ห้าม​โลภ​

ห้าม​โลภ​ หรือ อย่าปลงใจผิดประเวณี อย่ามักได้ทรัพย์สินของผู้อื่น (อังกฤษ: Thou shalt not covet) เป็นหนึ่งในข้อบทบัญญัติสิบประการ ซึ่งพระยาห์เวห์ได้ประทานให้กับชนชาติอิสราเอลผ่านทางโมเสส ซึ่งเป็นบัญญัติข้อที่ 9,10 ของการจัดรูปแบบพระบัญญัติแบบออกัสตินแห่งฮิปโป แบบคำสอนพระศาสนจักรคาทอลิก และแบบลูเทอแรน และเป็นบัญญัติข้อที่ 10 ของการจัดรูปแบบพระบัญญัติแบบเซปตัวจินต์ แบบไฟโล แบบทาลมุด และแบบคริสตจักรปฏิรูป

บัญญัติข้อนี้มีบันทึกในหนังสืออพยพ 20:17 และหนังสือเฉลยธรรมบัญญัติ 5:21 ในคัมภีร์ฮีบรูหมวดโทราห์ของศาสนายูดาห์ และในคัมภีร์ไบเบิลภาคพันธสัญญาเดิมของศาสนาคริสต์

ห้าม​โลภ​บ้าน‍เรือน​ของ​เพื่อน‍บ้าน ห้าม​โลภ​ภรรยา​ของ​เพื่อน‍บ้าน หรือ​ทาส​ทาสี​ของ​เขา หรือ​โค ลา​ของ​เขา หรือ​สิ่ง‍ใด ๆ ซึ่ง​เป็น​ของ​ของ​เพื่อน‍บ้าน

— หนังสืออพยพ 20:17

เนื้อหา

ห้าม​โลภ บัญญัติข้อนี้เป็นข้อที่สิบ

1. นอกเหนือจากบาปทางถ้อยคำหรือการกระทำ กล่าวโทษแรงจูงใจและความปรารถนาชั่ว ความโลภเกี่ยวข้องกับความปรารถนาหรือความอยากได้ในทุกสิ่งที่ผิดหรือเป็นของของผู้อื่น เปาโลกล่าวว่าบัญญัติข้อนี้แสดงให้เห็นความล้ำลึกของบาปของมนุษย์
2. บทบัญญัติข้อนี้ก็เหมือนกับข้ออื่น ๆ ที่เปิดโปงความเสื่อมทรามของชายและหญิง และร้องเรียกให้พวกเขาแสวงหาพระคุณและพลังทางศีลธรรมจากพระเจ้า คนหนึ่งจะมีชีวิตที่พระเจ้าพอพระทัยได้โดยอาศัยฤทธิ์อำนาจแห่งการบังเกิดใหม่ของพระวิญญาณบริสุทธิ์เท่านั้น