สฟาลบาร์
| สฟาลบาร์ | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
|
||||||
 |
||||||
| เมืองหลวง (และเมืองใหญ่สุด) | ลองเยียร์เบียน | |||||
| ภาษาราชการ | ภาษานอร์เวย์, ภาษารัสเซีย | |||||
| กลุ่มชาติพันธุ์ |
|
|||||
| การปกครอง | พื้นที่ที่ยังไม่ได้ผนวกเข้ากับนอร์เวย์ | |||||
| • | ผู้ว่าราชการ | Odd Olsen Ingerø (ค.ศ. 2009–) | ||||
| พื้นที่ | ||||||
| • | รวม | 61,022 ตร.กม. 23,561 ตร.ไมล์ |
||||
| ประชากร | ||||||
| • | ค.ศ. 2012 (ประเมิน) | 2,642 คน | ||||
| สกุลเงิน | โครนนอร์เวย์ (NOK) |
|||||
| เขตเวลา | CET (UTC+1) | |||||
| • | ฤดูร้อน (DST) | CEST (UTC+2) | ||||
| โดเมนบนสุด | .no (.sj จดทะเบียนแล้วแต่ยังไม่ได้นำมาใช้)[1] | |||||
| รหัสโทรศัพท์ | +47 | |||||
สฟาลบาร์[2] (นอร์เวย์: Svalbard; รัสเซีย: Шпицбе́рген, Свальбард) เป็นหมู่เกาะในมหาสมุทรอาร์กติก ตั้งอยู่ทางเหนือของยุโรปภาคพื้นทวีป ระหว่างนอร์เวย์และขั้วโลกเหนือ ตั้งแต่ละติจูด 74 ถึง 81 องศาเหนือ สฟาลบาร์เป็นส่วนหนึ่งของประเทศนอร์เวย์ โดยเป็นส่วนที่อยู่เหนือที่สุดของประเทศ มีประชากรอาศัยอยู่บนสามเกาะคือ สปิตส์เบอร์เกน บีเยอร์เนอยา และโฮเปน
แรกเริ่ม สฟาลบาร์ได้ถูกใช้เป็นฐานล่าวาฬในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17 และ 18 หลังจากนั้นหมู่เกาะดังกล่าวได้ถูกปล่อยร้าง การทำเหมืองถ่านหินเริ่มต้นขึ้นเมื่อต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 และชุมชนถาวรหลายแห่งได้รับการจัดตั้งขึ้น สนธิสัญญาสฟาลบาร์ ใน ค.ศ. 1920 เป็นการรับรองอธิปไตยของนอร์เวย์เหนือหมู่เกาะดังกล่าว และพระราชบัญญัติสฟาลบาร์ ใน ค.ศ. 1925 กำหนดให้สฟาลบาร์เป็นส่วนหนึ่งของนอร์เวย์ นอกจากนี้ สฟาลบาร์ยังได้รับจัดตั้งเป็นเขตเศรษฐกิจเสรีและเขตปลอดทหาร การวิจัยและการท่องเที่ยวได้กลายมาเป็นอุตสาหกรรมรองที่สำคัญ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "The .bv and .sj top level domains". Norid. Archived from the original on 23 January 2010. สืบค้นเมื่อ 24 March 2010.
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. ประกาศราชบัณฑิตยสถาน เรื่อง กำหนดชื่อประเทศ ดินแดน เขตการปกครอง และเมืองหลวง (พ.ศ. 2544) (PDF)
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- ผู้ว่าราชการสฟาลบาร์ (อังกฤษ)
พิกัดภูมิศาสตร์: 78°13′N 15°33′E / 78.217°N 15.550°E
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
บทความเกี่ยวกับประเทศ ดินแดน หรือเขตการปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล 
