พระเจ้าการ์ลุชที่ 1 แห่งโปรตุเกส
| พระเจ้าการ์ลุชที่ 1 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| พระมหากษัตริย์แห่งโปรตุเกสและอัลการ์วึ | |||||
| ครองราชย์ | 19 ตุลาคม 1889 – 1 กุมภาพันธ์ 1908 | ||||
| พิธีอวยองค์ | 28 ธันวาคม 1889 | ||||
| ก่อนหน้า | ลูอิชที่ 1 | ||||
| ถัดไป | มานูแวลที่ 2 | ||||
| นายกรัฐมนตรี | ดูรายชื่อ
| ||||
| พระราชสมภพ | 28 กันยายน ค.ศ. 1863 พระราชวังอาจูดา ลิสบอน ราชอาณาจักรโปรตุเกส | ||||
| สวรรคต | 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1908 (44 ปี) ปรากาโดกอมเมอซีโอ ลิสบอน ราชอาณาจักรโปรตุเกส | ||||
| ฝังพระศพ | วิหารแพนธีออนแห่งราชวงศ์บรากังซา | ||||
| คู่อภิเษก | อเมลีแห่งออร์เลออง (สมรส 1886) | ||||
| พระราชบุตร |
| ||||
| |||||
| ราชวงศ์ | บรากังซา[1] | ||||
| พระราชบิดา | พระเจ้าลูอิชที่ 1 แห่งโปรตุเกส | ||||
| พระราชมารดา | มาเรีย เพียแห่งซาวอย | ||||
| ศาสนา | โรมันคาทอลิก | ||||
| ลายพระอภิไธย |  | ||||
พระเจ้าการ์ลุชที่ 1 แห่งโปรตุเกส (เสียงอ่านภาษาโปรตุเกส: [ˈkaɾluʃ]; English: Charles I; 28 กันยายน ค.ศ. 1863 – 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1908) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งโปรตุเกสและอัลการ์วึ ตั้งแต่ปี 1889 จนกระทั่งถูกลอบปลงพระชนม์ในปี 1908 พระองค์ทรงเป็นพระมหากษัตริย์โปรตุเกสพระองค์แรกที่เสด็จสวรรคตด้วยความรุนแรงตั้งแต่พระเจ้าเซบาสเตียวในปี ค.ศ. 1578
พระราชประวัติช่วงต้น[แก้]
เจ้าชายการ์ลุช ฟือร์นังดู ลูอิช มารีอา วีตอร์ มีแกล ราฟาแอล กาบรีแยล กงซากา ฆาบิเอร์ ฟรังซิชกู เด อัสซิช ฌูเซ ซีเมา พระราชสมภพในลิสบอนประเทศโปรตุเกส เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าลูอิชที่ 1 แห่งโปรตุเกสและพระราชินีมาเรีย เพีย เป็นพระราชนัดดาในพระเจ้าวิตโตรีโอ เอมานูเอเลที่ 2 แห่งอิตาลี และเป็นสมาชิกของราชวงศ์บรากังซา[1] พระองค์มีพระอนุชา 1 พระองค์คือ เจ้าชายอฟอนโซ เจ้าชายรัชทายาทแห่งโปรตุเกส
พระองค์ทรงมีการศึกษาที่เข้มข้น และพร้อมที่จะปกครองในฐานะพระมหากษัตริย์ตามรัฐธรรมนูญ ในปี 1883 เสด็จประพาสอิตาลี สหราชอาณาจักร ฝรั่งเศส และเยอรมนี ซึ่งพระองค์ได้เพิ่มพูนความรู้เกี่ยวกับอารยธรรมสมัยใหม่ในสมัยของพระองค์ ในปี 1883, 1886 และ 1888 พระองค์ทรงปกครองในฐานะผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ขณะที่พระราชบิดาของพระองค์เสด็จประพาสยุโรป ซึ่งได้กลายเป็นประเพณีดั้งเดิม ท่ามกลางพระมหากษัตริย์ตามรัฐธรรมนูญของโปรตุเกส พระเจ้าลูอิช พระราชบิดาทรงแนะนำให้พระองค์เจียมตัวและตั้งใจเรียน[ต้องการอ้างอิง]
ว่าที่พระชายาคนแรกคือพระราชธิดาพระองค์หนึ่งจักรพรรดิฟรีดริชที่ 3 แห่งเยอรมนี แต่ประเด็นเรื่องศาสนาทำให้เกิดปัญหาที่ยากจะเอาชนะได้ และแรงกดดันทางการฑูตจากรัฐบาลสหราชอาณาจักรขัดขวางการอภิเษกสมรส จากนั้นพระองค์ก็ทรงพบและอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงอาเมลีแห่งออร์เลอ็อง พระธิดาพระองค์โตในเจ้าชายฟีลิป เคานต์แห่งปารีส ผู้อ้างสิทธิ์ในราชบัลลังก์ฝรั่งเศส[2]
รัชกาล[แก้]
การ์ลุชขึ้นเป็นกษัตริย์เมื่อวันที่ 19 ตุลาคม ค.ศ. 1889 หลังจากคำขาดของอังกฤษ ค.ศ. 1890 ได้มีการลงนามสนธิสัญญาหลายฉบับร่วมกับสหราชอาณาจักร ประเทศหนึ่งลงนามในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1890 ได้กำหนดเขตแดนอาณานิคมตามแม่น้ำซัม เบซี และคองโกในขณะที่อีกประเทศหนึ่งลงนามเมื่อวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1899 ได้ยืนยันสนธิสัญญาเกี่ยวกับอาณานิคมย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 17 สนธิสัญญาเหล่านี้รักษาสมดุลทางการเมืองในแอฟริกา ยุติการเรียกร้องอธิปไตยของโปรตุเกสบนแผนที่สีชมพูแนวความคิดทางภูมิศาสตร์ว่าอาณานิคมของโปรตุเกสจะปรากฏบนแผนที่อย่างไรหากอาณาเขตระหว่างอาณานิคมชายฝั่งของแองโกลาและโมซัมบิกสามารถเชื่อมต่อกับอาณาเขตในแอฟริกากลางได้ ดินแดนแอฟริกากลางเหล่านี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิอังกฤษโดยสัมปทานของโปรตุเกสกลายเป็นที่มาของความขุ่นเคืองระดับชาติในประเทศ[ต้องการอ้างอิง]
ในประเทศโปรตุเกสประกาศล้มละลายสองครั้ง 14 มิถุนายน ค.ศ. 1892 จากนั้นอีกครั้งในวันที่ 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1902 ก่อให้เกิดความวุ่นวายทางอุตสาหกรรม การต่อต้านสังคมนิยมและสาธารณรัฐ และการวิพากษ์วิจารณ์สถาบันกษัตริย์ การ์ลุชตอบโต้ด้วยการแต่งตั้งฌูเอา ฟรังโกเป็นนายกรัฐมนตรีและยอมรับการยุบสภาในเวลาต่อมา
ในฐานะผู้อุปถัมภ์วิทยาศาสตร์และศิลปะ พระองค์ได้มีส่วนร่วมในการฉลองครบรอบ 500 ปีการประสูติของเจ้าชายเฮนรีนักเดินเรือในปี ค.ศ. 1894 ในปีต่อมา พระองค์ได้ประดับประดากวีชาวโปรตุเกส João de Deus ในพิธีที่กรุงลิสบอน[ต้องการอ้างอิง]
พระองค์สนใจการสำรวจใต้ท้องทะเลและการเดินเรือเป็นการส่วนตัว และใช้ เรือยอทช์ หลายลำชื่ออาเมเลียในการเดินทางทางทะเลของเขา เขาได้ตีพิมพ์รายงานการศึกษาของตนเองในด้านนี้
การลอบปลงพระชนม์[แก้]
ในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1908 พระราชวงศ์เสด็จกลับจากวิลลา วีคอซาไปยังกรุงลิสบอน ทรงประทับในรถโค้ชไปบาร์เบโรจากนั้นทรงประทับเรือข้ามแม่นํ้าเทกัสและเสด็จลงเรือยังกาอิสโดโซเดร ระหว่างทางเสด็จกลับพระราชวังอาจูดาในพระราชพาหนะขณะผ่านปรากาโดกอมเมอซิโอในยามคํ่าคืนมีคนประทุษร้ายอย่างน้อย 2 คน คือ อัลเฟรโด ลูอิช ดา คอสตากับมานูแวล บุยตา
บุยตาอดีตมียศจ่าสิบเอกและแม่นปืน ยิงปืนยาว 5 นัด พระองค์เสด็จสวรรคตทันที แต่เจ้าชายลูอิช ฟิลิเป รัชทายาททรงบาดเจ็บสานัส เจ้าชายมานูแวลทรงถูกตีที่แขน เหลือราชินีพระองค์เดียวที่ไม่ได้ทรงบาดเจ็บ มือสังหาร 2 คน ถูกฆ่าโดยตำรวจในที่เกิดเหตุ ฌูเอา ดา คอสตา ผู้เห็นเหตุการณ์ก็ถูกยิงเสียชีวิตด้วยความสับสนรถม้าของราชวงศ์เปลี่ยนเป็น Navy Arsenal ซึ่งอยู่ใกล้เคียง ที่ซึ่งประมาณ 20 นาทีต่อมา เจ้าชายลูอิชสิ้นพระชนม์ หลายวันต่อมา เจ้าชายมานูแวล พระราชโอรสพระองค์เล็ก ได้ประกาศขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์โปรตุเกส พระองค์สุดท้ายของราชวงศ์บรากังซา-ซัคเซิน-โคบวร์คและโกทา.[ต้องการอ้างอิง]
การเสกสมรสและพระราชบุตร[แก้]
พระองค์อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงอเมลีแห่งออร์เลอ็อง ในปี 1886 พระองค์เป็นพระธิดาในเจ้าชายฟีลิป เคานต์แห่งปารีสกับเจ้าหญิงมารีอา อิซาเบลแห่งออร์เลอ็อง พระราชบุตรคือ
- เจ้าชายลูอิช ฟิลิปึ เจ้าชายรัชทายาทแห่งโปรตุเกส
- อินฟันตา มารีอา อนาแห่งบรากังซา
- พระเจ้ามานูแวลที่ 2 แห่งโปรตุเกส
ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อมาเรีย เพียแห่งซัคเซิน-โคบวร์คและบรากังซา อ้างว่าเป็นพระราชธิดานอกสมรสของกษัตริย์การ์ลุชที่ 1 กับมารีอา อมาเลีย ลาเรโด เอ มูร์ซา มารีอา เพียอ้างว่ากษัตริย์การ์ลุชที่ 1 ทรงทำให้พระองค์ชอบธรรมโดยพระราชกฤษฎีกาและวางพระนางไว้ในสายการสืบราชสันตติวงศ์ด้วยสิทธิและเกียรติยศเช่นเดียวกับเจ้าชายที่ประสูติโดยชอบด้วยกฎหมายของโปรตุเกส;[โปรดขยายความ] อย่างไรก็ตาม ไม่มีการนำเสนอหลักฐานที่ไม่มีปัญหาใดๆ เพื่อแสดงสิ่งนี้ และพระมหากษัตริย์ไม่มีอำนาจส่วนตัวในการกระทำเช่นนั้นตามรัฐธรรมนูญ ความเป็นบิดาของมารีอา เพียไม่เคยได้รับการพิสูจน์และการเรียกร้องของเธอไม่ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวาง
พงศาวลี[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 "ในขณะที่ ราชวงศ์ปรมาจารย์ที่เหลืออยู่ ของดัชชีแห่งซัคเซิน-โคบวร์คและโกทา ตามหน้า 88, 116 แห่งปี ค.ศ. 1944 Almanach de Gotha หัวข้อ 1 บทที่ 1 มาตรา 5 ของรัฐธรรมนูญโปรตุเกส ค.ศ. 1838 ประกาศเกี่ยวกับ ฟือร์นังดูที่ 2 แห่งโปรตุเกสปัญหาของภรรยาคนแรกของเขาคือ 'บ้านที่เงียบสงบที่สุดของบราแกนซาคือราชวงศ์ของโปรตุเกสและดำเนินต่อไปผ่านทางพระราชินีมารีอาที่ 2' ดังนั้นทายาทร่วมกันจึงประกอบขึ้นเป็นสายโคบวร์คของราชวงศ์บรากังซา"
- ↑ ชิสโฮล์ม, ฮิวจ์, เอ็ด. (1911). “การ์ลุชที่ 1” . สารานุกรมบริแทนนิกา . ฉบับที่ 5 (พิมพ์ครั้งที่ 11). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์.