จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2563–2564 |
---|
![](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/80/2020-2021_South_Pacific_cyclone_season_summary.png/300px-2020-2021_South_Pacific_cyclone_season_summary.png) แผนที่สรุปฤดูกาล |
ขอบเขตฤดูกาล |
---|
ระบบแรกก่อตัว | 8 ธันวาคม พ.ศ. 2563 |
---|
ระบบสุดท้ายสลายตัว | 11 เมษายน พ.ศ. 2564 |
---|
พายุมีกำลังมากที่สุด |
---|
|
ชื่อ | ยาซา |
---|
• ลมแรงสูงสุด | 250 กม./ชม. (155 ไมล์/ชม.) (เฉลี่ย 10 นาที) |
---|
• ความกดอากาศต่ำที่สุด | 899 hPa (มิลลิบาร์) |
---|
|
สถิติฤดูกาล |
---|
ความแปรปรวนทั้งหมด | 13 ลูก, (ไม่เป็นทางการ 1 ลูก) |
---|
พายุดีเปรสชันทั้งหมด | 11 ลูก, (ไม่เป็นทางการ 1 ลูก) |
---|
พายุไซโคลนเขตร้อน | 6 ลูก, (ไม่เป็นทางการ 1 ลูก) |
---|
พายุไซโคลนกำลังแรง | 3 ลูก |
---|
ผู้เสียชีวิตทั้งหมด | ทั้งหมด 7 คน |
---|
ความเสียหายทั้งหมด | 246.7 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ค่าเงิน USD ปี 2021) |
---|
|
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ 2561–62, 2562–63, 2563–64, 2564–65, 2565–66 |
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2563–64 เป็นช่วงฤดูที่เคยมีการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ ถึงทางตะวันออกของเส้น 160°ตะวันออก ฤดูกาลอย่างเป็นทางการเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2563 ไปจนถึง 30 เมษายน พ.ศ. 2564 อย่างไรก็ตาม พายุหมุนเขตร้อนสามารถก่อตัวได้ตลอดเวลาในระหว่างวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2563 ถึง 30 มิถุนายน พ.ศ. 2564 และจะถูกนับรวมไปเป็นส่วนหนึ่งของฤดูกาลด้วย ในตลอดฤดูกาลนี้ พายุหมุนเขตร้อนจะถูกตรวจสอบโดยศูนย์อุตุนิยมวิทยาชำนัญพิเศษประจำภูมิภาค (RSMC) ในนันจี และศูนย์เตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนในบริสเบน, ออสเตรเลีย และ เวลลิงตัน, นิวซีแลนด์ นอกจากนั้นยังมี ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม (JTWC) ซึ่งจะออกคำเตือนอย่างไม่เป็นทางการเพื่อความสนใจของชาวอเมริกัน
RSMC นันจี จะออกการเตือนภัยโดยแนบหมายเลขและตัวอักษร F ต่อท้ายให้กับพื้นที่ความแปรปรวนของอากาศที่ก่อตัวขึ้นภายในหรือเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่ง ในขณที่ JTWC จะให้รหัสเรียกขานกับพายุหมุนเขตร้อน และใช้ตัวอักษร P ต่อท้าย โดยกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี สำนักอุตุนิยมวิทยา และ เมทเซอร์วิส จะใช้มาตราพายุหมุนเขตร้อนของออสเตรเลียเป็นหลักและวัดความเร็วลมในช่วงสิบนาที ขณะที่ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมจะวัดความเร็วลมใน 1 นาที และใข้มาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน (SSHWS) มาเทียบเคียง
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 01F[แก้]
พายุไซโคลนกำลังแรงยาซา[แก้]
พายุไซโคลนซาซู[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 04F[แก้]
พายุไซโคลนกำลังแรงอานา[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 06F[แก้]
พายุไซโคลนบีนา[แก้]
พายุไซโคลนลูคัส[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 09F[แก้]
พายุไซโคลนกำลังแรงนิรัน[แก้]
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 13F[แก้]
รายชื่อพายุ[แก้]
ภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ พายุดีเปรสชันเขตร้อนจะถูกตัดสินว่ามีกำลังเป็นพายุไซโคลนเมื่อมันมีความเร็วลมที่ 65 กม./ชม. และจะต้องมีการปรากฏชัดของพายุเกลขึ้นที่อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของศูนย์กลางพายุ โดยพายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนภายในขอบเขตระหว่างเส้นศูนย์สูตรลงไปทางใต้ถึงเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ และระหว่างเส้นเมริเดียนที่ 160 องศาตะวันออก ถึง 20 องศาตะวันตก จะได้รับชื่อจากกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี (FMS) ขณะที่พายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนทางใต้ของเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ในขอบเขตเส้นเมริเดียนเดียวกันกับข้างต้น จะได้รับชื่อจากเมทเซอร์วิซแห่งนิวซีแลนด์ (MetService) ซึ่งทำงานร่วมกันกับกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี ส่วนพายุไซโคลนใดที่เคลื่อนตัวมาจากแอ่งภูมิภาคออสเตรเลีย ซึ่งพายุเหล่านั้นจะได้รับชื่อจากสำนักอุตุนิยมวิทยามาก่อนแล้ว จะคงชื่อเดิมของพายุนั้นไว้[1]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]