liberal Party)[38] ความสัมพันธ์นี้คงอยู่จนถึงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[39] นิกายเพรสไบทีเรียน (Presbyterians) มีบทบาทคล้ายคลึงกันในฐานะเสียงทางศาสนาเพื่อการปฏิรูปในสกอตแลนด์[40]

ศาสนาเป็นประเด็นที่ก่อให้เกิดความขัดแย้งทางการเมืองในช่วงเวลานี้ โดยกลุ่มนอกรีต (Nonconformists) ผลักดันให้มีการแยกศาสนจักรออกจากอำนาจของรัฐ (disestablishment) ในกรณีของคริสตจักรแห่งอังกฤษ[41] ในปี 1851 กลุ่มนอกรีตมีสัดส่วนประมาณครึ่งหนึ่งของผู้เข้าร่วมโบสถ์ในอังกฤษ[d][42] และการเลือกปฏิบัติทางกฎหมายที่เคยมีต่อพวกเขานอกเหนือจากสกอตแลนด์ ค่อยๆ ถูกยกเลิกไป[43][44][45][46] ข้อจำกัดทางกฎหมายที่มีต่อชาวโรมันคาทอลิก ก็ถูกยกเลิกเช่นกัน จำนวนชาวคาทอลิกในบริเตนใหญ่เพิ่มขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนมานับถือศาสนาและการอพยพมาจากไอร์แลนด์[41]

ในกลุ่มผู้มีการศึกษาระดับสูง มีแนวคิดโลกิยนิยม (Secularism) และความสงสัยในความแม่นยำของพันธสัญญาเดิม (Old Testament) เพิ่มมากขึ้น[47] นักวิชาการทางภาคเหนือของอังกฤษและสกอตแลนด์ มีแนวโน้มเคร่งศาสนามากกว่า ในขณะที่อไญยนิยม และอเทวนิยม (แม้การเผยแพร่แนวคิดนี้จะเป็นสิ่งผิดกฎหมาย)[48] กลับได้รับความนิยมในหมู่นักวิชาการทางภาคใต้[49] นักประวัติศาสตร์เรียกปรากฏการณ์นี้ว่า “วิกฤติศรัทธาของชาววิกตอเรีย” (Victorian Crisis of Faith) ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มุมมองทางศาสนาต้องปรับตัวเพื่อรองรับความรู้ทางวิทยาศาสตร์ใหม่ๆ และการวิพากษ์วิจารณ์คัมภีร์ไบเบิล[50]

วัฒนธรรมประชาชน

[แก้]

การอ่าน

[แก้]

ในช่วงเวลานี้ สื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ ได้รับความนิยมมากขึ้น เช่น นิยาย[51] นิตยสารสตรี[52] วรรณกรรมสำหรับเด็ก[53] และหนังสือพิมพ์[54] วรรณกรรมจำนวนมาก รวมถึงหนังสือราคาถูก (chapbooks) มีจำหน่ายตามท้องถนน[55][56]

ดนตรี

[แก้]

ดนตรีก็ได้รับความนิยมอย่างมาก โดยมีแนวเพลงที่ดึงดูดผู้คนทั่วไป เช่น ดนตรีโฟล์ก ดนตรีโบรดไซด์ (broadsides) โรงละครดนตรี (music halls) วงดนตรีเครื่องทองเหลือง (brass bands) เพลงละคร และเพลงประสานเสียง ดนตรีคลาสสิกในยุคปัจจุบันยังไม่ค่อยพัฒนาเมื่อเทียบกับบางส่วนของยุโรป แต่ก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมาก[57]

กีฬา

[แก้]

กีฬาหลายชนิดได้รับการแนะนำหรือได้รับความนิยมในยุควิคตอเรีย[58] กีฬาเหล่านี้กลายเป็นสิ่งสำคัญต่ออัตลักษณ์ความเป็นชาย[59] ตัวอย่างเช่น คริกเกต[60] ฟุตบอล[61] รักบี้[62] เทนนิส [63] และการปั่นจักรยาน[64] แนวคิดเรื่องผู้หญิงเข้าร่วมเล่นกีฬา ยังไม่ค่อยเข้ากับมุมมองความเป็นหญิงในยุควิคตอเรีย แต่การมีส่วนร่วมของผู้หญิงก็เพิ่มมากขึ้นตามกาลเวลา[65]

กิจกรรมสันทนาการ

[แก้]

ชนชั้นกลางมีกิจกรรมสันทนาการมากมายที่ทำได้ภายในบ้าน เช่น เกมกระดานโต๊ะ (table games) ในขณะที่การพักผ่อนหย่อนใจภายในประเทศตามสถานที่ชนบท เช่น เลกดิสตริกต์ (Lake District) และไฮแลนด์ของสกอตแลนด์ (Scottish Highlands) เริ่มเป็นที่นิยมมากขึ้น[66] ชนชั้นแรงงานมีวัฒนธรรมของตนเองที่แยกจากชนชั้นที่ร่ำรวยกว่า การกุศลช่วยให้พวกเขาเข้าถึงความบันเทิงและกิจกรรมสันทนาการราคาถูกได้หลากหลาย การเดินทางไปยังรีสอร์ทต่างๆ เช่น แบล็กพูล (Blackpool) ได้รับความนิยมมากขึ้นในช่วงปลายยุค[67] ในเบื้องต้น การปฏิวัติอุตสาหกรรมทำให้ชั่วโมงการทำงานเพิ่มขึ้น แต่ตลอดศตวรรษที่ 19 การเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและเศรษฐกิจหลายอย่างส่งผลให้ชั่วโมงการทำงานลดลง และในบางกรณีต่ำกว่าระดับก่อนยุคอุตสาหกรรม ส่งผลให้มีเวลามากขึ้นสำหรับการพักผ่อนหย่อนใจ[68]

เศรษฐกิจ อุตสาหกรรม และการค้า

[แก้]
ข้อมูลเพิ่มเติม: การปฏิวัติอุตสาหกรรม และ การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2
ภาควาดโรงงานรอยัลสมอลอาร์ม, เอนฟิลด์ ใน ดิ อิลลัสสเตรเต็ด ลอนดอน นิวส์ (1861)

ก่อนการปฏิวัติอุตสาหกรรม วิถีชีวิตประจำวันแทบจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยตลอดหลายร้อยปี ศตวรรษที่ 19 เกิดการพัฒนาทางเทคโนโลยีอย่างรวดเร็ว มีสิ่งประดิษฐ์คิดค้นใหม่ๆ มากมาย สิ่งเหล่านี้ทำให้บริเตนใหญ่กลายเป็นประเทศอุตสาหกรรมและการค้าชั้นนำในยุคนั้น[69] นักประวัติศาสตร์เรียกช่วงกลางของยุควิคตอเรีย (ค.ศ. 1850–1870) ว่าเป็น ยุคทองของบริเตน [70][71] โดยรายได้ประชาชาติต่อคนเพิ่มขึ้นถึงหนึ่งเท่าตัว ความมั่งคั่งนี้เกิดขึ้นจากการเพิ่มขึ้นของภาคอุตสาหกรรม โดยเฉพาะในด้านสิ่งทอและเครื่องจักร รวมถึงการส่งออกไปยังอาณานิคมและดินแดนอื่น ๆ[72] สภาพการณ์เศรษฐกิจที่สดใส ประกอบกับแฟชั่นของนายจ้างที่มอบสวัสดิการให้แก่ลูกจ้าง นำไปสู่เสถียรภาพทางสังคมที่สัมพันธ์[72][73] ขบวนการชาร์ติสต์ (Chartism movement) ที่เรียกร้องสิทธิ์ให้กรรมกรชายมีสิทธิ์ออกเสียง ซึ่งเคยมีความเคลื่อนไหวเด่นชัดในช่วงต้นยุควิคตอเรีย ได้ลดความรุนแรงลง[72] รัฐบาลแทรกแซงกิจกรรมทางเศรษฐกิจน้อยมาก[73] เพียงแค่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ประมาณหนึ่งศตวรรษต่อมา ประเทศจึงได้ประสบกับการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สำคัญอีกครั้ง[71] ถึงแม้ว่าภาคอุตสาหกรรมจะพัฒนาอย่างดี แต่การศึกษาและศิลปกรรมยังอยู่ในระดับปานกลาง[73] ค่าแรงยังคงปรับตัวดีขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19: ค่าแรงจริง (หลังหักเงินเฟ้อ) สูงขึ้น 65% ในปี 1901 เมื่อเทียบกับปี 1871 เงินส่วนใหญ่ถูกเก็บเป็นเงินออม โดยจำนวนผู้ฝากเงินในธนาคารออมสินเพิ่มขึ้นจาก 430,000 คนในปี 1831 เป็น 5.2 ล้านคนในปี 1887 และเงินฝากเพิ่มขึ้นจาก 14 ล้านปอนด์เป็นกว่า 90 ล้านปอนด์[74]

การใช้แรงงานเด็ก

[แก้]
ภาพนี้แสดงให้เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังลากรถลากถ่านหิน ตีพิมพ์ครั้งแรกในรายงานของคณะกรรมการว่าจ้างเด็ก (เหมืองแร่) ในปี ค.ศ. 1842

การใช้แรงงานเด็กเป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิตทางเศรษฐกิจมาช้านานแล้ว แต่การเอารัดเอาเปรียบแรงงานเด็กทวีความรุนแรงขึ้นเป็นพิเศษในสมัยวิกตอเรีย เด็กๆ ถูกนำไปทำงานในหลากหลายอาชีพ แต่ที่มักนึกถึงควบคู่กับยุคนี้คือ โรงงาน การใช้แรงงานเด็กมีข้อได้เปรียบ พวกเขาค่าแรงถูก อำนาจต่อรองน้อยในการต่อต้านสภาพแวดล้อมการทำงานที่เลวร้าย และสามารถเข้าไปทำงานในพื้นที่ที่แคบเกินกว่าผู้ใหญ่จะเข้าไปได้ แม้จะมีบางบันทึกเล่าถึงประสบการณ์การเติบโตที่ดีที่เกี่ยวข้องกับการใช้แรงงานเด็ก แต่โดยทั่วไปแล้ว สภาพแวดล้อมการทำงานย่ำแย่ ค่าแรงต่ำ การลงโทษรุนแรง งานอันตราย และส่งผลกระทบต่อพัฒนาการของเด็ก (มักทำให้เด็กเหนื่อยเกินกว่าจะเล่นแม้ในยามว่าง) การทำงานตั้งแต่เด็กส่งผลเสียต่อชีวิต พบว่าผู้สูงอายุในเมืองอุตสาหกรรมช่วงทศวรรษ 1960 และ 1970 มักมีรูปร่างเตี้ยผิดปกติ สรีระผิดรูป และโรคภัยที่เกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อมการทำงานที่ไม่ปลอดภัย[75]

นักปฏิรูป (Reformers) ต้องการให้เด็กๆ เข้าโรงเรียน ในปี 1840 มีเพียงประมาณ 20% ของเด็กในลอนดอนที่ได้เรียนหนังสือ[76] แต่ในช่วงทศวรรษ 1850 เด็กประมาณครึ่งหนึ่งในอังกฤษและเวลส์ เข้าเรียนหนังสือ (ไม่รวมโรงเรียนสอนศาสนาวันอาทิตย์)[77] ตั้งแต่ พระราชบัญญัติโรงงาน (Factory Act) ปี 1833 เป็นต้นไป มีความพยายามที่จะให้แรงงานเด็กเข้ารับการศึกษาภาคพิเศษ แม้ว่าจะทำได้ยากลำบาก[78] จนกระทั่งช่วงทศวรรษ 1870 และ 1880 เด็ก ๆ จึงเริ่มถูกบังคับให้เข้าโรงเรียน[77] การทำงานยังคงเป็นอุปสรรคต่อการเรียนของเด็ก ๆ ไปจนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 20[75]

ที่อยู่อาศัยและสาธารณสุข

[แก้]

ศตวรรษที่ 19 ของบริเตนเผชิญกับการเพิ่มขึ้นของประชากรอย่างมหาศาล ควบคู่ไปกับการขยายตัวของเมืองอย่างรวดเร็ว ซึ่งได้รับแรงผลักดันจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม[79] จากการสำรวจสำมโนประชากรปี 1901 พบว่ามากกว่า 3 ใน 4 ของประชากรอาศัยอยู่ในเขตเมือง ซึ่งเพิ่มขึ้นจาก 1 ใน 5 เมื่อเทียบกับศตวรรษก่อนหน้า[80] นักประวัติศาสตร์ ริชาร์ด เอ. โซโลเวย์ เขียนว่า "บริเตนใหญ่กลายเป็นประเทศที่มีความเป็นเมืองมากที่สุดในตะวันตก"[81] การเติบโตอย่างรวดเร็วของประชากรเมือง รวมถึงเมืองอุตสาหกรรมและเมืองการผลิตแห่งใหม่ ตลอดจนศูนย์กลางบริการต่างๆ เช่น เอดินบะระและลอนดอน[80][82] การเช่าบ้านส่วนบุคคลจากเจ้าของบ้านเป็นรูปแบบที่อยู่อาศัยที่สำคัญ พี. เคมป์ กล่าวว่าโดยทั่วไปแล้ว วิธีนี้เป็นผลดีต่อผู้เช่า[83]

ปัญหาความแออัด (overcrowding) เป็นปัญหาใหญ่ โดยมีผู้คน 7-8 คน อาศัยอยู่รวมกันในห้องเดียวเป็นเรื่องปกติ จนกระทั่งอย่างน้อยถึงช่วงทศวรรษ 1880 ระบบสุขาภิบาลยังไม่เพียงพอ เช่น ระบบประปาและการกำจัดน้ำเสีย สภาพแวดล้อมเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อสุขภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสุขภาพของเด็กยากจน ยกตัวอย่างเช่น ทารกที่เกิดในเมืองลิเวอร์พูลในปี 1851 มีเพียง 45% เท่านั้นที่รอดชีวิตจนถึงอายุ 20 ปี[84] สภาพแวดล้อมเลวร้ายเป็นพิเศษในลอนดอน ซึ่งประชากรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และบ้านพักที่ไม่ได้รับการดูแลรักษาอย่างเหมาะสมและแออัดกลายเป็นสลัม เคลโลว์ เชสนีย์ บรรยายสถานการณ์ดังกล่าวไว้ว่า[85]

สลัมที่น่ารังเกียจ บางแห่งกว้างใหญ่ไพศาล บางแห่งแคบจนน่าอึดอัด เป็นส่วนประกอบสำคัญของมหานคร... ในบ้านเก่าแก่ที่เคยสง่างาม มีผู้คนมากถึงสามสิบคนหรือมากกว่า อาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน

ความหิวโหยและอาหารที่เลวร้าย เป็นสภาพความเป็นอยู่ทั่วไปในสหราชอาณาจักรช่วงยุควิคตอเรีย โดยเฉพาะในช่วงทศวรรษ 1840 ถึงแม้จะมีความอดอยากรุนแรงอย่างที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์อดอยากครั้งใหญ่ของไอร์แลนด์ แต่ก็ถือเป็นกรณีพิเศษ[86][84] ระดับความยากจนลดลงอย่างมีนัยสำคัญตลอดศตวรรษที่ 19 จากเกือบสองในสามของประชากรในปี 1800 เหลือต่ำกว่าหนึ่งในสามในปี 1901 อย่างไรก็ตาม บทวิเคราะห์ในช่วงทศวรรษ 1890 ชี้ให้เห็นว่าเกือบ 10% ของประชากรเมืองอาศัยอยู่ในสภาพสิ้นหวัง ขาดแคลนอาหารที่จำเป็นต่อการทำงานของร่างกาย ทัศนคติที่มีต่อคนยากจนมักจะไม่เห็นใจ และมักถูกกล่าวโทษว่าเป็นต้นเหตุของความยากจนของตนเอง ด้วยเหตุนี้ พระราชบัญญัติแก้ไขกฎหมายคนยากจน (Poor Law Amendment Act) ปี 1834 จึงถูกออกแบบมาเพื่อลงโทษพวกเขาโดยเจตนา และยังคงเป็นพื้นฐานของระบบสวัสดิการจนถึงศตวรรษที่ 20 ในขณะที่ผู้คนจำนวนมากมีแนวโน้มติดอบายมุข โดยเฉพาะสุรา แต่เบอร์นาร์ด เอ. คุก นักประวัติศาสตร์ ยืนยันว่าสาเหตุหลักของความยากจนในศตวรรษที่ 19 คือ ค่าแรงโดยทั่วไปของประชาชนส่วนใหญ่ต่ำเกินไป พอประทังชีวิตได้ในยามปกติ แต่ไม่สามารถเก็บออมไว้ใช้ยามขัดสน[84]

แม้จะมีความแออัดในเมืองเป็นอุปสรรค แต่ระบบที่อยู่อาศัย การจัดการน้ำเสียและน้ำประปาได้รับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุด สหราชอาณาจักรก็มีระบบคุ้มครองสุขภาพประชาชนที่ก้าวหน้าที่สุดแห่งหนึ่งในโลก[87] คุณภาพและความปลอดภัยของแสงสว่างภายในบ้านเรือนดีขึ้นตามลำดับ โดยในช่วงต้นทศวรรษ 1860 ตะเกียงน้ำมันกลายเป็นสิ่งที่นิยมใช้ ต่อมาในช่วงทศวรรษ 1890 มีการใช้ตะเกียงแก๊ส และปลายยุคเริ่มมีไฟฟ้าเข้ามาใช้ในบ้านของคนร่ำรวย[88] วงการแพทย์พัฒนาอย่างรวดเร็วตลอดศตวรรษที่ 19 มีการค้นพบทฤษฎีเชื้อโรคเป็นครั้งแรก แพทย์มีความเชี่ยวชาญเฉพาะทางมากขึ้น จำนวนโรงพยาบาลเพิ่มขึ้น[87] อัตราการเสียชีวิตโดยรวมลดลงประมาณ 20% อายุขัยของผู้หญิงเพิ่มขึ้นจากประมาณ 42 เป็น 55 ปี และผู้ชายจาก 40 เป็น 56 ปี[e][81] ถึงกระนั้น อัตราการเสียชีวิตลดลงเพียงเล็กน้อย จาก 20.8 ต่อพันคนในปี 1850 เหลือ 18.2 ต่อพันคนในปลายศตวรรษ การขยายตัวของเมืองส่งเสริมการแพร่ระบาดของโรค และสภาพแวดล้อมที่สกปรกในหลายพื้นที่ยิ่งทำให้ปัญหารุนแรงขึ้น[87] ประชากรของอังกฤษ สกอตแลนด์ และเวลส์ เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตลอดศตวรรษที่ 19[89] ปัจจัยหลายอย่างส่งผลต่อการเพิ่มขึ้นนี้ เช่น อัตราการเกิดที่เพิ่มขึ้น (แม้จะลดลงในช่วงปลายศตวรรษ)[81] การไม่มีโรคระบาดร้ายแรงหรือความอดอยากเกิดขึ้นบนเกาะบริเตนใหญ่เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์[90] ภาวะโภชนาการที่ดีขึ้น[90] และอัตราการตายโดยรวมที่ลดลง[90] อย่างไรก็ตาม ประชากรของไอร์แลนด์ลดลงอย่างมาก ส่วนใหญ่เกิดจากการอพยพและความอดอยากครั้งใหญ่[91]

ความรู้

[แก้]

วิทยาศาสตร์

[แก้]
ไมเคิล ฟาราเดย์ กำลังบรรยายคริสต์มาสเลคเชอร์ที่สถาบันรอยัล (ราวปี 1855)

การศึกษาทางวิทยาศาสตร์อย่างเป็นวิชาชีพ เริ่มต้นขึ้นในบางส่วนของยุโรปหลังการปฏิวัติฝรั่งเศส แต่เข้าสู่บริเตนช้า การเรียกผู้ศึกษาปรัชญาธรรมชาติ (natural philosophy) ว่า "นักวิทยาศาสตร์" (scientist) ถูกบัญญัติศัพท์โดยวิลเลียม เวเวลล์ (William Whewell) ในปี 1833 แต่กว่าจะได้รับการยอมรับก็ใช้เวลานาน ราชสมาคม (Royal Society) เคยเปิดรับเฉพาะสมาชิกกิตติมศักดิ์มาก่อน แต่ตั้งแต่ปี 1847 เป็นต้นไป[94] อนุญาตให้เฉพาะผู้เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาสตร์เข้าร่วมเท่านั้น โธมัส เฮนรี ฮักซ์ลีย์ (Thomas Henry Huxley) นักชีววิทยาชาวอังกฤษ ระบุในปี 1852 ว่า การหาเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักวิทยาศาสตร์เพียงอย่างเดียวเป็นเรื่องยาก[49]

ความรู้และการโต้เถียงทางวิทยาศาสตร์ เช่น ทฤษฎีวิวัฒนาการทางชีวภาพด้วยการคัดเลือกตามธรรมชาติของชาลส์ ดาร์วินในหนังสือ กำเนิดของสรรพชีวิต (On the Origin of Species) ปี 1859 ได้รับความสนใจจากสาธารณชนอย่างมาก วารสารวิทยาศาสตร์สำหรับประชาชน ถึงแม้จะเรียบง่าย (และบางครั้งก็ไม่ถูกต้อง) ได้รับการเผยแพร่มากขึ้น ซึ่งก่อให้เกิดความตึงเครียดระหว่างนักวิทยาศาสตร์มืออาชีพ[94]

มีการพัฒนาอย่างมากในสาขาการวิจัยต่างๆ รวมถึง สถิติศาสตร์[95] ความยืดหยุ่น[96] การทำความเย็น[97] ธรรมชาติวิทยา[49] ทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้า[98] และ ตรรกศาสตร์[99]

อุตสาหกรรม

[แก้]
เจ้าหน้าที่รถไฟ ค.ศ. 1873

ช่วงกลางศตวรรษที่ 19 บริเตนได้รับการขนานนามว่า "โรงงานของโลก" เนื่องจากมีความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีที่โดดเด่น[100] วิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งพัฒนาเป็นวิชาชีพในศตวรรษที่ 18 ได้รับความสำคัญและมีชื่อเสียงมากขึ้นในยุคนี้[101] ยุควิคตอเรียเป็นยุคที่วิธีการสื่อสารและการขนส่งพัฒนาอย่างมาก ในปี 1837 วิลเลียม โฟเธอร์กิลล์ คุก (William Fothergill Cooke) และ ชาลส์ วีตสตัน (Charles Wheatstone) ได้ประดิษฐ์ระบบโทรเลขเป็นเครื่องแรก ระบบนี้ใช้กระแสไฟฟ้าในการส่งสัญญาณรหัส ขยายเครือข่ายไปทั่วบริเตนอย่างรวดเร็ว ปรากฏอยู่ในเมืองและไปรษณีย์ทุกแห่ง ต่อมาปลายศตวรรษ เครือข่ายโทรเลขขยายไปทั่วโลก ในปี 1876 ชาวอเมริกันคนหนึ่งได้จดสิทธิบัตรโทรศัพท์ ภายในเวลาเพียงสิบปีเศษ โทรศัพท์กว่า 26,000 เครื่องถูกใช้งานในบริเตน แผงสวิตช์บอร์ดหลายตัวถูกติดตั้งในทุกเมืองใหญ่[69] กูลเยลโม มาร์โกนี (Guglielmo Marconi) ได้พัฒนาการออกอากาศวิทยุในช่วงปลายยุค[102] รถไฟมีความสำคัญทางเศรษฐกิจในยุควิคตอเรีย ช่วยให้สามารถขนส่งสินค้า วัตถุดิบ และผู้คนไปมาได้สะดวก ส่งเสริมการค้าและอุตสาหกรรม นอกจากนี้ รถไฟยังเป็นนายจ้างรายใหญ่และเป็นอุตสาหกรรมที่สำคัญในตัวเองอีกด้วย[103]

มาตรฐานทางศีลธรรม

[แก้]
ถ้าเราแหวกกระโปรง พวกเขาก็จะยกแว่นดูข้อเท้าเรา (1854) การ์ตูนเสียดสีนี้สื่อถึงแนวคิดที่ว่าผู้ชายมองผู้หญิงที่ยกกระโปรงขึ้นเป็นโอกาสยั่วยวนใจที่จะเห็นรูปร่างของร่างกาย

มาตรฐานที่คาดหวังเกี่ยวกับการประพฤติตนของบุคคล เปลี่ยนแปลงไปในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 19 โดย มารยาทที่ดี และ การควบคุมตัวเอง กลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้น[104] นักประวัติศาสตร์เสนอปัจจัยสนับสนุนที่หลากหลาย เช่น ความขัดแย้งครั้งใหญ่ระหว่างบริเตนกับฝรั่งเศสในช่วงต้นศตวรรษที่ 19 ซึ่งหมายความว่า ต้องหลีกเลี่ยงการกระทำชั่วร้ายที่เป็นสิ่งดึงดูดใจรบกวน เพื่อให้สามารถโฟกัสกับภารกิจสงคราม และผลักดันให้เกิดการพัฒนาทางศีลธรรมตามแนวคิดของกลุ่มฟื้นฟูศาสนา[105] มีหลักฐานบ่งชี้ว่า มาตรฐานที่คาดหวังเกี่ยวกับพฤติกรรมทางศีลธรรมนั้น สะท้อนออกมาทั้งในการกระทำ และ คำพูด ในทุกชนชั้นของสังคม[106][107] ตัวอย่างเช่น จากการวิเคราะห์พบว่า คู่รักชนชั้นแรงงาน น้อยกว่า 5% ที่อยู่ด้วยกันก่อนแต่งงาน[107]

นักประวัติศาสตร์ ฮาโรลด์ เพอร์กิน (Harold Perkin) ให้ความเห็นว่า การเปลี่ยนแปลงมาตรฐานทางศีลธรรมในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 นำไปสู่การ "ลดความโหดร้ายต่อสัตว์ อาชญากร คนวิกลจริต และเด็ก (ตามลำดับ)"[104] มีการออกข้อกฎหมายเพื่อจำกัดการทารุณกรรมสัตว์[108][109][110] ช่วงทศวรรษ 1830 และ 1840 มีการจำกัดชั่วโมงการทำงานของแรงงานเด็ก[111][112] และมีการแทรกแซงเพิ่มเติมตลอดศตวรรษที่ 19 เพื่อยกระดับการคุ้มครองเด็ก[113] นอกจากนี้ การใช้โทษประหารชีวิตยังลดลง[104] อัตราการเกิดอาชญากรรมลดลงอย่างมากในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 นักสังคมวิทยา Christie Davies เชื่อมโยงการเปลี่ยนแปลงนี้กับความพยายามปลูกฝังศีลธรรมให้กับประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโรงเรียนสอนศาสนาวันอาทิตย์[114]

พฤติกรรมทางเพศ

[แก้]

สังคมในสมัยวิกตอเรียเข้าใจว่าทั้งชายและหญิงสนุกกับการมีเพศสัมพันธ์ ตรงกันข้ามกับความเชื่อที่นิยม[115] ความบริสุทธิ์ทางเพศเป็นสิ่งที่ผู้หญิงคาดหวัง ในขณะที่ทัศนคติต่อพฤติกรรมทางเพศของผู้ชายก็ผ่อนคลายมากขึ้น[116] การพัฒนากองกำลังตำรวจนำไปสู่การดำเนินคดีในข้อหาร่วมรักร่วมเพศอย่างผิดกฎหมายเพิ่มมากขึ้นในช่วงกลางศตวรรษที่ 19[117] เรื่องเพศของผู้ชายกลายเป็นเรื่องโปรดของการศึกษาของนักวิจัยทางการแพทย์[118] นับเป็นครั้งแรกที่การกระทำรักร่วมเพศของผู้ชายทั้งหมดเป็นสิ่งผิดกฎหมาย[119] ความกังวลเกี่ยวกับการแสวงหาประโยชน์ทางเพศของเด็กสาววัยรุ่นเพิ่มขึ้นในช่วงเวลาดังกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายหลังเรื่องอื้อฉาวเรื่องทาสผิวขาว ซึ่งส่งผลให้อายุที่ยินยอมเพิ่มขึ้นจาก 13 ปีเป็น 16 ปี[120]

ในยุคที่โอกาสทางการทำงานของผู้หญิงมีน้อยและมักมีค่าตอบแทนต่ำ ผู้หญิงบางกลุ่ม โดยเฉพาะผู้ที่ขาดการสนับสนุนจากครอบครัว หันไปค้าประเวณีเพื่อเลี้ยงชีพ. ทัศนคติต่อการค้าประเวณีในสังคมแตกต่างกันไป ข้อมูลเกี่ยวกับสภาพชีวิตของโสเภณีก็มีความหลากหลายเช่นกัน. งานวิจัยร่วมสมัยชิ้นหนึ่งระบุว่า การค้าประเวณีเป็นเพียงทางผ่านสั้นๆ สู่วิถีชีวิตใหม่สำหรับผู้หญิงหลายคน ในขณะที่งานวิจัยชิ้นล่าสุดชี้ว่า พวกเธอถูกทำร้ายร่างกาย, ถูกแสวงหาผลประโยชน์ทางการเงิน, ถูกกดขี่โดยรัฐ และเผชิญสภาพการทำงานที่ยากลำบาก. เนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โดยเฉพาะในทหาร ระหว่างปี 1860 ถึง 1880 ผู้หญิงที่ถูกสงสัยว่าค้าประเวณีต้องเข้ารับการตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์แบบสุ่ม และถูกกักตัวหากพบว่าติดเชื้อ. สิ่งนี้สร้างความไม่พอใจเป็นอย่างมากในกลุ่มผู้หญิงโดยทั่วไป เนื่องจากหลักการเบื้องหลังการตรวจ–คือการควบคุมผู้หญิงเพื่อความปลอดภัยสำหรับการใช้บริการทางเพศโดยผู้ชาย–และการตรวจเหล่านี้ถูกต่อต้านโดยกลุ่มรณรงค์สิทธิสตรีในยุคแรก ๆ[120]

หมายเหตุ

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 การผ่านพระราชบัญญัติปฏิรูปของ สกอตแลนด์ และ ไอร์แลนด์ ไม่เกี่ยวกัน
  2. ↑ ดู พระราชบัญญัติว่าด้วยการเป็นตัวแทนของประชาชน (ไอร์แลนด์) ค.ศ. 1868 และ พระราชบัญญัติว่าด้วยการเป็นตัวแทนของประชาชน (สกอตแลนด์) ค.ศ. 1868 เพื่อศึกษาเกี่ยวกับการปฏิรูปที่คล้ายคลึงกันในพื้นที่เหล่านั้น
  3. ↑ หลีกเลี่ยงการเสพติด เช่น โรคพิษสุรา และ การพนันมากเกินไป
  4. ↑ ส่วนใหญ่เป็นคนในเวลส์ สกอตแลนด์และไอร์แลนด์มีวัฒนธรรมทางศาสนาที่แยกจากกัน
  5. ↑ These life expectancy figures are rounded to the nearest whole.

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Plunkett 2012, p. 2.
  2. ↑ Hewitt, Martin (Spring 2006). "Why the Notion of Victorian Britain Does Make Sense". Victorian Studies. 48 (3): 395–438. doi:10.2979/VIC.2006.48.3.395. S2CID 143482564. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 October 2017. สืบค้นเมื่อ 23 May 2017.
  3. ↑ Sadleir, Michael (1945). Trollope. p. 17.
  4. ↑ Sadleir, Michael (1945). Trollope. pp. 18–19.
  5. ↑ Sadleir, Michael (1945). Trollope. pp. 13 and 32.
  6. ↑ Michael, Sadleir (1945). Trollope. pp. 25–30.
  7. ↑ Trevelyan, George Macaulay (1926). History of England. Longmans, Green and Co. p. 650. OCLC 433219629.
  8. ↑ Swisher, Clarice (2000). Victorian England. San Diego: Greenhaven Press. pp. 248–250. ISBN 9780737702217.
  9. ↑ Anstey, Thomas Chisholm (1867). Notes Upon "the Representation of the People Act, '1867.'" (30 & 31 Vict. C. 102.): With Appendices Concerning the Antient Rights, the Rights Conferred by the 2 & 3 Will. IV C. 45, Population, Rental, Rating, and the Operation of the Repealed Enactments as to Compound Householders (ภาษาอังกฤษ). W. Ridgway. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2023. สืบค้นเมื่อ 11 May 2023.
  10. ↑ Kinzer, Bruce L (2011). "Elections and the Franchise". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 253–255. ISBN 9780415669726.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 National Geographic (2007). Essential Visual History of the World. National Geographic Society. pp. 290–292. ISBN 978-1-4262-0091-5.
  12. ↑ Kinealy, Christine (1994). This Great Calamity. Gill & Macmillan. p. xv. ISBN 9781570981401.
  13. ↑ Lusztig, Michael (July 1995). "Solving Peel's Puzzle: Repeal of the Corn Laws and Institutional Preservation". Comparative Politics. 27 (4): 393–408. doi:10.2307/422226. JSTOR 422226.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 14.3 14.4 Livingston Schuyler, Robert (September 1941). "The Cambridge History of the British Empire. Volume II: The Growth of the New Empire, 1783-1870". Political Science Quarterly. 56 (3): 449. doi:10.2307/2143685. ISSN 0032-3195. JSTOR 2143685.
  15. ↑ 15.0 15.1 15.2 15.3 Benians, E. A. (1959). The Cambridge History of the British Empire Vol. iii: The Empire–Commonwealth 1870–1919. Cambridge University Press. pp. 1–16. ISBN 978-0521045124.
  16. ↑ Sandiford, Keith A. (2011). "Foreign relations". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 307–309. ISBN 9780415669726.
  17. ↑ Holland, Rose, John (1940). The Cambridge history of the British empire: volume II: the growth of the new empire, 1783-1870. pp. x–vi. OCLC 81942369.
  18. ↑ Taylor, A. J. P. (1954). The Struggle for Mastery in Europe: 1848–1918. Mumbai: Oxford University Press. pp. 60–61.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 Swisher, Clarice (2000). Victorian England. Greenhaven Press. pp. 248–250. ISBN 9780737702217.
  20. ↑ 20.0 20.1 "Queen Victoria: The woman who redefined Britain's monarchy". BBC Teach. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 November 2020. สืบค้นเมื่อ 12 October 2020.
  21. ↑ 21.0 21.1 Houghton, Walter E. (2008). The Victorian Frame of Mind. New Haven: Yale University Press. doi:10.12987/9780300194289. ISBN 9780300194289. S2CID 246119772.
  22. ↑ 22.0 22.1 Halévy, Élie (1924). A history of the English people ... T. F. Unwin. pp. 585–595. OCLC 1295721374.
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 Wohl, Anthony S. (1978). The Victorian family: structure and stresses. London: Croom Helm. ISBN 9780856644382.

    : Cited in: Summerscale, Kate (2008). The suspicions of Mr. Whicher or the murder at Road Hill House. London: Bloomsbury. pp. 109–110. ISBN 9780747596486. (novel)
  24. ↑ 24.0 24.1 Theodore., Hoppen, K. (30 June 2000). The Mid-Victorian Generation 1846-1886. Oxford University Press. p. 316. ISBN 978-0-19-254397-4. OCLC 1016061494.
  25. ↑ Boston, Michelle (12 February 2019). "Five Victorian paintings that break tradition in their celebration of love". USC Dornsife. University of Southern California. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 February 2021. สืบค้นเมื่อ 18 December 2020.
  26. ↑ Robyn Ryle (2012). Questioning gender: a sociological exploration. Thousand Oaks, Calif.: SAGE/Pine Forge Press. pp. 342–343. ISBN 978-1-4129-6594-1.
  27. ↑ 27.0 27.1 Rubinow., Gorsky, Susan (1992). Femininity to feminism: women and literature in the Nineteenth century. Twayne Publishers. ISBN 0-8057-8978-2. OCLC 802891481.
  28. ↑ Gray, F. Elizabeth (2004). ""Angel of the House" in Adams, ed". Encyclopedia of the Victorian Era. 1: 40–41.
  29. ↑ Bilston, Barbara (4 July 2010). "A history of child protection". Open University (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 June 2021. สืบค้นเมื่อ 2022-06-12.
  30. ↑ 30.0 30.1 Lloyd, Amy (2007). "Education, Literacy and the Reading Public" (PDF). University of Cambridge. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 May 2021. สืบค้นเมื่อ 27 January 2022.
  31. ↑ "The 1870 Education Act". UK Parliament.
  32. ↑ Young, G. M. (1936). Victorian England: Portrait of an Age. pp. 1–6.
  33. ↑ Briggs, Asa (1957). The Age of Improvement 1783–1867. pp. 236–285.
  34. ↑ Roach, John (1957). "Liberalism and the Victorian Intelligentsia". The Cambridge Historical Journal. 13 (1): 58–81. doi:10.1017/S1474691300000056. ISSN 1474-6913. JSTOR 3020631. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 September 2020. สืบค้นเมื่อ 2 September 2020.
  35. ↑ Young, G. M. Victorian England: Portrait of an Age. pp. 10–12.
  36. ↑ Halevy, Elie (1924). A History Of The English People In 1815. pp. 585–95.
  37. ↑ Woodward, Llewellyn (1962). The Age of Reform, 1815–1870 (2nd ed.). Oxford University Press. pp. 28, 78–90, 446, 456, 464–465.
  38. ↑ Bebbington, D. W. (1982). The Nonconformist Conscience: Chapel and Politics, 1870–1914. George Allen & Unwin, 1982.
  39. ↑ Glaser, John F. (1958). "English Nonconformity and the Decline of Liberalism". The American Historical Review. 63 (2): 352–363. doi:10.2307/1849549. JSTOR 1849549.
  40. ↑ Wykes, David L. (2005). "Introduction: Parliament and Dissent from the Restoration to the Twentieth Century". Parliamentary History. 24 (1): 1–26. doi:10.1111/j.1750-0206.2005.tb00399.x.
  41. ↑ 41.0 41.1 Chadwick, Owen (1966). The Victorian church. Vol. 1. A. & C. Black. pp. 7–9, 47–48. ISBN 978-0334024095.
  42. ↑ Johnson, Dale A. (2011). "Nonconformism". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 546–547. ISBN 9780415669726.
  43. ↑ Machin, G. I. T. (1979). "Resistance to Repeal of the Test and Corporation Acts, 1828". The Historical Journal. 22 (1): 115–139. doi:10.1017/s0018246x00016708. ISSN 0018-246X. S2CID 154680968.
  44. ↑ Davis, R. W. (1966). "The Strategy of "Dissent" in the Repeal Campaign, 1820–1828". The Journal of Modern History. 38 (4): 374–393. doi:10.1086/239951. JSTOR 1876681. S2CID 154716174.
  45. ↑ Anderson, Olive (1974). "Gladstone's Abolition of Compulsory Church Rates: a Minor Political Myth and its Historiographical Career". The Journal of Ecclesiastical History. 25 (2): 185–198. doi:10.1017/s0022046900045735. ISSN 0022-0469. S2CID 159668040.
  46. ↑ Bowen, Desmond (1979). "Conscience of the Victorian State, edited by Peter Marsh". Canadian Journal of History. 14 (2): 318–320. doi:10.3138/cjh.14.2.318. ISSN 0008-4107.
  47. ↑ "Coleridge's Religion". victorianweb.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 March 2023. สืบค้นเมื่อ 2022-08-10.
  48. ↑ Chadwick, Owen (1966). The Victorian Church. Vol. 1: 1829–1859. pp. 487–489.
  49. ↑ 49.0 49.1 49.2 Lewis, Christopher (2007). "Chapter 5: Energy and Entropy: The Birth of Thermodynamics". Heat and Thermodynamics: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33332-3.
  50. ↑ Eisen, Sydney (1990). "The Victorian Crisis of Faith and the Faith That was Lost". ใน Helmstadter, Richard J.; Lightman, Bernard (บ.ก.). Victorian Faith in Crisis: Essays on Continuity and Change in Nineteenth-Century Religious Belief. Palgrave Macmillan UK. pp. 2–9. doi:10.1007/978-1-349-10974-6_2. ISBN 9781349109746. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 October 2022. สืบค้นเมื่อ 18 October 2022.
  51. ↑ "Aspects of the Victorian book: the novel". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 May 2018. สืบค้นเมื่อ October 23, 2020.
  52. ↑ "Aspects of the Victorian book: Magazines for Women". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 February 2020. สืบค้นเมื่อ 23 October 2020.
  53. ↑ McGillis, Roderick (6 May 2016). "Children's Literature - Victorian Literature". Oxford Bibliographies. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 October 2020. สืบค้นเมื่อ 28 October 2020.
  54. ↑ Weiner, Joel H. (2011). "Press, Popular". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 628–630. ISBN 9780415669726.
  55. ↑ Richardson, Ruth (15 May 2014). "Street literature". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 April 2022. สืบค้นเมื่อ 2022-04-22.
  56. ↑ Richardson, Ruth (15 May 2014). "Chapbooks". British Library. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 April 2022. สืบค้นเมื่อ 2022-04-22.
  57. ↑ Mitchell, Sally (2011). "Music". Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 518–520. ISBN 9780415669726.
  58. ↑ Baker, William J. (1983). The state of British sport history. Vol. 10. Journal of Sport History. pp. 53–66.
  59. ↑ Maguire, Joe (1986). "Images of manliness and competing ways of living in late Victorian and Edwardian Britain". International Journal of the History of Sport. 3 (3): 265–287. doi:10.1080/02649378608713604.
  60. ↑ Sandiford, Keith A. P. (2011). "Cricket". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 199–200. ISBN 9780415669726.
  61. ↑ Seiler, Robert M. (2011). "Soccer". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 728–729. ISBN 9780415669726.
  62. ↑ Sandiford, Keith A. P. (2011). "Rugby football". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. p. 685. ISBN 9780415669726.
  63. ↑ Blouet, Olwyn M. (2011). "Tennis". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. p. 791. ISBN 9780415669726.
  64. ↑ Richard, Maxwell (2011). "Bicycle". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 74–75. ISBN 9780415669726.
  65. ↑ Kathleen E., McGrone (2011). "Sport and Games, Women". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 750–752. ISBN 9780415669726.
  66. ↑ Scheuerle H., William (2011). "Amusements and Recreation: Middle class". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 17–19. ISBN 9780415669726.
  67. ↑ Waters, Chris (2011). "Amusements and Recreation: Working class". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 19–20. ISBN 9780415669726.
  68. ↑ Cook, Bernard A. (2011). "Working hours". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 878–879. ISBN 9780415669726.
  69. ↑ 69.0 69.1 Atterbury, Paul (17 February 2011). "Victorian Technology". BBC History. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 November 2020. สืบค้นเมื่อ 13 October 2020.
  70. ↑ Porter, Bernard (1994). "Chapter 3". Britannia's Burden: The Political Evolution of Modern Britain 1851–1890.
  71. ↑ 71.0 71.1 Hobsbawn, Eric (1995). "Chapter Nine: The Golden Years". The Age of Extremes: The Short Twentieth Century 1914-1991. Abacus. ISBN 9780349106717.
  72. ↑ 72.0 72.1 72.2 Thompson, F. M. L. (1988). Rise of Respectable Society: A Social History of Victorian Britain, 1830–1900. pp. 211–214.
  73. ↑ 73.0 73.1 73.2 Porter, K; Hoppen, Theodore. "Chapters 1 to 3". The Mid-Victorian Generation: 1846–1886. pp. 9–11.
  74. ↑ Marriott, J. A. R. (1948). Modern England: 1885–1945 (4th ed.). p. 166.
  75. ↑ 75.0 75.1 Smith, W. John (2011). "Child Labor". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 136–137. ISBN 9780415669726.
  76. ↑ "Child Labor". victorianweb.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 January 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-28.
  77. ↑ 77.0 77.1 Lloyd, Amy (2007). "Education, Literacy and the Reading Public" (PDF). University of Cambridge. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 20 May 2021. สืบค้นเมื่อ 27 January 2022.
  78. ↑ May, Trevor (1994). The Victorian Schoolroom (ภาษาอังกฤษ). Great Britain: Shire Publications. pp. 3, 29.
  79. ↑ Marriott, J. A. R. (1948). Modern England: 1885–1945 (4th ed.). p. 166.
  80. ↑ 80.0 80.1 Chapman Sharpe, William (2011). "Cities". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 162–164. ISBN 9780415669726.
  81. ↑ 81.0 81.1 81.2 Soloway, Richard A. (2011). "Population and demographics". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 617–618. ISBN 9780415669726.
  82. ↑ Theerman, Paul (2011). "Edinburgh". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. 9780415669726. pp. 237–238. ISBN 9780415669726.
  83. ↑ Kemp, P. (1982). "Housing landlordism in late nineteenth-century Britain". Environment and Planning A. 14 (11): 1437–1447. Bibcode:1982EnPlA..14.1437K. doi:10.1068/a141437. S2CID 154957991.
  84. ↑ 84.0 84.1 84.2 Cook, Bernard A. (2011). "Poverty". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 622–625. ISBN 9780415669726.
  85. ↑ "Poverty and Families in the Victorian Era". www.hiddenlives.org.uk (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 December 2008. สืบค้นเมื่อ 2023-04-28.
  86. ↑ Goodman, Ruth (2013). "Chapter 6: Breakfast: Hunger". How to be a Victorian. Penguin. ISBN 978-0-241-95834-6.
  87. ↑ 87.0 87.1 87.2 Robinson, Bruce (17 February 2011). "Victorian Medicine – From Fluke to Theory". BBC History. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2020. สืบค้นเมื่อ 13 October 2020.
  88. ↑ Loomis, Abigail A. (2011). "Lighting". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 452–453. ISBN 9780415669726.
  89. ↑ Jefferies, Julie (2005). "The UK population: past, present and future" (PDF). webarchive.nationalarchives.gov.uk. pp. 3 to 4. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 29 April 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-04-29.
  90. ↑ 90.0 90.1 90.2 Szreter, Simon (1988). "The importance of social intervention in Britain's mortality decline c.1850–1914: A re-interpretation of the role of public health". Social History of Medicine. 1: 1–37. doi:10.1093/shm/1.1.1. S2CID 34704101. (ต้องรับบริการ)
  91. ↑ "Ireland – Population Summary". Homepage.tinet.ie. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 July 2011. สืบค้นเมื่อ 10 August 2010.
  92. ↑ "Llanfyllin, Montgomeryshire". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 May 2023. สืบค้นเมื่อ 30 May 2023.
  93. ↑ "Llanfyllin and district – The Union Workhouse – A Victorian prison for the poor". Victorian Powys. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 April 2023. สืบค้นเมื่อ 30 May 2023.
  94. ↑ 94.0 94.1 Yeo, Richard R. (2011). "Science". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 694–696. ISBN 9780415669726.
  95. ↑ Katz, Victor (2009). "Chapter 23: Probability and Statistics in the Nineteenth Century". A History of Mathematics: An Introduction. Addison-Wesley. pp. 824–830. ISBN 978-0-321-38700-4.
  96. ↑ Kline, Morris (1972). "28.7: Systems of Partial Differential Equations". Mathematical Thought from Ancient to Modern Times. United States of America: Oxford University Press. pp. 696–7. ISBN 0-19-506136-5.
  97. ↑ Lewis, Christoper (2007). "Chapter 7: Black Bodies, Free Energy, and Absolute Zero". Heat and Thermodynamics: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33332-3.
  98. ↑ Baigrie, Brian (2007). "Chapter 8: Forces and Fields". Electricity and Magnetism: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33358-3.
  99. ↑ Katz, Victor (2009). "21.3: Symbolic Algebra". A History of Mathematics: An Introduction. Addison-Wesley. pp. 738–9. ISBN 978-0-321-38700-4.
  100. ↑ Buchanan, R. A. (2011). "Technology and invention". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 784–787. ISBN 9780415669726.
  101. ↑ Buchanan, R. A. (2011). "Engineering". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 265–267. ISBN 9780415669726.
  102. ↑ Baigrie, Brian (2007). "Chapter 10: Electromagnetic Waves". Electricity and Magnetism: A Historical Perspective. United States of America: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-33358-3.
  103. ↑ Ranlett, John (2011). "Railways". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 663–665. ISBN 9780415669726.
  104. ↑ 104.0 104.1 104.2 Perkin, Harold (1969). The Origins of Modern English Society. Routledge & Kegan Paul. p. 280. ISBN 9780710045676.
  105. ↑ Briggs, Asa (1959). The Age of Improvement: 1783–1867. Longman. pp. 66–74, 286–87, 436. ISBN 9780582482043.
  106. ↑ Bradley, Ian C. (2006). The Call to Seriousness: The Evangelical Impact on the Victorians. Lion Hudson Limited. pp. 106–109. ISBN 9780224011624.
  107. ↑ 107.0 107.1 Probert, Rebecca (September 2012). "Living in Sin". BBC History Magazine.
  108. ↑ "London Police Act 1839, Great Britain Parliament. Section XXXI, XXXIV, XXXV, XLII". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 เมษายน 2011. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2011.
  109. ↑ McMullan, M. B. (1998-05-01). "The Day the Dogs Died in London". The London Journal. 23 (1): 32–40. doi:10.1179/ldn.1998.23.1.32. ISSN 0305-8034. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2021. สืบค้นเมื่อ 31 March 2023.
  110. ↑ Rothfels, Nigel, บ.ก. (2002), Representing Animals, Indiana University Press, p. 12, ISBN 978-0-253-34154-9. Chapter: 'A Left-handed Blow: Writing the History of Animals' by Erica Fudge
  111. ↑ "Cooper, Anthony Ashley, seventh Earl of Shaftesbury (1801–1885)". Oxford Dictionary of National Biography (ภาษาอังกฤษ). 2018. doi:10.1093/odnb/9780192683120.013.6210.
  112. ↑ Kelly, David; และคณะ (2014). Business Law. Routledge. p. 548. ISBN 9781317935124.
  113. ↑ Litzenberger, C. J.; Eileen Groth Lyon (2006). The Human Tradition in Modern Britain. Rowman & Littlefield. pp. 142–143. ISBN 978-0-7425-3735-4.
  114. ↑ Davies, Christie (1992). "Moralization and Demoralization: A Moral Explanation for Changes in Crime". ใน Anderson, Digby (บ.ก.). The Loss of Virtue: Moral Confusion and Social Disorder in Britain and America. Social Affairs Unit. pp. 5, 10. ISBN 978-0907631507.
  115. ↑ Draznin, Yaffa Claire (2001). Victorian London's Middle-Class Housewife: What She Did All Day (#179). Contributions in Women's Studies. Westport, Connecticut: Greenwood Press. pp. 95–96. ISBN 978-0-313-31399-8.
  116. ↑ Goodman, Ruth (2013). "Chapter 15: Behind the bedroom door". How to be a Victorian. Penguin. ISBN 978-0-241-95834-6.
  117. ↑ Sean Brady, Masculinity and Male Homosexuality in Britain, 1861–1913 (2005).
  118. ↑ Crozier, I. (2007-08-05). "Nineteenth-Century British Psychiatric Writing about Homosexuality before Havelock Ellis: The Missing Story". Journal of the History of Medicine and Allied Sciences. 63 (1): 65–102. doi:10.1093/jhmas/jrm046. ISSN 0022-5045. PMID 18184695.
  119. ↑ Smith, F. B. (1976). "Labouchere's amendment to the Criminal Law Amendment bill". Historical Studies. 17 (67): 165–173. doi:10.1080/10314617608595545. ISSN 0018-2559.
  120. ↑ 120.0 120.1 Clark, Anna (2011). "Prostitution". ใน Mitchell, Sally (บ.ก.). Victorian Britain An Encyclopedia. Routledge. pp. 642–645. ISBN 9780415669726.

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Adams, James Eli et al. eds. Encyclopedia of the Victorian era (4 vol, Groiler 2003); online vol 1-2-3-4; comprehensive coverage in 500 articles by 200 experts
  • Corey, Melinda, and George Ochoa, eds. The encyclopedia of the Victorian world: a reader's companion to the people, places, events, and everyday life of the Victorian era (Henry Holt, 1996) online
  • Mitchell, Sally.. Victorian Britain: An Encyclopedia (Garland, 1990), not online
  • Plunkett, John, บ.ก. (2012). Victorian Literature: A Sourcebook. Houndmills, Basingstoke: Palgrave Macmillan. ISBN 9780230551756.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]


Stub icon

บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สมัยวิกตอเรีย&oldid=11637052"