ข้ามไปเนื้อหา

ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2561–2562

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2561–2562
แผนที่สรุปฤดูกาล
ขอบเขตฤดูกาล
ระบบแรกก่อตัว26 กันยายน พ.ศ. 2561
ระบบสุดท้ายสลายตัว21 พฤษภาคม พ.ศ. 2562
พายุมีกำลังมากที่สุด
ชื่อโปลา
 • ลมแรงสูงสุด165 กม./ชม. (105 ไมล์/ชม.)
(เฉลี่ย 10 นาที)
 • ความกดอากาศต่ำที่สุด950 hPa (มิลลิบาร์)
สถิติฤดูกาล
ความแปรปรวนทั้งหมด12 ลูก, (ไม่เป็นทางการ 1 ลูก)
พายุดีเปรสชันทั้งหมด9 ลูก, (ไม่เป็นทางการ 1 ลูก)
พายุไซโคลนเขตร้อน5 ลูก
พายุไซโคลนกำลังแรง2 ลูก
ผู้เสียชีวิตทั้งหมดไม่มี
ความเสียหายทั้งหมด50 ล้านดอลลาร์สหรัฐ
(ค่าเงิน USD ปี 2019)
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้
2559–60, 2560–61, 2561–62, 2562–63, 2563–64

ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2561–62 เป็นช่วงฤดูที่มีการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ ถึงทางตะวันออกของเส้น 160°ตะวันออก ฤดูกาลอย่างเป็นทางการเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 ไปจนถึง 30 เมษายน พ.ศ. 2562 อย่างไรก็ตาม พายุหมุนเขตร้อนสามารถก่อตัวได้ตลอดเวลาในระหว่างวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 ถึง 30 มิถุนายน พ.ศ. 2562 และจะถูกนับรวมไปเป็นส่วนหนึ่งของฤดูกาลด้วย ในตลอดฤดูกาลนี้ พายุหมุนเขตร้อนจะถูกตรวจสอบโดยศูนย์อุตุนิยมวิทยาชำนัญพิเศษประจำภูมิภาค (RSMC) ในนันจี และศูนย์เตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนในบริสเบน, ออสเตรเลีย และ เวลลิงตัน, นิวซีแลนด์ นอกจากนั้นยังมี ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม (JTWC) ซึ่งจะออกคำเตือนอย่างไม่เป็นทางการเพื่อความสนใจของชาวอเมริกัน

RSMC นันจี จะออกการเตือนภัยโดยแนบหมายเลขและตัวอักษร F ต่อท้ายให้กับพื้นที่ความแปรปรวนของอากาศที่ก่อตัวขึ้นภายในหรือเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่ง ในขณที่ JTWC จะให้รหัสเรียกขานกับพายุหมุนเขตร้อน และใช้ตัวอักษร P ต่อท้าย โดยกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี สำนักอุตุนิยมวิทยา และ เมทเซอร์วิส จะใช้มาตราพายุหมุนเขตร้อนของออสเตรเลียเป็นหลักและวัดความเร็วลมในช่วงสิบนาที ขณะที่ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมจะวัดความเร็วลมใน 1 นาที และใข้มาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน (SSHWS) มาเทียบเคียง

ภาพรวมฤดูกาล

[แก้]

มาตราพายุหมุนเขตร้อนในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้
  การแปรปรวนของลมในเขตร้อน   พายุไซโคลนระดับ 3 (143–159 กม./ชม.)
  พายุดีเปรสชันเขตร้อน   พายุไซโคลนระดับ 4 (160–204 กม./ชม.)
  พายุไซโคลนระดับ 1 (63–88 กม./ชม.)   พายุไซโคลนระดับ 5 (≥205 กม./ชม.)
  พายุไซโคลนระดับ 2 (89–142 กม./ชม.)

พายุ

[แก้]

พายุไซโคลนลีอูอา

[แก้]
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 26 (เข้ามาในแอ่ง) – 28 กันยายน (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง 75 กม./ชม. (45 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
994 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.35 นิ้วปรอท)

การแปรปรวนของลมในเขตร้อนก่อตัวขึ้นในภูมิภาคออสเตรเลีย และระบบได้ข้ามเข้าสู่แอ่งแปซิฟิกใต้ในวันที่ 26 กันยายน พร้อมทั้งทวีกำลังแรงขึ้น และถูกจัดให้เป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน 01F โดย RSMC นันจี[1] ต่อมาพายุดีเปรสชันได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลน และได้รับชื่อว่า ลีอูอา (Liua)

ลีอูอาเป็นพายุไซโคลนที่ก่อตัวเร็วที่สุดและได้รับชื่อในแอ่งแปซิฟิกใต้ นับตั้งแต่พายุไซโคลนลูซี ในฤดูกาล 2540[2]

การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 02F

[แก้]
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 11 – 16 พฤศจิกายน
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1003 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.62 นิ้วปรอท)

วันที่ 11 พฤศจิกายน กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีรายงานว่าการแปรปรวนของลมในเขตร้อน 02F ก่อตัวขึ้นห่างจากกรุงโฮนีอารา หมู่เกาะโซโลมอนไปทางตะวันออกเฉียงเหนือเฉเหนือ ประมาณ 340 กม.[3]

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 03F

[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 28 ธันวาคม – ปัจจุบัน
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
996 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.41 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนโมนา

[แก้]
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 31 ธันวาคม (เข้ามาในแอ่ง) – 7 มกราคม
ความรุนแรง 95 กม./ชม. (60 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
985 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.09 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 31 ธันวาคม โมนาเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่งในฐานะความกดอากาศต่ำเขตร้อน โดยเคลื่อนตัวมาจากแอ่งออสเตรเลีย
  • วันที่ 3 มกราคม ระบบได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน 04F และต่อมาได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 1 ตามมาตราออสเตรเลีย
  • วันที่ 7 มกราคม โมนาสลายตัวลง

ผู้คนประมาณ 2,000 คนได้รับการอพยพไปยังศูนย์อพยพ 40 ศูนย์ในช่วงสุดสัปดาห์ มีการปิดการจราจรบนถนนกว่าสามสิบสาย เนื่องจากส่วนมากได้รับผลกระทบจากอุทกภัยและดินถล่ม ประชาชนในลาอูกรุ๊ป (Lau group) ได้รับการเตือนถึงความเป็นไปได้ที่จะเผชิญกับพายุเกลและฝนตกหนักในขณะที่โมนาเคลื่อนตัวผ่าน[4]

การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 05F

[แก้]
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 31 ธันวาคม – 2 มกราคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
998 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.47 นิ้วปรอท)

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 06F

[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 3 – 9 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
994 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.35 นิ้วปรอท)

วันที่ 3 กุมภาพันธ์ พายุดีเปรสชันเขตร้อน 06F ก่อตัวขึ้นทางเหนือของฟีจี ระบบเคลื่อนตัวไปทางใต้ค่อนไปทางตะวันออกและมีการพยากรณ์ว่ามันจะทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 1 ขณะที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของเกาะนีอูอาโฟอู อย่างไรก็ตาม เนื่องจากลมเฉือนกำลังแรงและกระแสอากาศเย็นจากทางใต้ของระบบ 06F จึงไม่ทวีกำลังแรงขึ้น

ประเทศตองกาได้รับผลกระทบจากพายุดีเปรสชันเขตร้อนโดยส่วนมาก บนเกาะ แรงลมระดับพายุเกลพัดจนต้นกล้วยที่เพาะปลูกไว้หักจนโค่นล้มลงกับพื้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับต้นมันสำปะหลังด้วย ระบบพายุได้เข้าขัดขวางการดำเนินงานของโรงเรียนและการขนส่ง ทุกโรงเรียนมีการงดการเรียนการสอนในวันศุกร์ที่ 8 กุมภาพันธ์ และการขนส่งทางน้ำและอากาศทั้งหมดถูกระงับไว้ ในวันเสาร์ที่ 9 กุมภาพันธ์ มีการประกาศเตือนพายุไซโคลนและพายุเกลในประเทศตองกาเกี่ยวกับพายุดีเปรสชันเขตร้อน 06F อย่างไรก็ตาม การแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนที่ออกมาในช่วงเดียวกันกลับเป็นการเตือนภัยใหม่ที่เกี่ยวกับพายุดีเปรสชันเขตร้อน 07F ที่เพิ่งก่อตัวขึ้นทางเหนือของฟีจี (ซึ่งจะเป็นพายุเนอีลในภายหลัง) แทน

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 06F เป็นหนึ่งในพายุหมุนเขตร้อน 4 ลูกของปีนี้ที่ส่งผลกระทบโดยตรงกับประเทศที่เป็นเกาะภายใน 1 สัปดาห์ (ที่เหลือคือพายุไซโคลนเนอีล, พายุดีเปรสชันเขตร้อน 08F และพายุดีเปรสชันเขตร้อน 10F)

พายุไซโคลนเนอีล

[แก้]
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 8 – 10 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง 65 กม./ชม. (40 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
994 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.35 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 8 กุมภาพันธ์ ความกดอากาศต่ำเขตร้อนพัฒนาขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน 07F
  • วันที่ 9 กุมภาพันธ์ ระบบทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 1 และได้รับชื่อว่า เนอีล (Neil) โดยเนลมีความรุนแรงสูงสุดด้วยความเร็วลมใน 10 นาทีที่ 65 กม./ชม.
  • วันที่ 10 กุมภาพันธ์ เนอีลอ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ก่อนจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว

ประเทศตองกาได้รับการเตือนภัยสำหรับพายุเนอีล ขณะที่มันกำลังมีกำลังอยู่ แต่ต่อมาได้มีการยกเลิกคำเตือนเหล่านั้นเมื่อพายุอ่อนกำลังลง โดยไม่มีรายงานความเสียหายทางโครงสร้างจากพายุ[5]

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 08F

[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 10 – 13 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
996 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.41 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงโอมา

[แก้]
พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (SSHWS)
ระยะเวลา 11 (เข้ามาในแอ่ง) – 21 กุมภาพันธ์ (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง 130 กม./ชม. (80 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
974 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.76 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 7 กุมภาพันธ์ ความกดอากาศต่ำเขตร้อนก่อตัวขึ้นภายในร่องมรสุมที่มีกำลัง ตามแนวชายฝั่งของวานูอาตู[6]
  • วันที่ 11 กุมภาพันธ์ ความกดอากาศต่ำเคลื่อนตัวเข้ามาในแอ่งแปซิฟิกใต้ โดยถูกจัดให้เป็นพายุไซโคลนระดับ 2 และได้รับชื่อว่า โอมา (Oma)
  • วันที่ 15 กุมภาพันธ์ โอมาทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนกำลังแรง
  • วันที่ 16 กุมภาพันธ์ โอมามีความรุนแรงสูงสุดครั้งแรกในฐานะพายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 3 ตามมาตราออสเตรเลีย
  • วันที่ 17 กุมภาพันธ์ โอมาอ่อนกำลังลงเล็กน้อย ก่อนจะทวีกำลังแรงขึ้นมาอีกครั้ง
  • วันที่ 19 กุมภาพันธ์ โอมามีกำลังแรงสูงสุดอีกครั้ง
  • วันที่ 21 กุมภาพันธ์ โอมาเคลื่อนตัวออกนอกแอ่งแปซิฟิกใต้และกลับเข้าสู่แอ่งภูมิภาคออสเตรเลียอีกครั้งในฐานะพายุไซโคลน โดยอ่อนกำลังลงเป็นพายุไซโคลนระดับ 2 ขณะเคลื่อนตัวเข้าประชิดชายฝั่งประเทศออสเตรเลีย
  • วันที่ 22 กุมภาพันธ์ พายุไซโคลนโอมาเคลื่อนตัวข้ามกลับเข้ามาในแอ่งแปซิฟิกใต้อีกครั้ง ในช่วงปลายของวัน โอมาได้เปลี่ยนผ่านไปเป็นพายุหมุนกึ่งเขตร้อน ขณะที่กำลังเคลื่อนตัวไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ
  • วันที่ 25 กุมภาพันธ์ โอมาเคลื่อนตัวต่อไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ พร้อมทั้งอ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชันกึ่งเขตร้อน
  • วันที่ 27 กุมภาพันธ์ โอมาเลี้ยวไปทางตะวันออกเข้าปกคลุมวานูอาตู
  • วันที่ 28 กุมภาพันธ์ โอมาสลายตัวลง

ฝนที่ตกหนักอย่างต่อเนื่อง ความเสียหายจากคลื่นที่ซัดชายฝั่ง และ ลมแรงได้เข้าทำลายตอนเหนือของจังหวัดมาลัมปา จังหวัดซันมา และ จังหวัดตอร์บา ของประเทศวานูอาตูเป็นเวลาหลายวัน น้ำขึ้นจากพายุพัดเข้าชุมชมชายฝั่งในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ บางแห่งท่วมลึกเข้าไปในแผ่นดินถึง 50 เมตร บ้านเรือนที่ปลูกสร้างแบบดั้งเดิมหลายแห่งถูกทำลายลง ในขณะที่น้ำจากแม่น้ำได้เอ่อขึ้นท่วมบนถนนหลายสาย ลมที่พัดแรงทำให้ต้นไม้หักโค่นไปทั่วทั้งภูมิภาค การสื่อสารกับจังหวัดตอร์บาถูกขัดขวาง รวมถึงเจ้าหน้าที่รัฐไม่สามารถเดินทางไปยังหมู่เกาะตอร์เรสได้[7]

ความเสียหายจากลมที่มีความเร็วถึง 140 กม./ชม. และฝนที่ตกหนักจากพายุหมุนเข้าปะทะในนิวแคลิโดเนีย ผู้บ้านเรือนกว่าร้อยหลังคาเรือนต้องอยู่อย่างไม่มีกระแสไฟฟ้าและบางหมู่บ้านถูกตัดขาด[8] การเกษตรได้รับผลกระทบอย่างหนักจากรายงานความเสียหายในทุกจังหวัด รัฐบาลฝรั่งเศสได้ออกประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในพื้นที่ โดยมุ่งกำกับด้านการเกษตร ทั้งเกาะต้องใช้เงินรวม 150 ล้านซีเอฟพีฟรังก์ (1.43 ล้านดอลลาร์สหรัฐ) ในการฟื้นฟู[9]

โอมายังทำให้เรือเดินสมุทรที่ใช้ขนสินค้าประเภทเทกองและสินค้าที่เป็นของเหลวจมลง ใกล้กับหมู่เกาะโซโลมอน ทำให้น้ำมันรั่วไหล และต้องใช้งบทำความสะอาดประมาณ 50 ล้านดอลลาร์สหรัฐ[10]

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 10F

[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 11 – 13 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
998 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.47 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงโปลา

[แก้]
พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 (SSHWS)
ระยะเวลา 23 กุมภาพันธ์ – 2 มีนาคม
ความรุนแรง 165 กม./ชม. (105 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
950 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.05 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 23 กุมภาพันธ์ การแปรปรวนของอากาศเขตร้อน 11F ก่อตัวขึ้นทางตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศตองงาและได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ระบบมีการจัดระเบียบอย่างทีละน้อยขณะเคลื่อนตัวไปทางใต้อย่างช้า ๆ
  • วันที่ 26 กุมภาพันธ์ พายุตั้งอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีโดยมีอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลที่ 28-30 องศาเซลเซียส และมีลมเฉือนแนวตั้งน้อย ทำให้พายุดีเปรสชันเขตร้อนทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนโปลา ต่อมาโปลาได้ทวีกำลังแรงขึ้นอีกเป็นพายุไซโคลนระดับ 2
  • วันที่ 27 กุมภาพันธ์ โปลาทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 3
  • วันที่ 28 กุมภาพันธ์ โปลามีความรุนแรงสูงสุดเป็นพายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 4 ตามมาตราของออสเตรเลีย โดยมีความเร็วลมสูงสุดใน 10 นาทีที่ 165 กม./ชม. และมีความกดอากาศต่ำสุดที่ศูนย์กลาง 950 hPa (มิลลิบาร์)
  • วันที่ 1 มีนาคม โปลาเริ่มอ่อนกำลังลงขณะเคลื่อนตัวเลี้ยวไปทางตะวันออก ซึ่งเป็นผลมาจากอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลที่เย็นขึ้น และลมเฉือนจากบริเวณความกดอากาศสูงที่ปกคลุมอยู่เหนือประเทศนิวซีแลนด์[11]
  • วันที่ 2 มีนาคม โปลาอ่อนกำลังลงเป็นพายุดีเปรสชันกึ่งเขตร้อน ก่อนจะสลายตัวไปในที่สุด

ความกดอากาศต่ำเขตร้อนแอนน์

[แก้]
บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 8 – 9 พฤษภาคม (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1003 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.62 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 7 พฤษภาคม สำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย (BOM) ได้ระบุว่ามีการพัฒนาขึ้นของความกดอากาศต่ำเขตร้อนกำลังอ่อนภายในร่องความกดอากาศต่ำ ทางตะวันของหมู่เกาะโซโลมอน ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณที่มีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมต่อการพัฒนา
  • วันที่ 8 พฤษภาคม ระบบเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ ไปทางตะวันตกเฉียงใต้ และอยู่ทางตะวันออกของกรุงโฮนีอาราในเวลา 00.00 UTC.[6]
  • วันที่ 9 พฤษภาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อนเคลื่อนตัวออกนอกแอ่ง และเข้าสู่พื้นที่รับผิดชอบของสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย[12]
  • วันที่ 10 พฤษภาคม อย่างไรก็ตาม จากการสรุปโดยสังเขปพบว่า ระบบได้เลี้ยวกลับเข้าสู่แอ่งแปซิฟิกใต้อีกครั้งในเวลา 06.00 UTC[13] ในขณะนั้นได้เกิดความขัดแย้งกันระหว่างหน่วยงานเตือนภัยในเรื่องแนวโน้มการพัฒนาขึ้นในอนาคตของความกดอากาศต่ำเขตร้อนขึ้น โดยทางสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียได้ประเมินว่า ระบบไม่น่าจะทวีกำลังแรงเป็นพายุหมุนเขตร้อนได้เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้อ[14] ขณะที่ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมคาดว่าระบบจะทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนในสภาพแวดล้อมที่เอื้อ[15] โดยภายหลังจากกลับเข้ามาในแอ่งได้เป็นเวลาสิบสองชั่วโมง ความกดอากาศต่ำเขตร้อนได้เคลื่อนตัวไปทางตะวันตก และออกนอกแอ่งไปอีกครั้ง[16]

ภายหลังความกดอากาศต่ำเขตร้อนได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลน ได้ได้ชื่อจากสำนักอุตุนิยมวิทยาว่า แอนน์ (Ann) และมีกำลังแรงที่สุดในวันที่ 12 พฤษภาคม[17] ต่อมาระบบได้อ่อนกำลังลงเป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนดังเดิม และพัดขึ้นฝั่งที่ชายฝั่งด้านตะวันออกของคาบสมุทรเคปยอร์ก ในรัฐควีนส์แลนด์ ประเทศออสเตรเลีย

พายุดีเปรสชันเขตร้อน 12F

[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 16 – 21 พฤษภาคม
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
1002 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.59 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 16 พฤษภาคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีเริ่มติดตามการแปรปรวนที่มีความเป็นไปได้ที่จะก่อตัวเป็นพายุหมุนเขตร้อนทางเหนือของฟีจี ในสภาพแวดล้อมที่มีลมเฉือนกำลังปานกลางและอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเล 30 องศาเซลเซียส
  • วันที่ 18 พฤษภาคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีจัดให้ระบบเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน และให้รหัสเรียกว่า 12F และพยากรณ์ว่าระบบจะเป็นพายุหมุนเขตร้อนภายใน 12–24 ชั่วโมง และอาจมีความเร็วลมใน 10 นาทีได้ถึง 85 กม./ชม. ต่อมา 12F ได้เริ่มเคลื่อนตัวไปทางตะวันออกเฉียงใต้ และกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีรายงานว่าระบบไม่น่าที่จะมีกำลังขึ้นได้ เนื่องจากลมเฉือนกำลังปานกลาง-แรงที่พัดปกคลุมอยู่ในพื้นที่

รายชื่อพายุ

[แก้]
ดูเพิ่ม: การตั้งชื่อพายุหมุนเขตร้อน

ภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ พายุดีเปรสชันเขตร้อนจะถูกตัดสินว่ามีกำลังเป็นพายุไซโคลนเมื่อมันมีความเร็วลมที่ 65 กม./ชม. และจะต้องมีการปรากฏชัดของพายุเกลขึ้นที่อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของศูนย์กลางพายุ โดยพายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนภายในขอบเขตระหว่างเส้นศูนย์สูตรลงไปทางใต้ถึงเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ และระหว่างเส้นเมริเดียนที่ 160 องศาตะวันออก ถึง 20 องศาตะวันตก จะได้รับชื่อจากกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี (FMS) ขณะที่พายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนทางใต้ของเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ในขอบเขตเส้นเมริเดียนเดียวกันกับข้างต้น จะได้รับชื่อจากเมทเซอร์วิซแห่งนิวซีแลนด์ (MetService) ซึ่งทำงานร่วมกันกับกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี ส่วนพายุไซโคลนใดที่เคลื่อนตัวมาจากแอ่งภูมิภาคออสเตรเลีย ซึ่งพายุเหล่านั้นจะได้รับชื่อจากสำนักอุตุนิยมวิทยามาก่อนแล้ว จะคงชื่อเดิมของพายุนั้นไว้[18]

รายชื่อพายุหมุนเขตร้อนของมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ในฤดูกาล 2561–2562
ลีอูอา
(Liua) 		โมนา
(Mona) 		เนอีล
(Neil) 		โอมา
(Oma) 		โปลา
(Pola)

ผลกระทบ

[แก้]

ตารางนี้แสดงพายุทั้งหมดที่ก่อมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ ถึงทางตะวันออกของเส้นเมริเดียนที่ 160°ตะวันออก ในฤดูกาล 2561–62 ซึ่งจะใช้มาตราความรุนแรงพายุหมุนเขตร้อนของออสเตรเลีย ซึ่งในตารางจะแสดงช่วงเวลา, ชื่อ, พื้นที่ผลกระทบ, ผู้เสียชีวิต, และความเสียหาย ซึ่งข้อมูลทั้งหมดมาจาก RSMC นันจี และ/หรือ ศูนย์เตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนในเวลลิงตัน, และความเสียหายทั้งหมดใช้ค่าเงินดอลลาร์สหรัฐ ปี ค.ศ. 2018

ชื่อพายุ ช่วงวันที่ ระดับความรุนแรง
ขณะมีกำลังสูงสุด 		ความเร็วลมต่อเนื่อง
(เฉลี่ย 10 นาที) 		ความกดอากาศ พื้นที่ผลกระทบ ความเสียหาย
(USD) 		ผู้เสียชีวิต อ้างอิง
ลีอูอา 26 – 28 กันยายน พายุไซโคลนระดับ 1 75 กม./ชม. 994 hPa (29.35 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน ไม่มี ไม่มี
02F 11 – 16 พฤศจิกายน การแปรปรวนของลมในเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1003 hPa (29.62 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน ไม่มี ไม่มี
03F 28 ธันวาคม – 1 มกราคม พายุดีเปรสชันเขตร้อน 55 กม./ชม. 996 hPa (29.41 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, ฟีจี ไม่มี ไม่มี
โมนา 31 ธันวาคม – 7 มกราคม พายุไซโคลนระดับ 2 95 กม./ชม. 985 hPa (29.09 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, ฟีจี ไม่มี ไม่มี
05F 31 ธันวาคม – 2 มกราคม การแปรปรวนของลมในเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 998 hPa (29.47 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี
06F 3 – 9 กุมภาพันธ์ พายุดีเปรสชันเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 994 hPa (29.35 นิ้วปรอท) วาลิสและฟูตูนา, ฟีจี, ตองงา ไม่มี ไม่มี
เนอีล 8 – 10 กุมภาพันธ์ พายุไซโคลนระดับ 1 65 กม./ชม. 994 hPa (29.35 นิ้วปรอท) วาลิสและฟูตูนา, ฟีจี, ตองงา ไม่มี ไม่มี
08F 10 – 13 กุมภาพันธ์ พายุดีเปรสชันเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 996 hPa (29.41 นิ้วปรอท) ตองงา, ฟีจี ไม่มี ไม่มี
โอมา 11 – 22 กุมภาพันธ์ พายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 3 120 กม./ชม. 975 hPa (28.79 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, วานูอาตู, นิวแคลิโดเนีย &00000000014300000000001.43 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไม่มี
10F 11 – 13 กุมภาพันธ์ พายุดีเปรสชันเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 998 hPa (29.47 นิ้วปรอท) วาลิสและฟูตูนา, ฟีจี ไม่มี ไม่มี
โปลา 23 กุมภาพันธ์ – 2 มีนาคม พายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 4 165 กม./ชม. 950 hPa (28.05 นิ้วปรอท) วาลิสและฟูตูนา, ฟีจี, ตองงา ไม่มี ไม่มี
แอนน์ 8 – 9 พฤษภาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1003 hPa (29.62 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, นิวแคลิโดเนีย ไม่มี ไม่มี
12F 16 – 21 พฤษภาคม พายุดีเปรสชันเขตร้อน 55 กม./ชม. 1002 hPa (29.59 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี
สรุปฤดูกาล
13 ลูก 26 กันยายน – 21 พฤษภาคม   165 กม./ชม. 950 hPa (28.05 นิ้วปรอท)   1.43 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ไม่มี


ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Tropical Disturbance Advisory Number A1". RSMC Nadi. 2018-09-26. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-09-26. สืบค้นเมื่อ 2018-09-26.
  2. ↑ "Liua becomes earliest tropical cyclone on record to form in the South Pacific Ocean". Accuweather.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-09-28. สืบค้นเมื่อ 28 September 2018.
  3. ↑ Tropical Disturbance Summary November 11, 2018 23z (Report). November 11, 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 13, 2018. สืบค้นเมื่อ November 13, 2018.
  4. ↑ https://www.radionz.co.nz/international/pacific-news/379628/fiji-largely-escapes-as-cyclone-mona-heads-off
  5. ↑ https://www.radionz.co.nz/international/pacific-news/382127/tropical-cyclone-neil-weakens-tonga-lifts-warning
  6. ↑ 6.0 6.1 "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 7 กุมภาพันธ์ 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 มกราคม 2019. สืบค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2019.
  7. ↑ "Cyclone Oma strengthens to a category 3". Radio New Zealand. February 17, 2019. สืบค้นเมื่อ February 17, 2019.
  8. ↑ "Cyclone Oma en Nouvelle-Calédonie : Philippe Gomès fait appel à la solidarité de l'Etat" (ภาษาฝรั่งเศส). France Télévisions. February 19, 2019. สืบค้นเมื่อ February 27, 2019.
  9. ↑ Françoise Tromeur (February 27, 2019). "Le cyclone Oma est reconnu calamité agricole sur toute la Calédonie" (ภาษาฝรั่งเศส). France Télévisions. สืบค้นเมื่อ February 27, 2019.
  10. ↑ Lisa Martin (March 8, 2019). "Solomon Island oil spill clean-up could cost $50m, experts say". The Guardian. สืบค้นเมื่อ March 28, 2019.
  11. ↑ https://www.weatherwatch.co.nz/content/severe-cyclone-pola-a-category-4-storm-nzs-back-doorstep-its-about-be-torn-apart
  12. ↑ "North Eastern Area High Seas Forecast (06Z)". Bureau of Meteorology. 9 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 May 2019. สืบค้นเมื่อ 9 May 2019.
  13. ↑ "North Eastern Area High Seas Forecast (06Z)". Bureau of Meteorology. 10 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 May 2019. สืบค้นเมื่อ 10 May 2019.
  14. ↑ "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 10 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 May 2019. สืบค้นเมื่อ 10 May 2019.
  15. ↑ "Tropical Weather Advisory for the Pacific Ocean". Joint Typhoon Warning Center. 10 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 May 2019. สืบค้นเมื่อ 10 May 2019.
  16. ↑ "North Eastern Area High Seas Forecast (18Z)". Bureau of Meteorology. 10 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2019. สืบค้นเมื่อ 11 May 2019.
  17. ↑ "Tropical Cyclone Ann Technical Bulletin #5 (18Z)". Bureau of Meteorology. 12 May 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 May 2019. สืบค้นเมื่อ 12 May 2019.
  18. ↑ RA V Tropical Cyclone Committee (October 11, 2018). Tropical Cyclone Operational Plan for the South-East Indian Ocean and the Southern Pacific Ocean 2018 (PDF) (Report). World Meteorological Organization. pp. I–4 – II–9 (9–21). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-10-12. สืบค้นเมื่อ October 12, 2018.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2561-2562
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้_พ.ศ._2561–2562&oldid=10818117"