ข้ามไปเนื้อหา

รายชื่อพรรคการเมืองในประเทศจีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นรัฐพรรคการเมืองเดียวที่ปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน (CCP) อย่างไรก็ตาม มีพรรคการเมืองขนาดเล็ก 8 พรรคที่อยู่ภายใต้พรรคคอมมิวนิสต์จีน

ภายใต้หลักการหนึ่งประเทศ สองระบบ เขตบริหารพิเศษฮ่องกง และมาเก๊า ซึ่งก่อนหน้านี้เคยเป็นอาณานิคมของมหาอำนาจยุโรป จะดำเนินงานภายใต้ระบบการเมืองที่แตกต่างจากบนแผ่นดินใหญ่ ปัจจุบัน ทั้งฮ่องกงและมาเก๊ามีระบบหลายพรรคที่ถูกนำมาใช้ก่อนที่จะส่งมอบดินแดนให้กับจีน [1]

พรรคตามกฎหมาย

[แก้]

พรรคปกครอง

[แก้]
พรรค ปีที่จัดตั้ง อุดมการณ์ จำนวนสมาชิก ผู้นำพรรค ที่นั่งในสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในสภาปรึกษาทางการเมืองประชาชนจีน
พรรคคอมมิวนิสต์จีน (CCP)
中国共产党 (中共) 		1921
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 98,041,000 (2022) สี จิ้นผิง
2,091 / 2,980
118 / 175
99 / 544

พรรครอง

[แก้]
ข้อมูลเพิ่มเติม: United front (China)

แม้ว่าจะมีเพียงพรรคคอมมิวนิสต์จีนเท่านั้นที่มีอำนาจในระดับชาติ แต่ก็มีพรรคการเมืองรองและพรรคที่ไม่ใช่ฝ่ายค้านอย่างเป็นทางการจำนวน 8 พรรคที่ดำรงอยู่เคียงข้างพรรคคอมมิวนิสต์จีน[2] พรรคการเมืองเหล่านี้ก่อตั้งขึ้นก่อนการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน โดยจะต้องยอมรับ “บทบาทผู้นำ” ของพรรคคอมมิวนิสต์จีนเป็นเงื่อนไขในการดำรงพรรคต่อไป[3] ความสัมพันธ์ระหว่างฝ่ายต่าง ๆ เหล่านี้กับพรรคคอมมิวนิสต์จีน ได้รับการอธิบายอย่างเป็นทางการว่าเป็นการอยู่ร่วมกันในระยะยาวและการกำกับดูแลร่วมกัน ปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ และปันความทุกข์ยากร่วมกัน[4] ฮิวแมนไรตส์วอตช์ (Human Rights Watch) รายงานว่า พรรคเหล่านี้ทำหน้าที่ให้คำปรึกษามากกว่ามีบทบาทเป็นฝ่ายค้าน[5]

พรรคเล็กทั้ง 8 พรรคมีส่วนร่วมใน “งานแนวร่วม” (United Front) และยังมีส่วนร่วมในระบบการเมืองด้วย แต่ไม่มีอำนาจในระดับชาติ[6][2] ระบบการเมืองของจีนอนุญาตให้สมาชิกบางคนจากพรรคเล็กทั้ง 8 พรรคและสมาชิกที่ไม่ใช่พรรคคอมมิวนิสต์จีนมีส่วนร่วมในสภาประชาชนแห่งชาติได้ แต่พรรคเหล่านี้จะได้รับการตรวจสอบจากพรรคคอมมิวนิสต์จีน[5]

อันดับ พรรค ปีที่จัดตั้ง อุดมการณ์ จำนวนสมาชิก หัวหน้าพรรค ที่นั่งในสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในสภาปรึกษาทางการเมืองประชาชนจีน
1. คณะกรรมการปฏิวัติพรรคก๊กมินตั๋งแห่งประเทศจีน (RCCK)
中国国民党革命委员会 (民革)
Zhōngguó guómíndǎng gémìng wěiyuánhuì (Míngé) 		1948
158,000 (2022) เจิ้ง เจี้ยนปัง
44 / 2,980
6 / 175
65 / 544
2. สันนิบาตประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน (CDL)
中国民主同盟 (民盟)
Zhōngguó mínzhǔ tóngméng (Mínméng) 		1941
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 330,600 (2020) ติง จ้งหลี่
57 / 2,980
9 / 175
65 / 544
3. สมาคมสร้างชาติประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน (CNDCA)
中国民主建国会 (民建)
Zhōngguó mínzhǔ jiànguó huì (Mínjiàn) 		1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 193,000 (2018) ห่าว หมิงจิน
57 / 2,980
3 / 175
65 / 544
4. สมาคมส่งเสริมประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน (CAPD)
中国民主促进会 (民进)
Zhōngguó mínzhǔ cùjìn huì (Mínjìn) 		1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 156,808 (2016) ไช่ ต๋าเฟิง
58 / 2,980
7 / 175
45 / 544
5. พรรคประชาธิปไตย เกษตรกร และกรรมกรแห่งประเทศจีน (CPWDP)
中国农工民主党 (农工党)
Zhōngguó nónggōng mínzhǔdǎng (Nónggōngdǎng) 		1930
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 177,943 (2019) เหอ เหวย์
54 / 2,980
7 / 175
45 / 544
6. พรรคจื้อกง (CZGP)
中国致公党 (致公党)
Zhōngguó zhì gōng dǎng (Zhìgōngdǎng) 		1925
48,000 (2016) เจี่ยง จั้วจุน
38 / 2,980
3 / 175
30 / 544
7. สมาคมจิ่วซาน (JS)
九三学社
Jiǔsānxuéshè 		1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 183,710 (2019) อู่ เหวย์หฺวา
63 / 2,980
4 / 175
45 / 544
8. กลุ่มประชาธิปไตยปกครองตนเองไต้หวัน (TDSL)
台湾民主自治同盟 (台盟)
Táiwān mínzhǔ zìzhì tóngméng (Táiméng) 		1947
3,000 (2018) ซู ฮุย
13 / 2,980
3 / 175
20 / 544

พรรคอื่น ๆ

[แก้]

พรรคที่ถูกห้าม

[แก้]

พรรคต่อไปนี้ที่ก่อตั้งขึ้นในประเทศจีนถูก (หรือเคยถูก) ห้ามโดยรัฐบาล:

  • พรรคคอมมิวนิสต์จีน (ลัทธิมากซ์–เลนิน) (จีน: 中国共产党 (马列)) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1976 โดยกลุ่มกบฏลัทธิเหมาหลายกลุ่มของยุวชนแดงในเมืองอู่ฮั่น มณฑลหูเป่ย์ พวกเขาเชื่อว่าการจับกุมแก๊งสี่คนไม่ชอบด้วยกฎหมาย ถูกปราบปรามหลังจากความพยายามก่อจลาจลด้วยอาวุธประสบความล้มเหลวในเซี่ยงไฮ้ เจ้อเจียง กวางตุ้ง และยูนนาน[7]
  • พรรคคอมมิวนิสต์จีน (กองทัพปลดปล่อยกรรมกรและชาวนา) (จีน: 中国共产党 (工农解放军)) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1976 โดยกลุ่มกบฏลัทธิเหมาของกลุ่มยุวชนแดงในมณฑลฝูเจี้ยน พวกเขาใช้ป้อมปราการเก่าที่สร้างขึ้นในช่วงสงครามกลางเมืองจีน และจัดตั้งกองทัพของพรรคที่ชื่อว่า "กองทัพปลดปล่อยกรรมกรและชาวนา"[8] พวกเขาประกาศว่าผู้นำคนใหม่ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน เป็นนักปฏิรูปและเรียกร้องให้มีการลุกฮือและสถาปนาคณะกรรมการกลางพรรคขึ้นมาใหม่[9] กิจการของพรรคดำเนินไปจนถึงปี ค.ศ. 1978
  • พรรคประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน (จีน: 中国民主党) ก่อตั้งโดยผู้เข้าร่วมขบวนการกำแพงประชาธิปไตยในปี ค.ศ. 1978 และการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินในปี ค.ศ. 1989 ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1998 และถูกประกาศว่าผิดกฎหมายในปีเดียวกัน[10][11]
  • สหภาพชาตินิยมจีน (จีน: 中国泛蓝联盟) สนับสนุนอุดมคติของ Pan-Blue Coalition ในไต้หวัน ด้วยเหตุนี้ เป้าหมายจึงรวมถึงการสร้างประชาธิปไตยเสรีนิยมในประเทศจีน โดยยึดหลักไตรราษฎร์ของซุน ยัตเซ็น กลุ่มนี้มีต้นกำเนิดมาจากการอภิปรายในฟอรัมอินเทอร์เน็ตในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2004 สำนักงานกิจการไต้หวันแห่งสภาแห่งรัฐกล่าวว่าเป็นองค์กรที่ผิดกฎหมายเมื่อวันที่ 25 เมษายน ค.ศ. 2007 [12]
  • พรรคประชาธิปไตยใหม่แห่งประเทศจีน (จีน: 中国新民党) ก่อตั้งโดยกัว เฉวียน ในเมืองหนานจิงเมื่อปลายปี 2007[10][11]
  • พรรคคอมมิวนิสต์ลัทธิเหมาแห่งประเทศจีน (จีน: 中国毛泽东主义共产党) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 2008 พรรคพยายามที่จะริเริ่ม "การปฏิวัติสังคมนิยมครั้งที่ 2" เพื่อสร้าง "ระบอบเผด็จการของชนชั้นกรรมาชีพ" ขึ้นใหม่ ต่อมาถูกปราบปรามโดยรัฐบาลจีน[13]
  • พรรคจื้อเซี่ยน (จีน: 至宪党), หรือที่รู้จักกันในชื่อ พรรครัฐธรรมนูญ ก่อตั้งโดยผู้สนับสนุนปั๋ว ซีไหล[14][15] ในปี ค.ศ. 2013 และถูกห้ามในเดือนธันวาคมของปีนั้น[16][17]
  • คณะกรรมการกลางปฏิวัติชนชั้นกรรมาชีพจีน (จีน: 中国无产阶级革命中央委员会, ย่อ จีน: 中革中央) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งในปี ค.ศ. 2010 โดย โจว ฉวิน (จีน: 周群) ผู้นำพรรคเป็นสมาชิกของกลุ่มกบฏ (จีน: 造反派) ในช่วงการปฏิวัติทางวัฒนธรรม และแกนกลางของคณะกรรมการประกอบด้วยคนงานที่ถูกเลิกจ้างหลายสิบคน (จีน: 大下岗) ในมณฑลเจียงซู ถูกปราบปรามโดยตำรวจ หลังพบกิจกรรมยุยงปลุกปั่นทางสื่อออนไลน์[ต้องการอ้างอิง]

พรรคในอดีต

[แก้]
บทความหลัก: ประวัติศาสตร์พรรคการเมืองในประเทศจีน
ดูเพิ่ม: รายชื่อพรรคการเมืองในไต้หวัน
ซุน ยัตเซ็น ร่วมกับสมาชิกถงเหมิงฮุ่ยสาขาสิงคโปร์

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Buckley, Roger (1997-05-28). Hong Kong: The Road to 1997 (1 ed.). Cambridge University Press. doi:10.1017/cbo9780511612220. ISBN 978-0-521-47008-7.
  2. ↑ 2.0 2.1 Liao, Xingmiu; Tsai, Wen-Hsuan (2019). "Clientelistic State Corporatism: The United Front Model of "Pairing-Up" in the Xi Jinping Era". China Review. 19 (1): 31–56. ISSN 1680-2012. JSTOR 26603249.
  3. ↑ Tselichtchev, Ivan, บ.ก. (2012-01-02). China Versus the West: The Global Power Shift of the 21st Century (ภาษาอังกฤษ). Hoboken, NJ, USA: John Wiley & Sons, Inc. doi:10.1002/9781119199311. ISBN 978-1-119-19931-1. OCLC 883259659.
  4. ↑ "IV. The System of Multi-Party Cooperation and Political Consultation". China Internet Information Center. สืบค้นเมื่อ 2022-12-30.
  5. ↑ 5.0 5.1 "China: Nipped In The Bud - Background". Human Rights Watch. สืบค้นเมื่อ 2021-03-18.
  6. ↑ Kesselman, Mark (2012-01-01). Introduction to Politics of the Developing World: Political Challenges and Changing Agendas (ภาษาอังกฤษ). Cengage Learning. p. 324. ISBN 978-1-133-71258-9.
  7. ↑ Su, Yuan (2017). 1978-1979: Diary. China Cultural Communication Press.
  8. ↑ "'四人帮'在福建打游击". 展望. 01. 1977-01-01.
  9. ↑ "福建四人帮战讯". 展望. 1977-12-01.
  10. ↑ 10.0 10.1 Gittings, John (2005). The Changing Face of China: From Mao to Market. Oxford University Press, 2005. ISBN 0-19-280612-2.
  11. ↑ 11.0 11.1 Goldsmith, Jack; Wu, Tim (2006-06-29). Who Controls the Internet?: Illusions of a Borderless World (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. doi:10.1093/oso/9780195152661.001.0001. ISBN 978-0-19-515266-1.
  12. ↑ "国台办称中国泛蓝联盟是非法组织" [The Taiwan Affairs Office said the Union of Chinese Nationalists is an illegal organization.]. Phoenix TV (ภาษาChinese (China)). 25 April 2007.
  13. ↑ Demick, Barbara (20 March 2012). "China puts a stop to Maoist revival". Los Angeles Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2012. สืบค้นเมื่อ 14 December 2016.
  14. ↑ Moore, Malcolm. "Former teacher names Bo Xilai chairman of 'new political party'". The Daily Telegraph. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2013. สืบค้นเมื่อ 10 November 2013.
  15. ↑ Benjamin Kang Lim and Ben Blanchard (9 November 2013). "Bo Xilai supporters launch new political party in China". The Globe and Mail. Toronto. สืบค้นเมื่อ 10 November 2013.
  16. ↑ Shao, Heng. "Bizarre China Report: The Grand Wedding, Power Play & Smog-Inspired Creativity". Forbes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-01-27. สืบค้นเมื่อ 2017-09-03.
  17. ↑ "北京民政局发出取缔"至宪党"决定". Deutsche Welle. 14 December 2013. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 May 2019. สืบค้นเมื่อ 28 December 2016.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รายชื่อพรรคการเมืองในประเทศจีน&oldid=11079830"