งานฉลอง 2,500 ปีแห่งจักรวรรดิเปอร์เซีย
 ตราสัญลักษณ์อย่างเป็นทางการ ตรงกลางเป็นภาพกระบอกจารึกพระบรมราชโองการของพระเจ้าไซรัส | |
  เปอร์เซเปอลิส แผนที่เปอร์เซเปอลิส อดีตราชธานีของจักรวรรดิอะคีเมนิด สถานที่จัดงาน | |
| ชื่อพื้นเมือง | دوهزار و پانصدمین سال بنیانگذاری شاهنشاهی ایران |
|---|---|
| วันที่ | 12–16 ตุลาคม ค.ศ. 1971; 52 years ago |
| ที่ตั้ง |  อิหร่าน |
| พิกัด | 29°56′04″N 52°53′29″E / 29.93444°N 52.89139°E |
| ชื่ออื่น | งานฉลอง 2,500 ปีแห่งจักรวรรดิเปอร์เซีย |
งานเฉลิมฉลองครบรอบ 2,500 ปี แห่งการสถาปนาจักรวรรดิเปอร์เซีย (เปอร์เซีย: جشنهای دوهزار و پانصدمین سال بنیانگذاری شاهنشاهی ایران; อังกฤษ: The Celebration of the 2,500th Anniversary of the Founding of the Persian Empire)[1] เป็นงานระดับชาติใน อิหร่าน ที่ประกอบด้วยการเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่ในช่วงเดือนตุลาคม ค.ศ. 1971 เพื่อเฉลิมฉลองการสถาปนาจักรวรรดิอะคีเมนิดโบราณโดยพระเจ้าไซรัสมหาราช[2][3] จุดประสงค์ของการเฉลิมฉลองคือการเผยแพร่อารยธรรมและประวัติศาสตร์โบราณของอิหร่าน ตลอดจนเพื่อแสดงความก้าวหน้าร่วมสมัยภายใต้การนำของชาห์ โมฮัมหมัด เรซา ปาห์ลาวี[4] อีกทั้งยังเน้นย้ำถึงต้นกำเนิดของประเทศก่อนอิสลาม ในขณะเดียวกันก็ยกย่องไซรัสมหาราชในฐานะวีรบุรุษของชาติอีกด้วย[5] แม้ว่างานฉลองนี้ตามจริงครบรอบ 2,521 ปีตามปีสถาปนาจักรวรรดิอะคีเมนิด เนื่องจากจักรวรรดินี้สถาปนาเมื่อ 550 ปีก่อน ค.ศ.
ในเวลาต่อมานักประวัติศาสตร์บางส่วน วิจารณ์ว่าการเฉลิมฉลองครั้งใหญ่นี้มีส่วนทำให้เกิดการปฏิวัติอิหร่านในอีกแปดปีต่อมา แม้จะมีการแย้งว่าผู้ก่อการปฏิวัตินั้นอ้างเรื่องความฟุ่มเฟือยของการจัดงานดังกล่าวเกินความจริง เพื่อหวังทำลายความน่าเชื่อถือของระบอบการปกครองของชาห์ก็ตาม[6] เนื่องด้วยเหตุนี้ ทำให้มีหลายรายงานกล่าวถึงต้นทุนและความหรูหราเกินจริง
การวางแผน[แก้]
.jpg)
การวางแผนสำหรับงานนี้ใช้เวลาหนึ่งปี ตราสัญลักษณ์อย่างเป็นทางการเป็นภาพกระบอกพระบรมราชโองการแห่งพระเจ้าไซรัสมหาราช งานฉลองหลักจัดที่เมืองโบราณเปอร์เซเปอลิส ใกล้กับชีรอซ โครงสร้างพื้นฐานในท้องถิ่นได้รับการปรับปรุงเพื่องานนี้ รวมถึงท่าอากาศยานและทางหลวง แม้ว่าสื่อมวลชนและเจ้าหน้าที่ฝ่ายสนับสนุนจะประจำอยู่ที่ชีรอซ แต่งานเฉลิมฉลองหลักก็ได้รับการวางแผนไว้สำหรับเปอร์เซเปอลิส ซึ่งมีการวางแผนนครกระโจมอันประณีตเพื่อรองรับผู้เข้าร่วมงาน พื้นที่รอบ ๆ เปอร์เซเปอลิสปราศจากงูและสัตว์รบกวนอื่น ๆ[7] มีการประดับด้วยต้นไม้และดอกไม้ อีกทั้งนำเข้านกร้องเพลง 50,000 ตัวจากยุโรป[4] งานเฉลิมฉลองยังจัดขึ้นที่เมืองปาซาร์กาดและเตหะรานอีกด้วย
นครกระโจมแห่งเปอร์เซเปอลิส[แก้]
นครกระโจม (หรือสุวรรณธานี) ออกแบบโดยบริษัทออกแบบตกแต่งภายในของปารีส Maison Jansen บนพื้นที่ 160 เอเคอร์ (0.65 ตารางกิโลเมตร) โดยได้แรงบันดาลใจจากพบปะระหว่างพระเจ้าเฮนรีที่ 8 แห่งอังกฤษ และพระเจ้าฟรองซัวส์ที่ 1 แห่งฝรั่งเศส ที่ทุ่งภูษาทอง[7] นครดังกล่าวประกอบด้วย 'กระโจม' ห้าสิบหลัง ซึ่งตกแต่งในลักษณะอพาร์ทเมนต์หรูหราสำเร็จรูปประดับด้วยผ้าเปอร์เซียแบบดั้งเดิม จัดเรียงเป็นรูปดาวล้อมรอบน้ำพุตรงกลาง มีการปลูกต้นไม้จำนวนมากในทะเลทราย เพื่อฟื้นเมืองโบราณขึ้นมาใหม่ กระโจมแต่ละหลังมีการเชื่อมต่อโทรศัพท์สายตรงและเทเล็กซ์สำหรับผู้เข้าร่วมไปยังประเทศของตน การเฉลิมฉลองทั้งหมดมีการถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ไปทั่วโลกโดยการเชื่อมต่อผ่านดาวเทียมจากสถานที่จัดงาน
'กระโจมแห่งเกียรติยศ' ขนาดใหญ่ได้รับการออกแบบเพื่อรองรับแขกผู้มีเกียรติ 'ห้องจัดเลี้ยง' เป็นโครงสร้างขนาดใหญ่ที่สุด บริเวณกระโจมล้อมรอบด้วยสวนต้นไม้และพืชอื่น ๆ จากฝรั่งเศส และอยู่ติดกับซากปรักหักพังของเพอร์เซโปลิส บริการจัดเลี้ยงโดย Maxim's de Paris ซึ่งปิดร้านอาหารในปารีสเป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์เพื่องานเฉลิมฉลองนี้ Max Blouet เจ้าของโรงแรมระดับตำนานลาออกจากตำแหน่งมาดูแลงานเลี้ยงนี้ Lanvin ออกแบบเครื่องแบบของราชวงศ์ รถลีมูซีนเมอร์เซเดส-เบนซ์ 600 สีแดงจำนวน 250 คัน ถูกนำมาใช้เพื่อรับและส่งแขกจากสนามบิน อีกทั้งยังมี Limoges เป็นผู้ดูแลภาชนะเครื่องลายครามและผ้าลินินบนโต๊ะอาหาร
งานเฉลิมฉลอง[แก้]
งานเฉลิมฉลองเริ่มขึ้นในวันที่ 12 ตุลาคม ค.ศ. 1971 เมื่อชาห์และชาห์บานู เสด็จพระราชดำเนินไปยังสุสานหลวงปาซาร์กาดเพื่อทรงสักการะพระเจ้าไซรัสมหาราช อีกสองวันต่อมาชาห์และมเหสีทรงต้อนรับแขกที่มาถึง ซึ่งส่วนใหญ่จะเสด็จและเดินทางโดยตรงจากสนามบินชีราซ งานกาลาดินเนอร์ใหญ่จัดในคืนวันที่ 14 ตุลาคม เพื่อฉลองวันคล้ายวันพระราชสมภพของชาห์บานู สมาชิกราชวงศ์และประมุขแห่งรัฐรวมตัวกันที่โต๊ะขนาดใหญ่ในห้องจัดเลี้ยง เพื่อเสวยและรับประทานอาหารค่ำแบบพิเศษ ซึ่งจานในงานเลี้ยงดังกล่าวจำนวน 10,000 ใบ ผลิตโดยบริษัท Spode ผู้ผลิตเครื่องเคลือบสัญชาติอังกฤษ โดยแต่ละจานตกแต่งด้วยสีเทอร์ควอยซ์และสีทอง พร้อมด้วยตราแผ่นดินของชาห์ อีกทั้งยังมีไวน์ Dom Perignon Rosé 1959 เพื่อการดื่มฉลอง
อาหารและไวน์สำหรับการเฉลิมฉลองจัดทำโดยร้านอาหารปารีส Maxim's[8] แขก 600 คน/พระองค์ รับประทานอาหารร่วมกันนานกว่าห้าชั่วโมงครึ่ง ถือเป็นงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการที่ยาวนานที่สุดและหรูหราที่สุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ดังที่จารึกไว้ในบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ ในงานดังกล่าวมีการแสดง Son et lumière Polytope of Persepolis ออกแบบโดย Iannis Xenakis และคอนเสิร์ตดนตรีอิเล็กทรอนิกส์ Persepolis ที่ประพันธ์สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ[9] เป็นการปิดท้าย วันรุ่งขึ้นมีขบวนพาเหรดทหารชุดใหญ่ของกองทัพของจักรวรรดิอิหร่านในยุคต่าง ๆ โดยทหารอิหร่าน 1,724 คน แต่งกายด้วยชุดย้อนยุค ตามมาด้วยตัวแทนของกองทัพจักรวรรดิพร้อมวงโยธวาทิตขนาดใหญ่ ควบคุมโดยนักดนตรีทหารและบรรเลงดนตรีสำหรับขบวนพาเหรด แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ได้แก่ วงดนตรีสมัยใหม่ที่เล่นเครื่องดนตรีตะวันตก และวงดนตรีแบบดั้งเดิมที่สวมเครื่องแบบของนักดนตรีจากยุคต่าง ๆ ของอิหร่าน ในตอนเย็นมีการจัด "งานเลี้ยงเปอร์เซียแบบดั้งเดิม" ที่เป็นทางการน้อยกว่าวันก่อนหน้าในห้องจัดเลี้ยงเดิม ซึ่งเป็นการปิดท้ายงานที่เมืองเปอร์เซเปอลิส[10]
ในวันสุดท้าย พระเจ้าชาห์ทรงเปิดหอคอยแชฮ์ยอด (หลังการปฏิวัติอิหร่านได้เปลี่ยนชื่อเป็นหอคอยออซอดี) ณ กรุงเตหะราน เพื่อรำลึกถึงเหตุการณ์ดังกล่าว หอคอยแห่งนี้ยังเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เปอร์เซียอีกด้วย ในนั้นมีการจัดแสดงกระบอกไซรัส ซึ่งพระเจ้าชาห์ทรงประกาศว่าเป็น "กฎบัตรสิทธิมนุษยชน ฉบับแรกในประวัติศาสตร์"[11][12] กระบอกนี้ยังเป็นสัญลักษณ์ของการเฉลิมฉลองอย่างเป็นทางการอีกด้วย และการกล่าวสุนทรพจน์ครั้งแรกของพระเจ้าชาห์ ณ สุสานหลวงไซรัสเป็นการยกย่องอิสรภาพตามที่ได้ประกาศไว้เมื่อสองพันปีก่อน ในวันสุดท้ายของพิธี พระเจ้าชาห์ทรงสักการะ เรซา ชาห์ ปาห์ลาวี พระบิดาของพระองค์ ณ สุสานทางใต้ของเตหะราน[10]
ประมุขของสองในสามสถาบันกษัตริย์ที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ในขณะนั้น เสด็จพระราชดำเนินร่วมงานนี้ นั่นคือ ชาห์ และจักรพรรดิฮัยเลอ ซึลลาเซที่ 1 แห่งเอธิโอเปีย ส่วนจักรพรรดิฮิโรฮิโตะแห่งญี่ปุ่น ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้เจ้าชายมิกาซะ พระอนุชา เสด็จพระราชดำเนินแทนพระองค์ เมื่อถึงปลายทศวรรษ 1970 ทั้งระบอบกษัตริย์ของเอธิโอเปียและอิหร่านถูกล้มล้าง
ความปลอดภัย[แก้]
ความปลอดภัยเป็นข้อกังวลหลัก เปอร์เซเปอลิสเป็นสถานที่ได้รับเลือกในการเฉลิมฉลอง เนื่องจากอยู่ห่างจากเมืองหลวง จึงมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ซึ่งเป็นข้อพิจารณาที่สำคัญมากเมื่อผู้นำของโลกมารวมตัวกันที่นั่น ซอวอก หน่วยรักษาความปลอดภัยของอิหร่าน สามารถจับกุมและควบคุมตัวใครก็ตามที่สงสัยว่าอาจเป็นภัยคุกคามได้
ข้อวิจารณ์[แก้]
กระทรวงวังอิหร่านตั้งงบประมาณการจัดงานไว้ที่ 17 ล้านดอลลาร์สหรัฐ Ansari หนึ่งในผู้จัดงาน ตั้งไว้ที่ 22 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (มูลค่าในเวลานั้น)[7] ตัวเลขจริงนั้นยากต่อการคำนวณให้แม่นยำและอาจมีความไม่ชัดเจน
สารคดีของ BBC เรื่อง Decadence and Downfall กล่าวว่าการเฉลิมฉลองใช้เงินประมาณ 120 ล้านดอลลาร์สหรัฐ อย่างไรก็ตาม คำกล่าวอ้างนี้ได้รับการอธิบายว่าไม่มีพื้นฐานที่แท้จริง ตัวอย่างเช่น สารคดีอ้างว่าชาห์นำเข้านกประมาณ 50,000 ตัวที่ตายภายในไม่กี่วันเนื่องจากสภาพอากาศในทะเลทราย ในขณะที่นักประวัติศาสตร์ โรเบิร์ต สตีล อธิบายว่าคำกล่าวอ้างนี้เป็นไปไม่ได้ และเมื่อพิจารณาจากสภาพอากาศในเดือนตุลาคมในเปอร์เซเปอลิส นกเหล่านี้อาจคุ้นเคยกับสภาพอากาศในท้องถิ่น[13] งานดังกล่าวมีการประมาณการค่าใช้จ่ายที่เกินข้อเท็จจริงไปมากในรายงานของนักข่าวและนักประวัติศาสตร์จำนวนหนึ่ง โดยอ้างว่ารัฐบาลต้องการใช้จ่ายทุกอย่างที่จำเป็นโดยไม่สนมูลค่า อย่างไรก็ตาม พระเจ้าชาห์ทรงอนุมัติแผนการเฉลิมฉลองที่มีงบประมาณเหลือเพียงหนึ่งในสี่ของแผนเดิมเพื่อลดต้นทุน[14]
รายชื่อแขก[แก้]
พระบาทสมเด็จพระมหาภูมิพลอดุลยเดชมหาราช บรมนาถบพิตร ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าภาณุพันธุ์ยุคล เสด็จพระราชดำเนินแทนพระองค์ทรงร่วมพิธีดังกล่าว
สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 2 ทรงได้รับคำแนะนำไม่ให้เข้าร่วมงาน เนื่องจากการรักษาความปลอดภัยเป็นปัญหา[7] จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้า ให้ดยุคแห่งเอดินบะระ และเจ้าหญิงแอนน์ เสด็จพระราชดำเนินแทนพระองค์[15] ผู้นำสำคัญคนอื่นที่ไม่ได้เข้าร่วม ได้แก่ ริชาร์ด นิกสัน และฌอร์ฌ ปงปีดู ในตอนแรกนิกสันวางแผนที่จะเข้าร่วม แต่ต่อมาเปลี่ยนใจและส่งสปิโร แอกนิวแทน[7]
ต่อไปนี้เป็นรายพระนามและชื่อแขกบางส่วนที่ได้รับเชิญเข้าร่วมงาน
สมาชิกราชวงศ์และผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์[แก้]
ประธานาธิบดี นายกรัฐมนตรี และอื่นๆ[แก้]
| Title | Guest | Country |
|---|---|---|
| ประธานาธิบดี | ยอซีป บรอซ ตีโต |  ยูโกสลาเวีย
|
| สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง | Jovanka Broz | |
| ประธานคณะผู้บริหารสูงสุด | นีโคไล ปอดกอร์นืย |  สหภาพโซเวียต
|
| ประธานาธิบดี | ฟรันทซ์ โยนัส |  ออสเตรีย
|
| ประธานาธิบดี | ตอดอร์ ซีฟกอฟ |  บัลแกเรีย
|
| ประธานาธิบดี | Emílio Garrastazu Médici |  บราซิล
|
| ประธานาธิบดี | Urho Kekkonen |  ฟินแลนด์
|
| ประธานาธิบดี | Cevdet Sunay |  ตุรกี
|
| ประธานาธิบดี | Pál Losonczi |  ฮังการี
|
| ประธานาธิบดี | ซูฮาร์โต |  อินโดนีเซีย
|
| ประธานาธิบดี | Ludvík Svoboda |  เชโกสโลวาเกีย
|
| ประธานาธิบดี | ยาห์ยา ข่าน |  ปากีสถาน
|
| ประธานาธิบดี | Suleiman Frangieh |  เลบานอน
|
| ประธานาธิบดี | Jacobus Johannes Fouché |  แอฟริกาใต้
|
| ประธานาธิบดี | เลออปอล เซดาร์ ซ็องกอร์ |  เซเนกัล
|
| ประธานาธิบดี | V. V. Giri |  อินเดีย
|
| ประธานาธิบดี | Moktar Ould Daddah |  มอริเตเนีย
|
| ประธานาธิบดี | Hubert Maga |  ดาโฮมีย์
|
| ประธานสภาแห่งรัฐโรมาเนีย | นีกอลาเอ ชาวูเชสกู |  สาธารณรัฐสังคมนิยมโรมาเนีย[15]
|
| สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง | Elena Ceaușescu | |
| ประธานาธิบดี | โมบูตู เซเซ เซโก |  ซาอีร์
|
| ประธานาธิบดี | Rudolf Gnägi |  สวิตเซอร์แลนด์
|
| นายกรัฐมนตรี | Jacques Chaban-Delmas |  ฝรั่งเศส
|
| นายกรัฐมนตรี | Kim Jong-pil |  เกาหลีใต้
|
| นายกรัฐมนตรี | Emilio Colombo |  อิตาลี
|
| นายกรัฐมนตรี | Prince Makhosini |  เอสวาตินี
|
| รองประธานสภาแห่งรัฐ | Mieczysław Klimaszewski |  โปแลนด์
|
| รองประธานาธิบดี | สปิโร แอกนิว |  สหรัฐ
|
| Chief | Earl Old Person |
|
| รองประธานสภาประชาชนแห่งชาติ | Guo Moruo |  จีน
|
| ประธานสภาสหพันธ์ | Kai-Uwe von Hassel |  เยอรมนีตะวันตก
|
| รัฐมนตรีต่างประเทศ | Rui Patrício |  โปรตุเกส
|
| สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่ง | อีเมลดา มาร์กอส |  ฟิลิปปินส์
|
| พระคาร์ดินัล | Maximilian von Fürstenberg |  สันตะสำนัก
|
ภาพยนตร์[แก้]
คณะกรรมการภาพยนตร์แห่งชาติของอิหร่านจัดทำสารคดีเกี่ยวกับการเฉลิมฉลองชื่อ Forugh-e Javidan (فروغ جاویدان) ใน ภาษาเปอร์เซีย และ Flames of Persia เป็นภาษาอังกฤษ Farrokh Golestan กำกับและ ออร์สัน เวลส์ ผู้ซึ่งกล่าวถึงงานนี้ว่า "นี่ไม่ใช่งานปาร์ตี้แห่งปี แต่เป็นการเฉลิมฉลอง 25 ศตวรรษ!"[7] เป็นผู้บรรยายภาษาอังกฤษที่จากบทของ แมคโดนัลด์ เฮสติงส์ เพื่อแลกกับการสนับสนุนทุนสร้างภาพยนตร์ The Other Side of the Wind โดยพระเทวัน (พี่เขย) ของชาห์[16][17] ภาพยนตร์เรื่องนี้มุ่งเป้าไปที่ผู้ชมชาวตะวันตก[18] แม้จะมีข้อกำหนดให้ฉายภาพยนตร์เรื่องนี้ในโรงภาพยนตร์ 60 แห่งในเตหะราน แต่ "วาทกรรมที่ทำให้ตื่นเต้นมากเกินไป" และความไม่พอใจต่อความฟุ่มเฟือยของงาน ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำรายได้ในอิหร่านไม่ดีนัก[19]
มรดก[แก้]
เปอร์เซเปอลิสยังคงเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญในอิหร่าน ในปี ค.ศ. 2005 มีรายงานระบุว่ารัฐบาลอิสลามของอิหร่านตั้งใจที่จะสร้างนครกระโจมขึ้นใหม่อีกครั้ง[15] ปีเดียวกันมีผู้คนมาเยี่ยมชมเกือบ 35,000 คนในช่วงวันหยุดปีใหม่ของอิหร่าน[15]
นครกระโจมแห่งนี้ยังคงเปิดดำเนินการจนถึงปี 1979 เพื่อให้เช่าทั้งภาครัฐและเอกชน สถานที่นี้ถูกปล้นหลังการปฏิวัติอิหร่านและการลี้ภัยของชาห์ โครงสร้างกระโจมและถนนที่สร้างขึ้นสำหรับพื้นที่จัดงานเทศกาลยังคงอยู่และเปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมได้ แต่ไม่มีเครื่องหมายใดที่อ้างอิงถึงจุดประสงค์เดิม[20] หอคอยแชฮ์ยอดที่สร้างขึ้นโดยเฉพาะยังคงเป็นสถานที่สำคัญในกรุงเตหะราน แม้ว่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นหอคอยออซอดีในปี 1979 ก็ตาม
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Celebration of the 2,500th Anniversary of the Founding of the Persian Empire" (ภาษาอังกฤษ). Ministry of Information. 14 September 1971. สืบค้นเมื่อ 9 May 2022.
- ↑ Amuzegar, The Dynamics of the Iranian Revolution, (1991), pp. 4, 9–12
- ↑ Narrative of Awakening : A Look at Imam Khomeini's Ideal, Scientific and Political Biography from Birth to Ascension by Hamid Ansari, Institute for Compilation and Publication of the Works of Imam Khomeini, International Affairs Division, [no date], p. 163
- ↑ 4.0 4.1 Nina Adler (14 February 2017). "Als der Schah zur größten Party auf Erden lud" (ภาษาเยอรมัน). Der Spiegel. สืบค้นเมื่อ 14 February 2017.
- ↑ Steele, Robert. The Shah's Imperial Celebrations of 1971 AD.
- ↑ Steele, Robert. The Shah's Imperial Celebrations of 1971 AD.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 7.4 7.5 Kadivar C (25 January 2002). "We are awake. 2,500-year celebrations revisited". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 November 2002. สืบค้นเมื่อ 23 October 2006.
- ↑ Van Kemenade, Willem (November 2009). "Iran's relations with China and the West" (PDF). Clingendael. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 11 October 2021. สืบค้นเมื่อ 9 August 2013.
- ↑ Karkowski, Z.; Harley, J.; Szymanksi, F.; Gable, B. (2002). "Liner Notes". Iannis Xenakis: Persepolis + Remixes. San Francisco: Asphodel LTD.
- ↑ 10.0 10.1 "The Persepolis Celebrations". สืบค้นเมื่อ 23 October 2006.
- ↑ British Museum explanatory notes, "Cyrus Cylinder": "For almost 100 years the cylinder was regarded as ancient Mesopotamian propaganda. This changed in 1971 when the Shah of Iran used it as a central image in his own propaganda celebrating 2500 years of Iranian monarchy. In Iran, the cylinder has appeared on coins, banknotes and stamps. Despite being a Babylonian document it has become part of Iran's cultural identity."
- ↑ Neil MacGregor, "The whole world in our hands", in Art and Cultural Heritage: Law, Policy, and Practice, p. 383–4, ed. Barbara T. Hoffman. Cambridge University Press, 2006. ISBN 0-521-85764-3
- ↑ Steele, Robert. The Shah's Imperial Celebrations of 1971 AD.
- ↑ Steele, Robert (2020). The Shah's Imperial Celebrations of 1971 AD_ Nationalism, Culture and Politics in Late Pahlavi Iran. loomsbury Academic _ I.B. Tauris. p. 144.
- ↑ 15.0 15.1 15.2 15.3 15.4 15.5 Tait, Robert (22 September 2005). "Iran to rebuild spectacular tent city at Persepolis". The Guardian. Persepolis. สืบค้นเมื่อ 8 August 2013. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "tait" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน - ↑ Naficy, Hamid (2003). "Iranian Cinema". ใน Oliver Leaman (บ.ก.). Companion Encyclopedia of Middle Eastern and North African Film. Routledge. p. 140. ISBN 9781134662524.
- ↑ Welles, Orson (1998). This is Orson Welles. Perseus Books Group. p. xxvii. ISBN 9780306808340.
- ↑ Watson, James A.F. (March 2015). "Stop, look, and listen: orientalism, modernity, and the Shah's quest for the West's imagination" (PDF). The UBC Journal of Political Studies. Vancouver: Department of Political Science at the University of British Columbia. 17: 22–36: 26–28. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 22 February 2016. สืบค้นเมื่อ 15 February 2016.
- ↑ Naficy, Hamid (2011). A Social History of Iranian Cinema, Volume 2: The Industrializing Years, 1941–1978. Duke University Press. p. 139. ISBN 9780822347743.
- ↑ Iran Daily (23 June 2007). "Team Named For Renovating Persepolis". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2007. สืบค้นเมื่อ 9 March 2008.
อ่านเพิ่ม[แก้]
- Steele, Robert (2021). The Shah's Imperial Celebrations of 1971: Nationalism, Culture and Politics in Late Pahlavi Iran. London: I.B. Tauris. ISBN 978-1-8386-0417-2.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
