ซาแล็ง-เล-แบ็ง
บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา
ซาแล็ง-เล-แบ็ง เมืองซาแล็ง-เล-แบ็ง Commune de Salins-les-Bains | |
|---|---|
 ศาลากลาง (Hôtel de Ville) | |
| ประเทศ | ฝรั่งเศส |
| แคว้น | บูร์กอญ-ฟร็องช์-กงเต |
| จังหวัด | ฌูว์รา |
| เขต | ลง-เลอ-โซนีเย (Lons-le-Saunier) |
| อำเภอ | ซาแล็ง-เล-แบ็ง |
| สหเทศบาล | ซาแล็ง-เล-แบ็ง |
| การปกครอง | |
| • นายกเทศมนตรี (2008-2014) | Claude Jourdant |
| พื้นที่1 | 24.68 ตร.กม. (9.53 ตร.ไมล์) |
| ประชากร (2010)2 | 2,926 คน |
| • ความหนาแน่น | 120 คน/ตร.กม. (310 คน/ตร.ไมล์) |
| เขตเวลา | UTC+1 (CET) |
| • ฤดูร้อน (เวลาออมแสง) | UTC+2 (CEST) |
| รหัสอีนเซ/ไปรษณีย์ | 39500 /39110 |
| สูงจากระดับน้ำทะเล | 284–737 m (932–2,418 ft) (avg. 350 m หรือ 1,150 ft) |
| 1 ข้อมูลอาณาเขตที่ตามขึ้นทะเบียนไว้โดยไม่รวมทะเลสาบ, หนองน้ำ, ธารน้ำแข็งที่ขนาดใหญ่กว่า 1 ตารางกิโลเมตรตลอดจนปากแม่น้ำ 2 Population without double counting: residents of multiple communes (e.g., students and military personnel) only counted once. | |
| จากโรงผลิตเกลือใหญ่แห่งซาแล็ง-เล-แบ็งถึงโรงผลิตเกลือหลวงแห่งอาร์เกเซอน็อง การผลิตเกลือแบบถาดเปิด * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
 อาคารผู้อำนวยการ โรงผลิตเกลือหลวงแห่งอาร์เกเซอน็อง | |
| ประเทศ |  ฝรั่งเศส |
| ประเภท | มรดกทางวัฒนธรรม |
| เกณฑ์พิจารณา | (i) (ii) (iv) |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 1982 (คณะกรรมการสมัยที่ 6) |
| * ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
ซาแล็ง-เล-แบ็ง (ฝรั่งเศส: Salins-les-Bains) เป็นเมืองขนาดเล็กเมืองหนึ่งในจังหวัดฌูว์รา แคว้นฟร็องช์-กงเต ทางภาคตะวันออกของประเทศฝรั่งเศส
ซาแล็ง ได้ชื่อมาจากแหล่งน้ำเกลือธรรมชาติที่ใช้สำหรับการอุปโภคและบริโภค รวมทั้งเป็นแหล่งผลิตสำคัญของเกลือและยิปซัม ซึ่งมีการผลิตเกลืออย่างต่อเนื่องมากว่า 1,200 ปี เริ่มลดลงในสมัยศตวรรษที่ 18 จนกระทั่งเลิกทำในปี ค.ศ. 1962[1] เนื่องจากการขาดแคลนไม้ฟืน และยังสามารถผลิตได้โดยวิธีที่ทันสมัยกว่าในโรงงานยุคใหม่ที่เมืองอาร์เกเซอน็อง โดยใช้ท่อทำจากไม้เพื่อขนส่งน้ำเกลือระหว่างเมืองทั้งสองที่มีความยาวถึง 21 กิโลเมตร
ต่อมาในปี ค.ศ. 2009 การผลิตเกลือแบบโบราณของซาแล็ง-เล-แบ็งได้ขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกจากองค์การยูเนสโก ร่วมกับโรงผลิตเกลือหลวงแห่งอาร์เกเซอน็องที่ตั้งอยู่ใกล้เคียงกัน
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
