แอร์วีน ร็อมเมิล

แอร์วีน ร็อมเมิล
แอร์วีน ร็อมเมิล
	15 พฤศจิกายน ค.ศ. 1891 – 14 ตุลาคม ค.ศ. 1944 (52 ปี)
	ร็อมเมิลในปี 1942
ชื่อเล่น	"จิ้งจอกทะเลทราย"
ที่เกิด	ไฮเดินไฮม์ ราชอาณาจักรเวือร์ทเทิมแบร์ค จักรวรรดิเยอรมัน
ที่ตาย	แฮร์ลิงเงิน นาซีเยอรมนี
รับใช้	จักรวรรดิเยอรมัน (ถึง 1918) ราชอาณาจักรเวือร์ทเทิมแบร์ค; เยอรมนี (ถึง 1933); ไรช์เยอรมัน (ถึง 1944)
สังกัด	กองทัพบกจักรวรรดิเยอรมัน กองทัพเวือร์ทเทิมแบร์ค; ไรชส์แฮร์; กองทัพบก
ประจำการ	1911–1944
ชั้นยศ	จอมพล (Generalfeldmarschall)
บังคับบัญชา	กองพลยานเกราะที่ 7; กองทัพน้อยแอฟริกา; กองทัพยานเกราะแอฟริกา; กองทัพกลุ่มแอฟริกา; กองทัพกลุ่ม B;
การยุทธ์	สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง; สงครามโลกครั้งที่สอง
บำเหน็จ	กางเขนเหล็กชั้นหนึ่ง; ปูร์เลอเมริต; กางเขนอัศวินแห่งกางเขนเหล็กประดับด้วยใบโอ๊กและดาบประดับเพชร;

บทความนี้ใช้ระบบคริสต์ศักราช เพราะอ้างอิงคริสต์ศักราชและคริสต์ศตวรรษ หรืออย่างใดอย่างหนึ่ง

แอร์วีน โยฮันเนิส อ็อยเกน ร็อมเมิล^[1] (เยอรมัน: Erwin Johannes Eugen Rommel) สมญา จิ้งจอกทะเลทราย (Wüstenfuchs) เป็นจอมพลและนายทหารที่โด่งดังที่สุดของกองทัพเยอรมันในสงครามโลกครั้งที่สอง ได้รับความยอมรับนับถือจากทั้งทหารฝ่ายเดียวกันและข้าศึก

ประวัติ[แก้]

ช่วงต้น[แก้]

แอร์วีนเกิดในเมืองไฮเดินไฮม์ ราชอาณาจักรเวือร์ทเทิมแบร์ค ส่วนหนึ่งของจักรวรรดิเยอรมัน เป็นบุตรคนที่สามในจำนวนห้าคนของครอบครัว บิดาเป็นสมาชิกสภาท้องถิ่นและเป็นอดีตทหารปืนใหญ่ เมื่ออายุได้ 18 ปี เขาบรรจุเป็นร้อยตรีในกองทัพเวือร์ทเทิมแบร์คในปี 1910 และเรียนโรงเรียนทหารสัญญาบัตรในนครดันท์ซิช เขาจบการศึกษาในปี 1911 และได้รับบรรจุเป็นร้อยโทในกองทัพบกจักรวรรดิในต้นปี 1912^[2]

อาชีพทหาร[แก้]

ร็อมเมิลเป็นนายทหารที่ได้รับการเชิดชูเกียรติขั้นสูงในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เขาได้รับอิสริยาภรณ์ปูร์เลอเมริตจากการปฏิบัติหน้าที่ในแนวรบอิตาลี ในปี 1937 เขาตีพิมพ์หนังสือเรื่อง ทหารราบจู่โจม (Infanterie greift an) ซึ่งมีเนื้อหาเกี่ยวกับหลักยุทธวิธีและประสบการณ์ของเขาในสงคราม ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เขาได้เป็นผู้บัญชาการกองพลยานเกราะที่ 7 สมญา "กองพลผี"^[3] ในยุทธการที่ฝรั่งเศส ซึ่งในครั้งนี้เอง เขาและพลเอกกูเดรีอันตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่งของหน่วยเหนือที่ให้หยุดรอทหารราบมาสมทบ ร็อมเมิลนำกองยานเกราะข้ามแม่น้ำเมิซบุกทะลวงแนวรบของฝรั่งเศสต่อทันทีเพื่อไม่ให้เสียจังหวะบลิทซ์ครีค โดยมีกองพลยานเกราะของกูเดรีอันตามมาติดๆ การตัดสินใจบุกต่อของทั้งสองคนเป็นเหตุผลสำคัญที่สร้างความได้เปรียบแก่เยอรมัน

พลเอกอาวุโสร็อมเมิลในแอฟริกาเหนือ ภาพนี้ถ่ายเพียงหนึ่งวันก่อนได้รับยศจอมพล

ร็อมเมิลถูกส่งตัวไปเป็นผู้บัญชาการทหารในการทัพแอฟริกาเหนือ เขาได้แสดงฝีมือและได้รับการยอมรับนับถือเป็นผู้บัญชาการรถถังที่เก่งกาจที่สุดในช่วงสงครามและได้รับสมญา "จิ้งจอกทะเลทราย" แม้แต่ศัตรูอย่างผู้บัญชาการทหารชาวบริติชก็ยังยกย่องเขาเป็นอัศวิน ร็อมเมิลเคยอธิบายการทัพแอฟริกาเหนือไว้ว่าเป็น "สมรภูมิปราศความเกลียดชัง"^[4] ร็อมเมิลได้รับยศจอมพลเมื่อ 22 มิถุนายน 1942 หลังได้รับชัยชนะในยุทธการที่กาซาลาในประเทศลิเบีย^[5] ต่อมาเขาได้เป็นแม่ทัพกลุ่ม B ประจำการในอิตาลี ต่อมาหน่วยนี้ถูกสั่งการไปต้านการยกพลข้ามช่องแคบเพื่อขึ้นบกที่นอร์ม็องดีของฝ่ายสัมพันธมิตรในเดือนมิถุนายน 1944

จุดยืนทางการเมืองและการเสียชีวิต[แก้]

ทหารส่วนใหญ่ในกองทัพรวมทั้งตัวร็อมเมิลล้วนยินดีต่อการเถลิงอำนาจของฮิตเลอร์และพรรคนาซี^[6]^[7] พวกเขาเชื่อว่าเยอรมนีต้องการระบอบการปกครองที่มั่นคงและเด็ดขาด อย่างไรก็ตาม ร็อมเมิลไม่เคยเป็นสมาชิกพรรคนาซี^[8] และไม่เห็นด้วยกับการต่อต้านยิวและอุดมการณ์นาซี นักวิชาการยังคงถกเถียงกันว่าร็อมเมิลมีส่วนรับรู้ต่อเหตุการณ์ฮอโลคอสต์มากน้อยเพียงใด^[9]^[10]^[11]^[12]^[13] ร็อมเมิลเคยสร้างความตะลึงใจแก่ฮิตเลอร์ในปี 1943 ด้วยข้อเสนอให้แต่งตั้งชาวยิวดำรงตำแหน่งเกาไลเทอร์ เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธ์ต่อประชาคมโลกแก้ต่างให้พ้นจากข้อกล่าวหาของพวกอังกฤษที่ว่าเยอรมนีปฏิบัติไม่ดีต่อชาวยิว แต่ฮิตเลอร์ตอบกลับเขาว่า "ร็อมเมิลที่รัก คุณไม่เข้าใจความคิดผมเลย"^[13]^[14]

ในปี 1944 ร็อมเมิลเข้าไปเกี่ยวพันกับแผนลับเพื่อสังหารฮิตเลอร์ แต่เนื่องจากร็อมเมิลมีสถานะเป็นวีรบุรุษของชาติ ฮิตเลอร์จึงไม่อาจลงโทษเขาอย่างโจ่งแจ้งได้ ร็อมเมิลได้รับข้อเสนอสามข้อจากพลโทบวร์คดอร์ฟ ทางเลือกหนึ่ง; ไปแก้ตัวต่อฮิตเลอร์ด้วยตนเองที่กรุงเบอร์ลิน ทางเลือกสอง; เข้ารับการพิจารณาคดีในชั้นศาลและถูกติดสินประหารชีวิต ทางเลือกสาม; ปลิดชีพตัวเองแลกกับการดำรงเกียรติยศและสิทธิทุกอย่าง ครอบครัวจะไม่ถูกลงโทษและได้รับบำนาญตามปกติ ร็อมเมิลเลือกทางเลือกสุดท้าย เขาฆ่าตัวตายโดยการกัดแคปซูลไซยาไนด์^[15] ฮิตเลอร์จัดรัฐพิธีศพให้ร็อมเมิลอย่างสมเกียรติ กองทัพประกาศว่าเขาถูกเครื่องบินข้าศึกยิงกราดขณะโดยสารรถยนต์ทหารประจำตัวในนอร์ม็องดี

วีรตำนาน[แก้]

ร็อมเมิลได้รับกิตติศัพท์ว่าเป็นผู้บัญชาการที่มีมนุษยธรรมสูงและนายทหารมืออาชีพ กองทัพน้อยแอฟริกาใต้บัญชาของเขาไม่เคยถูกกล่าวหาว่าก่ออาชญากรรมสงครามเลย ทหารที่ตกเป็นเชลยระหว่างการทัพแอฟริกาของร็อมเมิลได้ให้การว่าได้รับการปฏิบัติอย่างมีมนุษยธรรมด้วยการแบ่งส่วนอาหารที่เท่ากับทหารเยอรมัน เพราะร็อมเมิลคิดว่านักโทษควรได้รับสิทธิ์เท่าเทียบกับพลเรือนเยอรมัน ทหารเยอรมันที่ประจำการที่แอฟริกาเล่าว่า ขณะที่รถของร็อมเมิลติดทราย ร็อมเมิลยังลงมาช่วยทหาร ยิ่งไปกว่านั้น ร็อมเมิลยังปฏิเสธคำสั่งฆ่าคอมมานโด ทหาร และพลเรือนชาวยิวในทุกเขตสงครามใต้บังคังของเขา ร็อมเมิลไม่เคยเกณฑ์พลเรือนมาช่วยงานเขาฟรีๆ เขาจะมีค่าจ้างให้เสมอ^[16]

วินสตัน เชอร์ชิลเคยกล่าวต่อรัฐสภาอังกฤษว่าร็อมเมิลเป็น "คู่ปรับที่ชาญฉลาดและใจกล้าเกินธรรมดา" และเป็น "แม่ทัพบกผู้ยิ่งใหญ่"^[17]^[18] ภายหลังสงครามสิ้นสุด ฝ่ายสัมพันธมิตรตะวันตกโดยเฉพาะอังกฤษได้ยกย่องร็อมเมิลเป็น "คนดีเยอรมัน" และเป็น "สหายร็อมเมิล" ชื่อของเขาถูกนำไปตั้งให้ฐานทัพบกที่ใหญ่ที่สุดของเยอรมนีหลังสงคราม นั่นคือค่ายจอมพลร็อมเมิล (Generalfeldmarschall-Rommel-Kaserne) ในเมืองเอากุสท์ดอร์ฟ รัฐนอร์ทไรน์-เว็สท์ฟาเลิน

อ้างอิง[แก้]

↑ Remy 2002, p. 15.
↑ Butler 2015, pp. 30–31.
↑ David, Saul (1994). Churchill's sacrifice of the Highland Division. France 1940. London: Brassey's (UK) Ltd. p. 42. ISBN 978-1857533781.
↑ Bierman, John; Smith, Colin (2004). War Without Hate: The Desert Campaign of 1940–43. Penguin Books. ISBN 978-0142003947.
↑ Breuer 2002, p. 131.
↑ Naumann 2009, p. 190.
↑ Watson 1999, p. 158.
↑ Butler 2015, p. 138.
↑ Remy 2002, pp. 28, 355, 361.
↑ Scheck 2010.
↑ Butler 2015, pp. 18, 122, 139, 147.
↑ Hart 2014, pp. 128-52.
↑ ^13.0 ^13.1 Von Fleischhauer & Friedmann 2012.
↑ "Der Mann wusste, dass der Krieg verloren ist". Frankfurter Allgemeine (in เยอรมัน). 3 November 2012. สืบค้นเมื่อ 15 June 2016.
↑ Martin, Douglas (9 November 2013). "Manfred Rommel, Son of German Field Marshal, Dies at 84". The New York Times.
↑ AT ROMMEL'S SIDE: The Lost Letters of Hans-Joachim Schraepler Publisher: Frontline Books (September 2009) Language: English ISBN 1-84832-538-X ISBN 978-1-84832-538-8
↑ Watson 1999, pp. 166–167.
↑ Reuth 2005, pp. 141–143.

ก่อนหน้า		แอร์วีน ร็อมเมิล		ถัดไป
ไม่มี		แม่ทัพกลุ่มแอฟริกา (15 สิงหาคม 1941 – 9 มีนาคม 1943)		พลเอกอาวุโส ฮันส์-เยือร์เกิน ฟ็อน อาร์นิม
จอมพล มัคซีมีลีอาน ฟ็อน ไวชส์		แม่ทัพกลุ่ม B (15 กรกฎาคม 1943 – 19 กรกฎาคม 1944)		จอมพล กึนเทอร์ ฟ็อน คลูเกอ

[FOOTNOTERemy200215-1] Remy 2002, p. 15.

[FOOTNOTEButler201530–31-2] Butler 2015, pp. 30–31.

[3] David, Saul (1994). Churchill's sacrifice of the Highland Division. France 1940. London: Brassey's (UK) Ltd. p. 42. ISBN 978-1857533781.

[4] Bierman, John; Smith, Colin (2004). War Without Hate: The Desert Campaign of 1940–43. Penguin Books. ISBN 978-0142003947.

[5] Breuer 2002, p. 131.

[FOOTNOTENaumann2009190-6] Naumann 2009, p. 190.

[FOOTNOTEWatson1999158-7] Watson 1999, p. 158.

[FOOTNOTEButler2015138-8] Butler 2015, p. 138.

[FOOTNOTERemy200228,_355,_361-9] Remy 2002, pp. 28, 355, 361.

[FOOTNOTEScheck2010-10] Scheck 2010.

[FOOTNOTEButler201518,_122,_139,_147-11] Butler 2015, pp. 18, 122, 139, 147.

[FOOTNOTEHart2014128-52-12] Hart 2014, pp. 128-52.

[FOOTNOTEVon_FleischhauerFriedmann2012-13] 13.0 ^13.1 Von Fleischhauer & Friedmann 2012.

[FrankAllg112012-14] "Der Mann wusste, dass der Krieg verloren ist". Frankfurter Allgemeine (in เยอรมัน). 3 November 2012. สืบค้นเมื่อ 15 June 2016.

[15] Martin, Douglas (9 November 2013). "Manfred Rommel, Son of German Field Marshal, Dies at 84". The New York Times.

[16] AT ROMMEL'S SIDE: The Lost Letters of Hans-Joachim Schraepler Publisher: Frontline Books (September 2009) Language: English ISBN 1-84832-538-X ISBN 978-1-84832-538-8

[FOOTNOTEWatson1999166–167-17] Watson 1999, pp. 166–167.

[FOOTNOTEReuth2005141–143-18] Reuth 2005, pp. 141–143.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]