ข้ามไปเนื้อหา

ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เต

พิกัด: 10°22′16″N 125°21′22″E / 10.371°N 125.356°E / 10.371; 125.356
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ยุทธนาวีอ่าวเลย์เต)
ยุทธนาวีอ่าวเลย์เต
ส่วนหนึ่งของ สงครามแปซิฟิกในสงครามโลกครั้งที่สอง

เรือบรรทุกอากาศยานเบา พรินซ์ตัน กำลังเกิดเพลิงไหม้ ทางตะวันออกของเกาะลูซอนในวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1944
วันที่23–26 ตุลาคม ค.ศ. 1944
สถานที่
อ่าวเลย์เต ประเทศฟิลิปปินส์
10°22′16″N 125°21′22″E / 10.371°N 125.356°E / 10.371; 125.356
ผล ฝ่ายสัมพันธมิตรชนะ
คู่สงคราม
  ญี่ปุ่น
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
หน่วยที่เกี่ยวข้อง

สหรัฐ กองเรือที่ 3

สหรัฐ กองเรือที่ 7

จักรวรรดิญี่ปุ่น กองเรือผสม

จักรวรรดิญี่ปุ่น กองกำลังพิเศษทางอากาศกองทัพเรือ

กำลัง
  • เรือรวมมากกว่า 67 ลำ
  • เรือบรรทุกอากาศยาน 1 ลำ
  • เรือบรรทุกอากาศเบา 3 ลำ
  • เรือผสมประจัญบาน/บรรทุกอากาศยาน 2 ลำ
  • เรือประจัญบาน 7 ลำ
  • เรือลาดตระเวนหนัก 13 ลำ
  • เรือลาดตระเวนเบา 6 ลำ
  • เรือพิฆาตมากกว่า 35 ลำ
  • อากาศยานมากกว่า 300 ลำ (รวมอากาศยานภาคพื้นดิน)[2]
ความสูญเสีย
  • บาดเจ็บและเสียชีวิตประมาณ 3,000 นาย;
  • เรือบรรทุกอากาศยานเบา 1 ลำ,
  • เรือบรรทุกอากาศยานคุ้มกัน 2 ลำ,
  • เรือพิฆาต 2,
  • เรือพิฆาตคุ้มกันจมน้ำ 1 ลำ
  • อากาศยาน 255 ลำ[3]
  • บาดเจ็บและเสียชีวิตประมาณ 12,500 นาย;
  • เรือบรรทุกอากาศยานเคลื่อนที่เร็ว 1 ลำ,
  • เรือบรรทุกอากาศยานเบา 3 ลำ,
  • เรือประจัญบาน 3 ลำ,
  • เรือลาดตระเวน 10 ลำ,
  • เรือพิฆาตจมน้ำ 11 ลำ
  • อากาศยานประมาณ 300 ลำ[4]

ยุทธนาวีอ่าวเลย์เต (ฟิลิปปินส์: Labanan sa Look ng Leyte; ญี่ปุ่น: レイテ沖海戦, อักษรโรมัน: Reite oki Kaisen) หรือในอดีตรู้จักกันในชื่อ ยุทธนาวีทะเลฟิลิปปินครั้งที่สอง เป็นยุทธนาวีครั้งใหญ่ที่สุดในสงครามโลกครั้งที่สองและในบางกรณีถือเป็นยุทธนาวีใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยมีทหารเรือที่เกี่ยวข้องมากกว่า 200,000 นาย[5][ต้องการเลขหน้า][6]

สมรภูมิอยู่ในทะเลบริเวณใกล้กับเกาะเลย์เต ซามาร์ และลูซอนของประเทศฟิลิปปินส์ ในวันที่ 23-26 ตุลาคม ค.ศ. 1944 ระหว่างฝ่ายสัมพันธมิตรซึ่งประกอบไปด้วยสหรัฐอเมริกาและออสเตรเลียกับจักรวรรดิญี่ปุ่น เมื่อวันที่ 20 ตุลาคม กองกำลังสหรัฐอเมริกาได้เข้าบุกจู่โจมเกาะเลย์เตซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์ที่มีวัตถุประสงค์ที่จะโดดเดี่ยวญี่ปุ่นออกจากบรรดาประเทศที่ญี่ปุ่นทำการยึดครองในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และยึดครองแหล่งน้ำมันซึ่งเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในกองทัพและอุตสาหกรรม กองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่น (IJN) ได้ระดมเรือรบที่เหลือทั้งหมดในบริเวณนั้นเข้าต่อสู้เพื่อยับยั้งการบุกของฝ่ายสัมพันธมิตร แต่ถูกขับให้ล่าถอยโดยกองเรือที่ 3 และกองเรือที่ 7 ของกองทัพเรือสหรัฐ กองทัพเรือจักรวรรดิญี่ปุ่นประสบความล้มเหลวและสูญเสียอย่างใหญ่หลวงจนไม่สามารถฟื้นตัวได้อีกในภายหลัง เรือรบขนาดใหญ่ที่เหลือรอดก็ปราศจากน้ำมันเชื้อเพลิงต้องจอดทิ้งอยู่ในฐานทัพจนสงครามมหาสมุทรแปซิฟิกสงบลง[7][8]

นี่เป็นยุทธการแรกที่อากาศญี่ปุ่นใช้วิธีโจมตีแบบคามิกาเซะ และเป็นยุทธนาวีระหว่างเรือประจัญบานครั้งสุดท้ายในประวัติศาสตร์[9][10][ต้องการเลขหน้า] กองทัพเรือญี่ปุ่นประสบความสูญเสียอย่างหนักและไม่แล่นเรือในกำลังที่เทียบเคียงได้นับตั้งแต่นั้นมา[11][12] เนื่องจากขาดเชื้อเพลิงในฐานทัพในช่วงที่เหลือของสงคราม

รายละเอียด

[แก้]

ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เตประกอบไปด้วยยุทธนาวีหลัก ๆ 4 ยุทธนาวี: ยุทธนาวีที่ทะเลซิบูยัน, ยุทธนาวีที่ช่องแคบซูริกาโอ, ยุทธนาวีแหลมเอ็นกาโน และยุทธนาวีที่ซามาร์ นอกจากนี้ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เตยังถือว่าเป็นการรบครั้งแรกที่เรือบรรทุกเครื่องบินของญี่ปุ่นจัดให้มีการใช้การโจมตีแบบคะมิกะเซะ[7][8]


ดูเพิ่ม

[แก้]
ยุทธนาวีที่อ่าวอื่น ๆ

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Morison 1958, pp. 415–429.
  2. ↑ Thomas 2006, pp. 209–210.
  3. ↑ Tillman, Barrett (October 2019). "The Navy's Aerial Arsenal at Leyte Gulf". Naval History Magazine. Vol. 33 no. 5. United States Naval Institute. สืบค้นเมื่อ 1 January 2022.
  4. ↑ Thomas 2006, p. 322.
  5. ↑ Woodward 2007.
  6. ↑ "The Largest Naval Battles in Military History: A Closer Look at the Largest and Most Influential Naval Battles in World History". Military History. Norwich University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-12-08. สืบค้นเมื่อ 7 March 2015.
  7. ↑ 7.0 7.1 Fuller, John F. C. (1956). The Decisive Battles of the Western World. Vol. III. London: Eyre & Spottiswoode.
  8. ↑ 8.0 8.1 Morison, Samuel E. (1956). "Leyte, June 1944 – January 1945". History of United States Naval Operations in World War II. Vol. XII. Boston: Little & Brown.
  9. ↑ Morison 1958, pp. 101, 240–241, 300–303.
  10. ↑ Fuller 1956a.
  11. ↑ Fuller 1956b, p. 600.
  12. ↑ Morison 1958, pp. 360, 397.

บรรณานุกรม

[แก้]

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • "The Battle That Won the Pacific". Popular Mechanics. Vol. 83 no. 2. Hearst Magazines. February 1945. pp. 17–25, 150. ISSN 0032-4558.
  • D'Albas, Andrieu (1965). Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II. Devin-Adair Pub. ISBN 0-8159-5302-X.
  • Drea, Edward J. (1998). "Leyte: Unanswered Questions". In the Service of the Emperor: Essays on the Imperial Japanese Army. Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-1708-0.
  • Dull, Paul S. (1978). A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941–1945. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-097-1. สืบค้นเมื่อ 2 December 2020.
  • Field, James A. (1947). The Japanese at Leyte Gulf: The Sho Operation. Princeton University Press.
  • Friedman, Kenneth (2001). Afternoon of the Rising Sun: The Battle of Leyte Gulf. Presidio Press. ISBN 0-89141-756-7.
  • Hoyt, Edwin P. (2003). The Men of the Gambier Bay: The Amazing True Story of the Battle of Leyte Gulf. The Lyons Press. ISBN 1-58574-643-6.
  • Lacroix, Eric; Linton Wells (1997). Japanese Cruisers of the Pacific War. Naval Institute Press. ISBN 0-87021-311-3.
  • Huggins, Mark (May–June 1999). "Setting Sun: Japanese Air Defence of the Philippines 1944–1945". Air Enthusiast (81): 28–35. ISSN 0143-5450.
  • Office of Strategic Services (1944). Brought to Action!. U.S. Navy.
  • Potter, E. B. (2005). Admiral Arleigh Burke. Naval Institute Press. ISBN 1-59114-692-5.
  • Potter, E. B. (2003). Bull Halsey. Naval Institute Press. ISBN 1-59114-691-7. สืบค้นเมื่อ 2 December 2020.
  • Reynolds, Quentin; Jones, George E.; Teatsorth, Ralph; Morris, Frank D. (13 January 1945). "America's Greatest Naval Battle: Report on the Second Battle of the Philippines (First of three parts)". Collier's. pp. 11–13, 64–65.
  • Reynolds, Quentin; Jones, George E.; Teatsorth, Ralph; Morris, Frank D. (20 January 1945). "America's Greatest Naval Battle: Report on the Second Battle of the Philippines (Second of three parts)". Collier's. pp. 18–19, 67–69.
  • Reynolds, Quentin; Jones, George E.; Teatsorth, Ralph; Morris, Frank D. (27 January 1945). "America's Greatest Naval Battle: Report on the Second Battle of the Philippines (Third of three parts)". Collier's. pp. 18, 69–72.
  • แม่แบบ:Cite serial
  • Stewart, Adrian (1979). The Battle of Leyte Gulf. Hale. ISBN 0-7091-7544-2.
  • Toll, Ian W. (2020). Twilight of the Gods: War in the Western Pacific, 1944–1945. New York: W. W. Norton.
  • Willmott, H. P. (2005). The Battle of Leyte Gulf: The Last Fleet Action. Indiana University Press. ISBN 0-253-34528-6.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เต
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ยุทธนาวีที่อ่าวเลย์เต&oldid=11896473"