ข้ามไปเนื้อหา

ขอมสบาดโขลญลำพง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ขอมสบาญโขลญลำพง
พระมหากษัตริย์สุโขทัย
(พิพาท)
ครองราชย์พุทธศตวรรษที่ 18 – 1780
ก่อนหน้าพ่อขุนศรีนาวนำถุม
ถัดไปพ่อขุนศรีอินทราทิตย์

ขอมสบาดโขลญลำพง ตามเรื่องราวในศิลาจารึกสุโขทัยหลักที่ 2 กล่าวว่า เป็นนายทหารขอมที่ได้นำกำลังเข้ายึดเมืองสุโขทัย[1] ภายหลังพ่อขุนศรีนาวนำถุมสวรรคต โดยระยะเวลาในการมีอำนาจการปกครองกรุงสุโขทัยของขอมสบาดโขลญลำพงยังไม่เป็นที่ชัดเจนในปัจจุบัน อาจเป็นไปได้ว่าขอมสบาดโขลญลำพงมีความสัมพันธ์เป็นเครือญาติของตระกูลพ่อขุนศรีนาวนำถุม แต่ยอมรับอำนาจอิทธิพลของขอม-ละโว้

ศัพทมูลวิทยา

[แก้]

ตาม ภาษาเขมรเมืองสุรินทร์ นิยามคำว่า ขอมสบาดโขลญลำพง หมายถึง "ชาวขอมที่เป็นโรคเท้าแสนปม"[2] เมื่อพิจารณาจากความหมายแต่ละคำพบว่าน่าจะเป็นคำเรียกบุคคลตามลักษณะที่ปรากฏ (คล้ายกับฉายา) มากกว่าชื่อยศหรือตำแหน่ง โดยแยกออกเป็น ขอม + สบาดโขลญ + ลำพง[2] มีความหมายดังนี้

  • ขอม แปลว่า เป็นชาวขอม[2]
  • สบาดโขลญ แยกเป็น สบาด + โขลญ โดยคำว่า สบาด เมื่อปริวรรตกลับไปเป็นเสียงในภาษาสยาม-ขอมจะเขียนว่า ซแบ๊ย์ก[2] แปลว่า "หนัง ผิว" และคำว่า โขลญ ปริวรรตกลับไปจะเขียนว่า คลวน หรือ คลูน[2] แปลว่า "ตัว กาย" เมื่อนำสองคำรวมกัน สบาดโขลญ จึงหมายถึง "ผิวตัว" หรือ "ผิวกาย"
  • ลำพง ปริวรรตกลับไปเป็นเสียงในภาษาสยาม-ขอมจะเขียนว่า ลำป็วง[2] มี 2 ความหมาย คือ "อาการหรือสิ่งของที่ผุดหรือโผล่ออกมาเป็นปุ่มหรือปมเล็ก ๆ"[2] และ "พืชประเภทเถาชนิดหนึ่ง มีผลกลมเกลี้ยงขนาดโตประมาณปลายนิ้วก้อย เมื่อยังดิบอยู่จะมีสีเขียวเข้ม เมื่อสุกแล้วจะมีสีดำ รับประทานได้"[2]

เมื่อเปรียบเทียบข้อสันนิษฐานโดยอาศัยภาษาเขมรเมืองสุรินทร์ คำว่า ขอมสบาดโขลญลำพง กับตำนานเรื่อง ท้าวแสนปม พบว่ายังสอดคล้องกันซึ่งท้าวแสนปมเป็นบุคคลที่ถูกกล่าวถึงในตำนานดังกล่าวคือขอมสบาดโขลญลำพงนั่นเอง[2]

ยุทธการยึดสุโขทัย

[แก้]

จนกระทั่งในปี พ.ศ. 1781 ขอมสบาดโขลญลำพง ถูกพ่อขุนบางกลางหาว เจ้าเมืองบางยาง และพ่อขุนผาเมือง เจ้าเมืองราด ซึ่งเป็นสหายสนิทกันและมีสายสัมพันธ์ทางเครือญาติได้ร่วมกันยึดอำนาจการปกครองดินแดนสุโขทัยได้ในที่สุด ต่อมาพ่อขุนผาเมืองได้นำกองทัพออกจากสุโขทัย เพื่อให้พ่อขุนบางกลางหาวได้ขึ้นครองราชเป็นกษัตริย์สุโขทัย พร้อมทั้งมอบพระแสงขรรค์ชัยศรี และเฉลิมพระนามให้เป็นเกียรติแก่พ่อขุนบางกลางหาวว่า "ศรีอินทรบดินทราทิตย์" แต่สุดท้ายพ่อขุนบางกลางหาวทรงใช้พระนามว่า "พ่อขุนศรีอินทราทิตย์" ซึ่งเป็นต้นราชวงศ์พระร่วงแห่งกรุงสุโขทัย[3][4]

งานวิจัย

[แก้]

ศาสตราจารย์ ยอร์ช เซเดส์ ได้ให้ความหมายของคำว่า "ขอมสบาด" แปลว่าเขมรดง ส่วน "โขลญลำพง" คือคำสำหรับเรียกคนทำงานประจำเทวสถานหรือวัดวาอาราม[5]

นอกจากนี้เรื่องราวเกี่ยวกับขอมสบาดโขลญลำพงยังคงเป็นที่คลุมเครือเนื่องจากมีการกล่าวถึงชื่อนี้เฉพาะในศิลาจารึกสุโขทัยหลักที่ 2 เท่านั้น เป็นหลักฐานอ้างอิงเพียงชิ้นเดียว (รวมทั้งชื่อของพ่อขุนศรีนาวนำถมและพ่อขุนผาเมืองด้วย)

ในวัฒนธรรมสมัยนิยม

[แก้]

มีนักแสดงผู้รับบท ขอมสบาดโขลญลำพง ได้แก่

อ้างอิง

[แก้]
  1. ขจร สุขพานิช, หน้า 58.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 คติธรรม สิงคเสลิต. (2561). ภาษาเขมรเมืองสุรินทร์ (eBook). [ม.ป.ท.]: คติธรรม สิงคเสลิต. น. 12–13.
  3. ขจร สุขพานิช, หน้า 56–57.
  4. ดนัย ไชยโยธา (2003). ประวัติศาสตร์ไทย: ยุคก่อนประวัติศาสตร์ถึงสิ้นอาณาจักรสุโขทัย. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์. p. 78. ISBN 9742760853.
  5. "จารึกวัดศรีชุม ด้านที่ ๑". ฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). 9 กรกฎาคม 2021. สืบค้นเมื่อ 16 กันยายน 2021.

บรรณานุกรม

[แก้]



รัชสมัยก่อนหน้า ขอมสบาดโขลญลำพง รัชสมัยถัดไป
พ่อขุนศรีนาวนำถุม ไม่ทราบ
(ไม่ทราบปี)
พ่อขุนศรีอินทราทิตย์
ราชวงศ์พระร่วง (ไม่ทราบ)