ประเทศอำนาจนำภูมิภาค
หน้าตา
ประเทศอำนาจนำภูมิภาค (อังกฤษ: Regional power) เป็นรัฐซึ่งมีความสามารถที่จะแผ่อิทธิพลในระดับภูมิภาค[1][2] ซึ่งแม้จะไม่ใช่ทั้งอภิมหาอำนาจหรือมหาอำนาจ แต่ก็มีความสามารถในการแผ่อิทธิพลในภูมิภาคของตนเอง
รายชื่อประเทศอำนาจนำภูมิภาค
[แก้]ทวีปแอฟริกา
[แก้]ทวีปเอเชีย
[แก้]เอเชียตะวันออก
[แก้]เอเชียตะวันออกเฉียงใต้
[แก้]เอเชียใต้
[แก้]เอเชียตะวันตก/ตะวันออกกลาง
[แก้]ทวีปยุโรป
[แก้]ยุโรปตะวันออก
[แก้]ยุโรปกลาง
[แก้]ยุโรปตะวันตก
[แก้]ยุโรปใต้
[แก้]ทวีปอเมริกาเหนือ
[แก้]โอเชียเนีย
[แก้]ทวีปอเมริกาใต้
[แก้]ประเทศอำนาจนำข้ามภูมิภาค
[แก้]ดูเพิ่ม
[แก้]หมายเหตุ
[แก้]- ^ ถือเป็นมหาอำนาจ
- ^ สมาชิกของออคัส
- ^ สมาชิกของบริกส์
- ^ สมาชิกของ CIVETS
- ^ สมาชิกของ D-8
- ^ สมาชิกของกลุ่ม 7
- ^ สมาชิกของ G-14
- ^ สมาชิกของ G-15
- ^ สมาชิกของกลุ่ม 20
- ^ สมาชิกของMIKTA
- ^ สมาชิกของN-11
- ^ สมาชิกของโอเปก
- ^ สมาชิกของควอด
- ^ สมาชิกขององค์การความร่วมมือเซี่ยงไฮ้ (SCO)
- ^ หนึ่งใน G4 nations
- ^ สมาชิกถาวรของคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "www.essex.ac.uk". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-02-02. สืบค้นเมื่อ 2007-02-02.
- ↑ "www.giga-hamburg.de" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-06-28. สืบค้นเมื่อ 2015-08-08.
- ↑ Lynch, David A. (16 August 2010). Trade and Globalization: An Introduction to Regional Trade Agreements. Rowman & Littlefield Publishers. ISBN 9780742566903.
- ↑ Flemes, Daniel (2010). Regional Leadership in the Global System: Ideas, Interests and Strategies of Regional Powers. Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 9780754679127.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 Buzan, Barry (2004). The United States and the Great Powers. Cambridge, United Kingdom: Polity Press. p. 71. ISBN 978-0-7456-3375-6.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 "www.aims.ca" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 21 July 2006.
- ↑ "www.iss.co.za". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 October 2006.
- ↑ "Southern Africa is home to the other of sub-Saharan Africa's regional powers: South Africa. South Africa is more than just a regional power; it is by far the most developed and economically powerful country in Africa, and now it is able to use that influence in Africa more than during the days of apartheid (white rule), when it was ostracized." See David Lynch, Trade and Globalization (Lanham, USA: Rowman & Littlefield Publishers, 2010), p. 51.
- ↑ "Living With The Giants - TIME". Time. 18 April 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 September 2007. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "China: Global/Regional Power 2006". au.af.mil. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-10-18. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "CNN In-Depth Specials - Visions of China - Asian Superpower: Regional 'godfather' or local bully?". cnn.com. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "Correspondents Report - China: paramount power in South East Asia". abc.net.au. 21 May 2006. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ He, Baogang (2004). "China's 'Peaceful Rise' Doctrine". Asean Focus Group. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 August 2007. สืบค้นเมื่อ 23 May 2007.
- ↑ 14.0 14.1 U.S. Policy to Asia for Regional Powers in New Science and Technology: China, Russia, Japan and Korea with Nuclear Potential เก็บถาวร 2020-04-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, allacademic.com
- ↑ Holliday, IAN (2006). "Japan and the Myanmar Stalemate: Regional Power and Resolution of a Regional Problem| Japanese Journal of Political Science | Cambridge Core". Japanese Journal of Political Science. 6 (3): 393. doi:10.1017/S1468109905001969. S2CID 154946583.
- ↑ 16.0 16.1 16.2 "www.csbaonline.org/4Publications/PubLibrary/R.20000200.Transforming_Ameri/R.20000200.Transforming_Ameri.php". csbaonline.org. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 March 2016. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "South Korea: A Major Regional Power" (PDF). Journal of Sociology. สืบค้นเมื่อ 5 July 2017.
- ↑ Emmers, Ralf. "Regional hegemonies and the exercise of power in Southeast Asia: A study of Indonesia and Vietnam" Paper presented at the annual meeting of the International Studies Association, Le Centre Sheraton Hotel, Montreal, Quebec, Canada, 17 March 2004. Retrieved 17 April 2017.
- ↑ 19.0 19.1 19.2 Buzan & Wæver, Regions and Powers (2003, p. 55)
- ↑ Perkovich, George. "Is India a Major Power?" (PDF). The Washington Quarterly (27.1 Winter 2003–04). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 27 February 2008. สืบค้นเมื่อ 13 December 2007.
- ↑ Encarta - Great Powers เก็บถาวร 31 ตุลาคม 2009 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ Dilip Mohite (Spring 1993). "Swords and Ploughshares- India: The Fourth Great Power?". Vol. 7, No. 3. Arms Control, Disarmament, and International Security (ACDIS). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 September 2006. สืบค้นเมื่อ 13 December 2007.
- ↑ ""Iran is a strong regional power, in a far better shape than Pakistan because f its economic capabilities, rich mineral and energy resources, and internal stability, added to its far greater geostrategic importance." In Hooman Peimani, Nuclear Proliferation in the Indian Subcontinent (Westport: Praeger Publishers, 2000), p. 30.
- ↑ "The Eight Great Powers of 2017 - The American Interest". The American Interest. 24 January 2017. สืบค้นเมื่อ 25 November 2017.
- ↑ Haaretz (1 March 2016). "Israel May Be Eighth-ranked in Global Power, but It's Really Not Much Fun". Haaretz. สืบค้นเมื่อ 25 November 2017.
- ↑ Butenschøn, Nils A. (1992). "Israel as a Regional Great Power: Paradoxes of Regional Alienation". Regional Great Powers in International Politics. Palgrave Macmillan, London. pp. 95–119. doi:10.1007/978-1-349-12661-3_5. ISBN 9781349126637.
- ↑ "FindArticles.com | CBSi". findarticles.com. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "Saudi Surprise". 26 August 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2004. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018.
- ↑ Ana Belén Soage Antepazo (8 December 2012). "Saudi Arabia. A Regional Power Facing Increasing Challenges". สืบค้นเมื่อ 24 August 2019.
- ↑ Anoushiravan Ehteshami (28 September 2018). "Saudi Arabia as a Resurgent Regional Power" (PDF). The International Spectator. 53 (4): 75–94. doi:10.1080/03932729.2018.1507722. S2CID 158177906.
- ↑ 31.0 31.1 Buzan, Barry (15 October 2004). The United States and the Great Powers: World Politics in the Twenty-First Century. Wiley. ISBN 9780745633749. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018 – โดยทาง Google Books.
- ↑ 32.0 32.1 "Turkey and Russia on the Rise". Stratfor. 17 March 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 August 2011. สืบค้นเมื่อ 21 August 2011.
- ↑ 33.0 33.1 "Can Turkey Be a Source of Stability in the Middle East?". heptagonpost.com. 18 December 2010. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 June 2011. สืบค้นเมื่อ 16 May 2011.
- ↑ 34.0 34.1 "The Economist: "Turkish foreign policy: Ottoman dreamer", 5 November 2011". The Economist. 5 November 2011. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ 35.0 35.1 "The Economist: "Turkey in the Balkans: The good old days?", 5 November 2011". The Economist. 5 November 2011. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "Erdoğan's Moment", cover story in the Time magazine issue of 21–28 November 2011. (Vol. 178 No. 21.) "Erdoğan's Way" was the cover title in the editions of Europe, Asia and South Pacific
- ↑ "tspace.library.utoronto.ca" (PDF). utoronto.ca. สืบค้นเมื่อ 4 April 2018.
- ↑ ""Regional Powers React to Proposed US Invasion of Iraq"". /www.globalpolicy.org. globalpolicy.org. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ 39.0 39.1 "Secondary regional powers in Huntington's view include Great Britain, Ukraine, Japan, South Korea, Pakistan, Saudi Arabia and Argentina." See Tom Nierop, "The Clash of Civilisations," in The Territorial Factor, edited by Gertjan Dijkink and Hans Knippenberg (Amsterdam: Vossiuspers UvA, 2001), p. 61.
- ↑ 40.0 40.1 Samuel P. Huntington, "Culture, Power, and Democracy," in Globalization, Power, and Democracy, edited by Marc Plattner and Aleksander Smolar (Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2000), p. 6.
- ↑ "France, Germany, Britain – Responses of Traditional Regional Powers to Rising Regions and Rivals" (PDF). giga-hamburg.de. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 18 February 2022. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ Gabriele Abbondanza, Italy as a Regional Power: the African Context from National Unification to the Present Day (Rome: Aracne, 2016)
- ↑ "Operation Alba may be considered one of the most important instances in which Italy has acted as a regional power, taking the lead in executing a technically and politically coherent and determined strategy." See Federiga Bindi, Italy and the European Union (Washington, D.C.: Brookings Institution Press, 2011), p. 171.
- ↑ "Italy plays a prominent role in European and global military, cultural and diplomatic affairs. The country's European political, social and economic influence make it a major regional power." See Italy: Justice System and National Police Handbook, Vol. 1 (Washington, D.C.: International Business Publications, 2009), p. 9.
- ↑ "L'Italie : un destin européen". ladocumentationfrancaise.fr. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "The USA's international influence". BBC Bitesize. สืบค้นเมื่อ 28 March 2022.
- ↑ "Asia Power Index | US". power.lowyinstitute.org (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-10-20.
The United States remains the most powerful country in the region but registered the largest fall in relative power of any Indo–Pacific country in 2020. A ten-point overall lead over China two years ago has been narrowed by half in 2020.
- ↑ "Australia as an Asia-Pacific Regional Power: Friendships in Flux? (Hardback) - Routledge". routledge.com. 12 September 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-04-07. สืบค้นเมื่อ 5 March 2017.
- ↑ "Argentina has been the leading military and economic power in the Southern Cone in the Twentieth Century." See Michael Morris, "The Srait of Magellan," in International Straits of the World, edited by Gerard Mangone (Dordrecht, The Netherlands: Martinus Nijhoff Publishes, 1988), p. 63.
- ↑ "The US has created a foundation upon which the regional powers, especially Argentina and Brazil, can developed their own rules for further managing regional relations." See David Lake, "Regional Hierarchies," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 55.
- ↑ "The southern cone of South America, including Argentina and Brazil, the two regional powers, has recently become a pluralistic security community." See Emanuel Adler and Patricia Greve, "Overlapping regional mechanisms of security governance," in Globalising the Regional, edited by Rick Fawn (UK: Cambridge University Press, 2009), p. 78.
- ↑ "[...] notably by linking the Southern Cone's rival regional powers, Brazil and Argentina." See Alejandra Ruiz-Dana, Peter Goldschag, Edmundo Claro and Hernan Blanco, "Regional integration, trade and conflicts in Latin America," in Regional Trade Integration and Conflict Resolution, edited by Shaheen Rafi Khan (New York: Routledge, 2009), p. 18.
- ↑ ""The driving force behind the adoption of the MERCOSUR agreement was similar to that of the establishment of the EU: the hope of limiting the possibilities of traditional military hostility between the major regional powers, Brazil and Argentina." See Anestis Papadopoulos, The International Dimension of EU Competition Law and Policy (New York: Cambridge University Press, 2010), p. 283.
- ↑ Arnson, Cynthia; Sotero, Paulo. "Brazil as a Regional Power: Views from the Hemisphere" (PDF). Woodrow Wilson International Center for Scholars. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-06-15. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
- ↑ De Lima, Maria Regina Soares; Hirst, Monica. "Brazil as an intermediate state and regional power: action, choice and responsibilities" (PDF). Chatham House. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 6 November 2012. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
- ↑ Wigell, Mikael (19 May 2011). "Assertive Brazil, an emerging power and its implications" (PDF). Finnish Institute of International Affairs. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-06-03. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.
- ↑ Flemes, Daniel. "Brazil's strategic options in a multi-regional world order" (PDF). German Institute of Global and Area Studies. สืบค้นเมื่อ 16 April 2012.[ลิงก์เสีย]
- ↑ Schenoni, Luis (January 2015). "Unveiling the South American Balance". Estudos Internacionais V. 2 N. 2 Jul-Dez 2015 P. 215-232. สืบค้นเมื่อ 16 April 2015.
- ↑ "Erdoğan's Moment", cover story in the Time magazine issue of 21–28 November 2011. (Vol. 178 No. 21.) "Erdoğan's Way" was the cover title in the editions of Europe, Asia and South Pacific
บรรณานุกรม
[แก้]- Buzan, Barry; Wæver, Ole (2003), Regions and Powers: The Structure of International Security, Cambridge: Cambridge University Press, p. 55, ISBN 978-0-521-89111-0
- Godehardt, Nadine; Nabers, Dirk, บ.ก. (2011), Regional Orders and Regional Powers, Routledge, pp. 193–208, ISBN 978-1-136-71891-5
- Stewart-Ingersoll, Robert; Frazier, Derrick (2012), Regional Powers and Security Orders: A Theoretical Framework, Routledge, ISBN 978-0-415-56919-4