กลุ่มโบราณสถานแห่งขชุราโห

กลุ่มอนุสรณ์ขชุราโห
แหล่งมรดกโลกของยูเนสโก
ที่ตั้ง	ฉัตรปุระ, มัธยประเทศ, อินเดีย
เกณฑ์การคัดเลือก	วัฒนธรรม: i, iii
อ้างอิง	240
จารึก	1986 (คณะกรรมการสมัยที่ 10)
พิกัดภูมิศาสตร์	24°51′16″N 79°55′17″E / 24.854422°N 79.921427°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 24°51′16″N 79°55′17″E / 24.854422°N 79.921427°E
	ที่ตั้งของกลุ่มโบราณสถานแห่งขชุราโห ในอินเดีย กลุ่มโบราณสถานแห่งขชุราโห (รัฐมัธยประเทศ)

กลุ่มโบราณสถานขชุราโห (อังกฤษ: Khajuraho Group of Monuments) เป็นหมู่โบสถ์พราหมณ์และโบสถ์ไชนะตั้งอยู่ในอำเภอฉัตรปุระ, รัฐมัธยประเทศ, ประเทศอินเดีย ราว 175 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงใต้จากฌันสี ปัจจุบันเป็นแหล่งมรดกโลกของยูเนสโก^[1]^[2] หมู่มนเทียร (ศาสนสถาน) เหล่านี้ขึ้นชื่อในฐานะสถาปัตยกรรมแบบนคร และงานแกะสลักวาบหวิวประดับมนเทียร^[3]

มนเทียรส่วนใหญ่ในขชุราโหสร้างขึ้นในปี 950 ถึง 1050 โดยจักรวรรดิจันเทละ^[4]^[5] เอกสารโบราณระบุว่าขชุราโหมี 85 มนเทียรในศตวรรษที่ 12 ครอบคลุมพื้นที่ราว 20 ตารางกิโลเมตร ในจำนวนนี้มีเพียง 25 แห่งที่หลงเหลือมาถึงปัจจุบัน ในอาณาเขตราวหกตารางกิโลเมตร^[2] ในบรรดามนเทียรที่ยังคงอยู่ กันทรียะมหาเทวมนเทียร เป็นมนเทียรที่มีการประดับประดาและก่อสร้างอย่างวิจิตรตระการตามากที่สุดแห่งหนึ่ง^[6]

หมู่มนเทียรขชุราโหมีมนเทียรที่สร้างขึ้นเพื่อบูชาในศาสนาฮินดู กับ ศาสนาไชนะ ซึ่งเป็นไปได้ว่าในอดีตมีการอยู่อาศัยร่วมกันของศาสนิกชนทั้งสองศาสนาอย่างกลมเกลียว^[7]

มนเทียรต่าง ๆ ในขชุราโหเป็นมนเทียรในศาสนาฮินดู นิกายไวษณวและนิกายไศว กับในศาสนาไชนะ หลักฐานทางโบราณคดีเสนอว่ามนเทียรต่าง ๆ สร้างขึ้นไล่เลี่ยกันในปลายศตวรรษที่สิบ วิลล์ ดิวรานท์ ระลุว่าการสร้างมนเทียรร่วมกันในพื้นที่นี้แสดงให้เห็นถีงการอดกลั้นทางศาสนา การยอมรับซึ่งมุมมองที่แตกต่าง และการอยู่ร่วมกันของศาสนิกชน^[8]

รายชื่อสิ่งก่อสร้าง[แก้]

ที่	ชื่อมนเทียรในปัจจุบัน	ศาสนา	เทพเจ้าองค์ประธาน	สร้างเสร็จในปี (ค.ศ.)^[9]^[10]
1	ชาวสาถโยคินีมนเทียร	ฮินดู	เทวี, 64 โยคินี	885
2	ลาลคุนมหาเทวมนเทียร	ฮินดู	พระศิวะ	900
3	พราหมมนเทียร	ฮินดู	พระวิษณุ	925
4	ลักษมณมนเทียร	ฮินดู	พระไวกูณฐวิษณุ	939
5	วราหมนเทียร	ฮินดู	พระวิษณุ	950
6	ปารศวนาถมนเทียร	ไชนะ	พระปารศวนาถ	954
7	ฆานไตมนเทียร	ไชนะ	พระอาทินาถ	960
8	มหิศสุรมรรทินี	ฮินดู	มหิษสูรมรรทินี	995
9	วิศวนาถมนเทียร	ฮินดู	พระศิวะ	999
10	มตันเคศวรมนเทียร	ฮินดู	พระศิวะ	1000
11	วิษณุทรงครุฑ	ฮินดู	พระวิษณุ	1000
12	ซากของพีชมณฑลมนเทียร (Beejamandal Temple ruins)	ฮินดู	พระศิวะ	1000
13	พระคเณศ	ฮินดู	พระศิวะ	1000
14	เทวีชคทัมพีมนเทียร	ฮินดู	เทวีชคทัมพี	1023
15	จิตรคุปตมนเทียร	ฮินดู	พระอาทิตย์ พระจิตรคุปต์	1023
16	อาทินาถมนเทียร	ไชนะ	พระอาทินาถ	1027
17	ศานตินาถมนเทียร	ไชนะ	พระศานตินาถ	1027
18	กันทรียมหาเทวมนเทียร (ใหญ่ที่สุด)	ฮินดู	พระศิวะ	1029
19	วามานมนเทียร	ฮินดู	พระวามนะ	1062
20	ชวารีมนเทียร	ฮินดู	พระวิษณุ	1090
21	จุตรภูชมนเทียร	ฮินดู	พระวิษณุ	1110
22	ทุลเทวมนเทียร (ทุลเทโอ)	ฮินดู	พระศิวะ	1125

อ้างอิง[แก้]

↑ "World Heritage Day: Five must-visit sites in India". 18 April 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-08-14. สืบค้นเมื่อ 2020-11-01.
↑ ^2.0 ^2.1 Khajuraho Group of Monuments UNESCO World Heritage Site
↑ Philip Wilkinson (2008), India: People, Place, Culture and History, ISBN 978-1405329040, pp 352-353
↑ Gopal, Madan (1990). K.S. Gautam (บ.ก.). India through the ages. Publication Division, Ministry of Information and Broadcasting, Government of India. p. 179.
↑ "Khajuraho Group of Monuments".
↑ Devangana Desai (2005), Khajuraho, Oxford University Press, Sixth Print, ISBN 978-0-19-565643-5
↑ James Fergusson, Northern or Indo-Aryan Style - Khajuraho History of Indian and Eastern Architecture, Updated by James Burgess and R. Phene Spiers (1910), Volume II, John Murray, London
↑ Will Durant (1976), Our Oriental Heritage - The Story of Civilization, ISBN 978-0671548001, Simon & Schuster
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ rsingh
↑ From inscription or estimated from other evidence

[1] "World Heritage Day: Five must-visit sites in India". 18 April 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-08-14. สืบค้นเมื่อ 2020-11-01.

[unesco-2] 2.0 ^2.1 Khajuraho Group of Monuments UNESCO World Heritage Site

[3] Philip Wilkinson (2008), India: People, Place, Culture and History, ISBN 978-1405329040, pp 352-353

[Madan-4] Gopal, Madan (1990). K.S. Gautam (บ.ก.). India through the ages. Publication Division, Ministry of Information and Broadcasting, Government of India. p. 179.

[5] "Khajuraho Group of Monuments".

[ddesai-6] Devangana Desai (2005), Khajuraho, Oxford University Press, Sixth Print, ISBN 978-0-19-565643-5

[jfergusson-7] James Fergusson, Northern or Indo-Aryan Style - Khajuraho History of Indian and Eastern Architecture, Updated by James Burgess and R. Phene Spiers (1910), Volume II, John Murray, London

[8] Will Durant (1976), Our Oriental Heritage - The Story of Civilization, ISBN 978-0671548001, Simon & Schuster

[rsingh-9] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ rsingh

[10] From inscription or estimated from other evidence

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

ด ค ก แหล่งมรดกโลกในประเทศอินเดีย
ทางวัฒนธรรม	ป้อมอาครา ถ้ำอชันตา ทัชมาฮาล ถ้ำเอลโลรา กลุ่มโบราณสถานแห่งมหาพลิปุรัม เทวาลัยพระอาทิตย์ โกณารัก โบสถ์และคอนแวนต์แห่งกัว กลุ่มโบราณสถานแห่งขชุราโห กลุ่มศาสนสถานแห่งหัมปี ฟเตหปุระสีกรี ถ้ำเอลิฟันตา หมู่มหาเทวสถานโจฬะที่มีชีวิต กลุ่มโบราณสถานแห่งปัฏฏทกัล พุทธสถานที่สาญจี ที่ไว้พระบรมศพของจักรพรรดิหุมายูง กุตุบมีนาร์และโบราณสถาน เดลี ทางรถไฟสายภูเขาแห่งอินเดีย กลุ่มวัดมหาโพธิที่พุทธคยา เพิงหินภีมเพฏกา สถานีปลายทางฉัตรปติศิวาจี (สถานีปลายทางวิกตอเรียเดิม) อุทยานโบราณคดีจัมปาเนร์-ปาวาครห์ ป้อมแดง ชันตรมันตระ ชัยปุระ หมู่ป้อมเนินแห่งรัฐราชสถาน รานี-กี-วาว (บ่อน้ำขั้นบันไดของพระราชินี) ที่ปาฏัณ รัฐคุชราต แหล่งโบราณคดีนาลันทามหาวิหาร (มหาวิทยาลัยนาลันทา) นาลันทา พิหาร จัณฑีครห์แคปิตอลคอมเพล็กซ์ (ส่วนหนึ่งของงานสถาปัตยกรรมของเลอกอร์บูซีเย คุณูปการอันโดดเด่นต่อขบวนการสมัยใหม่) นครประวัติศาสตร์อะหมดาบาด กลุ่มอาคารกอทิกวิกตอเรียและอลังการศิลป์แห่งมุมไบ เมืองชัยปุระ ราชสถาน กากติยารุทเรศวรมนเทียร (รามัปปามนเทียร) เตลังคานา โธฬาวีรา นครอารยธรรมฮารัปปา
ทางธรรมชาติ	อุทยานแห่งชาติกาซีรังคา อุทยานแห่งชาติเกวลาเทวะ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่ามานสะ อุทยานแห่งชาติสุนทรพน อุทยานแห่งชาตินันทาเทวีและหุบเขาดอกไม้ เทือกเขาฆาฏตะวันตก อุทยานแห่งชาติหิมาลัยใหญ่
ผสม	อุทยานแห่งชาติคังเซนซุงกา
หมายเหตุ: ใช้ชื่อตามที่ได้เสนอขึ้นทะเบียนเป็นแหล่งมรดกโลก