เจ็ตบลูแอร์เวย์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เจ็ตบลู แอร์เวย์
JetBlue Airways
JetBlue Airways Logo.svg
IATA ICAO รหัสเรียก
B6 JBU JETBLUE
ก่อตั้งสิงหาคม ค.ศ. 1998 (1998-08) (ในชื่อ นิวแอร์)
เริ่มดำเนินงาน11 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2000 (2000-02-11)
เมืองสำคัญบอสตัน
ฟอร์ตลอเดอร์เดล
ลอสแอนเจลิส
นิวยอร์ก - เจเอฟเค
ออร์แลนโด
ซานฮวน
สะสมไมล์trueBlue
ขนาดฝูงบิน287
จุดหมาย104
บริษัทแม่เจ็ตบลู แอร์เวย์ คอร์ปอเรชั่น
สำนักงานใหญ่สหรัฐ ลองไอแลนด์, นิวยอร์กซิตี, ประเทศสหรัฐ
บุคลากรหลัก
  • Robin Hayes (CEO)
  • Joanna Geraghty (ประธานและ COO)
  • Peter Boneparth (ประธาน)
เว็บไซต์www.jetblue.com

เจ็ตบลู แอร์เวย์ (อังกฤษ: JetBlue Airways) เป็นสายการบินต้นทุนต่ำสัญชาติอเมริกัน บริษัทมีสำนักงานใหญ่ในควีนส์ นิวยอร์กซิตี้ ซึ่งเป็นย่านในนิวยอร์กซิตี้[1] โดยมีฐานการบินหลักที่ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคนเนดี

ในปีค.ศ. 2001 เจ็ตบลู เริ่มดำเนินการในเมืองสำคัญที่ลองบีชในลอสแอนเจลิสเคาน์ตี้ รัฐแคลิฟอร์เนีย โดยมีเมืองสำคัญอื่น ๆ คือ ท่าอากาศยานนานาชาติโลแกนในบอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ ในปีค.ศ. 2003,ท่าอากาศยานนานาชาติฟอร์ท ลอเดอร์เดล – ฮอลลีวูด, ท่าอากาศยานนานาชาติหลุยส์ มูโนซ มาริน และท่าอากาศยานนานาชาติออร์แลนโด สายการบินให้บริการจุดหมายปลายทางในสหรัฐอเมริกาเป็นหลัก รวมถึงเที่ยวบินไปยังแคริบเบียน บาฮามาส เม็กซิโก และสหราชอาณาจักร ปัจจุบันเจ็ตบลูมีเครื่องบิน 287 ลำในฝูงบิน [2]

ประวัติ[แก้]

N503JB, แอร์บัส เอ320 ลำแรกของเจ็ตบลูแอร์เวย์

เจ็ตบลูแอร์เวย์ได้ก่อตั้งมาตั้งแต่ปีค.ศ. 1998[3] โดยเดวิด นีลลีแมนในชื่อ "นิวแอร์"[4] โดยสายการบินเริ่มให้บริการเที่ยวบินต้นทุนต่ำ เช่นเดียวกับเซาท์เวสต์แอร์ไลน์[5] เจ็ตบลูใช้เครื่องบินตระกูลแอร์บัส เอ320 เป็นหลัก คล้ายกับเซาท์เวสต์ที่ใช้โบอิง 737 เป็นหลัก[6] เจ็ตบลูเริ่มให้บริการเที่ยวบินจากนิวยอร์ก-เจเอฟเคไปยังบัฟฟาโลและฟอร์ตลอเดอร์เดล[7]

หลักจากเหตุการณ์วินาศกรรม 11 กันยายน ค.ศ. 2001 การเดินทางทางอากาศได้ตกต่ำลงมาก ซึ่งเจ็ตบลูแอร์เวย์ก็ได้รับผลกระทบเช่นกัน[8] เจ็ตบลูต้องขายเครื่องบินและเลื่อนกำหนดการส่งมอบเครื่องบินใหม่ๆ หลายๆ ลำ เพื่อมาแก้ปัญหาการเงินของบริษัท จนต่อมาก็ได้คงเสถียรภาพทางการเงินไว้ได้และก็ได้ขยายกิจการมากขึ้น โดยมีการเพิ่มจุดหมายปลายทางต่างๆ และขยายฐานการบินของสายการบิน[9]

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2013 เจ็ตบลูแอร์เวย์ได้มีการประกาศที่นั่งชั้นธุรกิจใหม่ ภายใต้ชื่อมินต์ (Mint) ที่นั่งที่สามารถพับเป็นเตียงนอนราบนี้จะมีการติดตั้งบนแอร์บัส เอ321-200 บางลำ[10] โดยให้บริการเที่ยวบินไปยังจุดหมายปลายทางในแถบแคริบเบียน

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2022 เจ็ตบลูแอร์เวย์ได้เสนอที่จะเข้าซื้อกิจการของสปิริตแอร์ไลน์ หลังจากแผนของฟรอนเทียร์ล้มเหลว ก่อนที่สปิริตจะรับข้อเสนอนี้ในอีกสองเดือนต่อมาด้วยเงินจำนวน 3.8 ล้านดอลล์ลาร์สหรัฐ[11][12][13]

กิจการองค์กร[แก้]

สำนักงานใหญ่ปัจจุบันของเจ็ตบลูที่ลองไอแลนด์

สำนักงานใหญ่[แก้]

สำนักงานใหญ่ของเจ็ตบลูแอร์เวย์ตั้งอยู่ในอาคาร Brewster ในลองไอส์แลนด์ นิวยอร์ก[14][15] ก่อนหน้านี้สำนักงานใหญ่ของเจ็ตบลูอยู่ที่ 80–02 Kew Gardens Road,[16] และที่ฟอเรสต์ฮิลล์เทาเวอร์ในฟอเรสต์ฮิลล์, ควีนส์, นิวยอร์ก[17][16] ประมาณ 6 ไมล์ (9.7 กม.) จากที่ปัจจุบันในลองไอส์แลนด์[18]

ผู้บริหาร[แก้]

คณะผู้บริหารของเจ็ตบลูแอร์เวย์มีดังนี้:

บริษัทลูก[แก้]

เจ็ตบลูเวนเชอรส์[แก้]

เจ็ตบลูเวนเชอรส์เป็นบริษัทลูกของเจ็ตบลู ก่อตั้งขึ้นในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 2016 ในชื่อ JetBlue Technology Ventures (JTV)[19] วัตถุประสงค์หลักคือการลงทุนและเป็นพันธมิตรกับการเริ่มต้นในระยะเริ่มต้นในด้านการเดินทาง การต้อนรับ และการเดินทาง เพื่อพัฒนาประสบการณ์ของนักเดินทางให้ครบวงจร

เจ็ตบลูทราเวลล์โปรดักส์[แก้]

เจ็ตบลูทราเวลล์โปรดักส์ได้ก่อตั้งขึ้นในปีค.ศ. 2018 โดยประกอบด้วยแบรนด์เจ็ตบลูเวเคชั่น และผลิตภัณฑ์การเดินทางที่ไม่ใช่ทางอากาศอื่นๆ รวมถึงการประกันภัยการเดินทาง เรือสำราญ รถเช่า และอื่นๆ[20]

ไลฟ์ทีวี[แก้]

ไลฟ์ทีวีเป็นบริษัทลูกของเจ็ตบลูตั้งแต่ปีค.ศ. 2002 โดยไลฟ์ทีวีได้ให้บริการระบบความบันเทิงบนเที่ยวบินด้วยรายการโทรทัศน์และวิทยุสดผ่านระบบดาวเทียม ซึ่งได้ให้กับสายการบินต่างๆรวมถึงเจ็ตบลูเอง ไลฟ์ทีวีถูกซื้อต่อโดย Thales Group ในราคาประมาณ 400 ล้านดอลลาร์สหรัฐในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2014

จุดหมายปลายทาง[แก้]

ดูบทความหลักที่: จุดหมายปลายทางของเจ็ตบลูแอร์เวย์

ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2022 เจ็ตบลูแอร์เวย์บินไปยังจุดหมายปลายทาง 104 แห่งในทวีปอเมริกา โดยส่วนใหญ่อยู่ในสหรัฐอเมริกาและแคริบเบียน และยังมีการให้บริการเที่ยวบินในบางส่วนสู่จุดหมายในอเมริกากลางและอเมริกาใต้ และสองปลายทางในยุโรป[21]

ข้อตกลงการบินร่วม[แก้]

เจ็ตบลูได้ทำข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินต่างๆ ดังต่อไปนี้:[22]

ฝูงบิน[แก้]

แอร์บัส เอ220-300
แอร์บัส เอ321นีโอ
เอ็มบราเออร์ อี-190

ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2022 เจ็ตบลูแอร์เวย์มีเครื่องบินประจำการในฝูงบินดังนี้:[27][28]

ฝูงบินของเจ็ตบลูแอร์เวย์
เครื่องบิน ประจำการ คำสั่งซื้อ ผู้โดยสาร หมายเหตุ
J Y+ Y รวม
แอร์บัส เอ220-300 12 88 — 25 115 140[29] เริ่มส่งมอบในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 2020[30]
ทดแทนเอ็มบราเออร์ อี-190 ที่เก่ากว่า[31]
แอร์บัส เอ320-200 130 — — 42 108 150 จะถูกจัดเรียงในรูปแบบ 162 ที่นั่งต่อไป
120 162
แอร์บัส เอ321-200 63 — — 42 158 200
16 40 102 158 มีการติดตั้งที่นั่งแบบมินต์สวีต
แอร์บัส เอ321นีโอ 18 41[32] — 42 158 200
16 102 160 มีการติดตั้งที่นั่งแบบมินต์สวีต[33]
แอร์บัส เอ321LR 7 10 24 24 90 138[34] เริ่มส่งมอบในวันที่ 29 เมษายน ค.ศ. 2021[35]
ให้บริการเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก
แอร์บัส เอ321XLR — 13 TBA กำหนดส่งมอบในปีค.ศ. 2024[36]
จะนำมาให้บริการเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก
เอ็มบราเออร์ อี-190 57 — — 16 84 100 ผู้เริ่มให้บริการ
จะถูกปลดประจำการระหว่างปีค.ศ. 2026[37]
รวม 287 152

ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2022 เจ็ตบลูแอร์เวย์มีอายุฝูงบินเฉลี่ย 12.2 ปี[38]

การบริการ[แก้]

ที่นั่ง[แก้]

ที่นั่ง "คอร์" บนแอร์บัส เอ220

บนเครื่องบินส่วนใหญ่ของเจ็บลูแอร์เวย์ สายการบินได้มีการนำเสนอประสบการณ์ห้องโดยสารชั้นเดียวภายใต้ชื่อ คอร์ (Core) อย่างไรก็ตาม เจ็ตบลูได้แบ่งจำนวนแถวไว้จำนวนหนึ่งโดยที่นั่งมีพื้นที่วางขากว้างพิเศษ 7 นิ้ว ซึ่งใช้ชื่อว่า อีเว่นมอร์สเปซ (Even More Space)[39] ห้องโดยสารหลักประกอบด้วยที่นั่งเบาะหนัง บริการไวไฟฟรี จอความบันเทิงพร้อมโทรทัศน์และวิทยุสด, และภาพยนตร์มากมาย รวมถึงอาหารว่างและเครื่องดื่ม[40][41]

ชั้นโดยสารมินต์[แก้]

เจ็ตบลูแอร์เวย์ได้นำเสนอที่นั่งชั้นธุรกิจใหม่ในปีค.ศ. 2014 โดยใช้ชื่อว่ามินต์ (Mint)[42] โดยเริ่มแรกมีการให้บริการที่นั่งนี้ในเที่ยวบินข้ามทวีปภายในประเทศสหรัฐ เช่น จากนิวยอร์กไปลอสแอนเจลิส และมีที่นั่งนี้บนเครื่องบินแอร์บัส เอ321 เพียงไม่กี่ลำ ก่อนที่จะมีการให้บริการที่นั่งชั้นนี้ไปยังจุดหมายปลายทางในแคริบเบียนและยุโรป[43]

ระบบความบันเทิงบนเที่ยวบิน[แก้]

ตัวเลือกความบันเทิงบนเครื่องบินของเจ็ตบลูประกอบด้วยอินเทอร์เน็ต Fly-Fi แบบ Gate-to-gate, DIRECTV มากกว่า 100 ช่อง, วิทยุ Sirius XM และภาพยนตร์ บนเครื่องบินเอ321 และเครื่องบินเอ320 ที่ปรับปรุงใหม่กว่า มีการใช้หน้าจอวิดีโอโต้ตอบขนาด 15 นิ้ว การเป็นร่วมมือระหว่างเจ็ตบลูกับแอมะซอน ช่วยให้ลูกค้ารับชมวิดีโอจากแอมะซอนไพร์ม โดยเชื่อมต่อกับ Wi-Fi และดาวน์โหลดแอปแอมะซอนวิดีโอบนโทรศัพท์มือถือหรือแท็บเล็ต[44]

โปรแกรมสะสมไมล์[แก้]

ดูบทความหลักที่: ทรูบลู

ทรูบลู (trueBlue) เป็นโปรแกรมสะสมไมล์ของเจ็ตบลูแอร์เวย์ที่ให้คะแนนแก่ผู้โดยสารที่เดินทางด้วยค่าโดยสารเกือบทุกประเภท รวมถึงผู้ใช้บัตรเครดิตแบรนด์ร่วมของเจ็ตบลู[45] โดยจหนึ่งเที่ยวบินมีมูลค่า 2, 4, และ 6 แต้มตามระยะทางที่บิน

อุบัติเหตุและอุบัติการณ์[แก้]

เที่ยวบินที่ 292 ขณะลงจอดฉุกเฉิน
  • 21 กันยายน ค.ศ. 2005: เที่ยวบิน 292 ระหว่างทางจากท่าอากาศยานบอบโฮป ในเบอร์แบงก์ไปยังนิวยอร์ก-เจเอฟเค โดยทำการลงจอดฉุกเฉินที่ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส หลังจากล้อลงจอดเอียง 90 องศา เครื่องบินมาจอดโดยไม่เกิดอุบัติเหตุบนรันเวย์ 25L ซึ่งเป็นรันเวย์ที่ยาวเป็นอันดับสองของ สนามบิน ความเสียหายเพียงอย่างเดียวที่เห็นได้ชัดคือความเสียหายล้อหน้าซึ่งถูกบดจนมีรูปร่างเกือบครึ่งวงกลมและยางสตรัทลงจอดด้านหน้า ไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากเหตุการณ์นี้
  • 27 มีนาคม ค.ศ. 2012: เที่ยวบิน 191 ระหว่างทางจากนิวยอร์ก-เจเอฟเค ไปยังท่าอากาศยานนานาชาติแมคคาร์แรนในลาสเวกัส เครื่องบินได้ทำการลงจอดฉุกเฉินที่ท่าอากาศยานนานาชาติริค ฮัสแบนด์ อมาร์ริโล หลังจากกัปตัน Clayton Osbon ถูกล็อกออกจากห้องนักบินหลังจากพูดจาโผงผางเกี่ยวกับผู้ก่อการร้าย เป็นที่เชื่อกันว่ากัปตัน Osbon ได้รับความทรมานจากอาการผิดปกติทางจิตที่ไม่ระบุรายละเอียด และก็ได้รับการบำบัดในเวลาต่อมา ไม่มีผู้เสียชีวิต[46][47][48]
  • 9 สิงหาคม ค.ศ 2014: เที่ยวบิน 704 ออกเดินทางจากท่าอากาศยานนานาชาติหลุยส์ มูโนซ มาริน ในซานฮวนไปนิวยอร์ก-เจเอฟเค โดยได้มีการยกเลิกการขึ้นเครื่องหลังจากเครื่องยนต์ตัวหนึ่งเกิดไฟไหม้ ผู้โดยสารทั้งหมด 186 คนถูกอพยพออกจากเครื่องบิน ผู้หญิงสองคนได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยระหว่างการอพยพ[49]
  • 20 ตุลาคม ค.ศ. 2020: บนเที่ยวบินจากคิงส์ตัน ประเทศจาเมกาไปยังนิวยอร์กซิตี มีผู้โดยสารที่ใส่มงกุฎเบอร์เกอร์คิงได้ถูกควบคุมตัวไปหลังจากที่เขาได้มีการใช้ถ้อนคำหยาบคายและโต้เถียงกับพนักงานต้อนรับ โดยได้มีการอ้างว่ามีผู้โดยสารอีกคนหนึ่งมาแย่งที่นั่งของเขาและได้ใช้หัวเขากดที่บริเวณท้องของเขา จากเหตุการณ์นี้ส่งผลให้เที่ยวบินล่าช้าประมาณ 1 ชั่วโมง[50][51]
  • 23 กันยายน ค.ศ. 2021: ในเที่ยวบินไปซานฮวน ชายคนหนึ่งพยายามเข้าไปในห้องนักบินและทำให้พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินสำลัก ลูกเรือบางคนสามารถยับยั้งเขาไว้ได้จนเครื่องบินลงจอด[52]
  • 22 มกราคม ค.ศ. 2022:เที่ยวบิน 1748 จากเฮย์เดน รัฐโคโลราโด ไปยังฟอร์ตลอเดอร์เดล ได้ประสบเหตุหางเครื่องบินชนเข้ากับพื้นรันเวย์ระหว่างบินขึ้นจากรันเวย์ 10 ในความพยายามที่จะหลีกเลี่ยงการชนกับเครื่องบินเล็กลำหนึ่งที่เข้าใกล้รันเวย์ฝั่งตรงข้าม เครื่องบินเปลี่ยนเส้นทางไปยังท่าอากาศยานนานาชาติเดนเวอร์และลงจอดอย่างปลอดภัย[53]
  • 20 เมษายน ค.ศ. 2022: เกิดการทะเลาะวิวาทขึ้นในเที่ยวบินจากซานฟรานซิสโกไปยังฟอร์ตลอเดอร์เดล ระหว่างนักมวยไมก์ ไทสันและผู้โดยสารอีกรายส่งผลให้ไทสันชกต่อยผู้โดยสารที่เกี่ยวข้อง[54]

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

  1. ↑ New JetBlue HQ. in Queens[ลิงก์เสีย] Mike Bloomberg. 4 April 2012
  2. ↑ https://www.planespotters.net/airline/JetBlue-Airways
  3. ↑ "Inline XBRL Viewer". www.sec.gov.
  4. ↑ "JetBlue". web.archive.org. 2012-04-19. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-04-19. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  5. ↑ "JetBlue Airways". JetBlue Airways. Archived from the original on April 19, 2012. Retrieved October 24, 2022.
  6. ↑ Pearson, James (2022-02-14). "22 Years On: JetBlue Is Still Using Its Original Airbus A320s". Simple Flying (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  7. ↑ "Directory: World Airlines". Flight International. April 3, 2007. p. 98.
  8. ↑ Zuckerman, Laurence (2001-11-07). "JetBlue, Exception Among Airlines, Is Likely to Post a Profit". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  9. ↑ "JetBlue Plans New Focus City At Orlando International Airport". mediaroom.jetblue.com (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-10-04. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  10. ↑ Rabinowitz, Jason, "Two steps ahead", Aviation Week and Space Technology, October 7, 2013, p. 35
  11. ↑ Isidore, Allison Morrow,Chris (2022-05-16). "JetBlue launches hostile takeover for Spirit | CNN Business". CNN (ภาษาอังกฤษ).
  12. ↑ https://www.washingtonpost.com/transportation/2022/05/16/jetblue-takeover-spirit-airlines-merger/
  13. ↑ Josephs, Leslie. "JetBlue to buy Spirit for $3.8 billion in push to become the fifth-largest US carrier". CNBC (ภาษาอังกฤษ).
  14. ↑ "JetBlue Plants Its Flag in New York City with New Headquarters Location". mediaroom.jetblue.com (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-10-04. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  15. ↑ McGeehan, Patrick (2010-03-22). "JetBlue Headquarters to Stay in New York". City Room (ภาษาอังกฤษ).
  16. ↑ 16.0 16.1 Cuozzo, Steve. "JetBlue Triples Size of its Queens Offices." เก็บถาวร 2012-10-24 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน New York Post. December 24, 2002. Retrieved on October 24, 2022. "74,000 square feet at 118–29 Queens Blvd., also known as Forest Hills Tower" and "Boulevard in Forest Hills – possibly the largest office lease in Queens this year. JetBlue was previously at 80–02 Kew Gardens Rd., across the street."
  17. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-10-11. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  18. ↑ "JetBlue". www.jetblue.com.
  19. ↑ http://otp.investis.com/clients/us/jetblue_airways/SEC/sec-show.aspx?Type=html&FilingId=11868801&CIK=0001158463&Index=10000
  20. ↑ "JetBlue moving newly created travel products business to Fort Lauderdale". Sun Sentinel.
  21. ↑ "Route Map". JetBlue. Retrieved October 22, 2022.
  22. ↑ "Partner airlines – JetBlue". jetblue.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-11-09. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  23. ↑ "Emirates Ends JetBlue partnership Ahead of Expected United Pact". Skift. สืบค้นเมื่อ October 5, 2022.
  24. ↑ "Etihad to Increase Flights to JFK; Expand Partnership with JetBlue". Travel News Asia. สืบค้นเมื่อ October 5, 2022.
  25. ↑ "Codeshare Agreement Puts JetSuiteX Flights in JetBlue Booking Channels". businesstravelnews. สืบค้นเมื่อ May 23, 2018.
  26. ↑ Joe Cortez (April 13, 2021). "JetBlue Expands Codeshare Agreement with Qatar". Flyer Talk. สืบค้นเมื่อ April 14, 2021.
  27. ↑ "Our planes". JetBlue. Retrieved October 24, 2022.
  28. ↑ "JetBlue Airways Fleet Details and History". www.planespotters.net.
  29. ↑ "JetBlue plans 140 seats, Boston base for A220 launch". PaxEx.Aero (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2019-04-11. สืบค้นเมื่อ 2019-11-08.
  30. ↑ "JetBlue's First Airbus A220-300 Delivered". Simple Flying (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2021-01-01. สืบค้นเมื่อ 2021-01-04.
  31. ↑ "JetBlue Selects Airbus A220-300 as Key Component of Its Next Generation Fleet" (Press release). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-01-12. สืบค้นเมื่อ July 10, 2018.
  32. ↑ "JetBlue orders 30 additional A321 aircraft". Airbus. July 26, 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 14, 2016. สืบค้นเมื่อ July 26, 2016.
  33. ↑ "JetBlue Takes First Airbus A321neo With New Mint Suites". February 27, 2021. สืบค้นเมื่อ August 30, 2021.
  34. ↑ "JetBlue". www.jetblue.com. สืบค้นเมื่อ 2021-04-06.
  35. ↑ "JetBlue Takes Delivery Of Its First "Airspace" A321LR In Hamburg". Simple Flying (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2021-04-29.
  36. ↑ "jetBlue orders A321neo(XLR)s, bumps A220 order book". ch-aviation. ch-aviation GmbH. June 20, 2019.
  37. ↑ "JetBlue Delays Embraer E190 Retirement Plans To Support Growth". July 27, 2021. สืบค้นเมื่อ August 30, 2021.
  38. ↑ "Airfleets aviation". www.airfleets.net.
  39. ↑ "JetBlue". www.jetblue.com.
  40. ↑ "JetBlue". www.jetblue.com.
  41. ↑ "JetBlue Airways and Dunkin'’ Donuts Extend Partnership". Dunkin' (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). {{cite web}}: C1 control character ใน |title= ที่ตำแหน่ง 28 (help); C1 control character ใน |url= ที่ตำแหน่ง 63 (help)
  42. ↑ "JetBlue set to launch London to US flights". The Independent (ภาษาอังกฤษ). 2019-03-05.
  43. ↑ "JetBlue Unveils Completely Reimagined Mint, Setting the Stage to Change the Transatlantic Market with Exceptional Experience, Competitive Fares". blueir.investproductions.com (ภาษาอังกฤษ).
  44. ↑ "Watch Amazon Prime Video on JetBlue". PCMAG (ภาษาอังกฤษ).
  45. ↑ "JetBlue:TrueBlue:FAQ". web.archive.org. 2008-07-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-07-05. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  46. ↑ "JetBlue Pilot Charged with Interference with a Flight Crew". FBI (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  47. ↑ "Osbon Complaint Affidavit" (PDF). CBS News. Retrieved July 8, 2017.
  48. ↑ Pasztor, Jack Nicas and Andy. "JetBlue Captain's 'Medical Situation' Diverts Flight". WSJ (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  49. ↑ "De alta pasajeras heridas en accidente con de avión de JetBlue - El Nuevo Día". web.archive.org. 2014-08-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-08-11. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.
  50. ↑ "JetBlue bans white man, donning Burger King crown, after racist scene on New York-bound flight". sports.yahoo.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  51. ↑ "JetBlue Bans Passenger Who Went on Racist Tirade, Incited Chaos". TMZ (ภาษาอังกฤษ).
  52. ↑ "Passenger Accused Of Attacking JetBlue Flight Attendant, Rushing Cockpit On Boston To San Juan Flight". www.cbsnews.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  53. ↑ Ranter, Harro. "ASN Aircraft accident Airbus A320-232 N760JB Hayden-Yampa Valley Airport, CO (HDN)". aviation-safety.net.
  54. ↑ "Mike Tyson assaults fellow JetBlue passenger on flight". web.archive.org. 2022-04-22. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-04-22. สืบค้นเมื่อ 2022-10-24.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เจ็ตบลูแอร์เวย์&oldid=10632449"