ข้ามไปเนื้อหา

ประเทศอำนาจปานกลาง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก อำนาจปานกลาง)
ผู้นำของจี20 ใน ค.ศ. 2008 ประเทศสมาชิกส่วนใหญ่ในจี20 เป็นประเทศอำนาจปานกลาง ในขณะที่บางส่วนถือเป็นมหาอำนาจ

ประเทศอำนาจปานกลาง (อังกฤษ: middle power) หมายถึง รัฐซึ่งมีความสามารถที่จะแผ่อิทธิพลในระดับภูมิภาค ซึ่งแม้จะไม่ใช่ทั้งอภิมหาอำนาจหรือมหาอำนาจ แต่ก็มีความสามารถในการแผ่อิทธิพลในภูมิภาคของตนเอง

ความเหลื่อมระหว่างมหาอำนาจและประเทศอำนาจปานกลาง

[แก้]

ความเหลื่อมระหว่างรายการประเทศอำนาจกลางกับมหาอำนาจแสดงให้เห็นว่าไม่มีข้อตกลงเป็นเอกฉันท์[1]

รายการนี้รวม 8 ประเทศที่ ณ จุดหนึ่งอยู่ในสถานะนี้ นับตั้งแต่สมัยหลังสงครามเย็น ส่วนใหญ่ถือเป็นมหาอำนาจ แต่นักวิชาการกับผู้เชี่ยวชาญบางส่วนจัดให้เป็นประเทศอำนาจกลาง นักวิชาการหลายคนถือว่าสหรัฐ[2][3] และจีน[4][5][6][7][8] ตั้งอยู่ในเงื่อนไขมหาอำนาจหรือจัดเป็นอภิมหาอำนาจ[9][10][11][12] จึงไม่รวมในรายการนี้:

รายชื่อประเทศอำนาจปานกลาง

[แก้]
ประเทศอำนาจปานกลาง

เช่นเดียวกันกับมหาอำนาจ ไม่มีข้อตกลงเป็นเอกฉันท์ว่าประเทศใดได้รับการพิจารณเป็นประเทศอำนาจปานกลาง รายการนี้มักเป็นประเด็นที่มีการถกเถียงกันอย่างมากและมีแนวโน้มที่จะวางประเทศที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ (เช่น อาร์เจนตินา) ร่วมกับประเทศขนาดเล็ก (เช่น นอร์เวย์)[34] เห็นได้ชัดว่าประเทศอำนาจปานกลางไม่ได้มีสถานะเดียวกันเสมอไป บางประเทศถือเป็นประเทศอำนาจนำภูมิภาคและเป็นสมาชิกจี20 (เช่น ออสเตรเลีย) ในขณะที่บางประเทศจัดให้เป็นประเทศด้อยอำนาจ (เช่น ประเทศเช็กเกีย)[35] ประเทศอำนาจปานกลางขนาดใหญ่บางส่วนมีบทบาทสำคัญในสหประชาชาติและองค์กรระหว่างประเทศอื่น ๆ เช่น องค์การการค้าโลก

รายการด้านล่างนี้คือ 52 ประเทศที่นักวิชาการและผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ถือว่าในช่วงหนึ่งเป้นประเทศมหาอำนาจกลาง นับตั้งแต่สมัยหลังสงครามเย็น (สมาชิกจี20 อยู่ในอักษรตัวหนา ยกเว้นรัฐสมาชิกสหภาพยุโรปที่เข้าร่วมภายใต้การเป็นสมาชิกกลุ่มของสหภาพยุโรป):

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Mehmet Ozkan. "A NEW APPROACH TO GLOBAL SECURITY: PIVOTAL MIDDLE POWERS AND GLOBAL POLITICS" Perceptions: Journal of International Affairs XI.1 (2006): 77-95
  2. ↑ From Colony to Superpower: U.S. Foreign Relations since 1776 (Published 2008), by Professor George C. Herring (Professor of History at Kentucky University)
  3. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | US". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. The United States beat the regional downward trend, gaining points in five Index measures, and overtaking China in two critical rankings: for diplomatic Influence and future resources. But its gains are dogged by a rapid loss of economic influence.
  4. ↑ Muldavin, Joshua (9 February 2006). "From Rural Transformation to Global Integration: The Environmental and Social Impacts of China's Rise to Superpower". Carnegie Endowment for International Peace. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 May 2011. สืบค้นเมื่อ 17 January 2010.
  5. ↑ "A Point Of View: What kind of superpower could China be?". BBC. 19 October 2012. สืบค้นเมื่อ 21 October 2012.
  6. ↑ John, Emmanuel (13 June 2019). "China: Emerging superpower". {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  7. ↑ "China as a global power". China.usc.edu. 13 November 2007. สืบค้นเมื่อ 27 August 2010.
  8. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | China". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. The country lost points in half of the Index measures. But this has not narrowed the country's lead over the rest of the region, with lower ranked countries succumbing to their own losses.
  9. ↑ Yu, Katrina. "China-US: Relations fray between the two superpowers". www.aljazeera.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 September 2020. สืบค้นเมื่อ 21 September 2020.
  10. ↑ "Five big takeaways from the 2019 Asia Power Index". www.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-07-24. สืบค้นเมื่อ 9 July 2020.
  11. ↑ Welle (www.dw.com), Deutsche. "Many Germans believe China will replace US as superpower: survey | DW | 14 July 2020". DW.COM (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 30 July 2020.
  12. ↑ Éric-André Martin and Marie Krpata (October 2021). The Dilemma of Middle Powers: How AUKUS Has Reshaped the Potential for E3 Cooperation in the Indo-Pacific (PDF) (ภาษาอังกฤษ). Vol. 166. Ifri, Notes du Cerfa. ISBN 979-10-373-0432-2. สืบค้นเมื่อ 8 January 2022. The (US) Department of Defense defined the Indo-Pacific as its "priority theater"...This tilt is an acknowledgment of China's increased role in world economics. China's share in world GDP has risen from 4% in 2000 to 16% today. Since it joined the WTO in 2001 and with the unfolding of the economic and financial crises in 2008-2009, which diminished the West's soft power and economic and financial strengths, China has become the world's powerhouse. This has increasingly led to what may be described today as great-power rivalry between China and the US.
  13. ↑ "Especialistas reclamam reconhecimento do Brasil como potência mundial". IBS News. 15 June 2011. สืบค้นเมื่อ 7 April 2017.
  14. ↑ "Pela primeira vez Brasil emerge como potência internacional, diz Patriota". 10 May 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 June 2012. สืบค้นเมื่อ 7 April 2017.
  15. ↑ "Brazil - Emerging Soft Power of the World". allAfrica.com. 15 September 2011. สืบค้นเมื่อ 7 April 2017.
  16. ↑ "Brasil ganha dos Estados Unidos em influência na América do Sul". The Economist. 2 September 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-08-20. สืบค้นเมื่อ 7 April 2017.
  17. ↑ 17.0 17.1 P. Shearman, M. Sussex, European Security After 9/11(Ashgate, 2004) - According to Shearman and Sussex, both the UK and France were great powers now reduced to middle power status.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 18.3 18.4 Éric-André Martin and Marie Krpata (October 2021). The Dilemma of Middle Powers: How AUKUS Has Reshaped the Potential for E3 Cooperation in the Indo-Pacific (PDF) (ภาษาอังกฤษ). Vol. 166. Ifri, Notes du Cerfa. p. 20. ISBN 979-10-373-0432-2. สืบค้นเมื่อ 8 January 2022. Countries such as Canada, Australia, South Korea, Japan, India and European powers like the UK, Germany and France can be considered as middle powers.
  19. ↑ Otte M, Greve J (2000) A Rising Middle Power?: German Foreign Policy in Transformation, 1989-1999, St. Martin's Press
  20. ↑ Sperling, James (2001). "Neither Hegemony nor Dominance: Reconsidering German Power in Post Cold-War Europe". British Journal of Political Science. 31 (2): 389–425. doi:10.1017/S0007123401000151.
  21. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | India". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. The next tier of regional powers — Japan and India — have each lost more ground in 2021 than did China. Both countries have fallen just short of the major power threshold of 40 points in 2021... One result of greater bipolarity is that US allies, such as Japan and Australia, and even key balancing powers, such as India, have never been more dependent on American capacity and willingness to sustain a military balance of power in the region.
  22. ↑ 22.0 22.1 22.2 22.3 Tobias Harris, 'Japan Accepts its "Middle-Power" Fate'. Far Eastern Economic Review Vol. 171, No. 6 (2008), p. 45: 'Japan is settling into a position as a middle power in Asia, sitting uneasily between the U.S., its security ally, and China, its most important economic partner. In this it finds itself in a situation similar to Australia, India, South Korea and the members of Asean.'
  23. ↑ Charalampos Efstathopoulosa, 'Reinterpreting India's Rise through the Middle Power Prism', Asian Journal of Political Science, Vol. 19, Issue 1 (2011), p. 75: 'India's role in the contemporary world order can be optimally asserted by the middle power concept. The concept allows for distinguishing both strengths and weakness of India's globalist agency, shifting the analytical focus beyond material-statistical calculations to theorise behavioural, normative and ideational parameters.'
  24. ↑ Robert W. Bradnock, India's Foreign Policy since 1971 (The Royal Institute for International Affairs, London: Pinter Publishers, 1990), quoted in Leonard Stone, 'India and the Central Eurasian Space', Journal of Third World Studies, Vol. 24, No. 2, 2007, p. 183: 'The U.S. is a superpower whereas India is a middle power. A superpower could accommodate another superpower because the alternative would be equally devastating to both. But the relationship between a superpower and a middle power is of a different kind. The former does not need to accommodate the latter while the latter cannot allow itself to be a satellite of the former."
  25. ↑ Jan Cartwright, 'India's Regional and International Support for Democracy: Rhetoric or Reality?', Asian Survey, Vol. 49, No. 3 (May/June 2009), p. 424: 'India's democratic rhetoric has also helped it further establish its claim as being a rising "middle power." (A "middle power" is a term that is used in the field of international relations to describe a state that is not a superpower but still wields substantial influence globally. In addition to India, other "middle powers" include, for example, Australia and Canada.)'
  26. ↑ "Operation Alba may be considered one of the most important instances in which Italy has acted as a regional power, taking the lead in executing a technically and politically coherent and determined strategy." See Federiga Bindi, Italy and the European Union (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 2011), p. 171.
  27. ↑ "Italy plays a prominent role in European and global military, cultural and diplomatic affairs. The country's European political, social and economic influence make it a major regional power." See Italy: Justice System and National Police Handbook, Vol. 1 (Washington, D.C.: International Business Publications, 2009), p. 9.
  28. ↑ Marco Siddi (October 2018). "Italy's 'Middle Power' Approach to Russia". The International Spectator: Italian Journal of International Affairs (ภาษาอังกฤษ). 54 (2): 123–138. doi:10.1080/03932729.2018.1519765. ISSN 0393-2729. S2CID 158301312. The definition of 'middle power' is contested and has been the subject of controversy among scholars. According to the Italian interpretation of this concept, Italy is a middle-ranking power with limited natural and military resources and one that can only achieve its foreign policy goals by expanding its influence in international organisations and through bilateral relations with larger powers.
  29. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Japan". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. The next tier of regional powers — Japan and India — have each lost more ground in 2021 than did China. Both countries have fallen just short of the major power threshold of 40 points in 2021... One result of greater bipolarity is that US allies, such as Japan and Australia, and even key balancing powers, such as India, have never been more dependent on American capacity and willingness to sustain a military balance of power in the region.
  30. ↑ Robert W. Cox, 'Middlepowermanship, Japan, and Future World Order, International Journal, Vol. 44, No. 4 (1989), pp. 823-862.
  31. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Russia". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  32. ↑ Neumann, Iver B. (2008). "Russia as a great power, 1815–2007". Journal of International Relations and Development. 11 (2): 128–151 [p. 128]. doi:10.1057/jird.2008.7. As long as Russia's rationality of government deviates from present-day hegemonic neo-liberal models by favouring direct state rule rather than indirect governance, the West will not recognize Russia as a fully fledged great power.
  33. ↑ Chalmers, Malcolm (May 2015). "A Force for Order: Strategic Underpinnings of the Next NSS and SDSR". Royal United Services Institute. Briefing Paper (SDSR 2015: Hard Choices Ahead): 2. While no longer a superpower (a position it lost in the 1940s), the UK remains much more than a 'middle power'.
  34. ↑ 34.0 34.1 Solomon S (1997) South African Foreign Policy and Middle Power Leadership เก็บถาวร 26 เมษายน 2015 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, ISS
  35. ↑ 35.0 35.1 Cabada, Ladislav (November 2005). "The New International Role of Small(er) States" (PDF). The Journal of the Central European Political Science Association. 1 (1): 30–45. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2020-08-04. สืบค้นเมื่อ 10 February 2020.
  36. ↑ 36.0 36.1 36.2 Wurst J (2006) Middle Powers Initiative Briefing Paper, GSI เก็บถาวร 14 มิถุนายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  37. ↑ 37.0 37.1 Cooper AF (1997) Niche Diplomacy - Middle Powers after the Cold War เก็บถาวร 6 มีนาคม 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, palgrave
  38. ↑ 38.0 38.1 38.2 38.3 38.4 Bernard Wood, 'Towards North-South Middle Power Coalitions', in Middle Power Internationalism: The North-South Dimension, edited by Cranford Pratt (Montreal, McGill-Queen's University Press, 1990).
  39. ↑ 39.0 39.1 Martín, Lucas (5 June 2020). "Morocco and Algeria, the struggle for regional leadership". Atalayar. สืบค้นเมื่อ 9 August 2020.
  40. ↑ 40.0 40.1 40.2 40.3 40.4 40.5 40.6 40.7 Oosterveld, Willem; Torossian, Bianca. "A Balancing Act: The Role of Middle Powers in Contemporary Diplomacy". Strategic Monitor 2018-2019. Clingendael Institute. สืบค้นเมื่อ 18 May 2019.
  41. ↑ 41.0 41.1 41.2 41.3 Andrew F. Cooper, Agata Antkiewicz and Timothy M. Shaw, 'Lessons from/for BRICSAM about South-North Relations at the Start of the 21st Century: Economic Size Trumps All Else?', International Studies Review, Vol. 9, No. 4 (Winter, 2007), pp. 675, 687.
  42. ↑ 42.0 42.1 Ploughshares Monitor (1997) Scrapping the Bomb: The role of middle power countries เก็บถาวร 27 กันยายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  43. ↑ Gilley, Bruce (10 September 2012). "The Rise of the Middle Powers". The New York Times Company. สืบค้นเมื่อ 18 May 2019.
  44. ↑ "Ethiopia: East Africa's Emerging Giant". Council on Foreign Relations (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-03-10.
  45. ↑ "5 reasons why Ethiopia could be the next global economy to watch". World Economic Forum (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-03-10.
  46. ↑ Africa, Somtribune (2020-08-29). "Ethiopia Can Be Africa's Next Superpower". SomTribune (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2022-03-10.
  47. ↑ "Morocco's Contemporary Diplomacy as a Middle Power". JIA SIPA. 10 August 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-10. สืบค้นเมื่อ 2022-11-29.
  48. ↑ 48.0 48.1 Mace G, Belanger L (1999) The Americas in Transition: The Contours of Regionalism (p 153)
  49. ↑ Kim, Jiye (2021). "Between a Regional Hegemon and a Middle Power: The Case of Nigeria". Awkward Powers: Escaping Traditional Great and Middle Power Theory. Global Political Transitions. pp. 221–241. doi:10.1007/978-981-16-0370-9_9. ISBN 978-981-16-0369-3. S2CID 244203245.
  50. ↑ Gladys Lechini, Middle Powers: IBSA and the New South-South Cooperation. NACLA Report on the Americas, Vol. 40, No. 5 (2007): 28-33: 'Today, a new, more selective South-South cooperation has appeared, bringing some hope to the people of our regions. The trilateral alliance known as the India, Brazil, and South Africa Dialogue Forum, or IBSA, exemplifies the trend ... The three member countries face the same problems and have similar interests. All three consider themselves "middle powers" and leaders of their respective regions, yet they have also been subject to pressures from 'Emerging Middle Powers' Soft Balancing Strategy: State and Perspective of the IBSA Dialogue Forum. Hamburg: GIGA, 2007.
  51. ↑ Peter Vale, 'South Africa: Understanding the Upstairs and the Downstairs', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  52. ↑ Janis Van Der Westhuizen, 'South Africa's Emergence as a Middle Power', Third World Quarterly, Vol. 19, No. 3 (1998), pp. 435-455.
  53. ↑ Pfister R (2006) The Apartheid Republuc and African States เก็บถาวร 12 มิถุนายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, H-Net
  54. ↑ Eduard Jordaan, 'Barking at the Big Dogs: South Africa's Foreign Policy Towards the Middle East', Round Table, Vol. 97, No. 397 (2008), pp. 547-549.
  55. ↑ Flemes, Daniel, Emerging Middle Powers' Soft Balancing Strategy: State and Perspectives of the IBSA Dialogue Forum (1 August 2007). GIGA Working Paper No. 57. doi:10.2139/ssrn.1007692
  56. ↑ 56.0 56.1 56.2 56.3 56.4 56.5 56.6 56.7 Gilley, Bruce; O'Neil, Andrew (8 July 2014). Middle Powers and the Rise of China. Georgetown University Press. p. 30. ISBN 9781626160842.
  57. ↑ 57.0 57.1 Yasmi Adriansyah, 'Questioning Indonesia's place in the world', Asia Times (20 September 2011): 'Countries often categorized as middle power (MP) include Australia, Canada and Japan. The reasons for this categorization are the nations' advanced political-economic stature as well as their significant contribution to international cooperation and development. India and Brazil have recently become considered middle powers because of their rise in the global arena—particularly with the emerging notion of BRIC (Brazil, Russia, India and China).'
  58. ↑ 58.0 58.1 58.2 58.3 Behringer RM (2005) Middle Power Leadership on the Human Security Agenda เก็บถาวร 14 พฤศจิกายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, SAGE
  59. ↑ Crosby AD (1997) A Middle-Power Military in Alliance: Canada and NORAD, JSTOR
  60. ↑ Petersen K (2003) Quest to Reify Canada as a Middle Power, Dissident Voice
  61. ↑ 61.0 61.1 Inoguchi K (2002) The UN Disarmament Conference in Kyote เก็บถาวร 29 กันยายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  62. ↑ Heine J (2006) On the Manner of Practising the New Diplomacy, ISN เก็บถาวร 7 ตุลาคม 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  63. ↑ "THE UN DISARMAMENT CONFERENCE IN KYOTO". disarm.emb-japan.go.jp. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 January 2013. สืบค้นเมื่อ 13 November 2015.
  64. ↑ Heine, Jorge. "On the Manner of Practising the New Diplomacy". The Centre for International Governance Innovation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 October 2007. สืบค้นเมื่อ 13 November 2015.
  65. ↑ Louis Belanger and Gordon Mace, 'Middle Powers and Regionalism in the Americas: The Cases of Argentina and Mexico', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  66. ↑ 66.0 66.1 Pierre G. Goad, 'Middle Powers to the Rescue?', Far Eastern Economic Review, Vol. 163, No. 24 (2000), p. 69.
  67. ↑ Pellicer O (2006) Mexico – a Reluctant Middle Power? เก็บถาวร 14 มิถุนายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, FES
  68. ↑ McKercher, B. J. C. (2012). Routledge Handbook of Diplomacy and Statecraft (ภาษาอังกฤษ). Routledge. ISBN 9781136664366. a Middle Power like Peru lack the diplomatic and other resources...
  69. ↑ "Bangladesh at 50: The Rise of A Bangladesh That Can Say No".
  70. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | North Korea". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  71. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Indonesia". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. Indonesia has for the first time reached a top-ten placement in the Index. Jakarta now outranks Singapore as the most diplomatically influential player in Southeast Asia.
  72. ↑ 72.0 72.1 Jonathan H. Ping, Middle Power Statecraft: Indonesia, Malaysia, and the Asia Pacific (Aldershot: Ashgate Publishing, 2005).
  73. ↑ Anoushiravan Ehteshami and Raymond Hinnesbusch, Syria and Iran: Middle Power in a Penetrated Regional System (London: Routledge, 1997).
  74. ↑ Samhat, Nayef H. (2000). "Middle Powers and American Foreign Policy: Lessons for Irano-U.S. Relations". Policy Studies Journal. 28 (1): 11–26. doi:10.1111/j.1541-0072.2000.tb02013.x.
  75. ↑ Ahouie M (2004) Iran Analysis Quarterly เก็บถาวร 17 พฤษภาคม 2020 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, MIT
  76. ↑ Foreign Affairs Committee (2006) Iran
  77. ↑ 77.0 77.1 77.2 77.3 Buzan, Barry (2004). The United States and the Great Powers. Cambridge, United Kingdom: Polity Press. p. 71. ISBN 0-7456-3375-7.
  78. ↑ "www.lrb.co.uk".
  79. ↑ "www.acronym.org.uk". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 2 February 2014.
  80. ↑ "Kazakhstan and the struggle over Central Asia". Spectator USA. 5 June 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-26. สืบค้นเมื่อ 2020-04-11.
  81. ↑ Zholdasbekova, Aidar Kurmashev, Dana Akhmedyanova, Houman Sadri, Akbota (1 October 2018). "Kazakhstan's Middle Power Response to Terrorism". Insight Turkey – โดยทาง www.insightturkey.com.
  82. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Malaysia". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  83. ↑ Kim R. Nossal and Richard Stubbs, 'Mahathir's Malaysia: An Emerging Middle Power?' in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  84. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Pakistan". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  85. ↑ Barry Buzan (2004). The United States and the great powers: world politics in the twenty-first century. Polity. pp. 71, 99. ISBN 978-0-7456-3374-9. สืบค้นเมื่อ 27 December 2011.
  86. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Philippines". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  87. ↑ 87.0 87.1 87.2 Jonathan H. Ping Middle Power Statecraft (p 104)
  88. ↑ Cooper, Andrew F. "Middle Powers: Squeezed out or Adaptive?". Public Diplomacy Magazine. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 June 2017. สืบค้นเมื่อ 12 March 2015.
  89. ↑ Kamrava, Mehran. "Mediation and Qatari Foreign Policy" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 7 October 2013. สืบค้นเมื่อ 12 March 2015.
  90. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | South Korea". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  91. ↑ Armstrong DF (1997) South Korea's foreign policy in the post-Cold War era: A middle power perspective เก็บถาวร 20 กรกฎาคม 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  92. ↑ Gilbert Rozman, 'South Korea and Sino-Japanese Rivalry: A Middle Power's Options Within the East Asia Core Triangle', Pacific Review, Vol. 20, No. 2 (2007), pp. 197-220.
  93. ↑ Woosang Kim, 'Korea as a Middle Power in Northeast Asian Security', in The United States and Northeast Asia: Debates, Issues, and New Order, edited by G. John Ikenbgerry and Chung-in Moon (Lantham: Rowman & Littlefield, 2008).
  94. ↑ Sheridan, Greg (27 November 2008). "The plucky country and the lucky country draw closer". The Australian. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-09-12. สืบค้นเมื่อ 2013-09-21.
  95. ↑ "Kawaguchi asks Saudi Arabia to put pressure on Iraq Japan Policy & Politics". findarticles.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 October 2007.
  96. ↑ "Saudi Surprise". 26 August 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2004.
  97. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Singapore". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. Uneven economic impacts and recoveries from the pandemic will likely continue to alter the regional balance of power well into the decade. Only Taiwan, the United States and Singapore are now predicted to have larger economies in 2030 than originally forecast prior to the pandemic.
  98. ↑ 98.0 98.1 Schweller, Randall. "The Concept of Middle Power". Ohio State University. สืบค้นเมื่อ 8 February 2020. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  99. ↑ "Middle Powers,Norms, and Balancing: ROK's and ASEAN's Normative Balancing against Rising China" (PDF). Chung-Ang University. สืบค้นเมื่อ 8 February 2020.
  100. ↑ de Swielande, Tanguy Struye; Vandamme, Dorothée; Walton, Dorothée; Wilkins, Thomas (2018). "Chapter 14: The Singapore paradox: The "little red dot" as a "middle power"". ใน Peng Er, Lam (บ.ก.). Rethinking Middle Powers in the Asian Century: New Theories, New Cases. Routledge. ISBN 9780429873843.
  101. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Taiwan". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. Uneven economic impacts and recoveries from the pandemic will likely continue to alter the regional balance of power well into the decade. Only Taiwan, the United States and Singapore are now predicted to have larger economies in 2030 than originally forecast prior to the pandemic.
  102. ↑ Jacobs, Bruce (22 January 2016). "Taiwan signals its readiness to join the world's democratic powers". the sydney morning herald. สืบค้นเมื่อ 10 January 2020.
  103. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Thailand". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  104. ↑ Meltem Myftyler and Myberra Yyksel, 'Turkey: A Middle Power in the New Order', in Niche Diplomacy: Middle Powers After the Cold War, edited by Andrew F. Cooper (London: Macmillan, 1997).
  105. ↑ Laipson, Ellen (3 September 2014). "The UAE and Egypt's New Frontier in Libya". The National Interest. สืบค้นเมื่อ 26 October 2014.
  106. ↑ Evans, Gareth (29 June 2011). "Middle Power Diplomacy". สืบค้นเมื่อ 26 October 2014.
  107. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Vietnam". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. Three middle powers — Vietnam, Australia and Taiwan — were the only countries to gain in comprehensive power in 2020. When neither the United States nor China can establish undisputed primacy in Asia, the actions and choices of middle powers will become more consequential.
  108. ↑ "Middle Powers, Joining Together: The Case of Vietnam and Australia".
  109. ↑ 109.0 109.1 109.2 109.3 "A Balancing Act: The Role of Middle Powers in Contemporary Diplomacy". The Hague Center for Strategic Studies. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 June 2020. สืบค้นเมื่อ 8 February 2020.
  110. ↑ Lauber, Volkmar (17 September 2019). Contemporary Austrian Politics. Routledge. ISBN 9780429720987.
  111. ↑ 111.0 111.1 111.2 Taylor, Ian (2001). Stuck in Middle GEAR: South Africa's Post-apartheid Foreign Relations. London: Greenwood Publishing Group. p. 19. ISBN 9780275972752.
  112. ↑ Caplan G (2006) From Rwanda to Darfur: Lessons learned? เก็บถาวร 2020-07-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, SudanTribune
  113. ↑ John, Ravenhill (1988). "Cycles of middle power activism: Constraint andchoice in Australian and Canadian foreign policies" (PDF). Australian Journal of International Affairs. 52 (3): 309–327. doi:10.1080/10357719808445259. สืบค้นเมื่อ 10 February 2020.
  114. ↑ 114.0 114.1 114.2 114.3 Pratt C (1990) Middle Power Internationalism, MQUP
  115. ↑ 115.0 115.1 I. Handel, Michael (1990). Weak States in the International System. Taylor & Francis. p. 28. ISBN 9780714640730.
  116. ↑ Thanos Veremēs (1997) The Military in greek Politics "Black Rose Books"
  117. ↑ Higgott RA, Cooper AF (1990) Middle Power Leadership and Coalition Building
  118. ↑ Pratt, Cranford (1990). Middle Power Internationalism: The North-South Dimension. Montreal: McGill–Queen's University Press. p. 32. ISBN 9780773507258.
  119. ↑ Tonra, Ben; Ward, Eilís (2002). "Chapter 1: Ireland, Peacekeeping and Defence Policy: Challenges and Opportunities". ใน Murphy, Ray (บ.ก.). Ireland in International Affairs: Interests, Institutions and Identities. Dublin, Republic of Ireland: Institute of Public Administration. pp. 20–21. ISBN 9781902448763.
  120. ↑ Gillespie, Paul (17 January 2015). "Representing Ireland – multitasking in a multilateral world". The Irish Times. สืบค้นเมื่อ 8 February 2020.
  121. ↑ Ishizuka, Katsumi (23 April 2014). "Four: Ireland's peacekeeping policy in the post-Cold War era". Ireland and International Peacekeeping Operations 1960-2000. Routledge. p. 136. ISBN 9781135295264.
  122. ↑ Bolton, Matthew; Nash, Thomas (7 May 2010). "The Role of Middle Power–NGO Coalitions in Global Policy: The Case of the Cluster Munitions Ban". Global Policy. Wiley. 1 (2): 172–184. doi:10.1111/j.1758-5899.2009.00015.x.
  123. ↑ 123.0 123.1 Spero, Joshua (2004). Bridging the European Divide. Rowman & Littlefield. p. 206. ISBN 9780742535534.
  124. ↑ Kirton J (2006) Harper's Foreign Policy Success? เก็บถาวร 2020-07-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  125. ↑ 125.0 125.1 according to Yves Lacoste, Géopolitique, Larousse, 2009,p. 134, both Spain and Portugal exert a real influence in Africa and in the Americas.
  126. ↑ 126.0 126.1 Turkish Policy Quarterly, Volume 4. Turkey: Big Art. 2005.
  127. ↑ Wood, Bernald (1 June 1988). The middle powers and the general interest. Ottawa: The North-South Institute. ISBN 9780920494813.
  128. ↑ Rudengren J, Gisle P, Brann K (1995) Middle Power Clout: Sweden And The Development Banks เก็บถาวร 22 เมษายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  129. ↑ "South African Foreign Policy and Middle Power Leadership - Fairy God-mother, Hegemon or Partner? In Search of a South African Foreign Policy - Monograph No 13, 1997". 26 April 2015. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 April 2015.
  130. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | Australia". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021. Three middle powers — Vietnam, Australia and Taiwan — were the only countries to gain in comprehensive power in 2020. When neither the United States nor China can establish undisputed primacy in Asia, the actions and choices of middle powers will become more consequential.
  131. ↑ Hazleton WA (2005) Middle Power Bandwagoning? Australia's Security Relationship with the United States เก็บถาวร 10 มิถุนายน 2020 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, allacademic
  132. ↑ "Asia Power Index 2021 Edition | New Zealand". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 18 December 2021.
  133. ↑ Middle Powers Initiative (2004) Building Bridges: What Middle Power Countries Should Do To Strengthen the NPT เก็บถาวร 14 มิถุนายน 2007 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, GSI

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ประเทศอำนาจปานกลาง&oldid=11655613"