เทือกเขาฆาฏตะวันตก
| ฆาฏตะวันตก | |
|---|---|
| Sahyadri | |
 เทือกเขาฆาฏตะวันตก มองจากเมือง Gobichettipalayam รัฐทมิฬนาฑู | |
| จุดสูงสุด | |
| ยอด | Anamudi, รัฐเกรละ (Eravikulam National Park) |
| ความสูง เหนือระดับน้ำทะเล | 2,695 เมตร (8,842 ฟุต) |
| พิกัด | 10°10′N 77°04′E / 10.167°N 77.067°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 10°10′N 77°04′E / 10.167°N 77.067°E |
| ข้อมูลเชิงขนาด | |
| ยาว | 1,600 กม. (994 ไมล์) เหนือ–ใต้ |
| กว้าง | 100 กม. (62 ไมล์) ตะวันออก–ตะวันตก |
| พื้นที่ | Invalid unit |
| ข้อมูลทางภูมิศาสตร์ | |
| ประเทศ | อินเดีย |
| รัฐ | |
| ภาค | ภาคตะวันตกของประเทศอินเดีย และ ภาคใต้ของประเทศอินเดีย |
| เมือง | |
| ชีวนิเวศ | Tropical and subtropical moist broadleaf forests |
| ข้อมูลทางธรณีวิทยา | |
| อายุหิน | ซีโนโซอิก |
| ประเภทหิน | หินบะซอลต์, ศิลาแลง และ หินปูน |
| แม่แบบ:Infobox UNESCO World Heritage Site | |
ฆาฏตะวันตก (อังกฤษ: Western Ghats; ฮินดี: पश्चिमी घाट) เป็นเทือกเขาที่พาดขนานไปกับชายฝั่งทิศตะวันตกของคาบสมุทรอินเดีย โดยอยู่ในประเทศอินเดียโดยทั้งหมด ได้รับการบรรจุอยู่ในมรดกโลกของยูเนสโก และเป็นหนึ่งในแปด "พื้นที่ที่มีความหลากหลายทางชีวภาพสูงที่สุด" ของโลก[1][2] บางครั้งเรียกผาใหญ่แห่งอินเดีย[3] เทือกเขาพาดผ่านจากเหนือไปใต้ควบคู่ไปกับขอบปลายทางตะวันตกของที่ราบสูงเดกกัน และแยกจากที่ราบสูงโดยที่ราบชายขอบแคบ ๆ เรียกว่า กอนกัน และเรียบไปกับทะเลอาหรับ ยังเป็นที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า และป่าสงวน 39 แห่ง ที่บรรจุอยู่ในรายชื่อมรดกโลก โดยมี 21 แห่งในรัฐเกรละ, 10 แห่งในรัฐกรณาฏกะ, 5 แห่งในรัฐทมิฬนาฑู และ 4 แห่งในรัฐมหาราษฏระ[4][5]
เทือกเขาเริ่มต้นใกล้เมืองโสนคาธในรัฐคุชราตทางใต้ของแม่น้ำตาปตีและมีความยาวราว 1,600 กิโลเมตร (990 ไมล์) โดยพาดผ่านรัฐมหาราษฏระ รัฐกัว รัฐกรณาฏกะ รัฐเกรละ และรัฐทมิฬนาฑู สิ้นสุดที่มรุนธุวัซห์มาลัยที่สวามิโทปใกล้ปลายทางใต้ของอินเดีย เทือกเขาเหล่านี้ครอบคลุมพื้นที่ 160,000 กม² (62,000 sq mi) และมีพื้นที่รองรับน้ำของธารน้ำเป็นเกือบร้อยละ 40 ของอินเดีย ฆาฏตะวันตกยังช่วยสกัดกั้นลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้ให้เข้าถึงที่ราบสูงเดกกันได้[6] ความสูงโดยเฉลี่ยคือ 1,200 เมตร (3,900 ฟุต)[7]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Biodiversity hotspots for conservation priorities". Nature. 403. สืบค้นเมื่อ 16 Nov 2013.
- ↑ "UN designates Western Ghats as world heritage site". Times of India. 2 July 2012. สืบค้นเมื่อ 2 July 2012.
- ↑ Migon, Piotr (12 May 2010). Geomorphological Landscapes of the World. Springer. p. 257. ISBN 978-90-481-3054-2.
- ↑ "Western Ghats". UNESCO. สืบค้นเมื่อ 3 January 2013.
- ↑ Lewis, Clara (3 July 2012). "39 sites in Western Ghats get world heritage status". Times of India. สืบค้นเมื่อ 21 February 2013.
- ↑ Vijayan, V.S. "Research needs for the Western Ghats" (PDF). Ashoka Trust for Research in Ecology and the Environment (ATREE). Archived from the original (PDF) on 11 May 2013. สืบค้นเมื่อ 21 June 2007.
- ↑ "The Peninsula". Asia-Pacific Mountain Network. Archived from the original on 12 August 2007. สืบค้นเมื่อ 19 March 2007.
