พายุไต้ฝุ่นทุเรียน

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สำหรับพายุลูกอื่นที่มีชื่อเดียวกัน ดูที่ พายุทุเรียน
พายุไต้ฝุ่นทุเรียน (เรมิง)
พายุไต้ฝุ่นรุนแรง (JMA)
พายุไต้ฝุ่น (TMD)
พายุซูเปอร์ไต้ฝุ่นระดับ 5 (SSHWS)
พายุไต้ฝุ่นทุเรียนขณะมีกำลังแรงสูงสุดเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549
พายุไต้ฝุ่นทุเรียนขณะมีกำลังแรงสูงสุดเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549
ก่อตัว 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549
สลายตัว 6 ธันวาคม พ.ศ. 2549

(กลายเป็นพายุหมุนหลังเขตร้อนหลังจาก 7 ธันวาคม พ.ศ. 2549)

ความเร็วลม
สูงสุด
เฉลี่ยลมใน 10 นาที:
215 กม./ชม. (130 ไมล์/ชม.)
เฉลี่ยลมใน 1 นาที:
285 กม./ชม. (180 ไมล์/ชม.)
ความกดอากาศต่ำสุด 900 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 26.58 นิ้วปรอท)
ผู้เสียชีวิต 1,497 ราย
ความเสียหาย อย่างน้อย 580 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ค่าเงินปี พ.ศ. 2549)
พื้นที่ได้รับ
ผลกระทบ 		แยป, ประเทศฟิลิปปินส์, ประเทศเวียดนาม, ประเทศไทย, ประเทศมาเลเซีย, หมู่เกาะอันดามัน, ประเทศอินเดีย
ส่วนหนึ่งของ
ฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2549

พายุไต้ฝุ่นทุเรียน หรือที่ในฟิลิปปินส์เรียกว่า พายุไต้ฝุ่นเรมิง (ตากาล็อก: Reming) เป็นพายุหมุนเขตร้อนที่มีความรุนแรงที่สุดในบริเวณมหาสมุทรแปซิฟิกทางตะวันตกในช่วงปี พ.ศ. 2549 และเป็นภัยพิบัติพายุหมุนเขตร้อนที่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างมากในประเทศฟิลิปปินส์ เป็นเหตุให้มีประชาชนหลายหมู่บ้านเสียชีวิตเป็นจำนวนมากจากโคลนถล่มที่ภูเขาไฟมายอน พายุไต้ฝุ่นทุเรียนสร้างความเสียหายให้กับบ้านเรือน 200,000 หลัง บ้านเรือนถูกทำลายไป 34,000 หลัง โรงเรียนถูกทำลายไป 850 แห่ง และเรือจม 800 ลำ มีความสูญเสียในการดำรงชีวิตอย่างมาก ซึ่งเห็นได้ชัดเจนที่สุดในจังหวัดบิ่ญถ่วน หวุงเต่า จังหวัดเบ๊นแจ และจังหวัดหวิญล็อง รวมถึงนครโฮจิมินห์[1] คร่าชีวิตผู้คนไป 1,399 ราย ในประเทศฟิลิปปินส์[2] พายุไต้ฝุ่นทุเรียนเป็นพายุดีเปรสชันลูกที่ 24, พายุโซนร้อนลูกที่ 23 และพายุไต้ฝุ่นลูกที่ 14 ในฤดูพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก พ.ศ. 2549 ก่อตัวขึ้นจากความกดอากาศต่ำเมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549 ใกล้ชุก ระบบตั้งอยู่ทางตอนใต้ของสันเขาระบบติดตามทิศตะวันตกเฉียงเหนือผ่านบริเวณที่มีลมเฉือนต่ำ และเสริมกำลังความรุนแรงของลมเกิดขึ้นในช่วงสองวันต่อมาขณะที่ระบบเข้าใกล้ประเทศฟิลิปปินส์ หลังจากเข้าสู่สถานะพายุไต้ฝุ่นเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พายุไต้ฝุ่นทุเรียนได้รับความรุนแรงอย่างรวดเร็ว ปิดท้ายด้วยความเร็วลมสูงสุด 10 นาทีที่ความเร็วลมสูงสุด 215 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (130 ไมล์ต่อชั่วโมง) และความกดอากาศที่ 900 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 26.58 นิ้วของปรอท) วันต่อมาพายุไต้ฝุ่นทุเรียนกลายเป็นพายุโซนร้อนที่พัดไปทางตะวันตกเฉียงใต้ พัดถล่มประเทศเวียดนามตอนใต้ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม โดยเป็นพายุโซนร้อนก่อนที่จะลดระดับลงเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ระบบหันไปทางทิศตะวันตกอีกครั้ง และข้ามคาบสมุทรมลายูไปในที่สุด นอกจากนี้ ยังเป็นพายุหมุนเขตร้อนที่รุนแรงที่สุดในโลกในปี พ.ศ. 2549 อีกด้วย

ปลายเดือนตุลาคมพายุไต้ฝุ่นซีมารอนกลายเป็นพายุที่รุนแรงที่สุดลูกหนึ่งที่เคลื่อนตัวเข้าเกาะลูซอน อย่างไรก็ตาม ส่งผลกระทบต่อพื้นที่ที่มีประชากรเบาบาง และมีผู้บาดเจ็บ หรือเสียชีวิตค่อนข้างน้อย น้อยกว่าสามสัปดาห์ต่อมา พายุไต้ฝุ่นเชบีดำเนินไปตามเส้นทางที่คล้ายคลึงกันกับพายุไต้ฝุ่นซีมารอน แม้ว่าจะมีขนาดที่เล็กทำให้เกิดความเสียหายได้ค่อนข้างจำกัด พายุไต้ฝุ่นทุเรียนจะกลายเป็นพายุลูกที่ 4 ของพายุที่ส่งผลกระทบถึงประเทศฟิลิปปินส์ ในเดือนธันวาคมพายุไต้ฝุ่นอูตอร์ ซึ่งเป็นพายุที่อ่อนแอที่สุดในห้า และเดินตามทางตอนใต้มากกว่า

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนขึ้นบกครั้งแรกที่ประเทศฟิลิปปินส์ มีลมแรง ฝนตกหนัก และคร่าชีวิตผู้คนไปอย่างน้อย 720 ราย ในประเทศฟิลิปปินส์[3] ความเสียหายส่วนใหญ่เกิดขึ้นที่จังหวัดอัลไบ ซึ่งพายุไต้ฝุ่นทุเรียนได้สร้างโคลนถล่มจากขี้เถ้าภูเขาไฟ และก้อนหินจากภูเขาไฟมายอน ที่บารังไกย์ เลกัซปี ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของเมืองที่ปกคลุมไปด้วยโคลนจนถึงหลังคาบ้านเรือน พายุได้คร่าชีวิตผู้คนกว่า 200 ราย ในประเทศ และสร้างความเสียหาย 5.9 พันล้านเปโซฟิลิปปินส์ (150 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) หลังจากนั้นก็เข้าสู่ทะเลจีนใต้ และอ่อนกำลังลงเล็กน้อย ก่อนที่จะทวีความรุนแรง และขึ้นบกที่ประเทศเวียดนามใกล้กับนครโฮจิมินห์ มีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 81 ราย และอีก 16 ราย สูญหายไปจากพายุ[4] มูลค่าความเสียหายถึง 400 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เมื่อรวมทั้งหมดแล้ว พายุไต้ฝุ่นทุเรียนเป็นเหตุให้มีผู้เสียชีวิต 1,497 ราย และสูญหายมากกว่า 100 ราย ทรัพย์สินเสียหายประมาณ 13 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ[5]

ประวัติทางอุตุนิยมวิทยา[แก้]

แผนที่แสดงเส้นทาง และความรุนแรงของพายุตามมาตราส่วนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน
ความรุนแรงของพายุ
มาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน
     พายุดีเปรสชันเขตร้อน (≤62 กม./ชม.)
     พายุโซนร้อน (63–117 กม./ชม.)
     พายุเฮอริเคนระดับ 1 (118–153 กม./ชม.)
     พายุเฮอริเคนระดับ 2 (154–177 กม./ชม.)
     พายุเฮอริเคนระดับ 3 (178–208 กม./ชม.)
     พายุเฮอริเคนระดับ 4 (209–251 กม./ชม.)
     พายุเฮอริเคนระดับ 5 (≥252 กม./ชม.)
     พายุที่ไม่ทราบความเร็วลม
ประเภทของพายุ
■ พายุหมุนกึ่งเขตร้อน
▲ พายุหมุนนอกเขตร้อน / หย่อมความกดอากาศต่ำที่หลงเหลือ / รบกวนของเขตร้อน / ลมมรสุมพายุดีเปรสชั่นเขตร้อน
ภาพเคลื่อนไหวจากดาวเทียมของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน
  • วันที่ 24 พฤศจิกายน สภาพอากาศแปรปรวนเริ่มก่อนตัวขึ้นในทางตะวันออกเฉียงใต้ของชูก ประเทศไมโครนีเชีย ลมเฉือนใกล้กับสิ่งรบกวนลดลงในไม่ช้า ทำให้ความกดอากาศต่ำก่อตัวได้เล็กน้อย
  • วันที่ 25 พฤศจิกายน ถูกประกาศเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อนโดยกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น (JMA) และต่อมาในวันนั้น ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม (JTWC) ได้เริ่มประกาศออกเตือนว่าพายุดีเปรสชันเขตร้อนมีการเคลื่อนตัวไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเข้าสู่แยป พายุดีเปรสชั่นเขตร้อนได้ทวีความรุนแรงขึ้นเนื่องมาจากอุณหภูมิสูงบนพื้นผิวทะเล มีเมฆที่มีความกดอากาศสูง และมีการไหลออกของแอนไทไซโคลน
  • วันที่ 26 พฤศจิกายน ตามรายงานของกรมอุตุนิยมวิทยาญี่ปุ่น (JMA) ได้ยกระดับพายุดีเปรสชันเขตร้อนให้กลายเป็นพายุโซนร้อน ก่อตัวทางตะวันออกของแยป ทางตะวันตกเฉียงใต้ของกวม และเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกในตอนบ่าย และได้ถูกตั้งชื่อว่า ทุเรียน
  • วันที่ 27 พฤศจิกายน การเคลื่อนตัวของพายุโซนร้อนทุเรียนจากตะวันตกไปตะวันตกเฉียงเหนือ พายุโซนร้อนทุเรียนได้ทวีความรุนแรงขึ้นอย่างช้า ๆ จนกลายเป็นพายุโซนร้อนกำลังแรง และในวันต่อมาพายุลูกนี้ได้ถูกตั้งชื่อ เรมิง โดยปากาซาเมื่อมันเคลื่อนตัวเข้าสู่ประเทศฟิลิปปินส์

การเตรียมการ[แก้]

ประเทศฟิลิปปินส์[แก้]

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนกำลังเคลื่อนตัวขึ้นฝั่งจังหวัดอัลไบจากภาพอินฟราเรดเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549

เขตบีโคลซึ่งเข้าพัดโดยพายุไต้ฝุ่นทุเรียนครั้งแรกนั้น ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของเกาะลูซอน ของประเทศฟิลิปปินส์ และได้รับผลกระทบจากพายุหมุนเขตร้อนเฉลี่ย 8.4 ลูกต่อปี ก่อนพายุไต้ฝุ่นทุเรียนจะสร้างความเสียหายให้กับแผ่นดินในประเทศฟิลิปปินส์ สำนักงานบริหารบรรยากาศ ธรณีฟิสิกส์ และดาราศาสตร์แห่งฟิลิปปินส์ (PAGASA) ได้ออกคำเตือนพายุหมุนเขตร้อนต่าง ๆ รวมถึงสัญญาณเตือนภัยพายุสาธารณะสำหรับจังหวัดคาตันดัวเนส จังหวัดอัลไบ จังหวัดคามารีเนสซูร์ และจังหวัดอีโลโคสนอร์เต นี่เป็นสัญญาณเตือนภัยสูงสุด ซึ่งคาดว่าจะมีความเร็วลมมากกว่า 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (60 ไมล์ต่อชั่วโมง)[6] ปากาซาปิดเรดาร์ตรวจอากาศในบีรักเพื่อป้องกันความเสียหาย[7] สภาประสานงานด้านภัยพิบัติแห่งชาติฟิลิปปินส์ออกแถลงการณ์และคำแนะนำเกี่ยวกับสภาพอากาศที่เลวร้าย[8] และโดยรวม 25 จังหวัด ในหมู่เกาะได้รับการแจ้งเตือนพายุหมุนเขตร้อน ผู้ที่อยู่อาศัยในพื้นที่เตือนภัยได้รับคำแนะนำว่าอาจมีคลื่นพายุน้ำท่วมฉับพลันและดินถล่ม

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนที่คุกคามอย่างรุนแรงทำให้ผู้คนกว่า 1.3 ล้านคน ต้องอพยพออกจากบ้าน ซึ่งหลายคนอยู่ในที่พักพิง 909 คน เจ้าหน้าที่แนะนำผู้ที่อยู่อาศัยในพื้นที่ต่ำให้แสวงหาพื้นที่ที่สูงขึ้น ชั้นเรียนของโรงเรียนในซอร์โซโกนซิตี และทางเหนือและตะวันออกของจังหวัดซามาร์ถูกระงับ[9] และอาคารหลายหลังถูกเปิดขึ้นเพื่อเป็นที่หลบภัยของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน ในเมืองนากาประชาชนประมาณ 1,500 คน ออกจากที่พักพิงฉุกเฉิน มีการอพยพ 1,000 คน ออกจากที่อื่นในภูมิภาค รวมทั้ง 120 คน ในเมืองหลวงของมะนิลาและอีกกว่า 800 คน ในเลกัซปี ภัยคุกคามจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียนทำให้บริการเรือข้ามฟาก รถบัส สายการบินถูกยกเลิก และผู้คนหลายพันคนติดค้างอยู่หลายวัน การขนส่งทั้งหมดถูกระงับในเขตมีมาโรปา[10] หน่วยยามฝั่งของประเทศฟิลิปปินส์สั่งกักบริเวณเรือทุกลำในน่านน้ำเปิด ผู้โดยสารเรือข้ามฟากประมาณ 4,000 คน อยู่ในจังหวัดเกซอน

ประเทศเวียดนาม[แก้]

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนเข้าใกล้ประเทศเวียดนามจากภาพอินฟราเรดเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2549

เมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน ขณะที่พายุไต้ฝุ่นทุเรียนพัดถล่มประเทศฟิลิปปินส์ คณะกรรมการกลางเพื่อควบคุมอุทกภัยจากพายุ คณะกรรมการค้นหา และกู้ภัยแห่งชาติ ได้ส่งโทรเลขเพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับพายุไต้ฝุ่นดังกล่าวให้ทีมค้นหา และกู้ภัยประจำการตามชายฝั่งทั้งหมดของประเทศเวียดนาม จังหวัดกว๋างนิญ ก่าเมา และทุกจังหวัดตามแนวทะเลจีนใต้ได้รับคำแนะนำให้ช่วยเหลือเรือประมาณ 14,585 ลำ ในเส้นทางของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[11] เรือทั้งหมดถูกห้ามไม่ให้ออกจากท่าเรือในเวลาต่อมา[12] ประเทศเวียดนามได้อพยพผู้คนหลายหมื่นคนในทั้งสองภูมิภาคในจังหวัดบิ่ญดิ่ญ และตอนกลาง ผู้คนมากกว่า 6,400 คน ได้รับการอพยพไปยังพื้นที่ปลอดภัย โรงเรียนบางแห่งถูกปิด และยังได้ร้องขอไปยังประเทศเพื่อนบ้านเพื่ออนุญาตให้ชาวประมงเวียดนามลี้ภัยในท่าเรือของตน[13]

ได้ประกาศเตือนลมแรงถึงประชาชนระหว่างจังหวัดฟู้เอียน และจังหวัดบ่าเสียะ-หวุงเต่า ภายในวันที่ 2 ธันวาคม พื้นที่เหล่านี้ เช่นเดียวกับจังหวัดภายในประเทศ ได้แก่ จังหวัดดั๊กลัก จังหวัดเลิมด่ง และจังหวัดบิ่ญเฟื้อก ได้เปลี่ยนเส้นทางทั้งหมดให้มุ่งเน้นไปที่พายุไต้ฝุ่นทุเรียน และศักยภาพของน้ำท่วมฉับพลันที่คุกคามชีวิต[14] คำสั่งอพยพสำหรับจังหวัดทางตอนใต้ออกในวันที่ 3 ธันวาคม โดยรองนายกรัฐมนตรี เหงียน ซิน หุ่ง กล่าวว่า “การอพยพจะต้องแล้วเสร็จภายในวันที่ 4 ธันวาคม” บ้านจำนวนมากไม่ใส่ใจคำเตือนเนื่องจากสภาพอากาศก่อนหน้าพายุสงบ ในจังหวัดนิญถ่วนประมาณ 6,800 คน ปฏิบัติตามคำสั่งอพยพ อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าที่ได้ขอความช่วยเหลือจากกองทัพเวียดนามในการย้ายถิ่นฐานประมาณ 90,000 คน[15] ภายหลังการเปลี่ยนแปลงทางตอนใต้อย่างไม่คาดคิดในเส้นทางของพายุไปยังดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง ภายหลังได้กระตุ้นให้ผู้อยู่อาศัย และเจ้าหน้าที่เตรียมพร้อมสำหรับพายุ เช่นนั้น “ทุกจังหวัดควรเตรียมพร้อมเพื่อที่เราจะไม่เหมือนพายุไต้ฝุ่นลินดาอีก”[16]

ผลกระทบ[แก้]

ประเทศฟิลิปปินส์[แก้]

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนกำลังเคลื่อนตัวเข้าจังหวัดอัลไบเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนส่งผลกระทบต่อประชาชนประมาณ 3.5 ล้านคน ในประเทศฟิลิปปินส์ ในจำนวน 120,000 คน ถูกทิ้งให้ไร้ที่อยู่อาศัย[17] บ้านเรือนพังเสียหาย 588,037 หลัง และบ้านเรือนที่สร้างจากไม้เสียหายไป 228,436 หลัง ทั่วประเทศ โรงเรียนพังเสียหาย 5,685 แห่ง ประเมินความเสียหาย 63.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เขตบีโคลคิดเป็น 79 เปอร์เซ็นต์ ของโรงเรียนที่เสียหาย ส่งผลกระทบต่อเด็กประมาณ 357,400 คน ความเสียหายประมาณ 5.45 พันล้านเปโซฟิลิปปินส์ (110 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) วันที่ 27 ธันวาคม ยอดผู้เสียชีวิตอยู่ที่ 734 ราย และสูญหาย 762 ราย[18] ฐานข้อมูลภัยพิบัติระหว่างประเทศระบุว่ามีผู้เสียชีวิต 1,399 ราย ในประเทศฟิลิปปินส์ที่เกี่ยวข้องกับพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[19] ทำให้เป็นภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ร้ายแรงที่สุดเป็นอันดับที่ 2 ในปี พ.ศ. 2549 หลังจากแผ่นดินไหวในยกยาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย[20]

ขณะพายุขึ้นฝั่งประเทศฟิลิปปินส์ ทำให้เกิดลมแรง ฝนตกหนัก พายุไต้ฝุ่นทุเรียนลดปริมาณน้ำฝน 466 มิลลิเมตร (18.3 นิ้ว) และมีรายงานว่าเกิดน้ำท่วมที่เลกัซปี จังหวัดอัลไบ ใน 24 ชั่วโมง[21] ทำให้เกิดโคลนถล่มที่ภูเขาไฟมายอน[22] รวมปริมาณน้ำฝนทั้งหมด 135 มิลลิเมตร (5.3 นิ้ว) ในเขตบีโคล รวม 24 ชั่วโมง สูงที่สุดในรอบ 40 ปี ฝนตกหนักทำให้แม่น้ำ และคลองชลประทานล้นตลิ่ง ลำธารเล็ก ๆ จำนวนมากถูกน้ำท่วมในเขตบีโคล ลมกระโชกแรงสูงประมาณ 285 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (180 ไมล์ต่อชั่วโมง) ขณะที่พายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนตัวผ่านประเทศฟิลิปปินส์ ทำให้เกิดไฟฟ้าดับในจังหวัดอัลไบ จังหวัดซอร์โซโกน จังหวัดคามารีเนสซูร์ และจังหวัดคามารีเนสนอร์เต ส่งผลกระทบต่อผู้อยู่อาศัยหลายหมื่นคน การสื่อสารที่หยุดชะงักได้ป้องกันรายละเอียดเกี่ยวกับความเสียหายในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบรุนแรงที่สุด[23] ผลกระทบจากพายุที่เลวร้ายที่สุดอยู่ในจังหวัดอัลไบ จังหวัดคามารีเนสซูร์ จังหวัดคาตันดัวเนส มินโดโร และจังหวัดเกซอน[24]

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนทำลายบ้านเรือนไปครึ่งหนึ่งในบีรัก จังหวัดคาตันดัวเนส ลมพายุไต้ฝุ่นพัดบ้านเรือน และต้นไม้ที่ถูกถอนรากถอนโคน ต้นไม้ทุกต้นในบาคาไกย์โค่นล้ม ส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตของชาวบ้านครึ่งหนึ่งทั่วประเทศ นาข้าวประมาณ 30,000 เฮกตาร์ (74,000 เอเคอร์) ถูกทำลาย คิดเป็น 65,481 ตัน ของข้าวโพด และข้าว 19,420 ตัน ได้รับความเสียหายเช่นกัน อย่างไรก็ตาม พืชผลได้รับการเก็บเกี่ยวแล้ว ดังนั้นผลกระทบทางการเกษตรของพายุจึงมีน้อย พายุยังทำลายเรือประมง 1,200 ลำ ซึ่งส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่ออุตสาหกรรมประมงในท้องถิ่น และมีปศุสัตว์จำนวนมากได้ตายลง[25] ศูนย์บรรเทาภัยพิบัติแห่งชาติประเทศฟิลิปปินส์ ได้สรุปความเสียหายออกมาว่า มีผู้เสียชีวิต 1,086 ราย ไร้ที่อยู่อาศัยอีก 1.14 ล้านคน ความเสียหายด้านทรัพย์สินคิดเป็นมูลค่า 274 ล้านเปโซฟิลิปปินส์ (5.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) หรือประมาณ 197.28 ล้านบาท

ภูเขาไฟมายอน[แก้]

แผนที่เลกัซปีภายในจังหวัดอัลไบสัมพันธ์กับภูเขาไฟมายอน

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนผ่านใกล้ภูเขาไฟมายอนขณะกระทบเขตบีโคลในพื้นที่ภูเขา กระบวนการยกตัวเนื่องจากลักษณะภูมิประเทศทำให้เกิดปริมาณน้ำฝนที่หนักกว่าบริเวณใกล้ชายฝั่ง โดยอาจสูงถึง 600 มิลลิเมตร (24 นิ้ว) วันที่ 30 พฤศจิกายน ฝนตกหนักมาก และเป็นเวลานานทำให้ดินอิ่มตัว โคลนภูเขาไฟเป็นประเภทของดินถล่มที่เกิดจากขี้เถ้าภูเขาไฟทำให้ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วตามแนวขอบด้านใต้ และตะวันออกของภูเขาไฟมายอน ซึ่งทำให้เกิดชั้นขี้เถ้าในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2549 โคลนภูเขาไฟได้ทำลายเขื่อน และเขื่อนที่มีจุดประสงค์เพื่อกักเก็บเศษซากจากกระแสน้ำ ซึ่งไม่ได้ออกแบบมาเพื่อป้องกันดินถล่มครั้งใหญ่ มีการออกคำเตือนสำหรับโคลนภูเขาไฟที่อาจเกิดขึ้น แต่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วของการไหลของเศษซาก และเกิดไฟฟ้าดับทำให้ประชาชนไม่ได้รับคำเตือนที่เพียงพอ โคลนภูเขาไฟถูกกักโดยทุ่งหญ้า แม้ว่าธรรมชาติที่ไม่เสถียรของดินภูเขาไฟจะทำให้พื้นที่ถล่ม ภายใน 21 นาที โคลนภูเขาไฟไหลลงมาจากภูเขาไฟมายอนครอบคลุม และทำลายชุมชน 6 แห่ง อย่างรวดเร็ว หลังจากโคลนภูเขาไฟ และขี้เถ้าไหลลงสู่มหาสมุทรทางเหนือของภูเขาไฟมายอน พื้นที่รอบภูเขาไฟถูกน้ำท่วม 1.5 เมตร และยังมีรายงานว่าน้ำท่วมอย่างกว้างขวางในเลกัซปี

ทางเหนือของเลกัซปี มีขี้เถ้าไหลปกคลุม หรือเสียหายบางส่วนของทางหลวงสายแพน-ฟิลิปปินส์ ในบารังไกย์ หรือเมืองเล็ก ๆ ของไมปอน กีโนบาตัน ลำธารที่อยู่ใกล้เคียงรวมกันเป็นหุบเขาที่เต็มไปด้วยน้ำโคลน ดินถล่มมาถึงอย่างรวดเร็ว ทำให้บ้านเรือนถูกดินถล่มพัดพาไป และหลายรายเสียชีวิตขณะพยายามข้ามไปยังที่สูง สภาพที่คล้ายคลึงกันส่งผลกระทบต่อดารากาที่อยู่ใกล้เคียงซึ่งมีผู้เสียชีวิต 149 ราย รอบ ๆ เมืองนั้น ดินถล่มได้ลึกถึง 2 เมตร และกว้าง 307 เมตร ซึ่งเพียงพอที่จะครอบคลุมอาคาร 3 ชั้น ในขณะที่น้ำท่วมได้ขยายแม่น้ำยาวาที่อยู่ใกล้เคียง 600 เปอร์เซ็นต์ ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิตกว่า 1,000 ราย และ 13,000 ครอบครัว ต้องออกจากบ้านเนื่องจากเหตุดินถล่ม[26] ถนน และสะพานหลายแห่งถูกทำลายรอบภูเขาไฟ ซึ่งทำให้การขนส่งหยุดชะงัก ส่งผลกระทบต่องานบรรเทาทุกข์ และมีรายงานว่าพายุไต้ฝุ่นทุเรียนอาจจะคร่าชีวิตผู้คนไปแล้วกว่า 300 ราย ส่งผลกระทบต่อผู้คนราว 22,000 คน ทั่วภาคเหนือ และภาคกลางของประเทศฟิลิปปินส์ ทำให้มีผู้ไร้ที่อยู่อาศัย 11,000 คน[27] เฉพาะในจังหวัดอัลไบเพียงแห่งเดียว มีผู้เสียชีวิต 604 ราย และมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 1,465 ราย ความเสียหายในจังหวัดรวม 71 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[28] พายุไต้ฝุ่นทุเรียนยังสร้างความเสียหายโรงเรียน 702 หรือ 704 แห่ง ในจังหวัดอัลไบ

ประเทศเวียดนาม[แก้]

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนกำลังเคลื่อนตัวเข้าใกล้ประเทศเวียดนามเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม พ.ศ. 2549

พายุไต้ฝุ่นทุเรียนบริเวณชายฝั่งตอนกลางของประเทศเวียดนามมีความเร็วลมสูงสุด 10 นาทีที่ 110 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (70 ไมล์ต่อชั่วโมง) และลมกระโชกแรงถึง 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (90 ไมล์ต่อชั่วโมง) ไปยังชายฝั่งประเทศเวียดนามตอนใต้ ลมแรงพัดเรือล่มนอกชายฝั่งประเทศเวียดนามหลายลำ มีผู้เสียชีวิต 2 ราย และสูญหาย 1 ราย ประชาชนหลายพันคนในจังหวัดทางตอนใต้ และตอนกลางของประเทศเวียดนามได้อพยพออกบ้าน และหาที่หลบภัยเพื่อรอพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[29] เรือ 820 ลำ ในจังหวัดบิ่ญถ่วนได้รับความเสียหาย จังหวัดตามชายฝั่ง 12 จังหวัด ในภาคกลาง และตอนใต้ของเวียดนามได้รับผลกระทบจนถึงขณะนี้ มีรายงานผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 48 ราย สูญหาย 49 ราย และบาดเจ็บ 433 ราย บ้านเรือนเสียหาย หรือถูกทำลายรวม 120,899 หลัง และเรือประมงได้รับความเสียหาย 896 ลำ ทั่วประเทศ[30]

ผู้อยู่อาศัยในภาคใต้ของประเทศเวียดนามยังคงได้รับผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน ซึ่งทำให้แผ่นดินถล่มในดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม หลังคาบ้านเรือนประมาณ 170,000 หลัง ถูกลมแรงพัดไป คร่าชีวิตผู้คนประมาณ 67 ราย มีผู้สูญหายอีกเกือบ 50 ราย เรือขนาดใหญ่ และขนาดเล็กมีความเสียหายกว่า 22,000 ลำ[31] ฝนตกหนักจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน โรงเรียนถูกทำลาย 22 แห่ง และบ้านเรือนราษฎร 1,120 หลัง ในจังหวัดบิ่ญถ่วน ลมแรงได้พัดหลังคาบ้านประมาณ 500 หลัง ในจังหวัดบ่าเสียะ-หวุงเต่า[32] ทั่วประเทศ พายุไต้ฝุ่นทุเรียนทำลายบ้านเรือน 34,000 หลัง และบ้านเรือนเสียหายอีก 166,000 หลัง คร่าชีวิตผู้คนไป 85 ราย และมีผู้ได้รับบาดเจ็บ 1,379 ราย ในประเทศเวียดนาม ยอดผู้เสียชีวิตจากพายุโซนร้อนทุเรียนในประเทศเวียดนามเพิ่มขึ้นเป็น 59 ราย ในวันที่ 14 ธันวาคม ขณะที่ทางการเริ่มทำความสะอาดชายฝั่งทางใต้ของประเทศเวียดนาม ซึ่งมีบ้านเรือนมากกว่า 120,000 หลัง ถูกทำลาย ความเสียหายที่เลวร้ายที่สุด คือ จังหวัดบ่าเสียะ-หวุงเต่า ซึ่งมีผู้เสียชีวิตอย่างน้อย 34 ราย และมีผู้บาดเจ็บอีกกว่า 450 ราย ส่วนใหญ่อยู่ในบ้านที่พังถล่ม[33] มีความเสียหายโดยรวม 7,234 พันล้านด่ง (450 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)[34]

ผลที่ตามมา[แก้]

ประเทศฟิลิปปินส์[แก้]

ปริมาณน้ำฝนโดยประมาณทั้งหมดจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียนในช่วงวันที่ 24 พฤศจิกายน – 1 ธันวาคม พ.ศ. 2549

เมื่อวันที่ 3 ธันวาคม กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโย ประธานาธิบดีฟิลิปปินส์ได้ประกาศภาวะภัยพิบัติระดับชาติอันเนื่องมาจากผลกระทบต่อเนื่องของพายุไต้ฝุ่นซ้างสาน พายุไต้ฝุ่นซีมารอน และพายุไต้ฝุ่นทุเรียน กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโย สั่งให้บริจาคเงิน 1 พันล้านเปโซฟิลิปปินส์ (20.7 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) ในทันทีเพื่อบรรเทาทุกข์ในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน พายุไต้ฝุ่นซ้างสาน และพายุไต้ฝุ่นซีมารอน[35] กองทุนบรรเทาทุกข์นี้เพิ่มขึ้นเป็น 3.6 พันล้านเปโซฟิลิปปินส์ (74.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) วันที่ 6 ธันวาคม รวมถึงอีก 150 ล้านเปโซฟิลิปปินส์ (3.1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) สำหรับการซ่อมแซมโครงข่ายไฟฟ้า รัฐบาลใช้เงินกว่า 500 ล้านเปโซฟิลิปปินส์ (9.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) จากกองทุนเพื่อการพัฒนาชนบท[36] ไม่นานหลังจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนตัวผ่านประเทศฟิลิปปินส์ลงทะเลจีนใต้ คนงานเริ่มซ่อมแซมเสาไฟฟ้าที่หักโค่น หรือสายไฟขาด และกวาดล้างเศษซากต้นไม้ที่โค่นล้มออกจากถนน ซึ่งจำเป็นก่อนที่หน่วยงานบรรเทาทุกข์จะมาถึงพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด วันที่ 1 ธันวาคม 3,316 ครอบครัว ได้อพยพออกจากบ้านไปยังที่พักพิงชั่วคราวหลังพายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนตัวผ่านไป ขณะที่เจ้าหน้าที่ติดต่อกับพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบรุนแรงที่สุด มียอดผู้เสียชีวิตอย่างรวดเร็วเพิ่มขึ้นเป็น 190 ราย และ 720 ราย ในสองสัปดาห์ต่อมา[37]

ปริมาณน้ำฝนในเขตร้อนชื้นจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน แสดงให้เห็นตาพายุที่ชัดเจนของพายุ และเมฆที่ล้อมรอบมัน

เมื่อวันที่ 17 ธันวาคม รัฐบาลฟิลิปปินส์ได้ยื่นอุทธรณ์จำนวน 46 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ต่อสหประชาชาติเพื่อขอความช่วยเหลือทางการเงินในการจัดการกับพายุไต้ฝุ่นทุเรียน นี่เป็นหลังจากที่ประเทศได้หมดเงินฉุกเฉินประจำปีสำหรับภัยพิบัติแล้ว[38] ในการตอบสนองหน่วยงานต่าง ๆ ขององค์การสหประชาชาติได้ให้เงินช่วยเหลือฉุกเฉินประมาณ 2.6 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และภายในปลายเดือนธันวาคม พ.ศ. 2549 14 ประเทศได้บริจาคเงินให้กับประเทศฟิลิปปินส์ ภายในสิ้นเดือนมกราคม พ.ศ. 2550 มีเพียง 7.1 เปอร์เซ็นต์ ของการอุทธรณ์เท่านั้นที่ถูกยกขึ้น ภายในสิ้นเดือนเมษายน พ.ศ. 2550 4 ประเทศในทวีปเอเชีย ได้แก่ ประเทศจีน ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศมาเลเซีย และประเทศสิงคโปร์ ได้บริจาคอุปกรณ์ฉุกเฉินมูลค่า 54 ล้านยูโร (2.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) เช่น เสื้อผ้า ยารักษาโรค และอาหาร เป็นต้น[39][40]

องค์กรท้องถิ่นหลายแห่งบริจาคเงินเพื่อบรรเทาทุกข์ เช่น ยา อาหาร น้ำ อุปกรณ์ขนส่ง เสื้อผ้า และเงิน เป็นต้น[41] องค์กรบริจาคเงินสด และสิ่งของจำนวน 1.4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ การตอบสนองระหว่างประเทศมาหลังจากประกาศสถานะภัยพิบัติได้ไม่นาน เมื่อวันที่ 3 ธันวาคม ประเทศแคนาดาได้เงิน 1 ล้านดอลลาร์แคนาดา (860,000 ดอลลาร์สหรัฐ) เพื่อบรรเทาทุกข์ในท้องถิ่นผ่านสถานทูตในมะนิลา และผ่านขบวนการสภากาชาดระหว่างประเทศ[42] กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติบริจาคหีบห่อที่ประกอบด้วยอาหาร ที่นอน และผ้าห่มจำนวน 4,000 ชิ้น และสำนักงานเพื่อการประสานงานด้านมนุษยธรรมแห่งสหประชาชาติบริจาคเงิน 2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ สำหรับสิ่งของบรรเทาทุกข์ ประเทศสเปนบริจาคเงิน 250,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ส่งทีมแพทย์ ยา อาหาร และเวชภัณฑ์ไปยังพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ[43] สหรัฐบริจาคเงิน 250,000 ดอลลาร์สหรัฐ พร้อมทั้งเสบียงอาหารผ่านโครงการหน่วยงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศสหรัฐ และชุมชนชาวฟิลิปปินส์บนไซปันบริจาคเงิน อาหาร และเสบียง เป็นต้น ประเทศออสเตรเลียบริจาคเงิน 1 ล้านดอลลาร์ออสเตรเลีย (792,000 ดอลลาร์สหรัฐ) ผ่านโครงการความช่วยเหลือจากออสเตรเลีย ประเทศอินโดนีเซียส่งเครื่องบินซี-130 เฮอร์คิวลิส จำนวน 2 ลำ ไปยังเลกัซปีโดยบรรทุกอาหาร ยารักษาโรค และเสื้อผ้าจำนวน 25 ตัน มูลค่า 1.17 พันล้านรูปียะฮ์ (129,000 ดอลลาร์สหรัฐ) ประเทศญี่ปุ่นได้ให้คำมั่นเกี่ยวกับเต็นท์ ผ้าห่ม เครื่องปั่นไฟ และอุปกรณ์การจัดการน้ำ ผ่านองค์การความร่วมมือระหว่างประเทศแห่งญี่ปุ่น ประเทศมาเลเซียบริจาคอาหาร และยา 20 ตัน และประเทศสิงคโปร์ส่งเสบียง 2 ชุด มูลค่า 50,000 ดอลลาร์สิงคโปร์ (36,257 ดอลลาร์สหรัฐ) ผ่านสิงคโปร์แอร์ไลน์ ประเทศเกาหลีใต้ให้คำมั่นสัญญาเงิน 126.5 ล้านวอนเกาหลีใต้ (100,000 ดอลลาร์สหรัฐ) ในขณะที่ประเทศจีนให้คำมั่นสัญญาว่าจะบริจาคเงิน 1 ล้านหยวนจีน (200,000 ดอลลาร์สหรัฐ) และประเทศอิสราเอลบริจาคเงิน 24,775 นิวเชเกลอิสราเอล (7,500 ดอลลาร์สหรัฐ) ส่วนใหญ่จะเป็นยา และเวชภัณฑ์ เป็นต้น

ไม้กางเขนอยู่ในความทรงจำของผู้คนที่เสียชีวิตจากโคลนถล่มในจังหวัดอัลไบหลังพายุไต้ฝุ่นทุเรียนผ่านไป

กาชาดซึ่งตอบสนองต่อพายุที่เกิดซ้ำในปี พ.ศ 2549 ได้เปิดตัวการอุทธรณ์ที่ระดมทุน 9.67 ล้านดอลลาร์สหรัฐ สำหรับประเทศฟิลิปปินส์ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2552 หน่วยงานได้เสร็จสิ้นภารกิจในการตอบสนองต่อพายุในปี พ.ศ. 2549 และโอนเงินส่วนที่เหลือเพื่อช่วยซ่อมแซมจากพายุไต้ฝุ่นเฟิงเฉินในปี พ.ศ. 2551[44] องค์การระหว่างประเทศเพื่อการโยกย้ายถิ่นฐานได้พัฒนาระบบตรวจสอบการตอบสนองด้านมนุษยธรรมเพื่อตอบสนองต่อปัญหาในการจัดการ ผลพวงของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[45] มูลนิธิฉือจี้ได้จัดตั้งค่ายแพทย์ชั่วคราวในทาบาโกเพื่อให้บริการดูแลสุขภาพฟรีแก่ผู้ประสบภัยจากพายุ[46] องค์การแรงงานระหว่างประเทศได้สร้างศูนย์การดำรงชีวิตในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 เพื่อช่วยจัดหางานให้กับผู้ประสบภัยจากพายุ ธนาคารโลกร่วมกับเนชั่นแนล เพาเวอร์ คอร์ปอเรชั่น ให้ทุนสนับสนุนโครงการมูลค่า 21.6 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพื่อซ่อมแซมสายไฟที่เสียหายจากผลพวงของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน หน่วยงานยังได้ซ่อมแซมเสาไฟฟ้า 118 แห่ง ภายในปี พ.ศ. 2551 เพื่อรักษาเสถียรภาพของแหล่งจ่ายไฟระหว่างพายุลูกอื่น ๆ เป็นผลให้มีไฟฟ้าดับน้อยที่สุดระหว่างทางผ่านของพายุโซนร้อนฮีโกสในปี พ.ศ. 2551

เริ่มตั้งแต่เดือนมกราคม พ.ศ. 2550 องค์การอาหาร และการเกษตรแห่งสหประชาชาติได้ แจกจ่ายเมล็ดพันธุ์ผัก และเครื่องมือทำฟาร์มประมาณ 150 ห่อ ให้กับผู้พลัดถิ่นใน 3 จังหวัด เขตบีโคล ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการฟื้นฟูอย่างยั่งยืนที่วางแผนโดยรัฐบาลฟิลิปปินส์สำหรับผู้ประสบภัยจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[47] หนึ่งปีหลังจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน เกษตรกรปลูกข้าว และผักขึ้นใหม่ โดยใช้ระบบชลประทานที่สร้างขึ้นใหม่ โครงการอาหารโลกได้จัดหาวัสดุต่าง ๆ ให้กับชาวประมงเพื่อสร้างเรือที่เสียหาย ทำให้พวกเขากลับมาจับปลาได้ภายในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2550 หน่วยงานยังให้การปันส่วนอาหารรายเดือนแก่ผู้พลัดถิ่นในจังหวัดอัลไบ[48] รวม 294 ตัน ของข้าวเป็นประมาณ 6,000 ครอบครัว[49] อย่างไรก็ตาม โครงการจำหน่ายอาหารสิ้นสุดในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2550 ทำให้ขาดแคลนอาหารในช่วงสองสามเดือนแรกของปี พ.ศ. 2551 ในหมู่ผู้พลัดถิ่น กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติบริจาคยาจำนวน 1,750 เม็ด พร้อมด้วยถังน้ำมัน และภาชนะบรรจุน้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าสามารถเข้าถึงน้ำสะอาดได้

ภาพล่างวันที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2549 ก่อนพายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนตัวเข้าประเทศฟิลิปปินส์ และภาพบนวันที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2549 หลังพายุไต้ฝุ่นทุเรียนเคลื่อนตัวผ่านไป (น้ำท่วมเป็นแนวสีน้ำเงิน)

หลังจากผลกระทบต่อเนื่องของพายุไต้ฝุ่นซ้างสาน และพายุไต้ฝุ่นทุเรียน ทำให้เกิดไฟฟ้าดับในวงกว้างเขตบีโคล สูญเสียผลผลิตทางเศรษฐกิจประมาณ 250 ล้านดอลลาร์สหรัฐ อัตราการว่างงานในเขตบีโคล เพิ่มขึ้นเป็นประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ และหลายคนที่ยังหางานทำอยู่ได้น้อยกว่าก่อนเกิดพายุ ผลพวงของพายุไต้ฝุ่นทุเรียน กิจกรรมบรรเทาทุกข์ทั้งหมดได้รับการประสานงานผ่านหน่วยงานด้านกรมอนามัย กรมสวัสดิการสังคม และการพัฒนาประเทศฟิลิปปินส์ กองเรือกว่า 200 ลำ ขนส่งเสบียงบรรเทาทุกข์ อาหาร วัสดุก่อสร้าง เสื้อผ้า และยา เป็นต้น ไปยังเขตบีโคล เมื่อวันที่ 12 ธันวาคม กองทัพอากาศประเทศฟิลิปปินส์ได้ส่งเสบียง และทีมแพทย์ไปยังเขตบีโคล และนอกชายฝั่งจังหวัดคาตันดัวเนส โดยมีสภาประสานงานด้านภัยพิบัติแห่งชาติเป็นผู้จัดหาข้าว 17,350 กระสอบ ไปยังพื้นที่เหล่านั้น กรมอนามัย กรมสวัสดิการสังคม และการพัฒนาได้ส่งทีมช่วยเหลือผู้ประสบภัยจากความเครียด และปลอบโยนครอบครัวของผู้เสียชีวิตโดยได้รับความช่วยเหลือจากแพทย์

กรมอนามัยยังแจกจ่ายเต็นท์ และถุงนอน จัดหาวัคซีนให้กับผู้คนในค่ายอพยพ และดูแลผู้บาดเจ็บจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน มีการระบาดเล็กน้อยของอาการท้องร่วงในค่ายอพยพ ซึ่งส่งผลกระทบต่อ 142 คน ในเลกัซปี และผู้อพยพคนอื่น ๆ ป่วยด้วยไข้หวัด ไอ และมีไข้ รัฐบาลท้องถิ่นในจังหวัดอัลไบทำงานเพื่อให้แน่ใจว่าพื้นที่ต่าง ๆ จะกักเก็บน้ำสะอาดโดยใช้สารฆ่าเชื้อ และส้วมชั่วคราวรัฐบาลฟิลิปปินส์ให้เงิน 119 ล้านเปโซฟิลิปปินส์ (2.4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) เพื่อสร้างโรงเรียน หรือปรับปรุงขึ้นมาใหม่ที่ได้รับความเสียหายในจังหวัดอัลไบ เพียง 23 เปอร์เซ็นต์ ของค่าใช้จ่ายในการซ่อมแซมโรงเรียนทั้งหมด

รัฐบาลประเมินว่าประมาณ 35 เปอร์เซ็นต์ ของผู้ที่สูญเสียบ้านของพวกเขามีทรัพยากรที่จะสร้างใหม่โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือ นี่หมายความว่าต้องสร้างบ้านใหม่ 144,692 หลัง เหยื่อพายุไต้ฝุ่นทุเรียนจำนวนมากปล่อยให้คนอาศัยอยู่ในค่ายเต็นท์ โรงเรียน และที่พักพิงชั่วคราว จนกระทั่งมีการสร้างอาคารขึ้น สภากาชาดเป็นที่อยู่อาศัยประมาณ 60,000 คน ใน 10 จังหวัดในที่พักพิงชั่วคราว[50] รัฐบาลฟิลิปปินส์วางแผนที่จะสร้างบ้านถาวรขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะมีปัญหาในการรักษาความปลอดภัยที่ดิน และวัสดุสำหรับบ้านเรือน หรือที่อยู่อาศัยใหม่ ภายในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2550 รัฐบาล และหน่วยงานระหว่างประเทศได้จัดหาบ้านที่จำเป็นเพียง 6.9 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งทำให้ผู้คนต้องอยู่ในที่พักอาศัยนานกว่าที่คาดไว้ หนึ่งปีหลังจากเกิดพายุ 10,000 ครอบครัว ยังคงอาศัยอยู่ในค่ายพักระหว่างทางในจังหวัดอัลไบ และจังหวัดคามารีเนสซูร์

องค์กรต่าง ๆ ได้ช่วยเหลือผู้ไร้ที่อยู่อาศัยให้อยู่ที่ปลอดภัย รัฐบาลอิตาลีให้ทุนสนับสนุนโครงการ 26 ล้านยูโร (525,000 ดอลลาร์สหรัฐ) เพื่อสร้างบ้าน 180 หลัง ในจังหวัดอัลไบ รัฐบาลอิตาลียังได้ช่วยสร้างศูนย์ดำรงชีวิตแห่งใหม่เพื่อจัดหางาน จัดหาเรือลำใหม่ และบริจาคเมล็ดมะพร้าวประมาณ 80,000 เมล็ด เพื่อปลูกต้นไม้ทดแทน[51] ในช่วงแปดเดือนหลังจากที่พายุไต้ฝุ่นทุเรียนถล่ม สภากาชาดแห่งชาติฟิลิปปินส์ ร่วมกับกาชาดสากล ได้ส่งมอบอุปกรณ์ซ่อมแซมบ้านให้ประมาณ 12,000 ครอบครัว เพื่อซ่อมแซมบ้าน หรือสร้างบ้านใหม่ องค์กรต่าง ๆ สนับสนุนให้ผู้อยู่อาศัยสร้างบ้านใหม่ห่างจากพื้นที่เสี่ยงภัย[52] องค์การระหว่างประเทศเพื่อการโยกย้ายถิ่นฐาน ร่วมกับหน่วยงานเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศสหรัฐได้สร้างบ้าน 907 หลัง และศูนย์ชุมชนใหม่[53] รัฐบาลฟิลิปปินส์ออกกองทุน 76 ล้านเปโซฟิลิปปินส์ (1.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) เพื่อสร้างบ้าน 1,089 หลัง[54] กองทุนเพื่อเด็กแห่งสหประชาชาติจัดหาเงินทุนฉุกเฉินเพื่อสร้างศูนย์รับเลี้ยงเด็ก 50 แห่ง ที่ได้รับความเสียหายจากพายุไต้ฝุ่นทุเรียน[55] องค์การที่อยู่อาศัยเพื่อมนุษยชาติสากลช่วยซ่อมแซมบ้านเรือนประมาณ 1,200 หลัง[56] และสร้างโรงเรียนขึ้นใหม่ 4 แห่ง ในจังหวัดซอร์โซโกน[57]

ประเทศเวียดนาม[แก้]

ในประเทศเวียดนาม ซึ่งเพิ่งได้รับผลกระทบจากพายุไต้ฝุ่นซ้างสาน รัฐบาลแห่งชาติได้ให้อาหารแก่ประชาชนเวียดนามมูลค่าประมาณ 150,000 ล้านด่ง (9 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) อาหาร และเสบียงให้กับครอบครัวในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ สหรัฐบริจาคเงิน 100,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และองค์กรออกซ์แฟมได้บริจาค 200,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ให้กับจังหวัดที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด[58] สภากาชาดระหว่างประเทศได้ยื่นอุทธรณ์ฉุกเฉินเป็นเงิน 2.47 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพื่อสนับสนุนความพยายามของสภากาชาดเวียดนาม ซึ่งแจกจ่ายพัสดุกว่า 2,000 แพ็ค เช่น ข้าว ยารักษาโรค และเสื้อผ้ากว่า 2 ตัน[59]

การถอนออกจากรายชื่อ[แก้]

เนื่องจากความเสียหาย และผู้เสียชีวิตจำนวนมาก ทำให้มีการตัดสินใจในระหว่างการประชุมประจำปีครั้งที่ 39 ของคณะกรรมการไต้ฝุ่น ESCAP/WMO ที่มะนิลา ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2549 ว่าชื่อ ทุเรียน กับชื่ออื่น ๆ อีก 4 ชื่อ จะถูกถอนออกจากรายชื่อพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิก[60] ในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2550 คณะกรรมการไต้ฝุ่นได้เลือกชื่อ มังคุด มาเป็นชื่อแทนในรายชื่อพายุหมุนเขตร้อน และเริ่มใช้ในปี พ.ศ. 2551[61] และถูกถอนออกจากรายชื่อพายุไต้ฝุ่นแปซิฟิกในภายหลังปี พ.ศ. 2561[62]

หลังจากที่ปากาซาได้ถอนชื่อท้องถิ่น เรมิง ออกจากรายชื่อพายุของฟิลิปปินส์ และแทนที่ด้วยชื่อ รูบี ซึ่งภายหลังได้เลิกใช้ชื่อนี้ในปี พ.ศ. 2557 อีกด้วย[63]

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "Viet Nam: Typhoons Revised Appeal No. MDRVN001 Operation Update No. 3 - Viet Nam". ReliefWeb (ภาษาอังกฤษ).
  2. ↑ "Disaster data: A balanced perspective - Mar 2007 - Indonesia". ReliefWeb (ภาษาอังกฤษ).
  3. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-ndcc-media-update-typhoon-reming-durian-13-dec-2006
  4. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/viet-nam-ndmp-durian-typhoon-damage-update-08-dec-2006
  5. ↑ http://www.typhoon2000.ph/stormstats/CostliestPhilippineTyphoons.htm
  6. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-typhoon-ocha-situation-report-no-1-0
  7. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-ndcc-media-update-typhoon-reming-durian-30-nov-2006
  8. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2015-12-26.
  9. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2015-12-26.
  10. ↑ http://reliefweb.int/report/philippines/philippines-ndcc-media-update-typhoon-reming-durian-01-dec-2006
  11. ↑ "Viet Nam: Flash report No. 367 - 1st December 2006 - Viet Nam". ReliefWeb (ภาษาอังกฤษ).
  12. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/vietnam-evacuates-50000-ahead-typhoon-durian
  13. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/typhoon-durian-claims-18-lives-vietnam
  14. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/viet-nam-urgent-telegraph-no09-typhoon-strong-wind-force
  15. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-22. สืบค้นเมื่อ 2022-04-18.
  16. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/typhoon-kills-44-vietnam-flooding-fears
  17. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-asias-super-storm-gathers-over-south-china-sea
  18. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2015-12-26.
  19. ↑ https://www.emdat.be/
  20. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/getting-out-mud-how-ilo-helps-typhoon-victims-philippines
  21. ↑ https://ui.adsabs.harvard.edu/abs/2009BVol...71..845P/abstract
  22. ↑ Steve Lang (2006). "Typhoon Durian Triggers Massive Mudslides in the Philippines". NASA. สืบค้นเมื่อ 2007-02-20.
  23. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-typhoon-reming-appeal
  24. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-typhoons-appeal-no-mdrph002-operations-update-no6
  25. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-slow-process-typhoon-recovery
  26. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-seeking-rebuild-lives-swept-away-mudslides
  27. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-aid-teams-head-typhoon-zone
  28. ↑ https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/17477891.2011.579338
  29. ↑ https://www.cbc.ca/news/world/vietnam-braces-for-weakened-typhoon-durian-1.582855
  30. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/viet-nam-typhoon-durian-ocha-situation-report-no-1
  31. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/vietnam-emergency-funds-sought-following-durian
  32. ↑ https://www.nytimes.com/articles/2006/12/05/news/storm.php
  33. ↑ https://www.nbcnews.com/id/wbna16074192
  34. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/viet-nam-typhoon-durian-ocha-situation-report-no-2
  35. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-pgma-declares-state-national-calamity-aftermath-typhoon-reming
  36. ↑ http://reliefweb.int/report/philippines/philippines-govt-tap-cdf-savings-rehabilitation-areas-damaged-reming
  37. ↑ http://www.reliefweb.int/rw/RWB.NSF/db900SID/EKOI-6WF8T8?OpenDocument&rc=3&emid=TC-2006-000175-PHL
  38. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-2006-typhoon-appeal
  39. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-donations-thru-dswd-victims-typhoon-reming-30-april-2007
  40. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-dswd-kicks-japan-funded-food-work-project-typhoon-reming-victims
  41. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-dswd-list-donors-and-donations-victims-ty-reming
  42. ↑ http://www.reliefweb.int/rw/RWB.NSF/db900SID/ACIO-6W7HXF?OpenDocument&rc=3&emid=TC-2006-000175-PHL
  43. ↑ http://www.reliefweb.int/rw/RWB.NSF/db900SID/YAOI-6W94KT?OpenDocument&rc=3&emid=TC-2006-000175-PHL
  44. ↑ http://reliefweb.int/report/philippines/philippines-typhoons-appeal-no-mdrph002-firnal-report
  45. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/iom-hands-over-disaster-response-tracking-database-philippines-government
  46. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/tzu-chis-medical-mission-philippines-protecting-health-poor
  47. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-fao-donates-vegetable-seeds-farm-tools-new-settlements
  48. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-president-visits-wfp-typhoon-relief-operation
  49. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/wfp-expands-aid-victims-typhoon-reming-philippines
  50. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-typhoons-appeal-no-mdrph002-operations-update-no5
  51. ↑ http://reliefweb.int/report/philippines/philippines-italian-govt-assisted-projects-albay-amount-p26-million
  52. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/red-cross-builders-brace-philippine-storms
  53. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-us-ambassador-hands-over-iom-usaid-homes-displaced-survivors-typhoon
  54. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-dswd-releases-p76m-construction-core-shelter-units-bicol
  55. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-unicef-assists-constructionrehab-day-care-centers-bicol
  56. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/philippines-blitz-build-boost-hfh-philippines-new-home-constructions-typhoon-hit
  57. ↑ https://reliefweb.int/report/philippines/hfh-philippines-rebuild-four-schools-and-3000-homes-typhoon-durian-survivors
  58. ↑ https://reliefweb.int/report/viet-nam/viet-nam-typhoon-durian-ocha-situation-report-no-2
  59. ↑ http://www.reliefweb.int/rw/RWB.NSF/db900SID/YSAR-6WAQMG?OpenDocument&rc=3&emid=TC-2006-000175-PHL
  60. ↑ ESCAP/WMO台风委员会第三十九次届会在菲律宾召开 เก็บถาวร 2007-01-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (จีน)
  61. ↑ "List of Retired Tropical Cyclone Names | Typhoon Committee" (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  62. ↑ "Typhoon Committee adopt new typhoon name". China Meteorological Agency. 2007. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-12-08. สืบค้นเมื่อ 2007-12-11.
  63. ↑ Flores, Ghio Ong,Helen. "'Bebeng' out of Pagasa name list". Philstar.com.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=พายุไต้ฝุ่นทุเรียน&oldid=10471790"