หมู่เกาะรีวกีว
 | |
| ภูมิศาสตร์ | |
|---|---|
| ที่ตั้ง | ทะเลจีนตะวันออก |
| พิกัด | 26°19′58″N 127°44′56″E / 26.33278°N 127.74889°E |
| เกาะทั้งหมด | มากกว่า 100 เกาะ |
| เกาะหลัก | โอกินาวะ |
| การปกครอง | |
ประเทศญี่ปุ่น | |
| ประชากรศาสตร์ | |
| เดมะนิม | Ryukyuans |
หมู่เกาะรีวกีว (ญี่ปุ่น: 琉球諸島 โรมาจิ: Ryūkyū-shotō; โอกินาวะ: ルーチュー รูชู) หรือ หมู่เกาะนันเซ (ญี่ปุ่น: 南西諸島 โรมาจิ: Nansei-shotō ทับศัพท์: แปลตามตัวอักษรคือ หมู่เกาะตะวันตกเฉียงใต้) [1] เป็นหมู่เกาะยาวรูปโซ่ในแปซิฟิกตะวันตก อยู่สุดขอบทางตะวันออกของทะเลจีนตะวันออก และอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเกาะคีวชูในประเทศญี่ปุ่น จากประมาณปี ค.ศ. 1829 จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 หมู่เกาะรีวกีวมีชื่อเรียกอื่นอีกในภาษาอังกฤษคือ Luchu Loochoo หรือ Lewchew ซึ่งภาษาจีนกลางออกเสียงว่า หลิวฉิว (จีน: 琉球; พินอิน: Liúqiú) หมู่เกาะวางทอดตัวยาวไปทางตะวันตกเฉียงใต้จากเกาะคีวชูของญี่ปุ่นไปถึงเกาะไต้หวัน
หมู่เกาะแบ่งการปกครองออกเป็นหมู่เกาะซัตสึนัง (Satsunan Islands) ที่อยู่ทางเหนือเป็นของจังหวัดคาโงชิมะ และรีวกีวโชโต (Ryūkyū Shotō) ที่อยู่ทางใต้เป็นของจังหวัดโอกินาวะของประเทศญี่ปุ่น เกาะโยรง (Yoron) เป็นเกาะใต้สุดของหมู่เกาะซัตสึนัง และโยนางูนิ (Yonaguni) เป็นเกาะใต้สุดของหมู่เกาะรีวกีว เกาะขนาดใหญ่ที่สุดคือเกาะโอกินาวะ (ญี่ปุ่น: 沖縄本島 โรมาจิ: โอกินาวะ-ฮนโต)
สภาพภูมิอากาศของหมู่เกาะรีวกีวมีความหลากหลายตามตำแหน่งที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ โดยเมื่อจำแนกตามลักษณะการแบ่งเขตภูมิอากาศแบบเคิพเพิน หมู่เกาะตอนบนมีลักษณะภูมิอากาศแบบอบอุ่นชื้น (Cfa) ในขณะที่หมู่เกาะตอนล่างมีลักษณะภูมิอากาศแบบป่าดิบชื้น (Af) นอกจากนี้ หมู่เกาะรีวกีวมีอัตราหยาดน้ำฟ้าในปริมาณสูงมาก โดยเป็นผลมาจากปัจจัยแวดล้อม ได้แก่ ฤดูฝนและไต้ฝุ่น
มีภาษาท้องถิ่นคือภาษารีวกีว ซึ่งแตกต่างจากเกาะอื่น ๆ และภาษาอื่น
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Tsuneyoshi, Ukita (1993). Nihon-dai-chizuchō (Grand Atlas Japan). Heibonsha. ISBN 4-582-43402-9.
บรรณานุกรม[แก้]
- This article incorporates text from the 1878 edition of the Globe Encyclopaedia of Universal Information, a work in the public domain
