ดยุกแห่งเคมบริดจ์
| ดยุกแห่งเคมบริดจ์ | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
||||||||||
| ตราอาร์มประจำดยุกแห่งเคมบริดจ์ | ||||||||||
 |
||||||||||
| เจ้าชายวิลเลียมและพระชายา | ||||||||||
| ดยุกและดัชเชสแห่งเคมบริดจ์ | ||||||||||
|
||||||||||
ดยุกแห่งเคมบริดจ์ (อังกฤษ: Duke of Cambridge) เป็นพระอิสริยยศ (ตั้งชื่อตามเมื่องเคมบริดจ์ ประเทศอังกฤษ) ที่ก่อนหน้าที่เคยสถาปนาให้กับสมาชิกชั้นรองในพระราชวงศ์อังกฤษ มีการพระราชทานพระอิสริยยศนี้ครั้งแรกให้กับเจ้าชายชาลส์ สจ๊วร์ต (พ.ศ. 2203-2204) พระโอรสพระองค์ใหญ่ในเจ้าฟ้าชายเจมส์ ดยุกแห่งยอร์ก (ต่อมาคือ พระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ) แต่กระนั้นพระองค์มิได้ทรงเคยได้รับการสถาปนาพระอิสริยยศดยุกแห่งเคมบริดจ์อย่างเป็นทางการเลย
บรรดาศักดิ์ "ดยุกแห่งเคมบริดจ์" ได้มีการพระราชทานครั้งล่าสุดวันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2554 สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานพระอิสริยยศดังกล่าวแก่เจ้าชายวิลเลียม ก่อนเข้าพระราชพิธีเสกสมรสกับแคเธอรีน มิดเดิลตัน โดยมีพระอิสริยยศเต็มว่า "ดยุกแห่งเคมบริดจ์ (Duke of Cambridge) เอิร์ลแห่งสตราเธิร์น (Earl of Strathearn) และบารอนคาร์ริคเฟอร์กัส (Baron Carrickfergus)"[1]
ประวัติ[แก้]
การแต่งตั้งพระอิสริยยศนี้ที่รู้จักกันเป็นทางการครั้งแรกในฐานันดรศักดิ์ของขุนนางอังกฤษเกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2207 โดยพระราชทานให้แก่เจ้าชายชาลส์ สจ๊วร์ต พระโอรสในดยุกแห่งยอร์ก (ต่อมาคือพระเจ้าเจมส์ที่ 2 แห่งอังกฤษ) อันประสูติแต่พระชายาพระองค์แรก เป็น เจ้าชายเจมส์ ดยุกแห่งเคมบริดจ์ ซึ่งต่อมาได้สิ้นพระชนม์เมื่อพระชนมายุยังน้อย และปราศจากทายาทสืบทอด จึงทำให้สายแห่งพระอิสริยยศนั้นสิ้นสุดลงโดยปริยาย ต่อมาพระอิสริยยศนี้ได้พระราชทานให้กับเจ้าชายเอ็ดการ์ สจ๊วร์ต พระโอรสอีกพระองค์หนึ่งในดยุกแห่งยอร์ก อันประสูติแต่พระชายาพระองค์แรกเช่นกัน พระองค์ก็ได้สิ้นพระชนม์ขณะมีพระชนมายุยังน้อยและไม่มีผู้สืบทอดพระอิสริยยศอีกครั้งหนึ่ง
ต่อมาพระอิสริยยศนี้ได้ถูกพระราชทานให้แก่จอร์จ ออกัสตัส พระโอรสของเจ้าชายจอร์จ หลุยส์แห่งฮันโนเฟอร์และดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กซึ่งต่อมาในภายหลังได้กลายเป็นพระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ เมื่อปีพ.ศ. 2257 และต่อมาเมื่อจอร์จ ออกัสตัส ได้สืบราชสมบัติต่อจากพระราชบิดาเป็นพระเจ้าจอร์จที่ 2 พระอิสริยยศนี้จึงถูกผนวกเป็นพระราชอิสริยยศของพระมหากษัตริย์โดยปริยาย[1]
ครั้งต่อมาได้มีการพระราชทานให้แก่เจ้าชายอดอลฟัส พระราชโอรสอันดับที่ 7 ของพระเจ้าจอร์จที่ 3 ซึ่งได้สืบบรรดาศักดิ์นี้ต่อมาจนกระทั่งพระโอรสของพระองค์สิ้นพระชนม์ในปีพ.ศ. 2447 คือ เจ้าชายจอร์จ ดยุกแห่งเคมบริดจ์ โดยพระองค์นั้นสิ้นพระชนม์โดยปราศจากทายาท จึงทำให้บรรดาศักดิ์นี้สิ้นสุดลงอีกครั้งหนึ่ง[2]
หลานชายคนแรกของดยุกที่ 1 แห่งเคมบริดจ์ (ซึ่งผ่านทางสายสตรี) คือ เจ้าชายอดอลฟัส ดยุกแห่งเทก ซึ่งเป็นพระอนุชาของแมรีแห่งเทก สมเด็จพระราชินีแห่งสหราชอาณาจักร ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น มาร์ควิสแห่งเคมบริดจ์ ในปีพ.ศ. 2460 เมื่อได้ยกเลิกให้ใช้ฐานันดรศักดิ์เยอรมันโดยเปลี่ยนเป็น "เคมบริดจ์" แทน ซึ่งต่อมาในสมัยมาร์ควิสที่ 2 แห่งเคมบริดจ์ ได้สิ้นพระชนม์โดยปราศจากทายาท จึงเป็นที่สิ้นสุดของบรรดาศักดิ์ "มาร์ควิสแห่งเคมบริดจ์"
ในช่วงก่อนพระราชพิธีเสกสมรสของเจ้าชายเอ็ดเวิร์ด ซึ่งเป็นพระราชโอรสพระองค์เล็กในสมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 แห่งสหราชอาณาจักร ได้มีข่าวลือว่าพระองค์อาจได้รับการพระราชบรรดาศักดิ์เป็นดยุกแห่งเคมบริดจ์ หรือซัสเซ็กส์[3] แต่อย่างไรก็ตาม พระองค์ได้รับพระราชทานเฉลิมพระอิสริยยศเป็น "เอิร์ลแห่งเวสเซ็กส์" แทน และนอกจากนี้พระองค์ยังจะได้รับการสืบทอดบรรดาศักดิ์ "ดยุกแห่งเอดินเบอระ" ต่อจากพระราชบิดาด้วย[4]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 "Announcement of Titles: Statement issued by the press secretary to The Queen". The Royal Household. 29 April 2011. สืบค้นเมื่อ 2012–04-30.
- ↑ Tim Ross (16 November 2010). "Could William and Kate be the next Duke and Duchess of Cambridge?". The Telegraph. telegraph.co.uk. สืบค้นเมื่อ 11 February 2012.
- ↑ Richard Eden (12 December 2010). "Royal wedding: Prince William asks the Queen not to make him a duke". The Telegraph (telegraph.co.uk). สืบค้นเมื่อ 12 December 2010.
- ↑ "The Earl of Wessex-Styles and Titles". The Royal Household. สืบค้นเมื่อ 2012–04-30.
