ปืนพกมาคารอฟ
| ปืนสั้นมาคารอฟ | |
|---|---|
 | |
| ชนิด | ปืนพกกึ่งอัตโนมัติ |
| แหล่งกำเนิด |  สหภาพโซเวียต |
| บทบาท | |
| ประจำการ | 1951-ปัจจุบัน |
| สงคราม | สงครามอินโดจีน สงครามเวียดนาม ความยุ่งยากนิการากัว สงครามกลางเมืองเลบานอน สงครามกลางเมืองแองโกลา สงครามกลางเมืองบุรุนดี สงครามอัฟกานิสถาน[1] สงครามรัสเซีย-จอร์เจีย[2] สงครามกลางเมืองลิเบีย สงครามกลางเมืองซีเรีย |
| ประวัติการผลิต | |
| ผู้ออกแบบ | นิโคไล ฟยูโดโรวิช มาคารอฟ |
| ช่วงการออกแบบ | 1948 |
| บริษัทผู้ผลิต | แหล่งผลิตยุทโธปกรณ์อิสอีวาก (โซเวียต/รัสเซีย), ซิมป์สัน (เยอรมนี), อาร์เซนอล เอดี (บัลแกเรีย), โนรินโค (จีน), โรงงาน 626 (จีน) |
| ช่วงการผลิต | 1949-ปัจจุบัน |
| ข้อมูลจำเพาะ | |
| มวล | 730 g (26 oz) |
| ความยาว | 161.5 mm (6.36 in) |
| ความยาวลำกล้อง | 93.5 mm (3.68 in) |
| ความกว้าง | 29.4 mm (1.16 in) |
| กระสุน |
|
| ความเร็วปากกระบอก | 315 m/s (1,030 ft/s) |
| ระยะหวังผล | 50 m (160 ft) |
| ระบบป้อนกระสุน | 8 นัด |
มาคารอฟ (รัสเซีย: Пистолет Макарова, Pistolet Makarova, literally Makarov's Pistol) เป็นปืนพกกึ่งอัตโนมัติชนิดหนึ่งของสหภาพโซเวียต และใช้มาจนถึงยุคของประเทศรัสเซีย ถูกออกแบบโดยนิโคไล ฟยูโดโรวิช มาคารอฟ เมื่อปี ค.ศ. 1948 และเริ่มประจำการเป็นอาวุธประจำกายหลักของกองทัพสหภาพโซเวียต ในปี ค.ศ. 1951[3]
การใช้งานและรุ่น[แก้]
ปืนสั้นมาคารอฟนั้น ผลิตเพื่อใช้ประจำการในประเทศคอมมิวนิสต์ในช่วงสงครามเย็น และปืนสั้นมาคารอฟ ยังมีประเทศที่ผลิตปืนชนิดนี้อีกด้วย เช่น เยอรมนีตะวันตก บัลแกเรีย และจีน
รุ่นที่เป็นที่รู้จักกันมากที่สุด และแพร่หลายมากที่สุด คือรุ่น พีเอ็มเอ็ม (PMM) (Pistolet Makarova Modernizirovannyy or Modernised Makarov pistol) ผลิตจากปืนรุ่นเดิมในปี ค.ศ. 1990 โดยทีมงานที่ผลิตปืนชนิดนี้ชุดเดิมจากปืนรุ่นต้นฉบับ ปืนสั้นมาคารอฟรุ่นต้นฉบับนั้นบรรจุกระสุนได้ 8 นัด ส่วน PMM บรรจุกระสุนได้ 12 นัด พีเอ็มเอ็มนั้นใช้กระสุน 9.2x18 มิลลิเมตร[4]
อีกรุ่นคือรุ่น ไบกัน ออกแบบในปี ค.ศ. 1962 หลังจากปืนมาคารอฟรุ่นเดิมใช้การได้ผล จึงผลิตปืนชนิดนี้ออกมาเป็นรุ่นดังกล่าว และปืนรุ่นนี้ที่เป็นรุ่นสำหรับที่ใช้ในกีฬายิงปืนคือ Bikan-442[5] โดยไบกันนั้นใช้กระสุน .380 เอซีพี
ประเทศผู้ใช้งาน[แก้]
อัฟกานิสถาน[6]
แอลเบเนีย[7]
แอลจีเรีย[8]
แองโกลา[6]
อาร์มีเนีย[6]
อาเซอร์ไบจาน[6]
บัลแกเรีย[6]
บุรุนดี[9]
เบลารุส[6]
จีน[10]
คิวบา[6]
เยอรมนีตะวันออก[11]
เอริเทรีย[6]
เอสโตเนีย[6]
เอธิโอเปีย[6]
กรีเนดา[12]
จอร์เจีย[6]
อินโดนีเซีย[ต้องการอ้างอิง]
อิรัก[6]
คาซัคสถาน[6]
คีร์กีซสถาน[6]
ลาว[6]
ลัตเวีย[6]
ลิเบีย
ลิทัวเนีย[6]
มาซิโดเนียเหนือ[6]
มาลี[13]
มอลตา[6]
มอลโดวา[6]
มองโกเลีย[6]
โมซัมบิก[6]
นิการากัว[6]
เกาหลีเหนือ[14]
เซียร์ราลีโอน[15]
สโลวีเนีย [16]
สหภาพโซเวียต[17]
โรมาเนีย
รัสเซีย[17]
ซีเรีย: [6]
ทาจิกิสถาน[6]
เติร์กเมนิสถาน[6]
ยูเครน[6]
อุซเบกิสถาน[6]
เวียดนาม[18][19]
ซิมบับเว[ต้องการอ้างอิง]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Small Arms Survey (2012). "Surveying the Battlefield: Illicit Arms In Afghanistan, Iraq, and Somalia". Small Arms Survey 2012: Moving Targets. Cambridge University Press. p. 332. ISBN 978-0-521-19714-4. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-08-31. สืบค้นเมื่อ 2019-05-19.
- ↑ Galeotti 2017, p. 22.
- ↑ Makarov.com, Makarov Basics, สืบค้นเมื่อ 2008-01-27
- ↑ Cutshaw, Charles Q. (28 February 2011). Tactical Small Arms of the 21st Century: A Complete Guide to Small Arms From Around the World. Iola, Wisconsin: Gun Digest Books. p. 105. ISBN 978-1-4402-2709-7. สืบค้นเมื่อ 10 July 2013.
- ↑ ' "BAIKAL-442" Sporting Pistol (for export)' เก็บถาวร 2009-08-31 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ 6.00 6.01 6.02 6.03 6.04 6.05 6.06 6.07 6.08 6.09 6.10 6.11 6.12 6.13 6.14 6.15 6.16 6.17 6.18 6.19 6.20 6.21 6.22 6.23 6.24 6.25 6.26 6.27 Jones, Richard D. Jane's Infantry Weapons 2009/2010. Jane's Information Group; 35 edition (January 27, 2009). ISBN 978-0-7106-2869-5.
- ↑ Albania: Special Operations and Counterterrorist Forces เก็บถาวร 2013-08-22 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน at specialoperations.com (a non-official, personal website). Retrieved 8 September 2012.
- ↑ "World Infantry Weapons: Algeria". 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-11-24. สืบค้นเมื่อ 2021-08-18.
- ↑ Small Arms Survey (2007). "Armed Violence in Burundi: Conflict and Post-Conflict Bujumbura" (PDF). The Small Arms Survey 2007: Guns and the City. Cambridge University Press. p. 204. ISBN 978-0-521-88039-8.
- ↑ Kokalis, Peter. Weapons Tests And Evaluations: The Best Of Soldier Of Fortune. Paladin Press. 2001. pp99–102.
- ↑ Hogg, Ian (2002). Jane's Guns Recognition Guide. Jane's Information Group. ISBN 0-00-712760-X.
- ↑ "Urgent Fury 1983: WWII weapons encountered". wordpress.com. 18 October 2015. สืบค้นเมื่อ 22 March 2018.
- ↑ Small Arms Survey (2005). "Sourcing the Tools of War: Small Arms Supplies to Conflict Zones". Small Arms Survey 2005: Weapons at War. Oxford University Press. p. 166. ISBN 978-0-19-928085-8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-08-30. สืบค้นเมื่อ 2019-05-19.
- ↑ US Department of Defense: North Korea Country Handbook (1997) page xii, at Federation of American Scientists. Retrieved 8 September 2012.
- ↑ "World Infantry Weapons: Sierra Leone". 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 November 2016.[แหล่งข้อมูลที่ตีพิมพ์เอง]
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2015-06-20. สืบค้นเมื่อ 2019-05-19.
- ↑ 17.0 17.1 Marchington, James (2004). The Encyclopedia of Handheld Weapons. Lewis International, Inc. ISBN 1-930983-14-X.
- ↑ VCCorp.vnwebsite=soha.vn. "Quân đội Nhân dân Việt Nam được trang bị những loại súng ngắn nào". สืบค้นเมื่อ 22 March 2018.
- ↑ "[Indo Defense 2018] Vietnamese Small Arms Part Two: Grenade Launcher's, Galil ACE's, and OSV-96's -". 2018-11-30.
 | บทความอาวุธปืนนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |