ภาษาฮีรีโมตู

ภาษาฮีรีโมตู
ภูมิภาค	ปาปัวนิวกินี
จำนวนผู้พูด	; 120,000 คนที่พูดเป็นL2 (พ.ศ. 2532); การใช้ลดลงตั้งแต่ พ.ศ. 2508
ตระกูลภาษา	ออสโตรนีเซียน กลุ่มภาษามาลาโย-โพลีเนเซีย กลุ่มภาษามหาสมุทร กลุ่มภาษามหาสมุทรตะวันตก กลุ่มภาษาปาปวนทิบ กลุ่มภาษาปาปวนทิบกลาง กลุ่มภาษาซีนาโกโร-เกออาปารา ภาษาฮีรีโมตู; ; ; ; ; ; ;
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	ปาปัวนิวกินี
รหัสภาษา
ISO 639-1	ho
ISO 639-2	hmo
ISO 639-3	hmo

ภาษาฮีรีโมตู (Hiri Motu) หรือ โปลีเซโมตู (Police Motu) หรือ พิดจินโมตู (Pidgin Motu) เป็นภาษาราชการของปาปัวนิวกินี^[1] เป็นรูปแบบที่ง่ายของภาษาโมตู ไม่เป็นทั้งภาษาพิดจินและภาษาลูกผสม โดยมีลักษณะของภาษาทั้งสองแบบ ความแตกต่างลักษณะทางสัทวิทยาและไวยากรณ์ ทำให้ผู้พูดภาษาฮีรีโมตูและภาษาโมตูเข้าใจกันได้ยาก แม้จะมีรากศัพท์คล้ายกัน และมีพื้นฐานของตระกูลภาษาออสโตรนีเซียน จำนวนผู้พูดภาษานี้ต่างจากตอกปีซินเพราะมีผู้พูดลดจำนวนลง

อ้างอิง[แก้]

↑ In fact specific legislation proclaiming official languages in Papua New Guinea seems not to exist - but see Constitution of Papua New Guinea: Preamble – Section 2/11 (literacy) – where Hiri Motu is mentioned (with Tok Pisin and English) as languages in which universal literacy is sought - and also section 67 2(c) (and 68 2(h), where conversational ability in Hiri Motu is mentioned (with Tok Pisin or “a vernacular of the country”) as a requirement for citizenship by nationalisation (one of these languages required)

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

Ethnologue report for language code:hmo

วิกิมีเดีย อินคิวเบเตอร์ มีการทดสอบโครงการ:
วิกิพีเดียในภาษาฮีรีโมตู

[1] In fact specific legislation proclaiming official languages in Papua New Guinea seems not to exist - but see Constitution of Papua New Guinea: Preamble – Section 2/11 (literacy) – where Hiri Motu is mentioned (with Tok Pisin and English) as languages in which universal literacy is sought - and also section 67 2(c) (and 68 2(h), where conversational ability in Hiri Motu is mentioned (with Tok Pisin or “a vernacular of the country”) as a requirement for citizenship by nationalisation (one of these languages required)

[1]

ด ค ก ภาษาราชการและภาษาที่สำคัญของประเทศสมาชิกอาเซียน
ภาษาราชการ (ประเทศสมาชิก)	กัมพูชา : ภาษาเขมร • ไทย : ภาษาไทย • บรูไน : ภาษามลายู • พม่า : ภาษาพม่า • ฟิลิปปินส์ : ภาษาฟิลิปีโน • ภาษาอังกฤษ • มาเลเซีย : ภาษามลายู (บางครั้งเรียกว่าภาษามาเลเซีย) • ลาว : ภาษาลาว • เวียดนาม : ภาษาเวียดนาม • สิงคโปร์ : ภาษามลายู • ภาษาอังกฤษ • ภาษาจีนมาตรฐาน • ภาษาทมิฬ • อินโดนีเซีย : ภาษาอินโดนีเซีย
ภาษาราชการของประเทศสังเกตการณ์	ติมอร์-เลสเต : ภาษาเตตุน • ภาษาโปรตุเกส • ปาปัวนิวกินี : ภาษาอังกฤษ • ตอกปีซิน • ภาษาฮีรีโมตู
ภาษาเฉพาะถิ่นที่สำคัญ	กัมพูชา : ภาษาจาม • ไทย : ภาษามลายูปัตตานี • บรูไน : ภาษามลายูบรูไน • พม่า : ภาษากะเหรี่ยง • ภาษากะชีน • ภาษาไทใหญ่ • ภาษามอญ • ภาษายะไข่ • ภาษาโรฮีนจา • ฟิลิปปินส์ : ภาษาเซบัวโน • ภาษาตากาล็อก • ภาษาอีโลกาโน • ภาษามากินดาเนา • ลาว : ภาษาม้ง • เวียดนาม : ภาษาไทดำ • อินโดนีเซีย : ภาษาชวา • ภาษาซุนดา • ภาษาบาหลี • ภาษาอาเจะฮ์