การทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ผังงานแสดงระยะการดำเนินงาน 4 ขั้นตอน คือ enrollment (การขึ้นทะเบียน/การรับสมัคร); intervention allocation (การจัดสรรการรักษา); follow-up (ติดตาม); data analysis (การวิเคราะห์ข้อมูล) ของการทดลองแบบสุ่มที่ติดตามกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม/กลุ่มเปรียบเทียบ ผังงานดัดแปลงจากคำแถลงความ CONSORT ปี ค.ศ. 2010[1]

การทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม[2] (อังกฤษ: randomized controlled trial; randomised control trial[3] ตัวย่อ RCT) เป็นการทดลองทางวิทยาศาสตร์แบบหนึ่ง ที่ใช้เป็นมาตรฐานทอง (gold standard) ของการทดลองทางคลินิก มักจะใช้เพื่อตรวจสอบประสิทธิผลและประสิทธิภาพของบริการสุขภาพ (เช่นการแพทย์หรือการพยาบาล) หรือเทคโนโลยีสุขภาพ (เช่นยา อุปกรณ์ทางการแพทย์ หรือวิธีการผ่าตัด) โดยทำในกลุ่มคนไข้ที่เป็นตัวแทนประชากรทางสถิติ (statistical population) และใช้เพื่อรวบรวมข้อมูลอื่น ๆ ที่มีประโยชน์เกี่ยวกับผลลบของการรักษาพยาบาล เช่นปฏิกิริยาเชิงลบต่อยา (adverse drug reactions)

ลักษณะเฉพาะของ RCT ที่ทำทั่ว ๆ ไปก็คือ หลังจากที่มีการประเมินคุณสมบัติการรับเลือกของผู้ร่วมการทดลองแต่ก่อนที่จะเริ่มการรักษาพยาบาล (หรือเงื่อนไขอื่น ๆ ถ้าไม่ใช่การทดลองทางการแพทย์) จะมีการจัดผู้ร่วมการทดลองให้อยู่ในกลุ่มสองกลุ่มโดยสุ่ม กลุ่มหนึ่งจะได้รับการรักษาพยาบาล (หรือเงื่อนไข) ที่เป็นประเด็นการศึกษา อีกกลุ่มหนึ่งจะได้รับการรักษาพยาบาล (หรือเงื่อนไข) อีกอย่างหนึ่งที่เป็นตัวควบคุมหรือเป็นตัวเปรียบเทียบ การจัดกลุ่มโดยสุ่มในการทดลองจริง ๆ นั้นซับซ้อน แต่ว่าถ้าคิดอย่างง่าย ๆ จะเป็นกระบวนการเหมือนกับโยนเหรียญที่สมดุล หลังจากการจัดกลุ่มโดยสุ่ม จะมีการปฏิบัติต่อผู้ร่วมการทดลองทั้งสองกลุ่มเหมือน ๆ กันทุกอย่าง ยกเว้นการรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นศึกษา เช่นวิธีการรักษา การตรวจสอบ การรักษาโดยเป็นผู้ป่วยนอก และ/หรือการติดตามผล ข้อดีที่สำคัญที่สุดของการสุ่มที่ทำถูกต้องก็คือ ช่วยลดระดับ allocation bias คือสร้างความสมดุลขององค์พยากรณ์โรค (prognostic factor) ที่มีในคนไข้ ทั้งที่รู้และไม่รู้ ระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ที่รับการรักษา[4] กล่าวโดยสาระก็คือ คำว่า "สุ่ม" แสดงถึงกระบวนการจัดผู้ร่วมการทดลองให้อยู่ในกลุ่มการทดลองหรือกลุ่มควบคุมโดยเสี่ยงโชค เพื่อที่จะลดระดับความเอนเอียง

แม้ว่าคำว่า "RCT" และ การทดลองแบบสุ่ม (randomized trial) บางครั้งจะใช้เป็นไวพจน์ซึ่งกันและกัน แต่ระเบียบวิธีที่ดีกว่าก็จะใช้คำว่า "RCT" สำหรับการทดลองที่มีกลุ่มควบคุม (control) ที่ไม่ได้รับการรักษาที่เป็นประเด็นศึกษา (placebo-controlled study) หรือรับการรักษาที่มีการทดสอบมาก่อนแล้ว (positive-control study) เท่านั้น ดังนั้น คำว่า การทดลองแบบสุ่ม (randomized trial) ควรใช้เรียกงานศึกษาเปรียบเทียบกลุ่มการทดลองต่าง ๆ โดยที่ไม่มีกลุ่มควบคุม[5] และเช่นกัน แม้ว่าตัวย่อว่า "RCT" จะสามารถขยายเป็น randomized clinical trial (การทดลองทางคลินิกแบบสุ่ม) หรือ randomized comparative trial (การทดลองเปรียบเทียบแบบสุ่ม) แต่ว่า เพื่อที่จะเลี่ยงความคลุมเครือในสิ่งตีพิมพ์ทางวิทยาศาสตร์ จะเป็นระเบียบวิธีที่ดีกว่าถ้าจะใช้ตัวย่อ "RCT" สำหรับการทดลองที่มีกลุ่มควบคุมเท่านั้น และเพราะว่า การทดลองทางคลินิกแบบสุ่มไม่จำเป็นจะต้องมีกลุ่มควบคุม (และงานบางงานไม่สามารถจะมีได้ เพราะว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากหรือว่าไม่ถูกจริยธรรม) ดังนั้น คำว่า randomized controlled clinical trials (การทดลองทางคลินิกแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม) ก็จะเป็นชื่อที่ดีสำหรับงาน RCT ที่เป็นการทดลองทางคลินิก[6][7][8]

ให้สังเกตว่า มีการใช้ RCT ในงานวิจัยสาขาอื่น ๆ อีกด้วย รวมทั้งในสาขาต่าง ๆ ของสังคมศาสตร์ เช่นนิติศาสตร์ การศึกษา และการพัฒนาระหว่างประเทศ (ดูหัวข้อ "ในสังคมศาสตร์")

ประวัติ[แก้]

การทดลองแบบสุ่ม (Randomized experiment) เกิดใช้เป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1885 ในสาขาจิตวิทยาเชิงทดลองโดยบิดาของปรัชญาปฏิบัตินิยม (pragmatism) ชาวอเมริกัน ชาลส์ แซนเดอร์ส เพียร์ซ[9] และในสาขาการศึกษา[10][11][12] ต่อมาในปี ค.ศ. 1923 การทดลองแบบสุ่มก็เริ่มปรากฏในสาขาเกษตรกรรม ทำโดยนักสถิติชาวโปแลนด์-อเมริกัน Jerzy Neyman[13] และนักสถิติชาวอังกฤษเซอร์โรนัลด์ ฟิชเช่อร์ และเป็นงานวิจัยเชิงทดลองและบทความอื่น ๆ ของฟิชเช่อร์นั่นเอง ที่ได้เริ่มสร้างความนิยมให้กับการทดลองแบบสุ่ม[14]

ส่วน RCT ที่ตีพิมพ์เป็นบทความแรกในปี ค.ศ. 1948 เป็นงานชื่อว่า "Streptomycin treatment of pulmonary tuberculosis (การรักษาวัณโรคปอดด้วยสเตรปโตมัยซิน)" พิมพ์ในประเทศอังกฤษ[15][16][17] ซึ่งผู้เขียนท่านหนึ่งก็คือออสติน แบร็ดฟอร์ด ฮิลล์ ผู้ได้รับเครดิตว่า เป็นคนแรกที่ได้ค้นคิด RCT แบบที่ใช้ในปัจจุบัน[18]

โดยปลายคริสต์ศตวรรษที่ 20 ก็มีการยอมรับแล้วว่า RCT เป็นระเบียบวิธีมาตรฐานสำหรับ "การบำบัดโรคที่สมเหตุผล" (rational therapeutics) ในแพทยศาสตร์[19] โดยปี ค.ศ. 2004 มีผลงาน RCT กว่า 150,000 ชิ้นในระบบ Cochrane Library ขององค์กรความร่วมมือคอเครน[18] เพื่อจะเพิ่มคุณภาพของการรายงาน RCT ในสิ่งตีพิมพ์ทางการแพทย์ นักวิทยาศาสตร์และบรรณาธิการนานาชาติกลุ่มหนึ่งได้พิมพ์บทความแถลงชื่อว่า "Consolidated Standards of Reporting Trials (มาตรฐานรวมในการรายงานการทดลอง)" (CONSORT) ในปี ค.ศ. 1996 2001 และ 2010 ซึ่งได้กลายมาเป็นระเบียบที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวาง[1][4]

จริยธรรม[แก้]

มีหลักจริยธรรมที่เรียกว่า "clinical equipoise (ความเสมอภาคทางคลินิก)" ซึ่งก็คือจะเริ่มทำการทดลองได้ก็ต่อเมื่อ "มีความไม่ชัดเจนจริง ๆ ในกลุ่มผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์... เกี่ยวกับการรักษาที่ดีกว่า" เป็นหลักจริยธรรมที่ใช้โดยสามัญในการทดลองทางคลินิก (กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือจะเริ่มการทดลองได้ก็ต่อเมื่อไม่ปรากฏมติของผู้เชี่ยวชาญว่า การรักษาที่เป็นประเด็นจะดีกว่าสิ่งที่เปรียบเทียบหรือไม่)[20] และแม้ว่าจะเป็นหลักที่มีการนำมาใช้ด้วยใน RCT แต่ว่า จริยธรรมเกี่ยวกับ RCT มีเรื่องที่ต้องพิจารณาเป็นพิเศษ

อย่างแรกก็คือ มีการเสนอว่า ความเสมอภาค (คือไม่รู้ว่าจะมีผลดีกว่าหรือไม่) ไม่เป็นเหตุเพียงพอที่จะเริ่มทำการทดลองแบบ RCT[21] อีกอย่างหนึ่งก็คือ "ความเสมอภาคที่เป็นมติของกลุ่ม" (collective equipoise) อาจจะไม่ตรงกับ "ความเสมอภาคที่เป็นมติของตน" คือ ผู้ทำงานวิจัยเองอาจจะเชื่อว่า การรักษาที่เป็นประเด็นมีผลดีกว่า[22] และอย่างสุดท้ายก็คือ มีการใช้ "Zelen's design" ในการออกแบบ RCT ซึ่งสุ่มจัดผู้ร่วมการทดลองเข้ากลุ่ม ก่อนที่ผู้ร่วมการทดลองจะยินยอมรับเงื่อนไขที่เป็นประเด็นการศึกษา ดังนั้น ผู้ที่อยู่ในกลุ่มควบคุมอาจจะไม่รู้ว่าตนเป็นส่วนของการศึกษา และไม่จำเป็นที่จะต้องให้การยินยอมเพื่อจะรับการปฏิบัติรักษาที่เป็นมาตรฐาน (ที่ใช้เปรียบเทียบกับกลุ่มทดลอง) การสุ่มโดยที่ไม่มีการยินยอมเช่นนี้อาจจะถูกจริยธรรมสำหรับ RCT เกี่ยวกับการตรวจคัดโรค (screening) และการรักษาบางอย่าง แต่อาจจะไม่ถูกจริยธรรม "สำหรับการทดลองวิธีการรักษาพยาบาลโดยมาก"[23][24]

การลงทะเบียนการทดลอง[แก้]

ในปี ค.ศ. 2004 International Committee of Medical Journal Editors (คณะกรรมการบรรณาธิการวารสารแพทย์นานาชาติ; ตัวย่อ ICMJE ; เว็บไซต์) ได้ประกาศว่า การทดลองทั้งหมดที่เริ่มการขึ้นทะเบียน (enrollment) หลังวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2005 ต้องลงทะเบียนเพื่อที่จะมีสิทธิการตีพิมพ์ในวารสารชั้นนำที่เป็นสมาชิก 12 วารสารซึ่งรวมทั้ง BMJ, JAMA, NEJM และ The Lancet[25] ถึงกระนั้น โดยปี ค.ศ. 2009 และ 2011 ก็ยังมีการทดลองที่ลงทะเบียนช้า หรือไม่ได้ลงทะเบียนเลย[26][27]

ประเภท[แก้]

โดยแบบ[แก้]

การจัดประเภทอย่างหนึ่งก็คือโดยแบบงานศึกษา โดยเรียงลำดับจากแบบที่มีใช้มากที่สุดไปยังที่ใช้น้อยที่สุดในสิ่งตีพิมพ์เกี่ยวกับสุขภาพพยาบาล แบบหลัก ๆ ของ RCT มีดังต่อไปนี้[28]

  • Parallel study - มีการจัดผู้ร่วมการทดลองแต่ละคนให้อยู่ในกลุ่มโดยสุ่ม ผู้ร่วมการทดลองทั้งหมดในกลุ่มจะได้รับ (หรือไม่ได้รับ) การรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นศึกษา
  • Crossover study (การศึกษาข้ามกลุ่ม) - ในช่วงการศึกษา ผู้ร่วมการทดลองแต่ละคนจะได้รับ (หรือไม่ได้รับ) การรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นการศึกษาตามลำดับสุ่ม[29][30]
  • Cluster randomised controlled trial - มีการจัดชุมชนทั้งกลุ่ม (เช่นทั้งหมู่บ้าน หรือทั้งโรงเรียน) โดยสุ่มให้รับการรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นศึกษาหรือไม่ได้รับ
  • Factorial experiment - มีการจัดผู้ร่วมการทดลองโดยสุ่มให้อยู่ในกลุ่มที่จะได้รับการรักษาพยาบาลหรือไม่ได้รับ โดยเป็นแบบผสม (เช่น กลุ่ม 1 รับวิตามิน X และวิตามิน Y; กลุ่ม 2 รับวิตามิน X และยาหลอก Y; กลุ่ม 3 รับยาหลอก X และวิตามิน Y; และกลุ่ม 4 รับยาหลอก X และยาหลอก Y)

ในงานวิเคราะห์ RCT 616 งานที่มีการสร้างดัชนีใน PubMed ช่วงเดือนธันวาคม ปี ค.ศ. 2006 พบว่า 78% เป็นแบบ parallel; 16% เป็นแบบ crossover; 2% เป็นแบบ split-body; 2% เป็นแบบ cluster; และ 2% เป็นแบบ factorial[28]

โดยประสิทธิศักย์และประสิทธิผล[แก้]

RCT สามารถจัดให้เป็นประเภท "explanatory" (สำหรับอธิบาย) หรือ "pragmatic" (สำหรับปฏิบัติ)[31] คือ RCT สำหรับอธิบายจะตรวจสอบประสิทธิศักย์ (efficacy) ภายใต้สิ่งแวดล้อมสถานการณ์ที่มีในงานวิจัยและที่มีระดับการควบคุมสูง โดยมีผู้ร่วมการทดลองที่มีการคัดเลือกในระดับสูง[31] ส่วน RCT สำหรับปฏิบัติจะตรวจสอบประสิทธิผล (effectiveness) ในข้อปฏิบัติที่ใช้ในการรักษาพยาบาลตามปกติประจำวัน โดยมีผู้ร่วมการทดลองที่ไม่ได้ทำการคัดเลือก ภายใต้สถานการณ์สิ่งแวดล้อมจริง ๆ ที่ยืดหยุ่นได้ ดังนั้น RCT สำหรับปฏิบัติจะให้ความรู้เพื่อการตัดสินใจในการปฏิบัติจริง ๆ[31]

โดยสมมุติฐานว่าเหนือกว่า ไม่แย่กว่า และเสมอกัน[แก้]

วิธีการจัดประเภทของ RCT อีกประเภทหนึ่งจัดเป็น "superiority trials" (การทดสอบความเหนือกว่า) "noninferiority trials" (การทดสอบความไม่แย่กว่า) และ "equivalence trials" (การทดสอบความเสมอกัน) ซึ่งมีความแตกต่างกันโดยทั้งระเบียบวิธีและโดยการรายงาน[32] RCT โดยมากเป็นการทดสอบความเหนือกว่า ซึ่งมีสมมุติฐานว่า การรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นจะเหนือกว่าการปฏิบัติวิธีอื่นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ[32] RCT บางส่วนเป็นการทดสอบความไม่แย่กว่า "เพื่อจะกำหนดว่า การรักษาพยาบาลใหม่นั้นไม่แย่กว่าการรักษาพยาบาลที่เป็นตัวเปรียบเทียบ"[32] ส่วน RCT ที่เหลือเป็นการทดสอบความเสมอกัน ที่มีสมมุติฐานว่า ผลของการรักษาพยาบาลทั้งสองไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างกันได้[32]

การสุ่ม[แก้]

ข้อดีของการสุ่มที่ถูกต้องใน RCT รวมทั้ง[33]

  • "กำจัดความเอนเอียงในการจัด (คนไข้)ให้ได้รับการรักษาพยาบาล (treatment assignment)" โดยเฉพาะก็คือกำจัดความเอนเอียงประเภทความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) และปัจจัยกวน (confounding)
  • "ช่วยอำพรางวิธีการรักษาพยาบาลจากผู้ทำการตรวจสอบ จากผู้ร่วมการทดลอง และจากผู้ประเมินผล"
  • "เปิดโอกาสให้ใช้ทฤษฎีความน่าจะเป็นที่จะแสดงค่าความเป็นไปได้ว่า ความแตกต่างของผลที่ได้ในระหว่างกลุ่มการรักษาเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ (chance)"

มีขั้นตอนสองขั้นในการจัดกลุ่มคนไข้โดยสุ่ม ขั้นแรกเป็นการเลือกวิธีการสุ่ม (randomization procedure) ที่สร้างลำดับการจัดกลุ่มที่พยากรณ์ไม่ได้ นี่อาจจะเป็นการสุ่มแบบง่าย ๆ โดยจัดให้คนไข้อยู่ในกลุ่มต่าง ๆ โดยมีความน่าจะเป็นเท่า ๆ กัน หรืออาจจะเป็นแบบ "restricted" (จำกัด) หรืออาจะเป็นแบบ "adaptive" (ปรับได้) ขั้นที่สองซึ่งเป็นเรื่องของการปฏิบัติโดยตรงก็คือ การปิดบังการจัดสรร (allocation concealment) ซึ่งหมายถึงการป้องกันอย่างเข้มงวดเพื่อจะให้แน่ใจได้ว่า การจัดกลุ่มคนไข้จะไม่มีการเปิดเผยก่อนขั้นตอนที่จะจัดคนไข้ให้เข้ากลุ่มจริง ๆ (เช่นหลังจากที่คนไข้ได้ยินยอมตกลงเข้าร่วมการทดลองแล้ว) ยกตัวอย่างเช่น วิธีการจัดกลุ่มอย่างเป็นระบบที่ไม่ใช่เป็นการสุ่ม เช่นการสลับให้คนไข้หนึ่งอยู่ในกลุ่มหนึ่ง และคนไข้ต่อไปอยู่ในอีกกลุ่มหนึ่ง อาจทำให้เกิด "โอกาสเกิดความมัวหมองโดยหาประมาณไม่ได้" และเป็นการทำลายการปิดบังการจัดสรร[33]

การเลือกการสุ่ม[แก้]

การสุ่มที่สมบูรณ์จะทำให้สำเร็จจุดมุ่งหมายดังต่อไปนี้คือ[34]

  • เพิ่มกำลังทางสถิติ (statistical power) ให้สูงสุด โดยเฉพาะเมื่อมีการวิเคราะห์หารูปแบบในกลุ่มย่อย (Subgroup analysis) คือ โดยทั่ว ๆ ไปแล้ว การมีกลุ่มเท่า ๆ กันจะทำให้มีกำลังทางสถิติในระดับสูงสุด แต่ว่า ในการวิเคราะห์บางชนิด การมีกลุ่มไม่เท่ากันอาจจะมีอานุภาพยิ่งกว่า (เช่น การใช้ Dunnett’s procedure เพื่อเปรียบเทียบการใช้ยาหลอกเทียบกับการใช้ยาทดลองหลาย ๆ ขนาด[35]) และอาจจะจำเป็นเพื่อเหตุผลที่ไม่เกี่ยวกับการวิเคราะห์ (เช่น คนไข้อาจจะสนใจที่จะเข้าร่วมการทดลองมากกว่า ถ้ามีโอกาสสูงกว่าที่จะได้รับการรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็น หรือเช่น องค์กรที่มีหน้าที่ควบคุมทางกฎหมายอาจจะมีกฎบังคับให้มีคนไข้อย่างน้อยที่สุดในกลุ่มทดลองที่เป็นประเด็นการศึกษา)[36]
  • ลดระดับความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) ให้ต่ำที่สุด คือ ความเอนเอียงอาจจะเกิดขึ้นถ้าผู้ทำการทดลองเลือกคนไข้เข้ากลุ่มโดยมีความเอนเอียง โดยจะตั้งใจก็ดีหรือโดยเกิดขึ้นใต้จิตสำนึกก็ดี กระบวนการสุ่มที่ดีจะพยากรณ์ไม่ได้ ดังนั้น ผู้ทำการทดลองจะไม่สามารถเดาว่าคนไข้จะจัดเข้ากลุ่มไหนโดยอาศัยการจัดกลุ่มที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้าย ความเสี่ยงต่อ selection bias จะมีระดับสูงสุดถ้าผู้ทำการทดลองรู้การจัดการรักษาพยาบาลครั้งสุดท้ายของคนไข้ (เช่นการทดลองที่ไม่ได้อำพราง) หรือสามารถเดาได้ (อาจจะเป็นเพราะยามีผลข้างเคียงที่ไม่เหมือนใคร)
  • ลดระดับ allocation bias ให้ต่ำที่สุด (หรือ confounding) คือ ความเอนเอียงนี้อาจเกิดขึ้นได้เมื่อ covariate (ตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว) ที่มีอิทธิพลต่อผล ไม่มีการกระจายตัวอย่างสม่ำเสมอระหว่างกลุ่มต่าง ๆ ดังนั้นผลของการรักษาพยาบาล จึงเกิดความสับสนกับผลของตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว (คือเกิด accidental bias[33][37]) ถ้าการสุ่มทำให้เกิดความไม่สมดุลของตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว ที่มีความสัมพันธ์กับผลที่ได้ในระหว่างกลุ่มการทดลอง ค่าประเมินของผลที่ได้อาจจะมีความเอนเอียงถ้าไม่ได้ปรับผลที่ได้จากตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว (ซึ่งอาจจะเป็นค่าที่ไม่ได้วัดและดังนั้นจึงปรับไม่ได้)

อย่างไรก็ดี ไม่มีวิธีการสุ่มอย่างใดอย่างหนึ่งที่สามารถให้ถึงจุดมุ่งหมายเหล่านี้ได้ในทุก ๆ สถานการณ์ ดังนั้น นักวิจัยจะต้องเลือกวิธีใดวิธีหนึ่งสำหรับงานศึกษา อาศัยการเปรียบเทียบข้อดีและข้อเสียของวิธีการสุ่ม

การสุ่มแบบง่าย ๆ[แก้]

การสุ่มแบบง่าย ๆ (simple randomization) นี้เป็นวิธีที่ใช้โดยสามัญที่สุดและเข้าใจได้ง่ายที่สุด คล้ายกับ การโยนเหรียญที่สมดุลซ้ำ ๆ[33] โดยมีชื่ออื่นว่า การสุ่มสมบูรณ์ (complete randomization) หรือ การสุ่มไม่จำกัด (unrestricted randomization) เป็นการสุ่มที่ทนทานต่อทั้งความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) และทั้ง accidental bias แต่ว่า จุดอ่อนของวิธีนี้ก็คืออาจจะทำให้กลุ่มต่าง ๆ มีขนาดไม่เท่ากันใน RCT ที่มีขนาดตัวอย่างน้อย ดังนั้น จึงมีการแนะนำให้ใช้สำหรับ RCT ที่มีผู้ร่วมการทดลองมากกว่า 200 คนเท่านั้น[38]

การสุ่มแบบจำกัด[แก้]

เพื่อให้ขนาดกลุ่มต่าง ๆ เท่ากันใน RCT ที่มีตัวอย่างน้อย จึงมีการแนะนำการใช้การสุ่มแบบจำกัด (restricted randomization) วิธีใดวิธีหนึ่ง[38] การสุ่มแบบจำกัดประเภทหลัก ๆ ที่ใช้ใน RCT รวมทั้ง

  • Randomized block design หรือ blocked randomization (การสุ่มแบบบล็อก) ที่มีการกำหนด "block size" (ขนาดบล็อก) และ "allocation ratio" (อัตราส่วนการจัดกลุ่ม) โดยที่ผู้ร่วมการทดลองของแต่ละบล็อกจะมีการจัดกลุ่มโดยสุ่ม[33] ยกตัวอย่างเช่น ถ้ามีขนาดบล็อกเท่ากับ 6 และอัตราส่วนการจัดกลุ่มเป็น 2:1 ก็จะมีการจัดกลุ่มโดยสุ่มเป็นคน 4 คนในกลุ่มหนึ่ง และ 2 คนในอีกกลุ่มหนึ่ง การสุ่มประเภทนี้สามารถผสมกับ "stratified randomization" (การสุ่มแบบแบ่งชั้น) เช่นในการทดลองแบบหลายศูนย์ (multicenter trial) แต่ละศูนย์จะมีการสุ่มในกลุ่มของตนเอง "เพื่อจะให้มีความสมดุลของลักษณะผู้ร่วมการทดลองต่าง ๆ ในแต่ละกลุ่ม"[4] กรณีพิเศษของการสุ่มแบบบล็อกก็คือ (random allocation) ที่ตัวอย่างทั้งหมดจะรวมอยู่ในบล็อกเดียว[33] ข้อเสียสำคัญอย่างหนึ่งของการสุ่มโดยวิธีนี้ก็คือ แม้ว่าขนาดของบล็อกจะใหญ่และคนในบล็อกจะมีความต่าง ๆ กันโดยสุ่ม การใช้วิธีนี้ก็ยังอาจจะนำไปสู่ความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias)[34] ข้อเสียอีกอย่างหนึ่งก็คือ การวิเคราะห์ที่สมบูรณ์จะต้องมีการแบ่งส่วนวิเคราะห์โดยบล็อก[38]
  • Adaptive biased-coin randomization (การสุ่มแบบมีเหรียญเอนเอียงและปรับได้ โดยมี urn randomization เป็นที่รู้จักกันดีที่สุด) โดยวิธีการสุ่มที่ไม่ค่อยสามัญเช่นนี้ ความน่าจะเป็นที่จะจัดเข้าในกลุ่มหนึ่งจะลดลงถ้ากลุ่มนั้นมีคนมากเกินไป และจะเพิ่มขึ้นถ้ากลุ่มนั้นมีคนน้อยเกินไป[33] วิธีการเช่นนี้เชื่อกันว่า เสี่ยงต่อ ความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) น้อยกว่าการสุ่มแบบบล็อก[38]

การสุ่มแบบปรับได้[แก้]

มีวิธีการสุ่มแบบปรับได้ (adaptive randomization) สองอย่างที่ใช้ใน RCT แต่ใช้ไม่บ่อยเท่าการสุ่มแบบง่าย ๆ หรือการสุ่มแบบจำกัด คือ

  • Covariate-adaptive randomization (การสุ่มแบบปรับตามตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว) ซึ่งวิธีหนึ่งที่ใช้ก็คือ minimization คือความน่าจะเป็นในการจัดเข้ากลุ่มจะมีค่าต่าง ๆ กันเพื่อลดความไม่สมดุลของตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว (covariate) ให้น้อยที่สุด[38] เป็นวิธีที่มีทั้งผู้สนับสนุนและผู้ไม่เห็นด้วย[33] เพราะว่า การจัดกลุ่มของบุคคลแรกในกลุ่มเท่านั้นที่เป็นการสุ่มจริง ๆ ดังนั้น วิธีนี้อาจจะไม่สามารถกำจัดความเอนเอียงขององค์ประกอบ (หรือตัวแปรปรวนร่วมเกี่ยว) ที่ซ่อนเร้นต่าง ๆ[4]
  • Response-adaptive randomization (การสุ่มแบบปรับตามผลที่ได้) หรือรู้จักกันว่า outcome-adaptive randomization คือ ความน่าจะเป็นในการจัดเข้ากลุ่มหนึ่ง ๆ จะสูงขึ้น ถ้าคนไข้ก่อน ๆ ในกลุ่มมีการตอบสนองที่เป็นผลบวก[38] แม้ว่าจะมีการอ้างว่า วิธีนี้ถูกจริยธรรมดีกว่าการสุ่มแบบอื่น ๆ ถ้าความน่าจะเป็นของประสิทธิผล ของการรักษาพยาบาลหนึ่ง ๆ มีค่าเพิ่มขึ้นในช่วงการทดลอง แต่ว่า ถึงโดยปี ค.ศ. 1993 นักวิชาการด้านจริยธรรมก็ยังไม่ได้ศึกษาวิเคราะห์วิธีนี้โดยละเอียด[39]

การปิดบังการจัดสรร[แก้]

"Allocation concealment" (การปิดบังการจัดสรร) มีนิยามว่า "วิธีการที่ป้องกันรักษากระบวนการสุ่มเพื่อไม่ให้รู้การรักษาพยาบาลที่จะจัดให้ ก่อนที่คนไข้จะเข้าสู่กระบวนการศึกษา" เป็นเรื่องที่สำคัญใน RCT[40] คือโดยทางปฏิบัติแล้ว เพราะเหตุผลต่าง ๆ เป็นต้นว่าอาจจะมีความเห็นส่วนตัวที่เป็นไปทางใดทางหนึ่งเกี่ยวกับการรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นการศึกษา นักวิจัยทางคลินิกใน RCT อาจจะไม่สามารถรักษาความเป็นกลาง มีเรื่องที่เปิดเผยแบบนิรนามว่า มีนักวิจัยส่องไฟดูซองจดหมายที่ปิดผนึกไว้ หรือว่าเข้าค้นห้องสำนักงานเป็นต้น เพื่อที่จะหาข้อมูลการจัดกลุ่ม เพื่อจะได้มีโอกาสกำหนดการจัดกลุ่มของคนไข้คนต่อไปของตน[41] การกระทำเช่นนี้ทำให้เกิดความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) และปัจจัยกวน (confounders) ซึ่งจะมีน้อยที่สุดถ้ามีวิธีการปิดบังการจัดสรรที่ได้ผล เป็นการกระทำที่ในที่สุดจะบิดเบือนผลของงานศึกษา[33] วิธีการปิดบังการจัดสรรควรจะซ่อนการจัดกลุ่มจากทั้งคนไข้และทั้งนักวิจัย ไม่ให้สามารถรู้ได้จนกระทั่งถึงเวลาจัดคนไข้เข้ากลุ่มทดลองจริง ๆ เช่นหลังจากคนไข้ได้รับสมัคร และให้คำยินยอมเพื่อการรักษาที่ตนก็ยังไม่รู้คือยอมรับว่าตนอาจจะได้การรักษาของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งก็ได้[33]

ระเบียบวิธีมาตรฐานเพื่อให้มั่นใจว่ามีการปิดบังการจัดสรรที่ได้ผล รวมทั้งการใช้ซองเอกสารที่มีเลขตามลำดับที่ปิดทึบ (SNOSE), การใช้กล่องบรรจุยาที่มีเลขตามลำดับมีขนาดมีน้ำหนักมีป้ายและลักษณะอื่นคล้าย ๆ กัน, มีการจัดสรรที่ควบคุมโดยเภสัช, และมีการจัดสรรที่ทำโดยส่วนกลาง[33] มีการแนะนำว่า วิธีการปิดบังการจัดสรรควรจะรวมอยู่ในเกณฑ์วิธีการทดลองทางคลินิก (clinical trial protocol) และควรจะมีการรายงานอย่างละเอียดในสิ่งตีพิมพ์ที่แสดงผลของ RCT แต่ว่า งานศึกษาในปี ค.ศ. 2005 พบว่า RCT ส่วนมากมีเกณฑ์วิธีที่มีการปิดบังการจัดสรรที่ไม่ชัดเจน หรือไม่กล่าวถึงอย่างชัดเจนในงานที่ตีพิมพ์ หรือทั้งสองอย่าง[42] อย่างไรก็ดี ก็ยังมีงานศึกษาในปี ค.ศ. 2008 ของงาน meta-analysis 146 งานซึ่งสรุปว่า RCT ที่มีการปิดบังการจัดสรร (allocation concealment) ไม่เพียงพอหรือไม่ชัดเจนมักจะมีความเอนเอียงไปทางผลบวกต่อเมื่อผลของ RCT เป็นการวัดผลที่เป็นอัตวิสัย (subjective) แต่จะไม่มีเมื่อเป็นการวัดผลที่เป็นปรวิสัย[43]

ให้สังเกตว่า ในประเด็นการปกปิดการจัดสรร (allocation concealment) มักมีความสับสนในเรื่องหลัก ๆ คือ

  • การปกปิดการจัดสรรไม่เหมือนกับการอำพรางการรักษา เพราะการปกปิดการจัดสรรเป็นการปิดไม่ให้รู้กลุ่มหรือการรักษาที่จะสุ่มจัดให้คนไข้ก่อนจะจัดจริง ๆ เท่านั้น เพื่อกันความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) และปัจจัยกวน (confounders) อื่น ๆ[33]:614 ส่วนการทดลองแบบอำพรางจะปิดการรักษาแม้ในช่วงการทดลองเพื่อกันความเอนเอียงอื่น ๆ[40]
  • การปกปิดการจัดสรรอาจจะหมายถึงการปกปิดการจัดกลุ่มรักษา หรือการปกปิดการรักษาที่ทำไปตามลำดับ
  • การสร้างลำดับสุ่มและการปกปิดการจัดสรรเป็นคนละขั้นตอนกัน การสุ่มจัดการรักษาให้คนไข้จะต้องมีทั้งการสร้างลำดับสุ่มที่พยากรณ์ไม่ได้ และทั้งระเบียบวิธีการปกปิดการจัดสรรที่สามารถกันไม่ให้รู้การจัดกลุ่มหรือการจัดการรักษา (treatment assignment)[33]

ขนาดตัวอย่าง[แก้]

จำนวนของผู้ที่รับการรักษาพยาบาล (จะนับโดยจำนวนคนหรือจำนวนกลุ่มก็ดี) ในกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองจะมีผลต่อความแม่นยำของ RCT ถ้าผลการรักษาพยาบาลนั้นเล็กน้อย จำนวนผู้ที่รับการรักษาในกลุ่มทั้งสองอาจจะไม่เพียงพอที่จะปฏิเสธผลว่าง (null hypothesis) เมื่อทำการตรวจสอบโดยสถิติ และความล้มเหลวในการปฏิเสธผลว่างก็จะหมายความว่า การรักษาพยาบาลนั้นไม่มีผลที่มีนัยสำคัญทางสถิติ "ในการทดลองนั้น ๆ" แต่ว่าถ้ามีขนาดตัวอย่างที่เพิ่มขึ้น RCT เช่นเดียวกันอาจจะสามารถแสดงผลของการรักษาพยาบาลที่มีนัยสำคัญทางสถิติ แม้ว่าจะมีผลเพียงเล็กน้อย[44]

การอำพราง[แก้]

ข้อมูลเพิ่มเติม: การทดลองแบบอำพราง

RCT อาจจะเป็นการทดลองแบบอำพราง (blind experiment) คือมี "วิธีการที่ป้องกันผู้ร่วมการทดลอง ผู้ให้ความดูแล หรือผู้ประเมินผล ไม่ให้รู้ว่าผู้ป่วยได้รับการรักษาพยาบาลแบบไหน"[43] โดยที่ไม่เหมือนกับการปิดบังการจัดสรร การอำพรางบางครั้งอาจไม่สมควรหรือว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำใน RCT ยกตัวอย่างเช่น RCT เกี่ยวกับการรักษาพยาบาลที่ต้องอาศัยความร่วมมือเป็นการร่วมกระทำของคนไข้ (เช่น กายภาพบำบัด) ก็จะไม่สามารถอำพรางการรักษาพยาบาลจากคนไข้ได้

ที่สืบ ๆ กันมา RCT แบบอำพรางมักจะจัดประเภทเป็น "อำพรางฝ่ายเดียว" (single-blind) "อำพรางสองฝ่าย" (double-blind) หรือ "อำพรางสามฝ่าย" (triple-blind) แต่ว่า งานศึกษาในปี ค.ศ. 2001 และ 2006 พบว่า ชื่อเหล่านี้มีความหมายต่างกันสำหรับบุคคลต่าง ๆ[45][46] ดังนั้น คำแถลงความ Consolidated Standards of Reporting Trials (CONSORT) ออกเมื่อปี ค.ศ. 2010 จึงกำหนดว่า นักวิจัยและบรรณาธิการไม่ควรใช้คำว่า อำพรางฝ่ายเดียว อำพรางสองฝ่าย หรืออำพรางสามฝ่าย แต่ให้อธิบาย "ถ้ามีการทำ (การอำพราง) ได้ทำต่อใครหลังจากการจัดให้ได้รับการรักษาพยาบาล (เช่น อำพรางผู้ร่วมการทดลอง อำพรางผู้ที่ดูแลรักษา และ/หรืออำพรางผู้ที่ประเมินผล) และทำอย่างไร"[4]

RCT ที่ไม่มีการอำพรางควรเรียกว่า "ไม่อำพราง" (unblinded)[47] หรือว่า "เปิด" (open)[48] หรือถ้าเป็นการให้ยา "open-label"[49] ในปี ค.ศ. 2008 งานวิจัยหนึ่งสรุปว่า ผลการทดลอง RCT ที่ไม่มีการอำพรางมักจะมีความเอนเอียงไปทางผลบวกถ้าผลนั้นวัดโดยวิธีที่เป็นอัตวิสัย (subjective) ไม่ใช่เป็นการวัดที่เป็นปรวิสัย (objective)[43] ยกตัวอย่างเช่น ใน RCT ที่ตรวจสอบการรักษาโรคปลอกประสาทเสื่อมแข็ง (multiple sclerosis) ประสาทแพทย์ที่ไม่ได้รับการอำพรางมีความรู้สึกว่า การรักษาได้ผล แต่ว่า แพทย์ที่มีการอำพรางไม่คิดว่าได้ผล[50] ใน RCT สำหรับปฏิบัติ (pragmatic) แม้ว่าบ่อยครั้งจะไม่ได้อำพรางผู้ร่วมการทดลองและผู้ให้การดูแลรักษา แต่ว่า "ทั้งน่าปรารถนาด้วยและบ่อยครั้งเป็นไปได้ด้วยที่จะอำพรางผู้ประเมิน (ผล) หรือเก็บหาข้อมูลที่เป็นปรวิสัยเพื่อการประเมินผล"[31]

การวิเคราะห์ข้อมูล[แก้]

วิธีการทางสถิติที่ใช้ใน RCT ขึ้นอยู่กับลักษณะข้อมูล รวมทั้ง

  • สำหรับข้อมูลที่ให้ผลเป็นทวิวิภาค คือแบ่งเป็นสองอย่าง สามารถใช้ logistic regression และวิธีอื่น ๆ (ยกตัวอย่างเช่น ใน RCT ที่กำหนดการตอบสนองแบบดำรงอยู่ได้ ของยา peginterferon alfa-2a ต่อไวรัสตับอักเสบชนิดซี[51])
  • สำหรับข้อมูลที่ให้ผลแบบต่อเนื่อง analysis of covariance สามารถใช้ตรวจสอบผลของตัวแปรทำนาย (predictor variable) (เช่น เพื่อตรวจความเปลี่ยนแปลงของไขมันในเลือดหลังจากได้ยาอะโทวาสแตติน ภายหลังจากการเกิดกลุ่มภาวะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน[52])
  • สำหรับข้อมูลที่แสดง time-to-event outcome ที่การวัดข้อมูลอาจไม่สมบูรณ์ (เพราะเหตุ Censoring) การวิเคราะห์โดย survival analysis อาจจะสมควร (เช่นการใช้ Kaplan-Meier estimator และ Cox proportional hazards model ในการวิเคราะห์ช่วงเวลาที่จะเกิดโรคหลอดเลือดหัวใจหลังจากได้รับการบำบัดด้วยการทดแทนฮอร์โมน [hormone replacement therapy] หลังจากหมดระดูแล้ว[53])

ไม่ว่าจะใช้วิธีการทางสถิติใด ๆ เรื่องสำคัญที่ควรพิจารณาเกี่ยวกับการวิเคราะห์ข้อมูลของ RCT รวมทั้ง

  • ควรจะหยุดการทดลองก่อนจะเสร็จเพราะข้อมูลที่ได้แล้วหรือไม่ ยกตัวอย่างเช่น อาจควรที่จะหยุด RCT ก่อนเสร็จเพราะว่าการรักษา "ได้ผลดีหรือมีผลเสียเกินกว่าที่คาด" หรือว่า "ผู้ทำการทดลองพบหลักฐานว่าไม่มีผลแตกต่างที่สำคัญระหว่างวิธีการรักษาของกลุ่มทดลองกับของกลุ่มควบคุม"[4]
  • ระดับที่กลุ่มการทดลองสามารถวิเคราะห์ได้ตามที่สุ่ม คือถ้าสามารถใช้ intention-to-treat analysis (การวิเคราะห์การรักษาตามที่ตั้งใจ) ได้หรือไม่ เพราะว่า การวิเคราะห์การรักษาตามที่ตั้งใจที่สมบูรณ์ "จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อได้ข้อมูลผลที่สมบูรณ์" จากผู้ร่วมการทดลองทั้งหมดตามที่สุ่มเท่านั้น[54] แต่ถ้าข้อมูลผลบางอย่างยังขาดเหลืออยู่ อาจจะทำการวิเคราะห์กรณีที่มีข้อมูลสมบูรณ์และข้อมูลที่เติมให้เต็มโดยเทคนิคทางสถิติแบบ Imputation ได้[4] อย่างไรก็ดี ยิ่งมีผู้ร่วมการทดลองในกลุ่มที่จัดโดยสุ่มดั้งเดิมมากเท่าไร โอกาสที่จะเกิดความเอนเอียงก็จะน้อยลงเท่านั้น[4]
  • ควรจะใช้เทคนิควิเคราะห์แบบ subgroup analysis (การวิเคราะห์เป็นกลุ่มย่อย) หรือไม่ ซึ่งเป็นวิธีที่ "มักจะแนะนำไม่ให้ทำ" เพราะว่า สามารถเกิดปัญหาทางสถิติที่เรียกว่า multiple comparisons problem ที่แสดงผลบวกที่ไม่จริง (false positive) ทำให้ผลที่พบไม่สามารถจะทำซ้ำได้[4]

การรายงานผลของ RCT[แก้]

บทความแถลง "Consolidated Standards of Reporting Trials (มาตรฐานรวมในการรายงานการทดลอง)" (CONSORT) สำหรับปี ค.ศ. 2010 เป็น "รายการคำแนะนำอย่างต่ำที่สุดในการรายงาน RCT โดยเป็นข้อแนะนำอิงหลักฐาน"[55] CONSORT 2010 มีรายการที่ใช้ตรวจสอบ 25 รายการ (และบางรายการจะมีรายการย่อย ๆ) ที่เน้นใช้ในงานที่มี "การจัดกลุ่มแบบสุ่มที่ทำเป็นรายบุคคล แบ่งเป็นสองกลุ่ม ทำแบบ parallel" ซึ่งเป็น RCT แบบที่ใช้สามัญที่สุด[1] และสำหรับแบบการศึกษาของ RCT อื่น มีบทแถลงความที่เรียกว่า "CONSORT extensions" ซึ่งได้รับการเผยแพร่แล้ว[1]

ข้อดี[แก้]

มีการพิจารณาโดยมากว่า RCT เป็นหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่น่าเชื่อถือที่สุดในลำดับชั้นหลักฐาน (hierarchy of evidence) ที่มีอิทธิพลต่อนโยบายและวิธีการรักษาพยาบาล เพราะว่า RCT สามารถลดการแสดงเหตุผลที่ไม่เป็นจริงและความเอนเอียงต่าง ๆ ผลของ RCT หลายงานอาจจะมีการรวบรวมในงานปริทัศน์เป็นระบบ (systematic review) ที่มีการใช้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อเป็นแนวทางในเวชปฏิบัติอิงหลักฐาน (evidence-based medicine)

ตัวอย่างองค์กรวิทยาศาสตร์ที่พิจารณา RCT หรืองานปริทัศน์เป็นระบบของ RCT ว่าเป็นหลักฐานที่มีคุณภาพสูงสุดรวมทั้ง

  • โดยปี ค.ศ. 1998 องค์กรอิสระ คณะกรรมการงานวิจัยสุขภาพและการแพทย์แห่งชาติ (National Health and Medical Research Council) ของประเทศออสเตรเลียกำหนดระดับ "Level I" สำหรับหลักฐานที่ "ได้มาจากงานปริทัศน์เป็นระบบของ RCT ที่เกี่ยวข้องกับประเด็นศึกษาทั้งหมด" และระดับ "Level II" สำหรับหลักฐานที่ "ได้มาจาก RCT ที่มีการออกแบบที่เหมาะสมอย่างน้อยหนึ่งงาน"[56]
  • เริ่มตั้งแต่ปี ค.ศ. 2001 ในการทำคำแนะนำเกี่ยวกับแนวทางการปฏิบัติทางคลินิก คณะทำงานเฉพาะกิจเพื่อการบริการป้องกัน (ทางสุขภาพ) ประเทศสหรัฐอเมริกา (United States Preventive Services Task Force) พิจารณาทั้งการออกแบบและทั้งความสมเหตุสมผล (internal validity) ว่าเป็นตัวบ่งชี้คุณภาพของงานศึกษา[57] และยอมรับว่า "หลักฐานที่ได้มาจากการทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม" ที่มีความสมเหตุสมผล (เช่นอย่างน้อยในระดับ "I-good") ว่าเป็นหลักฐานที่มีคุณภาพดีที่สุดที่หาได้[57]
  • กลุ่ม GRADE Working Group สรุปในปี ค.ศ. 2008 ว่า "การทดลองแบบสุ่มที่ไม่มีข้อจำกัดที่สำคัญ เป็นหลักฐานที่มีคุณภาพสูง"[58]
  • ในประเด็นเกี่ยวกับ "การรักษาบำบัด/การป้องกัน และสมุฏฐานของโรค/ผลเสีย" ศูนย์เวชปฏิบัติอิงหลักฐานออกซฟอร์ด (Oxford Centre for Evidence-based Medicine) โดยปี ค.ศ. 2001 กำหนดหลักฐานระดับ "Level 1a" ว่าเป็นงานปริทัศน์เป็นระบบของ RCT ที่มีผลคล้องจองกัน และกำหนดหลักฐานระดับ "Level 1b" ว่าเป็น "RCT งานหนึ่ง ๆ ที่มีช่วงความเชื่อมั่น (Confidence Interval) ที่แคบ"[59]

ตัวอย่างสำคัญของ RCT ที่มีผลไม่คาดฝัน แล้วช่วยเปลี่ยนวิธีปฏิบัติทางคลินิกรวมทั้ง

  • หลังจากที่ได้รับการอนุมัติจากองค์การอาหารและยาสหรัฐอเมริกา ยาป้องกันหัวใจเสียจังหวะ (antiarrhythmic agents) รวมทั้ง flecainide และ encainide ก็เกิดวางตลาดขายในปี ค.ศ. 1986 และ 1987 ตามลำดับ[60] งานศึกษาที่ไม่มีการสุ่มเกี่ยวกับยาเหล่านั้นแสดงผลบวกอย่างน่าพึงใจ[61] และยอดขายของยาก็เพิ่มขึ้นรวมกันนับเป็นใบสั่งยาถึง 165,000 ชุดต่อเดือนในต้นปี ค.ศ. 1989[60] แต่ว่า ในปีนั้นเอง มีรายงานเบื้องต้นของ RCT ที่สรุปว่า ยาทั้งสองเพิ่มอัตราการตายของคนไข้[62] และหลังจากนั้น ยอดขายของยาทั้งสองจึงได้ลดลง[60]
  • ก่อนปี ค.ศ. 2002 โดยอาศัยงานศึกษาแบบสังเกต (observational studies) แพทย์โดยปกติจะเริ่มการบำบัดด้วยการทดแทนฮอร์โมน (hormone replacement therapy) สำหรับหญิงที่หมดระดูแล้ว เพื่อป้องกันกล้ามเนื้อหัวใจตายเหตุขาดเลือด (myocardial infarction)[61] แต่ว่าในปี ค.ศ. 2002 และ 2004 มีการตีพิมพ์ผลงาน RCT จาก Women's Health Initiative (โครงการริเริ่มสุขภาพหญิง) ที่อ้างว่า หญิงที่รับการบำบัดด้วยการทดแทนฮอร์โมนเอสโทรเจนกับฮอร์โมน progestin มีอัตรากล้ามเนื้อหัวใจตายเหตุขาดเลือดสูงกว่าหญิงที่ได้ยาหลอก และหญิงที่รับการบำบัดด้วยการทดแทนฮอร์โมนเอสโทรเจนเพียงอย่างเดียวมีอุบัติการณ์ของโรคหัวใจที่ไม่ได้ลดลง[53][63] คำอธิบายความแตกต่างระหว่างผลของงานศึกษาแบบสังเกตและ RCT รวมทั้งความแตกต่างระหว่างระเบียบวิธีที่ใช้ การใช้ฮอร์โมน และกลุ่มประชากรที่ศึกษา[64][65] หลังจากการตีพิมพ์ RCT เหล่านี้ การบำบัดด้วยการทดแทนฮอร์โมนจึงได้ลดลง[66]

ข้อเสีย[แก้]

มีบทความมากมายที่แสดงข้อเสียของ RCT[67][68] ข้อเสียที่กล่าวถึงบ่อยที่สุดจะกล่าวในหัวข้อย่อยดังต่อไปนี้

ความเป็นจริงมีความจำกัดนอกการทดลอง[แก้]

ระดับที่ผลของ RCT สามารถใช้ได้จริง ๆ ในสถานการณ์นอกการทดลองมีความต่าง ๆ กัน ซึ่งก็หมายความว่า ระดับ external validity ของ RCT นั้นอาจจะจำกัด[67][69]

องค์ประกอบที่มีอิทธิพลต่อการใช้ผลของ RCT ได้จริง ๆ รวมทั้ง[69]

  • ภูมิภาคที่ทำการทดลอง (คือ การรักษาที่มีผลในประเทศหนึ่งอาจจะใช้ไม่ได้ในอีกประเทศหนึ่ง)
  • ลักษณะต่าง ๆ ของคนไข้ (เช่น RCT อาจจะทำในคนไข้ที่มีพยากรณ์โรค [prognosis] ดีกว่าโดยเฉลี่ย หรืออาจจะไม่รวม "ผู้หญิง เด็ก คนแก่ และบุคคลที่มีอาการโรคที่สามัญทั่วไป"[70])
  • วิธีดำเนินการของงานศึกษา (เช่น คนไข้ใน RCT อาจจะได้รับวิธีแบบถี่ถ้วนในการตรวจวินิจฉัยและการรักษาพยาบาลต่อ ๆ มา ที่ยากที่จะทำได้ในสถานการณ์จริง ๆ)
  • การวัดผล (คือ RCT อาจจะใช้การวัดผลแบบประกอบ [composite measures]) ซึ่งปกติไม่ใช้ในการปฏิบัติทางคลินิก
  • การรายงานที่ไม่สมบูรณ์เกี่ยวกับผลร้ายที่เกิดขึ้นโดยการรักษาพยาบาล

ค่าใช้จ่ายสูง[แก้]

ค่าใช้จ่ายของ RCT อาจจะสูงมาก[68] งานวิจัยหนึ่งพบว่า งาน RCT ในขั้น Phase III 28 งานที่ได้รับทุนจาก National Institute of Neurological Disorders and Stroke (สถาบันโรคทางประสาทและโรคหลอดเลือดสมองแห่งชาติสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นส่วนของสถาบันสุขภาพแห่งชาติ (สหรัฐอเมริกา)) ก่อนปี ค.ศ. 2000 มีค่าใช้จ่ายรวมกันถึง 335 ล้านเหรียญสหรัฐ[71] โดยมีค่าใช้จ่ายเฉลี่ยที่ 12 ล้านเหรียญสหรัฐต่องาน อย่างไรก็ดี ผลตอบแทนการลงทุน (ROI) ของ RCT อาจจะสูง คืองานวิจัยเดียวกันนั้นแหละคาดว่า งาน 28 งานนั้นจะให้ผลกำไรสุทธิต่อสังคมถึง 46 เท่าของเงินทุนภายใน 10 ปี โดยประเมินปีอายุที่เพิ่มขึ้น (quality-adjusted life year) เนื่องจากการใช้ผลการทดลอง ว่ามีมูลค่าเท่ากับ GDP เฉลี่ยต่อคน[71]

ใช้ระยะเวลายาว[แก้]

งาน RCT ใช้เวลาเป็นหลายปีก่อนจะมีการเผยแพร่ และดังนั้นแพทย์จะไม่ได้ข้อมูลเป็นเวลาหลายปี และผลงานอาจจะมีความสำคัญน้อยลงเมื่อพร้อมที่จะเผยแพร่[72]

อาจจะไม่ดีกว่างานศึกษาแบบสังเกต[แก้]

มีงานวิจัย 2 งานในปี ค.ศ. 2000 พิมพ์ในวารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์ที่พบว่า งานศึกษาแบบสังเกต (observational studies) และ RCT โดยรวม ๆ แล้วแสดงผลคล้ายคลึงกัน[73][74] ผลงานเหล่านี้สั่นคลอนความเชื่อว่า "งานศึกษาแบบสังเกตไม่ควรใช้กำหนดการรักษาพยาบาลอิงหลักฐาน" และว่า ผลของงาน RCT เป็น "หลักฐานเกรดดีที่สุด"[73][74] แต่ว่า งานวิจัยในปี ค.ศ. 2001 ที่พิมพ์ใน Journal of the American Medical Association (JAMA) สรุปว่า "ความไม่สอดคล้องกันแบบไม่บังเอิญก็สามารถเกิดขึ้นได้ (คือผลบวกลบที่ต่างกันจริง ๆ โดยไม่บังเอิญก็ยังมี) และความแตกต่างของระดับผลประเมินเพราะการรักษาพยาบาลนั้นเป็นเรื่องสามัญ (คือแสดงผลบวกเหมือนกันแต่มีขนาดผลไม่เท่ากัน)"[75]

มีแนวคิดอีกสองอย่างที่ตั้งความสงสัยว่า RCT มีส่วนส่งเสริมความรู้ทางวิทยาศาสตร์อย่างไรที่เหนือจากการศึกษาแบบอื่น ๆ คือ

  • ถ้ามีการให้คะแนนโดยโอกาสที่จะมีการค้นพบใหม่ ๆ หลักฐานเชิงบอกเล่า (anecdotal evidence) จะได้คะแนนสูงสุด ตามมาด้วยงานศึกษาแบบสังเกต และตามมาด้วย RCT[76]
  • RCT อาจจะไม่จำเป็นสำหรับการรักษาพยาบาลที่มีผลชัดเจนและรวดเร็ว เมื่อเทียบกับอาการของโรคที่ค่อนข้างจะเสถียรหรือค่อย ๆ แย่ลง[67][77] ยกตัวอย่างเช่น การใช้เคมีบำบัดแบบผสม (combination chemotherapy) รวมทั้งการใช้ยา cisplatin ในการรักษามะเร็งอัณฑะที่แพร่กระจายออกไปแล้ว ซึ่งเพิ่มอัตราการรักษาจาก 5% ไปเป็น 60% ในงานศึกษาแบบไม่สุ่มในปี ค.ศ. 1977[77][78]

เหตุการณ์ที่มีน้อยศึกษาได้ยาก[แก้]

วิธีการรักษาพยาบาลที่ป้องกันเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน้อยมาก (เช่น กลุ่มอาการทารกตายกะทันหัน) และผลร้ายที่เกิดขึ้นน้อยมาก (เช่น ผลข้างเคียงที่น้อยมากของยา) อาจจะต้องใช้ RCT ที่มีผู้ร่วมการทดลองเป็นจำนวนมาก และดังนั้นการศึกษาแบบสังเกตอาจจะเป็นวิธีการศึกษาที่ทำได้ง่ายกว่า[67]

ผลในอนาคตไกลศึกษาได้ยาก[แก้]

ค่าใช้จ่ายจะสูงมากถ้าต้องทำ RCT เป็นปี ๆ หรือทศวรรษ ๆ เพื่อจะตรวจสอบผลจากการรักษาพยาบาลในอนาคตไกล ๆ[67][68]

ผลที่ได้สนับสนุนอุตสาหกรรม ถ้าได้ทุนมาจากอุตสาหกรรม[แก้]

งาน RCT บางงานได้ทุนทั้งหมดหรือบางส่วนมาจากอุตสาหกรรมรักษาสุขภาพ (เช่น จากบริษัทยา) เทียบกับจากรัฐบาล องค์กรไม่เก็งผลกำไร หรือแหล่งเงินทุนอื่น ๆ งานปริทัศน์เป็นระบบ (systematic review) ที่พิมพ์ในปี ค.ศ. 2003 พบบทความ 4 บทความพิมพ์ระหว่างปี ค.ศ. 1986-2002 ที่เปรียบเทียบ RCT ที่ได้ทุนมาจากอุตสาหกรรมและจากแหล่งอื่น ๆ และพบว่า ข้อมูลจากทั้งสี่บทความพบสหสัมพันธ์ระหว่างการได้ทุนจากอุตสาหกรรม กับผลบวกที่ได้จากการรักษาพยาบาลที่เป็นประเด็นการศึกษา[79] งานศึกษาปี ค.ศ. 2004 ของ RCT ในช่วงระหว่างปี ค.ศ. 1999-2001 ที่พิมพ์ในวารสารแนวหน้าทางการแพทย์และทางศัลยกรรมพบว่า RCT ที่ได้ทุนจากอุตสาหกรรม "มีโอกาสสูงกว่าที่จะมีผลงานที่พบนัยสำคัญทางสถิติที่สนับสนุนอุตสาหกรรม"[80] เหตุที่เป็นไปได้อย่างหนึ่งที่เกิดผลงานที่สนับสนุนอุตสาหกรรมสำหรับ RCT ที่ได้ทุนจากอุตสาหกรรมก็คือความเอนเอียงในการตีพิมพ์ (publication bias)[80]

ผู้ร่วมการทดลองเข้าใจผิดเกี่ยวกับการรักษา[แก้]

แม้ว่าผู้ร่วมการทดลองจะต้องให้ความยินยอมในการเข้าร่วม RCT แต่ว่า งานวิจัยต่าง ๆ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1982 พบว่า ผู้ร่วมการทดลองเป็นจำนวนมากเชื่อว่า ตนจะได้รับการรักษาพยาบาลที่ดีที่สุดสำหรับสภาพโรคของตนอย่างแน่นอน ซึ่งก็คือ ผู้ร่วมการทดลองไม่เข้าใจความแตกต่างกันระหว่างงานวิจัยกับการรักษาพยาบาล[81][82] ดังนั้น ควรที่จะมีการศึกษาเพิ่มขึ้นเพื่อจะกำหนดความแพร่หลายและวิธีการป้องกันความเข้าใจผิดในเรื่องนี้[82]

เป็นการศึกษาที่มีวงแคบ[แก้]

งานทดลองทางคลินิกแบบสุ่มปกติจะตรวจสอบตัวแปรอย่างหนึ่งหรือเพียงไม่กี่อย่าง ที่ยากที่จะสะท้อนความเป็นจริงในสถานการณ์ทางการแพทย์ที่ซับซ้อนที่มีจริง ๆ เมื่อเทียบกับการรายงานเค้ส (case report) ซึ่งสามารถให้รายละเอียดในด้านต่าง ๆ ของคนไข้ เช่น ประวัติคนไข้ การตรวจร่างกาย การวินิจฉัยทางการแพทย์ สภาพจิตใจที่เกี่ยวเนื่องกับสังคม (psychosocial aspects) และการติดตาม[72]

สามารถมีความผิดพลาดทางสถิติ[แก้]

ข้อมูลเพิ่มเติม: ความผิดพลาดชนิดที่ 1 และ 2

RCT สามารถมีทั้งความผิดพลาดทางสถิติทั้งแบบที่ 1 (ผลบวกที่ไม่จริง) และแบบที่ 2 (ผลว่างหรือลบที่ไม่จริง) เกี่ยวกับความผิดพลาดแบบที่ 1 RCT ทั่ว ๆ ไปจะใช้ค่าความน่าจะเป็นที่ 0.05 (คือ 1 ใน 20) ที่จะแสดงวิธีการรักษาสองอย่างที่จริง ๆ มีสมรรถภาพเท่าเทียมกัน ว่าแตกต่างกันอย่างสำคัญ[83] (คือมีโอกาส 5% ว่าผลบวกที่พบไม่มีจริง ๆ) เกี่ยวกับความผิดพลาดแบบที่ 2 แม้ว่าจะมีบทความที่ตีพิมพ์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1978 ที่ให้ข้อสังเกตว่า RCT จำนวนมากที่แสดงผลลบ มีขนาดตัวอย่าง (sample size) ที่เล็กเกินไปที่จะสรุปได้อย่างชัดเจนว่า วิธีการรักษาพยาบาลนั้นมีผลลบ (หรือผลว่าง) จริง ๆ[84] และโดยปี ค.ศ. 2005-2006 ก็ยังมี RCT จำนวนหนึ่งที่รายงานการคำนวณขนาดตัวอย่างที่ไม่ตรงหรือไม่สมบูรณ์[85]

มีผลทางวัฒนธรรมที่ยังไม่เข้าใจ[แก้]

วิธีการของ RCT สร้างปรากฏการณ์ทางวัฒนธรรมบางอย่างที่ยังไม่มีความเข้าใจดี[86] ยกตัวอย่างเช่น คนไข้บั้นปลายอาจพยายามเข้าร่วมการทดลองเพื่อใช้เป็นวิธีรักษาสุดท้าย แม้ว่าการรักษาพยาบาลนั้นจะมีโอกาสน้อยที่จะประสบความสำเร็จ

มีอันตรายจากการขัดกันแห่งผลประโยชน์[แก้]

โดยมีจุดมุ่งหมายเพื่อเปิดโปงการขัดกันแห่งผลประโยชน์ของ RCT ที่ใช้เป็นข้อมูลของงานวิเคราะห์อภิมาน (meta-analysis) งานวิจัยในปี ค.ศ. 2011 ทำการปริทัศน์งาน meta-analysis 29 งานแล้วพบว่า การขัดกันแห่งผลประโยชน์ที่มีใน RCT ที่ใช้เป็นข้อมูล แทบไม่มีการเปิดเผย งาน meta-analysis ที่ตรวจสอบ 29 งานรวมทั้ง

งาน meta-analysis 29 งานรวมงาน RCT ทั้งหมด 509 งาน ในบรรดางาน RCT เหล่านั้น 318 งานรายงานแหล่งทุน (62% จากทั้งหมด) โดยมี 219 งานที่ได้ทุนมาจากอุตสาหกรรม (69% จากที่รายงาน) จาก RCT 509 งาน มีงาน 132 งานที่รายงานการขัดกันแห่งผลประโยชน์ทางการเงินของผู้ทำงานวิจัย (26% จากทั้งหมด) โดยมี 91 งานที่รายงานการมีผลประโยชน์ร่วมกับอุตสาหกรรม (69% จากที่รายงาน) แต่ว่า รายงานการขัดกันแห่งผลประโยชน์เหล่านี้แทบไม่มีการกล่าวถึงในงาน meta-analysis คือ มีเพียงแค่ 2 งาน (7% จาก 29 งานทั้งหมด) ที่รายงานแหล่งเงินทุนของ RCT และไม่มีงานไหนเลยที่รายงานการมีผลประโยชน์ร่วมกับอุตสาหกรรมของผู้ทำงานวิจัย ผู้ทำงานวิจัยนี้สรุปว่า

เพราะไม่มีการชี้แจงความขัดกันแห่งผลประโยชน์ เนื่องจากได้รับเงินทุนหรือมีผลประโยชน์ทางการเงินร่วมกับอุตสาหกรรมและธุรกิจ สำหรับงานวิจัยแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุมที่รวมอยู่ใน meta-analysis (ดังนั้น) ความเข้าใจและการประเมินหลักฐานที่ได้มาจาก meta-analysis อาจจะมีความบิดเบือน[87]

ในสังคมศาสตร์[แก้]

การใช้ RCT ในงานวิจัยทางสังคมศาสตร์ยังเป็นเรื่องที่มีการถกเถียงกันอย่างไม่รู้จักจบสิ้น คือพวกที่มีพื้นฐานประสบการณ์ทางการแพทย์หรือการรักษาพยาบาลกลุ่มหนึ่งก็กล่าวว่า งานวิจัยในประเด็นต่าง ๆ เกี่ยวกับสังคมศาสตร์ขาดความน่าเชื่อถือ และควรจะพัฒนาโดยเพิ่มการใช้ RCT[ต้องการอ้างอิง] ในบางประเทศ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีการถกเถียงกันในระดับสูงในเรื่องการศึกษาทางการขนส่ง คือมีนักวิชาการบางท่านที่เสนอว่า งบประมาณของรัฐที่ใช้ในโครงการที่เนื่องกับการส่งเด็กไปโรงเรียนนั้นไม่สมควร ยกเว้นถ้ามีอิทธิผลที่มีการรับรองโดย RCT[88] มีงานวิจัยในปี ค.ศ. 2011[89] ที่ทำการปริทัศน์งานประเมินวิธีการปฏิบัติทางการขนส่ง 77 งาน และแบ่งงานเหล่านั้นออกเป็น 5 ระดับขึ้นอยู่กับคุณภาพ นักวิจัยสรุปว่า งานโดยมากมีคุณภาพต่ำ แล้วสนับสนุนให้ใช้ RCT ในงานวิจัยทางการขนส่งต่อไปในอนาคต

แต่ก็มีนักวิชาการท่านหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับข้อสรุปเหล่านี้ โดยกล่าวว่า ข้อดีที่อ้างกันของ RCT ในการกำหนดเหตุและผล และในการป้องกันความเอนเอียงเป็นเรื่องที่กล่าวเกินความจริง แล้วเสนอ "หลัก 8 อย่างที่จะใช้ RCT ในสถานการณ์ที่ข้อปฏิบัติที่เสนอต้องอาศัยการเปลี่ยนพฤติกรรมของประชาชนเพื่อที่จะมีอิทธิผล"[90]

คือ ข้อปฏิบัติที่เสนอต้องมีลักษณะเหล่านี้คือ

  1. ยังไม่ได้ใช้กับสมาชิกทุกคนในกลุ่มประชากร (เช่น ทุกคนในประเทศ หรือพนักงานทุกคนขององค์กร เป็นต้น)
  2. จะใช้ในสถานการณ์สิ่งแวดล้อมที่คล้ายกับที่มีในกลุ่มควบคุม
  3. สามารถแยกออกจากข้อประพฤติปฏิบัติอื่น ๆ และจุดมุ่งหมายงานศึกษาก็เพื่อตรวจสอบผลของข้อปฏิบัติ
  4. ช่วงเวลาจากการเริ่มใช้ข้อปฏิบัติและการแสดงผลต้องเป็นระยะเวลาสั้น ๆ

และกลไกที่เป็นเหตุต้องมีลักษณะเหล่านี้ คือ

  2. เป็นกลไกที่นักวิจัยเข้าใจดีแล้ว หรือว่า กลไกที่อาจเป็นเหตุอย่างอื่น ๆ ต้องสามารถตรวจสอบได้
  3. ไม่มีกลไกการป้อนกลับอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มทดลอง (ที่จะใช้ข้อปฏิบัติที่เป็นประเด็นการศึกษา) และสิ่งแวดล้อมภายนอก
  4. มีความสัมพันธ์กับองค์ประกอบภายนอกที่มีเสถียรภาพและสามารถพยากรณ์ได้
  5. จะต้องทำงานเช่นเดียวกันถ้ากลุ่มควบคุมกับกลุ่มทดลองนั้นกลับกัน

การพัฒนาระหว่างประเทศ[แก้]

ปัจจุบันนี้ มีการใช้ RCT ในการตรวจสอบการช่วยเหลือการพัฒนาระหว่างประเทศ (international development) ทั่วโลก นักเศรษฐศาสตร์การพัฒนาที่องค์กรวิจัยต่าง ๆ รวมทั้ง Abdul Latif Jameel Poverty Action Lab[91][92] และ Innovations for Poverty Action[93] ได้ใช้ RCT เพื่อตรวจสอบอิทธิผลของโปรแกรมแก้ปัญหาความยากจน สุขภาพ และการศึกษาในประเทศกำลังพัฒนา

แม้ว่า RCT อาจจะมีประโยชน์ในการประเมินผลของนโยบาย แต่ก็จำเป็นที่จะตีความผลที่ได้ในงานศึกษาทางสังคมศาสตร์อย่างระมัดระวัง ยกตัวอย่างเช่น ข้อปฏิบัติในการแก้ปัญหาอาจจะทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงทางสังคม-เศรษฐกิจ และทางพฤติกรรม ที่สร้างตัวแปรสับสนในความสัมพันธ์ต่าง ๆ ที่พบ[94]

สำหรับนักเศรษฐศาสตร์การพัฒนาบางพวก ประโยชน์ที่ได้จาก RCT เทียบกับวิธีการศึกษาแบบอื่น ๆ ก็คือ การสุ่มจะป้องกันความเอนเอียงโดยการคัดเลือก (selection bias) ซึ่งเป็นปัญหาในงานวิจัยปัจจุบันเกี่ยวกับนโยบายการพัฒนา ในงานศึกษา RCT ตัวอย่างในปี ค.ศ. 2007 ที่น่าสนใจงานหนึ่งในสาขาเศรษฐศาสตร์การพัฒนา มีการสุ่มหมู่บ้าน 608 หมู่บ้านในประเทศอินโดนีเชียที่จะมีการสร้างถนนออกเป็นกลุ่มหลัก 2 กลุ่ม คือ ไม่มีการสอบบัญชีจากรัฐบาลกลาง และมีการสอบบัญชี และในสองกลุ่มนั้น แต่ละกลุ่มจะมีกลุ่มย่อยอีกสามกลุ่มคือ ไม่มีการเชิญให้ (กลุ่มรากหญ้า) เข้าร่วมประชุมที่แสดงบัญชีการใช้จ่าย, มีการเชิญให้เข้าร่วมประชุม, และมีการเชิญให้เข้าร่วมประชุมโดยใบเชิญมีฟอร์มให้กรอกความเห็นแบบนิรนาม[95] หลังจากทำการประเมิน "งบประมาณที่ขาดหายใป" (คือคอร์รัปชั่น) นักวิจัยสรุปว่า การตรวจสอบโดยรัฐบาลมีประสิทธิผลยิ่งกว่า "การเพิ่มการร่วมมือจากกลุ่มรากหญ้าเพื่อการตรวจสอบ" โดยมีจุดมุ่งหมายที่จะลดคอร์รัปชั่น[95] แต่จริง ๆ แล้ว ข้อสรุปเดียวกันนี้ ก็ยังสามารถได้จากการสร้างแบบจำลองที่สมควร แล้วใช้ข้อมูลที่ได้จากการศึกษาระยะยาว (longitudinal studies) อีกด้วย

เรื่องสำคัญที่สุดโดยรวม ๆ ในการศึกษาทางสังคมศาสตร์ก็คือ ต้องสามารถทำการตรวจสอบหาข้อมูลเกี่ยวกับผลที่คาดหวัง และผลที่ไม่คาดหวัง ที่เกิดขึ้นจากนโยบายปฏิบัติที่เป็นประเด็นการศึกษา

อาชญาวิทยา[แก้]

มีการทำงานศึกษาแบบ RCT เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในสาขาอาชญาวิทยา คือ งานปริทัศน์ในปี ค.ศ. 2005 พบงาน RCT 83 งานในสาขาที่พิมพ์ในระหว่างปี ค.ศ. 1982-2004 เทียบกับ 35 งานที่พบในระหว่างปี ค.ศ. 1957-1981[96] ซึ่งจัดประเภทเป็น 5 ประเภท คือ policing (การรักษากฎหมายและความสงบเรียบร้อย) prevention (การป้องกัน) corrections (การลงโทษ) court (ศาล) และ community (ชุมชน)[96] โดยเพ่งความสนใจไปที่โปรแกรมเปลี่ยนพฤติกรรมนักโทษ งานวิจัยในปี ค.ศ. 2008 อ้างว่า RCT อาจจะเป็นเรื่องยากที่จะกระทำ (เช่น ถ้าการดำเนินการ RCT จะต้องมี "การตัดสินลงโทษที่สุ่มนักโทษให้อยู่ในโปรแกรม [ทดลอง] ต่าง ๆ")[97]

การศึกษา[แก้]

มีการใช้ RCT เพื่อประเมินข้อปฏิบัติทางการศึกษาหลายอย่าง เช่น มีงานในปี ค.ศ. 2009 ที่สุ่มห้องเรียนประถมศึกษา 260 ห้องเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองที่มีการตรวจคัดพฤติกรรม (behavioral screening) มีข้อปฏิบัติเพื่อป้องกันแทรกแซงในห้องเรียน และมีการฝึกผู้ปกครอง แล้ววัดคะแนนทางพฤติกรรมและการศึกษาของนักเรียน[98] มีงานอีกงานหนึ่งที่พิมพ์ในปี ค.ศ. 2009 ที่สุ่มห้องเรียนของเด็ก ป.1 678 คนเป็นกลุ่มทดลองที่มีข้อปฏิบัติแทรกแซงมีห้องเป็นศูนย์ (classroom-centered) กลุ่มทดลองที่มีผู้ปกครองเป็นศูนย์ (parent-centered) และที่ไม่มีข้อปฏิบัติ (no intervention คือกลุ่มควบคุม)[99]

เชิงอรรถและอ้างอิง[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Schulz, KF; Altman, DG; Moher, D (2010). "CONSORT 2010 Statement: updated guidelines for reporting parallel group randomised trials". Br Med J. 340: c332. doi:10.1136/bmj.c332. PMC 2844940. PMID 20332509.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  2. ↑ "ศัพท์บัญญัติอังกฤษ-ไทย, ไทย-อังกฤษ ฉบับราชบัณฑิตสถาน (คอมพิวเตอร์) รุ่น ๑.๑", ให้ความหมายของ trial ว่า "การทดลอง, การทดสอบ"
  3. ↑ Chalmers, TC; Smith, H Jr; Blackburn, B; Silverman, B; Schroeder, B; Reitman, D; Ambroz, A (1981). "A method for assessing the quality of a randomized control trial". Controlled Clinical Trials. 2 (1): 31–49. doi:10.1016/0197-2456(81)90056-8. PMID 7261638.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 4.3 4.4 4.5 4.6 4.7 4.8 Moher, D; Hopewell, S; Schulz, KF; Montori, V; Gøtzsche, PC; Devereaux, PJ; Elbourne, D; Egger, M; Altman, DG (2010). "CONSORT 2010 explanation and elaboration: updated guidelines for reporting parallel group randomised trials". Br Med J. 340: c869. doi:10.1136/bmj.c869. PMC 2844943. PMID 20332511.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  5. ↑ Ranjith G (2005). "Interferon-α-induced depression: when a randomized trial is not a randomized controlled trial". Psychother Psychosom. 74 (6): 387. doi:10.1159/000087787. PMID 16244516.
  6. ↑ Peto, R; Pike, MC; Armitage, P; Breslow, NE; Cox, DR; Howard, SV; Mantel, N; McPherson, K; Peto, J; Smith, PG (1976). "Design and analysis of randomized clinical trials requiring prolonged observation of each patient. I. Introduction and design". Br J Cancer. 34 (6): 585–612. doi:10.1038/bjc.1976.220. PMC 2025229. PMID 795448.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  7. ↑ Peto, R; Pike, MC; Armitage, P; Breslow, NE; Cox, DR; Howard, SV; Mantel, N; McPherson, K; Peto, J; Smith, PG (1977). "Design and analysis of randomized clinical trials requiring prolonged observation of each patient. II. Analysis and examples". Br J Cancer. 35 (1): 1–39. doi:10.1038/bjc.1977.1. PMC 2025310. PMID 831755.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  8. ↑ Wollert, KC; Meyer, GP; Lotz, J; Ringes-Lichtenberg, S; Lippolt, P; Breidenbach, C; Fichtner, S; Korte, Tl; Hornig, B; Messinger, D; Arseniev, L; Hertenstein, B; Ganser, A; Drexler, H (2004). "Intracoronary autologous bone-marrow cell transfer after myocardial infarction: the BOOST randomised controlled clinical trial". The Lancet. 364 (9429): 141–8. doi:10.1016/S0140-6736(04)16626-9. PMID 15246726.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  9. ↑ Peirce, Charles Sanders; Jastrow, Joseph (1885). "On Small Differences in Sensation". Memoirs of the National Academy of Sciences. 3: 73–83.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  10. ↑ Hacking, Ian (1988-09). "Telepathy: Origins of Randomization in Experimental Design". Isis. 79 (3): 427–451. doi:10.1086/354775. JSTOR 234674. MR 1013489. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)
  11. ↑ Stigler; Stephen M. (1992-11). "A Historical View of Statistical Concepts in Psychology and Educational Research". American Journal of Education. 101 (1): 60–70. doi:10.1086/444032. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  12. ↑ Dehue; Trudy (1997-12). "Deception; Efficiency; and Random Groups: Psychology and the Gradual Origination of the Random Group Design". Isis. 88 (4): 653–673. doi:10.1086/383850. PMID 9519574. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  13. ↑ Neyman; Jerzy (1923). Trans. Dabrowska, Dorota M.; Speed, Terence P. "On the Application of Probability Theory to AgriculturalExperiments. Essay on Principles. Section 9". Statistical Science. 5 (4): 465–472.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  14. ↑ ตาม Conniffe (1991, p. 87);

    Ronald A. Fisher was "interested in application and in the popularization of statistical methods and his early book Statistical Methods for Research Workers; published in 1925; went through many editions and motivated and influenced the practical use of statistics in many fields of study. His Design of Experiments (1935) [promoted] statistical technique and application. In that book he emphasized examples and how to design experiments systematically from a statistical point of view. The mathematical justification of the methods described was not stressed and; indeed; proofs were often barely sketched or omitted altogether ...; a fact which led H. B. Mann to fill the gaps with a rigorous mathematical treatment in his well known treatise; Mann (1949)."

    Page 87: Conniffe, Denis (1990–1991). "R. A. Fisher and the development of statistics—a view in his centenary year". Journal of the Statistical and Social Inquiry Society of Ireland. Vol. XXVI no. 3. Dublin: Statistical and Social Inquiry Society of Ireland. pp. 55–108. ISSN 0081-4776. {{cite news}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง (help)CS1 maint: date format (ลิงก์)

    Mann, H. B. (1949). Analysis and design of experiments: Analysis of variance and analysis of variance designs. New York; N. Y.: Dover Publications; Inc. pp. x+195. MR 0032177. {{cite book}}: |ref=harv ไม่ถูกต้อง (help)

  15. ↑ Streptomycin in Tuberculosis Trials Committee (1948). "Streptomycin treatment of pulmonary tuberculosis. A Medical Research Council investigation". Br Med J. 2 (4582): 769–82. doi:10.1136/bmj.2.4582.769. PMC 2091872. PMID 18890300.
  16. ↑ Brown; D (1998-11-02). "Landmark study made research resistant to bias". Washington Post.{{cite news}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  17. ↑ Shikata; S; Nakayama; T; Noguchi; Y; Taji; Y; Yamagishi; H (2006). "Comparison of effects in randomized controlled trials with observational studies in digestive surgery". Ann Surg. 244 (5): 668–76. doi:10.1097/01.sla.0000225356.04304.bc. PMC 1856609. PMID 17060757.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  18. ↑ 18.0 18.1 Stolberg; HO; Norman; G; Trop; I (2004). "Randomized controlled trials". Am J Roentgenol. 183 (6): 1539–44. doi:10.2214/ajr.183.6.01831539. PMID 15547188.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  19. ↑ Meldrum ML (2000). "A brief history of the randomized controlled trial. From oranges and lemons to the gold standard". Hematol Oncol Clin North Am. 14 (4): 745–60, vii. doi:10.1016/S0889-8588(05)70309-9. PMID 10949771.
  20. ↑ Freedman B (1987). "Equipoise and the ethics of clinical research". N Engl J Med. 317 (3): 141–5. doi:10.1056/NEJM198707163170304. PMID 3600702.
  21. ↑ Gifford F (1995). "Community-equipoise and the ethics of randomized clinical trials". Bioethics. 9 (2): 127–48. doi:10.1111/j.1467-8519.1995.tb00306.x. PMID 11653056.
  22. ↑ Edwards SJL; Lilford RJ; Hewison J (1998). "The ethics of randomised controlled trials from the perspectives of patients; the public; and healthcare professionals". Br Med J. 317 (7167): 1209–12. doi:10.1136/bmj.317.7167.1209. PMC 1114158. PMID 9794861.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  23. ↑ Zelen, M (1979). "A new design for randomized clinical trials". N Engl J Med. 300 (22): 1242–5. doi:10.1056/NEJM197905313002203. PMID 431682.
  24. ↑ Torgerson, DJ; Roland, M (1998). "What is Zelen's design?". Br Med J. 316 (7131): 606. doi:10.1136/bmj.316.7131.606. PMC 1112637. PMID 9518917.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) Full Article@researchgate.net PDF (1.3 MB)
  25. ↑ De Angelis C; Drazen JM; Frizelle FA; และคณะ (September 2004). "Clinical trial registration: a statement from the International Committee of Medical Journal Editors". The New England Journal of Medicine. 351 (12): 1250–1. doi:10.1056/NEJMe048225. PMID 15356289.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  26. ↑ Law; MR; Kawasumi; Y; Morgan; SG (2011). "Despite law; fewer than one in eight completed studies of drugs and biologics are reported on time on ClinicalTrials.gov". Health Aff (Millwood). 30 (12): 2338–45. doi:10.1377/hlthaff.2011.0172. PMID 22147862.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  27. ↑ Mathieu, S; Boutron, I; Moher, D; Altman, DG; Ravaud, P (2009). "Comparison of registered and published primary outcomes in randomized controlled trials". JAMA. 302 (9): 977–84. doi:10.1001/jama.2009.1242. PMID 19724045.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  28. ↑ 28.0 28.1 Hopewell, S; Dutton, S; Yu, LM; Chan, AW; Altman, DG (2010). "The quality of reports of randomised trials in 2000 and 2006: comparative study of articles indexed in PubMed". BMJ. 340: c723. doi:10.1136/bmj.c723. PMC 2844941. PMID 20332510.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  29. ↑ Jones, Byron; Kenward; Michael G. (2003). Design and Analysis of Cross-Over Trials (2 ed.). London: Chapman and Hall.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  30. ↑ Vonesh, Edward F.; Chinchilli, Vernon G. (1997). "Crossover Experiments". Linear and Nonlinear Models for the Analysis of Repeated Measurements. London: Chapman and Hall. pp. 111–202.
  31. ↑ 31.0 31.1 31.2 31.3 Zwarenstein, M; Treweek, S; Gagnier, JJ; Altman, DG; Tunis, S; Haynes, B; Oxman, AD; Moher, D; CONSORT group; Pragmatic Trials in Healthcare (Practihc) group (2008). "Improving the reporting of pragmatic trials: an extension of the CONSORT statement". BMJ. 337: a2390. doi:10.1136/bmj.a2390. PMC 3266844. PMID 19001484.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  32. ↑ 32.0 32.1 32.2 32.3 Piaggio, G; Elbourne, DR; Altman, Doug; Pocock, Stuart; Evans, SJ; CONSORT Group (2006). "Reporting of noninferiority and equivalence randomized trials: an extension of the CONSORT statement". JAMA. 295 (10): 1152–60. doi:10.1001/jama.295.10.1152. PMID 16522836.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  33. ↑ 33.00 33.01 33.02 33.03 33.04 33.05 33.06 33.07 33.08 33.09 33.10 33.11 33.12 Schulz, KF; Grimes, DA (2002). "Generation of allocation sequences in randomised trials: chance; not choice" (PDF). Lancet. 359 (9305): 515–9. doi:10.1016/S0140-6736(02)07683-3. PMID 11853818.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  34. ↑ 34.0 34.1 Lachin, JM (1988). "Statistical properties of randomization in clinical trials". Controlled Clinical Trials. 9 (4): 289–311. doi:10.1016/0197-2456(88)90045-1. PMID 3060315.
  35. ↑ Rosenberger, James. "STAT 503 - Design of Experiments". Pennsylvania State University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-07-20. สืบค้นเมื่อ 2012-09-24.
  36. ↑ Avins, AL (1998). ""Can unequal be more fair? Ethics; subject allocation; and randomized clinical trials"". J Med Ethics. 24 (6): 401–408. doi:10.1136/jme.24.6.401.
  37. ↑ Buyse, ME (1989). "Analysis of clinical trial outcomes: some comments on subgroup analyses". Controlled Clinical Trials. 10 (4 Suppl): 187S–194S. doi:10.1016/0197-2456(89)90057-3. PMID 2605967.
  38. ↑ 38.0 38.1 38.2 38.3 38.4 38.5 Lachin, JM; Matts, JP; Wei, LJ (1988). "Randomization in clinical trials: conclusions and recommendations". Controlled Clinical Trials. 9 (4): 365–74. doi:10.1016/0197-2456(88)90049-9. PMID 3203526.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  39. ↑ Rosenberger WF; Lachin JM (1993). "The use of response-adaptive designs in clinical trials". Controlled Clinical Trials. 14 (6): 471–84. doi:10.1016/0197-2456(93)90028-C. PMID 8119063.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  40. ↑ 40.0 40.1 Forder, PM; Gebski, VJ; Keech, AC (2005). "Allocation concealment and blinding: when ignorance is bliss". Med J Aust. 182 (2): 87–9. PMID 15651970. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-08-28. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07. the procedure for protecting the randomization process so that the treatment to be allocated is not known before the patient is entered into the study {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  41. ↑ Schulz, KF; Grimes, DA (2002). "Allocation concealment in randomised trials: defending against deciphering" (PDF). Lancet. 359 (9306): 614–8. doi:10.1016/S0140-6736(02)07750-4. PMID 11867132.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  42. ↑ Pildal, J; Chan, AW; Hróbjartsson, A; Forfang, E; Altman, DG; Gøtzsche, PC (2005). "Comparison of descriptions of allocation concealment in trial protocols and the published reports: cohort study". BMJ. 330 (7499): 1049. doi:10.1136/bmj.38414.422650.8F. PMC 557221. PMID 15817527.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  43. ↑ 43.0 43.1 43.2 Wood, L; Egger, M; Gluud, LL; Schulz, KF; Jüni, P; Altman, DG; Gluud, C; Martin, RM; Wood, AJ; Sterne, JA (2008). "Empirical evidence of bias in treatment effect estimates in controlled trials with different interventions and outcomes: meta-epidemiological study". BMJ. 336 (7644): 601–5. doi:10.1136/bmj.39465.451748.AD. PMC 2267990. PMID 18316340.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  44. ↑ Glennerster, Rachel; Takavarasha, Kudzai (2013). Running randomized evaluations: a practical guide. Princeton: Princeton University Press. ISBN 9780691159249.
  45. ↑ Devereaux, PJ; Manns, BJ; Ghali, WAl; Quan, H; Lacchetti, C; Montori, VM; Bhandari, M; Guyatt, GH (2001). "Physician interpretations and textbook definitions of blinding terminology in randomized controlled trials". J Am Med Assoc. 285 (15): 2000–3. doi:10.1001/jama.285.15.2000. PMID 11308438.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  46. ↑ Haahr, MT; Hróbjartsson, A (2006). "Who is blinded in randomized clinical trials? A study of 200 trials and a survey of authors". Clin Trials. 3 (4): 360–5. doi:10.1177/1740774506069153. PMID 17060210. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-31. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  47. ↑ Marson, AG; Al-Kharusi, AM; Alwaidh, M; Appleton, R; Baker, GA; Chadwick, DW; และคณะ (2007). "The SANAD study of effectiveness of valproate; lamotrigine; or topiramate for generalised and unclassifiable epilepsy: an unblinded randomised controlled trial". The Lancet. 369 (9566): 1016–26. doi:10.1016/S0140-6736(07)60461-9. PMC 2039891. PMID 17382828.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  48. ↑ Chan, R; Hemeryck, L; O'Regan, M; Clancy, L; Feely, J (1995). "Oral versus intravenous antibiotics for community acquired lower respiratory tract infection in a general hospital: open; randomised controlled trial". BMJ. 310 (6991): 1360–2. doi:10.1136/bmj.310.6991.1360. PMC 2549744. PMID 7787537.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  49. ↑ Fukase, K; Kato, M; Kikuchi, S; Inoue, K; Uemura, N; Okamoto, S; Terao, S; Amagai, K; Hayashi. S, Asaka, M; Japan Gast Study Group (2008). "Effect of eradication of Helicobacter pylori on incidence of metachronous gastric carcinoma after endoscopic resection of early gastric cancer: an open-label; randomised controlled trial". Lancet. 372 (9636): 392–7. doi:10.1016/S0140-6736(08)61159-9. PMID 18675689.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  50. ↑ Noseworthy, JH; Ebers, GC; Vandervoort, MK; Farquhar, RE; Yetisir, E; Roberts, R (1994). "The impact of blinding on the results of a randomized; placebo-controlled multiple sclerosis clinical trial". Neurology. 44 (1): 16–20. doi:10.1212/wnl.44.1.16. PMID 8290055. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-05-10. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  51. ↑ Manns, MP; McHutchison, JG; Gordon, SC; Rustgi, VK; Shiffman, M; Reindollar, R; Goodman, ZD; Koury, K; Ling, M; Albrecht, JK (2001). "Peginterferon alfa-2b plus ribavirin compared with interferon alfa-2b plus ribavirin for initial treatment of chronic hepatitis C: a randomised trial". The Lancet. 358 (9286): 958–65. doi:10.1016/S0140-6736(01)06102-5. PMID 11583749.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  52. ↑ Schwartz, GG; Olsson, AG; Ezekowitz, MD; Ganz, P; Oliver, MF; Waters, D; Zeiher, A; Chaitman, BR; Leslie, S; Stern, T; Myocardial Ischemia Reduction with Aggressive Cholesterol Lowering (MIRACL) Study Investigators (2001). "Effects of atorvastatin on early recurrent ischemic events in acute coronary syndromes: the MIRACL study: a randomized controlled trial". J Am Med Assoc. 285 (13): 1711–8. doi:10.1001/jama.285.13.1711. PMID 11277825.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  53. ↑ 53.0 53.1 Rossouw, JE; Anderson, GL; Prentice, RL; LaCroix, AZ; Kooperberg, C; Stefanick, ML; Jackson, RD; Beresford, SA; Howard, BV; Johnson, KC; Kotchen, JM; Ockene, J; Writing Group for the Women's Health Initiative Investigators (2002). "Risks and benefits of estrogen plus progestin in healthy postmenopausal women: principal results from the Women's Health Initiative randomized controlled trial". J Am Med Assoc. 288 (3): 321–33. doi:10.1001/jama.288.3.321. PMID 12117397.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  54. ↑ Hollis, S; Campbell, F (1999). "What is meant by intention to treat analysis? Survey of published randomised controlled trials". Br Med J. 319 (7211): 670–4. doi:10.1136/bmj.319.7211.670. PMC 28218. PMID 10480822.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  55. ↑ CONSORT Group. "Welcome to the CONSORT statement Website". สืบค้นเมื่อ 2010-03-29.
  56. ↑ National Health and Medical Research Council (1998-11-16). A guide to the development; implementation and evaluation of clinical practice guidelines (PDF). Canberra: Commonwealth of Australia. p. 56. ISBN 1-86496-048-5. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-10-14. สืบค้นเมื่อ 2010-03-28.
  57. ↑ 57.0 57.1 Harris, RP; Helfand, M; Woolf, SH; Lohr, KN; Mulrow, CD; Teutsch, SM; Atkins, D; Methods Work Group; Third US Preventive Services Task Force (2001). "Current methods of the US Preventive Services Task Force: a review of the process" (PDF). Am J Prev Med. 20 (3 Suppl): 21–35. doi:10.1016/S0749-3797(01)00261-6. PMID 11306229.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  58. ↑ Guyatt, GH; Oxman, AD; Kunz, R; Vist, GE; Falck-Ytter, Y; Schünemann, HJ; GRADE Working Group (2008). "What is "quality of evidence" and why is it important to clinicians?". BMJ. 336 (7651): 995–8. doi:10.1136/bmj.39490.551019.BE. PMC 2364804. PMID 18456631.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  59. ↑ Oxford Centre for Evidence-based Medicine (2011-09-16). "Levels of evidence". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-12. สืบค้นเมื่อ 2012-02-15.
  60. ↑ 60.0 60.1 60.2 Anderson, JL; Pratt, CM; Waldo, AL; Karagounis, LA (1997). "Impact of the Food and Drug Administration approval of flecainide and encainide on coronary artery disease mortality: putting "Deadly Medicine" to the test". Am J Cardiol. 79 (1): 43–7. doi:10.1016/S0002-9149(96)00673-X. PMID 9024734.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  61. ↑ 61.0 61.1 Rubin, R (2006-10-16). "In medicine; evidence can be confusing - deluged with studies; doctors try to sort out what works; what doesn't". USA Today. สืบค้นเมื่อ 2010-03-22.
  62. ↑ The Cardiac Arrhythmia Suppression Trial (CAST) Investigators (1989). "Preliminary report: effect of encainide and flecainide on mortality in a randomized trial of arrhythmia suppression after myocardial infarction". N Engl J Med. 321 (6): 406–12. doi:10.1056/NEJM198908103210629. PMID 2473403.
  63. ↑ Anderson, GL; Limacher, M; Assaf, AR; Bassford, T; Beresford, SA; Black, H; และคณะ (2004). "Effects of conjugated equine estrogen in postmenopausal women with hysterectomy: the Women's Health Initiative randomized controlled trial". JAMA. 291 (14): 1701–12. doi:10.1001/jama.291.14.1701. PMID 15082697.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  64. ↑ Grodstein, F; Clarkson, TB; Manson, JE (2003). "Understanding the divergent data on postmenopausal hormone therapy". N Engl J Med. 348 (7): 645–50. doi:10.1056/NEJMsb022365. PMID 12584376.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  65. ↑ Vandenbroucke JP (2009). "The HRT controversy: observational studies and RCTs fall in line". Lancet. 373 (9671): 1233–5. doi:10.1016/S0140-6736(09)60708-X. PMID 19362661. S2CID 44991220.
  66. ↑ Hsu, A; Card, A; Lin, SX; Mota, S; Carrasquillo, O; Moran, A (2009). "Changes in postmenopausal hormone replacement therapy use among women with high cardiovascular risk". Am J Public Health. 99 (12): 2184–7. doi:10.2105/AJPH.2009.159889. PMC 2775780. PMID 19833984.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  67. ↑ 67.0 67.1 67.2 67.3 67.4 Black, N (1996). "Why we need observational studies to evaluate th effectiveness of health care". BMJ. 312 (7040): 1215–8. doi:10.1136/bmj.312.7040.1215. PMC 2350940. PMID 8634569.
  68. ↑ 68.0 68.1 68.2 Sanson-Fisher, RW; Bonevski, B; Green, LW; D'Este, C (2007). "Limitations of the randomized controlled trial in evaluating population-based health interventions". Am J Prev Med. 33 (2): 155–61. doi:10.1016/j.amepre.2007.04.007. PMID 17673104.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  69. ↑ 69.0 69.1 Rothwell, PM (2005). "External validity of randomised controlled trials: "to whom do the results of this trial apply?"" (PDF). Lancet. 365 (9453): 82–93. doi:10.1016/S0140-6736(04)17670-8. PMID 15639683.
  70. ↑ Van Spall, HG; Toren, A; Kiss, A; Fowler, RA (2007). "Eligibility criteria of randomized controlled trials published in high-impact general medical journals: a systematic sampling review". JAMA. 297 (11): 1233–40. doi:10.1001/jama.297.11.1233. PMID 17374817.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  71. ↑ 71.0 71.1 Johnston, SC; Rootenberg, JD; Katrak, S; Smith, WS; Elkins, JS (2006). "Effect of a US National Institutes of Health programme of clinical trials on public health and costs" (PDF). Lancet. 367 (9519): 1319–27. doi:10.1016/S0140-6736(06)68578-4. PMID 16631910. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-07-25. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  72. ↑ 72.0 72.1 Yitschaky, O; Yitschaky, M; Zadik, Y (2011-05). "Case report on trial: Do you; Doctor; swear to tell the truth; the whole truth and nothing but the truth?" (PDF). J Med Case Reports. 5 (1): 179. doi:10.1186/1752-1947-5-179. PMC 3113995. PMID 21569508. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help)CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  73. ↑ 73.0 73.1 Benson, K; Hartz, AJ (2000). "A comparison of observational studies and randomized; controlled trials". วารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์. 342 (25): 1878–86. doi:10.1056/NEJM200006223422506. PMID 10861324.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  74. ↑ 74.0 74.1 Concato, J; Shah, N; Horwitz, RI (2000). "Randomized; controlled trials; observational studies; and the hierarchy of research designs". วารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์. 342 (25): 1887–92. doi:10.1056/NEJM200006223422507. PMC 1557642. PMID 10861325. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-05-21. สืบค้นเมื่อ 2015-04-07.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  75. ↑ Ioannidis, JP; Haidich, AB; Pappa, M; Pantazis, N; Kokori, SI; Tektonidou, MG; Contopoulos-Ioannidis, DG; Lau, J (2001). "Comparison of evidence of treatment effects in randomized and nonrandomized studies". J Am Med Assoc. 286 (7): 821–30. doi:10.1001/jama.286.7.821. PMID 11497536. discrepancies beyond chance do occur and differences in estimated magnitude of treatment effect are very common{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  76. ↑ Vandenbroucke, JP (2008). "Observational research; randomised trials; and two views of medical science". PLoS Med. 5 (3): e67. doi:10.1371/journal.pmed.0050067. PMC 2265762. PMID 18336067.
  77. ↑ 77.0 77.1 Glasziou, P; Chalmers, I; Rawlins, M; McCulloch, P (2007). "When are randomised trials unnecessary? Picking signal from noise". Br Med J. 334 (7589): 349–51. doi:10.1136/bmj.39070.527986.68. PMC 1800999. PMID 17303884.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  78. ↑ Einhorn, LH (2002). "Curing metastatic testicular cancer". Proc Natl Acad Sci USA. 99 (7): 4592–5. doi:10.1073/pnas.072067999. PMC 123692. PMID 11904381.
  79. ↑ Bekelman, JE; Li, Y; Gross, CP (2003). "Scope and impact of financial conflicts of interest in biomedical research: a systematic review". J Am Med Assoc. 289 (4): 454–65. doi:10.1001/jama.289.4.454. PMID 12533125.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  80. ↑ 80.0 80.1 Bhandari, M; Busse, JW; Jackowski, D; Montori, VM; Schünemann, H; Sprague, S; Mears, D; Schemitsch, EH; Heels-Ansdell, D; Devereaux, PJ (2004). "Association between industry funding and statistically significant pro-industry findings in medical and surgical randomized trials". Can Med Assoc J. 170 (4): 477–80. PMC 332713. PMID 14970094.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  81. ↑ Appelbaum, PS; Roth, LH; Lidz, C (1982). "The therapeutic misconception: informed consent in psychiatric research". Int J Law Psychiatry. 5 (3–4): 319–29. doi:10.1016/0160-2527(82)90026-7. PMID 6135666.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  82. ↑ 82.0 82.1 Henderson, GE; Churchill, LR; Davis, AM; Easter, MM; Grady, C; Joffe, S; Kass, N; King, NM; Lidz, CW; Miller, FG; Nelson, DK; Peppercorn, J; Rothschild, BB; Sankar, P; Wilfond, BS; Zimmer, CR (2007). "Clinical trials and medical care: defining the therapeutic misconception". PLoS Med. 4 (11): e324. doi:10.1371/journal.pmed.0040324. PMC 2082641. PMID 18044980.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  83. ↑ Wittes, J (2002). "Sample size calculations for randomized controlled trials". Epidemiol Rev. 24 (1): 39–53. doi:10.1093/epirev/24.1.39. PMID 12119854.
  84. ↑ Freiman, JA; Chalmers, TC; Smith, H Jr; Kuebler, RR (1978). "The importance of beta; the type II error and sample size in the design and interpretation of the randomized control trial. Survey of 71 "negative" trials". วารสารการแพทย์นิวอิงแลนด์. 299 (13): 690–4. doi:10.1056/NEJM197809282991304. PMID 355881.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  85. ↑ Charles, P; Giraudeau, B; Dechartres, A; Baron, G; Ravaud, P (2009-05-12). "Reporting of sample size calculation in randomised controlled trials: review". Br Med J. 338: b1732. doi:10.1136/bmj.b1732. PMC 2680945. PMID 19435763.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  86. ↑ Jain, SL (2010). "The mortality effect: counting the dead in the cancer trial". Public Culture. 21 (1): 89–117. doi:10.1215/08992363-2009-017.
  87. ↑ "How Well Do Meta-Analyses Disclose Conflicts of Interests in Underlying Research Studies | The Cochrane Collaboration". Cochrane.org. สืบค้นเมื่อ 2012-01-13.
  88. ↑ Rowland, D.; DiGuiseppi, C.; Gross, M.; Afolabi, E; Roberts, I. (2003). "Randomised controlled trial of site specific advice on school travel patterns". Archives of Disease in Childhood. 88 (1): 8–11. doi:10.1136/adc.88.1.8.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  89. ↑ Graham-Rowe, E.; Skippon, S.; Gardner, B. ; Abraham, C. (2011). "Can we reduce car use and; if so; how? A review of available evidence". Transportation Research Part A: Policy and Practice. 44 (5): 401–418.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  90. ↑ Melia, S (2015). "Do Randomised Control Trials Offer a Solution to 'low quality' Transport Research?" (PDF). University of the West of England.
  91. ↑ "Methodology Overview". Abdul Latif Jameel Poverty Action Lab. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-21. สืบค้นเมื่อ 2014-04-07.
  92. ↑ Banerjee, AV; Cole, S; Duflo, E; Linden, L (2007). "Remedying education: evidence from two randomized experiments in India". Quarterly Journal of Economics. 122 (3): 1235–1264. doi:10.1162/qjec.122.3.1235.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  93. ↑ Karlan, D; Zinman, J (2010). "Expanding credit access: using randomized supply decisions to estimate the impacts". Review of Financial Studies. 23 (1): 433–464. doi:10.1093/rfs/hhp092.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  94. ↑ Bhargava, Alok (2008). "Randomized controlled experiments in health and social sciences: Some conceptual issues". Economics and Human Biology. 6: 293–298.
  95. ↑ 95.0 95.1 Olken, BA (2007). "Monitoring corruption: evidence from a field experiment in Indonesia". Journal of Political Economy. 115 (2): 200–249. doi:10.1086/517935. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-06-13. สืบค้นเมื่อ 2015-04-22.
  96. ↑ 96.0 96.1 Farrington, DP; Welsh, BC (2005). "Randomized experiments in criminology: What have we learned in the last two decades?". Journal of Experimental Criminology. 1 (1): 9–38. doi:10.1007/s11292-004-6460-0.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  97. ↑ Hollin, CR (2008). "Evaluating offending behaviour programmes: does only randomization glister?". Criminology and Criminal Justice. 8 (1): 89–106. doi:10.1177/1748895807085871.
  98. ↑ Walker, HM; Seeley, JR; Small, J; Severson, HH; Graham, BA; Feil, EG; Serna, L; Golly, AM; Forness, SR (2009). "A randomized controlled trial of the First Step to Success early intervention. Demonstration of program efficacy outcomes in a diverse; urban school district". Journal of Emotional and Behavioral Disorders. 17 (4): 197–212. doi:10.1177/1063426609341645.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  99. ↑ Bradshaw, CP; Zmuda, JH; Kellam, SG; Ialongo, NS (2009). "Longitudinal impact of two universal preventive interventions in first grade on educational outcomes in high school". Journal of Educational Psychology. 101 (4): 926–937. doi:10.1037/a0016586.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

  • Domanski MJ; McKinlay S. Successful randomized trials: a handbook for the 21st century. Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins; 2009. ISBN 978-0-7817-7945-6.
  • Jadad AR; Enkin M. Randomized controlled trials: questions; answers; and musings. 2nd ed. Malden; Mass.: Blackwell; 2007. ISBN 978-1-4051-3266-4.
  • Matthews JNS. Introduction to randomized controlled clinical trials. 2nd ed. Boca Raton; Fla.: CRC Press; 2006. ISBN 1-58488-624-2.
  • Nezu AM; Nezu CM. Evidence-based outcome research: a practical guide to conducting randomized controlled trials for psychosocial interventions. Oxford: Oxford University Press; 2008. ISBN 978-0-19-530463-3.
  • Solomon PL; Cavanaugh MM; Draine J. Randomized controlled trials: design and implementation for community-based psychosocial interventions. New York: Oxford University Press; 2009. ISBN 978-0-19-533319-0.
  • Torgerson DJ; Torgerson C. Designing randomised trials in health; education and the social sciences: an introduction. Basingstoke; England; and New York: Palgrave Macmillan; 2008. ISBN 978-0-230-53735-4.
เว็บไซต์
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การทดลองแบบสุ่มและมีกลุ่มควบคุม&oldid=10706470"