ข้ามไปเนื้อหา

รายชื่อพรรคการเมืองในประเทศจีน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

สาธารณรัฐประชาชนจีนเป็นรัฐพรรคการเมืองเดียวปกครองโดยพรรคคอมมิวนิสต์จีน ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ยังมีพรรคการเมืองย่อยอีกแปดพรรคที่อยู่ภายใต้อำนาจของพรรคคอมมิวนิสต์จีน สาธารณรัฐประชาชนจีนจัดระเบียบอย่างเป็นทางการภายใต้สิ่งที่พรรคคอมมิวนิสต์จีนเรียกว่า "ระบบความร่วมมือหลายพรรคและการปรึกษาหารือทางการเมืองภายใต้การนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน" ซึ่งพรรคการเมืองย่อยเหล่านี้ต้องยอมรับการนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน

ภายใต้หลักการ "หนึ่งประเทศ สองระบบ" เขตบริหารพิเศษฮ่องกงและมาเก๊า ซึ่งในอดีตเคยเป็นอาณานิคมของยุโรป ดำเนินงานภายใต้ระบบการเมืองที่ต่างจากจีนแผ่นดินใหญ่ โดยทั้งฮ่องกงและมาเก๊ามีระบบหลายพรรคการเมืองที่ถูกนำมาใช้ก่อนการส่งคืนดินแดนแก่จีน[1]

พรรคตามกฎหมาย

[แก้]

พรรครัฐบาล

[แก้]

พรรคคอมมิวนิสต์จีนเป็นพรรคการเมืองเดียวที่ปกครองสาธารณรัฐประชาชนจีน รัฐธรรมนูญของจีนระบุว่า "คุณลักษณะที่กำหนดของสังคมนิยมอัตลักษณ์จีนคือการนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน"[2] ขณะที่ธรรมนูญพรรคคอมมิวนิสต์จีนประกาศว่าพรรคเป็น "พลังสูงสุดสำหรับการนำทางการเมือง"[3]

พรรค ปีที่ก่อตั้ง (ค.ศ.) อุดมการณ์ จำนวนสมาชิก ผู้นำพรรค ที่นั่งในสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในสภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน
พรรคคอมมิวนิสต์จีน (CCP)
中国共产党 (中共)		 1921
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 98,041,000 (2022) สี จิ้นผิง
2,091 / 2,980
118 / 175
99 / 544

พรรคย่อย

[แก้]

แม้ว่าจะมีเพียงพรรคคอมมิวนิสต์จีนเท่านั้นที่มีอำนาจแท้จริงในระดับชาติ แต่ก็ยังมีพรรคการเมืองขนาดเล็กอีกแปดพรรคที่ไม่ใช่ฝ่ายค้านซึ่งมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการว่าเป็นพรรคประชาธิปไตย[4] พรรคเหล่านี้ก่อตั้งขึ้นก่อนการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนและจะต้องยอมรับ "บทบาทผู้นำ" ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน เพื่อเป็นเงื่อนไขในการดำรงอยู่ต่อไป[5] ระบบพรรคอย่างเป็นทางการของสาธารณรัฐประชาชนจีนคือ ระบบความร่วมมือหลายพรรคและการปรึกษาหารือทางการเมืองภายใต้การนำของพรรคคอมมิวนิสต์จีน และความสัมพันธ์ระหว่างพรรคเหล่านี้กับพรรคคอมมิวนิสต์จีนได้รับการนิยามอย่างเป็นทางการว่า "อยู่ร่วมกันในระยะยาวและกำกับดูแลซึ่งกันและกัน ปฏิบัติต่อกันด้วยความจริงใจ และร่วมสุขร่วมทุกข์"[6] ตามรายงานของฮิวแมนไรตส์วอตช์ พรรคเหล่านี้ "มีบทบาทเป็นที่ปรึกษามากกว่าเป็นฝ่ายค้าน"[7]

รายชื่อ

[แก้]
อันดับ ชื่อพรรค ปีที่ก่อตั้ง (ค.ศ.) อุดมการณ์ จำนวนสมาชิก หัวหน้าพรรค ที่นั่งในสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ ที่นั่งในสภาที่ปรึกษาการเมืองประชาชนจีน
1. คณะกรรมการปฏิวัติก๊กมินตั๋งจีน (RCCK)
中国国民党革命委员会 (民革)
Zhōngguó guómíndǎng gémìng wěiyuánhuì (Míngé)		 1948
158,000 (2022) เจิ้ง เจี้ยนปัง
44 / 2,980
6 / 175
65 / 544
2. สันนิบาตประชาธิปไตยจีน (CDL)
中国民主同盟 (民盟)
Zhōngguó mínzhǔ tóngméng (Mínméng)		 1941
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 330,600 (2020) ติง จ้งหลี่
57 / 2,980
9 / 175
65 / 544
3. สมาคมสร้างประชาธิปไตยแห่งชาติจีน (CNDCA)
中国民主建国会 (民建)
Zhōngguó mínzhǔ jiànguó huì (Mínjiàn)		 1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 193,000 (2018) ห่าว หมิงจิน
57 / 2,980
3 / 175
65 / 544
4. สมาคมจีนเพื่อการส่งเสริมประชาธิปไตย (CAPD)
中国民主促进会 (民进)
Zhōngguó mínzhǔ cùjìn huì (Mínjìn)		 1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 156,808 (2016) ไช่ ต๋าเฟิง
58 / 2,980
7 / 175
45 / 544
5. พรรคประชาธิปไตยกรรมการและชาวนาจีน (CPWDP)
中国农工民主党 (农工党)
Zhōngguó nónggōng mínzhǔdǎng (Nónggōngdǎng)		 1930
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 177,943 (2019) เหอ เหวย์
54 / 2,980
7 / 175
45 / 544
6. พรรคจื้อกงจีน (CZGP)
中国致公党 (致公党)
Zhōngguó zhì gōng dǎng (Zhìgōngdǎng)		 1925
48,000 (2016) เจี่ยง จั้วจุน
38 / 2,980
3 / 175
30 / 544
7. สมาคมจิ่วซาน (JS)
九三学社
Jiǔsānxuéshè		 1945
สังคมนิยมอัตลักษณ์จีน 183,710 (2019) อู่ เหวย์หฺวา
63 / 2,980
4 / 175
45 / 544
8. สันนิบาตประชาธิปไตยปกครองตนเองไต้หวัน (TDSL)
台湾民主自治同盟 (台盟)
Táiwān mínzhǔ zìzhì tóngméng (Táiméng)		 1947
3,000 (2018) ซู ฮุย
13 / 2,980
3 / 175
20 / 544

พรรคอื่น

[แก้]

พรรคที่ถูกห้าม

[แก้]

พรรคต่อไปนี้ที่ก่อตั้งขึ้นในประเทศจีนถูก (หรือเคยถูก) ห้ามโดยรัฐบาล:

  • พรรคคอมมิวนิสต์จีน (ลัทธิมากซ์–เลนิน) (จีน: 中国共产党 (马列)) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1976 โดยกลุ่มกบฏลัทธิเหมาหลายกลุ่มของยุวชนแดงในเมืองอู่ฮั่น มณฑลหูเป่ย์ พวกเขาเชื่อว่าการจับกุมแก๊งสี่คนไม่ชอบด้วยกฎหมาย ถูกปราบปรามหลังจากความพยายามก่อจลาจลด้วยอาวุธประสบความล้มเหลวในเซี่ยงไฮ้ เจ้อเจียง กวางตุ้ง และยูนนาน[8]
  • พรรคคอมมิวนิสต์จีน (กองทัพปลดปล่อยกรรมกรและชาวนา) (จีน: 中国共产党 (工农解放军)) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1976 โดยกลุ่มกบฏลัทธิเหมาของยุวชนแดงในมณฑลฝูเจี้ยน พวกเขาใช้ป้อมปราการเก่าที่สร้างขึ้นในช่วงสงครามกลางเมืองจีน และจัดตั้งกองทัพของพรรคที่ชื่อว่า "กองทัพปลดปล่อยกรรมกรและชาวนา"[9] พวกเขาประกาศว่าผู้นำคนใหม่ของพรรคคอมมิวนิสต์จีน เป็นนักปฏิรูปและเรียกร้องให้มีการลุกฮือและสถาปนาคณะกรรมการกลางพรรคขึ้นมาใหม่[10] กิจการของพรรคดำเนินไปจนถึง ค.ศ. 1978
  • พรรคประชาธิปไตยแห่งประเทศจีน (จีน: 中国民主党) ก่อตั้งโดยผู้เข้าร่วมขบวนการกำแพงประชาธิปไตยใน ค.ศ. 1978 และการประท้วงที่จัตุรัสเทียนอันเหมินใน ค.ศ. 1989 ก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1998 และถูกประกาศว่าผิดกฎหมายในปีเดียวกัน[11][12]
  • สหภาพชาตินิยมจีน (จีน: 中国泛蓝联盟) สนับสนุนอุดมคติของ Pan-Blue Coalition ในไต้หวัน ด้วยเหตุนี้ เป้าหมายจึงรวมถึงการสร้างประชาธิปไตยเสรีนิยมในประเทศจีน โดยยึดหลักไตรราษฎร์ของซุน ยัตเซ็น กลุ่มนี้มีต้นกำเนิดมาจากการอภิปรายในฟอรัมอินเทอร์เน็ตในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 2004 สำนักงานกิจการไต้หวันแห่งสภาแห่งรัฐกล่าวว่าเป็นองค์กรที่ผิดกฎหมายเมื่อวันที่ 25 เมษายน ค.ศ. 2007[13]
  • พรรคประชาธิปไตยใหม่แห่งประเทศจีน (จีน: 中国新民党) ก่อตั้งโดยกัว เฉฺวียนในหนานจิงเมื่อปลาย ค.ศ. 2007[11][12]
  • พรรคคอมมิวนิสต์ลัทธิเหมาแห่งประเทศจีน (จีน: 中国毛泽东主义共产党) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งขึ้นใน ค.ศ. 2008 พรรคพยายามที่จะริเริ่ม "การปฏิวัติสังคมนิยมครั้งที่สอง" เพื่อสร้าง "ระบอบเผด็จการของชนกรรมาชีพ" ขึ้นใหม่ ต่อมาถูกปราบปรามโดยรัฐบาลจีน[14]
  • พรรคจื้อเซี่ยน (จีน: 至宪党), หรือที่รู้จักกันในชื่อ พรรครัฐธรรมนูญ ก่อตั้งโดยผู้สนับสนุนปั๋ว ซีไหล[15][16] ใน ค.ศ. 2013 และถูกห้ามในเดือนธันวาคมของปีนั้น[17][18]
  • คณะกรรมการปฏิวัติชนกรรมาชีพกลาง (จีน: 中国无产阶级革命中央委员会, ย่อ จีน: 中革中央) เป็นพรรคคอมมิวนิสต์ต่อต้านการปฏิรูป ก่อตั้งใน ค.ศ. 2010 โดยโจว ฉฺวิน (จีน: 周群) ผู้นำพรรคเป็นสมาชิกของกลุ่มกบฏ (จีน: 造反派) ในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรม และแกนกลางของคณะกรรมการประกอบด้วยคนงานที่ถูกเลิกจ้างหลายสิบคน (จีน: 大下岗) ในมณฑลเจียงซู ถูกปราบปรามโดยตำรวจ หลังพบกิจกรรมยุยงปลุกปั่นทางสื่อออนไลน์[ต้องการอ้างอิง]

พรรคในอดีต

[แก้]
ซุน ยัตเซ็น ร่วมกับสมาชิกถงเหมิงฮุ่ยสาขาสิงคโปร์

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Buckley, Roger (1997-05-28). Hong Kong: The Road to 1997 (1 ed.). Cambridge University Press. doi:10.1017/cbo9780511612220. ISBN 978-0-521-47008-7.
  2. ↑ Wei, Changhao; Hu, Taige (11 March 2018). "Annotated Translation: 2018 Amendment to the PRC Constitution (Version 2.0)". NPC Observer. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 December 2018. สืบค้นเมื่อ 4 November 2023.
  3. ↑ Xu, Wei (28 October 2022). "Amendment to the Party Constitution elaborated". China Daily. สืบค้นเมื่อ 4 November 2023.
  4. ↑ Liao, Xingmiu; Tsai, Wen-Hsuan (2019). "Clientelistic State Corporatism: The United Front Model of "Pairing-Up" in the Xi Jinping Era". China Review. 19 (1): 31–56. ISSN 1680-2012. JSTOR 26603249.
  5. ↑ Tselichtchev, Ivan, บ.ก. (2012-01-02). China Versus the West: The Global Power Shift of the 21st Century (ภาษาอังกฤษ). Hoboken, NJ, USA: John Wiley & Sons, Inc. doi:10.1002/9781119199311. ISBN 978-1-119-19931-1. OCLC 883259659.
  6. ↑ "IV. The System of Multi-Party Cooperation and Political Consultation". China Internet Information Center. สืบค้นเมื่อ 2022-12-30.
  7. ↑ "China: Nipped In The Bud - Background". Human Rights Watch. สืบค้นเมื่อ 2021-03-18.
  8. ↑ Su, Yuan (2017). 1978-1979: Diary. China Cultural Communication Press.
  9. ↑ "'四人帮'在福建打游击". 展望. 01. 1977-01-01.
  10. ↑ "福建四人帮战讯". 展望. 1977-12-01.
  11. 1 2 Gittings, John (2005). The Changing Face of China: From Mao to Market. Oxford University Press, 2005. ISBN 0-19-280612-2.
  12. 1 2 Goldsmith, Jack; Wu, Tim (2006-06-29). Who Controls the Internet?: Illusions of a Borderless World (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. doi:10.1093/oso/9780195152661.001.0001. ISBN 978-0-19-515266-1.
  13. ↑ "国台办称中国泛蓝联盟是非法组织" [The Taiwan Affairs Office said the Union of Chinese Nationalists is an illegal organization.]. Phoenix TV (ภาษาChinese (China)). 25 April 2007.
  14. ↑ Demick, Barbara (20 March 2012). "China puts a stop to Maoist revival". Los Angeles Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 June 2012. สืบค้นเมื่อ 14 December 2016.
  15. ↑ Moore, Malcolm. "Former teacher names Bo Xilai chairman of 'new political party'". The Daily Telegraph. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2013. สืบค้นเมื่อ 10 November 2013.
  16. ↑ Benjamin Kang Lim and Ben Blanchard (9 November 2013). "Bo Xilai supporters launch new political party in China". The Globe and Mail. Toronto. สืบค้นเมื่อ 10 November 2013.
  17. ↑ Shao, Heng. "Bizarre China Report: The Grand Wedding, Power Play & Smog-Inspired Creativity". Forbes. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-01-27. สืบค้นเมื่อ 2017-09-03.
  18. ↑ "北京民政局发出取缔"至宪党"决定". Deutsche Welle. 14 December 2013. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 May 2019. สืบค้นเมื่อ 28 December 2016.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รายชื่อพรรคการเมืองในประเทศจีน&oldid=12567373"