ผู้ใช้:Pz2312/ทดลองเขียน

เมืองมาว

เมืองมาว (ไทใหญ่: မိူင်းမၢဝ်း; ไทเหนือ: ᥛᥫᥒᥰ ᥛᥣᥝᥰ; พม่า: မိုင်းမော; จีน: 勐卯; อังกฤษ: Möng Mao) หรืออาณาจักรเมืองมาว เป็นอาณาจักรของชาวไทโบราณ ปกครองรัฐไทเล็กๆหลายแห่งครอบคลุมอาณาเขตทางตอนเหนือของเมียนมาร์, รัฐอัสสัมและรัฐอรุณาจัลประเทศทางตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียในปัจจุบัน และมีศูนย์กลางการปกครองอยู่บริเวณเมืองรุ่ยลี่ใกล้แม่น้ำมาวหรือแม่น้ำชเวลีในเขตปกครองตนเองชนชาติไทและจิ่งพัว เต๋อหงของจีนในปัจจุบัน มีลักษณะภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่มสลับกับภูเขาซับซ้อน เป็นแนวยาวจากเหนือลงใต้

ชื่อ

เมืองมาว เป็นภาษาไทเหนือและไทใหญ่ เรียกอีกอย่างว่า เมืองมาวหลวง หรือเมืองหมอกขาวมาวหลวง (ดอกไม้ขาวมาวหลวง) เป็นอาณาจักรไทโบราณ ตามพงศาวดารและตำนานของไทใหญ่ กล่าวถึงตำนานเมืองมาว ผูกโยงตำนานนางเกศาวดีที่ห่มผ้าคลุมผ้าแดงออกมานอนอาบแดด นกตีลังกาหรือนกถิหลั่งก่า (นกหัสดีลิงค์) คิดว่าเป็นก้อนเนื้อจึงคาบไปวางไว้ที่บนยอดงิ้ว ทำให้นางเกิดเป็น “ไข้หัวเมา” จนฤาษีช่วยไว้ได้ ต่อมานางคลอดลูกมาชื่อเจ้าอู่ติ่ง ผู้ได้รับติ่งหรือพิณจากพระอินทร์ หากดีดติ่งแล้วสามารถเรียกช้างทั้งป่าได้ ดินแดนนั้นจึงเรียกว่าเมืองมาว

โกสัมพี (อังกฤษ: Kosambi) เป็นชื่อรัฐโบราณสมัยพุทธกาลของอินเดียที่ใช้เรียกเมืองมาวอีกชื่อหนึ่ง ปรากฏในตำนานเมืองมาว ประกอบไปด้วย เมืองแสนหวี, เมืองซิงกู่, เมืองตี และเมืองมาว

ลู่ฉวน (จีน: 麓川) เป็นชื่อที่ชาวจีนบันทึกในพงศาวดารของจีน ปรากฏครั้งแรกในพงศาวดารราชวงศ์หยวนหรือหยวนสื่อ พงศาวดารบางเล่มเรียกเมืองมาวว่า ไป่อี๋ (จีน: 百夷) แต่ส่วนใหญ่แล้วใช้เป็นชื่อเรียกรวมของกลุ่มชาติพันธุ์ทั้งหมดทางตะวันตกเฉียงใต้ของยูนนาน หรือหมายถึงชาวไทโดยเฉพาะ

ปง (อังกฤษ: Pong) เป็นชื่อที่ชาวกระแซบันทึกในพงศาวดารของมณีปุระ ซึ่งนักวิชาการบางคนระบุว่าเป็นเมืองมาว

ประชากร

ประชากรส่วนใหญ่เป็นชาวไทใหญ่อยู่ในกลุ่มชาติพันธุ์ไทที่พูดภาษาไท มีชื่อเรียกที่แตกต่างกัน เช่น ไทมาว (Tai Mao) หรือชาวไทใหญ่ที่อยู่เมืองมาวเป็นการเรียกตามที่อยู่ของเมือง, ชาวไทใหญ่ที่อยู่ในจีนเรียกว่า ไทเหนือ (Tai Nuea) และชาวไทใหญ่ที่อยู่ในพม่าเรียกดัวเองว่า ไต (Tai) ชาวพม่าเรียกชาวไทใหญ่ว่า ฉาน (Shan) ส่วนชาวไทยเรียก ไทใหญ่ (Tai Yai)

ประวัติศาสตร์

ตำนาน

เมืองมาว เป็นอาณาจักรไทโบราณ มีเจ้าฟ้าปกครองมาตั้งแต่สมัยตำนาน จนถึงสมัยประวัติศาสตร์ ซึ่งตำนานและพงศาวดารมักพบความขัดแย้งในเรื่องชื่อและวันที่ นำไปสู่การตีความที่แตกต่างกัน

ตำนานเมืองมาว เริ่มต้นด้วย ขุนลู ขุนไล ไต่บันไดทองคำลงจากฟ้า มาครองเมืองฮี เมืองฮำ เมืองลา ริมฝั่งโขง บางตำนานกล่าวว่า ขุนลู ขุนไล เป็นโอรสสวรรค์ ทั้งสองเป็นโอรสของขุนตึงคำ หรือขุนแถนคำ ที่ส่งลงมาปกครองมนุษย์ กำเนิดลูกหลานและขยายอาณาจักรออกไป

อาณาจักรเมืองมาว

ในพุทธศตวรรษที่ 18 อาณาจักรต้าหลี่ ซึ่งปกครองเมืองมาวและรัฐไทใหญ่ทางตอนเหนือ ล่มสลายลงจากการพิชิตของมองโกลเมือปี พ.ศ.1796 ทำให้เกิดสูญญากาศทางการเมืองขึ้น เจ้าขุนผางคำ (Khun Hpang Hkam) เจ้าฟ้าเมืองมาวสบโอกาสขยายอำนาจขึ้นเป็นผู้นำในกลุ่มรัฐไท ต่อมาในรัชสมัยของ เจ้าคำจิงฟ้า (Han Jingfa) ได้สวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์หยวนของมองโกลที่ได้ปกครองแผ่นดินจีนแล้ว ราชสำนักหยวนมอบตำแหน่งผู้ว่าราชการแคว้นลู่ฉวนให้และเรียกเมืองมาวว่าลู่ฉวน เป็นการปกครองทางอ้อมผ่านระบบถู่ซือ (จีน: 土司) หรือระบบผู้นำพื้นเมือง

เสือข่านฟ้า

ในพุทธศตวรรษที่ 19 ราชวงศ์หยวนของมองโกล อำนาจการปกครองส่วนภูมิภาคเริ่มอ่อนแอ ขณะที่ทางเมียนมาร์อาณาจักรปิ้นยะและอาณาจักรซะไกง์ ก็ขัดแย้งกันเอง ตรงข้ามกับเมืองมาวในรัชสมัยของเจ้าเสือข่านฟ้าหรือขุนยี่ข่างคำ (Hso Hkan Hpa) เจ้าฟ้าเมืองมาว สถาปนาราชวงศ์เสือขึ้นปกครองชาวไทใหญ่ที่อยู่ในบริเวณลุ่มแม่น้ำมาวหรือแม่น้ำชเวลี

ทศวรรษที่ 1890 ได้รวบรวมรัฐไทใหญ่และขยายอาณาเขตเข้าไปถึงยูนนานในจีน รัฐอัสสัมในอินเดีย และรัฐในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่น สุโขทัย (ไทสยาม), ล้านนา (ไทเขิน), ล้านช้าง (ไทลาว), สิบสองปันนา (ไทลื้อ), หงสาวดี (มอญ) เป็นต้น แต่นักวิชาการชาวจีนบอกว่าเจ้าเสือข่านฟ้าส่งทูตไปยังอาณาจักรต่างๆนี้เพื่อสร้างพันธมิตรในช่วงที่มีอำนาจสูงสุดทางทหารหลังเอาชนะกองทัพหยวน ยังไม่มีเรียกร้องขอบรรณาการ ส่วนพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์ ผู้เรียบเรียงพงศาวดารไทใหญ่ก็ทรงวิจารณ์เรื่องนี้เอาไว้ว่า "แต่ชั่วแต่ชายตาไปแลดู นามเมืองออกบางเมือง เช่นยะข่ายตลีฟู ฯลฯ ก็น่าจะร้องตะโกนบอกอยู่ในตัวเองแล้วว่าโก่งเกินจริงไปมากๆ" เป็นต้น

การยึดครองดินแดนในยูนนานของเจ้าเสือข่านฟ้าถือเป็นกบฏต่อราชวงศ์หยวน ทางราชสำนักหยวนพยายามปราบปรามด้วยกำลังและด้วยการทูตแต่ล้วนล้มเหลว พ.ศ.1898 เจ้าเสือข่านฟ้ายอมสวามิภักดิ์ ราชสำนักหยวนยอมรับการผนวกดินแดนและตั้งสำนักข้าหลวงปกครองพม่าขึ้นเพื่อเป็นผูกไมตรีกับเจ้าเสือข่านฟ้า

ต้นพุทธศตวรรษที่ 20 อาณาจักรเมืองมาวขยายอำนาจลงใต้ไปเมียนมาร์ รุกรานอาณาจักรปิ้นยะและอาณาจักรซะไกง์จนล่มสลายลงเมื่อปี พ.ศ.1907 ส่งผลให้อาณาจักรเมืองมาวมีอำนาจมากในเมียนมาร์ตอนบน นับเป็นยุครุ่งเรืองที่สุดของอาณาจักรเมืองมาวและประวัติศาสตร์ไทใหญ่

จักรวรรดิหมิงและอาณาจักรอังวะ

อาณาจักรเมืองมาวของชาวไทใหญ่เริ่มอ่อนแอลงหลังจากเจ้าเสือข่านฟ้าสวรรคตในปี พ.ศ.1912 ในขณะที่ทางใต้อาณาจักรอังวะของชาวพม่าที่สถาปนาขึ้นจากการล่มสลายของอาณาจักรปิ้นยะและอาณาจักรซะไกง์เมื่อปี พ.ศ.1907 เริ่มแข็งแกร่งขึ้นและได้ทำการรุกรานรัฐไทใหญ่อย่างต่อเนื่อง ส่วนทางเหนือจักวรรดิหมิงของชาวจีนถูกสถาปนาขึ้นเมื่อปี พ.ศ.1911 หลังจากโค่นล้มราชวงศ์หยวนของชาวมองโกลได้สำเร็จ จากนั้นจึงออกปราบปรามกองกำลังต่างๆที่เหลืออยู่ในเสฉวนและยูนนาน

ในปี พ.ศ.1918 พระเจ้าฝรั่งมังศรีชวาแห่งอังวะ ต้องการฟื้นฟูจักรวรรดิพุกามอีกครั้ง จึงได้ส่งกองทัพมารุกรานรัฐไทใหญ่ของเมืองมาว กองทัพไทใหญ่พ่ายแพ้ต่อพม่าเสียเมืองกะเล่ ส่วนเมืองยางสามารถขับไล่กองทัพอังวะกลับไปได้

ในปี พ.ศ.1925 จักรพรรดิหมิงไท่จูแห่งราชวงศ์หมิงรวมแผ่นดินจนมีความเป็นปึกแผ่น หลังจากกองทัพหมิงยึดครองยูนนานที่มั่นสุดท้ายของราชวงศ์หยวนได้ เจ้าเสือหลวงฟ้า (Hso Long Hpa) เจ้าฟ้าเมืองมาวตัดสินใจยอมสวามิภักดิ์และรับตำแหน่งถู่ซือเป็นข้าหลวงปกครองผิงเหมี่ยนแห่งลู่ฉวนจากราชวงศ์หมิง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกรุกรานจากกองทัพหมิงอันยิ่งใหญ่และเพื่อใช้คานอำนาจกับทางอังวะอีกทางหนึ่งด้วย

สงครามหมิง-เมืองมาว (พ.ศ.1929-1931)

ปี พ.ศ.1929 เกิดเหตุการณ์เมืองจิ้งตงก่อกบฏต่อเมืองมาวไปสวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์หมิง เสือหลวงฟ้าจึงส่งกองทัพไปปราบ กองทัพจิ้งตงถอยไปเมืองต้าหลีที่กองทัพหมิงประจำการอยู่จนเกิดการปะทะกัน ราชวงศ์หมิงมองว่าเป็นการุกรานของเมืองมาว เป็นภัยต่อความมั่นคงภายในอย่างรุนแรง ทั้งนี้เมืองจิ้งตงตั้งอยู่ทางด้านตะวันออกของแม่น้ำลานช้าง (แม่น้ำโขง) ในยูนนาน หากเสียเมืองจิ้งตงไปเมืองต้าหลี่และฉู่สงจะถูกคุกคามทันที สงครามจบลงในปี พ.ศ.1931 เมืองมาวเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

เมืองมาวส่งคณะทูตและเครื่องบรรณาการไปยังราชสำนักหมิงเพื่อยอมจำนน หลังประสบความพ่ายแพ้ในหารรุกรานดินแดนจีน เสือหลวงฟ้าหันมาขยายอำนาจทางใต้ส่งกองทัพเข้ารุกรานอังวะ ระหว่างปี พ.ศ.1930-1935 ซึ่งเป็นช่วงที่อังวะกำลังทำสงครามกับชาวมอญหงสาวดี (สงครามสี่สิบปี) แต่กองทัพเมืองมาวก็ถูกขับไล่กลับไป นับจากนี้เมืองมาวไม่มารุกรานอังวะอีก

กบฏและการแยกตัวของรัฐไทใหญ่

ปี พ.ศ.1940 เกิดกบฏเจ้าท้าวขวางเมือง (Tao Kang Mong) เจ้าฟ้าเมืองแสนหวียึดเมืองมาว เจ้าเสือหลวงฟ้าหลบหนีไปพึ่งจีน จักรพรรดิหมิงไท่จู่ สบโอกาสจัดการเมืองมาวจึงส่งกองทัพเข้าปราบกบฏจนสำเร็จ แล้วจัดการทำให้อาณาจักรเมืองมาวอ่อนแอลงด้วยการแบ่งเขตการปกครองออกเป็นหลายเขตและแต่ละเขตก็แต่งตั้งถู่ซือขึ้นมาปกครอง

ทศวรรษที่ 1950 อาณาจักรเมืองมาวสลายตัว รัฐไทใหญ่ต่างพากันแยกเป็นอิสระ เช่น เมืองยาง, แสนหวี, สีปอ, กะเล่ เป็นต้น เมืองมาวกลายเป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆเท่านั้น พระเจ้าฝรั่งมังฆ้องแห่งอังวะฉวยโอกาสนี้เข้ารุกรานและยึดครองรัฐไทใหญ่ในปี พ.ศ.1949 สานต่อนโยบายฟื้นฟูจักรวรรดิพุกามของชาวพม่า

ฟื้นฟูอาณาจักรเมืองมาว

ทศวรรษที่ 1980 เจ้าเสืองานฟ้า (Hso Ngan Hpa) ต้องการฟื้นฟูอำนาจของอาณาจักรเมืองมาวขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยการส่งกองทัพไปผนวกเขตการปกครองของถู่ซือโดยรอบ ทางจักรพรรดิหมิงเซวียนจงทำได้เพียงส่งทูตมาไกล่เกลี่ย ไม่ใช้กำลังทหารเข้าจัดการ เนื่องจากราชวงศ์หมิงติดศึกปราบกบฏอยู่หลายแห่ง เช่น กบฏที่เจียวจื่อในเวียดนามปี พ.ศ.1961 และกบฏที่ซงพันในเสฉวนปี พ.ศ.1970

เจ้าเสืองานฟ้าจึงมีเวลาสร้างกองทัพจนแข็งแกร่ง ปี พ.ศ.1973 กองทัพเมืองมาวรุกรานและยึดครองเมืองยาง, ปี พ.ศ.1976 รุกรานแสนหวี และปี พ.ศ.1979 รุกรานยูนนาน จักรพรรดิหมิงอิงจงหมดความอดทนต่อเมืองมาว จึงเปิดยุทธการลู่ฉวน (จีน: 麓川之役) เพื่อปราบเมืองมาว

ปี พ.ศ.1981 กองทัพหมิงเสียท่าเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ ทำให้ในปี พ.ศ.1982 กองทัพหมิงระดมพลกว่า 150,000 นาย เพื่อปราบเมืองมาว และปี พ.ศ.1984 เมืองมาวพ่ายแพ้ เจ้าเสืองานฟ้าหลบหนีไปเมืองยางพร้อมเจ้าเสือจีฟ้า (Hso Ji Hpa) พระโอรส

อาณาจักรเมืองมาวล่มสลาย

เมื่อปี พ.ศ.1982 อาณาจักรอังวะสบโอกาสรุกรานและยึดครองเมืองยางและรัฐไทใหญ่กลับคืนอีกครั้ง ทำให้ปี พ.ศ.1986 กองทัพอังวะสามารถจับกุมเจ้าเสืองานฟ้าได้ที่เมืองยาง ส่วนเจ้าเสือจีฟ้าหลบหนีกลับเมืองมาว

เจ้าเสือจีฟ้าขอยอมจำนน กองทัพหมิงจึงวางแผนจับกุมตัวเจ้าเสือจีฟ้าโดยส่งพระอนุชาและพระราชโอรสของเจ้าเสือจีฟ้ากับคณะทูตพร้อมเครื่องบรรณาการไปราชสำนักหมิงเป็นองค์ประกันเพื่อไม่ให้เจ้าเสือจีฟ้าคิดหลบหนี

ขณะเดียวกันทางอังวะได้เสนอขอรัฐไทใหญ่ของเมืองมาวแลกเปลี่ยนกับการส่งตัวเจ้าเสืองานฟ้า อีกทั้งทางราชวงศ์หมิงต้องประหารเจ้าเสือจีฟ้าก่อนด้วย แต่เมื่อถึงเวลานัดหมายกันทางราชวงศ์หมิงไม่ได้มา

ในปี พ.ศ.1987 อาณาจักรเมืองมาวของราชวงศ์เสือก็มาถึงจุดจบเมื่อกองทัพหมิงบุกยึดเมืองมาวเพื่อจับเจ้าเสือจีฟ้า เจ้าเสือจีฟ้าหลบหนีไปได้แต่สมาชิกในราชวงศ์เสืออีกกว่า 90 ชีวิตถูกจับ

เมืองยาง

เจ้าเสือจีฟ้าสถาปนาราชวงศ์เสือปกครองเมืองยาง (ไทเหนือ: ᥛᥫᥒᥰ ᥕᥣᥒᥰ, จีน: 孟养, อังกฤษ: Möngyang) เป็นศูนย์กลางอำนาจแห่งใหม่ในปี พ.ศ.1987 และได้ส่งคณะทูตพร้อมเครื่องบรรณาการไปราชสำนักหมิง

จักรพรรดิหมิงอิงจงยอมรับบรรณาการและละเว้นโทษตายให้ แต่เจ้าเสือจีฟ้าต้องมาปักกิ่งเพื่อขอโทษด้วยตัวเอง หากไม่ทำตามทางราชวงศ์หมิงจะส่งกองทัพโจมตีเมืองยาง และปี พ.ศ.1990 ราชวงศ์หมิงส่งทูตมาเรียกตัวเจ้าเสือจีฟ้าไปปักกิ่ง แต่เสือจีฟ้าไม่กล้าไปเพราะครั้งที่แล้วส่งพระอนุชาและพระโอรสไปกับกับคณะทูตแล้วไม่ได้กลับมา

ปี พ.ศ.1991 จักรพรรดิหมิงอิงจงสั่งกวาดล้างราชวงศ์เสือ กองทัพหมิงร่วมกับกองทัพอังวะและกองทัพแสนหวีบุกโจมตีเมืองยาง เจ้าเสือจีฟ้าถูกกองทัพอังวะจับกุมได้ในปี พ.ศ.1993 ต่อมาถูกส่งตัวไปปักกิ่งและถูกประหารชีวิตในปี พ.ศ.1997

พุทธศตวรรษที่ 21 จักรวรรดิหมิงฟื้นฟูความสัมพันธทางการทูตกับเมืองยางราชวงศ์หมิงยอมรับอำนาจราชวงศ์เสือที่ปกครองเมืองยางแต่ไม่มอบตำแหน่งถู่ซือให้ กลางศตวรรษที่ 21 เมืองยางเป็นแกนนำรัฐไทใหญ่ก่อตั้งสมาพันธรัฐฉาน (Confederation of Shan States) ต่อสู้กับอาณาจักรอังวะของพม่า และพุทธศตวรรษที่ 22 ราชวงศ์เสือได้ล่มสลายลง

ลักษณะการปกครองของเมืองมาว

อาณาจักรเมืองมาว ปกครองด้วยระบอบเจ้าฟ้า (ไทเหนือ: ᥓᥝᥲ ᥜᥣᥳ, ไทใหญ่: ၸဝ်ႈၾႃႉ, พม่า: စော်ဘွား, จีน: 召法, อังกฤษ: Chao Pha) ซึ่งมีอำนาจสูงสุดในการปกครอง ตำแหน่งรองลงมาเรียกว่า เจ้าคำเมือง (Chao Khun Muang) ในภาษาพม่าเรียกว่า เมียวซา (Myoza) เป็นผู้สืบสายเลือดมาจากเจ้าฟ้า และตำแหน่งส่วนท้องถิ่น เรียกว่า พ่อเมือง (Paw Muang), เฒ่าเมือง (Tao Muang) และปู่เห็ง (Pu Haeng) เป็นการกระจายอำนาจไปสู่ชาวไทใหญ่โดยผ่านผู้ปกครองของแต่ละเมืองอย่างทั่วถึง

รายชื่อเจ้าฟ้า

ชื่อภาษาไทย	ทับศัพท์ภาษาไทย	ทับศัพท์ภาษาอังกฤษ	ทับศัพท์ภาษาจีน	ปี พ.ศ. ที่ครองราชย์
ขุนผางคำ	คุนผางคัม	Khun Hpang Hkam	芳罕 Fāng hǎn	1799-1836
คำหาว	คัมหาว	Han Hao	罕好 Hǎn hǎo	1851-1871
คำจิงฟ้า	คัมจิงพะ	Han Jingfa	罕静法 Hǎn jìng fǎ	1871-1878
เสือข่านฟ้า, ขุนข่างยี่คำ	โสขานพะ	Hso Hkan Hpa	思可法 Sī kě fǎ	1878-1912
เสือเปี่ยมฟ้า	โสแปมพะ	Hso Pem Hpa	思并法 Sī bìng fǎ	1912-1920
เสือจิวฟ้า	โสจิวพะ	Hso Siu Hpa	思秀法 Sī xiù fǎ	1920-1921
เสือเก็บฟ้า	โสเกบพะ	Hso Kap Hpa	思戛法 Sī jiá fǎ	1921-1922
เสือวาวฟ้า	โสวอพะ	Hso Vau Hpa	思瓦法 Sī wǎ fǎ	1922-1925
เสือหลวงฟ้า	โสลองพะ	Hso Long Hpa	思伦法 Sī lún fǎ	1925-1940
เสือเหยียบฟ้า	โสเยบพะ	Hso Yep Hpa	思佑法 Sī yòu fǎ	1940-1941
เสือหลวงฟ้า	โสลองพะ	Hso Long Hpa	思伦法 Sī lún fǎ	1941-1942
เสือสิงฟ้า	โสสิงพะ	Hso Xing Hpa	思行法 Sī xíng fǎ	1942-1956
เสืองานฟ้า	โสงันพะ	Hso Ngan Hpa	思任法 Sī rèn fǎ	1956-1985
เสือจีฟ้า	โสจีพะ	Hso Ji Hpa	思机法 Sī jī fǎ	1985-1987

บรรณานุกรรม

• เจียงอิ้งเหลียง. (2534). ประวัติชนเชื้อชาติไทย ตอนที่ 2. ม.ป.ท.: ม.ป.พ.. สืบค้นจาก https://www.finearts.go.th.
• พระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมพระนราธิปประพันธ์พงศ์. (2505). พงศาวดารไทยใหญ่ เล่ม 1. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา. สืบค้นจาก https://www.finearts.go.th.
• 江应樑. 傣族史. 成都: 四川民族出版社. 1983. CSBN 11140·24.
• 方国瑜. 麓川思氏谱牒笺证. 方国瑜文集 第三辑. 昆明: 云南教育出版社. 2001: 532-559. ISBN 7-5415-1942-1.