ภาษามีนังกาเบา
| ภาษามีนังกาเบา | |
|---|---|
| Baso Minangkabau بهاس منڠكربو | |
| ประเทศที่มีการพูด | อินโดนีเซีย (สุมาตราตะวันตก) มาเลเซีย (รัฐเนอเกอรีเซิมบีลัน) สิงคโปร์ |
| ภูมิภาค | สุมาตราตะวันตก, รีเยา, จัมบี, เบิงกูลู, สุมาตราเหนือ, อาเจะฮ์ (อินโดนีเซีย) รัฐเนอเกอรีเซิมบีลัน (มาเลเซีย) |
| ชาติพันธุ์ | มีนังกาเบา, Aneuk Jamee |
| จำนวนผู้พูด | 5.5 ล้านคน (2007)[1] |
| ตระกูลภาษา | ออสโตรนีเซียน
|
| ภาษาถิ่น |
กัมปาร์ ?
กวนตัน ?
|
| ระบบการเขียน | ละติน มีนังกาเบา |
| สถานภาพทางการ | |
| ผู้วางระเบียบ | Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa |
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-2 | min |
| ISO 639-3 | min |
 บริเวณที่มีผู้พูดภาษามีนังกาเบาอย่างมีนัยยะสำคัญ | |
ภาษามีนังกาเบา (มีนังกาเบา: Baso Minangkabau, อักษรยาวี: بهاس منڠكربو; อินโดนีเซีย: Bahasa Minangkabau) เป็นภาษาออสโตรนีเซียที่ใช้พูดโดยชาวมีนังกาเบาในสุมาตราตะวันตก, ทางตะวันตกของหมู่เกาะรีเยา, อำเภออาเจะฮ์ใต้, ทางเหนือของเบิงกูลูและจัมบี รวมทั้งในนครหลายแห่งทั่วอินโดนีเซียเนื่องจากการอพยพ[2] ภาษานี้ยังเป็นภาษากลางที่ชายฝั่งตะวันตกของจังหวัดสุมาตราเหนือ และยังมีการใช้งานในอาเจะฮ์บางส่วนซึ่งเรียกภาษานี้ว่าเป็น Aneuk Jamee
ภาษามีนังกาเบามีความคล้ายคลึงกับภาษามลายู มีมุมมองต่าง ๆ ในเรื่องความสัมพันธ์ของสองภาษานี้ บางคนมองว่าภาษามีนังกาเบาเป็นวิธภาษามลายูแบบแรก ๆ ในขณะที่บางคนมองว่าภาษานี้เป็นภาษาเฉพาะต่างหาก (มาเลย์อิก)[3]
ภาษามีนังกาเบาเป็นหนึ่งในไม่กี่ภาษาที่ไม่มีการผันรูปกริยา (เพื่อระบุกาลเป็นต้น) และความแตกต่างทางไวยากรณ์เพื่อแยกแยะประธานและกรรม[4]
สำเนียง
[แก้]ภาษามีนังกาเบามีภาษาถิ่นหลายสำเนียง บางครั้งมีความแตกต่างในหมู่บ้านใกล้เคียง (เช่น แยกกันระหว่างแม่น้ำ) ภาษาย่อยเหล่านี้ ได้แก่ ราโอมาปัตตุงกุล, มัวโรซูไงโลโล, ปายากุมบุฮ์, ปังกาลัน-ลูบุกอาไล, อากัม-ตานะฮ์ดาตาร์, ปันจุงโซอัล, โกโตบารู, ซูไงเบินดุงไอร์, และการางาญาร์[5] ในการสื่อสารประจำวันของชาวมีนังกาเบาหลายภูมิภาค มักใช้สำเนียงอากัม-ตานะฮ์ดาตาร์ (Baso Padang หรือ Baso Urang Awak) และกลายเป็นมาตรฐาน
ภาษาตาปันที่พูดกันในเมืองตาปันของจังหวัดสุมาตราตะวันตกตอนใต้ เป็นภาษามาลายาที่เพิ่งถูกค้นพบ ซึ่งได้รับการเสนอให้เป็นภาษาที่เกี่ยวข้องและไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของภาษามีนังกาเบา เมื่อรวมกัน ภาษาตาปันและมีนังกาเบาจึงเป็นกลุ่มย่อยเกรตเตอร์มีนังกาเบา[6] ส่วนสองภาษานี้อย่างตาปันและมูโก-มูโก จัดอยู่ในกลุ่มย่อยลูนางิกที่อยู่ในกลุ่มภาษามีนางิก (เกรตเตอร์มีนังกาเบา)[6][7]
กลุ่มย่อยมีนางิกมีลักษณะเฉพาะที่การเปลี่ยนแปลงเสียงท้ายคำดังต่อไปนี้[7]
- *V[hi]ŋ > V[hi]ăŋ
- *us > uĭh
- *at > eʔ
- *as > eh
- *is > ih
อ้างอิง
[แก้]- ↑ ภาษามีนังกาเบา ที่ Ethnologue (18th ed., 2015) (ต้องสมัครสมาชิก)
- ↑ Kajian Serba Linguistik : Untuk Anton Moeliono Pereksa Bahasa (2000)
- ↑ Khaidir Anwar (1976), "Minangkabau, Background of the main pioneers of modern standard Malay in Indonesia", Archipel (ภาษาอังกฤษ), 12 (1): 77–93, doi:10.3406/arch.1976.1296
- ↑ Sophie Elizabeth Crouch (2009), Voice and verb morphology in Minangkabau, a language of West Sumatra, Indonesia. Master's thesis (ภาษาอังกฤษ)
- ↑ Nadra, Reniwati, and Efri Yades, Daerah Asal dan Arah Migrasi Orang Minangkabau di Provinsi Jambi Berdasarkan Kajian Variasi Dialektikal (2008)
- 1 2 Kurniati, S., Putri, Y. P., Wichmann, S., & Gil, D. (2011). Tapan: An Exploration in Malayic Subgrouping. Paper presented at the 15th International Symposium on Malay Indonesian Linguistics (ISMIL 15).
- 1 2 Gil, D. & McKinnon, T. (2015). Excrescent Nasals in Malayic Dialects of Western Sumatra. Paper presented at the 13th International Conference on Austronesian Linguistics (13-ICAL).
อ่านเพิ่ม
[แก้]- Nurlela Adnan, Ermitati, Rosnida M. Nur, Pusat Bahasa (Indonesia), Balai Pustaka (Persero), PT. 2001 – Indonesian-Minangkabau dictionary (Kamus bahasa Indonesia-Minangkabau), 841 pages.
- Marjusman Maksan, Yulina Kasim, Tamsin Medan, Syamsir Arifin, Basri, A. Razak Sikumbang, 1984, Geografi Dialek Bahasa Minangbakau, Jakarta, Pusat Pembinaan Dan Pengembangan Bahasa Departemen Pendidikan Dan Kebudayaan, 1984.
- Tata Bahasa Minangkabau, Gerard Moussay (original title La Langue Minangkabau, translated from French by Rahayu S. Hidayat), ISBN 979-9023-16-5.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]
| ฐานข้อมูลการควบคุมรายการหลักฐาน: ประจำชาติ |
|---|
