ข้ามไปเนื้อหา

สถานีอวกาศมีร์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สถานีอวกาศมีร์
ข้อมูลของสถานี
เลขทะเบียน COSPAR1986-017A
หมายเลข SATCAT16609แก้ไขบนวิกิสนเทศ
สัญญาณเรียกขานMir
จำนวนลูกเรือ3
ส่งขึ้นเมื่อ19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529
21:28:23 UTC
ฐานส่งLC-200/39, and LC-81/23, Baikonur Cosmodrome,
USSR
กลับสู่บรรยากาศ23 มีนาคม พ.ศ. 2544
05:50:00 UTC
มวล124,340 kg
(274,123 lbs)
ปริมาตรอากาศ350 m³
จุดใกล้โลกที่สุด386 km (207.9 nmi) [ไม่แน่ใจ ]
จุดไกลโลกที่สุด398 ก.ม. (212.5 ไมล์) [ไม่แน่ใจ ]
ความเอียงวงโคจร51.6 degrees
คาบการโคจร89.8 นาทีs
จำนวนรอบโคจรต่อวัน16.13
จำนวนวันที่โคจร5,519 วัน
จำนวนวันที่มนุษย์อยู่4,592 วัน
ระยะทางที่ทำได้รวม3,638,470,307 ก.ม.
(1,964,616,800 ไมล์)
สถิติ ณ Deorbit on 2001-03-23[ต้องการอ้างอิง]
องค์ประกอบ
โครงสร้างของ มีร์ เมื่อเสร็จสมบูรณ์โดยมีกระสวยอวกาศเทียบท่า

สถานีอวกาศมีร์ (รัสเซีย: Мир; โลก และ สันติภาพ) เป็นสถานีอวกาศที่ประสบความสำเร็จสูงสุดของรัสเซีย และนับเป็นสถานีวิจัยถาวรระยะยาวแห่งแรกในอวกาศของมนุษยชาติ นักบินอวกาศจากหลายชาติได้ใช้งานสถานีอวกาศแห่งนี้ผ่านความร่วมมือระหว่างประเทศ สถานีประกอบด้วยมอดูลต่าง ๆ หลายมอดูล แต่ละส่วนถูกทะยอยนำขึ้นสู่อวกาศ เริ่มจากส่วนแรกในวันที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2529 จนถึงมอดูลสุดท้ายในปี พ.ศ. 2539 สถานีอวกาศมีร์หมดอายุการใช้งานและถูกเผาทำลายในบรรยากาศโลกเมื่อวันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2544 ด้วยประสบการณ์ในการพัฒนาสถานีอวกาศ Salyut Station ในช่วงปี 1971 ถึง 1982 ทำให้สถานีอวกาศมีร์ของรัสเซียมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น มีร์เป็นสถานีอวกาศ ที่มีส่วนประกอบหลัก 7 ส่วนโดยถูกปล่อยขึ้นวงโคจรชิ้นแรกใน เดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1986 หลังจากนั้นจึงทยอยชิ้นส่วนอื่นๆตามไปจนกระทั่งครบสมบูรณ์ ในปี 1996 โคจรเหนือโลกประมาณ 248-261 กิโลเมตรด้วยความเร็ว 28,000 กิโลเมตรต่อชั่วโมง หรือประมาณ 16 รอบต่อ 1 วัน แต่กระนั้นมีร์ก็ยังคงมีจุดบกพร่องอีกหลายจุด มีการเกิดอุบัติที่เหตุที่ไม่คาดฝันกับสถานีอวกาศแห่งนี้อยู่เสมอ สถานีอวกาศมีร์ ของรัสเชีย อันจัดได้ว่าเป็นสถานีอวกาศที่ทำการวิจัยนอกโลกที่ใช้งานมาอย่างยาวนาน และชาวโลกได้ใช้ประโยชน์จากสถานีอวกาศแห่งนี้หลายๆด้าน ไม่ใช่เฉพาะแต่ประเทศรัสเชียแต่หลายประเทศได้ใช้ประโยชน์จากมัน จนกระทั่งหมดอายุใช้งานลง 23 มีนาคม พ.ศ. 2544

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]