ข้ามไปเนื้อหา

อาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย (ค.ศ. 1906)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย บนแม่น้ำไทน์ในปี ค.ศ. 1907
ประวัติ
สหราชอาณาจักร
ชื่อมอริเทเนีย
ตั้งชื่อตามเมารีตานิอา
เจ้าของ1906–1934: คูนาร์ดไลน์ 1934–1935: คูนาร์ด–ไวต์สตาร์ไลน์
ผู้ให้บริการ คูนาร์ดไลน์
ท่าเรือจดทะเบียนสหราชอาณาจักร ลิเวอร์พูล
เส้นทางเดินเรือลิเวอร์พูล–ควีนส์ทาวน์–นิวยอร์ก (1907–1919) เซาแทมป์ตัน–แชร์บูร์–นิวยอร์ก (1919–1934)
Ordered1904
อู่เรือสวอนฮันเตอร์, นอร์ทัมเบอร์แลนด์, ประเทศอังกฤษ
Yard number735
ปล่อยเรือ18 สิงหาคม 1904
เดินเรือแรก20 กันยายน 1906
Christened20 กันยายน 1906 โดยดัชเชสแห่งร็อกซ์เบิร์ก
ส่งมอบเสร็จ11 พฤศจิกายน 1907
Maiden voyage16 พฤศจิกายน 1907
บริการ1907–1934
หยุดให้บริการกันยายน 1934
รหัสระบุสัญญาณเรียกขานไร้สาย: MGA (ถึงปี 1934)
ความเป็นไปแยกชิ้นส่วนในปี 1935 ที่รอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์
ลักษณะเฉพาะ
ประเภท: เรือเดินสมุมร
ขนาด (ตัน):
  • 31,938 ตันกรอส
  • 12,797 ตันเนต
ขนาด (ระวางขับน้ำ): 44,610 ตัน
ความยาว: 790 ฟุต (240.8 เมตร)
ความกว้าง: 88 ฟุต (26.8 เมตร)
กินน้ำลึก: 33 ฟุต (10.1 เมตร)
ความลึก: 33 ฟุต 6 นิ้ว (10.2 เมตร)
ดาดฟ้า: 8
ระบบพลังงาน:
  • กังหันไอน้ำพาร์สันส์แบบขับเคลื่อนใบจักรโดยตรง (แรงดันสูง 2 ตัว แรงดันต่ำ 2 ตัว)
  • กำลังสูงสุด 68,000 แรงม้า (51,000 กิโลวัตต์) เมื่อเปิดตัว, 76,000 แรงม้า (57,000 กิโลวัตต์) ในการทดสอบความเร็ว และเพิ่มขึ้นเป็น 90,000 แรงม้า (67,000 กิโลวัตต์) ในปี 1928
ระบบขับเคลื่อน: 4 × ใบจักร จักรละ 4 พวง
ความเร็ว: 25 นอต (46 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 29 ไมล์ต่อชั่วโมง) – 28 นอต (52 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 32 ไมล์ต่อชั่วโมง) (ความเร็วในการให้บริการตามการออกแบบ)
ความจุ:
  • ผู้โดยสารทั้งหมด 2,165 คน:
    • ชั้นหนึ่ง 563 คน
    • ชั้นสอง 464 คน
    • ชั้นสาม 1,138 คน
ลูกเรือ: 802 คน
หมายเหตุ:

อาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย (อังกฤษ: RMS Mauretania) เป็นเรือเดินสมุทรสัญชาติบริติช ออกแบบโดยเลนเนิร์ด เพสเกตต์ และสร้างโดยบริษัทสวอนฮันเตอร์แอนด์วิกแฮมริชาร์ดสัน ณ แม่น้ำไทน์ ประเทศอังกฤษ เพื่อให้บริการแก่สายการเดินเรือคูนาร์ด โดยมีพิธีปล่อยเรือลงน้ำในช่วงบ่ายของวันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1906 เคยเป็นเรือที่ใหญ่ที่สุดในโลกจนกระทั่งการเปิดตัวเรืออาร์เอ็มเอส โอลิมปิกในปี ค.ศ. 1910 มอริเทเนียได้รับรางวัลบลูริบบันด์สำหรับการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปทางทิศตะวันออกในการเดินทางกลับครั้งแรกในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1907 และต่อมาก็สามารถคว้ารางวัลเดิมอีกครั้งสำหรับการข้ามมหาสมุทรไปทางทิศตะวันตกในการเดินทางที่เร็วที่สุดในช่วงฤดูกาลเดินเรือปี ค.ศ. 1909 และสามารถรักษาสถิติความเร็วทั้งสองนี้ไว้ได้นานถึง 20 ปี[1]

ชื่อเรือได้มาจากมณฑลเมารีตานิอา ซึ่งเป็นมณฑลหนึ่งของโรมโบราณที่ตั้งอยู่ทางชายฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของทวีปแอฟริกา ไม่ได้มาจากประเทศมอริเตเนียในปัจจุบันที่อยู่ทางตอนใต้อย่างที่เข้าใจกัน[2] การตั้งชื่อในลักษณะเดียวกันนี้ยังถูกนำไปใช้กับเรือคู่วิ่งของมอริเทเนียคือ อาร์เอ็มเอส ลูซิเทเนีย ซึ่งตั้งชื่อตามมณฑลของโรมโบราณที่อยู่ทางเหนือของเมารีตานิอา ตรงข้ามช่องแคบยิบรอลตาร์ ในประเทศโปรตุเกส[2] มอริเทเนียให้บริการจนถึงเดือนกันยายน ค.ศ. 1934 ก่อนสายการเดินเรือคูนาร์ด–ไวต์สตาร์จะทำการปลดระวาง และเริ่มการรื้อถอนแยกชิ้นส่วนเรือที่เมืองรอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์ ในปี ค.ศ. 1935

ภูมิหลัง

[แก้]
คนงานยืนอยู่ใต้ใบจักรสามพวงดั้งเดิมของเรือมอริเทเนียในอู่แห้ง

ในปี ค.ศ. 1897 เรือโดยสารสัญชาติเยอรมัน เอสเอส ไคเซอร์วิลเฮ็ล์มแดร์โกรเซ (SS Kaiser Wilhelm der Grosse) ได้กลายเป็นเรือที่ใหญ่และเร็วที่สุดในโลก ด้วยความเร็ว 22 นอต (41 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 25 ไมล์ต่อชั่วโมง) ทำให้เรือลำนี้สามารถคว้ารางวัลบลูริบบัน มาจากเรืออาร์เอ็มเอส คัมปาเนีย (RMS Campania) และอาร์เอ็มเอส ลูเคเนีย (RMS Lucania) ของคูนาร์ดไลน์ได้สำเร็จ เยอรมนีได้ครองความเป็นเจ้าแห่งมหาสมุทรแอตแลนติก และภายในปี ค.ศ. 1906 พวกเขาก็มีเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ (superliner) สี่ปล่องไฟให้บริการถึง 5 ลำ โดย 4 ใน 5 ลำนั้นเป็นของบริษัทนอร์ทด็อยท์เชอร์ล็อยท์

ในช่วงเวลาเดียวกัน เจ. พี. มอร์แกน นักการเงินชาวอเมริกัน กำลังพยายามผูกขาดธุรกิจการเดินเรือผ่านบริษัทอินเตอร์เนชั่นแนลเมอร์แคนไทล์มารีน (International Mercantile Marine Co.) และได้เข้าซื้อกิจการสายการเดินเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกสายสำคัญอีกสายหนึ่งอังกฤษนั่นคือไวต์สตาร์ไลน์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว[3]

อันเนื่องมาจากภัยคุกคามเหล่านี้ คูนาร์ดไลน์จึงมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูเกียรติยศและความเป็นผู้นำในวงการการเดินเรือข้ามมหาสมุทร ไม่เพียงแต่เพื่อประโยชน์ของบริษัทเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเพื่อเกียรติภูมิของสหราชอาณาจักรด้วย[3][4] ในปี ค.ศ. 1902 คูนาร์ดไลน์และรัฐบาลอังกฤษได้บรรลุข้อตกลงในการสร้างเรือขนาดใหญ่พิเศษสองลำคือ ลูซิเทเนีย และมอริเทเนีย[3] โดยมีการรับประกันความเร็วในการให้บริการขั้นต่ำไม่น้อยกว่า 24 นอต (44 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 28 ไมล์ต่อชั่วโมง) รัฐบาลอังกฤษได้ให้เงินกู้จำนวน 2,600,000 ปอนด์ (281 ล้านปอนด์ในปี 2019)[5] เพื่อใช้ในการก่อสร้างเรือ โดยมีอัตราดอกเบี้ยร้อยละ 2.75 และมีกำหนดชำระคืนภายในระยะเวลา 20 ปี พร้อมเงื่อนไขว่าเรือดังกล่าวต้องสามารถดัดแปลงให้เป็นเรือพาณิชย์ติดอาวุธ (armed merchant cruiser) ได้หากมีความจำเป็น[6] เงินทุนเพิ่มเติมได้รับการจัดหาเมื่อกระทรวงทหารเรืออนุมัติให้คูนาร์ดไลน์ได้รับเงินอุดหนุนเพิ่มเป็นรายปีสำหรับการขนส่งไปรษณีย์[6][7]

การออกแบบและการสร้าง

[แก้]

การสร้าง

[แก้]
เรือมอริเทเนียระหว่างการก่อสร้าง 4 พฤษภาคม ค.ศ. 1906

เรือมอริเทเนียและลูซิเทเนียได้รับการออกแบบโดยเลนเนิร์ด เพสเกตต์ นาวาสถาปนิกของคูนาร์ดไลน์ โดยมีบริษัทสวอนฮันเตอร์และบริษัทจอห์นบราวน์ทำงานตามแบบแปลนของเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ที่มีความเร็วบริการที่กำหนดไว้ที่ 24 นอตในสภาพอากาศปานกลาง ตามเงื่อนไขของสัญญาเงินอุดหนุนไปรษณีย์ ในปี ค.ศ. 1902 เพสเกตต์ได้ออกแบบเรือโดยกำหนดให้มีปล่องไฟ 3 ต้น ซึ่งในขณะนั้นมีแผนจะติดตั้งเครื่องยนต์ลูกสูบเป็นระบบขับเคลื่อน แบบจำลองขนาดใหญ่ของเรือดังกล่าวปรากฏอยู่ในนิตยสาร Shipbuilder คูนาร์ดไลน์ตัดสินใจเปลี่ยนแปลงระบบขับเคลื่อนหลักเป็นกังหันไอน้ำชนิดใหม่ของพาร์สันส์ และการออกแบบของเรือก็ได้รับการปรับปรุงอีกครั้งเมื่อเพสเกตต์ได้เพิ่มปล่องไฟต้นที่สี่เข้าไปในโครงสร้างของเรือ การก่อสร้างเรือลำนี้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการด้วยพิธีวางกระดูกงูเรือในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1904[8] ตามธรรมเนียม ตัวเรือจะถูกทาสีด้วยสีเทาอ่อนเพื่อวัตถุประสงค์ในการถ่ายภาพในระหว่างการปล่อยเรือ ซึ่งเป็นวิถีปฏิบัติทั่วไปในสมัยนั้นสำหรับเรือลำแรกในชั้นเรือใหม่ เพราะจะทำให้เส้นสายของเรือชัดเจนขึ้นในภาพถ่ายขาวดำ หลังจากการเดินทางครั้งแรก ตัวเรือของเรือก็ถูกทาสีดำ[9]

ปล่อยลงน้ำ

[แก้]
พิธีปล่อยเรืออาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย วันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1906
เรือมอริเทเนียหลังจากการปล่อยลงน้ำ

ในวันที่ 20 กันยายน ค.ศ. 1906 เรือมอริเทเนียได้ถูกปล่อยลงน้ำโดย ดัชเชสแห่งร็อกซ์เบิร์ก[10] ณ ขณะที่ปล่อยตัวลงน้ำ เรือลำนี้ถือเป็นโครงสร้างเคลื่อนที่ที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยสร้างมา[11] และมีระวางบรรทุกรวมมากกว่าเรือลูซิทาเนียเล็กน้อย ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดเจนที่สุดระหว่างเรือมอริเทเนียและลูซิเทเนียคือ เรือมอริเทเนียมีความยาวมากกว่า 5 ฟุต และมีช่องระบายอากาศที่แตกต่างกัน[12] เรือมอริเทเนียยังมีใบพัดกังหันในส่วนหน้าเพิ่มอีกสองขั้น ทำให้มีความเร็วสูงกว่าเรือลูซิเทเนียเล็กน้อย เรือมอริเทเนียและลูซิเทเนียเป็นเรือเพียงสองลำที่ใช้กังหันไอน้ำขับเคลื่อนใบจักรโดยตรง และสามารถครอบครองรางวัลบลูริบบันด์ได้ ในขณะที่เรือลำหลัง ๆ นั้นมักใช้กังหันไอน้ำแบบเฟืองทดรอบ[13] การนำกังหันไอน้ำมาใช้ในเรือมอริเทเนียถือเป็นการประยุกต์ใช้เทคโนโลยีใหม่ที่พัฒนาโดยชาลส์ อัลเจอร์นอน พาร์สันส์ ในวงกว้างที่สุดในขณะนั้น[14] ในระหว่างการทดสอบความเร็ว เครื่องยนต์เหล่านี้ก่อให้เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงที่ความเร็วสูง ดังนั้นเพื่อเป็นการแก้ไขปัญหา เรือมอริเทเนียจึงได้รับการเสริมโครงสร้างส่วนท้ายเรือและปรับปรุงใบจักรใหม่ก่อนเริ่มให้บริการ ซึ่งส่งผลให้การสั่นสะเทือนลดลง[15]

ภายใน

[แก้]
ชั้นต่าง ๆ ของเรือมอริเทเนีย

เรือมอริเทเนียได้รับการออกแบบให้สอดคล้องกับรสนิยมสมัยเอ็ดเวิร์ด ภายในเรือได้รับการออกแบบโดยสถาปนิก แฮโรลด์ พีโต และห้องสาธารณะของเรือได้รับการตกแต่งโดยบริษัทออกแบบชื่อดังสองแห่งจากลอนดอน ได้แก่ ซีเอช. เมลลิเออร์ แอนด์ซันส์ (Ch. Mellier & Sons) และเทอร์เนอร์แอนด์ลอร์ด (Turner and Lord)[16][17] โดยใช้ไม้ถึง 28 ชนิด รวมถึงหินอ่อน ผ้าทอ และเฟอร์นิเจอร์อื่น ๆ เช่น โต๊ะแปดเหลี่ยมอันน่าทึ่งในห้องสูบบุหรี่[16][18] แผ่นไม้บุผนังสำหรับห้องสาธารณะชั้นหนึ่งของเรือเชื่อกันว่าถูกแกะสลักโดยช่างฝีมือ 300 คนจากปาเลสไตน์ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้และไม่จำเป็น โดยอาจถูกทำโดยอู่ต่อเรือหรือผู้รับเหมา ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับพื้นที่ชั้นสองและชั้นสามส่วนใหญ่[19] ห้องอาหารชั้นหนึ่งทำจากไม้โอกสีฟาง ได้รับการตกแต่งในแบบฟรานซิสที่ 1 และมีหลังคาโดมสกายไลต์ขนาดใหญ่[18] มีการติดตั้งลิฟต์หลายตัว ซึ่งนับเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ที่หาได้ยากบนเรือโดยสารในสมัยนั้น โดยมีการใช้ตะแกรงอะลูมิเนียมน้ำหนักเบาซึ่งเป็นวัสดุใหม่ในสมัยนั้น มาติดตั้งอยู่ข้างบันไดใหญ่ที่ทำจากไม้วอลนัตของเรือมอริเทเนีย[18] สิ่งอำนวยความสะดวกใหม่ที่โดดเด่นคือ ระเบียงคาเฟ่ (Verandah Café) บนดาดฟ้าชั้นเรือบด ซึ่งเป็นพื้นที่รับประทานเครื่องดื่มที่ได้รับการป้องกันจากสภาพอากาศ แต่เนื่องจากการออกแบบดังกล่าวไม่เป็นไปตามความเป็นจริง จึงมีการปิดล้อมพื้นที่ดังกล่าวภายในระยะเวลาหนึ่งปี[16]

  • ห้องรับประทานอาหารชั้นหนึ่ง
    ห้องรับประทานอาหารชั้นหนึ่ง
  • ห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง
    ห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง
  • ห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่ง
    ห้องสูบบุหรี่ชั้นหนึ่ง
  • ระเบียงคาเฟ่
    ระเบียงคาเฟ่
  • ลิฟต์
    ลิฟต์

เทียบกับเรือชั้นโอลิมปิก

[แก้]
Mauretania's side plan, ป. 1907
White Star Line's Olympic and Titanic's side plan, ป. 1911
แผนภาพเปรียบเทียบด้านข้างของอาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย (บน) กับอาร์เอ็มเอส โอลิมปิก (ล่าง)

เรือชั้นโอลิมปิกของไวต์สตาร์ไลน์มีความยาวมากกว่าเกือบ 30 เมตร (100 ฟุต) และกว้างกว่าเรือลูซิเทเนีย และมอริเทเนียเล็กน้อย ทำให้เรือของไวต์สตาร์มีน้ำหนักรวมมากกว่าเรือของคิวนาร์ดประมาณ 15,000 ตัน

เรือลูซิเทเนีย และมอริเทเนีย เปิดตัวและให้บริการก่อนที่เรือโอลิมปิก ไททานิก และบริแทนนิก จะพร้อมให้บริการเป็นเวลาหลายปี แม้ว่าจะมีความเร็วมากกว่าเรือชั้นโอลิมปิกอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่เพียงพอที่จะทำให้สายการเดินเรือให้บริการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกสองลำต่อสัปดาห์จากแต่ละฝั่งของมหาสมุทร จึงจำเป็นต้องมีเรือลำที่สามสำหรับให้บริการรายสัปดาห์ และเพื่อตอบโต้แผนการสร้างเรือชั้นโอลิมปิกทั้งสามลำที่ของไวต์สตาร์ คิวนาร์ดจึงสั่งต่อเรือลำที่สามชื่อว่า แอควิเทเนีย (Aquitania) ซึ่งจะมีความเร็วที่ต่ำกว่าเล็กน้อย แต่มีขนาดใหญ่กว่าและหรูหรากว่า[ต้องการอ้างอิง]

เรือเดินสมุทรชั้นโอลิมปิกมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากกว่าลูซิเทเนีย และมอริเทเนีย เช่น สระว่ายน้ำ ห้องอาบน้ำแบบตุรกี โรงยิม สนามสควอช ห้องรับแขกขนาดใหญ่ ร้านอาหารตามสั่งแยกจากห้องอาหาร และห้องนอนพร้อมห้องน้ำส่วนตัวมากกว่าเรือของคิวนาร์ดทั้งสองลำ[ต้องการอ้างอิง]

แรงสั่นสะเทือนอย่างหนักซึ่งเป็นผลพลอยได้จากเครื่องยนต์กังหันไอน้ำสมัยใหม่ทั้ง 4 ตัวในเรือลูซิเทเนีย และมอริเทเนีย ได้ส่งผลกระทบต่อเรือทั้งสองลำเมื่อแล่นด้วยความเร็วสูงสุด แรงสั่นสะเทือนจะรุนแรงมากจนส่วนผู้โดยสารชั้นสองและสามไม่สามารถอยู่อาศัยได้[20] ในทางตรงกันข้าม เรือเดินสมุทรชั้นโอลิมปิกเลือกความประหยัดมากกว่าความเร็ว โดยการติดตั้งเครื่องยนต์ลูกสูบแบบดั้งเดิม 2 ตัว และกังหันสำหรับใบจักรกลาง ด้วยน้ำหนักที่มากขึ้นและความกว้างที่กว้างขึ้น เรือเดินสมุทรชั้นโอลิมปิกจึงมีความเสถียรมากขึ้นในทะเลและมีแนวโน้มที่จะโคลงน้อยลง

ลูซิเทเนีย และมอริเทเนีย มีหัวเรือที่ตรง ซึ่งต่างจากหัวเรือแบบทำมุมของเรือชั้นโอลิมปิก ออกแบบมาเพื่อให้เรือสามารถพุ่งผ่านคลื่นได้ แทนที่จะพุ่งขึ้นไปบนยอดคลื่น ผลที่ตามมาที่คาดไม่ถึงก็คือเรือของคิวนาร์ดจะขว้างไปข้างหน้าอย่างน่าตกใจ แม้จะอยู่ในสภาพอากาศที่สงบ ทำให้คลื่นขนาดใหญ่สาดเข้าหัวเรือและส่วนหน้าของโครงสร้างส่วนบน (superstructure)[21]

อาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย และเรือเทอร์บิเนียในปี ค.ศ. 1907

เรือชั้นโอลิมปิกยังแตกต่างจากเรือลูซิเทเนีย และมอริเทเนียในเรื่องกำแพงกั้นน้ำ เรือของไวต์สตาร์ถูกแบ่งด้วยกำแพงกั้นน้ำตามขวาง ในขณะที่ลูซิเทเนียก็มีกำแพงกั้นตามขวางเช่นเดียวกัน แต่ยังมีกำแพงกั้นตามยาว ระหว่างหม้อไอน้ำและห้องเครื่องยนต์ และคลังถ่านหินที่ด้านนอกของเรือ คณะกรรมาธิการอังกฤษที่สอบสวนการอับปางของเรือไททานิกในปี 1912 ได้ฟังคำให้การเกี่ยวกับน้ำท่วมคลังถ่านหินที่วางอยู่นอกกำแพงกั้นน้ำตามยาว ด้วยความยาวที่มาก เมื่อเรือถูกน้ำท่วม สิ่งเหล่านี้อาจเพิ่มความเอียงของเรือ และทำให้เรือสำรองที่อยู่อีกด้านหนึ่งลดระดับลงไม่ได้[22] นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับลูซิเทเนียในภายหลัง นอกจากนี้ เสถียรภาพของเรือยังไม่เพียงพอต่อการจัดกําแพงกั้นน้ำที่ใช้ น้ําท่วมคลังถ่านหินเพียง 3 แห่งในด้านหนึ่งอาจทําให้ความสูงจุดเปลี่ยนศูนย์เสถียร (Metacentric Height) เป็นลบ[23] ในทางกลับกัน เรือไททานิกมีความเสถียรมากพอที่จะจมลงด้วยความลาดเอียงเพียงไม่กี่องศา การออกแบบของไททานิกทำให้ความเสี่ยงที่น้ำจะท่วมไม่สม่ำเสมอและอาจพลิกคว่ำนั้นมีน้อยมาก[24]

เรือลูซิเทเนียมีเรือชูชีพไม่เพียงพอสำหรับทุกคนบนเรือในการเดินทางครั้งแรก (น้อยกว่าที่ไททานิก 4 ลำ) ซึ่งเป็นวิธีปฏิบัติทั่วไปสำหรับเรือโดยสารขนาดใหญ่ในขณะนั้น เนื่องจากมีความเชื่อว่าเส้นทางเดินเรือที่พลุกพล่านจะมีความช่วยเหลืออยู่ใกล้ ๆ เสมอ และเรือชูชีพที่มีอยู่ไม่กี่ลำก็เพียงพอที่จะส่งทุกคนไปยังเรือที่มาช่วยเหลือก่อนที่เรือจะจม

หลังจากเรือไททานิกอับปาง เรือลูซิเทเนียและมอริเทเนียได้ติดตั้งเรือชูชีพเพิ่มอีก 6 ลำบนดาวิต (davit; เครนแขวนเรือชูชีพชนิดหนึ่ง) ส่งผลให้มีเรือชูชีพทั้งหมด 22 ลำที่ติดตั้งบนดาวิต เรือชูชีพที่เหลือได้รับการเสริมด้วยเรือชูชีพแบบพับได้ 26 ลำ โดย 18 ลำเก็บไว้ใต้เรือชูชีพปกติโดยตรง และอีก 8 ลำอยู่บนดาดฟ้าเรือ ถูกสร้างขึ้นด้วยพื้นไม้กลวงและด้านข้างเป็นผ้าใบ จำเป็นต้องประกอบในกรณีที่ต้องใช้[25]

ช่วงต้น

[แก้]
เริอมอริเทเนียแล่นผ่านประภาคารโลว์ไลส์ที่ปากแม่น้ำไทน์ในการเดินทางครั้งแรก

เรือมอริเทเนียออกเดินทางครั้งแรกจากลิเวอร์พูลในวันที่ 16 พฤศจิกายน ค.ศ. 1907 โดยมีกัปตันจอห์น พริตชาร์ด เป็นผู้บัญชาการ แต่ไม่สามารถทำลายสถิติความเร็วและคว้ารางวัลบลูริบบันด์ได้ เนื่องจากประสบกับพายุรุนแรงในระหว่างการเดินทาง ซึ่งส่งผลให้สมอสำรองหลุดออกจากเรือ เรือยังได้รับความเสียหายเล็กน้อยบริเวณโครงสร้างบนของเรือ ถึงกระนั้น ในการเดินทางกลับครั้งแรก (30 พฤศจิกายน – 5 ธันวาคม ค.ศ. 1907) เรือก็สามารถทำลายสถิติการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปทางทิศตะวันออก[1] ด้วยความเร็วเฉลี่ย 23.69 นอต (43.87 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 27.26 ไมล์ต่อชั่วโมง)[1] ในวันที่ 23 ธันวาคม ค.ศ. 1907 เรือมอริเทเนียได้เดินทางกลับมายังนครนิวยอร์ก และจอดเทียบท่าที่ท่าเรือ 54 ในแม่น้ำนอร์ท ระหว่างนั้นได้เกิดพายุฝนกระหน่ำพร้อมลมกระโชกแรง ทำให้เสาผูกบนท่าเรือ 54 หักโค่นลง เรือมอริเทเนียได้ลอยออกนอกท่าบางส่วน และหัวเรือได้หันไปชนกับเรือท้องแบนหลายลำที่กำลังขนถ่านหินมาเติมและขนเถ้าออกไปจากเรือมอเรเทเนีย เรือท้องแบนโรนและทอมฮิกเคน รวมถึงเรือยูเรกา 32 และยูเรกา 36 ได้รับความเสียหาย และเรือท้องแบนเอลลิส พี. โรเจอส์ได้สูญหายไป[26][27]

เรือมอริเทเนียในระหว่างการทดสอบความเร็ว นอกชายฝั่งแหลมเซนต์แอบส์ ประเทศสกอตแลนด์ ในวันที่ 18 กันยายน ค.ศ. 1907 สามารถทำความเร็วสูงสุดได้ 25.73 นอต (47.65 กิโลเมตรต่อชั่วโมง)

ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1909 เรือมอริเทเนียสามารถคว้ารางวัลบลูริบบันด์สำหรับการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปทางทิศตะวันตกได้เร็วที่สุด ซึ่งเป็นสถิติที่ยืนยงอยู่ยาวนานกว่าสองทศวรรษ[1] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1911 เรือมอริเทเนียได้หลุดจากทุ่นผูกที่แม่น้ำเมอร์ซีย์ เช่นเดียวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในนครนิวยอร์กในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1910 ส่งผลให้เรือได้รับความเสียหาย เป็นเหตุให้ต้องยกเลิกการเดินทางเที่ยวพิเศษในช่วงเทศกาลคริสต์มาสไปยังนครนิวยอร์ก ด้วยเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน คูนาร์ดไลน์จึงปรับเปลี่ยนกำหนดการเดินทางของเรือมอริเทเนีย เพื่อให้เรือลูซิเทเนียซึ่งเพิ่งเดินทางกลับมาจากนิวยอร์กภายใต้การบัญชาการของกัปตันเจมส์ ชาลส์ ออกเดินทางแทน เรือลูซิเทเนียได้ปฏิบัติหน้าที่แทนเรือมอริเทเนียในการเดินทางในช่วงเทศกาลคริสต์มาสเพื่อส่งผู้โดยสารกลับไปยังนิวยอร์ก[28] เรือมอริเทเนียกำลังเดินทางจากลิเวอร์พูลมุ่งหน้าสู่นิวยอร์ก โดยเริ่มต้นการเดินทางในวันที่ 10 เมษายน ค.ศ. 1912 และได้เทียบท่าอยู่ที่เมืองควีนส์ทาวน์ ประเทศไอร์แลนด์ ในช่วงที่เกิดเหตุการณ์การอัปปางของเรือไททานิก เรือมอริเทเนียได้ขนส่งบัญชีรายการสินค้าของเรือไททานิก ซึ่งส่งทางไปรษณีย์ลงทะเบียน ในช่วงเวลานั้น เอ. เอ. บูธ ประธานบริษัทคูนาร์ด กำลังเดินทางอยู่บนเรือมอริเทเนีย และเป็นผู้ริเริ่มจัดพิธีไว้อาลัยให้แก่ผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์เรือไททานิก[29]

เรือมอริเทเนียแล่นผ่านปราสาทวีมีส์และหอนาฬิกาสเตชัน บริเวณเส้นทางวัดระยะทางทะเล ที่สเกลมอร์ลี ในช่วงปลายปี ค.ศ. 1907

ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1913 สมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 5 แห่งสหราชอาณาจักร และสมเด็จพระราชินีแมรี ทรงได้รับเกียรติให้เสด็จเยี่ยมชมเรือเรือมอริเทเนีย ซึ่งในขณะนั้นเป็นเรือพาณิชย์ที่เร็วที่สุดของอังกฤษ ทำให้เรือลำนี้มีชื่อเสียงโด่งดังยิ่งขึ้น ในวันที่ 26 มกราคม ค.ศ. 1914 ขณะที่เรือมอริเทเนียกำลังอยู่ในระหว่างการซ่อมแซมประจำปี ณ เมืองลิเวอร์พูล เกิดเหตุถังแก๊สระเบิดขึ้นขณะที่ช่างกำลังซ่อมแซมกังหันไอน้ำเครื่องหนึ่ง ทำให้มีผู้เสียชีวิต 4 ราย[30] และบาดเจ็บอีก 6 ราย ความเสียหายต่อเรือมีเพียงเล็กน้อย ต่อมาเรือได้เข้ารับการซ่อมแซมในอู่แห้งกลัดสโตนแห่งใหม่ และกลับมาให้บริการอีกครั้งหลังจากนั้น 2 เดือน[31]

สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

[แก้]

หลังจากสหราชอาณาจักรประกาศสงครามกับเยอรมนีในวันที่ 4 สิงหาคม ค.ศ. 1914 เรือมอริเทเนียก็รีบมุ่งหน้าไปยังเมืองแฮลิแฟกซ์ รัฐโนวาสโกเชีย เพื่อความปลอดภัย และเดินทางถึงเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม ไม่นานหลังจากนั้น เรือมอริเทเนียและอาควิเทเนียก็ได้รับคำร้องขอจากรัฐบาลอังกฤษให้ดัดแปลงเป็นเรือพาณิชย์ติดอาวุธ[32] แต่เนื่องจากขนาดที่ใหญ่โตมโหฬารและการบริโภคเชื้อเพลิงจำนวนมหาศาลทำให้เรือทั้งสองลำไม่เหมาะสมสำหรับภารกิจดังกล่าว[33] และได้กลับมาให้บริการพลเรือนอีกครั้งในวันที่ 11 สิงหาคม ต่อมาเนื่องด้วยจำนวนผู้โดยสารข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกลดลงอย่างมาก เรือมอริเทเนียจึงถูกจอดพักไว้ที่ท่าเรือลิเวอร์พูลจนถึงวันที่ 7 พฤษภาคม ค.ศ. 1915 ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่เรือลูซิเทเนียถูกเรือดำน้ำเยอรมันโจมตีจนอับปาง[ต้องการอ้างอิง]

เอชเอ็มที มอริเทเนีย พร้อมด้วยลายพรางตาแบบเรขาคณิตแบบที่สอง ออกแบบโดยนอร์แมน วิลคินสัน

เรือมอริเทเนียถูกวางแผนให้เข้ามาแทนที่เรือลูซิเทเนียในการเดินเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกหลังจากที่เรือลูซิเทเนียอับปาง แต่ภายหลังรัฐบาลอังกฤษได้สั่งให้เรือมอริเทเนียมาทำหน้าที่เป็นเรือขนส่งกำลังพลเพื่อนำทหารอังกฤษไปยังสมรภูมิกัลลิโพลี[33] เรือลำนี้สามารถหลีกเลี่ยงการถูกโจมตีโดยเรือดำน้ำเยอรมันได้ เนื่องจากความเร็วสูงและฝีมือการเดินเรือของลูกเรือ ในฐานะเรือขนส่งกำลังพล เรือถูกทาสีด้วยสีเทาเข้ม และมีปล่องไฟสีดำเช่นเดียวกับเรือลำอื่น ๆ ในยุคเดียวกัน[ต้องการอ้างอิง]

เอชเอ็มเอชเอส มอริเทเนีย ราวปี ค.ศ. 1915

เมื่อกองกำลังร่วมของจักรวรรดิอังกฤษและฝรั่งเศสเริ่มประสบกับการสูญเสียอย่างหนัก เรือมอริเทเนียก็ได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นเรือพยาบาล ร่วมกับเรืออาควิเทเนียและเรือบริแทนนิกของไวต์สตาร์ไลน์ เพื่อทำการรักษาผู้บาดเจ็บจนถึงวันที่ 25 มกราคม ค.ศ. 1916 ขณะปฏิบัติหน้าที่ทางการแพทย์ เรือถูกทาสีขาว มีปล่องไฟสีเหลืองอ่อน และมีสัญลักษณ์กาชาดสีแดงขนาดใหญ่ล้อมรอบตัวเรือ[34] นอกจากนี้ ยังอาจมีป้ายสัญญาณส่องสว่างทางด้านกราบขวาและซ้ายของเรือ 7 เดือนต่อมาในปลายปี ค.ศ. 1916 เรือมอริเทเนียได้รับการร้องขอจากรัฐบาลแคนาดาให้กลับมาปฏิบัติหน้าที่เป็นเรือขนส่งกำลังพลอีกครั้ง เพื่อขนส่งทหารแคนาดาจากเมืองแฮลิแฟกซ์ไปยังลิเวอร์พูล[33] หน้าที่ในสงครามของเรือลำนี้ยังไม่สิ้นสุดลงเมื่อสหรัฐอเมริกาประกาศสงครามกับเยอรมนีในปี ค.ศ. 1917 และเรือลำนี้ได้ทำการขนส่งทหารอเมริกันหลายพันนาย[ต้องการอ้างอิง]

เรือลำนี้เป็นที่รู้จักในกระทรวงทหารเรือว่าเอชเอ็มเอส ทูเบอโรส (HMS Tuberose)[35] จนกระทั่งสงครามสิ้นสุดลง[33] แต่คูนาร์ดไลน์ไม่เคยเปลี่ยนชื่อของเรือลำนี้ ตั้งแต่เดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 เรือมอริเทเนียได้รับการนำลวดลายพรางตาแบบใหม่มาประยุกต์ใช้ถึงสองรูปแบบ ซึ่งเป็นรูปแบบสีนามธรรม ออกแบบโดยนอร์แมน วิลคินสัน ในปี ค.ศ. 1917 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างความสับสนให้กับเรือรบของศัตรู ลายพรางรูปแบบแรกที่นำมาใช้ในช่วงต้นเดือนมีนาคม ค.ศ. 1918 นั้นมีลักษณะโค้งมนตามธรรมชาติ และประกอบด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีสีเขียวมะกอกเป็นพื้นหลัก ผสมผสานกับสีดำ สีเทา และสีน้ำเงิน รูปแบบที่สองเป็นการออกแบบเชิงเรขาคณิตที่ได้รับการเรียกขานทั่วไปว่า "แดซเซิล" (dazzle) ซึ่งเริ่มนำมาใช้ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1918 ส่วนใหญ่ประกอบด้วยสีน้ำเงินเข้มและสีเทาหลายจุด พร้อมด้วยสีดำบางส่วน หลังจากการปฏิบัติหน้าที่ในสงคราม เรือลำนี้ก็ได้รับการทาสีใหม่ด้วยสีเทาหม่น และในที่สุดก็กลับมาใช้สีประจำของคูนาร์ดไลน์อย่างสมบูรณ์ภายในกลางปี ค.ศ. 1919[ต้องการอ้างอิง]

หลังสงคราม

[แก้]
เรือมอริเทเนียที่กูราเซา ประมาณปี ค.ศ. 1925

เรือมอริเทเนียกลับเข้ามาให้บริการพลเรือนอีกครั้งในวันที่ 21 กันยายน ค.ศ. 1919 ในเส้นทางระหว่างเซาแทมป์ตันและนิวยอร์ก

เรือมอริเทเนียทำการทดสอบความเร็วสูงสุดในระยะทาง 1 ไมล์ทะเล ในปี ค.ศ. 1922

ตารางการเดินเรือที่หนาแน่นของเรือลำนี้ทำให้ไม่สามารถทำการซ่อมแซมครั้งใหญ่ตามกำหนดในปี ค.ศ. 1920 ได้ อย่างไรก็ตามในปี ค.ศ. 1921 คูนาร์ดไลน์ได้สั่งระงับการให้บริการของเรือลำนี้ เนื่องจากเกิดเหตุเพลิงไหม้บริเวณดาดฟ้า E และได้ตัดสินใจทำการซ่อมแซมครั้งใหญ่ให้กับเรือ[36] เรือได้กลับไปยังอู่ต่อเรือไทน์ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เรือถูกสร้างขึ้นเพื่อทำการดัดแปลงหม้อน้ำให้ใช้เชื้อเพลิงน้ำมันเตา[37] และกลับเข้าสู่การให้บริการอีกครั้งในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1922 คูนาร์ดไลน์พบว่าเรือมอริเทเนียประสบปัญหาในการรักษาความเร็วในการให้บริการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกตามปกติ

ภาพเรือมอริเทเนียที่บันทึกไว้ในปี ค.ศ. 1928 โดยใช้กระบวนการออโตโครมลูมิแยร์

แม้ความเร็วในการให้บริการของเรือจะดีขึ้น และปัจจุบันใช้น้ำมันเตาเพียง 680 ตันต่อวัน เมื่อเทียบกับการใช้ถ่านหิน 910 ตันต่อวันในอดีต แต่เรือลำนี้ก็ยังไม่สามารถทำความเร็วในการให้บริการได้เทียบเท่ากับช่วงก่อนสงคราม ในการเดินทางข้ามมหาสมุทรครั้งหนึ่งในปี ค.ศ. 1922 เรือสามารถทำความเร็วเฉลี่ยได้เพียง 19 นอต (35 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 22 ไมล์ต่อชั่วโมง)[ต้องการอ้างอิง]

ในช่วงเวลาดังกล่าวมีการปรับปรุงเรือโดยการปิดล้อมบริเวณพื้นที่ทางเดินบนเรือชั่วคราว และดัดแปลงปล่องไฟให้มีรูปร่างเป็นวงรี ทำให้มีลักษณะคล้ายกับเรือลูซิเทเนียอย่างมาก คูนาร์ดไลน์เห็นว่าระบบกังหันไอน้ำของเรือซึ่งเคยเป็นเทคโนโลยีที่ปฏิวัติวงการนั้นจำเป็นต้องได้รับการซ่อมแซมครั้งใหญ่โดยด่วน[36] ในปี ค.ศ. 1923 ได้มีการเริ่มดำเนินการซ่อมแซมเรือครั้งใหญ่ในเมืองเซาแทมป์ตัน โดยมีการถอดกังหันไอน้ำของเรือมอริเทเนียออก เมื่อการซ่อมใหญ่ดำเนินมาถึงครึ่งทาง คนงานอู่ต่อเรือได้ประกาศหยุดงาน ทำให้การทำงานทั้งหมดต้องหยุดชะงัก คูนาร์ดไลน์จึงสั่งให้ลากเรือไปยังเมืองแชร์บูร์ ประเทศฝรั่งเศส เพื่อดำเนินการปรับปรุงให้แล้วเสร็จ ณ อู่ต่อเรือแห่งอื่น[38] ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1924 เรือก็ได้กลับมาให้บริการในเส้นทางแอตแลนติกอีกครั้ง[36]

เรือมอริเทเนียที่เซาแทมป์ตันในปี ค.ศ. 1933
เรือมอริเทเนียและเรืออาร์เอ็มเอส แอรันเดลแคสเซิล ในอ่าวฟุงชาล หมู่เกาะมาเดรา ประมาณปี ค.ศ. 1934

ในช่วงหลายปีต่อมา คูนาร์ดไลน์ได้พิสูจน์แล้วว่าการปรับปรุงเรือมอริเทเนียครั้งนั้นได้ส่งผลดีอย่างเห็นได้ชัด เรือลำนี้ได้รับความนิยมอย่างสูงและประสบความสำเร็จเป็นอย่างยิ่งในช่วงเวลาดังกล่าว ในปี ค.ศ. 1928 เรือมอริเทเนียได้ผ่านการปรับปรุงตกแต่งภายในใหม่เพื่อเพิ่มความหรูหราและทันสมัยยิ่งขึ้น ทว่าในปีถัดมา สถิติความเร็วของเรือก็ถูกทำลายโดยเรือเอสเอส เบรเมิน (SS Bremen) ของเยอรมัน[39] ด้วยความเร็ง 28 นอต (52 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 32 ไมล์ต่อชั่วโมง) ในวันที่ 27 สิงหาคม คูนาร์ดไลน์ได้อนุญาตให้อดีตเรือเดินสมุทรเร็วมีโอกาสสุดท้ายในการทวงคืนสถิติจากเรือโดยสารลำใหม่ของเยอรมัน แต่ถึงแม้จะพยายามอย่างเต็มที่ ผลลัพธ์ก็ยังคงเป็นรองสถิติของเบรเมินเล็กน้อย เรือได้ถูกนำออกจากการให้บริการ และมีการปรับปรุงเครื่องยนต์เพื่อเพิ่มกำลังขับเคลื่อนให้ได้ความเร็วในการให้บริการที่สูงขึ้น อย่างไรก็ตามการปรับปรุงดังกล่าวก็ยังไม่เพียงพอ เรือเบรเมินเป็นตัวแทนของเรือเดินสมุทรรุ่นใหม่ที่มีกำลังขับเคลื่อนและเทคโนโลยีก้าวหน้ากว่าเรือของคูนาร์ดไลน์ซึ่งมีอายุการใช้งานมานาน[39] แม้ว่าเรือมอริเทเนียจะไม่สามารถเอาชนะคู่แข่งชาวเยอรมันได้ แต่เรือลำนี้ก็พ่ายแพ้ไปเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งหลังจากการปรับปรุงการออกแบบมานานหลายทศวรรษ และการทำลายสถิติความเร็วของตนเองทั้งในเส้นทางมุ่งตะวันออกและตะวันตก ในปี ค.ศ. 1929 เรือมอริเทเนียได้ชนกับเรือข้ามฟากขนส่งรถไฟบริเวณใกล้กับประภาคารรอบบินส์รีฟ โชคดีที่ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต และความเสียหายของเรือก็ได้รับการซ่อมแซมอย่างรวดเร็ว[ต้องการอ้างอิง]

ในปี ค.ศ. 1930 ด้วยภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่และการแข่งขันที่รุนแรงขึ้นจากเรือโดยสารลำใหม่ในเส้นทางแอตแลนติก เรือมอริเทเนียจึงถูกเปลี่ยนบทบาทให้เป็นเรือสำราญโดยเฉพาะ[40] โดยให้บริการเดินเรือสำราญ 6 วันจากนิวยอร์กไปยังท่าเรือ 21 เมืองแฮลิแฟกซ์ รัฐโนวาสโกเชีย[41] ในวันที่ 19 พฤศจิกายน ค.ศ. 1930 เรือมอริเทเนียได้ทำการช่วยเหลือผู้รอดชีวิตจำนวน 28 คน และแมวของเรือขนสินค้าชื่อโอวิเดีย (Ovidia) ซึ่งประสบเหตุอับปางในมหาสมุทรแอตแลนติก ห่างจากแหลมเรซ นิวฟันด์แลนด์ ไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้เป็นระยะทาง 400 ไมล์ทะเล (740 กิโลเมตร; 460 ไมล์)[42][43] ในปี ค.ศ. 1932 เรือได้ถูกทาสีขาวให้เข้ากับการให้บริการเรือสำราญ เมื่อคูนาร์ดไลน์ได้ควบรวมกิจการกับไวต์สตาร์ไลน์ในปี ค.ศ. 1934 เรือมอริเทเนีย พร้อมด้วยเรือโอลิมปิก โฮเมริก และเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ที่ล้าสมัยลำอื่น ๆ ถูกพิจารณาว่าเกินความจำเป็นและได้ถูกนำออกจากการให้บริการ[ต้องการอ้างอิง]

ปลดระวาง

[แก้]
เรือโอลิมปิก (ซ้าย) และเรือมอริเทเนีย (ขวา) ซึ่งเคยเป็นคู่แข่งกันมาก่อน ได้จอดเทียบท่าอยู่ที่ท่าเรือตะวันตกแห่งใหม่ในเมืองเซาแทมป์ตัน ก่อนที่เรือมอริเทเนียจะถูกส่งไปยังอู่แยกชิ้นส่วนเรือในเมืองรอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์

คูนาร์ด-ไวต์สตาร์ไลน์นำเรือมอริเทเนียออกจากการให้บริการหลังจากการเดินทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกครั้งสุดท้ายจากนิวยอร์กไปยังเซาแทมป์ตันในเดือนกันยายน ค.ศ. 1934 การเดินทางนั้นทำได้ด้วยความเร็วเฉลี่ย 24 นอต (44 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 28 ไมล์ต่อชั่วโมง) ซึ่งสอดคล้องกับข้อกำหนดเดิมตามสัญญาเงินอุดหนุนไปรษณีย์ จากนั้นเรือได้ถูกจอดพักไว้ ณ ท่าเรือเซาแทมป์ตัน เพื่อยุติบทบาทการให้บริการอันยาวนานตลอดระยะเวลา 28 ปี[37]

ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1935 เฟอร์นิเจอร์และอุปกรณ์ตกแต่งภายในของเรือได้ถูกนำออกประมูลโดยบริษัทแฮมป์ตันแอนด์ซันส์ (Hampton and Sons) และในวันที่ 1 กรกฎาคมปีเดียวกัน เรือก็ได้ออกเดินทางจากเมืองเซาแทมป์ตันเป็นครั้งสุดท้าย มุ่งหน้าไปยังโรงงานแยกชิ้นส่วนเรือของบริษัทเมทัลอินดัสตรีส์ (Metal Insudtries) ที่เมืองรอสไฟฟ์[37] หนึ่งในอดีตกัปตันของเรือลำนี้คือพลเรือจัตวา เซอร์อาร์เทอร์ รอสตรอน กัปตันเรืออาร์เอ็มเอส คาร์เพเทีย ในการช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากเรือไททานิก ได้มาส่งเรือลำนี้ในการเดินทางครั้งสุดท้ายจากเมืองเซาแทมป์ตัน รอสตรอนปฏิเสธที่จะขึ้นไปบนเรือมอริเทเนียก่อนการเดินทางครั้งสุดท้าย โดยกล่าวว่าตนต้องการจดจำเรือลำนี้ไว้ในสภาพที่ตนเคยบังคับการ[ต้องการอ้างอิง]

เรือมอริเทเนียพร้อมเสากระโดงที่ถูกตัดเพื่อให้สามารถแล่นผ่านใต้สะพานฟอร์ท ออกเดินทางจากเซาแทมป์ตันเพื่อมุ่งสู่การเดินทางครั้งสุดท้ายไปยังรอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์ ในวันที่ 2 กรกฎาคม ค.ศ. 1935 สามารถมองเห็นเรือโอลิมปิกอยู่ด้านหลัง

ระหว่างการเดินทางไปยังรอสไฟฟ์ เรือมอริเทเนียได้หยุดพัก ณ สถานที่ที่ตนถือกำเนิดบนแม่น้ำไทน์เป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ซึ่งได้ดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้มาชม มีการยิงจรวดจากสะพานเดินเรือ มีการส่งต่อข้อความ และนายกเทศมนตรีเมืองนิวคาสเซิลก็ได้ขึ้นมาบนเรือ[44] นายกเทศมนตรีได้กล่าวอำลาเรือแทนชาวนิวคาสเซิล และกัปตันคนสุดท้าย เอ. ที. บราวน์ ก็ได้ทำการแล่นเรือมุ่งหน้าสู่รอสไฟฟ์ต่อไป ประมาณ 30 ไมล์ทางเหนือของนิวคาสเซิลคือท่าเรือเล็ก ๆ ของเมืองแอมเบิล ในนอร์ทัมเบอร์แลนด์ สภาเทศบาลท้องถิ่นได้ส่งโทรเลขไปยังเรือโดยมีใจความว่า “ยังคงเป็นเรือที่ยอดเยี่ยมที่สุดบนท้องทะเล" ซึ่งเรือมอริเทเนียได้ตอบกลับไปว่า "ขอส่งความนับถือและขอบพระคุณมายังท่าเรือแห่งสุดท้ายและใจดีที่สุดในอังกฤษ"[45] จนถึงปัจจุบัน เมืองแอมเบิลยังคงเป็นที่รู้จักในนาม "แอมเบิล ท่าเรือที่เป็นมิตรที่สุด" และสัญลักษณ์นี้ยังคงปรากฏให้เห็นบนป้ายบอกทางเมื่อเข้าสู่เมือง หลังจากที่เสากระโดงถูกตัดให้สั้นลงเพื่อให้เรือสามารถแล่นผ่านใต้สะพานฟอร์ทได้ เรือลำนี้จึงถูกส่งไปยังสถานที่แยกชิ้นส่วนเรือ[ต้องการอ้างอิง]

เรือมอริเทเนียระหว่างการแยกชิ้นส่วนในเมืองรอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์ ในปี ค.ศ. 1935

เรือมอริเทเนียเดินทางมาถึงเมืองรอสไฟฟ์ ประเทศสกอตแลนด์ ในช่วงเช้ามืดประมาณ 06:00 น. ของวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 1935 ขณะเกิดพายุลมระดับปานกลาง โดยแล่นผ่านใต้สะพานฟอร์ท ภายในเวลา 06.30 น. เรือได้ผ่านประตูทางเข้าอู่เรือของบริษัทเมทัลอินดัสตรีส์ภายใต้การบังคับบัญชาของรองกัปตันวินซ์ มีนักเป่าปี่สก็อตคนหนึ่งที่ท่าเรือบรรเลงเพลงโศกเศร้าเพื่อไว้อาลัยให้แก่เรือลำดังกล่าว มีรายงานถึงนักประพันธ์และนักประวัติศาสตร์ จอห์น แมกซ์โทน-เกรแฮม ว่าเมื่อการทำงานของเครื่องจักรขนาดใหญ่ของเรือได้หยุดลงเป็นครั้งสุดท้าย เรือได้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้ายราวกับจะร่ำลา เรือมอริเทเนียเปิดให้ประชาชนเข้าชมเป็นครั้งสุดท้ายในวันที่ 8 กรกฎาคม ซึ่งตรงกับวันอาทิตย์ โดยมีผู้เข้าชมกว่า 20,000 คน รายทั้งหมดได้ถูกนำไปบริจาคให้กับองค์กรการกุศลในท้องถิ่น การแยกชิ้นส่วนเริ่มต้นขึ้นในเวลาไม่นานหลังจากนั้นและดำเนินไปอย่างรวดเร็ว โดยปกติแล้ว การแยกชิ้นส่วนเรือจะกระทำบนอู่แห้ง แต่ในกรณีพิเศษ เรือลำนี้ถูกแยกชิ้นส่วนขณะลอยอยู่ในอู่แห้ง โดยมีการใช้ระบบไม้ระแนงและเครื่องหมายดินสอที่ซับซ้อนเพื่อตรวจสอบสมดุลของเรืออย่างต่อเนื่อง ภายในหนึ่งเดือน ปล่องไฟของเรือก็ถูกถอดออก ภายในปี ค.ศ. 1936 เรือลำนี้ได้กลายสภาพเป็นเพียงซากเรือที่ไร้ค่า และถูกนำไปเกยตื้นที่แอ่งน้ำขึ้นน้ำลงของเมทัลอินดัสตรีส์ ก่อนจะถูกนำไปรื้อถอนโครงสร้างที่เหลือทั้งหมดภายในปี ค.ศ. 1937[46][แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]

เพื่อป้องกันไม่ให้บริษัทคู่แข่งนำชื่อไปใช้และเพื่อสงวนชื่อไว้สำหรับเรือของคูนาร์ดไวต์สตาร์ไลน์ลำใหม่ในอนาคต จึงได้มีการดำเนินการเปลี่ยนชื่อเรือกลไฟพายโดยสารลำหนึ่งของบริษัทเรดฟันเนิล (Red Funnel) เป็นมอริเทเนียชั่วคราวก่อนจะมีการเปิดตัวเรืออาร์เอ็มเอส มอริเทเนีย ลำใหม่ในปี ค.ศ. 1938[47][ต้องการเลขหน้า]

การปลดระวางเรือมอริเทเนียถูกคัดค้านจากผู้โดยสารที่ภักดีต่อเรือลำนี้อย่างมากมาย รวมถึงประธานาธิบดีแฟรงคลิน ดี. โรเซอเวลต์ ที่เขียนจดหมายส่วนตัวเพื่อคัดค้านการแยกชิ้นส่วนเรือลำนี้[4]

หลังปลดระวาง

[แก้]
ตัวอักษร "E" จากเรือมอริเทเนีย ซึ่งกู้คืนมาได้ในขณะที่เรือถูกแยกชิ้นส่วน ได้ถูกจัดแสดงอยู่ ณ พิพิธภัณฑ์ดิสคัฟเวอรี ในเมืองนิวคาสเซิล
ระฆังเรือมอริเทเนีย ในวันรำลึกประจำปี ค.ศ. 2012

ระฆังของเรือจัดแสดงอยู่ในห้องรับรองของบริษัท ลอยด์ส เรจิสเตอร์ กรุป จำกัด ถนนเฟนเชิร์ช กรุงลอนดอน ในวันรำลึกประจำปี ลอยด์สเรจิสเตอร์จะร่วมยืนไว้อาลัยเป็นเวลาสองนาที และวางพวงมาลาบนฐานระฆังเพื่อเป็นเกียรติแก่ทหารผ่านศึกทั้งชายและหญิง

เฟอร์นิเจอร์บางส่วนจากเรือมอริเทเนียได้ถูกนำไปติดตั้งในบริเวณบาร์และร้านอาหารในเมืองบริสตอลที่มีชื่อว่า บาร์มอริเทเนีย (ปัจจุบันคือจาวา บริสตอล) ตั้งอยู่บนถนนพาร์ก บาร์แห่งนี้ตกแต่งด้วยแผงไม้มะฮอกกานีแอฟริกาเก่าแก่ที่แกะสลักและปิดทองอย่างวิจิตรบรรจง ซึ่งนำมาจากห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งของเรือ[48] ป้ายนีออนที่สร้างขึ้นเพื่อฉลองการเปิดให้บริการในปี ค.ศ. 1937 บนผนังด้านทิศใต้ยังคงโฆษณาเรือมอริเทเนียอยู่ และตัวอักษรที่ใช้ติดหัวเรือก็ถูกนำมาประดับไว้เหนือทางเข้า

นอกจากนี้ ห้องอ่านเขียนหนังสือชั้นหนึ่งเกือบทั้งหมด พร้อมด้วยโคมระย้าดั้งเดิมและชั้นหนังสือปิดทองที่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง ได้ถูกนำมาใช้เป็นห้องประชุมที่สตูดิโอไพน์วูด ทางตะวันตกของกรุงลอนดอน สีเดิมที่ส่องประกายราวกับต้นซิคามอร์เงินเงาได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาจนกลายเป็นสีเหลืองอำพัน[4] ตามรายการโทรทัศน์ของแชนแนลโฟร์ที่กล่าวถึงอสังหาริมทรัพย์ริมทะเลได้มีการนำห้องนั่งเล่นชั้นสองทั้งหมดจากเรือถูกนำมาใช้ตกแต่งภายในของบ้านสีขาวและน้ำเงินที่หันหน้าออกสู่ท่าเรือพูล ห้องรับรองนี้มีระเบียงวงกลมที่ประกอบด้วยเสาราวระเบียงโดยรอบ ซึ่งเป็นของดั้งเดิมจากเรือ แผงผนังตกแต่งและอุปกรณ์อื่น ๆ ได้ถูกนำมาใช้ในการตกแต่งโถงทางเข้าและโรงละครของโรงภาพยนตร์วินด์เซอร์ในเมืองคาร์ลุก ซึ่งปัจจุบันได้ปิดตัวลงแล้ว[49] ส่วนหนึ่งของแผงไม้ตกแต่งนั้นได้ถูกนำไปใช้ในการก่อสร้างส่วนต่อเติมของโบสถ์คาทอลิกเซนต์จอห์นเดอะแบปติสต์ ในเมืองแพดิแฮม แลงคาเชอร์ ซึ่งแล้วเสร็จในปี ค.ศ. 1937[50]

ในปี ค.ศ. 2010 ได้มีการค้นพบและบูรณะเสาอิงไม้มะฮอกกานีแอฟริกันจากห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่งของเรือ ซึ่งมีการแกะสลักลวดลายดอกอะแคนทัสปิดทองและหัวเสารูปแกะที่ยังคงสภาพสมบูรณ์ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2012 เป็นต้นมา เสานี้ได้ถูกจัดแสดงอย่างถาวรในห้องผนวกเซเกดูนัมของพิพิธภัณฑ์ดิสคัฟเวอรี ในเมืองวอลเซนด์ ห่างจากจุดที่แกะสลักและติดตั้งในอู่ต่อเรือสวอนฮันเตอร์เพียงไม่กี่ร้อยหลาเมื่อกว่าหนึ่งศตวรรษก่อน มีชิ้นส่วนและอุปกรณ์ตกแต่งของเรือลำนี้จำนวนมากที่ถูกเก็บรักษาไว้ในคอลเลกชันส่วนบุคคล รวมถึงส่วนประกอบขนาดใหญ่ เช่น บัวผนัง แผงผนัง ฝ้าเพดาน และตัวอย่างใบพัดของกังหันไอน้ำ[51] เครื่องสั่งจักรบนห้องถือท้ายสำหรับกังหันไอน้ำแรงดันสูงด้านกราบซ้ายจากเรือมอริเทเนียจัดแสดงอยู่ในล็อบบีของเรืออาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ 2 (RMS Queen Elizabeth 2) ซึ่งปัจจุบันได้ถูกปรับปรุงเป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่เมืองดูไบ

แบบจำลองเรือมอริเทเนียในพิพิธภัณฑ์ดิสคัฟเวอรี เมืองนิวคาสเซิล ด้านหัวเรือมอริเทเนียคือเรือเทอร์บิเนียของชาลส์ พาร์สันส์ ซึ่งสร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1897 การจัดแสดงนี้เป็นการจำลองเหตุการณ์การพบกันของเรือทั้งสองลำ (ขณะนั้นเป็นเรือกังหันไอน้ำลำแรกและใหญ่ที่สุดในโลก) ในวันที่ 22 ตุลาคม ค.ศ. 1907 อันเป็นวันเดินทางของเรือมอริเทเนียจากแม่น้ำไทน์ไปยังเมืองลิเวอร์พูลเพื่อการส่งมอบอย่างเป็นทางการ

แบบจำลองต้นฉบับของเรือมอริเทเนียถูกจัดแสดงที่สถาบันสมิธโซเนียน กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. หลังจากอยู่บนเรืออาร์เอ็มเอส ควีนแมรี (RMS Queen Mary) ซึ่งปลดระวางมาเป็นเวลานานแล้วในเมืองลองบีช รัฐแคลิฟอร์เนีย เดิมทีตัวเรือมีสีดำ แต่ได้มีการทาสีใหม่เป็นสีขาวตามแบบฉบับเรือสำราญในช่วงทศวรรษที่ 1930 หลังจากที่ประธานาธิบดีแฟรงคลิน ดี. โรเซอเวลต์ ได้มอบเป็นของขวัญให้แก่เรือควีนแมรี[52] แบบจำลองเรือมอริเทเนียอีกหนึ่งลำจัดแสดงอยู่ ณ พิพิธภัณฑ์ดิสคัฟเวอรี ในเมืองนิวคาสเซิลอะพอนไทน์ โดยยังคงรักษาสีดั้งเดิมเอาไว้

แบบจำลองขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นโดยผู้สร้างเรือแสดงให้เห็นถึงเรือมอริเทเนียในตัวเรือสีขาวสำหรับการล่องเรือสำราญ จัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์ทางทะเลแอตแลนติก ในส่วนจัดแสดงของบริษัทคูนาร์ด ณ เมืองแฮลิแฟกซ์ รัฐโนวาสโกเชีย เดิมทีเป็นแบบจำลองของเรือลูซิเทเนีย ต่อมาได้มีการดัดแปลงเพื่อให้เป็นตัวแทนของเรือมอริเทเนียหลังจากที่เรือลูซิเทเนียถูกตอร์ปิโด[53]

แบบจำลองขนาดใหญ่ของผู้สร้างอีกลำหนึ่งจัดแสดงอยู่บนเรือควีนเอลิซาเบธ 2 ซึ่งปัจจุบันจอดอยู่ในดูไบ แบบจำลองนี้เดิมทีเคยเป็นเรือลูซิเทเนีย และเช่นเดียวกับแบบจำลองที่พิพิธภัณฑ์ทางทะเลแอตแลนติก ได้มีการดัดแปลงให้เป็นเรือมอริเทเนียหลังจากที่เรือลูซิเทเนียได้อับปางไป[54] เมื่อตรวจสอบแบบจำลอง สามารถระบุได้ว่าเป็นเรือลูซิเทเนียจากการพิจารณาโครงสร้างรองรับเรือชูชีพที่แตกต่างกัน และส่วนหน้าของสะพานเดินเรือที่อยู่บนดาดฟ้าเรือบด[ต้องการอ้างอิง] แบบจำลองของเรือซึ่งคูนาร์ดไลน์ได้ว่าจ้างให้สร้างขึ้น ปัจจุบันเก็บรักษาไว้ ณ พิพิธภัณฑ์ทางทะเลแห่งชาติ เมืองกรีนิช[55]

รายชื่อกัปตัน

[แก้]

รายการนี้อิงตามข้อมูลที่มีอยู่และอาจไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ วันที่อาจแตกต่างกันเล็กน้อยขึ้นอยู่กับแหล่งที่มา:

  1. จอห์น พริทชาร์ด (John Pritchard) (16 พฤศจิกายน – 6 ธันวาคม 1907) บัญชาการในการเดินทางเที่ยวแรก
  2. ธีโอดอร์ วิลเลียม แชลเมอส์ (Theodore William Chalmers) (7 ธันวาคม 1907 – 11 กุมภาพันธ์ 1911) บัญชาการเรือเป็นเวลานานหลายปี และช่วยสร้างชื่อเสียงให้กับเรือในฐานะเรือที่เชื่อถือได้และรวดเร็ว
  3. เจมส์ ชาลส์ (James Charles) (12 กุมภาพันธ์ 1911 – 16 เมษายน 1912) บัญชาการเรือในช่วงที่เรือทำลายสถิติความเร็ว และในช่วงที่เรือไททานิกอับปาง
  4. เฮอร์เบิร์ต ออกัสตัส วอเตอร์ (Herbert Augustus Water) (17 เมษายน – 13 พฤศจิกายน 1912) เข้ารับตำแหน่งต่อจากเหตุภัยพิบัติเรือไททานิก และยังคงให้บริการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกของเรือมอริเทเนียต่อไป
  5. วิลเลียม เทอร์เนอร์ (William Turner) (14 พฤศจิกายน 1912 – 12 กรกฎาคม 1913) ได้นำเรือมอริเทเนียผ่านปีแห่งการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกที่ประสบความสำเร็จอีกครั้ง และได้เห็นการเยือนของกษัตริย์จอร์จที่ 5 และสมเด็จพระราชินีแมรี
  6. แฮโรลด์ อาร์เทอร์ ไบรท์ (Harold Arthur Bright) (13 กรกฎาคม 1913 – 30 เมษายน 1914) บัญชาการเรือมอริเทเนียระหว่างการเสด็จประพาสอันทรงเกียรติ และดูแลการปรับปรุงประจำปีของเรือที่ลิเวอร์พูล ซึ่งน่าเศร้าที่ประสบเหตุถังแก๊สระเบิดที่ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต
  7. อาร์เทอร์ เฮนรี รอสตรอน (Arthur Henry Rostron) (1 พฤษภาคม – 4 สิงหาคม 1914) ผู้โด่งดังจากวีรกรรมในการช่วยเหลือผู้รอดชีวิตจากเรือไททานิก เคยเป็นผู้บัญชาการเรือมอริเทเนียในช่วงสั้น ๆ ก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งปะทุขึ้น
  8. วิลเลียม ไมลส์ (William Miles) (5 สิงหาคม 1914 – 1920) บัญชาการเรือผ่านช่วงเวลาที่ท้าทายของสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ซึ่งเรือทำหน้าที่เป็นเรือลาดตระเวนพาณิชย์ติดอาวุธ
  9. เบนจามิน เจมส์ วิลเลียมส์ (Benjamin James Williams) (1920 – 1924) บัญชาการเรือในระหว่างการฟื้นฟูเรือหลังสงคราม และดูแลการกลับคืนสู่การให้บริการพลเรือนของเรือ
  10. จอร์จ ชาลส์ เอ็ดการ์ เทอร์เนอร์ (George Charles Edgar Turner) (1924 –1929) นำพาเรือผ่านฤดูกาลที่ประสบความสำเร็จหลายฤดูกาล และดูแลการปรับปรุงครั้งสุดท้ายของเรือ ก่อนสถิติความเร็วข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกของเรือจะถูกทำลาย
  11. อาร์เทอร์ โรแลนด์ บราวน์ (Arthur Roland Brown) (1929 – 1934) บัญชาการเรือในช่วงปีสุดท้ายของการเป็นเรือเดินสมุทร ก่อนที่จะถูกเปลี่ยนเป็นเรือสำราญ

ในวัฒนธรรมประชานิยม

[แก้]

เรือมอริเทเนียยังคงเป็นที่จดจำในบทเพลงชื่อ "The fireman's lament" หรือ "Firing the Mauretania" ซึ่งรวบรวมโดยเรด ซัลลิแวน[56] เพลงเริ่มต้นด้วยท่อนที่ว่า "ในปี 1924 ฉัน ... ได้งานบนมอริเทเนีย" แต่ทว่าในท่อนต่อมากลับกล่าวถึงการ "ตักถ่านหินตั้งแต่เช้ายันค่ำ" ซึ่งเป็นไปไม่ได้ในปี ค.ศ. 1924 เนื่องจากเรือลำนี้เปลี่ยนมาใช้น้ำมันเตาแล้ว และยังกล่าวถึง "เตาไฟ" จำนวน 64 เตา ฮิวอี โจนส์ ได้บันทึกเสียงเพลงนี้ด้วยเช่นกัน แต่ในท่อนสุดท้ายของเวอร์ชันของเขาได้มีการกล่าวถึง "เหล่าคนเล็มถ่านทั้งหมด" ในขณะที่เวอร์ชันของเรด ซัลลิแวน ได้กล่าวถึง "เหล่าคนตักถ่าน"[i]

นวนิยายเรื่อง The Thief ของไคลฟ์ คัสเลอร์ ซึ่งมีไอแซก เบลล์เป็นตัวละครหลัก มีฉากหลังอยู่บนเรือมอริเทเนีย เกิดเหตุเพลิงไหม้รุนแรงบริเวณห้องเก็บสัมภาระด้านหน้า แต่สามารถควบคุมสถานการณ์ให้สงบลงได้

เรือมอริเทเนียยังถูกกล่าวถึงในบทกวีชื่อ "The Secret of the Machines" ของรัดยาร์ด คิปลิง อีกด้วย:

เรือด่วนกำลังรอคำสั่งของท่านอยู่!

ท่านจะพบมอริเทเนียจอดอยู่ที่ท่าเรือ,
กระทั่งกัปตันหมุนคันบังคับใต้ฝ่ามือ,

แล้วนครเก้าชั้นอันมหึมาก็ออกสู่ทะเล

ในฉากเปิดของภาพยนตร์เรื่องไททานิคที่กำกับโดยเจมส์ แคเมอรอน ตัวละครโรส เดวิต บูเคเตอร์ ซึ่งรับบทโดยเคต วินสเล็ต ได้แสดงความเห็นเกี่ยวกับเรือไททานิกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ประทับใจว่า "ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นกันอะไรนักหนา" ขณะเดียวกันก็มีการเปรียบเทียบโดยนัยกับเรือมอริเทเนียซึ่งเป็นเรือที่มีชื่อเสียงในยุคเดียวกันว่า "ใหญ่พอ ๆ กับเรือมอริเทเนียนั่นแหละ" คาลีดอน ฮ็อกลีย์ แฟนหนุ่มผู้หยิ่งยโสของเธอ ซึ่งรับบทโดยบิลลี เซน อธิบายให้เธอฟังอย่างไม่ถูกต้องว่าไททานิก "ยาวกว่าตั้งร้อยฟุต" และ "หรูหรากว่า" เรือลำเก่าอย่างมอริเทเนียมาก

นวนิยายอิงประวัติศาสตร์เรื่อง Maiden Voyage ผลงานของโรเจอร์ ฮาร์วีย์ นักเขียนชาวอังกฤษ มีฉากหลังอยู่ที่นิวคาสเซิลในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 นั้นได้นำเสนอภาพพจน์ที่ถูกต้องและแม่นยำเกี่ยวกับกระบวนการก่อสร้างเรือมอริเทเนีย รวมถึงตัวละครที่เกี่ยวข้องกับระบบเครื่องยนต์กังหันไอน้ำของเรือลำนี้ จุดสูงสุดของเรื่องราวความรักสองคู่และเรื่องระทึกใจเกิดขึ้นเมื่อเรือลำนี้เข้าใกล้เมืองนิวยอร์กในระหว่างการเดินทางครั้งแรก

เป็นเรือที่สเปนเซอร์ ดัตตัน ใช้ในการนำส่งสารจากป้าของเขาเพื่อให้เขากลับไปยังฟาร์มเยลโลว์สโตนในปี ค.ศ. 1923[57]

ในแอนิเมชั่นเรื่อง Candy Candy ซึ่งออกอากาศในปี ค.ศ. 1976 มีตอนหนึ่งที่ดำเนินเรื่องบนเรือมอริเทเนีย ตามเนื้อเรื่อง ตัวละครหลักชื่อ แคนดี ไวต์ เดินทางไปศึกษาต่อที่ลอนดอนจากนิวยอร์กโดยเรือมอริเทเนีย และหลังจากนั้นไม่นาน เทอรัส แกรนเชสเตอร์ คนรักของแคนดีก็เดินทางกลับนิวยอร์กโดยเรือลำเดียวกัน

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Maxtone-Graham 1972, pp. 41–43.
  2. ↑ 2.0 2.1 Maxtone-Graham 1972, p. 24.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 Maxtone-Graham 1972, p. 11.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 Floating Palaces. (1996) A&E. TV documentary. Narrated by Fritz Weaver.
  5. ↑ United Kingdom Gross Domestic Product deflator figures follow the Measuring Worth "consistent series" supplied in Thomas, Ryland; Williamson, Samuel H. (2018). "What Was the U.K. GDP Then?". MeasuringWorth. สืบค้นเมื่อ 2 February 2020.
  6. ↑ 6.0 6.1 Layton, J. Kent. (2007) Lusitania: An Illustrated Biography, Lulu Press, pp. 3, 39.
  7. ↑ Vale, Vivian, The American Peril: Challenge to Britain on the North Atlantic, 1901–04, pp. 143–183.
  8. ↑ "Mauretania". collectionsprojects.org.uk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-07-24. สืบค้นเมื่อ 2023-07-24.
  9. ↑ Piouffre 2009, p. 52.
  10. ↑ Maxtone-Graham 1972, p. 25.
  11. ↑ "RMS Mauretania Construction". Tyne and Wear Archives Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-01-06. สืบค้นเมื่อ 23 November 2008.
  12. ↑ Layton 2007, p. 44.
  13. ↑ Williams, Trevor. (1982) A short history of twentieth-century technology. Oxford University Press, p. 174.
  14. ↑ Maxtone-Graham 1972, p. 15.
  15. ↑ Maxtone-Graham 1972, pp. 38–39.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 "RMS Mauretania Fitting Out". Tyne and Wear Archives Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-03-23. สืบค้นเมื่อ 25 November 2008.
  17. ↑ Maxtone-Graham 1972, p. 31.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 Maxtone-Graham 1972, pp. 33–36.
  19. ↑ Maxtone-Graham 1972, p. 33.
  20. ↑ Archibald, Rick & Ballard, Robert.The Lost Ships of Robert Ballard, Thunder Bay Press: 2005; p. 46.
  21. ↑ Archibald, Rick & Ballard, Robert."The Lost Ships of Robert Ballard," Thunder Bay Press: 2005; pp. 51–52.
  22. ↑ "British Wreck Commissioner's Inquiry, Day 19, Testimony of Edward Wilding, recalled (20227)". Titanic Inquiry Project.
  23. ↑ Layton 2010, p. 55.
  24. ↑ Hackett & Bedford 1996, p. 171.
  25. ↑ Simpson 1972, p. 159.
  26. ↑ Anonymous, The Federal Reporter, Volume 174, St. Paul, Minnesota: West Publishing Company, 1910, pp. 166–175.
  27. ↑ Department of Commerce and Labor Bureau of Navigation Fortieth Annual List of Merchant Vessels of the United States for the Year Ending June 30, 1908, Washington, D.C.: Government Printing Office, 1908, p. 383.
  28. ↑ Layton 2007, p. 120.
  29. ↑ "TIP – Titanic Related Ships – Mauretania – Cunard Line".
  30. ↑ [1][แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
  31. ↑ Tansley, Janet (13 January 2016). "Nostalgia: Cunard's super ship RMS Mauretania".
  32. ↑ Layton 2007, pp. 170–171.
  33. ↑ 33.0 33.1 33.2 33.3 "RMS Mauretania War Service". Tyne and Wear Archives Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-11-20. สืบค้นเมื่อ 23 November 2008.
  34. ↑ "Luxury liner played vital war role". BBC News. 13 November 2014.
  35. ↑ Ocean liners of the past: the Cunard express liners Lusitania and Mauretania. Published by Patrick Stephens, 1970 (p. 207).
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 "RMS Mauretania Final (Service)". Tyne and Wear Archives Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-11-20. สืบค้นเมื่อ 23 November 2008.
  37. ↑ 37.0 37.1 37.2 Maxtone-Graham 1972, pp. 342–345.
  38. ↑ "Mauretania". collectionsprojects.org.uk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-02-06. สืบค้นเมื่อ 2023-12-16.
  39. ↑ 39.0 39.1 Maxtone-Graham 1972, p. 255.
  40. ↑ Maxtone-Graham 1972, p. 340.
  41. ↑ "Website Update | Nova Scotia Archives". novascotia.ca. 20 April 2020.
  42. ↑ "Swedish steamer abandoned". The Times. No. 45675. London. 20 November 1930. col E, p. 16.
  43. ↑ "Rescued Swedish crew". The Times. No. 45676. London. 21 November 1930. col F, p. 13.
  44. ↑ "Welcome to North Atlantic Run". www.northatlanticrun.com.[แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
  45. ↑ "Why we are known as "The Friendliest Port" – The Ambler". 11 December 2012.
  46. ↑ Longo, Eric K. (8 July 2010). "Mauretania 75th Anniversary". Liners of the Edwardian Era. สืบค้นเมื่อ 18 September 2018.[แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
  47. ↑ Adams, R. B. [1986] Red Funnel and Before. Kingfisher Publications.[ต้องการเลขหน้า]
  48. ↑ "Mauretania back on the market – News – Bristol 24/7". 10 November 2016.
  49. ↑ Graham, Hugh (30 April 2017). "Step aboard Dorset's most unusual holiday home". The Sunday Times (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 September 2018.
  50. ↑ "Padiham – St John the Baptist". Catholic Trust for England and Wales and English Heritage. 2011. สืบค้นเมื่อ 19 August 2019.
  51. ↑ Longo, Eric K. "The Mauretania Pilaster". Liners of the Edwardian Era. สืบค้นเมื่อ 18 September 2018.[แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
  52. ↑ "Ship model, RMS Mauretania". National Museum of American History (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 September 2018.
  53. ↑ Paul Moloney, "Toronto's Lusitania model bound for Halifax", Toronto Star, 30 January 2010.
  54. ↑ "The Mauretania model on board QE2" The QE2 Story[แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
  55. ↑ "Ship models – magnificent Mauretania". 28 May 2015.
  56. ↑ Hugill, Stan in Spin, The Folksong Magazine, Volume 1, # 9, 1962.
  57. ↑ Maiden Voyage by Roger Harvey, New Generation (2017), ISBN 978-1-78719-357-4


อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "lower-roman" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="lower-roman"/> ที่สอดคล้องกัน

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อาร์เอ็มเอส_มอริเทเนีย_(ค.ศ._1906)&oldid=11792433"