ฤดูพายุไซโคลนภูมิภาคออสเตรเลีย พ.ศ. 2561–2562

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ฤดูพายุไซโคลนภูมิภาคออสเตรเลีย พ.ศ. 2561–2562
แผนที่สรุปฤดูกาล
ขอบเขตฤดูกาล
ระบบแรกก่อตัว26 กันยายน พ.ศ. 2561
ระบบสุดท้ายสลายตัว18 พฤษภาคม พ.ศ. 2562
พายุมีกำลังมากที่สุด
ชื่อวิรอนิกา
 • ลมแรงสูงสุด195 กม./ชม. (120 ไมล์/ชม.)
(เฉลี่ย 10 นาที)
 • ความกดอากาศต่ำที่สุด939 hPa (มิลลิบาร์)
สถิติฤดูกาล
ความแปรปรวนทั้งหมด25 ลูก
พายุไซโคลนเขตร้อน11 ลูก
พายุไซโคลนกำลังแรง6 ลูก
ผู้เสียชีวิตทั้งหมด14 คน
ความเสียหายทั้งหมด1.63 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ
(ค่าเงิน USD ปี 2019)
ฤดูพายุไซโคลนภูมิภาคออสเตรเลีย
2559–60, 2560–61, 2561–62, 2562–63, 2563–64

ฤดูพายุไซโคลนภูมิภาคออสเตรเลีย พ.ศ. 2561–2562 เป็นฤดูกาลในอดีตที่เคยมีการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนในอัตราใกล้เคียงกับค่าเฉลี่ย ภายในมหาสมุทรอินเดียและมหาสมุทรแปซิฟิก ที่ระหว่าง 90°ตะวันออก ถึง 160°ตะวันออก โดยฤดูกาลนี้ได้เริ่มนับอย่างเป็นทางการ ในวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2561 และไปสิ้นสุดในวันที่ 30 เมษายน พ.ศ. 2562 อย่างไรก็ตาม พายุหมุนเขตร้อนสามารถก่อตัวได้ตลอดเวลาตั้งแต่ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2561 ถึง 30 มิถุนายน พ.ศ. 2562 และจะถูกนับรวมในฤดูกาลนี้ด้วย ซึ่งในฤดูกาลนี้มีกรณีของกิจกรรมพายุหมุนเขตร้อนก่อนวันเริ่มฤดูกาลอย่างเป็นทางการ คือ ความกดอากาศต่ำเขตร้อนลีอูอา ในช่วงเดือนกันยายน พ.ศ. 2561 และพายุไซโคลนแอนน์ ในช่วงเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2562 ในระหว่างฤดูกาล พายุหมุนเขตร้อนจะถูกติดตามอย่างเป็นทางการโดยสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย (BOM), สำนักอุตุนิยมวิทยา สภาพภูมิอากาศ และธรณีฟิสิกส์แห่งอินโดนีเซีย (BMKG) ในจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย และศูนย์บริการสภาพอากาศแห่งชาติปาปัวนิวกินี ในพอร์ตมอร์สบี ส่วนศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมของกองทัพเรือสหรัฐ (JTWC) ในรัฐฮาวาย สหรัฐ และศูนย์บริการทางอุตุนิยมวิทยาแห่งชาติอื่น ๆ ประกอบด้วย เมทเซอร์วิซแห่งประเทศนิวซีแลนด์, เมเตโอ-ฟร็องส์แห่งประเทศฝรั่งเศสบนเกาะเรอูนียง และกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี ก็ต่างเฝ้าติดตามส่วนของแอ่งในระหว่างฤดูกาลด้วยแบบไม่เป็นทางการ

การพยากรณ์ฤดูกาล[แก้]

ภูมิภาค จำนวน
เฉลี่ย 		โอกาสมีพายุ
มากกว่า 		โอกาสมีพายุ
น้อยกว่า 		เกิดขึ้น
จริง
ทั้งแอ่ง 11 37% 63% 11
ตะวันตก 7 44% 56% 6
ตะวันตกด้านเหนือ 5 41% 59% 4
เหนือ 3 46% 54% 5
ตะวันออก 4 40% 60% 5
แหล่งข้อมูล: คาดหมายฤดูกาลสำหรับพายุหมุนเขตร้อนของสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย[1]

ในช่วงเดือนตุลาคม ก่อนที่ฤดูกาลจะเริ่มต้นขึ้น สำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย (BOM) ได้ออกประกาศการคาดหมายฤดูกาลสำหรับพายุหมุนเขตร้อนในฤดูกาล พ.ศ. 2561–2562 โดยระบุว่าฤดูอย่างเป็นทางการจะมีช่วงตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน 2561 ไปจนถึง 30 เมษายน 2562 การคาดหมายดังกล่าวเป็นการคาดหมายแบบรวมทั้งแอ่ง ประกอบด้วย ภูมิภาคตะวันออก เหนือ และตะวันตก รวมถึงภูมิภาคย่อยตะวันตกด้านเหนือ[1] การพยากรณ์คำนึงถึงปัจจัยต่าง ๆ รวมถึงสภาวะเอลนิโญล่าสุดที่มีกำลังอ่อนถึงเป็นกลางในเขตร้อนของมหาสมุทรแปซิฟิก[1] การคาดหมายแสดงถึงกิจกรรมโดยรวมภายในแอ่ง รวมถึงในภูมิภาคต่าง ๆ ซึ่งระบุว่ามีกิจกรรมของพายุใกล้เคียงถึงน้อยกว่าค่าเฉลี่ย[1] สำหรับภูมิภาคตะวันตก คือบริเวณระหว่าง เส้นเมริเดียน 90 องศาตะวันออก ถึง 125 องศาตะวันออกนั้น สำนักอุตุนิยมวิทยาพยากรณ์ว่าจะมีกิจกรรมของพายุหมุนเขตร้อนต่ำกว่าค่าเฉลี่ย (7 ลูก) โดยมีโอกาสถึง 56% ที่จะมีพายุหมุนเขตร้อนเกิดขึ้นน้อยกว่าค่าเฉลี่ย[1] ศูนย์เตือนพายุหมุนเขตร้อนเพิร์ท ยังตั้งข้อสังเกตไว้ด้วยว่ามีความเป็นไปได้ที่จะมีพายุหมุนเขตร้อนสองลูก โดยอย่างน้อยหนึ่งลูกที่เป็นพายุโซโคลนกำลังแรงส่งผลกระทบต่อรัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย[2] สำหรับภูมิภาคย่อยตะวันตกด้านเหนือ บริเวณระหว่างเส้นเมริเดียน 125 องศาตะวันออก ถึง 142.5 องศาตะวันออก มีโอกาสที่จะมีพายุมากกว่าค่าเฉลี่ย 54%[1] ส่วนภูมิภาคตะวันออก บริเวณระหว่างเส้นเมริเดียน 142.5 องศาตะวันออกถึง 160 องศาตะวันออก พยากรณ์ว่ามีกิจกรรมของพายุหมุนเขตร้อนใกล้เคียงค่าปกติ โดยมีโอกาส 60% ที่จะมีกิจกรรมของพายุหมุนเขตร้อนต่ำกว่าค่าเฉลี่ย[1]

ภาพรวมฤดูกาล[แก้]

มาตราพายุหมุนเขตร้อนในภูมิภาคออสเตรเลีย
  หย่อมความกดอากาศต่ำ (≤63 กม./ชม.)   พายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 3 (118–159 กม./ชม.)
  พายุไซโคลนระดับ 1 (63–88 กม./ชม.)   พายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 4 (160–200 กม./ชม.)
  พายุไซโคลนระดับ 2 (89–117 กม./ชม.)   พายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 5 (≥200 กม./ชม.)

พายุ[แก้]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อนลีอูอา[แก้]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 25 (เข้ามาในแอ่ง) – 29 กันยายน
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
995 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.38 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อนบูชรา[แก้]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 9 (เข้ามาในแอ่ง) – 16 พฤศจิกายน
(ออกนอกแอ่งไปเมื่อวันที่ 10 และกลับเข้ามาอีกครั้งในวันที่ 14
และออกนอกแอ่งไปอีกครั้งในวันที่ 16)
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
1005 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.68 นิ้วปรอท)

หย่อมความกดอากาศกำลังอ่อนก่อตัวขึ้นแถบศูนย์สูตรในมหาสมุทรอินเดีย ภายในพื้นที่รับผิดชอบของเมเตโอ-ฟร็องส์ในวันที่ 1 พฤศจิกายน โดยระบบหย่อมความกดอากาศต่ำได้ค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปทางตะวันออก และแสดงให้เห็นถึงสัญญาณการทวีกำลังแรงขึ้นเพียงเล็กน้อย[3] ในช่วงปลายของวันที่ 9 พฤศจิกายน พายุดีเปรสชันลูกก่อนหน้าในอ่าวเบงกอลได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุดีเปรสชันหมุนเร็ว บีโอบี 09 และเริ่มเคลื่อนตัวห่างออกไปและพบกับการบรรจบกันของการไหลของอากาศระดับต่ำที่สัมพันธ์กับการอ่อนกำลังของมัน[4] โครงสร้างของระบบเริ่มจัดระบบได้อย่างมีประสิทธิภาพ และเมเตโอฟร็องส์ได้จัดให้ระบบเป็นการแปรปรวนของลมในเขตร้อน[5] ไม่นานหลังจากนั้นระบบได้เคลื่อนตัวผ่านเส้นเมริเดียนที่ 90 องศาตะวันออก และเข้าสู่แอ่งภูมิภาคออสเตรเลีย โดยได้รับการจัดความรุนแรงของศูนย์เตือนพายุหมุนเขตร้อนจาการ์ตาเป็นพายุดีเปรสชันเขตร้อน ในวันที่ 10 พฤศจิกายน ตามเวลาท้องถิ่น[6] ต่อมาศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมประเมินว่าการพัฒนาของหย่อมความกดอากาศต่ำนั้น อยู่ในระดับพายุโซนร้อนแล้วตามมาตราเฮอร์ริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน และจึงได้ออกรหัสเรียกอย่างไม่เป็นทางการกับระบบว่า 04S[7] ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ในเวลา 10:00 UTC (17:00 น. ตามเวลาในประเทศไทย) ระบบได้เคลื่อนตัวย้อนกลับไปทางตะวันตก และกลับเข้าสู่แอ่งมหาสมุทรอินเดียตะวันตก-ใต้ตามเดิม[8] และมีการทวีกำลังขึ้นอย่างรวดเร็วเป็นพายุโซนร้อนกำลังแรง โดยได้รับชื่อจากเมเตโอ-ฟร็องส์ว่า บูชรา (Bouchra)[9]

หลังจากที่พายุเคลื่อนตัวไปทางตะวันตกของเส้นขอบมหาสมุทรอินเดียตะวันตกด้านใต้อยู่เป็นเวลาหลายวัน ระบบได้เคลื่อนตัวกลับเข้ามาในภูมิภาคออสเตรเลียอีกครั้งในวันที่ 12 พฤศจิกายน[10] โดยกลับเข้ามาในฐานะของพายุที่อ่อนกำลังลงอย่างมาก จากกำลังสูงสุดของตัวมันเอง และเหลือเพียงแค่เป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนเท่านั้น[11] โดยหย่อมนี้จะอยู่ภายในแอ่งออสเตรเลียเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ อีกครั้ง เนื่องจากเมเตโอ-ฟร็องส์ชี้ว่าระบบพายุไซโคลนบูชราเก่านี้ จะเคลื่อนตัวเลี้ยวกลับเข้าไปในด้านตะวันออกสุดของพื้นที่รับผิดชอบของหน่วยงานในวันที่ 13 พฤศจิกายน[10] อีกหลายวันต่อมา สำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียได้บันทึกว่า ระบบได้เคลื่อนตัวเลี้ยวกลับเข้าไปในแอ่งออสเตรเลียอีกครั้ง โดยมีระยะห่างจากหมู่เกาะโคโคสไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ 1,000 กม. ทำให้มันกลายเป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนที่เคลื่อนตัวเข้าและออกจากแอ่งออสเตรเลียถึงสามครั้ง ภายในเวลาเพียงห้าวัน[12]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 14 – 18 พฤศจิกายน
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1004 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.65 นิ้วปรอท)

วันที่ 14 พฤศจิกายน สำนักอุตุนิยมวิทยาได้บันทึกว่ามีความกดอากาศต่ำเขตร้อนก่อตัวขึ้นในบริเวณพายุฝนฟ้าคะนอง ห่างจากเกาะคริสต์มาสไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ 490 กม.[12] ซึ่งอยู่เหนือบริเวณที่มีน้ำทะเลที่อบอุ่นของเขตร้อนในมหาสมุทรอินเดีย นอกชายฝั่งของเกาะชวา มีการพยากรณ์ว่าระบบจะเคลื่อนตัวไปทางตะวันออกเฉียงใต้ และมีโอกาสปานกลางในการก่อตัวเป็นพายุหมุนเขตร้อน[12]

พายุไซโคลนกำลังแรงโอเวน[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (SSHWS)
ระยะเวลา 29 พฤศจิกายน – 15 ธันวาคม
ความรุนแรง 150 กม./ชม. (90 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
956 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.23 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 29 พฤศจิกายน สำนักอุตุนิยมวิทยาได้บันทึกว่ามีหย่อมความกดอากาศต่ำก่อตัวขึ้นเหนือหมู่เกาะโซโลมอน และระบบได้พัฒนาขึ้นเป็นบริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน[13]
  • วันที่ 30 พฤศจิกายน ระบบได้เคลื่อนตัวเข้าใกล้เกาะทากูลาของประเทศปาปัวนิวกินีจากการเคลื่อนตัวไปทางแนวตะวันตก-ใต้ โดยศูนย์ร่วมเตือนไต้ฝุ่นได้มีการประกาศการแจ้งเตือนการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนกับระบบ เนื่องจากระบบมีการปรับปรุงโครงสร้างของมันให้ดีขึ้น[14] โดยอุณหภูมิพื้นผิวน้ำทะเลที่อบอุ่นในทะเลคอรัลเป็นตัวเติมเชื้อเพลิงให้กับระบบ และมีช่องอากาศไหลออกด้านบนเป็นตัวช่วยที่ยอดเยี่ยม ทำให้บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อนทวีกำลังแรงขึ้นอย่างต่อเนื่อง[15]
  • วันที่ 2 ธันวาคม เวลา 06:00 UTC สำนักอุตุนิยมวิทยาได้ปรับให้ระบบเป็นพายุระดับ 1 ตามมาตราของออสเตรเลีย และให้ชื่อกับพายุว่า โอเวน (Owen) ทำให้พายุลูกนี้เป็นพายุไซโคลนเขตร้อนลูกแรกที่ก่อตัวขึ้นในแอ่ง ในฤดูกาลภูมิภาคออสเตรเลีย 2561–2562[16]
  • วันที่ 4 ธันวาคม โอเวนอ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็ว และถูกปรับลงเป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อน[16]
  • วันที่ 10 ธันวาคม หลังจากที่โอเวนเคลื่อนตัวอยู่ด้านตะวันตกของทะเลคอรัลในฐานะความกดอากาศต่ำเขตร้อน โอเวนได้พัดขึ้นฝั่งบริเวณตอนเหนือของเมืองคาร์ดเวลล์ จากนั้นจึงเคลื่อนตัวลงสู่อ่าวคาร์เพนแทเรีย และเริ่มมีการจัดระบบใหม่อีกครั้ง
  • วันที่ 11 ธันวาคม โอเวนทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 อีกครั้ง และพายุได้เข้าสู่วงวนแอนไทไซโคลนโดยสมบูรณ์ และเคลื่อนตัวย้อนกลับไปทางทิศตะวันออก และได้กลับมาทวีกำลังแรงอีกครั้ง จนมีความรุนแรงที่สุดเป็นพายุไซโคลนเขตร้อนรุนแรงระดับ 3 โดยมีความเร็วลมสูงสุดต่อเนื่องใน 10 นาที ที่ 150 กม./ชม.
  • วันที่ 15 ธันวาคม ไซโคลนโอเวนพัดขึ้นฝั่งใกล้กับเมืองโควันยามา และอ่อนกำลังลงอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากมีปฏิสัมพันธ์กับแผ่นดิน[17] จนในช่วงบ่าย โอเวนถูกปรับลดเป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนอีกครั้ง

ในระหว่างที่พายุไซโคลนโอเวนพัดผ่านตอนเหนือของรัฐควีนส์แลนด์ พายุทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวน 1 คน และมีปริมาณน้ำฝนทั่วทั้งภูมิภาคสูงที่สุดอยู่ในชายฝั่งตะวันออก เมื่อเทียบกับชายฝั่งด้านตะวันตกเฉียงใต้ส่วนที่เหลือของรัฐ[18] ที่เมืองอินนิสเฟล วัดปริมาณน้ำฝนสูงสุดรายวันเมื่อวันที่ 15 ธันวาคมได้ที่ 149 มิลลิเมตร (5.9 นิ้ว) ขณะที่เมืองคาวลีย์บีชวัดได้ 135 มิลลิเมตร (5.3 นิ้ว) เขื่อนคอปเปอร์โลดฟอลส์ที่อยู่ทางตะวันตกของเมืองแคนส์วัดได้ 130 มิลลิเมตร (5.1 นิ้ว) และที่เมืองมิชชันบีชวัดได้ 98 มิลลิเมตร (3.9 นิ้ว)[19]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 05U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 9 – 12 ธันวาคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1005 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.68 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 9 ธันวาคม สำนักอุตุนิยมวิทยาประกาศว่ามีการพัฒนาของหย่อมความกดอากาศต่ำกำลังอ่อนขึ้น โดยระบบเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตก ผ่านตอนกลางฝั่งตะวันออกของทะเลคอรัล โดยมีระยะห่างจากเมืองทาวน์วิลล์ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือเฉตะวันออกประมาณ 1000 กม.[20]

พายุไซโคลนเกอนางา[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 14 – 16 ธันวาคม (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง 75 กม./ชม. (45 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
996 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.41 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 27 – 28 ธันวาคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1001 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.56 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 27 ธันวาคม สำนักอุตุนิยมวิทยาระบุว่ามีความกดอากาศต่ำเขตร้อนก่อตัวขึ้นในทะเลติมอร์ ห่างจากเมืองดาร์วิน ไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ 490 กม.[21]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน (โมนา)[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 28 – 31 ธันวาคม (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1002 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.59 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 28 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อนกำลังอ่อนก่อตัวขึ้นภายในร่องมรสุม ที่ทอดตัวยาวในตอนเหนือของทะเลคอรัล ซึ่งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของภูมิภาค ใกล้กับแอ่งแปซิฟิกใต้[22]

พายุไซโคลนเพนนี[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 28 ธันวาคม – 9 มกราคม
ความรุนแรง 95 กม./ชม. (60 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
987 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.15 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 28 ธันวาคม มีความกดอากาศต่ำเขตร้อนก่อตัวขึ้นอีกลูก ทำให้เดือนธันวาคมฤดูกาลนี้ มีกิจกรรมเยอะในแง่ของการก่อตัวของความกดอากาศต่ำเขตร้อน โดยสำนักอุตุนิยมวิทยาระบุว่านี่เป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนที่ก่อตัวขึ้นลูกที่สาม[22] ในร่องมรสุม ที่ทอดตัวยื่นออกมาจากทะเลเขตร้อนของทะเลคอรัลในฝั่งตะวันออก ไปยังทะเลติมอร์ในฝั่งตะวันตก[23] การฟื้นคืนของมรสุมและกิจกรรมการพาความร้อนในภูมิภาค มีความเกี่ยวเนื่องกับการมีกำลังปานกลาง-กำลังแรงเป็นจังหวะ (moderate-strength pulse) ของการแกว่งไปมาของแมดเดน–จูเลียน ที่เคลื่อนที่ไปทางตะวันออกผ่านทวีปทะเล[24] ความกดอากาศต่ำ 09U ตั้งอยู่ใกล้กับชายฝั่งตะวันออกของคาบสมุทรเคปยอร์ก และถูกประเมินโดยสำนักอุตุนิยมวิทยาให้มีโอกาสสูง ที่จะทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุหมุนเขตร้อนภายในสามวัน เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย[22]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 29 – 30 ธันวาคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1007 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.74 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 29 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อนลูกที่สี่ก่อตัวขึ้นเขตตะวันออก ทางใต้ของเกาะทากูลา ประเทศปาปัวนิวกินี[22]
  • วันที่ 30 ธันวาคม ระบบความกดอากาศต่ำเขตร้อนสลายตัวไป[25]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 30 ธันวาคม – 2 มกราคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1005 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.68 นิ้วปรอท)
  • วันที่ 30 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อนก่อตัวขึ้นในมหาสมุทรอินเดีย ทางตอนใต้ของเกาะชวา ประเทศอินโดนีเซีย[26]
  • วันที่ 2 มกราคม เนื่องจากสภาพของบรรยากาศที่ไม่เอื้ออำนวยต่อการพัฒนาของระบบ ทำให้ความกดอากาศต่ำเขตร้อนไม่ทวีกำลังแรงขึ้น ท้ายสุดระบบคดเคี้ยวไปมาอยู่ทางใต้ของประเทศอินโดนีเซีย ก่อนจะสลายตัวไป[27]

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 11U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 15 – 23 มกราคม (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1004 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.65 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงไรลีย์[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (SSHWS)
ระยะเวลา 21 มกราคม – 2 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง 120 กม./ชม. (75 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
974 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.76 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 13U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
ระยะเวลา 21 – 25 มกราคม
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
999 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.5 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 6 – 9 กุมภาพันธ์
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
994 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.35 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนโอมา[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 7 กุมภาพันธ์ – 22 กุมภาพันธ์
(ออกนอกแอ่งไปเมื่อวันที่ 11 และกลับเข้ามาอีกครั้งในวันที่ 21 และออกนอกแอ่งอีกครั้งในวันที่ 22)
ความรุนแรง 95 กม./ชม. (60 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
977 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.85 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 15U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 6 – 11 มีนาคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1007 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.74 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงซะแวนนาห์[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 3 (SSHWS)
ระยะเวลา 7 – 17 มีนาคม (ออกนอกแอ่ง)
ความรุนแรง 175 กม./ชม. (110 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
951 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.08 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
Clockwise vortex
ระยะเวลา 13 – 14 มีนาคม
ความรุนแรง ไม่ทราบความเร็วลม
1006 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.71 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงเทรเวอร์[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 3 (SSHWS)
ระยะเวลา 15 – 26 มีนาคม
ความรุนแรง 175 กม./ชม. (110 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
950 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.05 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงวิรอนิกา[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 4 (SSHWS)
ระยะเวลา 18 – 28 มีนาคม
ความรุนแรง 195 กม./ชม. (120 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
938 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 27.7 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนกำลังแรงวอลลิซ[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (SSHWS)
ระยะเวลา 1 – 16 เมษายน
ความรุนแรง 120 กม./ชม. (75 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
980 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 28.94 นิ้วปรอท)

สืบเนื่องจากการหยุดลงของร่องมรสุมที่มีมีพลัง ซึ่งมีส่วนช่วยทำให้เกิดการก่อตัวของพายุไซโคลนกำลังแรงเทรเวอร์และเวรอนิกาในสองสัปดาห์ก่อนหน้า การเพิ่มขึ้นของกระแสพัดข้ามเส้นศูนย์สูตรจากมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือจึงนำไปสู่การพัฒนาขึ้นอีกครั้งของร่องมรสุมกำลังอ่อน ในทะเลเขตร้อนทางเหนือของทวีปออสเตรเลีย[28] การกลับมาของลักษณะแบบนี้มีส่วนรับผิดชอบในการสร้างสภาพบรรยากาศที่มีส่วนสนับสนุนการก่อตัวของความกดอากาศต่ำเขตร้อน[28]

  • วันที่ 1 เมษายน สำนักงานดาร์วิน สำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลีย (BOM) ได้ระบุว่ามีความกดอากาศต่ำเขตร้อนกำลังอ่อนก่อตัวขึ้นเหนือทะเลอาราฟูรา และเคลื่อนตัวอยู่ภายในร่องมรสุมกำลังอ่อนที่ก่อตัวขึ้นใหม่ ต่อมาสำนักอุตุนิยมวิทยาให้รหัสกับพายุนี้ว่า 21U[29]
  • วันที่ 6 เมษายน เวลา 02.00 AWST (หรือ 18.00 UTC ของวันที่ 5 เมษายน) ความกดอากาศต่ำเขตร้อนได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 1 ตามมาตราของออสเตรเลีย และได้รับชื่อ วอลลิซ (Wallace) จากสำนักอุตุนิยมวิทยา
  • วันที่ 7 เมษายน เวลา 00.00 UTC วอลลิซได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 2 หลังจากที่ทวีกำลังแรงอย่างช้า ๆ มาในช่วงระยะเวลาหนึ่ง อันเป็นผลมาจากการถูกลมเฉือนแนวตั้งกำลังแรงขัดขวางการพัฒนา[30]
  • วันที่ 8 เมษายน เวลา 18.00 UTC วอลลิซทวีกำลังขึ้นเป็นพายุไซโคลนกำลังแรงระดับ 3 โดยได้รับการยืนยันว่าวอลลิซเป็นพายุไซโคลนกำลังแรงอยู่เพียงหกชั่วโมง ก่อนจะอ่อนกำลังลงอย่างรวดเร็วเนื่องจากลมเฉือนแนวตั้งกำลังแรง[31]
  • วันที่ 10 เมษายน เวลา 00.00 UTC วอลลิซอ่อนกำลังลงเป็นความกดอากาศต่ำเขตร้อนที่มีแรงของพายุเกล ซึ่งมีกำลังอ่อนกว่าระดับพายุไซโคลนตามมาตราของออสเตรเลีย

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 22U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 5 – 15 เมษายน
ความรุนแรง 65 กม./ชม. (40 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
1005 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.68 นิ้วปรอท)

ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 23U[แก้]

บริเวณความกดอากาศต่ำเขตร้อน (มาตราออสเตรเลีย)
พายุดีเปรสชันเขตร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 21 – 26 เมษายน
ความรุนแรง 55 กม./ชม. (35 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
998 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.47 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนลีลี[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 4 – 11 พฤษภาคม
ความรุนแรง 75 กม./ชม. (45 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
997 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.44 นิ้วปรอท)

พายุไซโคลนแอนน์[แก้]

พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 (มาตราออสเตรเลีย)
พายุโซนร้อน (SSHWS)
ระยะเวลา 9 (เข้ามาในแอ่ง) – 18 พฤษภาคม
ความรุนแรง 95 กม./ชม. (60 ไมล์/ชม.) (10 นาที)
993 เฮกโตปาสกาล (มิลลิบาร์ 29.32 นิ้วปรอท)

รายชื่อพายุ[แก้]

สำนักอุตุนิยมวิทยา[แก้]

ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2551–52 มีรายชื่อพายุเพียงชุดเดียวที่สำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียประกาศใช้ โดยสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียได้แบ่งศูนย์เตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนในประเทศออสเตรเลียออกเป็นสามศูนย์ ได้แก่ ศูนย์เพิร์ท, ศูนย์ดาร์วิน และศูนย์บริสเบน[32] โดยมีหน้าที่ตรวจสอบพายุหมุนเขตร้อนทั้งหมดที่ก่อตัวในภูมิภาคออสเตรเลีย รวมถีงทำหน้าที่ออกคำแนะนำพิเศษให้ทั้งพื้นที่รับผิดชอบของ TCWC จาการ์ตาหรือ TCWC พอร์ตมอร์สบีด้วย โดยในฤดูกาล 2561–2562 นี้มีชื่อของสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียถูกใช้ทั้งสิ้น 8 ชื่อ ดังตาราง

รายชื่อพายุหมุนเขตร้อนของสำนักอุตุนิยมวิทยาออสเตรเลียในฤดูกาล 2561–2562
โอเวน
(Owen) 		เพนนี
(Penny) 		ไรลีย์
(Riley) 		ซะแวนนาห์
(Savannah) 		เทรเวอร์
(Trevor) 		วิรอนิกา
(Veronica) 		วอลลิซ
(Wallace) 		แอนน์
(Ann)

TCWC จาการ์ตา[แก้]

ศูนย์เตือนพายุหมุนเขตร้อนในจาการ์ตา ทำการติดตามพายุหมุนเขตร้อนในขอบเขตตั้งแต่เส้นศูนย์สูตรลงไปทางใต้ถึงเส้นขนานที่ 11 องศาใต้ และระหว่างเส้นเมริเดียนที่ 90 องศาตะวันออกไปจนถึง 145 องศาตะวันออก เมื่อพายุดีเปรสชันเขตร้อนใดทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนในขอบเขตรับผิดชอบของ JTWC จาการ์ตานี้ พายุลูกนั้นจะได้รับชื่อจากทางศูนย์ฯ[32] โดยในฤดูกาล 2561–2562 มีพายุหมุนเขตร้อนที่ได้รับจาก JTWC จาการ์ตาทั้งสิ้น 2 ชื่อ ดังตาราง

รายชื่อพายุหมุนเขตร้อนของ JTWC จาการ์ตา
ในฤดูกาล 2561–2562
เกอนางา (Kenanga) ลีลี (Lili)

TCWC พอร์ตมอร์สบี[แก้]

พายุหมุนเขตร้อนที่ก่อตัวขึ้นในระหว่างขอบเขตตั้งแต่เส้นศูนย์สูตรลงไปทางใต้จนถึงเส้นขนานที่ 11 องศาใต้ และระหว่างเส้นเมริเดียนที่ 151 องศาตะวันออกไปทางตะวันออกจนถึงเส้นเมริเดียนที่ 160 องศาตะวันออก จะได้รับชื่อจากศูนย์เตือนพายุหมุนเขตร้อนในพอร์ตมอร์สบี ประเทศปาปัวนิวกินี บริเวณนี้บริเวณที่พบการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนได้ยาก และไม่มีพายุหมุนเขตร้อนก่อตัวและมีกำลังขึ้นจนได้รับชื่อมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2550 แล้ว[33] โดยฤดูกาล 2561–2562 ไม่มีพายุหมุนเขตร้อนใดได้รับชื่อจาก TCWC พอร์ตมอร์สบี

ผลกระทบ[แก้]

ชื่อ ระหว่างวันที่ ความรุนแรงสูงสุด ความเร็วลม
เฉลี่ย 		ความกดอากาศ พื้นที่ผลกระทบ ความเสียหาย
(AUD) 		ความเสียหาย
(USD) 		ผู้เสียชีวิต อ้างอิง
ลีอูอา 26 – 29 กันยายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 55 กม./ชม. 995 hPa (29.38 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน ไม่มี ไม่มี ไม่มี
บูชรา 9 – 16 พฤศจิกายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 55 กม./ชม. 1004 hPa (29.65 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
TL 14 – 18 พฤศจิกายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1005 hPa (29.68 นิ้วปรอท) เกาะชวา, เกาะคริสต์มาส ไม่มี ไม่มี ไม่มี
โอเวน 29 พฤศจิกายน – 15 ธันวาคม พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 150 กม./ชม. 956 hPa (28.23 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, ปาปัวนิวกินี, รัฐควีนส์แลนด์,
นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี		 &000000003476000000000034.8 ล้าน &000000002500000000000025 ล้าน 1 [18][34]
TL 9 – 12 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1005 hPa (29.68 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, รัฐควีนส์แลนด์ ไม่มี ไม่มี ไม่มี
เกอนางา 14 – 16 ธันวาคม พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 75 กม./ชม. 996 hPa (29.41 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
เพนนี 26 ธันวาคม – 9 มกราคม พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 95 กม./ชม. 989 hPa (29.15 นิ้วปรอท) ปาปัวนิวกินี, รัฐควีนส์แลนด์ เล็กน้อย เล็กน้อย ไม่มี
TL 27 – 28 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1001 hPa (29.56 นิ้วปรอท) เกาะติมอร์, นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
โมนา 28 – 31 ธันวาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1002 hPa (29.59 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน ไม่มี ไม่มี ไม่มี
TL 30 ธันวาคม – 2 มกราคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1005 hPa (29.68 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
11U 15 – 29 มกราคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1004 hPa (29.65 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
ไรลีย์ 19 – 30 มกราคม พายุไซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 120 กม./ชม. 974 hPa (28.76 นิ้วปรอท) รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย ไม่มี ไม่มี ไม่มี
13U 21 – 25 มกราคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 55 กม./ชม. 999 hPa (29.50 นิ้วปรอท) รัฐควีนส์แลนด์ ไม่มี ไม่มี ไม่มี
โอมา 7 – 22 กุมภาพันธ์ พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 100 กม./ชม. 979 hPa (28.91 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, รัฐควีนส์แลนด์, รัฐนิวเซาท์เวลส์ &0000000000700000000000700 พัน &0000000000500000000000500 พัน 1
15U 6 – 11 มีนาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1007 hPa (29.74 นิ้วปรอท) หมู่เกาะมาลูกู ไม่มี ไม่มี ไม่มี
ซะแวนนาห์ 7 – 17 มีนาคม พายุโซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 175 กม./ชม. 951 hPa (28.08 นิ้วปรอท) เกาะชวา, เกาะคริสต์มาส, หมู่เกาะโคโคส (คีลิง) &00000000068700000000006.87 ล้าน &00000000048400000000004.84 ล้าน 12 [35][36]
18U 13 – 14 มีนาคม ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1006 hPa (29.71 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
เทรเวอร์ 15 – 26 มีนาคม พายุโซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 175 กม./ชม. 950 hPa (28.05 นิ้วปรอท) ปาปัวนิวกินี, รัฐควีนส์แลนด์, นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี &00000000010000000000001 ล้าน &0000000000710000000000710 พัน ไม่มี
วิรอนิกา 18 – 31 มีนาคม พายุโซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 4 195 กม./ชม. 938 hPa (27.70 นิ้วปรอท) เกาะติมอร์, รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย &00000022000000000000002.2 พันล้าน &00000016000000000000001.6 พันล้าน ไม่มี [37]
TL 31 มีนาคม – 3 เมษายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 1005 hPa (29.68 นิ้วปรอท) ภาคตะวันออกเฉียงใต้ของปาปัวนิวกินี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
วอลลิซ 1 – 16 เมษายน พายุโซโคลนเขตร้อนกำลังแรงระดับ 3 120 กม./ชม. 980 hPa (28.94 นิ้วปรอท) นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี, หมู่เกาะมาลูกู, รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย,
เกาะติมอร์, หมู่เกาะโคโคส (คีลิง)		 ไม่มี ไม่มี ไม่มี
22U 5 – 15 เมษายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน 65 กม./ชม. 1005 hPa (29.68 นิ้วปรอท) เกาะนิวกินี, รัฐควีนส์แลนด์, นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี,
รัฐเวสเทิร์นออสเตรเลีย		 ไม่มี ไม่มี ไม่มี
TL 21 – 26 เมษายน ความกดอากาศต่ำเขตร้อน ไม่ได้ระบุ 998 hPa (29.47 นิ้วปรอท) ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มี
ลีลี 4 – 11 พฤษภาคม พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 1 75 กม./ชม. 997 hPa (29.44 นิ้วปรอท) อินโดนีเซียตะวันออก, ติมอร์ตะวันออก, นอร์เทิร์นเทร์ริทอรี ไม่ทราบ ไม่ทราบ ไม่มี
แอนน์ 9 – 18 พฤษภาคม พายุไซโคลนเขตร้อนระดับ 2 95 กม./ชม. 993 hPa (29.32 นิ้วปรอท) หมู่เกาะโซโลมอน, นิวแคลิโดเนีย, รัฐควีนส์แลนด์ ไม่มี ไม่มี ไม่มี
สรุปฤดูกาล
25 ลูก 26 กันยายน – 18 พฤษภาคม 195 กม./ชม. 938 hPa (27.70 นิ้วปรอท) &00000022430000000000002.24 พันล้าน &00000016310000000000001.63 พันล้าน 14


ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 National Climate Centre (8 October 2018). "Australian Tropical Cyclone Outlook for 2018 to 2019: Lower number of cyclones likely for Australia". Australian Bureau of Meteorology. สืบค้นเมื่อ 8 October 2018.
  2. ↑ Perth Tropical Cyclone Warning Centre (10 October 2016). "Western Australia Seasonal Tropical Cyclone Outlook 2016–17". Australian Bureau of Meteorology. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 December 2016. สืบค้นเมื่อ 10 October 2016.
  3. ↑ "12 UTC Gradient Level Wind Analysis Chart". Bureau of Meteorology. 1 November 2018.
  4. ↑ "Tropical Activity Bulletin" (PDF). Météo-France La Réunion. 9 November 2018.
  5. ↑ "Moderate Tropical Storm Bouchra Forecast Track Map". Météo-France La Réunion. 10 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 November 2018.
  6. ↑ "Current Tropical Cyclone Basin Activity". Meteorology, Climatology and Geophysical Agency. 10 พฤศจิกายน 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 ตุลาคม 2018.
  7. ↑ "Tropical Cyclone 04S Warning #1". Joint Typhoon Warning Center. 10 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2018.
  8. ↑ "Tropical Activity Bulletin" (PDF). Météo-France La Réunion. 10 November 2018.
  9. ↑ "Bouchra Analysis Bulletin #2" (PDF). Météo-France La Réunion. 11 November 2018.
  10. ↑ 10.0 10.1 "Tropical Activity Bulletin" (PDF). Météo-France La Réunion. 13 November 2018. สืบค้นเมื่อ 13 November 2018.
  11. ↑ "Western Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 13 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 November 2018. สืบค้นเมื่อ 13 November 2018.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 "Western Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 14 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 November 2018. สืบค้นเมื่อ 14 November 2018.
  13. ↑ "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 29 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 November 2018. สืบค้นเมื่อ 29 November 2018.
  14. ↑ "Tropical Cyclone Formation Alert (Owen)". Joint Typhoon Warning Center. 30 November 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 December 2018. สืบค้นเมื่อ 1 December 2018.
  15. ↑ "Tropical Cyclone 05P (Owen) Warning #1". Joint Typhoon Warning Center. 2 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 December 2018. สืบค้นเมื่อ 2 December 2018.
  16. ↑ 16.0 16.1 "Tropical Cyclone Owen Forecast Track Map #3". Bureau of Meteorology. 2 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 December 2018. สืบค้นเมื่อ 2 December 2018.
  17. ↑ "Tropical Cyclone Owen Advice 39". Bureau of Meteorology. 15 December 2018. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-15. สืบค้นเมื่อ 15 December 2018.
  18. ↑ 18.0 18.1 "Man swept to his death after ex-cyclone Owen's record rain, as crocs let loose". The New Daily. 16 December 2018. สืบค้นเมื่อ 17 December 2018.
  19. ↑ "Ex-Cyclone Owen downgraded to tropical low half a day after crossing Queensland coast". Australian Broadcasting Corporation. 15 December 2018. สืบค้นเมื่อ 15 December 2018.
  20. ↑ "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 9 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 December 2018. สืบค้นเมื่อ 9 December 2018.
  21. ↑ "Western Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 27 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 27 December 2018. สืบค้นเมื่อ 27 December 2018.
  22. ↑ 22.0 22.1 22.2 22.3 "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 28 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 December 2018. สืบค้นเมื่อ 28 December 2018.
  23. ↑ "12 UTC Australian Region MSLP Analysis" (PDF). Bureau of Meteorology. 28 ธันวาคม 2018. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 กันยายน 2018. สืบค้นเมื่อ 28 ธันวาคม 2018.
  24. ↑ "Weekly Tropical Climate Note". Bureau of Meteorology. 18 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 December 2018. สืบค้นเมื่อ 28 December 2018.
  25. ↑ "Eastern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 31 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 January 2019. สืบค้นเมื่อ 1 January 2019.
  26. ↑ "Western Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 30 December 2018. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 December 2018. สืบค้นเมื่อ 30 December 2018.
  27. ↑ "Western Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 3 January 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 January 2019. สืบค้นเมื่อ 3 January 2019.
  28. ↑ 28.0 28.1 "Weekly Tropical Climate Note". Bureau of Meteorology. 26 March 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 April 2019. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019.
  29. ↑ "Northern Region Tropical Cyclone Outlook". Bureau of Meteorology. 1 April 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 April 2019. สืบค้นเมื่อ 1 April 2019.
  30. ↑ "Tropical Cyclone Technical Bulletin #13 (Wallace)". Bureau of Meteorology. 7 April 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 April 2019. สืบค้นเมื่อ 7 April 2019.
  31. ↑ "Tropical Cyclone 23S (Wallace) Warning #16". www.webcitation.org. 2019-04-09. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-04-09. สืบค้นเมื่อ 2019-04-09.
  32. ↑ 32.0 32.1 "Tropical Cyclone Operational plan for the South Pacific & Southeast Indian Ocean, 2014 Edition" (PDF). WMO. สืบค้นเมื่อ 2016-06-12.
  33. ↑ Gary Padgett (2008). "Monthly Global Tropical Cyclone Summary October". Australian Severe Weather. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-07-04. สืบค้นเมื่อ 2013-07-01.
  34. ↑ Weather, Climate & Catastrophe Insight: 2018 Annual Report (PDF) (Report). AON Benfield. January 22, 2019. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (pdf)เมื่อ 2019-02-14. สืบค้นเมื่อ January 24, 2019.
  35. ↑ Bagus, Rahadian (7 March 2019). "Kecelakaan Mobil di Jalan Tol Madiun-Surabaya, Bocah 5 Tahun Tewas" (ภาษาอินโดนีเซีย). Tribunnews. สืบค้นเมื่อ 17 March 2019.
  36. ↑ Muryanto, Bambang (18 March 2019). "Five dead, one missing after flooding, landslides in Yogyakarta". The Jakarta Post. สืบค้นเมื่อ 18 March 2019.
  37. ↑ Dyer, Glenn (2 April 2019). "Rio Confirms Cyclone Veronica Damage". ShareCafe. สืบค้นเมื่อ 2 April 2019.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฤดูพายุไซโคลนภูมิภาคออสเตรเลีย_พ.ศ._2561–2562&oldid=11006778"