ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สหภาพโซเวียต"

แก้ไขลิงก์
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ
← การแก้ไขก่อนหน้าการแก้ไขถัดไป →
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
เห็นภาพข้อความวิกิ
บรรทัด 319: บรรทัด 319:
{{บทความหลัก|การศึกษาในสหภาพโซเวียต}}
{{บทความหลัก|การศึกษาในสหภาพโซเวียต}}
[[ไฟล์:Milovice soviet pupils.jpg|thumb|นักเรียนโซเวียตในเชโกสโลวาเกีย 1985]]
[[ไฟล์:Milovice soviet pupils.jpg|thumb|นักเรียนโซเวียตในเชโกสโลวาเกีย 1985]]
อะนาโตลี ลูนาชาร์สกี กลายเป็นผู้ก่อตั้งกรมเพื่อการศึกษาโซเวียต ที่จุดเริ่มต้นเจ้าหน้าที่ของโซเวียตให้ความสำคัญในการรู้หนังสือ คนที่มีความรู้ได้รับการว่าจ้างโดยอัตโนมัติขณะที่ครู สำหรับช่วงเวลาสั้น ๆ ให้นักเรียนมีคุณภาพ 1940 [[สตาลิน]]จะประกาศว่าการไม่รู้หนังสือไม่มีในสหภาพโซเวียต ตลอดช่วงทศวรรษที่ 1930 การเคลื่อนไหวทางสังคมเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งได้รับการปฏิรูปการศึกษาในสหภาพโซเวียต<ref>[[Sheila Fitzpatrick]], ''[http://www.cambridge.org/us/academic/subjects/history/twentieth-century-european-history/education-and-social-mobility-soviet-union-19211934 Education and Social Mobility in the Soviet Union 1921–1934]'', [[Cambridge University Press]] (16 May 2002), ISBN 0521894239</ref> ในผลพวงของ[[สงครามโลกครั้งที่สอง|สงครามรักชาติที่ยิ่งใหญ่]], ระบบการศึกษาของประเทศที่ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว การขยายตัวนี้มีผลอย่างมาก ในปี 1960 เด็กในสหภาพโซเวียตเกือบทั้งหมดมีการเข้าถึงการศึกษายกเว้นเพียงเป็นผู้ที่อยู่ในพื้นห่างไกล นีกีตา ครุชชอฟ พยายามที่จะทำให้การศึกษาเข้าถึงมากขึ้นทำให้มันชัดเจนกับเด็กว่าการศึกษาที่เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับความต้องการของสังคม การศึกษาก็กลายเป็นสิ่งสำคัญในการเกิดโซเวียตรุ่นใหม่<ref>{{cite book |last=Law |first=David A. |title=Russian Civilization |publisher=Ardent Media |year=1975 |pages=300–1 |url= http://books.google.com/books?id=f3ky9qBavl4C&dq |isbn=0-8422-0529-2}}</ref>
อะนาโตลี ลูนาชาร์สกี กลายเป็นผู้ก่อตั้งกรมเพื่อการศึกษาโซเวียต ในตอนต้นเจ้าหน้าที่โซเวียตให้ความสำคัญกับการกำจัดการไม่รู้หนังสือ คนที่รู้หนังสือได้รับการว่าจ้างให้เป็นครูโดยอัตโนมัติ ในช่วงเวลาสั้น ๆ คุณภาพถูกเสียสละเพื่อปริมาณ เมื่อถึงปี 1940 สตาลินได้ประกาศว่าการไม่รู้หนังสือในสหภาพโซเวียตได้รับการกำจัดแล้ว ตลอดช่วงคริสต์ทศวรรษ 1930 การเคลื่อนไหวทางสังคมได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งเป็นผลมาจากการปฏิรูปการศึกษาของสหภาพโซเวียต<ref>[[Sheila Fitzpatrick]], ''[http://www.cambridge.org/us/academic/subjects/history/twentieth-century-european-history/education-and-social-mobility-soviet-union-19211934 Education and Social Mobility in the Soviet Union 1921–1934]'', [[Cambridge University Press]] (16 May 2002), ISBN 0521894239</ref> หลังจาก[[มหาสงครามของผู้รักชาติ]] ระบบการศึกษาของประเทศที่ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว การขยายตัวนี้มีผลอย่างมาก ในปี 1960 เด็กในสหภาพโซเวียตเกือบทั้งหมดมีการเข้าถึงการศึกษายกเว้นเพียงเป็นผู้ที่อยู่ในพื้นห่างไกล นีกีตา ครุชชอฟ พยายามทำให้การศึกษาสามารถเข้าถึงได้มากขึ้นทำให้เด็ก ๆ เห็นได้ชัดว่าการศึกษามีความสัมพันธ์กับความต้องการของสังคมอย่างใกล้ชิด การศึกษาก็กลายเป็นเรื่องสำคัญในการทำให้คนใหม่ ๆ<ref>{{cite book |last=Law |first=David A. |title=Russian Civilization |publisher=Ardent Media |year=1975 |pages=300–1 |url= http://books.google.com/books?id=f3ky9qBavl4C&dq |isbn=0-8422-0529-2}}</ref> พลเมืองที่เข้าทำงานโดยตรงมีสิทธิตามรัฐธรรมนูญในการทำงานและการฝึกอบรมวิชาชีพโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

ระบบการศึกษาของประเทศมีความเป็นส่วนกลางและสามารถเข้าถึงได้โดยทั่วกันสำหรับพลเมืองทุกคนโดยมีการยืนยันสำหรับผู้สมัครจากประเทศที่เกี่ยวข้องกับความล้าหลังทางวัฒนธรรม อย่างไรก็ตามในฐานะส่วนหนึ่งของนโยบาย antisemitic การใช้โควต้าของชาวยิวอย่างไม่เป็นทางการในสถาบันชั้นนำของการศึกษาระดับอุดมศึกษานั้นบังคับให้ผู้สมัครชาวยิวสมัครสอบที่เข้มงวดมากขึ้น<ref>{{cite book|editor=[[Mikhail Shifman]]|title=You Failed Your Math Test, Comrade Einstein: Adventures and Misadventures of Young Mathematicians Or Test Your Skills in Almost Recreational Mathematics|publisher=World Scientific|date=2005|url=https://books.google.com/books?id=ho6fMF8ehogC|isbn=9789812701169 }}</ref><ref>{{cite journal|author=[[Edward Frenkel]]|title=The Fifth problem: math & anti-Semitism in the Soviet Union|date=October 2012|journal=The New Criterion|url=http://www.newcriterion.com/articles.cfm/The-Fifth-problem--math---anti-Semitism-in-the-Soviet-Union-7446}}</ref><ref>{{cite news|url=https://www.independent.co.uk/opinion/commentators/dominic-lawson/dominic-lawson-more-migrants-please-especially-the-clever-ones-2368622.html|location=London|work=[[The Independent]]|date=11 October 2011|title= More migrants please, especially the clever ones|author=[[Dominic Lawson]]}}</ref><ref>{{cite web|author=[[Andre Geim]]|title=Biographical|publisher=Nobelprize.org|date=2010|url=https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/physics/laureates/2010/geim-bio.html }}</ref> ในยุคเบรจเนฟยังแนะนำกฎที่จำเป็นสำหรับผู้สมัครทุกมหาวิทยาลัยที่จะนำเสนอการอ้างอิงจากเลขานุการ Komsomol ท้องถิ่น<ref>{{cite book |last=Shlapentokh |first=Vladimir |title=Soviet Intellectuals and Political Power: The Post-Stalin Era |page=26 |publisher=[[I.B. Tauris]] |year=1990 |url= https://books.google.com/books?id=7VFqqE5995UC&dq |isbn=978-1-85043-284-5}}</ref> ตามสถิติจาก 1986 จำนวนนักเรียนระดับอุดมศึกษาต่อประชากร 10,000 คนเป็น 181 คนสำหรับสหภาพโซเวียต เทียบกับ 517 คนสำหรับสหรัฐอเมริกา<ref name="education">{{cite book |last=Pejovich |first=Svetozar |title=The Economics of Property Rights: Towards a Theory of Comparative Systems |page=130 |year=1990 |publisher=[[Springer Science+Business Media]] |url= https://books.google.com/?id=ocQKHRReKdcC |isbn=978-0-7923-0878-2}}</ref>


=== สาธารณสุข ===
=== สาธารณสุข ===

รุ่นแก้ไขเมื่อ 13:23, 27 มิถุนายน 2561

สหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต

Союз Советских Социалистических Республик
1922–1991
คำขวัญ: Пролетарии всех стран, соединяйтесь!
(ถ่ายตัวอักษร: Proletarii vsekh stran, soedinyaytes!)
(แปล: ชนกรรมาชีพทั่วโลกจงสามัคคีกัน!)
สหภาพโซเวียตหลังสงครามโลกครั้งที่สอง
สหภาพโซเวียตหลังสงครามโลกครั้งที่สอง
เมืองหลวงมอสโก
ภาษาทั่วไปภาษารัสเซีย ฯลฯ
การปกครองรัฐบาลคอมมิวนิสต์[1][2][3][4]
เลขาธิการ 
• 1922-1924
โจเซฟ สตาลิน (คนแรก)
• 1924-1953
วลาดีมีร์ อีวัชโค (คนสุดท้าย)
ประมุขแห่งรัฐ 
• 1922–1938
มีฮาอิล คาลีนิน (คนแรก)
• 1988–1991
มีฮาอิล กอร์บาชอฟ (คนสุดท้าย)
หัวหน้ารัฐบาล 
• 1922–1924
วลาดีมีร์ เลนิน (คนแรก)
• 1991
อีวาน ซีลาเยฟ (คนสุดท้าย)
สภานิติบัญญัติสภาโซเวียตสูงสุด
ยุคประวัติศาสตร์สมัยระหว่างสงคราม, สงครามโลกครั้งที่สอง, สงครามเย็น
30 ธันวาคม 1922
• ยุบ
25 ธันวาคม 1991
พื้นที่
199122,402,200 ตารางกิโลเมตร (8,649,500 ตารางไมล์)
ประชากร
• 1991
293047571
สกุลเงินรูเบิลโซเวียต (SUR)
เขตเวลาUTC+2 to +13
รหัสโทรศัพท์7
โดเมนบนสุด.su
ก่อนหน้า		 ถัดไป
สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย
สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตทรานส์คอเคซัส
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตยูเครน
สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตเบียโลรัสเซีย
รัสเซีย
เบลารุส
ยูเครน
มอลโดวา
จอร์เจีย
อาร์มีเนีย
อาเซอร์ไบจาน
คาซัคสถาน
อุซเบกิสถาน
เติร์กเมนิสถาน
คีร์กีซสถาน
ทาจิกิสถาน
เอสโตเนีย
ลัตเวีย
ลิทัวเนีย
¹ชื่อทางการของสหภาพโซเวียต

สหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (รัสเซีย: Сою́з Сове́тских Социалисти́ческих Респу́блик - CCCP; อังกฤษ: Union of Soviet Socialist Republics - USSR) หรือย่อเป็น สหภาพโซเวียต (อังกฤษ: Soviet Union) เป็นประเทศอภิมหาอำนาจในอดีตบนทวีปยูเรเชีย ระหว่างปี ค.ศ. 1922 ถึง 1991 รัฐบาลและเศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตถูกรวมอยู่ในระดับสูง สหภาพโซเวียตเป็นรัฐพรรคการเมืองเดียวซึ่งปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์โดยมีกรุงมอสโกเป็นเมืองหลวงของสาธารณรัฐที่ใหญ่ที่สุด สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย มีสถานะที่เท่าเทียมกันในรัฐธรรมนูญเช่นกันกับสาธารณรัฐสหภาพ แต่ในความเป็นจริงเป็นเพียงการปกครองโดยพฤตินัย[5] สหภาพโซเวียตยังเมืองสำคัญอื่น ๆ ได้แก่นครเลนินกราด, คีฟ, มินสค์, อัลมา-อะตา และ โนโวซีบีสค์ สหภาพโซเวียตยังเป็นหนึ่งในห้ารัฐที่มีอาวุธนิวเคลียร์อยู่ในครอบครอง[6], เป็นสมาชิกถาวรถาวรของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ และเป็นสมาชิกขององค์การความมั่นคงและความร่วมมือในยุโรป และเป็นสมาชิกหลักของสภาเพื่อความช่วยเหลือซึ่งกันและกันทางเศรษฐกิจ และ สนธิสัญญาแห่งไมตรี ความร่วมมือ และการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

สหภาพโซเวียตมีรากฐานจากการปฏิวัติเดือนตุลาคมในปี 1917 เมื่อพรรคบอลเชวิค ภายใต้การนำของวลาดีมีร์ เลนิน โค้นล้มรัฐบาลชั่วคราวรัสเซียที่ซึ่งได้เข้ามาแทนที่จักรพรรดินีโคไลที่ 2 ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในปี 1922 สหภาพโซเวียตก่อตั้งขึ้นด้วยการรวมกันของ สาธารณรัฐรัสเซีย, ทรานส์คอเคซัส, ยูเครน และ เบียโลรัสเซีย หลังจากการอสัญกรรมของเลนิน ค.ศ. 1924 และการต่อสู้แย่งชิงอำนาจในระยะเวลาสั้น ๆ โจเซฟ สตาลินเถลิงอำนาจในกลางคริสต์ทศวรรษ 1920 สตาลินปราบปรามฝ่ายค้านการเมืองต่อเขา ยึดมั่นอุดมการณ์ของรัฐกับลัทธิมากซ์–เลนิน (ซึ่งเขาสร้าง) และริเริ่มเศรษฐกิจที่มีการวางแผนจากส่วนกลาง ผลคือ ประเทศเข้าสู่สมัยการปรับให้เป็นอุตสาหกรรมและการทำให้เป็นระบบรวมอำนาจการผลิต (collectivisation) ทว่า สตาลินเกิดหวาดระแวงทางการเมือง และเริ่มการจับกุมตามอำเภอใจขนานใหญ่ ซึ่งต่อมาทางการส่งคนจำนวนมาก (ผู้นำทหาร สมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ พลเมืองสามัญ) ไปค่ายแรงงานดัดสันดานหรือตัดสินประหารชีวิต

เมื่อเริ่มสงครามโลกครั้งที่สอง หลังสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศสปฏิเสธพันธมิตรกับสหภาพโซเวียตต่อนาซีเยอรมนี สหภาพโซเวียตลงนามในสนธิสัญญาไม่รุกรานกับเยอรมนี ซึ่งชะลอการเผชิญหน้าระหว่างสองประเทศ แต่ถูกฉีกใน ค.ศ. 1941 เมื่อนาซีบุกครอง เปิดฉากเขตสงครามใหญ่สุดและมีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประวัติศาสตร์ กำลังพลสูญเสียของโซเวียตในสงครามคิดเป็นสัดส่วนมากที่สุดของสงครามโลกครั้งที่สอง แต่พลิกกลับมาได้เปรียบเหนือฝ่ายอักษะในยุทธการอันดุเดือดอย่างสตาลินกราด สุดท้ายกำลังโซเวียตยกผ่านยุโรปตะวันออกและยึดกรุงเบอร์ลินใน ค.ศ. 1945 ทำให้ฝ่ายเยอรมันสูญเสียกำลังพลไปเป็นส่วนใหญ่ ดินแดนยึดครองของโซเวียตที่พิชิตจากกำลังอักษะในยุโรปกลางและตะวันออกกลายเป็นรัฐบริวารของกลุ่มตะวันออก ความแตกต่างทางอุดมการณ์และการเมืองกับกลุ่มตะวันตกซึ่งมีสหรัฐอเมริกาเป็นผู้นำนำไปสู่การตั้งสนธิสัญญาทางเศรษฐกิจและทางทหารจนลงเอยด้วยสงครามเย็นอันยืดเยื้อ

หลังสตาลินถึงแก่อสัญกรรมใน ค.ศ. 1953 เกิดสมัยการปรับให้เสรี (liberalization) ทางสังคมและเศรษฐกิจสายกลางภายใต้รัฐบาลนีกีตา ครุชชอฟ จากนั้น สหภาพโซเวียตริเริ่มความสำเร็จทางเทคโนโลยีสำคัญในคริสต์ศตวรรษที่ 20 ซึ่งรวมการปล่อยดาวเทียมดวงแรกและเที่ยวบินอวกาศของมนุษย์เที่ยวแรกของโลก นำไปสู่การแข่งขันด้านอวกาศ (Space Race) วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา ค.ศ. 1962 เป็นสมัยความตึงเครียดสุดขีดระหว่างสองอภิมหาอำนาจ ถือว่าใกล้ต่อการเผชิญหน้านิวเคลียร์ระหว่างทั้งสองที่สุด ในคริสต์ทศวรรษ 1970 เกิดการผ่อนคลายความสัมพันธ์ แต่กลับมาตึงเครียดอีกครั้งเมื่อสหภาพโซเวียตเริ่มให้ความช่วยเหลือทางทหารในอัฟกานิสถานด้วยคำขอของรัฐบาลสังคมนิยมใหม่ใน ค.ศ. 1979 การทัพนั้นผลาญทรัพยากรธรรมชาติและลากยาวโดยไร้ผลลัพธ์ทางการเมืองที่มีความหมายใด ๆ

ในปลายคริสต์ทศวรรษ 1980 ผู้นำโซเวียตคนสุดท้าย มีฮาอิล กอร์บาชอฟ มุ่งปฏิรูปสหภาพและขับเคลื่อนประเทศในทิศทางสังคมประชาธิปไตยแบบนอร์ดิก เริ่มใช้นโยบายกลัสนอสต์และเปเรสตรอยคาในความพยายามยุติสมัยเศรษฐกิจชะงักและปรับการปกครองให้เป็นประชาธิปไตย ทว่าผลที่ได้นำไปสู่ขบวนการชาตินิยมและพยายามแยกตัวออกอกกจากสหภาพโซเวียตอย่างเข้มข้น ทางการกลางริเริ่มการลงประชามติซึ่งถูกสาธารณรัฐบอลติก อาร์มีเนีย จอร์เจีย และมอลโดวาคว่ำบาตร ซึ่งพลเมืองที่ลงมติส่วนใหญ่ออกเสียงเห็นชอบการรักษาสหภาพเป็นสหพันธรัฐทำใหม่ ในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1991 สายแข็ง (hardliner) พยายามรัฐประหารต่อกอร์บาชอฟ โดยเจตนาย้อนนโยบายของเขาแตรัฐประหารล้มเหลว ประธานาธิบดีรัสเซีย บอริส เยลต์ซิน มีบทบาทเด่นในการทำให้ผู้ก่อรัฐประหารยอมจำนน ส่งผลให้มีการห้ามพรรคคอมมิวนิสต์ ในวันที่ 25 ธันวาคม ค.ศ. 1991 กอร์บาชอฟลาออกและสาธารณรัฐองค์ประกอบที่เหลือสิบสองสาธารณรัฐกำเนิดขึ้นจากการยุบสหภาพโซเวียตเป็นรัฐเอกราชหลังโซเวียต สหพันธรัฐรัสเซีย สืบสิทธิและข้อผูกพันของสหภาพโซเวียตและได้รับการยอมรับเป็นนิติบุคคลต่อ[7][8]

ภูมิศาสตร์

มีพื้นที่ 22,402,200 ตารางกิโลเมตร (8,649,500 ตารางไมล์) และเป็นประเทศที่ใหญ่ที่สุดของโลก สหภาพโซเวียตมีชายแดนยาวที่สุดในโลกเฉพาะดินแดนรัสเซียกว่า 60,000 กิโลเมตร (37,000 ไมล์) หรือ1 1/2เส้นรอบวงของโลก สองในสามของเป็นแนวชายฝั่งมีช่องแคบแบริ่งกันระหว่างสหรัฐอเมริกา สหภาพโซเวียตมีชายแดนติดกับอัฟกานิสถาน, จีน, สโลวาเกีย, ฟินแลนด์, ฮังการี, อิหร่าน, มองโกเลีย, เกาหลีเหนือ, นอร์เวย์, โปแลนด์, โรมาเนียและตุรกี ในช่วงปีค.ศ. 1945-1991

ภูเขาที่สูงที่สุดของสหภาพโซเวียตเป็นยอดเขาคอมมิวนิสต์ (ปัจจุบัน เป็นยอดเขาอิสมาอิล ยัคโซโมนี) ในทาจิกิสถานที่ 7,495 เมตร (24,590 ฟุต) สหภาพโซเวียตยังมีทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดของโลกที่ทะเลสาบแคสเปียน (ร่วมกับอิหร่าน) และทะเลสาบไบคาล, น้ำจืดที่ใหญ่ที่สุดในโลกและทะเลสาบที่ลึกที่สุดเป็นภายในของน้ำในรัสเซีย

ประวัติศาสตร์

การปฏิวัติรัสเซีย และการก่อตั้งสหภาพโซเวียต

บทความหลัก: การปฏิวัติรัสเซีย พ.ศ. 2460, การปฏิวัติเดือนตุลาคม, และ สงครามกลางเมืองรัสเซีย
วลาดิมีร์ เลนินผู้นำการปฏิวัติรัสเซีย ค.ศ. 1917

สหภาพโซเวียตถูกก่อตั้งมาจากการยึดอำนาจของพรรคบอลเชวิก นำโดยวลาดิมีร์ เลนิน โดยยึดอำนาจจากจักรพรรดินิโคลัสที่ 2 เรียกการปฏิวัติครั้งนั้นว่าการปฏิวัติรัสเซีย ค.ศ. 1917 เกิดขึ้นในวันที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2460 ซึ่งอยู่ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การปฏิวัติครั้งนั้นส่งผลให้ รัฐบาลของกษัตริย์ถูกยกเลิก ระบอบการปกครองโดยกษัตริย์ถูกยกเลิก ก่อเกิดรัฐสังคมนิยมขึ้นมาแทน และเกิดเหตุการณ์สังหารหมู่ราชวงศ์โรมานอฟในเวลาต่อมา ผลอื่นๆคือ กิจการธนาคารและโรงงานทั้งหมดถูกโอนเป็นของรัฐ และบัญชีส่วนบุคคลทั้งหมดถูกโอนให้แก่รัฐ และสหภาพโซเวียตถอนตัวออกจากสงครามโลกครั้งที่ 1

ยุคสตาลิน (ค.ศ. 1922-1953)

โจเซฟ สตาลินในปี ค.ศ. 1942

นับตั้งแต่สตาลินได้ถูกแต่งตั้งเป็นเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ในปี ค.ศ. 1922 สตาลินได้ดำเนินนโยบายแบบรวมอำนาจ แข็งกร้าว และรุนแรง เขาได้ริเริ่มแผนปฏิรูป 5 ปี เพื่อสร้างระบบเศรษฐกิจแบบสังคมนิยม แผนดังกล่าวมีจุดมุ่งหมายเพื่อสร้างความแข็งแกร่งทางการทหารและเศรษฐกิจ โดยเน้นการพึ่งตนเองเป็นหลัก นโยบายดังกล่าวได้ทำให้เกิดการก่อตั้งนารวม (Collective farm) ขึ้น ส่งผลให้ชาวนาผู้ถือครองที่ดินอยู่ก่อนเกิดความไม่พอใจ สตาลินจึงสร้างค่ายกักกัน (Gulak) ขึ้นเพื่อเป็นสถานที่ในการคุมขังผู้ที่ไม่เห็นด้วยกับเขา ตลอดการปกครองของสตาลินมีผู้คาดการณ์ว่ามีนักโทษเสียชีวิตในค่ายกักกันถึง 60 ล้านคน สตาลินได้ทำการกวาดล้างผู้ต่อต้านครั้งใหญ่ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1930 ซึ่งบุคคลเหล่านั้นรวมถึงสมาชิกพรรคบอลเชวิคหลายๆคนซึ่งเคยร่วมกับเลนินในการทำการปฏิวัติรัสเซียปี ค.ศ. 1917 ด้วย

ในปี ค.ศ. 1932 สหภาพโซเวียตได้มีส่วนร่วมในการประชุมเพื่อลดอาวุธ ณ กรุงเวียนนา ในปีถัดมาความสัมพันธ์ทางการทูตระหว่างสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียตได้ถูกสถาปนาขึ้นอย่างเป็นทางการ

ในปลายทศวรรษที่ 1930 สหภาพโซเวียตได้ทำสนธิสัญญาไม่รุกรานกับนาซีเยอรมนีและในปีเดียวกันความล้มเหลวในการเจรจาให้ฟินแลนด์เลื่อนเขตแดนให้ห่างจากเมืองเซนต์ปีเตอร์เบิร์ก (เลนินกราดในสมัยนั้น) ออกไปอีก 25 กิโลเมตร ทำให้สหภาพโซเวียตได้ใช้กำลังบุกฟินแลนด์ซึ่งจบลงด้วยชัยชนะของสหภาพโซเวียต

แม้ว่าสหภาพโซเวียตและนาซีเยอรมนีจะได้ทำข้อตกลงไม่รุกราน แต่นาซีเยอรมนีได้ละเมิดข้อตกลงและรุกรานสหภาพโซเวียตในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1941 แม้ว่ากองทัพของสหภาพโซเวียตจะมียุทโธปรณ์ที่ทันสมัยซึ่งเป็นผลมาจากแผนปฏิรูป 5 ปี แต่กองทัพแดง ขาดผู้นำทางการทหารซึ่งเป็นผลมาจากการกวาดล้างครั้งใหญ่ของสตาลิน ทำให้กองทัพแดงขาดบุคลากรไปเป็นจำนวนมาก ส่งผลให้ในช่วงแรกของสงครามสหภาพโซเวียตพ่ายแพ้มาโดยตลอด แต่เมื่อกำลังเสริมจากไซบีเรียมาถึงสงครามจึงเปลี่ยนไป ฝ่ายเยอรมนีประสบกับความพ่ายแพ้มาตลอดจนเสียกรุงเบอร์ลินให้แก่สหภาพโซเวียต และสิ้นสุดสงครามเมื่อปี ค.ศ. 1945 อย่างไรก็ตาม สงครามดังกล่าวส่งผลให้ชาวรัสเซียเสียชีวิตไปกว่า 10 ล้านคน บ้านเรือน ไร่ นาเสียหายอย่างใหญ่หลวง เมื่อสิ้นสุดสงครามสหภาพโซเวียตได้สถาปนาการปกครองระบอบคอมมิวนิสต์ขึ้นในรัฐต่างๆที่ถูกปลดแอกจากการยึดครองของนาซีเยอรมันในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เช่น โปแลนด์ โรมาเนีย เป็นต้น

ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 สหภาพโซเวียตได้ซ่อมแซมบ้านเมืองที่เสียหายจากสงคราม ฟื้นฟูระบบเศรษฐกิจ พร้อมทั้งแผ่ขยายอำนาจและก่อตั้งรัฐบริวารในยุโรบตะวันออก ต่อมาได้ก่อตั้งคณะกรรมการช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ (Comecon) ในปีค.ศ. 1949 และสถาปนาสนธิสัญญาวอร์ซอในปี ค.ศ. 1955 หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นับเป็นการเริ่มตันของสงครามเย็นอย่างแท้จริง ซึ่งเปลี่ยนประเทศพันธมิตรในสงครามโลกครั้งที่ 2 อย่าง สหราชอาณาจักร และ สหรัฐอเมริกา ให้กลายเป็นศัตรูกับสหภาพโซเวียต

ยุคครุชชอฟ (ค.ศ. 1953-1964)

นีกีตา ครุชชอฟ

สตาลิน ถึงแก่อสัญกรรมในวันที่ 5 มีนาคม ค.ศ. 1953 โดยไม่มีการแต่งตั้งทายาททางการเมือง นีกีตา ครุชชอฟ ได้รับเลือกตั้งขึ้นเป็นเลขานุการคนที่ 1 ของ พรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียต (Communist Party of the Soviet Union) ซึ่งเปรียบเสมือนตำแหน่งผู้นำของประเทศ หลังจากนั้นในปี ค.ศ. 1956 เขาก็ทำให้โลกตะลึงด้วยการด้วยการประณามความเลวร้ายของสตาลิน ผู้ทำการปฏิวัติระบบนารวม (Commune) ให้ทรัพย์สินของทุกคนเป็นของส่วนรวม และนำสหภาพโซเวียตทำ สงครามเย็น กับสหรัฐอเมริกา

ในช่วงปลายของ ค.ศ. 1950 เกิดความแตกแยกระหว่างจีน–โซเวียต ในเรื่องของอุดมการณ์ของคอมมิวนิสต์ เนื่องจากจีน โดย เหมา เจ๋อตง ไม่เห็นด้วยกับการยอมรับระบบทุนของโซเวียต และเห็นว่าควรรักษาแนวคิดระบบนารวมเอาไว้ การแตกแยกครั้งนี้ส่งผลให้ แอลบาเนีย กัมพูชา และ โซมาเลีย เลือกที่จะเป็นพันธมิตรกับจีนแทนโซเวียต

ในช่วงเวลานี้ของสหภาพโซเวียตดำเนินความพยายามอย่างต่อเนื่องในการหาประโยชน์ทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี โดยเปิดตัวดาวเทียมเทียมดวงแรกของโลก สปุตนิก 1 ส่งสุนัขไลก้าขึ้นสู่อวกาศ มนุษย์คนแรกของโลกที่ขึ้นสู่อวกาศคือ ยูริ กาการิน ในปี ค.ศ. 1963 ส่งผู้หญิงคนแรกของโลกขึ้นสู่อวกาศคือ วาเลนตีนา เตเรชโควา ในปี ค.ศ. 1965 ส่ง อเล็กซี ลีโอนอฟ มนุษย์คนแรกที่เดินในอวกาศ รวมทั้งส่งโรเวอร์คันแรกไปยังดวงจันทร์ ได้แก่ Lunokhod 1 และ Lunokhod 2

แม้ครุชชอฟจะดำเนินนโยบายเน้นสันติภาพ และพยายามผ่อนคลายสงครามเย็น แต่เขาก็ดำเนินนโยบายทางการเมืองผิดพลาดหลายครั้ง อาทิ วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา ในปี ค.ศ. 1962 ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศโซเวียตกับสหรัฐอเมริกาตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง นอกจากนี้เขายังส่งทหารเข้าไปยังโปแลนด์และฮังการีเพื่อสนับสนุนการปกครองระบอบคอมมิวนิสต์ ในที่สุดเขาก็ถูกยึดอำนาจในปี ค.ศ. 1964

ยุคเบรจเนฟ-โคชิกิน (ค.ศ. 1964-1982)

เบรจเนฟและฟอร์ดลงนามในสนธิสัญญาจำกัดอาวุธทางยุทธศาสตร์ครั้งที่ 1

ในวันที่ 14 ตุลาคม ปี ค.ศ. 1964 คณะกรรมาธิการเพื่อความมั่นคงแห่งรัฐ (Committee for State Security หรือ KGB) นำโดย เลโอนิด เบรจเนฟ และ อเล็กซี โคชิกิน ได้เข้าทำรัฐประหารยึดอำนาจจากครุชชอฟ โดยครุชชอฟถูกบีบให้ลาออกจากตำแหน่ง

เบรจเนฟ ดำรงตำแหน่ง เลขาธิการพรรคและประธานาธิบดี โดยมีนายโคซิกิน เป็นนายกรัฐมนตรี จึงเรียกยุคนี้ว่าสมัยผู้นำร่วม เบรจเนฟ-โคชิกิน การดำเนินนโยบายต่างประเทศมีลักษณะผ่อนคลาย มีการดำเนินการเจรจาการจำกัดอาวุธทางยุทธศาสตร์ครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 (SALT I,SALT II) ในปี ค.ศ. 1972และ ค.ศ. 1979 ตามลำดับ มีการดำเนินการเจรจาเพื่อความร่วมมือกันในยุโรปที่กรุงเฮลซิงกิ ในปี ค.ศ. 1975 มีการประกาศใช้ หลักการเบรจเนฟ เมื่อวันที่ 13 พฤศจิกายน ค.ศ. 1968 เพื่อยืนยันสิทธิและพันธกิจของสหภาพโซเวียต ในการพิทักษ์ความปลอดภัยแก่ลัทธิสังคมนิยม

ในด้านการบริหารของพรรคคอมมิวนิสต์ เบรจเนฟได้ตั้งกฎการเปลี่ยนตัวบุคคลจากภายในโปลิตบูโรขึ้นมาใหม่โดยการจัดให้มีการเปลี่ยนบุคคลต่างๆ โดยไม่ต้องผ่านสมัชชา แต่ผ่านแค่คณะกรรมการกลางพรรคเท่านั้น ซึ่งตามธรรมนูญของพรรคแล้วถือว่าสมัชชาพรรคเป็นองค์กรสูงสุดของพรรค ที่สามารถดำเนินเป็นอิสระจากฝ่ายผู้นำได้ ที่ประชุมสมัชชาพรรคคอมมิวนิสต์โซเวียตประกอบด้วยสมาชิกถาวรทั้ง 14 คน กับสมาชิกสมทบทั้ง 10 คนของโปลิตบูโร เบรจเนฟ ถึงแก่อสัญกรรมวันที่ 10 พฤศจิกายน ค.ศ. 1982 ด้วยความสงบ

ยุคอันโดรปอฟ และ เชียร์เนนโค (ค.ศ. 1982-1985)

อันโดรปอฟ ขึ้นเป็นเลขาธิการพรรคคนใหม่ใน วันที่ 12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1982 ในช่วงเวลานั้นได้มีการเจรจาให้สหรัฐถอดขีปนาวุธรอบชายแดน แลกกับการถอนกองกำลังในอัฟกานิสถาน แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ หลังสงครามอันยาวนานจึงมีแผนการถอดทัพแต่ยูริ อันโดรปอฟถึงแก่อสัญกรรมวันที่ 9 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1984 ไปก่อน จากนั้นเชียร์เนนโค (Konstantin Chernenko) ขึ้นเป็นเลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ วันที่ 13 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1984 เขาเป็นบุคคลลึกลับทาง CIA มีข้อมูลน้อยมาก เขาไม่ยอมเจรจาต่อกับสหรัฐตลอดหนึ่งปีสุดท้ายก่อนถึงแก่อสัญกรรมในวันที่ 10 มีนาคม ค.ศ. 1985

การปฏิรูปของกอร์บาชอฟ และการล่มสลายของสหภาพโซเวียต (ค.ศ. 1985-1991)

บทความหลัก: การล่มสลายของสหภาพโซเวียต
มีฮาอิล กอร์บาชอฟ

เมื่อ มีฮาอิล กอร์บาชอฟได้ขึ้นครองอำนาจเขาได้ดำเนินนโยบายปฏิรูปการเมืองและเศรษฐกิจในสหภาพโซเวียตที่เรียกว่าแผน "เปเรสตรอยคา" (Perestroika) ที่ให้เสรีภาพแก่ประชาชนมากขึ้น เปิดโอกาสให้มีการวิพากษ์วิจารณ์รัฐบาล ให้เสรีภาพแก่สื่อมวลชน ซึ่งเป็นนโยบายที่ไม่มีผู้นำโซเวียตคนใดทำมาก่อน นอกจากนี้ เขาได้ดำเนินโยบายถอนทหารออกจากอัฟกานิสถาน ในปีค.ศ. 1988 การปฏิรูปของกอร์บาชอฟได้ส่งผลให้เกิดกฎหมาย Law on Cooperatives ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจครั้งใหญ่ที่สุดตั้งแต่สมัยเลนิน กฎหมายนี้ได้อนุญาตให้ประชาชนมีทรัพย์สินส่วนบุคคล และดำเนินกิจการเอกชนได้ ซึ่งขัดต่อลัทธิมาร์กซ์อย่างสิ้นเชิง

ต่อมา ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1990 ที่ประชุมพรรคคอมมิวนิสต์ได้มีมติเห็นชอบยกเลิกการรวมอำนาจไว้ที่พรรคคอมมิวนิสต์ นั่นหมายถึงพรรคคอมมิวนิสต์ได้กระจายอำนาจสู่ประชาชนและทำให้เกิดการเลือกตั้ง ส่งผลให้อีกไม่กี่สัปดาห์ต่อมา รัฐจำนวน 15 รัฐของสหภาพโซเวียตได้รับรองกฎหมายเลือกตั้งทั่วไป และผลการเลือกตั้งประธานาธิบดีแห่งสหพันธรัฐรัสเซียในปี ค.ศ. 1991 คือ บอริส เยลซิน ได้คะแนนสูงสุดถึง 57.3% (มีการเลือกตั้งในวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1991) เนื่องจากกอร์บาชอฟมีความพยายามที่จะลดความเป็นศูนย์กลางอำนาจของสหภาพโซเวียต สหภาพโซเวียตจึงได้มีแผนจะผ่านสนธิสัญญา New Union Treaty ซึ่งจะมาแทน สนธิสัญญาการก่อตั้งสหภาพโซเวียต ปี ค.ศ. 1922 ซึ่งมีแผนจะลงนามในวันที่ 20 สิงหาคม ค.ศ. 1991 มีเนื้อหาแปลงสหภาพโซเวียตให้เป็นสหพันธรัฐ มีประธานาธิบดีเป็นผู้นำของรัฐนั้น ๆ

ไฟล์:Boris Yeltsin 19 August 1991-1.jpg
บอริส เยลซิน ยืนท้าทายคณะรัฐประหารอยู่ด้านหน้ารัฐสภา วันที่ 19 สิงหาคม ค.ศ. 1991

การปฏิรูปของกอร์บาชอฟส่งผลให้เกิดความไม่พอใจในหมู่สมาชิกซ้ายจัดของพรรคคอมมิวนิสต์ และเกิดเป็นความพยายามที่จะยึดอำนาจการบริหารจากกอร์บาชอฟ เรียกการรัฐประหารครั้งนั้นว่า รัฐประหารเดือนสิงหาคม แต่ไม่เป็นผลสำเร็จเนื่องจากเกิดการต่อต้านจากประชาชนส่วนมากในประเทศและเยลต์ซินสามารถกู้สถานการณ์เอาไว้ได้ ผลคือ คณะรัฐประหารถูกจับกุมและถูกสังหาร สนธิสัญญาถูกเห็นชอบ หลังจากผ่านสนธิสัญญารัฐย่อยต่าง ๆ ของสหภาพโซเวียตซึ่งมีความพยายามจะแยกตัวมากก่อนหน้านี้แล้ว ได้มีการลงประชามติเห็นชอบการแยกตัวออกจากสหภาพโซเวียต รัฐย่อยต่าง ๆ จึงได้แยกตัวจากสหภาพโซเวียตอย่างสมบูรณ์ ท้ายสุดในวันที่ 25 ธันวาคม ค.ศ. 1991 กอร์บาชอฟได้เห็นชอบโอนอำนาจการบริหารทั้งหมดจากประธานาธิบดีแห่งสหภาพโซเวียต ให้กับ ประธานาธิบดีแห่งสหพันธรัฐรัสเซีย และในคืนวันนั้นธงชาติสหภาพโซเวียตได้ถูกเชิญลงจากยอดเสาที่เครมลิน อันเป็นการสิ้นสุดสหภาพโซเวียตอย่างสมบูรณ์

การเมือง

รูปแบบการปกครอง

พระราชวังเครมลิน ที่ตั้งของสภาโซเวียตสูงสุดแห่งสหภาพโซเวียต 1982

อำนาจสูงสุดของพรรคคอมมิวนิสต์เป็นคณะกรรมการกลางการเลือกตั้งที่พรรคการประชุมและการประชุมคณะกรรมการกลางในการเปิดลงคะแนนสำหรับกลุ่มโปลิตบูโร (เรียกว่ารัฐสภาระหว่าง 1952-1966) เลขาธิการและเลขาธิการ (เลขานุการเอก 1953-1966) สูงที่สุดในสหภาพโซเวียต[9] ขึ้นอยู่กับระดับของการรวมอำนาจมันเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งโปลิตบูโร เป็นตัวส่วนรวมหรือเลขาธิการที่เคยเป็นหนึ่งในสมาชิกโปลิตบูโร, ที่มีประสิทธิภาพนำพรรคและประเทศ[10] (ยกเว้นช่วงเวลาอำนาจสูงสุดของสตาลินที่ใช้โดยผ่านตำแหน่งในสภารัฐมนตรีมากกว่ากลุ่มโปลิตบูโรหลังจากที่ 1941)[11] พวกเขาไม่ได้ควบคุมการเป็นสมาชิกพรรคทั่วไปเป็นหลักการที่สำคัญขององค์กรเป็นพรรคอำนาจในระบอบประชาธิปไตยต้องการการอยู่ใต้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัดเพื่อหน่วยที่สูงขึ้นและการเลือกตั้งก็ไม่มีใครโต้แย้งรับรองอย่างเป็นทางการของที่ผู้สมัครเสนอจากเบื้องบน[12]

พรรคคอมมิวนิสต์ดูแลการปกครองของตนเหนือรัฐส่วนใหญ่โดยการควบคุมผ่านระบบของการนัดหมาย เจ้าหน้าที่ของรัฐทุกระดับสูงและเจ้าหน้าที่ส่วนศาลฎีกาโซเวียตเป็นสมาชิกของ CPSU ของหัวหน้าพรรคตนเอง สตาลินใน 1941-1953 และครุชชอฟอใน 1958-1964 เป็นนายกรัฐมนตรีเมื่อเกษียณอายุบังคับของครุชชอฟหัวหน้าพรรคไม่ได้รับอนุญาตจากการใด ๆจากการเป็นสมาชิกสองครั้งนี้[13]แต่ต่อมารัฐมนตรีทั่วไปเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงตำแหน่งของตนอย่างน้อยในบางที่ถูกครอบครองตำแหน่งพิธีการส่วนมากของประธานรัฐสภาศาลฎีกาโซเวียตหัวหน้าน้อยของรัฐ สถาบันอยู่ในระดับล่างได้รับการดูแลและในบางครั้งแทนที่ด้วยพรรคองค์กรหลัก[14]

ในทางปฏิบัติ แต่ระดับของการควบคุมพรรคก็สามารถที่จะใช้ในช่วงระบบราชการของรัฐโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการตายของสตาลินก็ยังห่างไกลจากการรวมระบบราชการด้วยการใฝ่หาผลประโยชน์ที่แตกต่างกันที่มีในช่วงเวลาที่อยู่ในความขัดแย้งกับบุคคลที่[15] หรือเป็นพรรคของตัวเองเป็นเสาหินจากบนลงล่างแม้ว่าฝ่ายไม่ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการ.[16]

การแบ่งเขตการปกครอง

สาธารณรัฐของสหภาพโซเวียต (1956–1991)
ธง สาธารณรัฐ เมืองหลวง แผนที่สหภาพสหภาพโซเวียต
1 รัสเซีย มอสโก
สาธารณรัฐของสหภาพโซเวียต
สาธารณรัฐของสหภาพโซเวียต
2 ยูเครน เคียฟ
3 เบียโลรัสเซีย มินสค์
4 อุซเบกิซสถาน ทาชเคนต์
5 คาซัคสถาน อัลมา-อะตา
6 จอร์เจีย ทบิลีซี
7 อาเซอร์ไบจาน บากู
8 ลิทัวเนียa วิลนีอุส
9 มอลเดเวีย คีชีเนา
10 ลัตเวียa ริกา
11 เคอร์กีเซีย ฟรุนเซ
12 ทาจิกิสถาน ดูชานเบ
13 อาร์มีเนีย เยเรวาน
14 เติร์กเมเนีย อาชกาบัต
15 เอสโตเนียa ทาลลินน์
^a การยึดครองรัฐบอลติก ในปี 1940 เป็นการอยู่ภายใต้การยึดครองที่ผิดกฎหมายตลอดระยะเวลาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1940 - 1991 ในบางประเทศอย่าง สหรัฐอเมริกา, สหราชอาณาจักร, สหประชาชาติ และ ประชาคมยุโรป ยังถือว่ารัฐบอลติกทั้งสามมีเอกราชจนกระทั่งวันที่ 6 กันยายน ค.ศ. 1991 สหภาพโซเวียตจึงได้ยอมรับเอกราชของรัฐบอลติกทั้งสามในที่สุด[17][18][19][20][21][22][23][24]

อดีตเขตการปกครอง

แผนที่ สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต เมืองหลวง เข้าร่วม พื้นที่ (km²)
 รวมเข้า/แยกออก
Flag of Transcaucasian SFSR สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตทรานส์คอเคซัส ทบิลิซี 1922–1936 186,100 ได้แยกเป็น สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอาร์เมเนีย สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตอาเซอร์ไบจาน และ สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตจอร์เจีย
Flag of the Karelo-Finnish SSR สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตคารีโล-ฟินนิช เปโตรซาวอดสค์ 1940–1956 172,400 รวมตัวกับ สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย

นโยบายต่างประเทศของสหภาพโซเวียต

แผนที่ลูกโลกแสดงเขตอิทธิพลอันกว้างใหญ่ไพศาลของสหภาพโซเวียต ช่วงปี 1960
ยุทธศาสตร์โซเวียต
  • เป็นศิลปที่มุ่งที่จะแสวงหาผลตอบแทนที่สูงที่สุดแก่โซเวียตเท่าที่ทำได้ในสภาวะจำกัด เพื่อรับใช้อุดมการณ์คอมมิวนิสต์ จะแปรเปลี่ยนไปตามขั้นตอน อาจจะรุกไปข้างหน้าหรือถอยไปข้างหลังเพื่อรอจังหวะ โดยดำเนินการทั้งยุทธศาสตร์ทางตรง ได้แก่ การใช้กำลัง และยุทธศาสตร์ทางอ้อม เช่นทางจิตวิทยาหรือโฆษณาชวนเชื่อ

หลักการในการกำหนดนโยบายต่างประเทศของสหภาพโซเวียต

  1. อุดมการณ์คอมมิวนิสต์ เป็นองค์ประกอบตายตัวในนโยบายต่างประเทศ อาจมีการผ่อนปรนในบางครั้ง ถ้าเห็นว่าผลประโยชน์สำคัญของชาติ (Vital National Interest) นั้นมีความสำคัญกว่า บางครั้งอาจจะต้องชะลอเพื่อสร้างฐานที่แข็งแกร่งไปสู่ชัยชนะของการปฏิวัติโลก
  2. ยุทธศาสตร์โซเวียต
  3. ทิศทางปฏิบัติการ เป็นความพยายามเชื่อมต่อปฏิบัติการย่อยๆ เข้าด้วยกัน เพื่อให้ยุทธวิธีมีความเป็นเอกภาพ มีความยืดหยุ่นในการดำเนินนโยบายต่างประเทศมากกว่ายุทธศาสตร์ เป้าหมายเพื่อการเป็นผู้นำคอมมิวนิสต์ และบรรลุอุดมการณ์คอมมิวนิสต์

นโยบายต่างประเทศของสหภาพโซเวียตสามารถแบ่งได้เป็น 3 ยุค คือ

  1. นโยบายต่างประเทศก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง
  2. นโยบายต่างประเทศของโซเวียตยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง นับตั้งแต่ปี 1945 -1985 สามารถแบ่งได้ดังนี้
    1. นโยบายต่างประเทศหลังสงครามโลกครั้งที่สอง
    2. นโยบายต่างประเทศหลังทศวรรษ 1970
  3. นโยบายต่างประเทศของโซเวียตช่วงก่อนการล่มสลาย

กองทัพ

บทความหลัก: กองทัพแดง และ กองทัพโซเวียต
ทหารโซเวียตในอัฟกานิสถาน ค.ศ. 1988

กองทัพโซเวียต หรือ กองทัพแห่งสหภาพโซเวียต มีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่า กองทัพแห่งสหภาพสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียต (รัสเซีย: Вооружённые Силы Союза Советских Социалистических Республик, Вооружённые Силы Советского Союза) หมายถึง กองกำลังทหารของสาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย (1917–1922) และสหภาพโซเวียต (1922–1991) นับแต่การเริ่มต้นหลังสงครามกลางเมืองรัสเซียสิ้นสุดกระทั่งล่มสลายในเดือนธันวาคม 1991 ตามกฎหมายราชการทหารทั่วสหภาพ เดือนกันยายน 1925 กองทัพโซเวียตประกอบด้วยห้าเหล่า ได้แก่ กองทัพบก กองทัพอากาศ กองทัพเรือ หน่วยอำนวยการการเมืองรัฐ (OGPU) และ กองกำลังภายใน (convoy guards) ภายหลัง OGPU แยกเป็นอิสระและรวมเข้ากับ NKVD ในปี 1934 หลังสงครามโลกครั้งที่สอง มีการเพิ่มหน่วยขีปนาวุธทางยุทธศาสตร์ (1960) กองกำลังป้องกันภัยทางอากาศ (1948) และกำลังประชาชนแห่งชาติทั่วสหภาพ (1970) ซึ่งจัดเป็นอันดับที่หนึ่ง สามและหกในการนับความสำคัญเปรียบเทียบอย่างเป็นทางการของโซเวียต (โดยกำลังภาคพื้นดินมีความสำคัญเป็นอันดับสอง กองทัพอากาศเป็นอันดับสี่ และกองทัพเรือเป็นอันดับห้า) อำนาจทางทหารของโซเวียตในขณะนั้นใหญ่ที่สุดและทรงอำนาจที่สุดของโลก

เศรษฐกิจ

คนงานโรงงานแร่โปแตชมินสก์, เบลารุส, 1968

โดยในช่วงต้นปี 1940 เศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตได้กลายเป็นความพอเพียง; สำหรับส่วนมากของรอบระยะเวลาจนถึงการสร้างเพียงหุ้นขนาดเล็กมากของผลิตภัณฑ์ในประเทศมีการซื้อขายในระดับสากล หลังจากการสร้างค่ายตะวันออกหมู่ การค้าภายนอกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ยังคงมีอิทธิพลต่อเศรษฐกิจโลกในสหภาพโซเวียตถูก จำกัด ด้วยราคาสินค้าภายในประเทศคงที่และการผูกขาดของรัฐในการค้าต่างประเทศ ในระหว่างการแข่งขันทางด้านอาวุธในสงครามเย็นที่เศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตได้รับภาระโดยค่าใช้จ่ายทางทหารอย่างหนักห้โดยระบบราชการที่มี

ประสิทธิภาพขึ้นอยู่กับอุตสาหกรรม ในขณะเดียวกันสหภาพโซเวียตกลายเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดในโลกที่สาม จำนวนเงินที่สำคัญของทรัพยากรของสหภาพโซเวียตในช่วงสงครามเย็นถูกจัดสรรในการช่วยเหลือไปยังรัฐสังคมนิยมอื่น ๆ โดยรวมระหว่างปี 1960 และปี 1989 อัตราการเติบโตของรายได้ต่อหัวในสหภาพโซเวียตเล็กน้อยสูงกว่าค่าเฉลี่ยโลก (ขึ้นอยู่กับ 102 ประเทศ) จากช่วงทศวรรษที่ 1930 จนถึงการล่มสลายในช่วงปลายทศวรรษ 1980 เศรษฐกิจของสหภาพโซเวียตดำเนินการยังคงไม่เปลี่ยนแปลงจากหลัก

ในปี 1987, มีฮาอิล กอร์บาชอฟ พยายามที่จะปฏิรูปและฟื้นฟูเศรษฐกิจกับผนการเปเรสตรอยคา นโยบายของเขาผ่อนคลายการควบคุมของรัฐมากกว่าผู้ประกอบการแต่ก็ยังไม่ยอมมีการสร้างแรงจูงใจในการค้า ในที่สุดมีผลให้การส่งออกการผลิตลดลง เศรษฐกิจเลวร้ายจากรายได้จากการส่งออกน้ำมันปิโตรเลียมลดลงและเริ่มจะล่มสลาย ราคายังคงได้รับการแก้ไขและทรัพย์สินยังคงเป็นส่วนใหญ่ที่รัฐเป็นเจ้าของจนกระทั่งหลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียต

พลังงาน

แสตมป์โซเวียตที่ครบรอบ 30 ปีของสำนักงานพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศตีพิมพ์ในปี 1987 ก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติเชอร์โนบิล1ปี

ในปี 1991 สหภาพโซเวียตมีเครือข่ายท่อส่งของ 82,000 กิโลเมตร (51,000 ไมล์) น้ำมันดิบและอีก 206,500 กิโลเมตร (128,300 ไมล์) สำหรับก๊าซธรรมชาติ[25]ปิโตรเลียมและผลิตภัณฑ์ปิโตรเลียมที่ใช้ก๊าซธรรมชาติโลหะ, ไม้, ผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรและความหลากหลายของสินค้าที่ผลิตส่วนใหญ่เป็นเครื่องจักรที่และอุปกรณ์ทางทหารถูกส่งออก[26]ในปี 1970 และ 1980, สหภาพโซเวียตอย่างหนักพึ่งพาการส่งออกเชื้อเพลิงฟอสซิลอย่างหนักจงทำให้ค่าเงินแข็งตัว[27]ที่จุดสูงสุดในปี 1988 มันเป็นผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดและผู้ส่งออกน้ำมันดิบที่ใหญ่เป็นอันดับสองรองจากซาอุดีอาระเบีย[28]

แสตมป์แผนการเกษตรกรรมเจ็ดปีในปี1959

เกษตรกรรม

หลังจากที่เกิดวิกฤตข้าวในช่วง 1928 โจเซฟ สตาลินรู้ถึงระบบล้าหลังของฟาร์มจึงปฏิรูปและได้รับสนับสนุนเครื่องจักรกลจากทางรัฐ การผลิตข้าวในฟาร์มเพิ่มขึ้นสูงกว่าระดับในช่วงต้นปี 1931 ทำลายความอดอยากในโซเวียตได้จากการช่วยของรัฐ หลังจากนั้นเกษตรกรรมโซเวียตก็พัฒนาไปอย่างกลาง จนโซเวียตล้มสลาย

อุตสาหกรรม

การท่องเที่ยว

ธงประจำสายการบินแอโรฟลอตในสมัยสหภาพโซเวียต

การท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะมาจาก กลุ่มพันธมิตรโซเวียต ส่วนในโลกตะวันตกเริ่มต้นในสมัยประธานาธิบดีนีกีตา ครุชชอฟ ได้การผ่อนคลายความสัมพันธ์กับโลกตะวันตก เปิดเมืองมอสโกและ เลนินกราด (ปัจจุบันเปลี่ยนเป็น เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก) ให้นักท่องเที่ยวชาวตะวันตกเข้ามาท่องเที่ยวแต่ต้องมีการจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยวอยู่

ในสมัยประธานาธิบดีเลโอนิด เบรจเนฟ ได้มีการผ่อนคลายการจำกัดจำนวนนักท่องเที่ยวและเปิดสถานที่ท่องเที่ยวมากขึ้น แต่ก็ไม่ช่วยทำให้เศรษฐกิจท่องเที่ยวมีรายได้มากขึ้นและยังลดเนื่องจากเกิดสงครามเวียดนาม หลังจากนั้นก็ได้เพิ่มความสัมพันธ์กับอเมริกาทำให้การท่องเที่ยวกลับมาเหมือนเดิม

ในสมัยประธานาธิบดียูริ อันโดรปอฟ ได้ทำสงครามกับอัฟกานิสถาน ทำให้โลกตะวันตกคว่ำบาตร ทำให้มีผลต่อการท่องเที่ยวในช่วงนั้นมาก

ในสมัยประธานาธิบดีมีฮาอิล กอร์บาชอฟ ปฏิรูปและฟื้นฟูเศรษฐกิจกับแผนการเปเรสตรอยคา ทำให้มีการเปิดประเทศอย่างเสรีทำให้เศรษฐกิจท่องเที่ยวมีรายได้มากขึ้นจนสหภาพล้มสลาย สหภาพโซเวียตมีสายการบินประจำชาติคือแอโรฟลอต (รัสเซีย: Аэрофло́т, อังกฤษ: Aeroflot) มีฐานบินหลักอยู่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเชเรเมเตียโว กรุงมอสโคว

โครงสร้างพื้นฐาน

การคมนาคม และ โทรคมนาคม

คมนาคม

เครื่องบิน ตู-104 Bขององค์กรการบิน แอโรฟลอต

การขนส่งทางรถไฟโซเวียตเป็นที่ใหญ่ที่สุดและใช้มากที่สุดในโลก;[29] พัฒนาดีกว่าโลกตะวันตกมาก[30]ในช่วงปลายปี 1970 และต้นปี 1980 นักเศรษฐศาสตร์โซเวียตถูกเรียกร้องให้มีการก่อสร้างถนนมากขึ้นเพื่อบรรเทาบางส่วนของภาระจากทางรถไฟและการปรับปรุงงบประมาณของรัฐโซเวียต[31]เครือข่ายถนนและอุตสาหกรรมยานยนต์[32]ยังคงด้อยพัฒนา[33]และมีถนนลูกรังนอกเมืองใหญ่จำนวนมาก[34]โครงการบำรุงรักษาโซเวียตพิสูจน์แล้วว่าไม่สามารถที่จะดูแลถนนได้ โดยในช่วงต้นถึงกลางทศวรรษที่ 1980, เจ้าหน้าที่ของสหภาพโซเวียตพยายามที่จะแก้ปัญหาท้องถนนด้วยการสั่งการก่อสร้างใหม่.[34]ในขณะที่อุตสาหกรรมยานยนต์มีการเติบโตในอัตราที่เร็วกว่าการก่อสร้างถนน[35]เครือข่ายถนนด้อยพัฒนานำไปสู่ความต้องการที่เพิ่มขึ้นสำหรับการขนส่งสาธารณะ. [36]

โทรคมนาคม

วิทยาศาสตร์ และ เทคโนโลยี

สปุตนิก 1

สหภาพโซเวียตให้ความสำคัญในด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่ช่วยในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ[37]แต่ความสำเร็จที่โดดเด่นที่สุดของสหภาพโซเวียตในเทคโนโลยีดาวเทียมแรกของโลกโดยมีการสนับสนุนจากกองทัพ[38] เลนินที่เชื่อกันว่าสหภาพโซเวียตไม่สามารถแซงประเทศที่พัฒนาแล้วถ้ายังมีเทคโนโลยีล้าหลัง ทำให้หลังเลนินเสียชีวิตก็มีความพยายามพัฒนาวิทยาการเป็นจำนวนมากจนเป็นหนึ่งในประเทศที่มีวิทยาการและเทคโนโลยีมากที่สุด

การศึกษา

บทความหลัก: การศึกษาในสหภาพโซเวียต
นักเรียนโซเวียตในเชโกสโลวาเกีย 1985

อะนาโตลี ลูนาชาร์สกี กลายเป็นผู้ก่อตั้งกรมเพื่อการศึกษาโซเวียต ในตอนต้นเจ้าหน้าที่โซเวียตให้ความสำคัญกับการกำจัดการไม่รู้หนังสือ คนที่รู้หนังสือได้รับการว่าจ้างให้เป็นครูโดยอัตโนมัติ ในช่วงเวลาสั้น ๆ คุณภาพถูกเสียสละเพื่อปริมาณ เมื่อถึงปี 1940 สตาลินได้ประกาศว่าการไม่รู้หนังสือในสหภาพโซเวียตได้รับการกำจัดแล้ว ตลอดช่วงคริสต์ทศวรรษ 1930 การเคลื่อนไหวทางสังคมได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งเป็นผลมาจากการปฏิรูปการศึกษาของสหภาพโซเวียต[39] หลังจากมหาสงครามของผู้รักชาติ ระบบการศึกษาของประเทศที่ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว การขยายตัวนี้มีผลอย่างมาก ในปี 1960 เด็กในสหภาพโซเวียตเกือบทั้งหมดมีการเข้าถึงการศึกษายกเว้นเพียงเป็นผู้ที่อยู่ในพื้นห่างไกล นีกีตา ครุชชอฟ พยายามทำให้การศึกษาสามารถเข้าถึงได้มากขึ้นทำให้เด็ก ๆ เห็นได้ชัดว่าการศึกษามีความสัมพันธ์กับความต้องการของสังคมอย่างใกล้ชิด การศึกษาก็กลายเป็นเรื่องสำคัญในการทำให้คนใหม่ ๆ[40] พลเมืองที่เข้าทำงานโดยตรงมีสิทธิตามรัฐธรรมนูญในการทำงานและการฝึกอบรมวิชาชีพโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

ระบบการศึกษาของประเทศมีความเป็นส่วนกลางและสามารถเข้าถึงได้โดยทั่วกันสำหรับพลเมืองทุกคนโดยมีการยืนยันสำหรับผู้สมัครจากประเทศที่เกี่ยวข้องกับความล้าหลังทางวัฒนธรรม อย่างไรก็ตามในฐานะส่วนหนึ่งของนโยบาย antisemitic การใช้โควต้าของชาวยิวอย่างไม่เป็นทางการในสถาบันชั้นนำของการศึกษาระดับอุดมศึกษานั้นบังคับให้ผู้สมัครชาวยิวสมัครสอบที่เข้มงวดมากขึ้น[41][42][43][44] ในยุคเบรจเนฟยังแนะนำกฎที่จำเป็นสำหรับผู้สมัครทุกมหาวิทยาลัยที่จะนำเสนอการอ้างอิงจากเลขานุการ Komsomol ท้องถิ่น[45] ตามสถิติจาก 1986 จำนวนนักเรียนระดับอุดมศึกษาต่อประชากร 10,000 คนเป็น 181 คนสำหรับสหภาพโซเวียต เทียบกับ 517 คนสำหรับสหรัฐอเมริกา[46]

สาธารณสุข

โปสเตอร์โซเวียตในยุคแรก ๆ เกี่ยวกับการทำแท้งที่ไม่ปลอดภัย

ในปี 1917 ก้อนเกิดการปฏิวัติ ภาวะสุขภาพมีความสำคัญอยู่เบื้องหลังต่อการพัฒนาประเทศ ดังที่เลนินกล่าวในภายหลังว่า "เหาจะพ่ายแพ้ต่อลัทธิสังคมนิยม หรือลัทธิสังคมนิยมจะพ่ายแพ้ต่อเหา"[47] หลักการการดูแลสุขภาพของสหภาพโซเวียตถูกกำหนดโดย People's Commissariat for Health ในปี 1918 การดูแลสุขภาพต้องถูกควบคุมโดยรัฐและจะจัดให้แก่ประชาชนโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย ซึ่งเป็นหนึ่งในแนวคิดการปฏิวัติ มาตราที่ 42 ของรัฐธรรมนูญแห่งสหภาพโซเวียต 1977 ประชาชนมีสิทธิ์ในการคุ้มครองสุขภาพและการเข้าถึงสถาบันสุขภาพใด ๆ ในสหภาพโซเวียตโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย ก่อนที่ เลโอนิด เบรจเนฟ ขึ้นมาเป็นเลขาธิการพรรค ระบบสาธารณสุขของสหภาพโซเวียตได้รับความนิยมอย่างสูงจากผู้เชี่ยวชาญจากต่างประเทศ[48] อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงนี้จากยุคเบรจเนฟสู่ยุคกอร์บาชอฟ ระบบการดูแลสุขภาพของโซเวียตถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักสำหรับข้อบกพร่องขั้นพื้นฐานหลายอย่างเช่นคุณภาพการให้บริการ และความไม่สม่ำเสมอในการจัดหาเครื่องมือแพทย์[49] รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข Yevgeny Chazov และ รัฐบาลสหภาพโซเวียตได้ให้ความสำคัญในด้านทางการแพทย์ของโซเวียตเป็นอย่างมาก และพัฒนาโรงพยาบาลให้อยู่ในระดับสากล โดยได้มีการปรับปรุงระบบใหม่เป็นเงินหลายพันล้านรูเบิลโซเวียต[50]

หลังจากการปฏิวัติสังคมนิยม อายุขัยเฉลี่ยของทุกกลุ่มอายุเพิ่มขึ้น ในสถิตินี้บางคนเห็นว่าระบบสังคมนิยมดีกว่าระบบทุนนิยม การปรับปรุงเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปในคริสต์ทศวรรษ 1960 เมื่ออายุขัยเฉลี่ยในสหภาพโซเวียตสูงกว่าของสหรัฐอเมริกา มันยังคงมีเสถียรภาพในช่วงหลายปีที่ผ่านมาแม้ว่าในคริสต์ทศวรรษ 1970 จะลดลงไปเล็กน้อยอาจเป็นเพราะการดื่มแอลกอฮอล์ ในเวลาเดียวกันการตายของทารกเริ่มเพิ่มขึ้น หลังจากปี 1974 รัฐบาลได้สั่งให้หยุดเผยแพร่สถิติเกี่ยวกับเรื่องนี้ แนวโน้มนี้อาจอธิบายได้จากจำนวนการตั้งครรภ์ที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างมากในภูมิภาคเอเชียของประเทศที่อัตราการตายของทารกสูงที่สุดในขณะที่การลดลงอย่างมากในส่วนที่พัฒนาขึ้นในภูมิภาคยุโรปของสหภาพโซเวียต[51] สหภาพโซเวียตยังมีศูนย์ความเป็นเลิศหลายแห่งเช่น Fyodorov Microsurgery Microsurgery ซึ่งเกียวกับการรักษาตา ก่อตั้งขึ้นในปี 1988 โดยศัลยแพทย์ตาชาวรัสเซีย Svyatoslav Fyodorov

ประชากร

เชื้อชาติ

สหภาพโซเวียตเป็นประเทศที่มีความหลากหลายเชื้อชาติมากที่มีมากกว่า 100 กลุ่มชาติพันธุ์ที่แตกต่างกันประชากรทั้งหมดของอยู่ที่ประมาณ 293 ล้านคนในปี 1991 ตามประมาณการ 1990 ส่วนใหญ่เป็นชาวรัสเซีย 50.78% ตามด้วย ชาวยูเคลน 15.45% และ ชาวอุซเบกิ 5.84%[52]

ภาษา

ภาษาที่พูดอย่างกว้างขวางที่สุดแห่งสหภาพโซเวียตคือ ภาษารัสเซีย สันนิษฐานว่าภาษาประจำชาติอย่างเป็นทางการใน 1990

ศาสนา

จากการสำรวจในยุคสมัยจักรวรรดิรัสเซีย ศาสนาคริสต์มีผู้นับถือมากที่สุด ส่วนผู้นับถือศาสนาอิสลามและศาสนาพุทธจะอยู่แถบเอเชียกลางและดินแดนที่ติดแถบตะวันออกกลาง และส่วนน้อยนับถือศาสนายูดาห์และลัทธิอื่นๆ

ในสมัยจักรวรรดิรัสเซียคริสต์ศาสนจักรออร์โธด็อกซ์มีอำนาจเหนือทุกศาสนารวมถึง ศาสนาคริสต์นิกายโรมันคาทอลิกและนิกายโปรเตสแตนต์ ในประวัติศาสตร์รัสเซียพบว่าศาสนาอิสลามและผู้ที่นับถือโดนกดขี่จากราชวงศ์โรมานอฟและราชวงศ์รัสเซียมาโดยตลอด เช่น การเลือกปฏิบัติ การห้ามครอบครองทาสที่เป็นชาวคริสต์และชาวสลาฟ การห้ามเข้าเมืองหลวงและพระราชวัง และห้ามแต่งงานหรือมีบุตรกับชาวคริสต์ และกฎหมายการตั้งมัสยิดต้องได้รับอนุญาตจากรัฐบาล

ยุคสมัยแรกสหภาพโซเวียต นำโดย วลาดีมีร์ เลนิน ได้พยายามกวาดล้างทุกศาสนา รวมถึงศาสนาคริสต์ และมีการทำลายโบสถ์ วัด มัสยิด สุเหร่า ยกเว้นโบสถ์วิหารที่สำคัญ หลายแห่งทั่วโซเวียตเพื่อปลูกฝังแนวคิดแบบลัทธิคอมมิวนิสต์

เมื่อสงครามโลกครั้งที่2 ขยายมาถึงดินแดนโซเวียต โจเซฟ สตาลิน ผู้นำโซเวียตได้สั่งให้ทำการบูรณะและสร้างโบสถ์ขึ้นใหม่ที่ได้รับความเสียหายจากการกวาดล้างสมัยของ วลาดีมีร์ เลนิน และมีการจัดตั้งบาทหลวงใหม่และส่งไปยังโบสถ์ทั่วประเทศเพื่อปลุกระดมขวัญกำลังใจและสิ่งยึดเหนี่ยวของประชาชนในการเผชิญหน้าต่อสู้กับกองทัพนาซี[53]

กีฬา

ผลงานของทีมชาติสหภาพโซเวียต ได้แก่

ไฟล์:RIAN archive 488710 Emblem of XXII Olympic Games.jpg
ตราประจำกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อน 1980 มอสโก สหภาพโซเวียต
  • สหภาพโซเวียตในกีฬาโอลิมปิกฤดูร้อน เจ้าเหรีญทอง เมลเบิร์น 1956,โรม 1960, มิวนิก 1972,มอนทรีออล 1976,มอสโก 1980และ โซล 1988.
  • สหภาพโซเวียตในกีฬาโอลิมปิกฤดูหนาว เจ้าเหรีญทอง กอร์ตีนาดัมเปซโซ 1956 ,สควอว์วัลเลย์ 1960 ,อินส์บรุค 1964 ,ซัปโปโร 1972 ,อินส์บรุค 1976,เลคพลาซิด 1980 และ แคลกะรี 1988
  • ทีมฟุตบอลสหภาพโซเวียต ผลงานดีที่สุด คือฟุตบอลโลก 1966 ที่อังกฤษ คว้าอันดับ 4.ฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติยุโรป ผลงานดีที่สุด ฝรั่งเศส 1960 ชนะเลิศ

วัฒนธรรม

บทความหลัก: วัฒนธรรมรัสเซีย

วรรณกรรม

สถาปัตยกรรม

อาหาร

ดนตรี และ นาฎศิลป์

สื่อสารมวลชน

วันสำคัญ

บทความหลัก: รายชื่อวันสำคัญของสหภาพโซเวียต
วันที่ ชื่อวัน ชื่อประจำท้องถิ่น หมายเหตุ
1 มกราคม วันปีใหม่ Новый Год
23 กุมภาพันธ์ วันกองทัพโซเวียตและกองทัพเรือ День Советской Армии и Военно-Морского Флота (yen' Sovyetskoy Armii i Voyenno-Morskogo flota) เพื่อรำลึกถึงการสถาปนา กองทัพแดง ในเดือนกุมภาพันธ์ ปี ค.ศ. 1918 ขณะนี้รัสเซียเรียกวันนี้ว่า "วันพิทักษ์ปิตุภูมิ" День Защитника Отечества (Den zashchitnika Otechestva)
8 มีนาคม วันสตรีสากล Международный Женский День วันหยุดสากลให้แก่ความเท่าเทียมทางเพศแก่สตรี
12 เมษายน วันนักบินอวกาศ День Космонавтики (Day of Cosmonautics) День Космонавтики - คือวันที่ยูริ กาการินเป็นมนุษย์คนแรกได้ขึ้นไปในห้วงอวกาศ ในปีพ.ศ. 2504
1 พฤษภาคม วันแรงงานสากล (May Day) Первое Мая - День Солидарности Трудящихся ("International Day of Worker's Solidarity") มีการฉลองอย่างเป็นทางการตั้งแต่วันที่ 1 ถึง 2 พฤษภาคม. หรืออาจเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า "วันแรงงานและเฉลิมฉลองเข้าสู่ฤดูใบไม้พลิ"
9 พฤษภาคม ชัยชนะเหนือเยอรมนี День Победы (Victory Day) วันสิ้นสุดของมหาสงครามของผู้รักชาติ ซึ่งกองทัพแดง,เอาชนะนาซีเยอรมันในสงครามโลกครั้งที่ 2, พ.ศ. 2488
7 ตุลาคม วันรัฐธรรมนูญแห่งสหภาพโซเวียต День Конституции СССР เป็นวันที่ประกาศใช้รัฐธรรมนูญแห่งสหภาพโซเวียต พ.ศ. 2520 - เดิมก่อนหน้าวันได้ใช้วันที่ 5 ธันวาคม เป็นวันรัฐธรรมนูญ
7 พฤศจิกายน การปฏิวัติสังคมนิยมในสหภาพโซเวียต Седьмое Ноября รำลึกถึงการปฏิวัติเดือนตุลาคมในปี ค.ศ. 1917 ; ซึ่งเรียกวันนี้ว่า День Примирения и Согласия ("Day of Reconciliation and Agreement") และมีการฉลองอย่างเป็นทางการตั้งแต่วันที่ 4 พฤศจิกายน.

อ้างอิง

 สถานีย่อย:สหภาพโซเวียต
  1. ↑ Historical Dictionary of Socialism. James C. Docherty, Peter Lamb. Page 85. "The Soviet Union was a one-party Marxist-Leninist state.".
  2. ↑ Ideology, Interests, and Identity. Stephen H. Hanson. Page 14. "the USSR was officially a Marxist-Leninist state"
  3. ↑ The Fine Line between the Enforcement of Human Rights Agreements and the Violation of National Sovereignty: The Case of Soviet Dissidents. Jennifer Noe Pahre. Page 336. "[...] the Soviet Union, as a Marxist-Leninist state [...]". Page 348. "The Soviet Union is a Marxist–Leninist state."
  4. ↑ Leninist National Policy: Solution to the "National Question"?. Walker Connor. Page 31. "[...] four Marxist-Leninist states (the Soviet Union, China, Czechoslovakia and Yugoslavia) [...]"
  5. ↑ Smith 1976.
  6. ↑ "Status of Nuclear Powers and Their Nuclear Capabilities". Federation of American Scientists. March 2008. สืบค้นเมื่อ 19 March 2014.
  7. ↑ The term "successor state of the Soviet Union" for the Russian Federation was laid down in paragraph 3 of article 1 and paragraph 7 of article 37 of the Federal law "On international treaties of the Russian Federation" of 15 July 1995 No. 101-FZ (adopted by the State Duma on 16 June 1995). — See Federal law of July 15, 1995 № 101-FZ On international treaties of the Russian Federation
  8. ↑ [The case of Mikhail Suprun: the story of political repression as an invasion of privacy http://echo.msk.ru/programs/kulshok/822592-echo/#element-text]
  9. ↑ Law, David A. (1975). Russian Civilization. Ardent Media. pp. 193–94. ISBN 978-0-8422-0529-0.
  10. ↑ Zemtsov, Ilya (1989). Chernenko: The Last Bolshevik: The Soviet Union on the Eve of Perestroika. Transaction Publishers. p. 325. ISBN 978-0-88738-260-4.
  11. ↑ Knight, Amy (1995). Beria: Stalin's First Lieutenant. Princeton University Press. p. 5. ISBN 0-691-01093-5.
  12. ↑ Hough, Jerry F.; Fainsod, Merle (1979). How the Soviet Union is Governed. Harvard University Press. p. 486. ISBN 0-674-41030-0.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  13. ↑ Service, Robert (2009). History of Modern Russia: From Tsarism to the Twenty-first Century. Penguin Books Ltd. p. 378. ISBN 0-14-103797-0.
  14. ↑ Конститутион оф тхе Руссиян Федератион: витх комментариес анд интерпретатион. Brunswick Publishing Corp. 1994. p. 82. ISBN 1-55618-142-6.
  15. ↑ Ōgushi, Atsushi (2008). The Demise of the Soviet Communist Party. Routledge. pp. 31–32. ISBN 0-415-43439-4.
  16. ↑ Taras, Ray (1989). Leadership change in Communist states. Routledge. p. 132. ISBN 0-04-445277-2.
  17. ↑ The Occupation of Latvia at Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Latvia
  18. ↑ Estonia says Soviet occupation justifies it staying away from Moscow celebrations - Pravda.Ru [ลิงก์เสีย]
  19. ↑ Motion for a resolution on the Situation in Estonia by the EU
  20. ↑ "UNITED NATIONS Human Rights Council Report". Ap.ohchr.org. สืบค้นเมื่อ 2014-02-18.
  21. ↑ "U.S.-Baltic Relations: Celebrating 85 Years of Friendship" (PDF). U.S. Department of State. 14 June 2007. สืบค้นเมื่อ 29 July 2009.
  22. ↑ European parliament: Resolution on the situation in Estonia, Latvia and Lithuania (No C 42/78) (1983). Official Journal of the European Communities. European Parliament.
  23. ↑ Aust, Anthony (2005). Handbook of International Law. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-53034-7.
  24. ↑ Ziemele, Ineta (2005). State Continuity and Nationality: The Baltic States and Russia. Martinus Nijhoff Publishers. ISBN 90-04-14295-9.
  25. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ ciacom
  26. ↑ Central Intelligence Agency (1992). "Soviet Union – Economy". The World Factbook. สืบค้นเมื่อ 23 October 2010.
  27. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ foreign trade
  28. ↑ Hardt, John Pearce; Hardt, John P. (2003). Russia's Uncertain Economic Future: With a Comprehensive Subject Index. M.E. Sharpe. p. 233. ISBN 0-7656-1208-9.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  29. ↑ Wilson 1983, p. 205.
  30. ↑ Wilson 1983, p. 201.
  31. ↑ Ambler, Shaw and Symons 1985, p. 166–67.
  32. ↑ Ambler, Shaw and Symons 1985, p. 168.
  33. ↑ Ambler, Shaw and Symons 1985, p. 165.
  34. ↑ 34.0 34.1 Ambler, Shaw and Symons 1985, p. 167.
  35. ↑ Ambler, Shaw and Symons 1985, p. 169.
  36. ↑ International Monetary Fund and Organisation for Economic Co-operation and Development 1991, p. 56.
  37. ↑ "Science and Technology". Library of Congress Country Studies. สืบค้นเมื่อ 23 October 2010.
  38. ↑ "Economy". Library of Congress Country Studies. สืบค้นเมื่อ 23 October 2010.
  39. ↑ Sheila Fitzpatrick, Education and Social Mobility in the Soviet Union 1921–1934, Cambridge University Press (16 May 2002), ISBN 0521894239
  40. ↑ Law, David A. (1975). Russian Civilization. Ardent Media. pp. 300–1. ISBN 0-8422-0529-2.
  41. ↑ Mikhail Shifman, บ.ก. (2005). You Failed Your Math Test, Comrade Einstein: Adventures and Misadventures of Young Mathematicians Or Test Your Skills in Almost Recreational Mathematics. World Scientific. ISBN 9789812701169.
  42. ↑ Edward Frenkel (October 2012). "The Fifth problem: math & anti-Semitism in the Soviet Union". The New Criterion.
  43. ↑ Dominic Lawson (11 October 2011). "More migrants please, especially the clever ones". The Independent. London.
  44. ↑ Andre Geim (2010). "Biographical". Nobelprize.org.
  45. ↑ Shlapentokh, Vladimir (1990). Soviet Intellectuals and Political Power: The Post-Stalin Era. I.B. Tauris. p. 26. ISBN 978-1-85043-284-5.
  46. ↑ Pejovich, Svetozar (1990). The Economics of Property Rights: Towards a Theory of Comparative Systems. Springer Science+Business Media. p. 130. ISBN 978-0-7923-0878-2.
  47. ↑ Lane 1992, p. 353
  48. ↑ Lane 1992, p. 352.
  49. ↑ Lane 1992, p. 352
  50. ↑ Lane 1992, p. 352–53.
  51. ↑ Dinkel, R.H. (1990). The Seeming Paradox of Increasing Mortality in a Highly Industrialized Nation: the Example of the Soviet Union. pp. 155–77.
  52. ↑ Central Intelligence Agency (1991). "Soviet Union – People". The World Factbook. สืบค้นเมื่อ 25 October 2010.
  53. ↑ https://en.wikipedia.org/wiki/Soviet_Union_in_World_War_II

แหล่งข้อมูลอื่น

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ สหภาพโซเวียต
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สหภาพโซเวียต&oldid=7697966"