ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์
| ไอส์เลตตับอ่อน (Pancreatic islets)/ ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์ (islets of langerhans) | |
|---|---|
 ไดอะแกรมแสดงไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์และตับอ่อนมนุษย์ | |
 เซลล์ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์ในหนู อินซูลินแสดงด้วยสีแดง, นิวเคลียสด้วยสีน้ำเงิน | |
| รายละเอียด | |
| ส่วนหนึ่งของ | ตับอ่อน |
| ระบบ | ระบบต่อมไร้ท่อ |
| ตัวระบุ | |
| ภาษาละติน | insulae pancreaticae |
| MeSH | D007515 |
| TA98 | A05.9.01.019 |
| TA2 | 3128 |
| FMA | 16016 |
| ศัพท์ทางกายวิภาคของจุลกายวิภาคศาสตร์ | |
กลุ่มไอส์เลตตับอ่อน (อังกฤษ: pancreatic islets; ตรงตัว: กลุ่มเกาะเล็กแห่งตับอ่อน) หรือ ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์ (อังกฤษ: islets of Langerhans) เป็นบริเวณในตับอ่อนที่ประกอบด้วยเซลล์ไร้ท่อ (เซลล์ที่ผลิตฮอร์โมน) ค้นพบในปี 1869 โดยเพาล์ ลังเงอร์ฮันส์ พยาธิแพทย์ชาวเยอรมัน[1] ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์คิดเป็น 1 ถึง 2% ของปริมาตรตับอ่อน และใช้เลือด 10–15% ของตับอ่อน[2][3] ไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์นั้นจัดเรียงในทิศทางที่หนาแน่นไปตามตับอ่อนในมนุษย์ และมีความสำคัญในกระบวนการเมแทบอลิซึมของกลูโคส[4]
โครงสร้าง
[แก้]มีไอส์เลตออฟลังเกอร์ฮันส์ประมาณ 1 ล้านไอส์เลตกระจายตัวในรูปของเส้นทางอันหนาแน่น (density routes) ไปตามตับอ่อนของมนุษย์ผู้ใหญ่ที่มีสุขภาพปกติดี แต่ละไอส์เลตมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 0.2 mm[5]:928 แต่ละไอส์เลตนั้นแยกออกจากเนื้อเยื่อตับอ่อนที่มีเนื้อเยื่อเกี่ยวพันอยู่โดยรอบ (connective tissue) ที่บางและประกอบขึ้นจากเส้นใย (thin, fibrous)[5]:928
อ้างอิง
[แก้]- ↑ Langerhans P (1869). "Beitrage zur mikroscopischen anatomie der bauchspeichel druse". Inaugural-dissertation. Berlin: Gustav Lange.
- ↑ Barrett KE, Boitano S, Barman SM, Brooks HL (2009-07-22). Ganong's review of medical physiology (23 ed.). McGraw Hill Medical. p. 316. ISBN 978-0-07-160568-7.
- ↑ "Functional Anatomy of the Endocrine Pancreas". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-03-31. สืบค้นเมื่อ 2020-06-16.
- ↑ Pour, Parviz M.; Standop, Jens; Batra, Surinder K. (January 2002). "Are islet cells the gatekeepers of the pancreas?". Pancreatology. 2 (5): 440–448. doi:10.1159/000064718. PMID 12378111.
- ↑ 5.0 5.1 Sleisenger, edited by Mark Feldman, Lawrence S. Friedman, Lawrence J. Brandt; consulting editor, Marvin H. (2015). Sleisenger & Fordtran's gastrointestinal and liver disease pathophysiology, diagnosis, management (10th ed.). St. Louis, Missouri: Elsevier Health Sciences. ISBN 978-1-4557-4989-8.
{{cite book}}:|first=มีชื่อเรียกทั่วไป (help)
 | บทความกายวิภาคศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |