ข้ามไปเนื้อหา

อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี

พิกัด: 33°45′11″N 118°11′23″W / 33.75306°N 118.18972°W / 33.75306; -118.18972
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี
ควีนแมรีในลองบีช รัฐแคลิฟอร์เนีย (ค.ศ. 2016)
ประวัติ
ชื่อควีนแมรี (Queen Mary)
ตั้งชื่อตามสมเด็จพระราชินีแมรี ในสมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 5
เจ้าของ
ท่าเรือจดทะเบียนลิเวอร์พูล
เส้นทางเดินเรือเซาแทมป์ตัน – นิวยอร์ก ผ่านแชร์บูร์ (มุ่งตะวันตกและตะวันออก)
Ordered3 เมษายน 1929
อู่เรือ
Yard number534
ปล่อยเรือ1 ธันวาคม 1930
เดินเรือแรก26 กันยายน 1934
สนับสนุนโดยสมเด็จพระราชินีแมรี ในสมเด็จพระเจ้าจอร์จที่ 5
Christened26 กันยายน 1934
Maiden voyage27 พฤษภาคม 1936
บริการ1936–1967
หยุดให้บริการ9 ธันวาคม 1967
รหัสระบุ
สถานะเป็นโรงแรมลอยน้ำและพิพิธภัณฑ์เรือในลองบีช
ลักษณะเฉพาะ
ประเภท: เรือเดินสมุทร
ขนาด (ตัน):
  • 80,774 ตันกรอส (1936)
  • 81,237 ตันกรอส (1947)
ขนาด (ระวางขับน้ำ): 77,400 ลองตัน (78,642 เมตริกตัน)
ความยาว:
ความกว้าง: 118 ฟุต (36.0 เมตร)
ความสูง: 181 ฟุต (55.2 เมตร)
กินน้ำลึก: 38 ฟุต 9 นิ้ว (11.8 เมตร)
ดาดฟ้า: 12
ระบบพลังงาน: 24 × หม้อไอน้ำยาร์โรว์
ระบบขับเคลื่อน:
  • 4 × กังหันไอน้ำเฟืองทดรอบเดี่ยว Parsons
  • 4 × ใบจักร กำลัง 200,000 shaft horsepower (150,000 กิโลวัตต์)[1]
ความเร็ว:
  • 28.5 kn (52.8 km/h; 32.8 mph) (บริการ)
  • 32.84 kn (60.82 km/h; 37.79 mph) (ทดสอบ)
    • ความจุ: ผู้โดยสาร 2,140 คน: ชั้นหนึ่ง 776 คน ชั้นสอง 785 คน ชั้นสาม 579 คน
    ลูกเรือ: 1,100
    อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี
    อาร์เอ็มเอส ควีนแมรีตั้งอยู่ในรัฐแคลิฟอร์เนีย
    อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี
    พิกัด33°45′11″N 118°11′23″W / 33.75306°N 118.18972°W / 33.75306; -118.18972
    เลขอ้างอิง NRHP92001714[2]
    ขึ้นทะเบียน NRHP15 เมษายน 1993

    อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี[3] (อังกฤษ: RMS Queen Mary) เป็นเรือเดินสมุทรสัญชาติบริติชปลดระวางที่ให้บริการบนมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือเป็นหลักตั้งแต่ ค.ศ. 1936 ถึง 1967 ให้กับสายการเดินเรือคูนาร์ด ปัจจุบันเป็นโรงแรม พิพิธภัณฑ์ และพื้นที่จัดประชุม เรือลำนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสิ่งสำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งชาติและเป็นสมาชิกของโรงแรมประวัติศาสตร์แห่งอเมริกา โครงการอย่างเป็นทางการของกองทุนอนุรักษ์ประวัติศาสตร์แห่งชาติ[4] สร้างโดยบริษัทจอห์นบราวน์แอนด์คอมปานี ในไคลด์แบงก์ ประเทศสกอตแลนด์ เธอให้บริการร่วมกับอาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ[5] ในบริการเดินเรือด่วนประจำสัปดาห์สองลำของคูนาร์ดระหว่างเซาแทมป์ตัน แชร์บูร์ และนิวยอร์ก "เรือควีน" เหล่านี้คือการตอบสนองของอังกฤษต่อซูเปอร์ไลเนอร์ที่สร้างโดยบริษัทเยอรมัน อิตาลี และฝรั่งเศสในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1920 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1930

    ควีนแมรีออกเดินทางครั้งแรกเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม ค.ศ. 1936 และได้รับบลูริบบันด์ในเดือนสิงหาคมปีนั้น[6] เธอเสียตำแหน่งให้กับแอ็สแอ็ส นอร์ม็องดีใน ค.ศ. 1937 และทวงกลับคืนมาใน ค.ศ. 1938 โดยถือครองตำแหน่งนั้นจนถึง ค.ศ. 1952 เมื่อเอสเอส ยูไนเต็ดสเตตส์ลำใหม่อ้างสิทธิ์ เมื่อสงครามโลกครั้งที่สองปะทุขึ้น เธอถูกดัดแปลงเป็นเรือลำเลียงทหารและใช้ขนส่งทหารฝ่ายสัมพันธมิตรในช่วงความขัดแย้งนั้น ในการเดินทางครั้งหนึ่งใน ค.ศ. 1943 เธอบรรทุกผู้คนกว่า 16,600 คน ซึ่งยังคงถือเป็นสถิติผู้โดยสารสูงสุดบนเรือลำหนึ่งในคราวเดียว

    หลังสงคราม ควีนแมรีกลับมาให้บริการผู้โดยสารอีกครั้ง และเริ่มให้บริการเดินเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกคู่กับควีนเอลิซาเบธตามวัตถุประสงค์ที่ทั้งสองลำถูกสร้างขึ้นมาตั้งแต่แรก ทั้งสองลำครองตลาดการขนส่งผู้โดยสารข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกกระทั่งรุ่งอรุณของสมัยเครื่องบินไอพ่นในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1950 ภายในช่วงกลางคริสต์ทศวรรษ 1960 ควีนแมรีเริ่มเก่าและดำเนินการขาดทุน

    หลังผลกำไรลดลงหลายปี คูนาร์ดได้ประกาศปลดระวางควีนแมรีอย่างเป็นทางการใน ค.ศ. 1967 เรือถูกซื้อโดยเมืองลองบีชเพื่อใช้เป็นร้านอาหาร พิพิธภัณฑ์ และโรงแรม เธอออกจากเซาแทมป์ตันเป็นครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 31 ตุลาคม ค.ศ. 1967 และมุ่งหน้าไปยังลองบีช รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา ที่ซึ่งเธอถูกจอดเทียบท่าอย่างถาวร หลังผ่านการปรับปรุงและดัดแปลงครั้งใหญ่ ควีนแมรีได้เปิดให้สาธารณชนเข้าชมใน ค.ศ. 1971 และยังคงเปิดให้บริการมาจนถึงปัจจุบัน

    การสร้างและการตั้งชื่อ

    [แก้]
    แบบจำลองเรือควีนแมรี (หน้า) และควีนเอลิซาเบธ (หลัง) สร้างโดยจอห์นบราวนแอนด์คอมปานี จัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์การขนส่งกลาสโกว์

    เมื่อสาธารณรัฐไวมาร์เปิดตัวเอ็สเอ็ส เบรเมินและอ็อยโรปาเข้าประจำการ สหราชอาณาจักรและบริษัทเดินเรือของตนก็ไม่ต้องการถูกทิ้งไว้ข้างหลังในการแข่งขันต่อเรือ ไวต์สตาร์ไลน์ คู่แข่งหลักของคูนาร์ดในอังกฤษจึงเริ่มสร้างเรือโอเชียนิกขนาด 80,000 ตันใน ค.ศ. 1928 ขณะที่คูนาร์ดวางแผนเรือที่ยังไม่ระบุชื่อขนาด 75,000 ตัน จอร์จ แมกลีโอด แพตเทอร์สัน นาวาสถาปนิกของคูนาร์ด เป็นผู้ออกแบบหลัก[7]

    ควีนแมรีระหว่างการสร้างที่ไคลด์แบงก์ ป. 1934

    การสร้างเรือซึ่งตอนนั้นรู้จักในชื่อ "ตัวเรือหมายเลข 534" (Hull Number 534)[8] เริ่มขึ้นในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1930 บนแม่น้ำไคลด์ โดยอู่ต่อเรือจอห์นบราวน์แอนด์คอมปานี ที่ไคลด์แบงก์ ประเทศสกอตแลนด์ การสร้างหยุดชะงักในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1931 ด้วยภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ และคูนาร์ดได้ยื่นขอเงินกู้จากรัฐบาลอังกฤษเพื่อดำเนินการสร้าง 534 ให้แล้วเสร็จ รัฐบาลอนุมัติเงินกู้ ซึ่งให้เงินมากพอสำหรับสร้างเรือที่ยังสร้างไม่เสร็จให้เสร็จสมบูรณ์ และยังสำหรับสร้างเรือคู่วิ่งเพื่อให้มีบริการเรือสองลำต่อสัปดาห์ไปยังนิวยอร์ก[9]

    เงื่อนไขข้อหนึ่งของการกู้ยืมเงินคือคูนาร์ดต้องควบรวมกิจการกับไวต์สตาร์ไลน์[10] ซึ่งกำลังประสบปัญหาเช่นกันเนื่องจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำและได้ยกเลิกการสร้างเรือโอเชียนิกไปแล้ว ทั้งสองสายการเดินเรือตกลงควบรวมกิจการ และในวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1934 ทั้งสองได้ก่อตั้งบริษัทที่สามขึ้นมาชื่อว่าคูนาร์ด-ไวต์สตาร์ไลน์ เพื่อจัดการกองเรือที่รวมกันใหม่ของพวกเขา ก่อนการปล่อยเรือลงน้ำ แม่น้ำไคลด์จำเป็นต้องถูกขุดให้ลึกและขยายให้กว้างเป็นพิเศษ เพื่อรองรับขนาดเรือ ดำเนินการโดยวิศวกร ดี. อลัน สตีเวนสัน[11]

    วันที่ 26 กันยายน ค.ศ. 1934 สมเด็จพระราชินีแมรีทรงปล่อยตัวเรือ 534 ในนามอาร์เอ็มเอส ควีนแมรี โซ่ลาก 18 เส้นช่วยชะลอความเร็วของเรือขณะลงจากลาดกว้านเรือ ซึ่งควบคุมการเคลื่อนที่ของเรือลงสู่แม่น้ำไคลด์[12] เรือได้รับการตั้งชื่อตามมารีอาแห่งเท็ค ก่อนการเปิดตัว ชื่อของมันเป็นความลับที่ถูกเก็บไว้อย่างแน่นหนา เดิมทีคูนาร์ดตั้งใจที่ตั้งชื่อเรือลำนี้ว่า "วิกทอเรีย" ตามธรรมเนียมของบริษัทที่ให้ชื่อเรือลงท้ายด้วย "ia" แต่เมื่อตัวแทนของบริษัทได้ขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตจากพระเจ้าจอร์จที่ 5 เพื่อตั้งชื่อเรือเดินสมุทรตาม "ราชินีผู้ยิ่งใหญ่ที่สุด" ของอังกฤษ พระองค์ตรัสว่าพระมเหสีของพระองค์ พระนางแมรี จะทรงปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง[13] ด้วยเหตุนี้ คณะผู้แทนจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรายงานว่า 534 จะถูกเรียกว่าควีนแมรี[13][14][Note 1] ชื่อดังกล่าวเดิมถูกมอบให้กับทีเอส ควีนแมรี เรือจักรกังหันไอน้ำที่แล่นบนแม่น้ำไคลด์ ดังนั้นคูนาร์ดจึงทำข้อตกลงกับเจ้าของเรือลำนั้นและเรือลำเก่านี้จึงถูกเปลี่ยนชื่อเป็นควีนแมรี 2[15]

    หลังถูกปล่อยลงน้ำ คนงานก็เริ่มทำการติดตั้งอุปกรณ์เรือควีนแมรี เธอได้รับหม้อไอน้ำยาร์โรว์ 24 ลูกใน 4 ห้องหม้อไอน้ำและกังหันพาร์สันส์สี่ตัวใน 2 ห้องเครื่องยนต์ หม้อไอน้ำส่งไอน้ำที่แรงดัน 400 ปอนด์ต่อตารางนิ้ว (28 บาร์) ที่อุณหภูมิ 700 องศาฟาเรนไฮต์ (371 องศาเซลเซียส) ซึ่งให้กำลังสูงสุด 212,000 shaft horsepower (158,000 กิโลวัตต์) ไปยังใบจักร 4 เพลา แต่ละเพลาหมุนด้วยความเร็ว 200 รอบต่อนาที[16]

    คนงานทำงานส่วนใหญ่ของควีนแมรีเสร็จสิ้นภายในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1936 และเธอได้ออกจากไคลด์แบงก์เพื่อทำการทดสอบเดินทะเล[17] ระหว่างการทดสอบ เธอสามารถทำความเร็วได้ 32.84 นอต[18][19] จากนั้นเธอก็เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางครั้งแรก ควีนแมรีมีความยาวตลอดลำ (LOA) 1,019.4 ฟุต (310.7 เมตร) และมีระวางบรรทุกรวม (GRT) 80,774 ตัน ทำให้เป็นเรือโดยสารที่ใหญ่ที่สุดในโลก[20] คู่แข่งของเธอคือนอร์ม็องดี มีความยาวตลอดลำ 1,029 ฟุต (313.6 เมตร) แต่มีระวางบรรทุกรวมเพียง 79,280 ตัน อย่างไรก็ตาม บริษัทเฌเนราลทร็องชัตล็องติก (CGT) ได้ดัดแปลงต่อเติมนอร์ม็องดีในเวลาต่อมาเพื่อเพิ่มระวางบรรทุกรวมเป็น 83,243 ตัน กลับมาทวงตำแหน่งเรือโดยสารที่ใหญ่ที่สุดในโลกได้อีกครั้ง[21] การสร้างเรือควีนแมรีใช้เวลาทั้งหมด 3 1/2 ปีและมีค่าใช้จ่าย 3.5 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง[9] ซึ่งในขณะนั้นเท่ากับ 17.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (เทียบเท่ากับ 270 ล้านดอลลาร์สหรัฐใน ค.ศ. 2023)

    ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง

    [แก้]

    ภายใต้การบัญชาการของกัปตัน เซอร์ เอ็ดการ์ บริตเทิน ควีนแมรีออกเดินทางครั้งแรกจากเซาแทมป์ตันในวันที่ 27 พฤษภาคม ค.ศ. 1936 เธอแล่นด้วยความเร็วสูงตลอดการเดินทางครั้งแรกส่วนใหญ่ไปยังนิวยอร์กจนกระทั่งหมอกหนาทึบทำให้ต้องลดความเร็วในวันสุดท้ายของการข้ามมหาสมุทร โดยมาถึงท่าเรือนิวยอร์กในวันที่ 1 มิถุนายน

    ป้ายติดกระเป๋าสัมภาระของควีนแมรี

    การออกแบบของควีนแมรีถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่าล้าสมัยเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเทียบกับตัวเรือของนอร์ม็องดีที่ปฏิวัติวงการด้วยหัวเรือทรงคลิปเปอร์ที่เพรียวลม หากไม่นับท้ายเรือแบบเรือลาดตระเวนของเธอแล้ว เธอดูเหมือนเป็นรุ่นขยายของเรือรุ่นก่อน ๆ ของคูนาร์ดจากสมัยก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การออกแบบภายในของเธอ แม้ส่วนใหญ่จะเป็นแบบอาร์ตเดโค แต่ดูเหมือนจะถูกจำกัดและอนุรักษ์นิยมเมื่อเทียบกับเรือเดินสมุทรฝรั่งเศสที่ทันสมัยสุดขีด กระนั้น ควีนแมรีก็พิสูจน์แล้วว่าเป็นเรือที่ได้รับความนิยมกว่าคู่แข่งของเธอในแง่จำนวนผู้โดยสารที่บรรทุก[13][22]

    ไฟล์:Cunard-MenThatCount.jpg
    "ผู้ชายต่างหากที่สำคัญ" โปสเตอร์โฆษณาของคูนาร์ดไลน์ในปลายคริสต์ทศวรรษ 1930

    ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1936 ควีนแมรีคว้าบลูริบบันด์จากนอร์ม็องดี ด้วยความเร็วเฉลี่ย 30.14 นอต (55.82 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 34.68 ไมล์ต่อชั่วโมง) ไปทิศตะวันตก และ 30.63 นอต (56.73 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35.25 ไมล์ต่อชั่วโมง) ไปทิศตะวันออก ใน ค.ศ. 1937 นอร์ม็องดีได้รับการติดตั้งใบจักรชุดใหม่และทวงบลูริบบันด์คืน อย่างไรก็ตาม ใน ค.ศ. 1938 ภายใต้การบัญชาการของกัปตันรอเบิร์ต บี. เออร์วิง ควีนแมรีทวงคืนบลูริบบันด์ได้ในทั้งสองทิศทาง[23] ด้วยความเร็วเฉลี่ย 30.99 นอต (57.39 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35.66 ไมล์ต่อชั่วโมง) ไปทิศตะวันตก และ 31.69 นอต (58.69 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 36.47 ไมล์ต่อชั่วโมง) ไปทิศตะวันออก ซึ่งเป็นสถิติที่คงอยู่จนกระทั่งเสียให้กับแก่เอสเอส ยูไนเด็ดสเตตส์ (SS United States) ใน ค.ศ. 1952[ต้องการอ้างอิง]

    ภายใน

    [แก้]

    อาเทอร์ โจเซฟ เดวิส จากบริษัทเมสเซอร์ มิวส์และเดวิส (Messrs, Mewes and Davis) และเบนจามิน วิสตาร์ มอร์ริส เป็นผู้ออกแบบพื้นที่ภายในเรือควีนแมรี[24] สมาคมช่างฝีมือบรอมส์โกรฟ (Bromsgrove Guild) เป็นผู้สร้างส่วนตกแต่งภายในของเรือเป็นส่วนใหญ่ ขณะที่เอช.เอช. มาร์ติน แอนด์โค (H.H. Martyn & Co.) เป็นผู้สร้างบันได โถง และทางเข้าต่าง ๆ[25] ในบรรดาสิ่งอำนวยความสะดวกที่มีอยู่บนเรือควีนแมรี เรือลำนี้มีสระว่ายน้ำในร่มสองแห่ง ร้านเสริมสวย ห้องสมุดและห้องเลี้ยงเด็กสำหรับผู้โดยสารทั้งสามชั้น ห้องดนตรี ห้องบรรยาย การเชื่อมต่อโทรศัพท์ไปยังทุกที่ในโลก สนามเทนนิสพายกลางแจ้ง และกรงสุนัข ห้องขนาดใหญ่ที่สุดบนเรือคือห้องอาหารหลักของชั้นเคบิน (แกรนด์ซาลอน) สูงสามชั้นและมีเสาขนาดใหญ่เป็นฐานรองรับ เรือมีห้องสาธารณะปรับอากาศจำนวนมาก สระว่ายน้ำชั้นเคบินมีความสูงเท่ากับสองชั้นของเรือ นี่เป็นเรือเดินสมุทรลำแรกที่มีห้องละหมาดสำหรับชาวยิวโดยเฉพาะ ส่วนหนึ่งของนโยบายที่แสดงให้เห็นว่าสายการเดินเรือของอังกฤษหลีกเลี่ยงการต่อต้านชาวยิวซึ่งเห็นได้ชัดในนาซีเยอรมนี[26]

    ห้องอาหารหลักของชั้นเคบินมีแผนที่ขนาดใหญ่ของการเดินทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก โดยมีเส้นทางคู่ขนานที่สื่อถึงเส้นทางฤดูหนาว/ฤดูใบไม้ผลิ (ลงไปทางใต้มากขึ้นเพื่อเลี่ยงภูเขาน้ำแข็ง) และเส้นทางฤดูร้อน/ฤดูใบไม้ร่วง ระหว่างการเดินทางข้ามมหาสมุทรแต่ละครั้ง แบบจำลองเรือควีนแมรีขนาดเล็กที่ขับเคลื่อนด้วยมอเตอร์จะเคลื่อนที่ไปตามภาพจิตรกรรมฝาผนังเพื่อแสดงความคืบหน้าของเรือตลอดเส้นทาง

    เพื่อเป็นทางเลือกแทนห้องอาหารหลัก ควีนแมรีมีห้องอาหารเวรันดากริลล์ ((Verandah Grill)) สำหรับผู้โดยสารชั้นเคบินแยกต่างหาก ตั้งอยู่บนดาดฟ้าอาบแดด (Sun Deck) บริเวณท้ายเรือด้านบน เวรันดากริลลืเป็นร้านอาหารตามสั่ง (à la carte) สุดพิเศษที่รองรับผู้โดยสารได้ประมาณ 80 คนและถูกแปลงเป็นสตาไลต์คลับ (Starlight Club) ในเวลากลางคืน นอกจากนี้บนเรือยังมีอ็อบเซอร์เวชันบาร์ (Observation Bar) เลานจ์สไตล์อาร์ตเดโคที่มีวิวทะเลกว้างขวาง

    ไม้จากภูมิภาคต่าง ๆ ของจักรวรรดิบริติชถูกนำมาใช้ในห้องสาธารณะและห้องพักส่วนตัวของเธอ ที่พักมีหลากหลาย ตั้งแต่ห้องโดยสาร (ชั้นหนึ่ง) ที่ตกแต่งครบครันและหรูหรา ไปจนถึงห้องโดยสารชั้นสามที่เรียบง่ายและคับแคบ ศิลปินที่คูนาร์ดว่าจ้างให้สร้างผลงานศิลปะตกแต่งภายในเรือใน ค.ศ. 1933 ได้แก่ เอ็ดเวิร์ด วัดสเวิร์ท และเอ. ดันแคน คาร์ส[27] รวมทั้งอัลเจอร์นอน นิวตัน ผู้ซึ่งภาพวาด Evening on the Avon ของเขาแขวนอยู่ตรงข้ามกับภาพ Sussex ของเบอร์ทรัม นิโคลส์ในลองแกลเลอรี[ต้องการอ้างอิง]

    การตกแต่งภายในแบบอาร์ตเดโคของควีนแมรี
    ห้องอาหารชั้นหนึ่ง ปัจจุบันเรียกว่า "แกรนด์ซาลอน" โปรดสังเกตภาพจิตรกรรมฝาผนังด้านบน ซึ่งมีแบบจำลองคริสตัลเคลื่อนไหวที่ติดตามเส้นทางของควีนแมรี และอาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ ขณะให้บริการในเวลาต่อมา
    ห้องอาหารชั้นหนึ่ง ปัจจุบันเรียกว่า "แกรนด์ซาลอน" โปรดสังเกตภาพจิตรกรรมฝาผนังด้านบน ซึ่งมีแบบจำลองคริสตัลเคลื่อนไหวที่ติดตามเส้นทางของควีนแมรี และอาร์เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ ขณะให้บริการในเวลาต่อมา 
    ภาพจิตรกรรมฝาผนังในห้องอาหารหลัก หรือ "แกรนด์ซาลอน" ซึ่งมีแบบจำลองคริสตัลติดตามความคืบหน้าของเรือ
    ภาพจิตรกรรมฝาผนังในห้องอาหารหลัก หรือ "แกรนด์ซาลอน" ซึ่งมีแบบจำลองคริสตัลติดตามความคืบหน้าของเรือ 
    ห้องอาหารชั้นหนึ่ง ปัจจุบันเรียกว่า "แกรนด์ซาลอน"
    ห้องอาหารชั้นหนึ่ง ปัจจุบันเรียกว่า "แกรนด์ซาลอน" 
    อ็อบเซอร์เวชันบาร์  สังเกตแถบหน้าต่างด้านล่างที่มองเข้าไปในดาดฟ้าระเบียงที่ปิดล้อม ซึ่งถูกถอดออกใน ค.ศ. 1967 หลังการขยายเลานจ์
    อ็อบเซอร์เวชันบาร์  สังเกตแถบหน้าต่างด้านล่างที่มองเข้าไปในดาดฟ้าระเบียงที่ปิดล้อม ซึ่งถูกถอดออกใน ค.ศ. 1967 หลังการขยายเลานจ์ 
    เลานจ์อ็อบเซอร์เวชันบาร์ หน้าต่างเคยเป็นส่วนหนึ่งของดาดฟ้าระเบียงที่ปิดล้อม เลานจ์ถูกการขยายออกไปด้านหน้าหลัง ค.ศ. 1967
    เลานจ์อ็อบเซอร์เวชันบาร์ หน้าต่างเคยเป็นส่วนหนึ่งของดาดฟ้าระเบียงที่ปิดล้อม เลานจ์ถูกการขยายออกไปด้านหน้าหลัง ค.ศ. 1967 

    สงครามโลกครั้งที่สอง

    [แก้]
    เดินทางถึงท่าเรือนิวยอร์กในวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1945 พร้อมทหารอเมริกันหลายพันนาย

    ปลายเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1939 ควีนแมรีอยู่ระหว่างการเดินทางกลับจากนิวยอร์กไปยังเซาแทมป์ตัน สถานการณ์ระหว่างประเทศนำไปสู่การที่เธอได้รับการคุ้มกันโดยเรือลาดตระเวนประจัญบานฮูด (HMS Hood) เธอเดินทางมาถึงอย่างปลอดภัยและออกเดินทางไปยังนิวยอร์กอีกครั้งในวันที่ 1 กันยายน เมื่อเธอมาถึง สงครามได้ถูกประกาศแล้ว และเธอได้รับคำสั่งให้เทียบท่าคู่กับนอร์ม็องดีจนกว่าจะมีประกาศเพิ่มเติม[ต้องการอ้างอิง]

    นอร์ม็องดี, ควีนแมรี และควีนเอลิซาเบธเทียบท่าในนิวยอร์กใน ค.ศ. 1940 เนื่องจากสงคราม

    ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1940 ควีนแมรีและนอร์ม็องดีได้ถูกเข้าร่วมโดยควีนเอลิซาเบธ คู่วิ่งลำใหม่ของควีนแมรีที่เพิ่งเดินทางลับจากไคลด์แบงก์มาถึงนิวยอร์ก เรือเดินทะเลขนาดใหญ่ที่สุดสามลำของโลกจอดนิ่งอยู่ระยะเวลาหนึ่งกระทั่งผู้บัญชาการฝ่ายสัมพันธมิตรตัดสินใจว่าทั้งสามลำสามารถใช้เป็นเรือลำเลียงทหารได้ นอร์ม็องดีถูกทำลายด้วยไฟระหว่างการดัดแปลง ควีนแมรีออกจากนิวยอร์กเพื่อไปยังซิดนีย์ ประเทศออสเตรเลีย ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1940 ที่ซึ่งเธอพร้อมกับเรือเดินทะเลลำอื่น ๆ อีกหลายลำถูกดัดแปลงเป็นเรือลำเลียงทหาร พื่อบรรทุกทหารออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ไปยังสหราชอาณาจักร[28]

    โครงสร้างหน้าของควีนแมรี ดังที่เห็นในลองบีช ในตอนที่เรือมาถึงลองบีช หน้าต่างของดาดฟ้าอาบแดดถูกขยายให้ใหญ่ขึ้น และปืนต่อสู้อากาศยานถูกนำมาจัดแสดงคร่อมเสากระโดงเรือเพื่อเป็นตัวแทนของช่วงเวลาในสงครามโลกครั้งที่สองของเรือลำนี้

    ในการดัดแปลงนั้น ตัวเรือ โครงสร้างบน และปล่องไฟถูกทาสีเทากรมท่า ด้วยสีใหม่ของเธอ และเมื่อรวมกับความเร็วอันยอดเยี่ยมของเธอ จึงทำให้เธอเป็นที่รู้จักในชื่อ "ผีสีเทา" (Grey Ghost) เพื่อป้องกันทุ่นระเบิดแม่เหล็ก ขดลวดล้างอำนาจแม่เหล็กจึงถูกติดตั้งไว้รอบนอกตัวเรือ ภายในเรือ เฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งในห้องโดยสารถูกนำออกและแทนที่ด้วยเตียงไม้สามชั้น (แบบติดตาย) ซึ่งต่อมาถูกแทนที่ด้วยเตียง "standee" (แบบพับได้)[29]

    พรมยาวรวม 6 ไมล์ (10 กิโลเมตร) เครื่องกระเบื้อง เครื่องแก้ว และเครื่องเงิน 220 ลัง ผ้าทอแขวนผนัง และภาพวาดถูกนำออกและเก็บไว้ในคลังตลอดช่วงสงคราม งานไม้ในห้องพักส่วนตัว ห้องอาหารชั้นเคบิน และพื้นที่สาธารณะอื่น ๆ ถูกหุ้มด้วยหนัง

    ควีนแมรีและควีนเอลิซาเบธเป็นเรือลำเลียงทหารที่ใหญ่ที่สุดและเร็วที่สุดที่เข้าร่วมในสงคราม โดยมักบรรทุกทหารมากถึง 15,000 นายในการเดินทางครั้งเดียว และมักเดินทางนอกกองเรือและไม่มีเรือคุ้มกัน ความเร็วสูงและเส้นทางเดินเรือแบบซิกแซกของเรือควีนทำให้เรืออูจับมันแทบไม่ได้เลย แม้จะมีลำหนึ่งพยายามโจมตีเรือก็ตาม วันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ. 1944 อู-853 ตรวจพบเรือควีนแมรีและดำลงใต้น้ำเพื่อทำการโจมตี แต่เรือสามารถแล่นหนีเรือดำน้ำได้ทันก่อนที่เรือดำน้ำจะทำการโจมตีสำเร็จ[30] ด้วยความสำคัญของทั้งสองลำต่อความพยายามในการทำสงคราม อดอล์ฟ ฮิตเลอร์จึงเสนอเงินรางวัล 1 ล้านไรชส์มาร์คและใบโอ๊กประดับกางเขนอัศวิน เกียรติยศทางทหารสูงสุดของเยอรมนี ให้แก่กัปตันเรืออูคนใดก็ตามที่สามารถจมเรือลำใดลำหนึ่งได้[31]

    วันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ. 1942 ควีนแมรีจมเรือคุ้มกันของตนเองโดยไม่ได้ตั้งใจ โดยแล่นชนเรือลาดตระเวนเบาคูรากัว (HMS Curacoa) นอกชายฝั่งไอร์แลนด์ ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 338 ราย ควีนแมรีบรรทุกทหารอเมริกันหลายนายคนจากกองพลทหารราบที่ 29[32] ไปสมทบกับกองกำลังสัมพันธมิตรในยุโรป[33] ด้วยความเสี่ยงต่อการโจมตีของเรืออู ควีนแมรีได้รับคำสั่งห้ามหยุดเรือทุกกรณีและแล่นต่อไปโดยที่หัวเรือแตก แหล่งข้อมูลบางแห่งอ้างว่าหลังจากนั้นหลายชั่วโมง เรือคุ้มกันนำขบวนที่ประกอบด้วยเรือหลวงแบรมแฮม (HMS Bramham) และเรืออีกลำ[34] ได้กลับมาช่วยเหลือผู้รอดชีวิต 99 คนจากลูกเรือของคูรากัวที่มีทั้งหมด 437 คน รวมถึงจอห์น ดับเบิลยู. บัตวูด ผู้บัญชาการเรือ[35][36][37] ข้อกล่าวอ้างนี้ขัดแย้งกับคำให้การของแฮร์รี แกรตทริดจ์ รองกัปตันเรือในขณะนั้น ผู้ซึ่งบันทึกว่ากอร์ดอน อิลลิงส์เวิร์ท กัปตันเรือควีนแมรีสั่งการให้เรือพิฆาตที่ร่วมเดินทางออกค้นหาผู้รอดชีวิตทันทีหลังจากคูรากัวจมลง[38][39]

    ต่อมาในปีนั้น ระหว่างวันที่ 8–14 ธันวาคม ค.ศ. 1942 ควีนแมรีได้บรรทุกทหาร 10,389 นายและลูกเรือ 950 คน (รวมทั้งหมด 11,339 คน)[40] ระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ในวันที่ 11 ธันวาคม ขณะอยู่ห่างจากสกอตแลนด์ 700 ไมล์ (1,100 กิโลเมตร) ท่ามกลางพายุลมแรง เรือถูกคลื่นยักษ์ซัดเข้าทางกราบขวาอย่างกะทันหัน ซึ่งคลื่นนั้นอาจมีความสูงถึง 28 เมตร (92 ฟุต)[41] เรื่องราวเกี่ยวกับการเดินทางครั้งนี้สามารถพบได้ในหนังสือของคาร์เตอร์[42][43] ตามที่อ้างในหนังสือ ดร. นอร์วัล คาร์เตอร์ พ่อของคาร์เตอร์ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลสถานีที่ 110 บนเรือในขณะนั้น เขียนในจดหมายว่าครั้งหนึ่งควีนแมรี "เกือบจะพลิกคว่ำ... ชั่วขณะหนึ่งดาดฟ้าบนสุดอยู่ในระดับปกติ จากนั้นก็ วูบ! ลงมา เอียง และพุ่งไปข้างหน้า" ต่อมามีการคำนวณว่าเรือเอียง 52 องศา และจะพลิกคว่ำหากเอียงเพิ่มอีกสามองศา[42]

    ระหว่างวันที่ 25 ถึง 30 กรกฎาคม ค.ศ. 1943 ควีนแมรีบรรทุกทหาร 15,740 นาย และลูกเรือ 943 คน (รวม 16,683 คน)[44] ถือเป็นสถิติสูงสุดสำหรับจำนวนผู้โดยสารที่เคยขนส่งบนเรือลำเดียว[45] สิ่งนี้เป็นไปได้เฉพาะในฤดูร้อนเท่านั้นเนื่องจากผู้โดยสารต้องนอนบนดาดฟ้าเรือ[46]

    ในช่วงสงคราม ควีนแมรีนำวินสตัน เชอร์ชิล นายกรัฐมนตรีอังกฤษ ข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกสามครังเพื่อเข้าร่วมการประชุมกับเจ้าหน้าที่ฝ่ายสัมพันธมิตร เขาถูกระบุในบัญชีรายชื่อว่า "พันเอกวอร์เดิน (Colonel Warden)[47] ในการเดินทางครั้งหนึ่งใน ค.ศ. 1943 เชอร์ชิลและคณะทำงานของเขาได้วางแผนการบุกนอร์มังดีและเขาได้ลงนามในคำประกาศดีเดย์บนเรือ[48] ภายหลังเชอร์ชิลกล่าวว่าเรือควีนได้ "ท้าทายความเกรี้ยวกราดของลัทธิฮิตเลอร์ในยุทธนาวีที่แอตแลนติก หากปราศจากความช่วยเหลือของพวกเธอ วันแห่งชัยชนะครั้งสุดท้ายจะต้องถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่ต้องสงสัย"[49] เมื่อสงครามสิ้นสุดลง ควีนแมรีได้ขนส่งทหารมากกว่า 800,000 นาย และเดินทางเป็นระยะทางกว่า 600,000 ไมล์ข้ามมหาสมุทรทั่วโลก[31]

    ควีนแมรีในท่าเรือนิวยอร์ก
    ควีนแมรีใน ค.ศ. 1965

    หลังสงครามโลกครั้งที่สอง

    [แก้]
    ควีนแมรีที่เซาแทมป์ตัน (ค.ศ. 1960)
    ควีนแมรีบนทะเลเหนือ (ค.ศ. 1959)
    ควีนแมรีที่นิวยอร์ก (ค.ศ. 1961)

    หลังส่งเจ้าสาวสงครามไปยังแคนาดา ควีนแมรีทำการเดินทางข้ามมหาสมุทรที่เร็วที่สุดเท่าที่เคยมีมา โดยกลับสู่เซาแทมป์ตันในช่วงต้น ค.ศ. 1946 ภายในเวลาเพียง 3 วัน 22 ชั่วโมง 42 นาทีด้วยความเร็วเฉลี่ย 31.9 นอต[50] ระหว่างเดือนกันยายน ค.ศ. 1946 ถึงเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1947 ควีนแมรีได้รับการปรับปรุงใหม่เพื่อให้บริการผู้โดยสาร โดยมีการติดตั้งเครื่องปรับอากาศและปรับปรุงการจัดวางที่พักให้รองรับผู้โดยสารได้ 711 คนในชั้นหนึ่ง (เดิมเรียกชั้นเคบิน) 707 คนในชั้นเคบิน (เดิมเรียกชั้นนักท่องเที่ยว) และ 577 คนในชั้นนักท่องเที่ยว (เดิมเรียกชั้นสาม)[51] หลังได้รับการปรับปรุงใหม่ ควีนแมรีและควีนเอลิซาเบธก็ครองตลาดการขนส่งผู้โดยสารข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกในฐานะบริการด่วนรายสัปดาห์ด้วยเรือสองลำของคูนาร์ด-ไวต์สตาร์ตลอดครึ่งหลังของคริสต์ทศวรรษ 1940 และต่อเนื่องไปจนถึงคริสต์ทศวรรษ 1950 พวกเธอพิสูจน์แล้วว่าทำกำไรได้สูงมากสำหรับคูนาร์ด (บริษัทได้รับการเปลี่ยนชื่อในวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 1949)[52]

    วันที่ 1 มกราคม ค.ศ. 1949 ควีนแมรีเกยตื้นนอกชายฝั่งแชร์บูร์ ประเทศฝรั่งเศส เธอถูกกู้ให้ลอยลำได้ในวันรุ่งขึ้น[53] และกลับมาให้บริการตามปกติ

    ใน ค.ศ. 1952 ควีนแมรีเสียบลูริบบันด์ที่ถือครองมานาน 14 ปีให้แก่เอสเอส ยูไนเต็ดสเตตส์ (SS United States) ระหว่างการเดินทางครั้งแรกของเรือลำนั้น

    ใน ค.ศ. 1958 การเริ่มต้นเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเชิงพาณิชย์ด้วยเครื่องบินไอพ่นได้เปิดศักราชใหม่ของการแข่งขันสำหรับเรือโดยสารอย่างสิ้นเชิง เมื่อเวลาเดินทางจากลอนดอนไปนิวยอร์กลดลงเหลือเพียง 7–8 ชั่วโมง ความต้องการเดินทางข้ามมหาสมุทรที่ใช้เวลาหลายวันก็ลดลงอย่างรวดเร็วและมาก ในบางเที่ยวเรือ โดยเฉพาะในฤดูหนาว ควีนแมรีเข้าเทียบท่าโดยมีลูกเรือมากกว่าผู้โดยสาร แม้ทั้งควีนแมรีและควีนเอลิซาเบธจะยังมีผู้โดยสารเฉลี่ยมากกว่า 1,000 คนต่อเที่ยวจนถึงกลางคริสต์ทศวรรษ 1960[54] ภายใน ค.ศ. 1965 กองเรือทั้งหมดของคูนาร์ดก็ดำเนินการด้วยภาวะขาดทุน

    ด้วยความหวังจะหาเงินทุนมาสร้างเรือควีนเอลิซาเบธ 2 (Queen Elizabeth 2) ซึ่งอยู่ระหว่างการสร้างที่อู่ต่อเรือบราวน์ คูนาร์ดจึงจำนองเรือส่วนใหญ่ในกองเรือของตน ด้วยปัจจัยหลายประการประกอบกัน ได้แก่ อายุที่มากขึ้น ความสนใจของสาธารณชนที่ลดลง ความไม่มีประสิทธิภาพในตลาดใหม่ และผลกระทบที่เป็นอันตรายจากเหตุการณ์การประท้วงหยุดงานของลูกเรือทั่วประเทศ คูนาร์ดจึงประกาศว่าเรือควีนทั้งสองลำจะถูกปลดระวางและขาย มีผู้เสนอราคาซื้อเรือควีนแมรีหลายราย แต่ข้อเสนอจากเมืองลองบีช รัฐแคลิฟอร์เนีย ที่ราคา 3.45 ล้านดอลลาร์สหรัฐ/1.2 ล้านปอนด์สเตอร์ลิง สูงกว่าข้อเสนอของพ่อค้าเศษเหล็กชาวญี่ปุ่น[55] ควีนแมรีถูกนำเสนอในภาพยนตร์เรื่อง Assault on a Queen (1966) นำแสดงโดยแฟรงก์ ซินาตรา ในเดือนสิงหาคมนั้น ควีนแมรีทำการเดินทางข้ามมหาสมุทรไปทิศตะวันออกที่เร็วที่สุดนับตั้งแต่เดือนสิงหาคม ค.ศ. 1938 โดยใช้เวลา 4 วัน 10 ชั่วโมง 6 นาที ด้วยความเร็วเฉลี่ย 29.46 นอต (54.56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง)

    ควีนแมรีถูกปลดระวางใน ค.ศ. 1967[56] วันที่ 27 กันยายน ค.ศ. 1967 ควีนแมรีทำการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเหนือครั้งที่ 1,001[57] และครั้งสุดท้าย โดยได้ขนส่งผู้โดยสารไปจำนวนกว่า 2,112,000 คนเป็นระยะทาง 3,792,227 ไมล์ (6,102,998 กิโลเมตร) ภายใต้การบังคับบัญชาของกัปตันจอห์น เทรเชอร์ โจนส์ ผู้ซึ่งดำรงตำแหน่งกัปตันเรือมาตั้งแต่ ค.ศ. 1965 เธอแล่นออกจากเซาแทมป์ตันเป็นครั้งสุดท้ายในวันที่ 31 ตุลาคม พร้อมผู้โดยสาร 1,093 คนและลูกเรือ 806 คน หลังเดินทางรอบแหลมฮอร์น เธอก็มาถึงลองบีชในวันที่ 9 ธันวาคม[55] ควีนเอลิซาเบธถูกปลดระวางใน ค.ศ. 1968 และควีนเอลิซาเบธ 2 เข้ามารับช่วงเส้นทางเดินเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกใน ค.ศ. 1969

    หลังปลดระวาง

    [แก้]
    ควีนแมรีจากด้านเหนือของท่าเรือลองบีชใน ค.ศ. 2008

    ควีนแมรีจอดถาวรในลองบีชเพื่อใช้เป็นแหล่งท่องเที่ยว โรงแรม พิพิธภัณฑ์ และสถานที่จัดงาน[58]

    การแปลง

    [แก้]
    ควีนแมรีจากท้ายเรือใน ค.ศ. 2010

    ควีนแมรีถูกซื้อโดยลองบีชใน ค.ศ. 1967 และถูกดัดแปลงจากเรือเดินทะเลมาเป็นโรงแรมลอยน้ำ[59] แผนดังกล่าวรวมถึงการเคลียร์พื้นที่เกือบทุกส่วนของเรือที่อยู่ใต้ดาดฟ้า "C" (เรียกว่าดาดฟ้า "R" หลังจาก ค.ศ. 1950 เพื่อลดความสับสนของผู้โดยสารเนื่องจากร้านอาหารตั้งอยู่บนดาดฟ้า "R") เพื่อเปิดทางให้กับพิพิธภัณฑ์ลิฟวิงซี (Living Sea Museum) แห่งใหม่ของฌัคส์ กุสโต ทำให้พื้นที่พิพิธภัณฑ์เพิ่มขึ้นเป็น 400,000 ตารางฟุต (37,000 ตารางเมตร)

    จำเป็นต้องรื้อห้องหม้อไอน้ำทั้งหมด ห้องเครื่องด้านหน้า ห้องเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเทอร์โบทั้งสองห้อง ระบบทรงตัวของเรือ และโรงปรับน้ำออก ถังเชื้อเพลิงเปล่าของเรือถูกเติมด้วยโคลนในท้องถิ่นเพื่อรักษาจุดศูนย์ถ่วงและระดับกินน้ำลึกของเรือไว้ที่ระดับที่ถูกต้อง เนื่องจากปัจจัยสำคัญเหล่านี้ได้รับผลกระทบจากการถอดส่วนประกอบและโครงสร้างต่าง ๆ มีเพียงห้องเครื่องท้ายเรือและ "ช่องเพลาเรือ" (shaft alley) ที่ท้ายเรือเท่านั้นที่รอดพ้น พื้นที่ที่เหลือใช้เป็นพื้นที่เก็บของหรือสำนักงาน

    ปัญหาหนึ่งที่เกิดขึ้นระหว่างการแปลงสภาพคือข้อพิพาทระหว่างสหภาพแรงงานภาคพื้นดินและทางทะเลเกี่ยวกับงานการแปลงสภาพ หน่วยยามฝั่งสหรัฐมีสิทธิ์ในการตัดสินใจขั้นสุดท้าย ควีนแมรีถูกมองว่าเป็นอาคาร เนื่องจากใบจักรส่วนใหญ่และเครื่องจักรของเธอถูกถอดออก เรือยังได้รับการทาสีใหม่เป็นสีแดงเพื่อให้ระดับน้ำสูงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเทียบกับช่วงที่ประจำการอยู่[ต้องการอ้างอิง] ในระหว่างการแปลง จะต้องถอดปล่องไฟออก เนื่องจากต้องใช้พื้นที่นี้ในการยกเศษวัสดุออกจากห้องเครื่องและหม้อไอน้ำ คนงานพบว่าปล่องไฟมีการเสื่อมสภาพอย่างมีนัยสำคัญและจึงถูกแทนที่ด้วยปล่องไฟจำลอง

    ทางเดินในที่พักชั้นหนึ่งซึ่งปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของโรงแรมบนเรือ ตั้งแต่เดือนมกราคม ค.ศ. 2024

    เมื่อชั้นล่างทั้งหมดถูกรื้อออกเกือบหมดตั้งแต่ชั้น R ลงไป ไดเนอส์คลับ (Diners Club) ผู้เช่ารายแรกของเรือได้ดัดแปลงส่วนที่เหลือของเรือให้กลายเป็นโรงแรม ใน ค.ศ. 1969 มีรายงานว่าโรงแรมแห่งนี้จะดำเนินการโดยสกายเชฟส์ (Sky Chefs) แผนกจัดเลี้ยงและต้อนรับของอเมริกันแอร์ไลน์ (American Airlines)[60] ไดเนอรส์คลับควีนแมรี (Diners Club Queen Mary) ถูกยุบและย้ายออกจากเรือใน ค.ศ. 1970 หลังบริษัทแม่ถูกขาย และมีคำสั่งให้มีการเปลี่ยนแปลงทิศทางองค์กรในระหว่างกระบวนการแปลงสภาพ สเปเชียลตีเรสเตอรองต์ (Specialty Restaurants) บริษัทที่มีฐานอยู่ในลอสแองเจลิสที่เน้นการขายร้านอาหารตามธีม ได้เข้ามาเป็นผู้เช่าหลักในปีถัดมา

    แผนที่สองนี้ใช้หลักการปรับเปลี่ยนห้องโดยสารชั้นหนึ่งและชั้นสองบนชั้น A และ B ให้เป็นห้องพักในโรงแรม และการปรับเปลี่ยนห้องรับรองหลักและห้องอาหารให้เป็นพื้นที่จัดเลี้ยง บนดาดฟ้าพรอมนาด ทางเดินเลียบขวาถูกปิดล้อมด้วยร้านอาหารและคาเฟ่หรูหราชื่อลอร์ดเนลสัน (Lord Nelson's) และเลดีแฮมิลตัน (Lady Hamilton's) โดยมีธีมตามแบบเรือใบในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 19 บาร์สังเกตการณ์ที่มีชื่อเสียงและสง่างามได้รับการตกแต่งใหม่เป็นบาร์สไตล์ตะวันตก

    สะพานเดินเรือควีนแมรีใน ค.ศ. 2005

    ห้องสาธารณะชั้นหนึ่งที่มีขนาดเล็ก เช่น ห้องรับแขก ห้องสมุด ห้องบรรยาย และสตูดิโอดนตรี ได้รับการรื้อถอนอุปกรณ์ส่วนใหญ่และเปลี่ยนเป็นการใช้งานเชิงพาณิชย์ พื้นที่ขายปลีกบนเรือนี้ขยายตัวอย่างเห็นได้ชัด ศูนย์การค้าอีกสองแห่งถูกสร้างขึ้นบนดาดฟ้าอาบแดดในพื้นที่แยกจากกันที่เคยใช้เป็นห้องโดยสารชั้นหนึ่งและที่พักวิศวกร

    โรงภาพยนตร์ชั้นหนึ่งของเรือซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหลังสงคราม ได้ถูกรื้อออกเพื่อใช้เป็นห้องครัวสำหรับสถานที่รับประทานอาหารบนดาดฟ้าพรอมนาดแห่งใหม่ ห้องรับรองชั้นหนึ่งและห้องสูบบุหรี่ได้รับการปรับปรุงและแปลงเป็นพื้นที่จัดเลี้ยง ห้องสูบบุหรี่ชั้นสองถูกแบ่งย่อยออกเป็นโบสถ์แต่งงานและพื้นที่สำนักงาน บนดาดฟ้าอาบแดด เวรันดากริลล์ที่หรูหราได้รับการปรับปรุงใหม่ให้กลายเป็นร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ขณะที่มีการสร้างสถานที่รับประทานอาหารหรูหราแห่งใหม่เหนือร้านอาหารดังกล่าวโดยตรงบนดาดฟ้ากีฬา ในพื้นที่ที่เคยใช้เป็นที่พักลูกเรือ

    พระอาทิตย์กำลังตกด้านหลังเรือควีนแมรีในลองบีชเมื่อ ค.ศ. 2016

    ห้องรับรองชั้นสองได้รับการขยายออกไปทางด้านข้างของเรือและใช้สำหรับจัดเลี้ยง ที่ชั้น R ห้องอาหารชั้นหนึ่งได้รับการปรับปรุงและแบ่งออกเป็นห้องจัดเลี้ยงสองห้อง ได้แก่ ห้องโรยัลซาลอน (Royal Salon) และห้องวินด์เซอร์ (Windsor) ห้องอาหารชั้นสองถูกแบ่งย่อยออกเป็นห้องเก็บของในครัวและห้องอาหารลูกเรือ ขณะที่ห้องนอาหารชั้นสามถูกใช้เป็นพื้นที่เก็บของและพื้นที่ลูกเรือ

    บนชั้น R ยังมีการรื้อชุดห้องอาบน้ำแบบตุรกีสมัยวิกตอเรียชั้นหนึ่ง ซึ่งเทียบเท่ากับสปาในสมัย 1930 ออกไป สระว่ายน้ำชั้นสองถูกรื้อออก และพื้นที่เดิมของสระว่ายน้ำถูกใช้เป็นสำนักงาน ขณะที่สระว่ายน้ำชั้นหนึ่งเปิดให้แขกของโรงแรมและผู้มาเยี่ยมชมได้เข้าชม เนื่องด้วยกฎความปลอดภัยสมัยใหม่และความแข็งแรงเชิงโครงสร้างของพื้นที่ด้านล่างโดยตรงที่ลดลง สระว่ายน้ำจึงไม่สามารถใช้ว่ายน้ำได้หลังการแปลง แม้จะเต็มไปด้วยน้ำจนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 ก็ตาม ปัจจุบันสระว่ายน้ำนี้สามารถเข้าชมได้เฉพาะกับทัวร์นำเที่ยวและจากทางเข้าชั้นหนึ่งบนชั้น R เท่านั้น ห้องโดยสารชั้นสอง ชั้นสาม หรือชั้นลูกเรือไม่มีสภาพสมบูรณ์จนถึงปัจจุบัน

    เปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว

    [แก้]
    ควีนแมรีในฐานะโรงแรมพร้อมทางเดินขึ้นเรือถาวรใน ค.ศ. 2009

    วันที่ 8 พฤษภาคม ค.ศ. 1971 ควีนแมรีได้เปิดประตูต้อนรับนักท่องเที่ยว ในช่วงแรก มีเพียงบางส่วนของเรือเท่านั้นที่เปิดให้บริการแก่บุคคลทั่วไป เนื่องจากสเปเชียลตีเรสเตอรองต์ยังไม่เปิดสถานที่รับประทานอาหาร และ PSA ก็ยังไม่ได้ดำเนินการปรับปรุงห้องพักชั้นหนึ่งเดิมของเรือให้กลายเป็นโรงแรมเสร็จสิ้น ผลก็คือเรือจะเปิดเฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น พิพิธภัณฑ์ทางทะเลของฌัคส์ กุสโต เปิดทำการในวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1971 โดยนิทรรศการที่วางแผนไว้เสร็จสิ้นไปแล้วถึงหนึ่งในสี่ ภายในทศวรรษนั้น พิพิธภัณฑ์ของกุสโตต้องปิดตัวลงเนื่องจากยอดขายบัตรต่ำและปลาหลายตัวที่เก็บรักษาไว้ในพิพิธภัณฑ์ตายหมด วันที่ 2 พฤศจิกายน ค.ศ.1972 โรงแรมพีเอสเอ ควีนแมรี (PSA Hotel Queen Mary) ได้เปิดห้องพักแรกจำนวน 150 ห้อง สองปีต่อมา เมื่อห้องพักทั้งหมด 400 ห้องเสร็จสิ้น PSA ก็ได้นำไฮแอตต์โฮเท็ลส์ (Hyatt Hotels) เข้ามาบริหารจัดการโรงแรมซึ่งดำเนินกิจการตั้งแต่ ค.ศ. 1974 ถึง 1980 ในชื่อโรงแรมควีนแมรีไฮแอตต์ (Queen Mary Hyatt Hotel)[61]

    ภายใน ค.ศ. 1980 เป็นที่ชัดเจนว่าระบบที่มีอยู่นั้นไม่ได้ผล[62] เรือลำนี้ขาดทุนนับล้านทุกปีให้กับเมืองเนื่องจากโรงแรม ร้านอาหาร และพิพิธภัณฑ์นั้นดำเนินการโดยผู้รับสัมปทานสามรายที่แยกจากกัน ขณะที่เมืองเป็นเจ้าของเรือและดำเนินการทัวร์นำเที่ยว จึงตัดสินใจว่าต้องการผู้ประกอบการเพียงรายเดียวที่มีประสบการณ์ด้านแหล่งท่องเที่ยว[63]

    แจ็ก แรเทอร์ เศรษฐีชาวท้องถิ่น ตกหลุมรักเรือลำนี้เนื่องจากเขาและโบนิตา แกรนวิลล์ ภรรยาของเขา มีความทรงจำดี ๆ มากมายเกี่ยวกับการล่องเรือลำนี้หลายครั้ง แรเทอร์ลงนามสัญญาเช่า 66 ปีกับลองบีชเพื่อดำเนินการทรัพย์สินทั้งหมด เขาทำหน้าที่ควบคุมดูแลการจัดแสดงเครื่องบินฮิวจ์ เอช-4 เฮอร์คิวลิส (H-4 Hercules) ที่มีชื่อเล่นว่าสพรูซกูส (Spruce Goose) หรือห่านต้นสน ซึ่งยืมมาในระยะยาว เครื่องบินขนาดใหญ่ ซึ่งจอดอยู่ในโรงเก็บเครื่องบินที่ลองบีชมานานหลายทศวรรษโดยที่สาธารณชนไม่มีโอกาสได้เห็น ได้รับการติดตั้งในโดมจีโอเดสิกขนาดใหญ่ติดกับเรือใน ค.ศ. 1983 ทำให้มีผู้เข้าชมเพิ่มมากขึ้น[63]

    แรเทอร์พอร์ตพรอเพอตีส์ (Weather Port Properties) ดำเนินกิจการสถานที่ท่องเที่ยวทั้งหมดหลังจากที่เขาเสียชีวิตใน ค.ศ. 1984 จนถึง ค.ศ. 1988 เมื่อบริษัทวอลต์ดิสนีย์ (Walt Disney Company) ซื้อหุ้นของเขาไป แรเทอร์ได้สร้างโรงแรมดิสนีย์แลนด์ใน ค.ศ. 1955 ในขณะที่วอลต์ ดิสนีย์ไม่มีเงินทุนเพียงพอที่จะสร้างโรงแรมเอง ดิสนีย์พยายามซื้อโรงแรมแห่งนี้มาเป็นเวลา 30 ปีแล้ว เมื่อพวกเขาประสบความสำเร็จในที่สุด พวกเขายังได้ครอบครองควีนแมรีด้วย สิ่งนี้ไม่เคยได้รับการทำการตลาดในฐานะทรัพย์สินของดิสนีย์ ในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 และต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 ควีนแมรีต้องดิ้นรนทางการเงิน ดิสนีย์ฝากความหวังที่จะพลิกสถานการณ์ให้กับพอร์ตดิสนีย์[64] รีสอร์ตขนาดใหญ่ที่วางแผนไว้บนท่าเรือที่อยู่ติดกัน โดยจะรวมถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่รู้จักกันในชื่อ ดิสนีย์ซี (DisneySea) สวนสนุกที่เฉลิมฉลองมหาสมุทรของโลก ท้ายที่สุดแผนการนี้ก็ล้มเหลว ใน ค.ศ. 1992 ดิสนีย์ได้ยกเลิกสัญญาเช่าเรือเพื่อมุ่งเน้นไปที่การสร้างสิ่งที่จะกลายมาเป็นสวนสนุกดิสนีย์แคลิฟอร์เนียแอดเวนเจอร์ (Disney California Adventure Park) แนวคิดของดิสนีย์ซีได้รับการนำมาใช้ใหม่ในอีกหนึ่งทศวรรษต่อมาในญี่ปุ่นในชื่อโตเกียวดิสนีย์ซี (Tokyo DisneySea) โดยมีเรือเดินทะเลที่สร้างขึ้นใหม่ที่มีรูปร่างคล้ายกับควีนแมรีซึ่งตั้งชื่อว่าเอสเอส โคลัมเบีย (SS Columbia) เป็นจุดเด่นของพื้นที่อเมริกันวอเตอร์ฟรอนต์ (American Waterfront)

    การปิดและเปิดใหม่อีกครั้งใน ค.ศ. 1992

    [แก้]

    เมื่อดิสนีย์ปิดตัวลง โรงแรมควีนแมรีจึงปิดตัวลงในวันที่ 30 กันยายน ค.ศ. 1992 เจ้าของสพรูซกูส ซึ่งเป็นสโมสรการบินแคลิฟอร์เนียตอนใต้ (Aero Club of Southern California) ได้ขายเครื่องบินดังกล่าวให้แก่พิพิธภัณฑ์การบินและอวกาศเอเวอร์กรีน (Evergreen Aviation & Space Museum) ในรัฐโอเรกอน เครื่องบินออกเดินทางด้วยเรือบรรทุกในวันที่ 2 ตุลาคม ค.ศ. 1992 ควีนแมรียังคงเปิดให้บริการจนถึงวันที่ 31 ธันวาคม ค.ศ. 1992 จึงปิดตัวลง

    ในช่วงเวลาดังกล่าว เรือลำนี้ได้รับการเสนอชื่อและจดทะเบียนในทะเบียนสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์แห่งชาติใน ค.ศ. 1993[59][65][66] นอกจากนี้ ท่าเรือลองบีชยังโอนการควบคุมเรือลำดังกล่าวให้แก่ทางเมืองใน ค.ศ. 1992[67]

    วันที่ 5 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1993 มูลนิธิอาร์เอ็มเอส (RMS Foundation, Inc.) ได้ลงนามสัญญาเช่า 5 ปีกับลองบีชเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้ดำเนินการทรัพย์สินดังกล่าว มูลนิธินี้ดำเนินการโดยโจเซฟ เอฟ. พรีวราทิล ประธานและซีอีโอผู้บริหารสถานที่ท่องเที่ยวของแรเทอร์ วันที่ 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1993 แหล่งท่องเที่ยวได้เปิดให้บริการเต็มรูปแบบอีกครั้ง ขณะที่โรงแรมได้เปิดให้บริการบางส่วนอีกครั้งในวันที่ 5 มีนาคม โดยมีห้องพัก 125 ห้องและสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการจัดเลี้ยง ห้องพักที่เหลือเปิดให้บริการในวันที่ 30 เมษายน ใน ค.ศ. 1995 สัญญาเช่าของมูลนิธิอาร์เอ็มเอสได้รับการขยายออกไปเป็น 20 ปี ขณะที่ขอบเขตของสัญญาเช่าลดลงเหลือเพียงแต่การดำเนินงานของเรือเท่านั้น บริษัทใหม่ บริษัท ควีนส์ ซีพอร์ต ดีเวลลอปเมนท์ จำกัด (Queen's Seaport Development, Inc.; QSDI) ก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1995 เพื่อควบคุมอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่ติดกับเรือ โดมถูกนำมาใช้เป็นเวทีเสียงสำหรับภาพยนตร์และโทรทัศน์อย่างกว้างขวาง โดยใช้ประโยชน์จากพื้นที่ภายในที่ปรับเปลี่ยนได้ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเวทีเสียงใด ๆ ในพื้นที่ลอสแองเจลิส[68] ใน ค.ศ. 1998 ลองบีชขยายสัญญาเช่า QSDI เป็น 66 ปี คาร์นิวัลครูเซส (Carnival Cruises) ได้นำส่วนหนึ่งของโดมมาใช้เป็นอาคารผู้โดยสารใน ค.ศ. 2001[69] คณะกรรมการที่ดินรัฐแคลิฟอร์เนียยังออกรายงานเพื่อตอบสนองต่อความกังวลของประชาชนเกี่ยวกับการใช้ที่ดินสาธารณะและการบริหารเงินกองทุนสาธารณะที่ไม่เหมาะสม รายงานระบุว่าการใช้งานนั้นไม่ได้ถูกปิดกั้นโดยกฎหมายการให้สิทธิ์หรือหลักคำสอนความไว้วางใจของสาธารณะ แต่สามารถถือได้ว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่เกี่ยวข้องกับการใช้ที่ดินสาธารณะที่ขึ้นลงตามน้ำ พวกเขาไม่พบหลักฐานของการบริหารที่ผิดพลาด ซึ่งเป็นข้อสรุปที่ได้รับการตรวจสอบและยืนยันโดยอัยการสูงสุดของรัฐ[70]

    ใน ค.ศ. 2004 ควีนแมรีและสตาร์เกเซอร์โปรดักชันส์ (Stargazer Productions) ได้เพิ่มทีบบีส์เกรตอเมริกันคาบาเรต์ (Tibbies Great American Cabaret) เข้าไปในพื้นที่เดิมที่เคยเป็นธนาคารและห้องโทรเลขไร้สายของเรือ สตาร์เกเซอร์โปรดักชันส์และควีนแมรีได้แปลงโฉมพื้นที่ดังกล่าวให้กลายเป็นโรงละครพร้อมอาหารค่ำ มีทั้งเวที แสง สี เสียง และห้องครัว[71]

    ดาดฟ้าอาบแดดกรายขวา (ค.ศ. 1972)

    ใน ค.ศ. 2005 QSDI ยื่นขอการคุ้มครองตามบทที่ 11 เนื่องจากข้อพิพาทเรื่องเครดิตค่าเช่ากับเมือง ใน ค.ศ. 2006 ศาลล้มละลายขอใบเสนอราคาจากฝ่ายที่สนใจจะรับช่วงเช่าจาก QSDI ราคาเปิดขั้นต่ำที่ต้องการคือ 41 ล้านดอลลาร์สหรัฐ การดำเนินงานของเรือโดยมูลนิธิอาร์เอ็มเอสยังคงเป็นอิสระจากการล้มละลาย ในช่วงฤดูร้อน ค.ศ. 2007 สัญญาเช่าของควีนแมรีถูกขายให้กับกลุ่มที่ชื่อว่า "เซฟเดอะควีน" (Save the Queen) ซึ่งบริหารโดยกลุ่มบริษัทโฮสมาร์กฮอสปิทาลิตี (Hostmark Hospitality Group)

    พวกเขาวางแผนที่จะพัฒนาที่ดินที่อยู่ติดกับควีนแมรี และปรับปรุง ซ่อมแซม และบูรณะเรือ ในระหว่างการบริหาร ห้องพักได้รับการปรับปรุงโดยมีแท่นวางไอพอด และทีวีจอแบน ปล่องไฟทั้งสามของต้นเรือและเส้นแนวน้ำก็ได้รับการทาสีใหม่เป็นสีแดงคูนาร์ดตามเดิม ไม้กระดานของดาดฟ้าพรอมนาดฝั่งกราบซ้ายได้รับการบูรณะและตกแต่งใหม่ เรือชูชีพหลายลำได้รับการซ่อมแซม และห้องครัวบนเรือก็ได้รับการปรับปรุงด้วยอุปกรณ์ใหม่

    ในช่วงปลายเดือนกันยายน ค.ศ. 2009 บริษัทเดลาแวร์นอร์ท (Delaware North) เข้ามาบริหารควีนแมรี โดยบริษัทมีแผนจะบูรณะและปรับปรุงเรือและทรัพย์สินต่อไป พวกเขาตั้งใจจะฟื้นฟูและปรับปรุงเรือให้กลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยว[72] แต่ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2001 ลองบีชได้รับแจ้งว่าเดลาแวร์นอร์ทไม่ได้บริหารควีนแมรีอีกต่อไป กลุ่มการลงทุนแกร์ริสัน (Garrison Investment Group) กล่าวว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นเรื่องธุรกิจล้วน ๆ[73] เดลาแวร์นอร์ทยังคงบริหารเรือดำน้ำสกอร์เปียน (Scorpion) ของโซเวียต ที่เป็นจุดดึงดูดแยกจากควีนแมรีตั้งแต่ ค.ศ. 1998[74] บริษัท เอโวลูชัน ฮอสปิทาลิตี จำกัด (Evolution Hospitality, LLC.) เข้ามาควบคุมการดำเนินงานของควีนแมรีในวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 2011 โดยที่กลุ่มการลงทุนแกร์ริสันเป็นผู้เช่า[75][76] โดมใช้เป็นสถานที่จัดการแข่งขันโรลเลอร์ดาร์บีของทีมลองบีชเดอร์บีกัลส์ (Long Beach Derby Gals)[77] และยังเป็นสถานที่จัดงานอีกด้วย[78]

    การพบกันของสองควีนแมรี ค.ศ. 2006

    [แก้]
    อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี 2 กำลังเข้าใกล้ควีนแมรีที่ท่าเทียบเรือเมื่อวันที่ 23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2006 โดยมีข้อความบนท้องฟ้าว่า "สรรเสริญราชินี" (HAIL TO THE QUEENS)

    วันที่ 23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2006 อาร์เอ็มเอส ควีนแมรี 2 (RMS Queen Mary 2) ได้แสดงความเคารพเรือควีนแมรีรุ่นก่อนขณะแวะจอดที่ท่าเรือลอสแองเจลิสระหว่างการล่องเรือจากแอฟริกาใต้ไปยังเม็กซิโก

    ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2011 เอ็มเอส ควีนวิกทอเรีย (MS Queen Victoria) ได้แสดงความเคารพและจุดดอกไม้ไฟ และในวันที่ 12 มีนาคม ค.ศ. 2013 เอ็มเอส ควีนเอลิซาเบธ (MS Queen Elizabeth) ก็จุดดอกไม้ไฟแสดงความเคารพแบบเดียวกัน[79]

    พิธีแสดงความเคารพดังกล่าวดำเนินไปโดยที่ควีนแมรีตอบรับด้วยแตรลมที่ใช้งานได้เพียงอันเดียว เพื่อตอบสนองต่อเสียงแตรใหม่ของควีนแมรี 2 ที่ประกอบด้วยแตรใหม่ 2 อันและแตรดั้งเดิมของควีนแมรีที่สร้างใน ค.ศ. 1934 ซึ่งยืมมาจากลองบีช[80] เดิมทีควีนแมรีมีหวูดสามตัวที่ปรับความถี่ไว้ที่ 55 เฮิรตซ์ การเลือกความถี่นี้เป็นเพราะมันต่ำพอที่เสียงดังมากของมันจะไม่เป็นอันตรายต่อหูของมนุษย์[81]

    ข้อกำหนดขององค์การทางทะเลระหว่างประเทศ (IMO) ในปัจจุบันระบุว่าความถี่ของแตรเรือต้องอยู่ในช่วง 70–200 เฮิรตซ์ สำหรับเรือที่มีความยาวมากกว่า 200 เมตร (660 ฟุต)[82] ตามธรรมเนียมแล้ว ยิ่งความถี่ต่ำ เรือก็จะยิ่งใหญ่ เนื่องจากเรือควีนแมรี 2 มีความยาว 1,132 ฟุต (345 เมตร) ได้จึงได้รับการกำหนดให้ใช้เสียงแตรที่มีความถี่ต่ำที่สุด (70 เฮิรตซ์) ตามกฎระเบียบ นอกเหนือจากเสียงแตร 55 เฮิรตซ์ที่ได้รับการปรับปรุงใหม่และให้ยืมใช้ถาวร ความถี่ 55 เฮิรตซ์ คือโน้ต "A" ที่สูงกว่าโน้ตต่ำสุดของเปียโนมาตรฐานไปหนึ่งอ็อกเทฟ เสียงแตรไทฟอนที่ทำงานด้วยลมสามารถได้ยินได้ไกลอย่างน้อย 10 ไมล์ (16 กิโลเมตร)[83]

    สัญญาเช่ากับเออร์บันคอมมอนส์ ค.ศ. 2016

    [แก้]

    ใน ค.ศ. 2016 เออร์บันคอมมอนส์ (Urban Commons) บริษัทอสังหาริมทรัพย์ ได้ซื้อสัญญาเช่าซึ่งมีระยะเวลาขยายออกไปจนถึง ค.ศ. 2082 โดยเป็นการซื้อเนื่องจากการผิดสัญญาของผู้เช่าเดิม[84] สัญญาเช่ากำหนดให้พวกเขาต้องดำเนินการบำรุงรักษาเรือประจำวันและโครงการระยะยาว คาร์นิวัลครูเซสเข้ามาบริหารโดมทั้งหมดและปรับปรุงประสิทธิภาพภายใต้การบริหารของพวกเขา[85] ผู้ประกอบการสร้างรายได้จากงานกิจกรรมต่าง ๆ การจองโรงแรม และค่าธรรมเนียมผู้โดยสารจากท่าเรือสำราญคาร์นิวัลที่อยู่ใกล้เคียง ซึ่งเป็นแหล่งรายได้ที่ใหญ่ที่สุด เงินภาษีของประชาชนไม่ได้ถูกนำมาใช้ในการบำรุงรักษาเรือภายใต้สัญญาเช่า[86] เออร์บันคอมมอนส์มีแผนปรับปรุงเรืออย่างกว้างขวางและพัฒนาพื้นที่จอดรถที่อยู่ติดกัน 45 เอเคอร์ (18 เฮกตาร์) ใหม่ พร้อมทั้งสร้างโรงแรมบูติก ร้านอาหาร ท่าจอดเรือ โรงละครกลางแจ้ง เส้นทางจ็อกกิง เส้นทางจักรยาน และอาจรวมถึงชิงช้าสวรรค์ขนาดใหญ่ โดยทั้งหมดนี้มีค่าใช้จ่ายสูงถึง 250 ล้านดอลลาร์[87]

    ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2019 เออร์บันคอมมอนส์ได้ก่อตั้งกองทุนอสังหาริมทรัพย์อีเกิลฮอสปิทาลิตี (Eagle Hospitality Real Estate Trust) โดยมีเป้าหมายจะระดมทุนได้ถึง 566 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับควีนแมรี รวมถึงทรัพย์สินโรงแรมอื่น ๆ ในพอร์ตโฟลิโออีก 12 แห่งที่บริษัทเป็นเจ้าของหรือบริหาร[88] ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2019 มีการประกาศว่าเมืองกำลังตรวจสอบการเงินของเออร์บันคอมมอนส์เพื่อพิจารณาว่าเมืองลองบีช "ได้รับเงินรายได้ที่ควรได้" ครบถ้วนหรือไม่[89]

    สภาพใน ค.ศ. 2017

    [แก้]

    ใน ค.ศ. 2017 มีการออกรายงานสภาพเรือ รายงานดังกล่าวระบุว่า ไม่เพียงแต่ตัวเรือเท่านั้น แต่ส่วนรองรับพื้นที่จัดแสดงที่ยกสูงภายในเรือก็เกิดการกัดกร่อน และสภาพของเรือที่เสื่อมโทรมลงยังทำให้บางจุด เช่น ห้องเครื่องก็เสี่ยงต่อน้ำท่วมด้วย[90] มีการประเมินว่าค่าซ่อมอยู่ที่ประมาณ 300 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2016 ลองบีชได้จัดสรรเงิน 23 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อซ่อมแซมส่วนสำคัญที่สุดของควีนแมรี จอห์น ไคส์เลอร์ ผู้อำนวยการฝ่ายพัฒนาเศรษฐกิจและอสังหาริมทรัพย์ของลองบีช กล่าวว่า "เรามีกรอบเวลาที่วิศวกรเชื่อว่าพวกเขาสามารถดำเนินโครงการเร่งด่วนเหล่านี้ให้เสร็จสิ้นได้ ความท้าทายสำคัญเหล่านี้คือเราจะจัดการได้ก็ต่อเมื่อถึงเวลาเท่านั้น ไม่สามารถทำทั้งหมดได้ในคราวเดียว" ผู้นำทางการเมืองในสกอตแลนด์ สถานที่เกิดของควีนแมรี เรียกร้องให้เทเรซา เมย์ นายกรัฐมนตรีอังกฤษในขณะนั้น กดดันรัฐบาลสหรัฐให้จัดสรรเงินทุนเพื่อซ่อมแซมเรือเดินทะเลลำใหม่ทั้งหมดใน ค.ศ. 2017[91]

    ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2019 เอ็ดเวิร์ด พริบอนิก วิศวกรผู้รับผิดชอบการตรวจสอบเรือควีนแมรีในนามของลองบีช ออกรายงานที่ระบุว่าเรือลำดังกล่าวอยู่ในสภาพแย่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในช่วง 25 ปีของการทำงาน[92] พริบอนิกกล่าวว่าการละเลยควีนแมรีนั้นเลวร้ายลงภายใต้การบริหารของเออร์บันคอมมอนส์และสรุปว่า "หากไม่เพิ่มกำลังคนและเงินทุนอย่างรวดเร็วและเป็นจำนวนมาก สภาพเรือก็อาจไม่สามารถกอบกู้ได้ในไม่ช้า" เหตุการณ์การละเลยที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ ได้แก่ น้ำเสียท่วมห้องแกรนด์บอลรูมหลังจากท่อที่ปะไว้ด้วยเทปผ้าอย่างลวก ๆ แตก, น้ำขังจำนวนมากในท้องเรือ, และสีที่เพิ่งทาบนปล่องไฟลอกออกเนื่องจากวิธีการทาที่ไม่ดี ข้อสรุปในแง่ร้ายของพริบอนิกถูกโต้แย้งโดยเจ้าหน้าที่เมือง ซึ่งเรียกคำเตือนเหล่านั้นว่า "เกินจริง" และชี้ให้เห็นถึงงาน "สำคัญ" ที่ได้ดำเนินการไปแล้วเพื่อซ่อมแซมควีนแมรี[92]

    เงิน 23 ล้านดอลลาร์สหรัฐที่จัดสรรไว้สำหรับซ่อมแซมหมดลงใน ค.ศ. 2018 โดยโครงการเร่งด่วน 19 จาก 27 โครงการที่ระบุไว้ในการสำรวจทางทะเล ค.ศ. 2015 เสร็จสมบูรณ์ ณ เดือนกันยายน ค.ศ. 2019 มีการเบิกจ่ายเกินงบประมาณอย่างมีนัยสำคัญโดยรวม โดยเฉพาะค่าใช้จ่ายในการซ่อมแซมเพื่อความปลอดภัยจากอัคคีภัยเพิ่มขึ้นจากประมาณการเดิม 200,000 ดอลลาร์สหรัฐ เป็น 5.29 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[93] จากปัญหาที่ยังคงเหลืออยู่อีกแปดประการที่ถูกระบุไว้ใน ค.ศ. 2015 มีสองประการที่ถูกพิจารณาว่า "วิกฤต" ซึ่งรวมถึงการนำเรือชูชีพของเรือออก เนื่องจากผุพังและอยู่ในภาวะเสี่ยงจะพังทลาย[93]

    ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2019 ลองได้เตือนเออร์บันคอมมอนส์ว่าบริษัทกำลังล้มเหลวในการปฏิบัติตามข้อผูกพันในการบำรุงรักษาและซ่อมแซมควีนแมรี และด้วยเหตุนั้นบริษัทจึงอยู่ในภาวะเสี่ยงจะผิดสัญญาเช่าระยะเวลา 66 ปี[89] เออร์บันคอมมอนส์ตอบกลับด้วยแผนการซ่อมแซมที่ปรับปรุงใหม่ รวมถึงการถอดเรือชูชีพออก โดยมีค่าใช้จ่ายระหว่าง 5 ถึง 7 ล้านดอลลาร์ และงานทาสีใหม่[94]

    การปิดและเปิดใหม่ใน ค.ศ. 2020

    [แก้]

    ควีนแมรีหยุดดำเนินการในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2020 เนื่องด้วยการระบาดของโควิด-19[84] ในฐานะผู้ควบคุมดูแลบริษัทหลายแห่งที่ดำเนินการเรือควีนแมรี อีเกิลฮอสปิทาลิตีทรัสต์ได้ยื่นคำร้องต่อศาลล้มละลายกลางเมื่อวันที่ 9 มีนาคม ค.ศ. 2021 เพื่อประมูลสัญญาเช่าของตน[95] เอกสารที่ยื่นต่อศาลโดยเมืองระบุว่างานซ่อมแซมของเออร์บันคอมมอนส์นั้นไม่สมบูรณ์หรือไม่ดำเนินการอย่างถูกต้องและมีแนวโน้มว่าจะต้องทำซ้ำ อีกทั้ง สภาพเรือในปัจจุบันจำเป็นต้องมีการซ่อมแซมความปลอดภัยครั้งใหญ่ก่อนจะเปิดให้ประชาชนเข้าชมได้อีกครั้ง[96] ตามเอกสารที่ยื่นต่อศาล อีเกิลฮอสปิทาลิตีทรัสต์บอกว่าสัญญาเช่านี้เป็นสิ่งที่มีมูลค่ามากที่สุดในบรรดาทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขา[86] ไม่มีผู้เสนอราคาเช่าเลยหลังจากที่ทรัพย์สินโรงแรมอื่น ๆ ทั้งหมดของอีเกิลถูกขายในการประมูลของศาลล้มละลาย[97] อีเกิลฮอสปิทาลิตีทรัสต์ตกลงคืนสัญญาเช่าให้แก่เมือง และลองบีชก็ได้กลับมาควบคุมเรืออีกครั้งในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2021[98] เพื่อให้เรือยังคงดำเนินการต่อไป เมืองได้อนุมัติสัญญา 2 ล้านดอลลาร์สหรัฐเป็นเวลาหกเดือนกับบริษัทอีโวลูชันฮอสปิทาลิตี (Evolution Hospitality) เพื่อครอบคลุมค่าสาธารณูปโภครายเดือน ค่ารักษาความปลอดภัย การจัดสวน และค่าใช้จ่ายอื่น ๆ[99] ขณะเดียวกัน เมืองยังทำสัญญากับอีโวลูชันฮอสปิทาลิตี บริษัทจัดการโรงแรมที่ดูแลการดำเนินงานประจำวันของเรือมาตั้งแต่ ค.ศ. 2011 ให้ทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล[100]

    บริษัทสถาปัตยกรรมและวิศวกรรมทางทะเลที่เมืองว่าจ้าง[101] พบว่าจำเป็นต้องใช้เงิน 23 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับการซ่อมแซมด้านความปลอดภัยอย่างเร่งด่วนเพื่อให้เรือสามารถใช้งานได้ต่อไปในอีกสองปีข้างหน้า[102] รายงานโดยกลุ่มการออกแบบเอลเลียตเบย์ (Elliott Bay Design Group) ระบุว่าเรือลำดังกล่าวมีความเสี่ยงถูกน้ำท่วมหรืออาจถึงขั้นพลิกคว่ำได้[96] วันที่ 21 กันยายน ค.ศ. 2021 สภาเมืองลองบีชลงมติให้พิจารณาโอนเรือควีนแมรีและพื้นที่โดยรอบให้แก่กรมท่าเรือ[103] การโอนเรือและที่ดินโดยรอบจากการควบคุมของเมืองไปยังท่าเรือจะรวมถึงท่าเรือเอช (Pier H) ด้วย[104] การถอดเรือชูชีพที่เสื่อมสภาพออกอย่างเร่งด่วนได้เสร็จสมบูรณ์เนื่องจากเรือเหล่านั้นกำลังสร้างแรงกดต่อโครงข้างของเรือซึ่งก่อให้เกิดรอยแตกในระบบรองรับ[105] จากเรือชูชีพ 22 ลำที่อยู่บนเรือในตอนนั้น 15 ลำเป็นของเดิม ขณะที่อีก 7 ลำที่เหลือมาจากเรือลำอื่น[106] แม้เมืองจะเสนอเรือชูชีพให้กับกลุ่มต่าง ๆ แต่ไม่มีกลุ่มใดสามารถปฏิบัติตามข้อกำหนดการขนย้ายของเมืองได้[107] ดังนั้น เมืองจึงเก็บรักษาเรือชูชีพดั้งเดิม 11 ลำไว้เพื่อการบูรณะและถอดเรือที่เหลืออีก 11 ลำ (ต้นฉบับ 4 ลำและที่ไม่ใช่ต้นฉบับ 7 ลำ) ออก[107]

    ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2022 เมืองทำข้อตกลงใหม่กับอีโวลูชันฮอสปิทาบิตี โดยบริษัทจะบริหารเรือเพื่อรับส่วนแบ่งรายได้ ขณะที่เมืองจะควบคุมการซ่อมแซมและการบูรณะเรือ[108] ภายในเดือนพฤศจิกายน เมืองได้ใช้จ่ายเงิน 2.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับการซ่อมแซมท่อประปา การเชื่อมต่อ Wi-Fi ใหม่ การบูรณะราวจับ และหลอดไฟประหยัดพลังงาน รวมถึงการเริ่มงานซ่อมแซมหรือปรับปรุงหม้อไอน้ำและเครื่องแลกเปลี่ยนความร้อนของเรือ เมืองอนุมัติเงิน 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อดำเนินการซ่อมแซมต่อเนื่องสำหรับพื้นลีโนเลียมและพรมของเรือ ตู้เย็น ลิฟต์ ปล่องดูดควันในครัว และลูกบิดห้องพักแขก[109] หลังเปิดให้เข้าชมแบบจำกัดในวันที่ 15 ธันวาคม ค.ศ. 2022[110] การเปิดให้สาธารณชนเข้าชมก็ได้จัดขึ้นเมื่อวันที่ 1 เมษายน ค.ศ. 2023[111] ต่อมาในช่วงปลายเดือน เมืองประกาศว่าเรือและท่าเรือเอชจะยังคงอยู่กับเมืองโดยท่าเรือจะเป็นหุ้นส่วน[112] การซ่อมแซม พร้อมกับการท่องเที่ยวที่เพิ่มขึ้น นำไปสู่การที่ควีนแมรีทำกำไรจากการดำเนินงานได้มากกว่า 3.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐในช่วงเดือนเมษายนถึงธันวาคม ค.ส. 2023[113][114] ใน ค.ศ. 2024 ควีนแมรีได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นส่วนหนึ่งของบัญชีรายชื่อโรงแรมประวัติศาสตร์แห่งอเมริกา (Historic Hotels of America) เนื่องจากความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของเรือ[115]

    ถูกกล่าวอ้างว่ามีวิญญาณสิง

    [แก้]
    ควีนแมรีกับเรือดำน้ำโซเวียต B-427 ปัจจุบันปิดไม่ให้สาธารณชนเข้าชมแล้ว

    หลังควีนแมรีถูกนำมาจอดถาวรในแคลิฟอร์เนีย มีการกล่าวอ้างว่าเรือลำนี้มีผีสิง การกล่าวอ้างเหล่านี้เริ่มขึ้นอย่างจริงจังในคริสต์ทศวรรษ 1980 (อาจจะกระทำโดยพนักงานเพื่อดึงดูดลูกค้าหรือทำให้แขกตกใจกลัว) และเพิ่มจำนวนขึ้นตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา[116][117] ตัวอย่างเช่น ใน ค.ศ. 2008 นิตยสารไทม์จัดให้ควีนแมรีอยู่ในรายชื่อ "10 สถานที่ผีสิงยอดนิยม" ของพวกเขา[118] ห้องโดยสารห้องหนึ่งถูกกล่าวหาว่ามีวิญญาณของบุคคลที่ถูกกล่าวกันว่าถูกฆาตกรรมอยู่ที่นั่นสิงอยู่[119] ยังมีตำนานเล่าขานกันถึงเด็กหญิงที่วิญญาณวนเวียนอยู่ที่สระว่ายน้ำชั้นสองเดิมและเรื่องราวของพ่อที่ฆาตกรรมลูกสาวสองคนบนเรือ[120]

    อย่างไรก็ตาม ไม่มีบันทึกทางประวัติศาสตร์ใด ๆ ที่สนับสนุนข้อกล่าวอ้างเหล่านี้เนื่องจากไม่มีผู้ใดถูกฆาตกรรมบนเรือลำนี้[121] การเสียชีวิตบนเรือส่วนใหญ่เกิดจากสาเหตุตามธรรมชาติ[121] นอกจากนี้ โจ นิกเคลล์ ผู้ร่วมงานของศูนย์สอบสวน (Center for Inquiry) ยังอธิบายว่าตำนานผีสิงของควีนแมรีนั้นเกิดจากปรากฏการณ์แพริโดเลีย (pareidolia) ภาพลวงทางจิตที่ถูกกระตุ้นโดยความรู้สึกส่วนตัว และการฝันกลางวันที่พนักงานที่ทำงานซ้ำ ๆ มักประสบ[122]

    ถึงกระนั้น ควีนแมรีก็จัดกิจกรรมประสบการณ์สถานที่ท่องเที่ยวที่มีผีสิงจำนวนมาก เช่น ทัวร์ "การเผชิญหน้ากับผี" และ "โครงการผีสีเทา"[123] ทัวร์เหล่านี้ ถึงแม้จะเน้นไปที่กิจกรรมเหนือธรรมชาติ แต่ก็หักล้างตำนานหลาย ๆ เรื่องของเรือ ด้วยข้อเท็จจริงที่ดึงมาจากปูมเรือ เช่น บันทึกการเสียชีวิตที่ได้รับการบันทึกไว้[120]

    ห้องวิทยุสมัครเล่น

    [แก้]
    ห้องวิทยุไร้สายของควีนแมรีที่ถูกย้ายตำแหน่ง ดำเนินการโดยนักวิทยุสมัครเล่นและติดตั้งอุปกรณ์ทันสมัย

    ห้องวิทยุไร้สายดั้งเดิมของควีนแมรีที่มีเจ้าหน้าที่ผู้เชี่ยวชาญประจำการถูกรื้อออกเมื่อเรือเทียบท่าในลองบีช ในที่เดิมนั้น มีการสร้างห้องวิทยุสมัครเล่นขึ้นตามข้อเสนอของเนต ไบรต์แมน นักวิทยุสมัครเล่นชาวลองบีชรหัสเรียกขาน K6OSC ห้องวิทยุสมัครเล่นนี้ตั้งอยู่บนชั้นดาดฟ้าเหนือห้องรับสัญญาณวิทยุเดิม โดยมีการนำอุปกรณ์วิทยุเดิมที่ถูกทิ้งแล้วบางส่วนมาใช้เพื่อการจัดแสดง ห้องไร้สายแห่งใหม่เปิดดำเนินการเมื่อวันที่ 22 เมษายน ค.ศ. 1979[124] สถานีวิทยุสมัครเล่นนี้มีสัญญาณเรียกขาน W6RO ("วิสกี ซิกซ์ โรมีโอ ออสการ์") ดำเนินการโดยอาสาสมัครจากชมรมวิทยุสมัครเล่นท้องถิ่น พวกเขาจัดพนักงานประจำห้องวิทยุในช่วงเวลาเปิดทำการส่วนใหญ่ วิทยุเหล่านี้ยังสามารถถูกใช้โดยนักวิทยุสมัครเล่นที่มีใบอนุญาตคนอื่น ๆ ได้ด้วย[125][126][127][128]

    เพื่อเป็นเกียรติแก่การอุทิศตนเป็นเวลากว่า 40 ปีของเขาให้กับ W6RO และควีนแมรี ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2007 ห้องวิทยุของควีนแมรีจึงได้รับการเปลี่ยนชื่อเป็นห้องวิทยุเนต ไบรต์แมน สิ่งนี้ถูกประกาศเมื่อวันที่ 28 ตุลาคม ค.ศ. 2008 ในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบ 90 ปีของไบรต์แมน โดยโจเซฟ เพรวราทิล อดีตประธานและซีอีโอของควีนแมรี[129]

    หมายเหตุ

    [แก้]
    1. ↑ เจ้าหน้าที่ของสายการเดินเรือคูนาร์ดปฏิเสธเรื่องราวดังกล่าวมาโดยตลอด และตามธรรมเนียมแล้ว ชื่อของสมาชิกราชวงศ์จะถูกใช้กับเรือรบหลักของราชนาวีเท่านั้น เรื่องเล่านี้ถูกโต้แย้งอย่างกว้างขวางมาโดยตลอด นับตั้งแต่แฟรงก์ เบรย์นาร์ดตีพิมพ์มันในหนังสือของเขาใน ค.ศ. 1947: Lives of the Liners เรื่องราวนี้ได้รับการสนับสนุนบางส่วนจากเฟลิกซ์ มอร์ลีย์ บรรณาธิการหนังสือพิมพ์วอชิงตันโพสต์ ผู้ซึ่งเคยเดินทางในฐานะแขกของคูนาร์ดไลน์ในการเดินทางครั้งแรกของควีนแมรีใน ค.ศ. 1936 ในอัตชีวประวัติของเขาใน ค.ศ. 1979 ชื่อ For the Record มอร์ลีย์เขียนว่าเขาถูกจัดให้นั่งโต๊ะเดียวกับเซอร์ เพอร์ซี เบตส์ ประธานของคูนาร์ดไลน์ เบตส์เล่าเรื่องการตั้งชื่อเรือให้เขาฟัง "แต่มีข้อแม้ว่าห้ามนำไปตีพิมพ์จนกว่าเขาจะเสียชีวิต" เรื่องราวได้รับการยืนยันในที่สุดใน ค.ศ. 1988 เมื่อเบรย์นาร์ดเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเดียวกับเอลีนอร์ สปากส์ ลูกสาวของเซอร์ แอชลีย์ สปากส์ ผู้ซึ่งอยู่กับเบตส์ในช่วงการสนทนากับพระเจ้าจอร์จที่ 5 เธอยืนยันเรื่องราว "เรือลำโปรด" ให้เขาฟัง โดยเล่าเรื่องราวที่เหมือนกับที่เบรย์นาร์ดตีพิมพ์ไว้ในหนังสือของเขาอย่างแม่นยำ

    อ้างอิง

    [แก้]
    1. ↑ Watton, p.10.
    2. ↑ "NPS Focus". National Register of Historic Places. National Park Service. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 กรกฎาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 7 กันยายน 2011.
    3. ↑ National Register of Historic Places Registration Form, National Archives, 17 พฤศจิกายน 1992, สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2023
    4. ↑ "Historic Hotels of America". Historic Hotels Worldwide (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 6 กุมภาพันธ์ 2025.
    5. ↑ "1938 newsreel of shipyard construction". British Pathé.
    6. ↑ "Remarkable things you didn't know about the Queen Mary ocean liner". The Telegraph (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 มกราคม 2022. สืบค้นเมื่อ 14 สิงหาคม 2017.
    7. ↑ "George Mcleod Paterson - Graces Guide". www.gracesguide.co.uk. สืบค้นเมื่อ 26 เมษายน 2024.
    8. ↑ "Four-Leaf Clover Propeller to Drive Giant Liner 534". Popular Mechanics. ตุลาคม 1934. p. 528. ISSN 0032-4558. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    9. ↑ 9.0 9.1 O'Connor, Sheila (2006). "Royal Lady – The Queen Mary Reigns in Long Beach". Go World Travel Magazine. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 กันยายน 2008. สืบค้นเมื่อ 11 มิถุนายน 2013.
    10. ↑ Chris Frame (2019). "Queen Mary – The Ship That Saved Cunard (and the UK) during the Great Depression". Chris Frame (Maritime Historian). สืบค้นเมื่อ 19 มิถุนายน 2020.
    11. ↑ "D. Alan Stevenson from The Gazetteer for Scotland". www.scottish-places.info.
    12. ↑ "Chains brake liner at launching". Popular Science. ธันวาคม 1934. p. 20. ISSN 0161-7370. สืบค้นเมื่อ 2 พฤศจิกายน 2009.
    13. ↑ 13.0 13.1 13.2 Maxtone-Graham, John (1972). The Only Way to Cross. New York: Collier Books. pp. 288–289.
    14. ↑ Othfors, Daniel (พฤษภาคม 2018). "Queen Mary – TGOL". Thegreatoceanliners.com. สืบค้นเมื่อ 10 มิถุนายน 2022.
    15. ↑ David Baldwin (2010). Royal Prayer: A Surprising History. A&C Black. p. 20. ISBN 978-0-8264-2303-0.
    16. ↑ Watton, pp. 12–13.
    17. ↑ 'RMS Queen Mary Transatlantic masterpiece', Janette McCutcheon, 2000, Temple Publishing Limited, ISBN 0-7524-1716-9, pp. 41–44.
    18. ↑ McCutcheon, p.45
    19. ↑ Limited, Alamy. "1936 Illustrated London News RMS Queen Mary on Speed Trials off the Isle of Aaron Stock Photo - Alamy". www.alamy.com.
    20. ↑ Layton, J. Kent. "R.M.S. Queen Mary". Atlantic Liners. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    21. ↑ Ardman, Harvey (1985). Normandie: her life and times. New York: F. Watts. pp. 166–170. ISBN 978-0-531-09784-7.
    22. ↑ Fritz Weaver, Fritz Weaver (narrator) (1996). Floating Palaces (TV Documentary). A&E.
    23. ↑ "Sir Robert B. Irving Dead at 77: Ex-Commodore of Cunard Line" in The New York Times, 30 December 1954
    24. ↑ Cwiklo, W. "Benjamin Wistar Morris -- The American Architect of the Queen Mary". www.sterling.rmplc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 9 เมษายน 2024.
    25. ↑ John Whitaker (1985). The Best. p. 238.
    26. ↑ Evans, Nicholas J. (2010). "A Strike for Racial Justice? Transatlantic Shipping and the Jewish Diaspora, 1882–1939". ใน Jorden, James; Kushern, Tony; Pearce, Sarah (บ.ก.). Jewish Journeys: From Philo to Hip Hop. London: Vallentine Mitchell. pp. 25–47. ISBN 978-0-85303-962-4.
    27. ↑ Sprague, Abbie N. (23 เมษายน 2008). "Modern art takes to the waves". Apollo. p. 8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 มกราคม 2009. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    28. ↑ Weiser, Kathy (มิถุนายน 2018). "Ghosts of the Queen Mary in Long Beach, California". Legends of America. LegendsofAmerica.com. สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2019.
    29. ↑ "BBC – WW2 People's War – VJ Day – All at Sea".
    30. ↑ Underwood, Lamar (2005). The Greatest Submarine Stories Ever Told. Globe Pequot. pp. 184–185. ISBN 1-59228-733-6.
    31. ↑ 31.0 31.1 "The British Liner Queen Mary". Warfare History Network (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2024.
    32. ↑ Balkoski, Joseph (1989). Beyond the Beachhead. Stackpole Books. pp. 37–38. ISBN 978-0-8117-0221-8.
    33. ↑ Brighton CSV Media Clubhouse (11 มิถุนายน 2004). "HMS Curaçao Tragedy". WW2 People's War. BBC. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 กรกฎาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2009.
    34. ↑ Wilson, Edgar Edward. "Wilson, Edgar Edward (IWM Interview)". Imperial War Museums. Imperial War Museum. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2016.
    35. ↑ Melomet, Andrew (กรกฎาคม 2008). "Forever England". St. Mihiel Trip-Wire: July 2008. WorldWar1.com. สืบค้นเมื่อ 10 สิงหาคม 2009.
    36. ↑ Queen Mary / Curacoa Crash. Disasters of the Century. History Television. 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 พฤษภาคม 2011.
    37. ↑ "Allied Warships – Light cruiser HMS Curacoa of the Ceres class". Uboat.net. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    38. ↑ Grattidge and Collier, Captain of the Queens.
    39. ↑ "Her Captains • Spirited RMS Queen Mary". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 กรกฎาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2019.
    40. ↑ "Queen Mary – Specific Crossing Information – 1942". ww2troopships.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 มีนาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2021.
    41. ↑ "RMS Queen Mary Pt 2". Oppositelock (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 25 สิงหาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2024.
    42. ↑ 42.0 42.1 Levi, Ran (3 มีนาคม 2008). "The Wave That Changed Science". The Future of Things. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 สิงหาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 11 มิถุนายน 2013.
    43. ↑ No Greater Sacrifice, No Greater Love, William Ford Carter, Smithsonian Books, Washington, 2004, p. 55
    44. ↑ "How Two Ships Helped End WW2". chrisframe.com.au. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2020.
    45. ↑ "'Queen Mary: Timeline". QueenMary.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 มิถุนายน 2018. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2017.
    46. ↑ "RMS Queen Mary's War Service: Voyages to Victory". Warfare History Network (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 16 มกราคม 2017. สืบค้นเมื่อ 29 เมษายน 2021.
    47. ↑ Lavery, Brian (2007). Churchill Goes to War: Winston's Wartime Journeys. Naval Institute Press. p. 213.
    48. ↑ "Celebrities and Political Dignitaries". queenmary.com. สืบค้นเมื่อ 13 กุมภาพันธ์ 2024.
    49. ↑ "Celebrities and Political Dignitaries". queenmary.com. สืบค้นเมื่อ 3 เมษายน 2024.
    50. ↑ Maddocks, p. 155.
    51. ↑ "RMS Queen Mary". Ocean-liners.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 กันยายน 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
    52. ↑ Casey (1 กุมภาพันธ์ 2012). "History of the White Star Line". Molly Brown House Museum (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 6 ธันวาคม 2023.
    53. ↑ "The Queen Mary Back In Port". The Times. No. 51269. 3 มกราคม 1949. p. 4.
    54. ↑ Harvey, Clive (2008). R.M.S. Queen Elizabeth – The Ultimate Ship. Carmania Press. ISBN 978-0-9543666-8-1.
    55. ↑ 55.0 55.1 Tramp to Queen: The Autobiography of Captain John Treasure Jones. The History Press. 2008. ISBN 978-0-7524-4625-7.
    56. ↑ "Out to Sea and into History". Life. Vol. 63 no. 14. 6 ตุลาคม 1967. pp. 26–31. สืบค้นเมื่อ 3 กรกฎาคม 2017.
    57. ↑ RMS Queen Mary Transatlantic Masterpiece, Janette McCutcheon, 2000, Temple Publishing Limited, ISBN 0-7524-1716-9, p. 91
    58. ↑ "The Queen Mary™ – One-Of-A-Kind Long Beach Hotel Experience". queenmary.com. สืบค้นเมื่อ 27 มกราคม 2022.
    59. ↑ 59.0 59.1 "A history of the Queen Mary in Southern California". Press Telegram (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 13 มีนาคม 2017. สืบค้นเมื่อ 22 พฤษภาคม 2021.
    60. ↑ "Article clipped from News-Pilot". News-Pilot. 17 ธันวาคม 1969. p. 7 – โดยทาง newspapers.com.
    61. ↑ Malcolm, Andrew H (12 มกราคม 1975). "Queen Mary now Hyatt House". Sarasota Herald-Tribune. New York Times News Service. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2012.
    62. ↑ Jensen, Holger (11 เมษายน 1976). "Queen Mary Ocean Liner Becomes an Albatross". Sarasota Herald-Tribune. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2012.
    63. ↑ 63.0 63.1 "Queen Mary'S Timeline". Queenmary.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 ธันวาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2012.
    64. ↑ "Port Disney". The Neverland Files. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 กรกฎาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 12 ธันวาคม 2012.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
    65. ↑ "Queen Mary Pushed for Historical Recognition". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 25 กันยายน 1992. สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2022.
    66. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ NRHP
    67. ↑ Henry, Jason; Munguia, Hayley (9 กรกฎาคม 2021). "Long Beach now controls the Queen Mary, but it may have to deal with a derelict submarine too". Press-Telegram. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม 2022.
    68. ↑ Pinsky, Mark (10 มีนาคม 1995). "Long Beach Dome Gets New Life in Film". Los Angeles Times. สืบค้นเมื่อ 13 เมษายน 2015.
    69. ↑ Ferrell, David (11 ตุลาคม 2001). "Giant Dome's Saga Takes Another Turn". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2 กรกฎาคม 2021.
    70. ↑ A Report on the Queensway Bay Development Plan and the Long Beach Tide and Submerged Lands (PDF) (Report). State Lands Commission. เมษายน 2001 – โดยทาง LBReport.com.
    71. ↑ "History". Tibbies Cabaret. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 กันยายน 2009.
    72. ↑ "Delaware North on Board at Queen Mary" (Press release). media.delawarenorth.com. 28 กันยายน 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 พฤษภาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    73. ↑ Ling, P. (23 กุมภาพันธ์ 2009). "Queen Mary Long Beach Lease Rights Auctioned for $25,000". travel-industry.uptake.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 เมษายน 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    74. ↑ Saltzgaver, Harry (21 เมษายน 2011). "New Queen Mary Management". Gazette Newspapers. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    75. ↑ Meeks, Karen Robes (26 กันยายน 2011). "Queen Mary gets a new operator". Press-Telegram. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 เมษายน 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    76. ↑ "Orange County's Evolution Hospitality to Manage the Queen Mary". Long Beach Post. 26 กันยายน 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 มิถุนายน 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    77. ↑ "Long Beach Derby Gals". 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 ตุลาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2013.
    78. ↑ "Queen Mary Dome". 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 ตุลาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2013.
    79. ↑ "Queen Mary 2 to meet original Queen Mary in Long Beach harbor". USA Today. Associated Press. 1 มีนาคม 2006. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    80. ↑ "'Queen Mary's horn". PortCities Southampton. plimsoll.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 ธันวาคม 2009. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (ลิงก์)
    81. ↑ "The Funnels and Whistles". Sterling.rmplc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    82. ↑ "IMO regulations". kockumsonics.com. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    83. ↑ "The voice of the Queen Mary can be heard ten miles away". สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    84. ↑ 84.0 84.1 Martin, Hugo (20 มกราคม 2021). "Operator of Queen Mary in Long Beach files for bankruptcy protection". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 21 มกราคม 2021.
    85. ↑ Martin, Hugo (17 ตุลาคม 2016). "Carnival is set to take over the Spruce Goose dome, expanding its Long Beach cruise facility". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2 กรกฎาคม 2021.
    86. ↑ 86.0 86.1 Puente, Kelly (23 มกราคม 2021). "Queen Mary's future in limbo as operator's bankruptcy hearings are underway". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2021.
    87. ↑ Khouri, Andrew (21 เมษายน 2016). "Can $250 million and a Ferris wheel finally turn the Queen Mary into a Long Beach tourist destination?". Los Angeles Times.
    88. ↑ "Queen Mary operator files for Chapter 11 bankruptcy". Long Beach Post News. 19 มกราคม 2021. สืบค้นเมื่อ 25 มกราคม 2021.
    89. ↑ 89.0 89.1 Melissa Evans (3 ธันวาคม 2019). "City auditor to conduct review of Queen Mary operator's finances". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 3 ธันวาคม 2019.
    90. ↑ Knatz, Geraldine (18 พฤษภาคม 2021). "Into the bowels of the Queen Mary | JOC.com". Journal of Commerce. สืบค้นเมื่อ 24 พฤษภาคม 2021.
    91. ↑ "Queen Mary ship corroded, fixes could near $300 million". The Telegraph. United Kingdom. 15 มีนาคม 2017. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 มกราคม 2022. สืบค้นเมื่อ 7 มิถุนายน 2017.
    92. ↑ 92.0 92.1 Kelly Puente (16 ตุลาคม 2019). "Engineer tasked with Queen Mary inspections says ship could soon be 'unsalvageable'; city disagrees". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 3 ธันวาคม 2019.
    93. ↑ 93.0 93.1 Kelly Puente (23 กันยายน 2019). "Inspection reports raise concerns over Queen Mary safety and maintenance". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 3 ธันวาคม 2019.
    94. ↑ Kelly Puente (6 พฤศจิกายน 2019). "Queen Mary operator gives updated plan for critical ship repairs". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 3 ธันวาคม 2019.
    95. ↑ Munguia, Hayley (10 มีนาคม 2021). "Queen Mary operator seeks to auction off ship's lease amid bankruptcy proceedings". Press Telegram (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 10 มีนาคม 2021.
    96. ↑ 96.0 96.1 Puente, Kelly (17 พฤษภาคม 2021). "New Queen Mary report says urgent repairs needed to keep ship viable in the next two years". Long Beach Post News. สืบค้นเมื่อ 20 พฤษภาคม 2021.
    97. ↑ Rabin, Jeffrey L. (27 สิงหาคม 2021). "Bankruptcy judge blasts ex-Queen Mary operators, freezes $2.4 million of their assets". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 28 สิงหาคม 2021.
    98. ↑ Martín, Hugo (4 มิถุนายน 2021). "Long Beach takes over Queen Mary, vowing to preserve the landmark ship". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 5 มิถุนายน 2021.
    99. ↑ Puente, Kelly (15 มิถุนายน 2022). "City to consider hotel management agreement for Queen Mary; reopening possible this fall". Long Beach Post. สืบค้นเมื่อ 5 พฤศจิกายน 2022.
    100. ↑ "Long Beach takes over Queen Mary, vowing to preserve the landmark ship". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 4 มิถุนายน 2021. สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2024.
    101. ↑ Martín, Hugo (21 กรกฎาคม 2021). "Long Beach considers options for Queen Mary, including sinking the ship". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 21 กรกฎาคม 2021.
    102. ↑ Johnson, Kelli (19 พฤษภาคม 2021). "Historic Queen Mary in danger of capsizing, new report reveals". Fox 11 (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 19 พฤษภาคม 2021.
    103. ↑ "Long Beach votes to negotiate transfer of Queen Mary to Harbor Department". 15 กันยายน 2021.
    104. ↑ Saltzgaver, Harry (30 เมษายน 2022). "Port of Long Beach estimates $345 million loss if it takes control of Queen Mary". Press Telegram (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2022.
    105. ↑ Singgih, Pierce (27 มกราคม 2022). "Long Beach to begin repairs on Queen Mary, will try to reopen the ship later this year". Press Telegram (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2022.
    106. ↑ Wiss, Janney (9 กุมภาพันธ์ 2022). "RMS Queen Mary: Lifeboat Evaluation and Condition Assessment" (PDF).
    107. ↑ 107.0 107.1 Puente, Kelly (13 พฤษภาคม 2022). "Video: City begins demolishing historic Queen Mary lifeboats". Long Beach Post News (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2024.
    108. ↑ DiMaggio, Emma (22 มิถุนายน 2022). "Queen Mary's longtime caretaker Evolution Hospitality will enter 5-year agreement to manage ship". Signal Tribune (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2024.
    109. ↑ Valdez, Jonah (2 พฤศจิกายน 2022). "Queen Mary to get $1 million more in repairs ahead of reopening in Long Beach". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 4 พฤศจิกายน 2022.
    110. ↑ Painter, Alysia Gray (12 ธันวาคม 2022). "The Queen Mary Will Reopen to Visitors With Free 'Thank You' Tours". NBC Los Angeles (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2022.
    111. ↑ Reed, Zeke (18 เมษายน 2023). "The Queen Mary returns to her throne post pandemic | Greater LA". KCRW (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 24 เมษายน 2023.
    112. ↑ Richardson, Brandon (26 เมษายน 2023). "Proposal to transfer Queen Mary to the port is dead, officials say". Long Beach Post News (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 26 เมษายน 2023.
    113. ↑ Richardson, Brandon (17 ธันวาคม 2023). "After millions invested in repairs, the Queen Mary is now operating at a profit, operator says". Long Beach Business Journal (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2024.
    114. ↑ Richardson, Brandon (10 มีนาคม 2024). "Long Beach has spent $45 million fixing the Queen Mary, and more is needed". Long Beach Business Journal (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 12 มีนาคม 2024.
    115. ↑ Sisneros, Jacob (5 กุมภาพันธ์ 2025). "Queen Mary inducted into the Historic Hotels of America registry". Long Beach Post News (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 6 กุมภาพันธ์ 2025.
    116. ↑ "The real haunting of RMS Queen Mary is a corporate one". World of Cruising (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2024.
    117. ↑ Spencer, Terry (11 มีนาคม 1988). "Tour of Queen Mary's Ghosts : Past Said to Haunt Giant Ship". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2024.
    118. ↑ "Top 10 Haunted Places". Time. 30 ตุลาคม 2008. สืบค้นเมื่อ 5 กุมภาพันธ์ 2019.
    119. ↑ Westbook, Devlin (30 ตุลาคม 2012). "The Queen Mary... Haunted?". The San Diego Reader. สืบค้นเมื่อ 19 มีนาคม 2013.
    120. ↑ 120.0 120.1 Perley, Chris (31 ตุลาคม 2022). "There's Something about Mary (but It's Not What You've Heard)". Skepticalinquirer.org. Center for Inquiry. สืบค้นเมื่อ 28 ธันวาคม 2022.
    121. ↑ 121.0 121.1 alubow (18 ตุลาคม 2022). "The RMS Queen Mary: A Haunted Ship". Houston Maritime Center (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2024.
    122. ↑ Nickell, Joe. "Haunted Inns Tales of Spectral Guests". Skeptical Inquirer. Vol. 24 no. 5. Center for Inquiry. สืบค้นเมื่อ 12 มิถุนายน 2019.
    123. ↑ "Long Beach Tours & Exhibits – The Queen Mary". queenmary.com. สืบค้นเมื่อ 19 มกราคม 2024.
    124. ↑ "W6RO aboard the Queen Mary". queenmary.com. The Queen Mary. สืบค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2021.
    125. ↑ "W6RO – Associated Radio Amateurs of Long Beach". Aralb.org. 5 มีนาคม 2012. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    126. ↑ "Human Touch Draws Ham Radio Buffs". Gazette Newspapers. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 ตุลาคม 2005.
    127. ↑ "The wireless installation". sterling.rmplc.co.uk. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2012.
    128. ↑ O'Sullivan, Mike (29 เมษายน 2014). "Radio Hams Keep 'Queen Mary' Wireless on the Air". voanews.com. Voice of America. สืบค้นเมื่อ 19 มีนาคม 2018.
    129. ↑ Dulaney, Josh (31 ตุลาคม 2016). "Nate Brightman, Queen Mary radio operator, dies at 99". presstelegram.com. Long Beach Press-Telegram. สืบค้นเมื่อ 19 มีนาคม 2018.
    เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อาร์เอ็มเอส_ควีนแมรี&oldid=12195839"