กระแสสีชมพู

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สำหรับกระแสของฝ่ายขวา ดูที่ คลื่นอนุรักษนิยม
แผนที่ลาตินอเมริกาแสดงประเทศที่มีพรรครัฐบาลเป็นสมาชิกโฟรูจีเซาเปาลู (สีแดง) และประเทศที่ ไม่ มีพรรครัฐบาลเป็นสมาชิกโฟรูจีเซาเปาลู (สีน้ำเงิน) ใน พ.ศ. 2554, 2561 (กลาง) และ 2566 (ขวา)

กระแสสีชมพู (สเปน: marea rosa; โปรตุเกส: maré rosa; ฝรั่งเศส: mareé rose; อังกฤษ: pink tide) หรือ การเลี้ยวซ้าย (สเปน: giro a la izquierda; โปรตุเกส: guinada à esquerda; ฝรั่งเศส: tourne à gauche; อังกฤษ: turn to the left) เป็นคลื่นการปฏิวัติและการรับรู้ของการหันเหไปทางรัฐบาลฝ่ายซ้ายในระบอบประชาธิปไตยของลาตินอเมริกา โดยออกห่างจากรูปแบบทางเศรษฐกิจเสรีนิยมใหม่ มีการนำวลีทั้งสองมาใช้ในการวิเคราะห์ทางการเมืองในคริสต์ศตวรรษที่ 21 ร่วมสมัยในสื่อและที่อื่น ๆ เพื่ออ้างถึงการเปลี่ยนแปลงที่เป็นตัวแทนของการย้ายไปสู่นโยบายเศรษฐกิจที่ก้าวหน้ามากขึ้น และสอดคล้องกับแนวโน้มคู่ขนานของการทำให้เป็นประชาธิปไตยในลาตินอเมริกา หลังจากนับทศวรรษของความเหลื่อมล้ำ[1][2][3]

เหล่าประเทศลาตินอเมริกาที่ถูกมองว่าเป็นส่วนหนึ่งของแนวโน้มทางอุดมการณ์นี้ถูกเรียกว่ากลุ่มชาติกระแสสีชมพู[4] โดยมีการใช้ศัพท์แนวคิดหลังเสรีนิยมใหม่เพื่ออธิบายการขับเคลื่อนเช่นกัน[5] รัฐบาลกระแสสีชมพูบางแห่งเช่นรัฐบาลของบราซิลและเวเนซุเอลา[6] มีลักษณะที่แตกต่างกันไปในการต่อต้านสหรัฐ[7][8] ประชานิยม[9][10][11][12][13] และความโน้มเอียงไปทางอำนาจนิยม[10][14]

กระแสสีชมพูตามมาด้วยคลื่นอนุรักษนิยม ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ทางการเมืองที่เกิดขึ้นในช่วงกลางคริสต์ทศวรรษ 2010 ในอเมริกาใต้ และเป็นปฏิกิริยาโดยตรงต่อกระแสสีชมพู อย่างไรก็ตาม กระแสสีชมพูฟื้นตัวขึ้นใน ค.ศ. 2018–2019 หลังจากชัยชนะในการเลือกตั้งอย่างต่อเนื่องของผู้สมัครฝ่ายซ้ายและซ้ายกลางในเม็กซิโก ปานามา และอาร์เจนตินา[15][16]

ในช่วงสงครามเย็น หลายรัฐบาลฝ่ายซ้ายได้รับการเลือกตั้งในลาตินอเมริกา รัฐบาลเหล่านี้ต้องเผชิญกับรัฐประหารที่ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลสหรัฐ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของผลประโยชน์ทางภูมิยุทธศาสตร์ในภูมิภาค[17][18][19][20] รัฐประหารเหล่านั้นคือ รัฐประหารในกัวเตมาลา ค.ศ. 1954, รัฐประหารในบราซิล ค.ศ. 1964, รัฐประหารในชิลี ค.ศ. 1973 และรัฐประหารในอาร์เจนตินา ค.ศ. 1976 รัฐประหารเหล่านี้ตามมาด้วยการปกครองระบอบเผด็จการทหารฝ่ายขวา และเป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการคอนดอร์ของรัฐบาลสหรัฐ

ระบอบเผด็จการเหล่านี้ก่อให้เกิดการละเมิดสิทธิมนุษยชนหลายประการ รวมถึงการควบคุมตัวนักโทษการเมืองและสมาชิกครอบครัวอย่างผิดกฎหมาย การทรมาน การหายตัว และการค้าเด็ก[21][22] ระบอบการปกครองเหล่านี้เริ่มเสื่อมลงเนื่องจากแรงกดดันจากนานาชาติและเสียงคัดค้านอย่างรุนแรงจากภายในสหรัฐ กดดันให้วอชิงตันต้องสละการสนับสนุนพวกเขา และกระบวนการประชาธิปไตยใหม่เริ่มขึ้นในช่วงปลายคริสต์ทศวรรษ 1970 จนถึงต้นคริสต์ทศวรรษ 1990

ยกเว้นคอสตาริกา ทุกประเทศในลาตินอเมริกาจะมีประสบการณ์อย่างน้อยหนึ่งครั้งกับเผด็จการที่สหรัฐสนับสนุน ได้แก่[23] ฟุลเฮนซิโอ บาติสตา ของคิวบา, ราฟาเอล ตรูฮิโย ของสาธารณรัฐโดมินิกัน, ตระกูลโซโมซาของนิการากัว, ติบูร์ซิโอ การิอัส อันดิโน ของฮอนดูรัส, การ์โลส กัสติโย อาร์มัส ของกัวเตมาลา, อูโก บันเซร์ ของโบลิเวีย, ฆวน มาริอา บอร์ดาเบร์ริ ของอุรุกวัย, ฆอร์เฆ ราฟาเอล บิเดลา ของอาร์เจนตินา, เอากุสโต ปิโนเช ของชิลี, อัลเฟรโด เอสโตรสเนร์ ของปารากวัย, ฟร็องซัว ดูว์วาลีเย ของเฮติ, อาร์ตูร์ ดา กอสตา อี ซิลวา และผู้สืบทอดตำแหน่ง เอมีลียู การัสตาซู แมจีซี ของบราซิล และมาร์โกส เปเรซ ฮิเมเนซ ของเวเนซุเอลา ซึ่งก่อให้เกิดความรู้สึกต่อต้านชาวอเมริกันเป็นอย่างมากในภาคส่วนต่าง ๆ ของประชากร[24][25][26][27]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ Lopes, Dawisson Belém; de Faria, Carlos Aurélio Pimenta (January–April 2016). "When Foreign Policy Meets Social Demands in Latin America". Contexto Internacional (Literature review). Pontifícia Universidade Católica do Rio de Janeiro. 38 (1): 11–53. doi:10.1590/S0102-8529.2016380100001. No matter the shades of pink in the Latin American 'pink tide', and recalling that political change was not the norm for the whole region during that period, there seems to be greater agreement when it comes to explaining its emergence. In terms of this canonical interpretation, the left turn should be understood as a feature of general redemocratisation in the region, which is widely regarded as an inevitable result of the high levels of inequality in the region.
  2. ↑ Abbott, Jared. "Will the Pink Tide Lift All Boats? Latin American Socialisms and Their Discontents". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 April 2017. สืบค้นเมื่อ 5 April 2017. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  3. ↑ Oikonomakis, Leonidas (16 March 2015). "Europe's pink tide? Heeding the Latin American experience". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-04-06. สืบค้นเมื่อ 5 April 2017. {{cite journal}}: Cite journal ต้องการ |journal= (help)
  4. ↑ "COHA Statement on the Ongoing Stress in Venezuela" เก็บถาวร 2008-11-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
  5. ↑ Fernandes Pimenta, Gabriel; Casas V M Arantes, Pedro (2014). "Rethinking Integration in Latin America: The "Pink Tide" and the Post-Neoliberal Regionalism" (PDF). FLACSO. สืบค้นเมื่อ 28 December 2017. In general, one must say that these governments have as defining common feature ample and generous social inclusion policies that link effectively for social investments that certainly had an impact on regional social indicators (LIMA apud SILVA, 2010a). In this sense, so far, all of these countries had positive improvements. As a result, it was observed the reduction in social inequality, as well as the reduction of poverty and other social problems (SILVA, 2010a)
  6. ↑ Lopes, Arthur (Spring 2016). "¿Viva la Contrarrevolución? South America's Left Begins to Wave Goodbye". Harvard International Review. 37 (3): 12–14. South America, a historical bastion of populism, has always had a penchant for the left, but the continent's predilection for unsustainable welfarism might be approaching a dramatic end. ... This "pink tide" also included the rise of populist ideologies in some of these countries, such as Kirchnerismo in Argentina, Chavismo in Venezuela, and Lulopetismo in Brazil.
  7. ↑ da Cruz, Jose de Arimateia (2015). "Strategic Insights: From Ideology to Geopolitics: Russian Interests in Latin America". Current Politics and Economics of Russia, Eastern and Central Europe. Nova Science Publishers. 30 (1/2): 175–185.
  8. ↑ Lopes, Dawisson Belém; de Faria, Carlos Aurélio Pimenta (Jan–Apr 2016). "When Foreign Policy Meets Social Demands in Latin America". Contexto Internacional (Literature review). Pontifícia Universidade Católica do Rio de Janeiro. 38 (1): 11–53. doi:10.1590/S0102-8529.2016380100001. ... one finds as many local left-leaning governments as there are countries making up the so-called left turn, because they emerged from distinct institutional settings ... espoused distinct degrees of anti-Americanism ...{{cite journal}}: CS1 maint: date format (ลิงก์)
  9. ↑ Lopes, Dawisson Belém; de Faria, Carlos Aurélio Pimenta (Jan–Apr 2016). "When Foreign Policy Meets Social Demands in Latin America". Contexto Internacional (Literature review). Pontifícia Universidade Católica do Rio de Janeiro. 38 (1): 11–53. doi:10.1590/S0102-8529.2016380100001. The wrong left, by contrast, was said to be populist, old-fashioned, and irresponsible ...{{cite journal}}: CS1 maint: date format (ลิงก์)
  10. ↑ 10.0 10.1 Isbester, Katherine (2011). The Paradox of Democracy in Latin America: Ten Country Studies of Division and Resilience. Toronto: University of Toronto Press. p. xiii. ISBN 978-1442601802. ... the populous of Latin America are voting in the Pink Tide governments that struggle with reform while being prone to populism and authoritarianism.
  11. ↑ "The many stripes of anti-Americanism". Boston Globe. Retrieved 30 October 2018.
  12. ↑ "South America's leftward sweep". BBC News. Retrieved 30 October 2018.
  13. ↑ "Latin America's 'pragmatic' pink tide" เก็บถาวร 16 พฤษภาคม 2016 ที่ Portuguese Web Archive Pittsburgh Tribune-Herald.
  14. ↑ Lopes, Dawisson Belém; de Faria, Carlos Aurélio Pimenta (Jan–Apr 2016). "When Foreign Policy Meets Social Demands in Latin America". Contexto Internacional (Literature review). Pontifícia Universidade Católica do Rio de Janeiro. 38 (1): 11–53. doi:10.1590/S0102-8529.2016380100001. However, these analytical and taxonomic efforts often led to new dichotomies ... democrats and authoritarians ...
  15. ↑ Bello (5 September 2019). "Will South America's "pink tide" return?". The Economist. สืบค้นเมื่อ 28 October 2019.
  16. ↑ García Linera, Álvaro (20 October 2019). "Latin America's Pink Tide Isn't Over". Jacobin. สืบค้นเมื่อ 2 December 2019.
  17. ↑ "Los secretos de la guerra sucia continental de la dictadura" (The secrets of the continental dirty war of the dictators), Clarin, 24 March 2006 (สเปน).
  18. ↑ McSherry, J. Patrice (2011). "Chapter 5: "Industrial repression" and Operation Condor in Latin America". ใน Esparza, Marcia; Henry R. Huttenbach; Daniel Feierstein (บ.ก.). State Violence and Genocide in Latin America: The Cold War Years (Critical Terrorism Studies). Routledge. p. 107. ISBN 978-0415664578.
  19. ↑ Greg Grandin (2011). The Last Colonial Massacre: Latin America in the Cold War. University of Chicago Press. p. 75. ISBN 978-0226306902.
  20. ↑ Walter L. Hixson (2009). The Myth of American Diplomacy: National Identity and U.S. Foreign Policy. Yale University Press. p. 223. ISBN 0300151314.
  21. ↑ Ben Norton (28 May 2015). "Victims of Operation Condor, by Country". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-04-01. สืบค้นเมื่อ 28 May 2015.
  22. ↑ Society, National Geographic (17 December 2013). "Archives of Terror Discovered". National Geographic. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-06-22. สืบค้นเมื่อ 17 December 2013.
  23. ↑ Stanley, Ruth (2006). "Predatory States. Operation Condor and Covert War in Latin America/When States Kill. Latin America, the U.S., and Technologies of Terror". Journal of Third World Studies. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-06-16. สืบค้นเมื่อ 24 October 2007.
  24. ↑ "CIA acknowledges involvement in Allende's overthrow, Pinochet's rise". BBC News. 19 September 2000. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2007. สืบค้นเมื่อ 5 December 2007.
  25. ↑ "World Publics Reject US Role as the World Leader" (PDF). The Chicago Council on Public Affairs. April 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 20 April 2013.
  26. ↑ "Argentina: Opinion of the United States". Pew Research Center. 2012.
  27. ↑ "Argentina: Opinion of Americans (Unfavorable) – Indicators Database". Pewglobal.org. สืบค้นเมื่อ 18 August 2014.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=กระแสสีชมพู&oldid=11322780"