ข้ามไปเนื้อหา

เรือหลวงฮูด (51)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
บทความนี้เกี่ยวกับเรืลาดตระเวนประจัญบานชันแอดมิรัล สำหรับเรือลำอื่นที่มีชื่อเดียวกัน ดูที่ รายชื่อเรือที่มีชื่อว่าเรืหลวงฮูด
เรือหลวงฮูดใน ค.ศ. 1924
ประวัติ
สหราชอาณาจักร
ชื่อฮูด (Hood)
ตั้งชื่อตามพลเรือเอก ซามูเอล ฮูด
Ordered7 เมษายน 1916
อู่เรือจอห์นบราวน์แอนด์คอมปานี
มูลค่าสร้าง6,025,000 ปอนด์สเตอร์ลิง
Yard number460
ปล่อยเรือ1 กันยายน 1916
เดินเรือแรก22 สิงหาคม 1918
เข้าประจำการ15 พฤษภาคม 1920
บริการ1920–1941
รหัสระบุหมายเลขชายธง: 51
คำขวัญVentis Secundis (ละติน: "ด้วยลมที่พัดแรง")[2]
ชื่อเล่นเดอะไมตีฮูด (The Mighty Hood)
ความเป็นไปถูกจมโดยบิสมาร์คระหว่างการสู้รบเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม 1941
สัญลักษณ์นกกาภูเขาปากแดงที่มีสมอหันไปทางซ้ายเหนือปี 1859[1]
ลักษณะเฉพาะ
ชั้น: แอดมิรัล
ขนาด (ระวางขับน้ำ): 46,680 long ton (47,430 ตัน) (บรรทุกเต็มพิกัด)
ความยาว: 860 ฟุต 7 นิ้ว (262.3 เมตร)
ความกว้าง: 104 ฟุต 2 นิ้ว (31.8 เมตร)
กินน้ำลึก: 32 ฟุต (9.8 เมตร)
ระบบพลังงาน:
ระบบขับเคลื่อน: ใบจักร 4 เพลา; กังหันไอน้ำแบบเฟือง 4 ตัว
ความเร็ว:
  • 1920: 32 นอต (59 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 37 ไมล์ต่อชั่วโมง)
  • 1941: 30 นอต (56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35 ไมล์ต่อชั่วโมง)
พิสัยเชื้อเพลิง: 5,332 ไมล์ทะเล (9,875 กิโลเมตร; 6,136 ไมล์) ที่ 20 นอต (37 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 23 ไมล์ต่อชั่วโมง) (1931)
อัตราเต็มที่: 1,433 (1919)
ยุทโธปกรณ์:
สิ่งป้องกัน:
  • คาดลำเรือ: 6–12 นิ้ว (152–305 มิลลิเมตร)
  • ดาดฟ้า: 0.75–3 นิ้ว (19–76 มิลลิเมตร)
  • ฐานป้อมปืน: 5–12 นิ้ว (127–305 มิลลิเมตร)
  • ป้อมปืน: 11–15 นิ้ว (279–381 มิลลิเมตร)

    • เรือหลวงฮูด (อังกฤษ: HMS Hood) (หมายเลขชายธง 51) เป็นเรือลาดตระเวนประจัญบานของราชนาวี ฮูดเป็นเรือลาดตระเวนประจัญบานชั้นแอดมิรัลลำแรกจากทั้งหมดสี่ลำที่จะวางแผนสร้างขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เรือลำนี้อยู่ระหว่างการต่อเมื่อเกิดยุทธนาวีที่จัตแลนด์ในกลาง ค.ศ. 1916 ยุทธนาวีครั้งนั้นเผยให้เห็นข้อบกพร่องร้ายแรงในการออกแบบ และแม้จะมีการแก้ไขอย่างมาก เรือลำนี้ก็สามารถสร้างเสร็จในอีกสี่ปีต่อมา ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเป็นเรือลำเดียวในชั้นเดียวกันที่สร้างเสร็จ เนื่องจากกระทรวงทหารเรือตัดสินใจว่าจะดีกว่าหากเริ่มต้นด้วยการออกแบบที่สะอาดตาสำหรับเรือลาดตระเวนประจัญบานรุ่นต่อ ๆ มา ซึ่งจะนำไปสู่เรือชั้นจี-3 ที่ไม่เคยสร้างขึ้นมาก่อน แม้ว่าจะมีเรือรุ่นใหม่และทันสมัยกว่า แต่ฮูดก็ยังคงเป็นเรือรบขนาดใหญ่ที่สุดในโลกเป็นเวลา 20 ปีหลังเข้าประจำการ และชื่อเสียงของเรือก็สะท้อนอยู่ในชื่อเล่นว่า "ฮูดผู้ทรงพลัง" (The Mighty Hood)

    ฮูดมีส่วนร่วมในการฝึกซ้อมแสดงธงหลายครั้งระหว่างเข้าประจำการใน ค.ศ. 1920 จนถึงการปะทุของสงครามใน ค.ศ. 1939 รวมถึงการฝึกซ้อมในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและการเดินเรือรอบโลกกับกองเรือพิเศษใน ค.ศ. 1923 และ 1924 เธอถูกผนวกเข้ากองเรือเมดิเตอร์เรเนียนหลังสงครามอิตาลี–เอธิโอเปียครั้งที่สองปะทุขึ้นใน ค.ศ. 1935 เมื่อสงครามกลางเมืองสเปนปะทุขึ้นในปีถัดมา ฮูดได้รับมอบหมายอย่างเป็นทางการให้เข้าร่วมกองเรือเมดิเตอร์เรเนียนจนกระทั่งเธอต้องกลับอังกฤษเพื่อทำการยกเครื่องใน ค.ศ. 1939 เมื่อถึงเวลานี้ ความก้าวหน้าทางปืนใหญ่ของกองทัพเรือทำให้ประโยชน์ของฮูดลดลง เธอถูกกำหนดให้สร้างใหม่ครั้งใหญ่ใน ค.ศ. 1941 เพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว แต่การปะทุของสงครามโลกครั้งที่สองในเดือนกันยายน ค.ศ. 1939 ทำให้เรือยังคงประจำการอยู่ได้โดยไม่มีการปรับปรุงซ่อมแซม

    เมื่อมีการประกาศสงครามต่อเยอรมนี ฮูดได้ปฏิบัติการอยู่ในพื้นที่รอบ ๆ ไอซ์แลนด์ และเธอใช้เวลาหลายเดือนถัดมาในการตามล่าโจรพาณิชย์และพวกหนีการปิดล้อมชาวเยอรมันระหว่างไอซ์แลนด์และทะเลนอร์เวย์ หลังจากการยกเครื่องระบบขับเคลื่อนโดยย่อ เธอได้แล่นในฐานะเรือธงของฟอร์ซเอช (Force H) และเข้าร่วมการทำลายกองเรือฝรั่งเศสที่แมร์ส-เอล-เกบีร์ หลังจากนั้นไม่นาน ฮูดก็ถูกย้ายไปยังทัพเรือบ้าน และถูกส่งไปยังสกาปาโฟลว์ และปฏิบัติการในพื้นที่ดังกล่าวในฐานะกองเรือคุ้มกันและต่อมาเป็นหน่วยป้องกันทัพเรือที่อาจถูกเยอรมันโจมตี ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1941 ฮูดและเรือประจัญบานปรินส์ออฟเวลส์ (Prince of Wales) ได้รับคำสั่งให้สกัดเรือประจัญบานบิสมาร์ค (Bismarck) และเรือลาดตระเวนหนักพรินซ์ออยเกิน (Prinz Eugen) ของเยอรมัน ซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังมหาสมุทรแอตแลนติกเพื่อโจมตีขบวนเรือ วันที่ 24 พฤษภาคม ค.ศ. 1941 ในช่วงต้นยุทธนาวีที่ช่องแคบเดนมาร์ก ฮูดถูกโจมตีด้วยกระสุนปืนของเยอรมันหลายนัด ระเบิดและจมลงพร้อมกับสูญเสียลูกเรือทั้งหมด ยกเว้น 3 คนจากทั้งหมด 1,418 คน

    ราชนาวีทำการสอบสวนสองครั้งถึงสาเหตุที่เรือได้รับความเสียหายอย่างรวดเร็ว ครั้งแรกซึ่งจัดขึ้นไม่นานหลังเรือจม ได้ข้อสรุปว่าแมกกาซีนด้านท้ายของฮูดระเบิดหลังกระสุนของบิสมาร์คเจาะเกราะของเรือ มีการสอบสวนครั้งที่สองหลังมีข้อร้องเรียนว่าคณะกรรมการชุดแรกไม่ได้พิจารณาคำอธิบายอื่นเช่น การระเบิดของตอร์ปิโดของเรือ คณะกรรมการชุดที่สองมีความละเอียดรอบคอบกว่าชุดแรกแต่ก็เห็นด้วยกับข้อสรุปของคณะกรรมการชุดแรก แม้จะมีคำอธิบายอย่างเป็นทางการ นักประวัติศาสตร์บางคนยังคงเชื่อว่าตอร์ปิโดเป็นสาเหตุที่ทำให้เรือจม ขณะที่บางคนเสนอว่าเป็นการระเบิดโดยไม่ตั้งใจภายในป้อมปืนของเรือที่ลึกลงไปในแมกกาซีน นักประวัติศาสตร์คนอื่น ๆ ให้ความสนใจกับสาเหตุของการระเบิดของแมกกาซีน การค้นพบซากเรือใน ค.ศ. 2001 ยืนยันข้อสรุปของคณะกรรมการทั้งสองชุด แม้เหตุผลที่แน่ชัดที่แมกกาซีนระเบิดนั้นน่าจะยังคงไม่ทราบแน่ชัด เนื่องจากส่วนหนึ่งของเรือถูกทำลายไปจากการระเบิดดังกล่าว

    การออกแบบและการสร้าง

    [แก้]
    บทความหลัก: เรือลาดตระเวนประจัญบานชั้นแอดมิรัล
    ภาพวาดด้านข้างของฮูดใน ค.ศ. 1921 ในสีเทาเข้มทัพเรือแอตแลนติก

    เรือลาดตระเวนประจัญบานชั้นแอดมิรัลได้รับการออกแบบมาเพื่อตอบสนองต่อเรือลาดตระเวนประจัญบานคลาสมัคเคินเซินของเยอรมัน ซึ่งมีรายงานว่ามีอาวุธและเกราะหนากว่าเรือลาดตระเวนประจัญบานรุ่นล่าสุดของอังกฤษอย่างชั้นรีนาวน์และเคอเรจัส การออกแบบได้รับการแก้ไขใหม่หลังยุทธนาวีที่จัตแลนด์เพื่อรวมเกราะที่หนักกว่าและเรือทั้งสี่ลำก็ถูกวางกระดูกงู มีเพียงฮูดเท่านั้นที่ต่อเสร็จ เนื่องจากเรือมีราคาแพงมากและต้องใช้แรงงานและวัสดุที่สามารถนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ได้มากกว่าในการสร้างเรือพาณิชย์เพื่อทดแทนเรือที่เสียหายจากการทัพเรือดำน้ำของเยอรมัน[3]

    ชั้นแอดมิรัลมีขนาดใหญ่กว่าเรือชั้นรีนาวน์มาก เมื่อสร้างเสร็จแล้ว ฮูดมีความยาวรวม 860 ฟุต 7 นิ้ว (262.3 เมตร) ความกว้างสูงสุด 104 ฟุต 2 นิ้ว (31.8 เมตร) และกินน้ำลึก 32 ฟุต (9.8 เมตร) เมื่อบรรทุกเต็มอัตรา เรือลำนี้ยาวกว่า 66 ฟุต (20.1 เมตร) และกว้างกว่า 14 ฟุต (4.3 เมตร) เมื่อเทียบกับเรือรุ่นก่อน เธอมีระวางขับน้ำ 42,670 ลองตัน (43,350 ตัน) เมื่อบรรทุก และ 46,680 ลองตัน (47,430 ตัน) เมื่อบรรทุกเต็มอัตรา มากกว่าเรือรุ่นก่อนถึง 13,000 ลองตัน (13,210 ตัน) เรือมีความสูงจุดเปลี่ยนศูนย์เสถียรที่ 4.2 ฟุต (1.3 เมตร) เมื่อบรรทุกเต็มอัตรา ซึ่งช่วยลดการโคลงและทำให้เป็นแท่นปืนที่มั่นคง[4]

    เกราะเพิ่มเติมที่เพิ่มเข้ามาในระหว่างการต่อทำให้เรือมีระยะกินน้ำลึกเพิ่มขึ้นประมาณ 4 ฟุต (1.2 เมตร) เมื่อบรรทุกเต็มอัตรา ซึ่งทำให้ระยะกราบพ้นน้ำลดลงและทำให้เรือเปียกมาก เมื่อแล่นด้วยความเร็วสูงหรือในทะเลที่มีคลื่นแรง น้ำจะซัดเข้ามาที่ดาดฟ้าท้ายเรือและมักไหลเข้าไปในดาดฟ้าห้องอาหารและที่พักอาศัยผ่านช่องระบายอากาศ[5] ลักษณะพิเศษนี้ทำให้เธอได้รับฉายาว่า "เรือดำน้ำที่ใหญ่ที่สุดในกองทัพเรือ"[6] ความชื้นที่คงอยู่ตลอดร่วมกับการระบายอากาศที่ไม่ดีของเรือ เป็นสาเหตุให้มีผู้ป่วยวัณโรคบนเรือจำนวนมาก[7] จำนวนลูกเรือนั้นแตกต่างกันไปตลอดอาชีพการงานของเธอ ใน ค.ศ. 1919 เธอได้รับอนุญาตให้มีลูกเรือ 1,433 คนในฐานะเรือธงของฝูงเรือ ใน ค.ศ. 1934 เรือมีเจ้าหน้าที่ 81 นาย และพลทหาร 1,244 นายบนเรือ[8]

    เรือชั้นแอดมิรัลได้รับพลังงานจากกังหันไอน้ำแบบเฟืองบราวน์-เคอร์ติส 4 เครื่อง แต่ละเครื่องขับเคลื่อนเพลาใบจักร 1 เพลาโดยใช้ไอน้ำจากหม้อไอน้ำยาร์โรว์ 24 ใบ กังหันของเรือลาดตระเวนประจัญบานถูกออกแบบมาเพื่อผลิตกำลัง 144,000 shaft horsepower (107,000 กิโลวัตต์) ซึ่งจะขับเคลื่อนเรือได้ด้วยความเร็ว 31 นอต (57 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 36 ไมล์ต่อชั่วโมง) แต่ระหว่างการทดสอบเดินทะเลใน ค.ศ. 1920 กังหันของฮูดให้กำลัง 151,280 shp (112,810 kW) ซึ่งทำให้เรือสามารถทำความเร็วได้ 32.07 นอต (59.39 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 36.91 ไมล์ต่อชั่วโมง)[4]

    สงครามโลกครั้งที่สอง

    [แก้]

    เรือลำนี้ใช้รบในศึกสำคัญหลายครั้ง จนครั้งสำคัญที่สุดคือ สมัยสงครามโลกครั้งที่สองที่อังกฤษกับเยอรมนีปะทะในยุทธนาวีที่ช่องแคบเดนมาร์กในเดือนพฤษภาคม 1941 เรือฮูด (เรือธงกองเรือหลวงอังกฤษ) พร้อมกับเรือเรือหลวงปรินส์ออฟเวลส์ (53)และเรืออื่น ๆ อีก 6 ลำ ลาดตะเวนบริเวณ แอตแลนติกเหนือได้พบเยอรมนีบริเวณนั้นพอดี จำนวน 2 ลำ คือ เรือประจันบาน บิสมาร์คและเรือลาดตระเวนหนัก ปรินซ์ ออยเกน ซึ่งเรือลาดตระเวนเยอรมันได้ลั่นกระสุนโจมตี ทำให้ปืนของฮูดติดขัด จวบกับเรือหลวงปรินซ์ออฟเวลส์(53) ปืนหลักมีปัญหา ทำให้อังกฤษเสียเปรียบมาก โดยกระสุนนัดนึงของบิสมาร์ค เข้าที่คลังแสงของฮูดทำให้ป้อมปืนระเบิด ทำให้เรือขาดครึ่งและจมในเวลาต่อมา

    ผลพวงหลังจากเรือจมลง

    [แก้]
    รูปครั้งสุดท้ายของเรือลำนี้ก่อนถูกจมโดยเรือประจัญบานบิสมาร์ค

    อ้างอิง

    [แก้]
    1. ↑ "FAQ". HMS Hood Association. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 October 2014. สืบค้นเมื่อ 21 September 2010.
    2. ↑ Taylor 2008, p. 15.
    3. ↑ Roberts 1997, pp. 60–61
    4. ↑ 4.0 4.1 Raven and Roberts, p. 67
    5. ↑ Taylor, pp. 92, 94
    6. ↑ Taylor, p. 92
    7. ↑ Taylor, p. 123
    8. ↑ Taylor, p. 231
    เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เรือหลวงฮูด_(51)&oldid=12140504"