การขนส่งในประเทศเกาหลีใต้
การขนส่งในประเทศเกาหลีใต้ แบ่งออกเป็นการขนส่งระบบราง ถนน รถโดยสาร เรือ และอากาศยานซึ่งมีให้บริการทั่วประเทศ และยังเป็นประเทศที่ 3 ของโลกที่ให้บริการรถไฟฟ้าพลังแม่เหล็ก[1]
ประวัติ[แก้]
การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานอันทันสมัย เริ่มต้นขึ้นในแผนพัฒนาห้าปีระยะแรก (ค.ศ. 1962–66) ซึ่งประกอบด้วยโครงการสร้างทางรถไฟ 275 กิโลเมตร และทางหลวงแผ่นดินสายเล็ก ๆ[2] การก่อสร้าง ทางด่วนคย็องปู ซึ่งเชื่อมระหว่างโซลกับปูซานนั้น เสร็จสิ้นในวันที่ 7 กรกฎาคม ค.ศ. 1970
คริสต์ทศวรรษ 1970 มีการลงทุนด้านโครงสร้างพื้นฐานเพิ่มมากขึ้น แผนพัฒนาห้าปีระยะที่ 3 (ค.ศ. 1972–76) ได้แก่ โครงการท่าอากาศยาน, ท่าเรือ มีการสร้างรถไฟใต้ดินในโซล โครงข่ายทางหลวงได้ขยายเพิ่มขึ้น 487 กิโลเมตร มีเมืองท่าที่สำคัญได้แก่ โพฮัง, อุลซัน, มาซัน, อินช็อน และปูซาน[2]
โครงข่ายรถไฟพัฒนามากขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1980 ซึ่งมีการติดตั้งการรับไฟฟ้า โดยรถไฟในเส้นทางหลักจะมีความเร็วมากกว่าเส้นทางอื่น ๆ แม้ว่ารถไฟในสมัยนั้นจะมีประโยชน์ต่อการขนส่งสินค้ามากกว่า แต่จำนวนผู้โดยสารยังคงมากขึ้น ส่วนโครงข่ายในปี ค.ศ. 1988 มีระยะทางรวม 51,000 กิโลเมตร และทางด่วนที่เชื่อมระหว่างนครใหญ่ ๆ มีระยะทางรวม 1,539 กิโลเมตร
การขนส่งทางราง[แก้]
ผู้ดำเนินการรถไฟที่ใหญ่ที่สุดคือ โคเรล โครงข่ายรถไฟจัดการบริการโดย หน่วยบริหารโครงข่ายรถไฟเกาหลี
รถไฟด่วนเกาหลี (รถไฟความเร็วสูงขบวนแรกของเกาหลีใต้) เริ่มต้นการให้บริการในเดือนเมษายน ค.ศ. 2004 รถไฟระหว่างเมือง แบ่งเป็นสองประเภทคือ รถไฟเซมวล กับรถไฟมูกุงฮวา โดยรถไฟเซมวลจะจอดสถานีน้อยและมีความสะดวกสบายมากกว่ารถไฟมูกุงฮวา รถไฟท็องกึน ซึ่งเป็นรถไฟชานเมือง จะให้บริการเฉพาะสาย โดยจะหยุดทุก ๆ สถานี และไม่มีการสำรองที่นั่ง
รถไฟที่เปิดในปีถัด ๆ มา คือ รถไฟนุริโร วิ่งระหว่าง สถานีรถไฟโซล–สถานีรถไฟซินจาง ให้บริการแบบรถไฟชานเมืองรอบ ๆ โซล ใช้เวลาในการเดินทางน้อยกว่ารถไฟใต้ดิน ในปัจจุบัน โคเรลยังคงขยายเส้นทางรถไฟเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ[3] นอกจากนี้ ยังมีแผนจะเปิดรถไฟไอทีเอ็กซ์เซมวล ซึ่งจะวิ่งแทนรถไฟเซมวลเก่า
รถไฟใต้ดิน[แก้]
รายชื่อนครที่มีรถไฟใต้ดิน — โซล, ปูซาน, แทกู, ควังจู, แทจ็อน และ อินช็อน
รถไฟฟ้ามหานครโซล เป็นระบบรถไฟฟ้าที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศ สายแรกที่เปิดคือ สาย 1 ระหว่าง สถานีรถไฟโซล – สถานีรถไฟช็องนยังงิ เปิดในปี ค.ศ. 1974
รถราง[แก้]
รถรางสายแรกในโซล วิ่งระหว่างเขตซอแดมุน กับเขตช็องนยังงิ เปิดในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1898 โครงข่ายรถรางได้ถูกขยายจนครอบคลุมพื้นที่ใจกลางนครทั้งหมด โดยวิ่งไปถึงเขตช็องนยังงิทางตะวันออก เขตมาโพทางตะวันตก เขตนอรยังจินทางหนือ และข้ามแม่น้ำฮันไปทางใต้
โครงข่ายได้พัฒนาถึงขั้นสูงสุดในปี ค.ศ. 1941[4] และได้ปิดตัวลงในปี ค.ศ. 1968 ด้วยการแทนที่ของรถไฟใต้ดินโซล สาย 1 และสาย 2
รถโดยสารประจำทาง[แก้]
รถโดยสารระหว่างเมือง[แก้]
แทบทุกเมืองในเกาหลีใต้ จะมีรถโดยสารระหว่างเมือง เส้นทางระหว่างเมืองแยกประเภทได้แก่ รถคอซ็อก (고속버스, "รถด่วน") กับ รถซิออ (시외버스, "รถชานเมือง") ซึ่งรถคอซ็อกจะมีระยะทางมากกว่า และจอดน้อยกว่า ส่วนรถซิออจะให้บริการระยะทางสั้นกว่า จอดมากกว่า
รถโดยสารท้องถิ่น[แก้]
ภายในเมืองหลาย ๆ เมือง จะมีรถโดยสารสองประเภทคือ จวาซ็อก (좌석) และ โทซิฮย็อง (도시형) (หรือ อิพซ็อก (입석)) รถทั้งประเภท ส่วนใหญ่วิ่งเส้นทางเดียวกัน จอดใกล้เคียงกัน และมีความถี่ในการเดินรถไล่เลี่ยกัน แต่รถจวาซ็อกจะมีราคาแพง และมีความสะดวกสบายมากกว่า ขณะที่รถโทซิฮย็องจะมีราคาถูก แต่สะดวกสบายน้อยกว่า แต่ในเมืองเล็ก ๆ จะไม่มีรถจวาซ็อก แต่จะมีรถโดยสารที่เรียกว่า น็อนกีช็อน (농어촌) ก่อน
บางนครจะมีการจัดจำแนกรถโดยสาร ดังนี้
| ประเภทรถ | โซล | ปูซาน | แทกู | แทจ็อน |
|---|---|---|---|---|
| จวาซ็อก | รถเร็ว: ควังย็อก (광역), สายสีแดง ทั่วไป: คันซ็อน (간선), สายสีน้ำเงิน |
รถเร็ว: คึพเฮ็ง (급행) ทั่วไป: จวาซ็อก |
รถเร็ว: คึพเฮ็ง ทั่วไป: คันซ็อน จวาซ็อก (간선좌석) |
รถเร็ว: คึพเฮ็ง, สายสีแดง ทั่วไป: คันซ็อน, สายสีน้ำเงิน |
| โทซิฮย็อง/อิพซ็อก | สายหลัก: คันซ็อน, สายสีน้ำเงิน สายย่อย: จีซ็อน (지선), สายสีเขียว |
ทั่วไป: อิลปาน (일반) | สายวงกลม: ซุนฮวัน (순환) สายหลัก: คันซ็อน สายย่อย: จีซ็อน |
สายหลัก: คันซ็อน, สายสีน้ำเงิน สายย่อย: จีซ็อน (지선), สายสีเขียว |
| วิลเลจ | สายหลัก: จีซ็อน, สายสีเขียว สายวงกลม: ซุนฮวัน, สายสีเหลือง |
สายหมู่บ้าน: รถมึล (마을버스) | — | สายย่อย: จีซ็อน, สายสีเขียว สายรอบนอก: อูควัก (외곽), สายสีเขียว สายหมู่บ้าน: รถมึล (마을버스) |
รถโดยสารอื่น ๆ[แก้]
ท่าอากาศยานนานาชาติอินช็อน ให้บริการรถโดยสารประจำทางความเร็วสูงจากทุกส่วนของประเทศ
ในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1990 ห้างสรรพสินค้าหลายแห่งมีรถโดยสารสำหรับลูกค้า แต่เนื่องจากคำตัดสินของศาลในวันที่ 28 มิถุนายน ค.ศ. 2001 ส่งผลให้รถโดยสารเหล่านี้ถูกยกเลิก[5] อย่างไรก็ตาม โบสถ์ ศาสนสถาน สถานศึกษาหลายแห่ง ยังคงให้บริการรถโดยสารเหมือนเดิม
การขนส่งทางถนน[แก้]
ทางหลวงแผ่นดินในเกาหลีใต้ แบ่งเป็นทางด่วน ทางหลวงทั่วไป และอีกมายมาย โดยทางด่วนส่วนใหญ่จะอยู่ในการกำกับดูแลของ บริษัททางด่วนเกาหลี (KEC)
โครงข่ายทางหลวงมีให้บริการเกือบทุกส่วนของเกาหลีใต้ โดยมีระบบไฟฟ้าควบคุมด้วย
เส้นทางทางด่วนที่สำคัญ อาทิเช่น ทางด่วนน็อนซัน-ชอนัน, ทางด่วนแทกู-ปูซาน, ทางด่วนท่าอากาศยานนานาชาติอินช็อน, ทางด่วนโซล-ชุนช็อน และ ทางด่วนวงแหวนโซล
ถนนในเกาหลีใต้มีระยะทางรวม 86,989 กิโลเมตรในปี ค.ศ. 1998 เป็นทางด่วน 1,996 กิโลเมตร (และได้เพิ่มขึ้นเป็น 3,000 กิโลเมตรในปี ค.ศ. 2009) และอีก 12,447 กิโลเมตรเป็นทางหลวงแผ่นดิน
| ทั้งหมด | ทางด่วน | ทางหลวงแผ่นดิน | ลาดยาง | ไม่ลาดยาง |
|---|---|---|---|---|
| 86,990 กิโลเมตร | 3,000 กิโลเมตร | 12,447 กิโลเมตร | 64,808 กิโลเมตร | 22,182 กิโลเมตร |
การขนส่งทางน้ำ[แก้]
ประเทศเกาหลีใต้ เป็นหนึ่งในประเทศที่มีอุตสาหกรรมการต่อเรือที่ใหญ่ที่สุดในโลก และยังมีระบบขนส่งทางเรือที่ดีอีกด้วย เกาหลีใต้ให้บริการเรือขนส่งสินค้าระหว่าง ประเทศจีน ประเทศญี่ปุ่น และตะวันออกกลาง โดยผู้ให้บริการเรือขนส่งสินค้า จะเป็นกลุ่มใหญ่ ต่างจากเรืออื่น ๆ ที่ผู้ให้บริการจะเป็นบริษัทเอกชนขนาดเล็ก
ระยะทางของเรือในเกาหลีใต้รวม 1,609 กิโลเมตร
เรือข้ามฟาก[แก้]
ชายฝั่งทางตอนใต้และตะวันตกของประเทศ มีเรือข้ามฟากให้บริการไปยังเกาะต่าง ๆ มากมาย รวมทั้งเกาะเชจู และเกาะอัลลึง ศูนย์กลางเรือข้ามฟากจะอยู่ที่ อินช็อน, ม็อกโพ, โพฮัง และปูซาน
เมืองท่าที่สำคัญ[แก้]
เมืองท่าในเกาหลีใต้ที่สำคัญได้แก่
เรือขนส่งสินค้า[แก้]
สถิติปี ค.ศ. 1999 มีเรือขนส่งสินค้า 461 ลำ จำแนกประเภทได้ดังนี้:[6]
- เรือขนาดใหญ่ 98 ลำ
- เรือสินค้า 149 ลำ
- เรือบรรจุสารเคมี 39 ลำ
- เรือผสม 4 ลำ
- เรือคอนเทนเนอร์ 53 ลำ
- เรือบรรจุแก๊สเหลว 13 ลำ
- เรือหน้าที่ผสม 1 ลำ
- เรือผู้โดยสาร 3 ลำ
- เรือปิโตรเลียม 61 ลำ
- เรือสินค้าแช่แข็ง 26 ลำ
- เรือ roll-on/roll-off 4 ลำ
- เรือบรรจุสินค้าพิเศษ 4 ลำ
- เรือบรรจุยานพาหนะ 6 ลำ
การขนส่งทางอากาศ[แก้]
โคเรียนแอร์ ก่อตั้งโดยรัฐบาลในปี ค.ศ. 1962 เพื่อแทนที่ โคเรียนเนชันนอลแอร์ไลน์ สถิติปี ค.ศ. 2008 โคเรียนแอร์มียอดผู้โดยสารรวม 2,164 ล้านคน เป็นผู้โดยสารต่างชาติ 1,249 ล้านคน[7]
สายการบินที่สอง เอเชียนาแอร์ไลน์ ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1988 จุดหมายปลายทางเริ่มแรกได้แก่ โซล, เชจูซิตี, ปูซาน, กรุงเทพมหานคร, สิงคโปร์, ญี่ปุ่น และ ลอสแอนเจลิส ในปี ค.ศ. 2006 มีจุดหมายปลายทางในประเทศ 12 ที่หมาย ระหว่างประเทศ 66 ที่หมายใน 20 ประเทศ (เฉพาะสินค้า 24 ที่หมายใน 17 ประเทศ)[8]
สายการบินของเกาหลีใต้ในปัจจุบัน มีจำนวนเส้นทางระหว่างประเทศรวม 297 เส้นทาง[9] นอกจากนี้ยังสายการบินย่อย ได้แก่ แอร์ปูซาน, จินแอร์, อีสเตอร์เจ็ต และเชจูแอร์ เป็นสายการบินต้นทุนต่ำ
ท่าอากาศยาน[แก้]
ท่าอากาศยานนานาชาติอินช็อน สร้างเสร็จในปี ค.ศ. 2001 เพื่อรองรับการแข่งขันฟุตบอลโลก 2002 สถิติปี ค.ศ. 2007 มีผู้โดยสารกว่า 30 ล้านคนต่อปี[10] ได้รับคัดเลือกเป็น "ท่าอากาศยานที่ดีที่สุดในโลก" ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2005-2008[11]
ท่าอากาศยานอีกแห่งหนึ่งในโซล คือ ท่าอากาศยานกิมโป โดยส่วนใหญ่ให้บริการเที่ยวบินในประเทศ ขณะที่เที่ยวบินระหว่างประเทศส่วนใหญ่จะอยู่ที่ ท่าอากาศยานนานาชาติอินช็อน ท่าอากาศยานอื่น ๆ อาทิเช่น ท่าอากาศยานกิมเฮ และท่าอากาศยานเชจู
ประเทศเกาหลีใต้ มีท่าอากาศยาน 103 แห่ง (ค.ศ. 1999) ดังนี้
ท่าอากาศยานมีทางวิ่งลาดยาง:
รวมทั้งหมด:
67 แห่ง
ตั้งแต่ 3,047 เมตรขึ้นไป:
1 แห่ง
ตั้งแต่ 2,438 ถึง 3,047 เมตร:
18 แห่ง
ตั้งแต่ 1,524 ถึง 2,437 เมตร:
15 แห่ง
ตั้งแต่ 914 ถึง 1,523 เมตร:
13 แห่ง
น้อยกว่า 914 เมตร:
20 แห่ง
ท่าอากาศยานมีทางวิ่งไม่ลาดยาง:
ทั้งหมด:
36 แห่ง
ตั้งแต่ 3,047 เมตรขึ้นไป:
1 แห่ง
ตั้งแต่ 914 ถึง 1,523 เมตร:
3 แห่ง
น้อยกว่า 914 เมตร:
32 แห่ง
ท่าเฮลิคอปเตอร์: 203 แห่ง
ท่อขนส่งน้ำมัน[แก้]
- ท่อขนส่งน้ำมันเกาหลีใต้-เหนือ
- ท่อขนส่งน้ำมันทรานส์โคเรีย
ส่วนใหญ่ออกแบบมาเป็นใช้งานกับน้ำมันปิโตรเลียม
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
บทความนี้รวมเอางานสาธารณสมบัติจากประเทศศึกษา หอสมุดรัฐสภา
- ↑ "Incheon Airport maglev unveiled". Railway Gazette. 20 May 2014. สืบค้นเมื่อ 9 January 2015.
- ↑ 2.0 2.1 "Infrastructure Development in Korea" (PDF). United Nations Public Administration Network. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-07-05. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ 무궁화호 열차 점차 사라진다, YTN, 2009년 6월 6일
- ↑ 서대문-청량리~: 이이화, 《한국사이야기22. 빼앗긴 들에 부는 근대화바람》(한길사, 2004) 49쪽.
- ↑ "Ban on the Shuttle Bus Operation Case". Constitutional Court of Korea. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ "Ships by type (most recent) by country". nationmaster.com. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ "Company Info / Overview". Korean Air. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ "Overview / General Info". Asiana Airlines. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-08. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ "International Aviation Policy". Ministry of Land, Transportation and Maritime Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-09-15. สืบค้นเมื่อ 2005-05-19.
- ↑ "Incheon International Airport celebrates its eighth year". Incheon International Airport Corp. สืบค้นเมื่อ 2005-05-20.
- ↑ "Incheon International Airport, Best Airport Worldwide for 4 Years Straight". Incheon International Airport Corp. สืบค้นเมื่อ 2005-05-20.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- การทางด่วนเกาหลี เก็บถาวร 2003-02-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- แผนที่โครงข่ายทางหลวงฟรีเวย์ เก็บถาวร 2003-08-26 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- โคเรียนแอร์
- เอเชียนาแอร์ไลน์
- ท่าอากาศยานอินช็อน เก็บถาวร 2002-02-12 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ท่าอากาศยานกิมโป